நூலறுந்த பட்டம்-1

 நூலறுந்த பட்டம்-1

ஆதித்யாவிற்கு  எல்லாமே அம்மா தான். எப்போதும் அம்மா ஸ்மரணைதான். ஆதித்யா சின்னஞ்சிறு பையன் என்று நீங்கள் நினைத்துக் கொண்டிருந்தால், அது தவறு.அவன் 25 வயது வாலிபன். ஒரு தனியார் கம்பெனியில் டிசைன் டிபார்ட்மெண்டில் சீனி யர் எஞ்சினியராக இருக்கிறான் . பல சமயம் அவன் அம்மா ராதா ,பையன் தன்னிடம் இவ்வளவு அனுசரணையாக  இருக்கிறானே என்று மகிழ்ந்த போதிலும், சில சமயம், இது ஏதாவது வில்லங்கத்தை  ஏற்படுத்துமோ என்று பயமும் கொண்டிருந்தாள். இப்படி ஆதித்யா இருப்பதற்கு காரணம் பல இருந்தன.

27 வருடங்களுக்கு முன்னர் ராதாவிற்கும், கிருஷ்ணனுக்கும் கல்யாணம் நடந்தது. பெயர் பொருத்தம் போல ஜோடி பொருத்தம் பிரமாதமாக இருந்தது. பெரியவர்களாக பார்த்து செய்த கல்யாணம் என்றாலும், ஏதோ நெடுநாள் காதலித்து கல்யாணம் செய்து கொண்டவர்களைப் போல மனமொத்திருந்தார்கள். எந்த ஒரு சிறு விஷயத்துக்கும் சண்டை போட்டுக் கொண்டதில்லை.ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுத்து வாழ்ந்தனர்.வாழ்க்கை இருவருக்கும் கரும்பென தித்தித்தது. திருமணம் முடிந்த அடுத்த வருடமே ஆதித்யா பிறந்து விட்டான்.

"நான் காதல் என்னும் கவிதை சொன்னேன்

கட்டிலின் மேலே

அந்த கருணைக்கு நான் பரிசு தந்தேன்

தொட்டிலில் மேலே ....

ஆரிரோ... ஆரிரோ... ஆரிரோ... ஆராரோ"

என்று பாடாத குறைதான்.

இருவரும் மகனை சீராட்டி வளர்த்தார்கள். கிருஷ்ணன் ஒரு மத்திய அரசாங்க வேலையில் இருந்தான். சனி ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் வீட்டுக்காரியங்கள் எல்லாவற்றுக்கும்  ராதாவுக்கு உறு துணையாக இருப்பான் கிருஷ்ணன். ராதா,ராதா என்று நொடிக்கொரு முறை கூப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பான். ராதாவும் அவன் மேல் அளவு கடந்த அன்பு  கொண்டிருந்தாள்.

எந்த கொள்ளிக்கண் பட்டதோ தெரியவில்லை. ஆதித்யாவுக்கு ஐந்து வயது ஆகும்போது, ஆபீசில் இருந்து மோட்டார் சைக்கிளில் வந்து கொண்டிருந்த கிருஷ்ணன் மீது ஒரு டேங்கர் லாரி மோத, அந்த இடத்திலேயே கிருஷ்ணன் உயிர் நீத்தான்.ராதா  அழது  புரண்டாள்.தன் உயிரை கூட மாய்த்து கொள்ளாலாம் என்று எண்ண ஆரம்பித்தாள். குழந்தையாக அனாதையாக விட்டு செல்வது தவறு என்று அவளுக்கு தோன்றியது. மிகவும் கஷ்டப்பட்டு தன்னை தேற்றிக்கொண்டாள். பியூசி வரை படித்திருந்தும் அவள் அது வரை வேலைக்கு போகவில்லை. வேலைக்கு போகிறேன் என்று அவள் சொன்னபோதெல்லாம்  கிருஷ்ணன் அவளை வேலைக்கு   அனுப்ப மறுத்தான்.கிருஷ்ணன் இறந்த ஆறு மாதத்திற்கு பின், சிபாரிசின் பேரில், ஒரு தனியார் கம்பெனியில் குமாஸ்தாவாக   வேலைக்கு சேர்ந்தாள் ராதா. சனி, ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் வீட்டிலேயே பொடி, அப்பளம்   தயார் செய்து அருகிலுள்ள கடைகளுக்கு விநியோகித்து,அதன் மூலம் எக்ஸ்ட்ரா வருமானத்தை ஈட்டினாள். ஆதித்யாவை  நகரில் உள்ள சிறந்த பள்ளியிலேயே படிக்க இதையெல்லாம் செய்ய வேண்டியிருந்தது.

பள்ளி படிப்பு முடித்ததும் நல்லதொரு கல்லூரியில்  அவனை இன்ஜினியரிங்கில் சேர்த்தாள். 

"அம்மா இதெல்லாம் நமக்கு கட்டுப்படி ஆகுமா" என்றெல்லாம் கேட்ட கிருஷ்ணனுக்கு "படிக்க வேண்டியது உன் பொறுப்பு.செலவை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்" என்று சொல்லி  மாடாய் உழைத்தாள். நான்கு வருடம் படிப்பதற்குள் தாவு தீர்ந்துவிட்டது. 

(இதென்ன தாவு தீர்ந்துவிட்டது? பொதுவாக பயன்படுத்தும் சொற்றொடர் என்று தெரிந்தாலும் ,பொருள் அறியாமல் பயன்படுத்துவது மனதை தைத்தது.கொஞ்சம் ஆராய்ச்சி பண்ணினேன்.அருமையான பொருள் கிடைத்தது.

தா- என்பது  மூலச்சொல் .

இதனைத் தொல்காப்பியர் 

" தாவே வலியும் வருத்தமும் ஆகும்" 

என்கிறார் . 

திருநெல்வேலி சீமையில்  இன்னமும் தொல்காப்பியத்தின்

”தா” புழக்கத்தில்  இருக்கிறது. 'தேவலை' என்பது பொது வழக்கு. வட்டார வழக்கில் இது "தாவ்ல" எனப்படுகிறது. (தா + இல்லை = தாவிலை) . சங்க காலத்தில் *" தா"* என்றால் வலிமையையும், வருத்தத்தையும் குறித்தது. 'நா' என்பது 'நாவு' ஆனது போல  தா என்பது தாவு ஆயிற்று. தாவு தீர்ந்து போச்சு என்றால் வலிமை போய் விட்டது. தாவில்லை-வருத்தமில்லை. உடம்பு இப்போ சௌகரியமாயிட்டுதா என்று கேட்டால் தாவ்ல என்று சொல்வது சரியே.

அப்பாடி பரம திருப்தி!

ஆனால் தாவின்  பொருளைத்தேடி தேடி தாவு தீர்ந்து விட்டது. இதைத்தான் வள்ளுவர்

"எப்பொருள் யார் யார் வாய் கேட்பினும்

அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பதறிவு"

என்றாரோ?)

பல சோதனைகள் எல்லாவற்றையும் எப்படியோ சமாளித்தாள் ராதா.அவன் இன்ஜினியரிங் படித்து முடித்ததும் ஒரு  தனியார் கம்பெனியில் பேளேஸ்மண்ட்  கிடைக்க டிசைன் இஞ்சினியராக வேலைக்கு சேர்ந்தான் ஆதித்யா. முதல் மாதம் சம்பளம் வாங்கினதும் ராதாவிடம் கொடுத்து, அவளை சாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் செய்தான். அவனை ஆரத் தழுவிய ராதா,ஆனந்த கண்ணீர் விட்டாள்." அம்மா, நீ இனிமேல் சனி, ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில்  இப்படி உழைக்கத்தான் வேண்டுமா? இப்பொழுது தான் நான் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்து விட்டேனே" என்று கூறுவான்."சரிடா, அப்படி செய்வதால் நான் ஒன்றும் குறைந்து போய் விட மாட்டேன். வேண்டுமென்றால் படிப்படியாக குறைத்துக் கொள்கிறேன்" என்று சொன்னாள். அதன்படியும் செய்தாள். ஆதித்யா  வேலைக்கு சேர்ந்து விளையாட்டு போல் மூன்று வருடம் ஓடிவிட்டது.  ஆதித்யாவிடம் திருமண  பேச்சை எடுத்த போதெல்லாம், அவன் அதை தள்ளிப் போட்டுக்கொண்டே வந்தான். எங்கே தன க்கும்,அம்மாவுக்கும் நடுவில் புதிதாக ஒருத்தி புகுந்து  குழப்பத்தை ஏற்படுத்தி விடுவாளோ என பயந்தான். அவனுக்கு எந்தக் காரணம் கொண்டும், யாரும் அவனது அம்மாவை கேலியாக பேசுவதோ, உதாசீனப்படுத்துவதோ பிடிக்கவில்லை. ராதா வெகுவாறு போராடி அவனை  திருமணத்திற்கு சம்மதிக்க வைத்தாள்.

அன்று தான் போய் பெண் பார்த்தார்கள். சுகுணா பார்ப்பதற்கு பளிச்சென்று இருந்தாள்.அவளும் என்ஜினியரிங் முடித்து சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலைக்கு இருந்தாள். சுகுணாவுக்கும் தந்தை கிடையாது. தாய் மரகதம் மட்டுமே.

பெண் பார்த்து முடித்து வீட்டுக்கு வந்ததும் ராதா "என்னடா. உன் அபிப்பிராயம் என்ன" என்று கேட்டாள். "அம்மா. இப்பொழுது அல்ல.எப்பொழுதும்  சொல்லுவேன்.நீயாக பார்த்து யாரை நான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று விரும்புகிறாயோ அவள் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சு போட நான் ரெடி" என்று கூறினான். "ஏண்டா, இப்போது பார்த்துவிட்டு வந்த  பெண் சுகுணா நல்லா தானே இருக்கிறாள். ஓகே சொல்லி விடலாமா" என்றாள். ராதா. "உன் இஷ்டம் தான் அம்மா என் இஷ்டமும்" என்றான். ஆதித்யாவின் வாழ்க்கை படகு  நன்றாக போய்க்கொண்டிருந்த போது, அதை  புரட்டித்தள்ள புயல் உருக்கொள்ளும் என்று யார் தான் எதிர்பார்த்தார்கள்?(தொடரும்)