நூலறுந்த பட்டம்- 11

 நூலறுந்த பட்டம் 11

திங்கள், செவ்வாய்க்கிழமைகளில் மகா வீட்டில் அப்பா புராணமே பாடி கொண்டிருப்பாள். போதும் என்று  சுகுணா

வெளியில் சொன்னாலும் மனதுக்குள் அவளுக்கு அது வேண்டி இருந்தது,மனம் இனித்தது. மாமியாரும் இல்லாத அந்த வீட்டில், தான் போட்ட கண்டிஷன் வேறு விதமாக நிறைவேறியிருந்த போதும்,திரும்பி அங்கே போய் இருப்பதற்கு மனதுக்கு நெருடலாக இருந்தது. தன் தாய் இறந்து போனதற்கு தான் தான் காரணம் என்று நினைத்து ஆதித்யா,தன்னை சேர்த்துக் கொள்ளா விட்டால் என்ன செய்வது என்று பயமிருந்தது.

இந்த சமயத்தில் சுகுணாவிற்கு ஆபீஸ் விஷயமாக 15 நாட்கள் அமெரிக்கா பயணிக்க வேண்டி இருந்தது.இந்த  சமயம் பார்த்துதானா  மரகதத்திற்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போக வேண்டும்.பிரஷர் காரணமாக அவளுக்கு அடிக்கடி மயக்கம் வர ஆரம்பித்தது.வெளி நாடு எப்படி போவது என்று சுகுணாவுக்கு தெரியவில்லை. இது ஆபீஸில் அவளுக்கு ஒரு லைஃப் டைம் ஆப்பர்சூனிட்டி. இந்த ட்ரெயினிங் முடித்துவிட்டு வந்தால் அவள் அடுத்த கிரேட் செல்வதற்கு ஈஸியாக இருக்கும். என்ன செய்வது என்று யோசித்து யோசித்துப் பார்த்தாள். ஒரு வழியும் புலப்படவில்லை. அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு எட்டு மணிக்கு மகாவை விட்டுவிட்டு ஆதித்யா கிளம்பும் போது, சுகுணா அவனிடம் விவரத்தை கூறினாள். அதைக் கேட்டு ஆதித்யா "பரவாயில்லை என்றால் நீ  திரும்பி வரும்  வரை அம்மாவும்,மகாவும் என் வீட்டில் இருந்து கொள்ளலாம். தேவைப்படும் போது நான்  லீவு போட்டு விட்டு உன் அம்மாவை கவனித்துக் கொள்கிறேன்.நீ நிம்மதியாக  சென்று  வரலாம்" என்று கூறினான்.

இதை கேட்ட சுகுணாவுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. இப்படிப்பட்ட ஒரு நல்ல மனிதன் இதயத்தை சுடு சொற்களால்  தாக்கியிருக்கிறோமே என்று மனதுக்குள் மருகினாள். நெஞ்சக்கனகல் கரைய ஆரம்பித்தது. தனது பிடிவாதம் மட்டும் இல்லாமல் இருந்தால், மாமியார் ராதா இன்னும் சில காலம் உயிரோடு இருந்திருப்பார்களோ என்ற எண்ணமே அவள் மனதை வாள் கொண்டு அறுத்தது.கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பிடிவாதம் குறைந்தது. தான் எவ்வளவு பெரிய இமாலய தவறு செய்திருக்கிறோம் என்று புரிய ஆரம்பித்தது.

அமெரிக்கா சென்று பதினைந்து நாட்களில் திரும்பி வந்ததும் அவளுக்கு ஆதித்யா  போன் செய்தான்.

" உங்க அம்மாவையும்,மகாவையும் சாயங்காலம்  கொண்டு வந்து விட்டு விடுகிறேன்" என்றான் ."உங்களுக்கு அம்மா, மாமியார் இரண்டு பேரும் தான் முக்கியமா. மனைவி என்று ஒருத்தி  இங்கே கல்லு கொண்டாட்டம் இருப்பது தெரியலையா" என்றாள். அதற்கு" நீ என்ன சொல்கிறாய் என்று புரியவில்லை. சற்று விளக்கமாக சொல்"என்றான் ஆதித்யா.

"இன்று மாலை நானே அங்கு வந்து விளக்கம் சொல்கிறேன்" என்றாள் சுகுணா. 

ஆறரை மணிக்கு சுகுணா ஆதித்யாவின் வீட்டில் ஆஜர் ஆனாள். உள்ளே வந்தவள்  ராதாவின் படத்தருகே சென்று விழுந்து நமஸ்கரித்தாள். எழுந்திருந்து மனதுக்குள் " நான் அறியாமல் செய்த பிழைகளை தயவு செய்து பொறுத்துக் கொள்ளுங்கள். என்னை மன்னித்து விடுங்கள். நீங்கள் எவ்வளவு பெரிய மனுஷி என்று நான் லேட்டாகத்தான்  புரிந்து கொண்டேன்"

என்றாள். இந்த அதிசியத்தை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆதித்யா மனதுக்குள் "அம்மா இருக்கும்போது இப்படியெல்லாம் நடக்காமல் போய்விட்டதே" என்று வருந்தினான்.சுகுணா அவனிடம் "நானும் இங்கேயே வந்துவிடலாம் என்று இருக்கிறேன். என்ன சொல்கிறீர்கள்"என்றாள்.இதை கேட்ட ஆதித்யா "இது உன் வீடு. உனக்கு யார் பர்மிஷன் கொடுக்க வேண்டும்" என்றான். குழந்தை மகா அவர்கள் இருவரையும் கட்டிக் கொண்டாள். பின்பு மரகதம் "சரி சுகுணா. நான் வீட்டுக்கு கிளம்பறேன்" என்றாள். "சரிம்மா. நீ உடம்ப பாத்துக்கோ. நான் அடிக்கடி அங்க வந்து உன்ன பாத்துகறேன் " என்றாள். ஆதித்யா மரகதத்தை பார்த்து "நீங்களும்  என் அம்மா மாதிரி தான். என் அம்மா என் கூட   இருப்பதற்கு நான் கொடுத்து வைக்கவில்லை. நீங்களாவது இங்கே இருக்கக் கூடாதா" என்று கேட்டான். மரகதம் சுகுணாவை பார்த்தாள். சுகுணா மரகதத்திடம்  "நான் என்னம்மா சொல்ல முடியும். இது போன்ற ஒரு நல்ல மனிதருக்கு மனைவியா வந்ததில் பெருமைப்படுகிறேன். இவரைப் பாராட்டுவதா, இவரை இப்படி வளர்த்த என்  மாமியாரை பாராட்டுவதா என்று  தெரியாமல் நான் முழிக்கிறேன்" என்று கூறினாள் கண்களில் விழுந்த நீரை துடைத்துக் கொண்டு.

அப்பொழுது ஆதித்யா சுகுணாவிடம் அவன் அம்மா ராதா எழுதிய ஒரு கடிதத்தை கொடுத்தான். சுகுணா கடிதத்தை படிக்க ஆரம்பித்தாள். "அன்புள்ள சுகுணாவிற்கு, இக்கடிதத்தை நான் இவ்வுலகை விட்டு சென்ற பிறகுதான் உன்னிடம் கொடுக்க வேண்டும் என்று ஆதித்யாவிடம் கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். எல்லா அம்மாக்களையும் போல தான் நான் ஆதித்யாவை மிகவும் கவனத்தோடும், பாசத்தோடும் வளர்த்தேன். அவனுக்கு

காலா காலத்தில் திருமணம் செய்து பார்க்க வேண்டும் என்று ஒரு சராசரி அம்மாவை போல நானும்ஆசை பட்டேன். என்ன காரணத்தாலோ அவனுடன்  சேர்ந்து இருக்க  நீ மறுக்கிறாய் என்று தெரிந்து கொண்டேன். நான் இங்கு இருப்பதால்தான் நீ இங்கு வர மறுக்கிறாய் என்று பின்னர் அறிந்து கொண்டேன். உன்னுடைய அந்த ஆசை ஒன்றும் எனக்கு தவறாக படவில்லை. நான் ஏதாவது ஒரு ஹோமுக்கு சென்று இருந்து விடுகிறேன் என்று ஆதித்யாவிடம்  சொன்ன போது அவன் அதை மறுத்து, அப்படி நான் செய்தால்  உயிரை விடுவதாக கூறி   என்னை பயமுறுத்தினான். வேறு வழி இல்லாமல் நான் சும்மா இருக்க வேண்டி இருந்தது. உன்னையும் என்னுடைய பேத்தி மகாவையும், பார்க்காமல் இருப்பது தினம் தினம் என் நெஞ்சை என்னவோ செய்கிறது.என்றாவது  ஒரு நாள் நீ ஆதித்யாவுடன் குடும்பம் நடத்துவாய் என்று எனக்கு திடமான நம்பிக்கை உண்டு. நீ தீர்க்க சுமங்கலியாக பல காலம் இந்த வீட்டில் வாழ்ந்து, நான் போன பிறகு ஆதித்யாவிற்கு மனைவி மட்டும் அல்லாமல் ,அம்மாவாகவும் இருந்து அனுசரணையாக அவனை கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன். இப்படிக்கு உன் அன்பு மாமியார் ராதா"

இக்கடிதத்தை படித்த சுகுணா ஓ வென்று அழத்தொடங்கினாள்.  அவளை தேற்றுவதற்கு மரகதமும்,ஆதித்யாவும் மிகவும் சிரமப்பட வேண்டி இருந்தது.

ஆதித்யாவும்,சுகுணாவும் வெகு நாட்கள் பிறகு சேர்ந்து இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்குள் ஆயிரம் இருக்கும். மகாவிற்கு ஒரு தம்பியோ, தங்கையோ பிறப்பதற்கான முன்னேற்பாடும் அங்க  நடக்கலாம்.  இனிமேல் நான் அங்கிருப்பது அநாகரீகம் என்று கருதுகிறேன். நீங்கள் என்ன சொல்கிறீர்கள்?