அனிதா ஏன் சிரித்தாள்

 அனிதா ஏன் சிரித்தாள்?

"ஸ்கேன் மத்த டெஸ்ட் எல்லாம் எடுத்திருக்காங்க. ரிசல்ட் வந்த பிற்பாடு தான் எதுவும் சொல்ல முடியும். நீங்க ஒண்ணும் கவலைப்படாதீங்க. ஆண்டவன் இருக்கான்.”  தான் மயக்கத்தில் இருப்பாதாக நினைத்துக்கொண்டு டாக்டர் சொன்ன வார்த்தைகள் மகேஷை பயத்தின் எல்லைக்கேக் கொண்டு விட்டது.

இந்த ஐம்பது வயது வாழ்க்கையில் அவன் பயந்தது இது இரண்டாவது தடவை. 22 வயதில் பக்கத்து வீட்டு பெண்மணியின் வலையில் வீழ்த்தி யாரும் இல்லாத நேரங்களில் மன்மத ரகசியங்களை படிப்பது அவன் வாடிக்கை. ஒரு நாள் இருவரும் தங்களை மறந்த சரஸ சொர்க்கத்தில் இருந்த போது, திடீரென்று வாசல் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டு பயந்தது முதல் தடவை. ( பின் பக்க வாசலைத் திறந்துக் கொண்டு வெளியே போய் வேலி ஏறி கைகளை சிராய்த்துக் கொண்டது எல்லாம் வேற கதை.)

அவனது எண்ண ஓட்டம் அவன் மனைவி அனிதாவின் விசும்பலால் தடைப்பட்டது. மெள்ள கண்களைத் திறந்து பார்த்த அவனை அனிதா கண்ணீர் மல்க பார்த்தாள். இந்த இருவது வருஷ கல்யாண வாழ்க்கையில் அவள் எவ்வளவு நல்லவள் – தன் மேல் எத்தனைப் பாசம் வைத்து இருக்கிறாள் என்று முதன் முதலாக மகேஷ் நினைத்தான்.

பக்கத்து வீட்டு பெண்ணிடம்  கற்ற மன்மதபாடம் ரொம்பவும் பிடித்து போனதால், வேறு பலரிடமும் அவன் நாட்டம் சென்றது. வயது அவனுக்கு துணை நிற்க, தடையில்லாத காட்டாறு போல ஒரு ஆறு வருடம் அவன் வாழ்க்கை ஓடியது,. அப்புறம் அம்மாவின் தூரத்து சொந்தம் என்று இந்த அனிதாவின் கழுத்தில் தாலியை கட்டினான்.

கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், முன்னர் போல இல்லாவிட்டாலும், அவனுள் இருந்த காமம் அவ்வப்போது வேறு வழியில் நடத்திச் சென்றது. ஒரு குழந்தைக்குத் தகப்பன் ஆன இவன் செயல்கள் காற்றுவாக்கில் அவள் காதுவரை வந்தாலும், அதை எல்லாம் பெரிது படுத்தாமல் தன் குழந்தையே வாழ்க்கையாக அனிதா வாழ்ந்தாள்.

அப்படி இருக்கும்போது தான் நேற்று திடீரென்று நெஞ்சு வலிப்பதாக சொன்னான். உடனே ஹாஸ்பிடலில் அட்மிட் செய்து டெஸ்ட் எல்லாம் எடுத்து இதோ டாக்டரும் தன் முடிவைச் சொல்லிவிட்டார்.

எண்ண அலைகளில் மூழ்கி இருந்த அனிதா, திடீரென்று மகேஷ் தன் கைகளைப் பற்றியதுணர்ந்து ‘என்னங்க?’ என்றாள். அவ்வளவுதான். மகேஷ் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழியத் துவங்கியது. “ அனிக்கண்ணா உனக்கு நான் துரோஹம் பண்ணிட்டேண்டா. ஒரு நாள் கூட நிம்மதியா வெச்சுக்க முடியாத படு பாவியா  இருந்துட்டேனே. எத்தனை துரோஹம்! எத்தனை ஏமாற்றம்! சே! நால்லாம் ஒரு மனுஷனா? நாய விட கேவலமானவன்” என்று பிதற்றத் தொடங்கினான்.

தன் கணவன் தவறுகளை உணர்ந்து திருந்தி விட்ட சந்தோஷத்தில் அனிதா புன்னகைத்தாள். அப்போது “மேடம்! உங்களை டாக்டர் கூப்பிடறாங்க. ரிசல்ட் வந்திருச்சாம். ஒண்ணும் பயப்படறமாதிரி இல்லையாம். ஒரு பத்து நிமிஷம் வரச் சொன்னார். நீங்க போங்க நான் பார்த்துக்கறேன்” என்று ஒரு நர்ஸ் வந்து சொல்லவும், டாக்டரைப் பார்க்க எழுந்து போனாள்.

இதையெல்லாம் மகேஷும் கேட்டான். தான் சாகப்போவதில்லை என்று தெரிந்து கொண்டவன் மனதில் ஒரு நிம்மதி பரவியது.

டாக்டர் தன் ரூமில் ஏதோ ஸ்கேன் ரிப்போர்ட்ஸ் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

“சார், உள்ளே வரலாமா?” என்று அனிதா தயங்கியபடியே கேட்டாள். “அடேடே, வாம்மா வா. வந்து இப்படி உட்காரு” என்று டாக்டர் சம்பந்தம் தன் எதிரில் உள்ள நாற்காலியைக் காட்டினார்.

நாற்காலியில் உட்கார்ந்து நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டபடியே சம்பந்தத்தை பார்த்தாள். அவளைப் பார்த்து ஒரு ஸ்நேக புன்னகையோடு டாக்டர் “இப்போ சந்தோஷம் தானே? ஆத்துக்காரர் டேஞ்சர் ஜோனில் இருந்து வெளியே வந்தாச்சு. இன்னும் என்ன சிரிக்கறதுல கஞ்சத்தனம்? நன்னாத்தான் சிறியேன்” என்று சொன்னார். அவருடைய இந்த வேடிக்கைப் பேச்சைக் கேட்டதும் அவளையுமறியாமல் அனிதாவின் முகத்தில் சிரிப்பு மலர்ந்தது.

“குட், இப்பத்தான் நன்னா இருக்கு. இந்த இதுல எல்லா ரிப்போர்டும் இருக்கு. இன்னைக்கு சாயந்திரம் டிஸ்சார்ஜ் பண்ணிடலாம். வாரத்துக்கு ஒரு தடவயா நாலு வாரம் செக்அப்புக்கு வரணம். சரியா?  அப்பறம் பணத்தைக் கட்டறதுக்கு அரேஞ்ச்மென்ட் பண்ணு.” என்று சரமாரியாக பேசிக்கொண்டே போன சம்பந்தம், ஒரு prescription-ஐ கொடுத்து “ இதில் எல்லா மருந்தும் எழுதியிருக்கேன். எப்ப குடுக்கணம், எத்தன குடுக்கணம், எல்லா டீடெயில்சும் இருக்கு. இந்தா வாகிக்கோ” என்று இவள் கையில் கொடுத்தார்.

“சரி டாக்டர், நான் bankகிற்கு போய் பணம் எடுத்துக்கிட்டு வரேன்” என்று சொல்லியபடியே எழுந்தாள். பின் கணவன் இருக்கும் ரூமின் திசையில் நடக்கத் துவங்கினாள்.

ரூம் கதவை மெதுவாக திறந்தவள் அதிர்ந்தாள். இருபதுகளில் இருந்த அந்த கேரள நர்ஸ், இவனுக்கருகில் முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு க்ளுகோஸ் ட்ரிப்சை சரி செய்து கொண்டிருந்தாள். அவள் கைகளின் அசைவுகளுக்கேற்ப ஏறியிறங்கிக் கொண்டிருந்த அவள் அழகை மகேஷின் கண்கள் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன. வேதாளம் மீண்டும் முருங்கை மரம் ஏறிவிட்டது.

அனிதா உள்ளே நுழைந்ததும் அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்த நர்ஸ் ரூமை விட்டு வெளியே போனாள்.  மகேஷ் எதுவுமே நடக்காதது போல சாவகாசமாக உட்கார்ந்திருந்தான். ஒரு புழுவைப் போல அவனைப் பார்த்த அனிதா “bankகிற்கு போய் பணம் எடுக்கப் போறேன். சாயந்திரம் டிஸ்சார்ஜ். போயிட்டு ஒருமணி நேரத்தில வரேன்” என்று சொல்லி விட்டு வெளியே போனாள்.

ஹாஸ்பிடலில் இருந்து வெளியே வந்து பஸ் ஸ்டாண்டில் நின்றாள். அவள் மனம் கொதிப்படைந்திருந்தது. “ சே! மனுஷனா மிருகமா? அப்படி என்ன காமத்துக்கு அடிமையா இருக்கறது? பார்க்கறதையும் பார்த்துட்டு  ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி எப்படி உட்கார முடியுது?  என்ன ஜன்மம்!” என்று தன் கணவனை மனதுக்குள்ளே திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

சிறிது நேரத்தில் பஸ் வந்தது. ஒரே கூட்டம். உட்கார இடம் கிடைக்கவில்லை. டிக்கட் வாங்கிக் கொண்டு பெண்கள் பகுதி பக்கமாக நின்று கொண்டாள். மனதில் ஏதேதோ போராட்டம். உடம்பும் கொதித்தது. அதனால் அந்த வாலிபன் அவளுக்கு மிகவும் அருகில் நின்று கொண்டிருந்தது அவளுக்கு உறைக்கவில்லை. ஒரு இரண்டு நிமிடம் கழித்துத் தான் அவள் அவனைப் பார்த்தாள்.

25 வயது இருக்கும். தோளில் ஸ்கூல் பேக் மாதிரி ஒன்று மாட்டியிருந்தான். இல்லை லேப்டாப் bag-அ?  நல்ல உயரம். மாநிறம். ஜீன்ஸ் ட் ஷர்ட் அணிந்திருந்தான். சரி ஏதோ தெரியாமல் கூட்டத்தில் பின்னால் நிற்கிறான் என்று அவள் சற்று தள்ளி நின்றாள். உடனே சொல்லி வைத்தாற்போல் அவனும் முன் போலவே அவள் அருகில் வந்து நின்று கொண்டான்.

அனிதாவின் மனதுக்குள் எரிமலை வெடித்தது. மகேஷ், நர்ஸ் என்று எல்லாரும் அவள் மனத்திரையில் வேகமாக வந்து போனார்கள்.

என்ன ஆண்வர்கம்? வெட்கம் கெட்டது. இவனை விட எத்தனை வயது பெரியவள் நான்? அந்த வயசுக்காவது மரியாதை வேண்டாமா? அப்படி என்ன நேரம், காலம், இடம் பார்க்காத காமம்? இவனுங்கள எல்லாம் இப்படியே விட்டா நாளைக்கு மகேஷ் மாதிரி தான் ஆவான். தட்டிக் கேட்கலைனா திருந்தமாட்டான் என்று மனதுக்குள் கறுவியபடியே “ டேய்! என்னடா பண்ணற? அக்கா தங்கச்சியோட பொறக்கலியாடா நீயெல்லாம்? அப்பப் பிடிச்சி நானும் பாக்கறேன், என் பின்னாடியே ஒட்டிகிட்டு ஓரசிக்கிட்டு நிக்கறியே நாயே” என்று உரத்தக் குரலில் கத்தியவாறே அவன் ஷர்ட் காலரை பிடித்து அவன் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை கொடுத்தாள்.

அவ்வளவுதான். “நிறுத்துப்பா வண்டிய “ என்று யாரோ ஒருத்தன் குரல் கொடுக்க, பஸ் நின்றது. அதற்குள் விஷயம் தெரிந்து நாலைந்து பயணிகள் அந்த வாலிபனை பிடித்து அடிக்க ஆரம்பித்தார்கள். “ஐயோ, என்ன விட்ருங்க, நான் எதுவும் தப்பு செய்யல” என்று அவன் கதறினான்.

அதற்குள் அங்கே வந்த கண்டக்டர் “ யோவ், விடுய்யா அவர, என்ன செஞ்சாருனு அடிக்கறீங்க? எனக்கு அவர நல்லா தெரியும், அவர் அப்படிப்பட்டவர் இல்ல” என்று சொல்லி ஒரு வழியாக அந்த வாலிபனை அடியிலிருந்து விடுவித்தார்.

“ சார், என்ன சார் நடந்தது? சொல்லுங்க சார்” என்று கேட்ட கண்டக்டரிடம் தன் உதட்டில் இருந்து வழிந்த ரத்தத்தைத் துடைத்துக் கொண்டே அந்த வாலிபன் சொன்னான்.

“சார், இந்த அக்காவோட பொடவ முழங்கால்கிட்ட பின்பக்கம் ஏதோ ஆணியிலே மாட்டி கிழிஞ்சிருக்கு. அது இந்த அக்காவுக்கு தெரியல. நான் பஸ் ஸ்டாண்டிலேயே பார்த்துட்டேன். அங்க இருந்த ரெண்டு பொறுக்கி பசங்க அதப் பாத்துட்டு இவங்க இந்த பஸ்ல ஏறினதும் அவங்களும் ஏறிட்டாங்க. அவங்க கிட்ட இருந்து இவங்கள காப்பாத்தத்தான் நான் இவங்க பின்னாடியே நின்னேன். அத இவங்க தப்பா புரிஞ்சிகிட்டு என்ன அடிச்சிட்டாங்க. பரவால்ல சார் போகட்டும் பெருசு பண்ணாதீங்க. என் அக்கா அடிச்சா நான் வாங்கிக்க மாட்டேனா? இவங்களும் அக்கா மாதிரிதான்’

அவன் சொன்னதைக் கேட்டு ஒரு அமைதி நிலவியது. நிலைமையின் விபரீதம் புரிந்து அந்த இரண்டு ‘பொறுக்கிப்’ பசங்களும் வண்டியிலிருந்து நழுவினர்.

“பாத்தியாமா, விஷயம் என்னனு தெரியாம இப்படி முட்டாள்தனமா நடந்துக்கிட்டியே! இந்தப் பொம்பளைங்களே இப்படித்தான். தன் புருஷன் மட்டும் தான் நல்லவன். மத்தவன் எல்லாம் பொம்பளைப் பொறுக்கினு அவளுங்களுக்கு நினைப்பு” என்று கண்டக்டர் சொன்னார்.

அதைக்கேட்ட அனிதா பெரிதாக சிரிக்கத் தொடங்கினாள். சுற்றியிருந்தவர்கள் அவளை ஆச்சர்யமாகப் பார்த்தார்கள்.

வீயார்