புத்தர் ஜாதகக் கதைகள்

 " புத்தர் ஜாதகக் கதைகள் என்று ஒன்று உண்டு, புத்தர் பலநூறு பிறவிகள் எடுத்து பலநூறு உயிர்களாக வாழ்ந்திருக்கிறார் என்று அந்த ஜாதகக் கதைகளில் சொல்லப்படுகிறது.”

"புத்தர் ஒருமுறை மிக வலிமையுள்ள ஒரு எருதாக பூமியில் பிறந்தார்.

"அவரை நேசித்த ஒரு குடியானவனிடம் போய் கட்டுப்பட்டு நின்றார். ஊரில் எவருக்கும் கட்டுப்படாத அந்த முரட்டு எருது வலிமைமிக்க மிருகம் தனக்குக் கட்டுப்படுவதைக் கண்டு அந்தக் குடியானவன் மிக மகிழ்ந்தான்." 

அதைத் தடவித் தடவி மிகப் போஷாக்காக வளர்த்து வந்தான். தனக்கு என்ன தின்பண்டம் கிடைத்தாலும் அதை ஒடிப்போய் அதற்கும் கொடுத்து அதனருகே அமர்ந்து சாப்பிடுவான். அதோடு நிறைய பேசுவான். அந்த எருதும் அதாவது புத்தரும் அவன் பேச்சைக் கேட்டு ரசித்துக் கொண்டிருப்பார்.

"குடியானவனுக்கு ஒரு சமயம் வறுமை ஏற்பட்டது. காசில்லாத நிலைமை ஏற்பட்டது. நான் என்ன செய்வேன் என்று எருதிடம் போய் அழுதான். அந்த எருது பேசத் துவங்கியது."

"குடியானவன் ஆச்சரியப்பட்டான். என்னால் பேச முடியும், நீ கவலைப்படாதே. நான் நூறு மூட்டை நெல் வண்டிகள் இழுப்பேன் என்று ஊர்மக்களிடம் சொல். ஊர்மக்கள் முடியாது என்று சொல்வார்கள். பந்தயம் கட்டு. வயலையும், வீட்டையும் பந்தயமாக வை. பதிலுக்கு அவர்களிடம் நூறு பொன் கேள். உன் வயலும், வீடும் நூறு பொன்னைவிட அதிகம். எனவே அவர்கள் பந்தயத்திற்கு ஒத்துக் கொள்வார்கள். நான் நூறு வண்டிகள் இழுப்பேன். தனக்கு நூறு பொற்காசுகள் சன்மானமாகக் கிடைக்கும் என்று சொல்லிற்று.

அந்த குடியானவன் சந்தோஷமடைந்தான். எருதுகளின் பின்னால் வரிசையாக நூறு வண்டிகள் பூட்டினான். கிராமத்தார் வியப்பாகப் பார்த்தார்கள். 

அந்த நூறு வண்டிகளையும் என்னுடைய எருது இழுக்கும் என்று சொன்னபோது சிரித்தார்கள். பந்தயம் கட்டினார்கள்.

 எருது சொன்னது போல், அதாவது புத்தர் சொன்னது போல பந்தயப்பணம் நூறு என்றும் தோற்றால், அவனுடைய வீடு, நிலமும் கிராமத்திற்கு எழுதி வைக்க வேண்டுமென்றும் சொல்லப்பட்டது. பந்தயம் கையெழுத்தானதும் அந்தக் குடியானவன் எருதிடம் போனான்.

ஏய். எருதே உனக்கு எவ்வளவு சோறு போட்டிருப்பேன். எத்தனை கொண்டாடியிருப்பேன். எப்படியெல்லாம் குளிப்பாட்டியிருப்பேன். உனக்கு நன்றி என்று ஒன்று இருந்தால் மிருகமே அத்தனை வண்டிகளையும் இழு. உடனே இழு என்று சொன்னான்.

எருது அசையவில்லை. சுளிர் சுளிர் என்று அடித்தான்.

எருது அசையவில்லை,

நாயே, பேயே என்று திட்டினான்.

எருது அசையவில்லை.

ஊர் மக்கள் சிரித்தார்கள் அவனை முட்டாள் என்றார்கள். 

அவன் நிலத்தையும், வீட்டையும், வாங்கிக் கொண்டு அவன் பந்தயத்தில் தோற்றுவிட்டதாக அறிவித்தார்கள்.

 குடியானவன் நொந்துபோனான். தனியே வந்து அழத் துவங்கினான்.

எருது வந்து அவன் காலை நக்கிற்று. அவன் எழுந்து இப்படி செய்து விட்டாயே என்று புலம்பினான்.

என்னை இதமான வார்த்தைகளால் இழுத்துப்போ என்று சொல்லியிருக்கக்கூடாதா. 

நீ கோபித்துக்கொண்டு கெட்டவார்த்தைகளை இரைத்ததும் நான் மனம் கலங்கி விட்டேன். என்னால் வண்டி இழுக்க முடியவில்லை. இப்போது உனக்கு உதவி செய்வது என்று தீர்மானித்துவிட்டேன். 

இந்தமுறை ஊர் மக்களிடம் போய் ஆயிரம் வண்டிகளை இழுப்பேன் என்று சொல் என்னையும், உன்னையும் பணயமாக வை. பதிலுக்கு அவர்கள் நிறைய காசு கட்டுவார்கள். இந்தமுறை நிச்சயம் தோற்பாய் என்று அதிகப்படியான பந்தயப்பனம் வைப்பார்கள். அதை அத்தனையும் எடுத்துக் கொள்.

 நான் இருக்கிறேன். ஆனால், ஞாபகம் வைத்துக் கொள், முரட்டுத்தனமாகப் பேசாதே. இதமாகப் பேசு என்று எருது சொல்லியது.

அவன் சரியென்று சொன்னான். சந்தைக்குப் போனான். உரத்த குரலில் ஆயிரம் வண்டிகளைத் தன் எருது இழுக்கும் என்று சொன்னான்.

 ஊர்மக்கள் அவன் தோற்றுப்போவான் என்று தெரிந்து ஆயிரம் வண்டிகளைக் கொண்டு வந்து பூட்டினார்கள்.

கூட்டம் மொத்தமும் கவனித்தது. தோற்றுப்போகப் போகிறான் அவனை யார் அடிமையாகக் கொள்வது என்று சொல்லி பல பேரும் பணம் பந்தயம் கட்டினார்கள். பண மூட்டைகள் ஒரு ஓரமாக வைக்கப்பட்டன.

இவன் எருதிற்கு அருகே போய், அதாவது புத்தருக்கு அருகே போய், மென்மையான அன்பொழுகும் குரலில், ஐயா, நான் உமக்கு நிறைய செய்திருக்கிறேன். இப்பொழுது வறுமையில் இருக்கிறேன். எனக்கு உதவி செய்யக்கூடாதா! 

நீங்கள் உங்கள் வலிமையான உடலை அசைத்து மெல்ல நடந்தீர்கள் என்றால் இந்த ஆயிரம் வண்டியும் பின்னால் வரும்.

 இதனால் எனக்கு நிறைய லாபம் கிடைக்கும். நான் சந்தோஷமாக வாழ்வேன். உங்களையும் நல்லபடியாகக் காப்பாற்றுவேன். 

நீங்கள் தயவு செய்து என் பொருட்டு நடக்க வேண்டும் பிரபுவே என்று கேட்டுக்கொள்ள எருது மூச்சிழுத்து, உடம்புத்திமிறி வண்டிகளை இழுத்துக்கொண்டு சர்வ சாதாரணமாக நடந்தது. 

ஆயிரம் வண்டிகளும் பின் தொடர்ந்தன. வெகு துரம் வரைபோய் எருது நின்றது.

ஊர்மக்கள் திகைத்தார்கள். ஓடிவந்து குடியானவனைப் பாராட்டினார்கள் பந்தயப் பணத்தை அவனிடமே கொடுத்தார்கள். அந்தக் குடியானவன் பணக்காரனானான்.

இந்தக் கதையிலிருந்து என்ன தெரிகிறது தேவி.” ராஜராஜி பணிவாகக் கேட்டாள். பஞ்சவன்மாதேவி கண்களில் நீர் துளித்தது.

"சொல். சொல்தான் முக்கியம். பேச்சுதான் மனிதர்களுக்கு அடிப்படை அதுதான் உறவு, நிர்ணயம், அதுதான் உற்சாகம் கொடுக்கின்ற மருத்து. 

அதுதான் உத்வேகத்திற்கு உறுதுணையான மூலிகை. அதுதான் உறவைப் பலப்படுத்து கின்ற விஷயம், 

அதுதான் ஒரு ஊர் மக்கள் ஒரு தேசத்தைக் கட்டிக் காப்பாற்றுகின்ற விஷயம். இங்கு கடிந்துகொள்வதில் லாப மில்லை, வார்த்தைகள் இரைப்பதில் தவறுகள் ஏற்பட வாய்ப்பிருக்கிறது. 

அதனால் வெறும் எதிர்ப்பு ஏற்படத்தான் வாய்ப்பு இருக்கிறது. 

எந்த நிலை ஏற்பட்டாலும் மிருதுவாய் மரியாதையாய், பணிவாய், கம்பீரமாய் பேச ஒருவர் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அப்படி பேசினால் வெற்றி நிச்சயம.