எண்ணப்பறவை_25

எண்ணப்பறவை_25

'அரவிந்த், பவானியோட சொந்தக்காரப் பொண்ணு ஒண்ணு உமான்னு சொன்னேனே ஞாபகம் இருக்கா?'

'ஞாபகம் இருக்கு.  சொல்லுங்கோ ஏக்கேண்ணா.'

'அவாள்லாம் இப்ப பத்தமடையில இல்ல.  அவ அப்பாவுக்கு திண்டிவனம் மாத்தலாயிடுத்தாம்.  அவ அப்பா ரிஜிஸ்ட்ராரா இருக்கா.  பேசிட்டோம் உங்காத்த பத்தி.  அடுத்த ஞாயித்துக் கிழமை எங்காத்துக்கு பொண்ண அழச்சிண்டு வரேன்னு சொல்லியிருக்கா.  நீ வேணா ஒண்ணு செய்யேன்.  எங்காத்துக்கு வர மாதிரி வந்து அந்த பொண்ண பார்த்துட்டு பிடிச்சிருக்கான்னு சொல்லு.  பிடிச்சிருந்தா உங்க அம்மாகிட்ட பேசறேன்.  என்ன ஸொஜ்ஜி பஜ்ஜியோட பொண்ண பார்க்க முடியாது.'

'ஏக்கேண்ணா உங்க கிட்ட பிடிச்சதே இந்த ஹாஸ்யம்தான். அது இருக்கட்டும்.  எங்க அம்மா கிட்ட இதப் பத்தி பேசட்டுமா?'

'வேணாம்.  எங்காத்துக்கு கேஷுவலா வர மாதிரி வா.  அவா கிட்டேயும் நான் நீ வரப் போற விஷயத்த சொல்ல மாட்டேன்.  டோண்ட் ஒரி.'

'இஃப் ஐ ஆம் ஓபன், மன்னி தப்பா எடுத்துக்க மாட்டாளே?'

'அவ கிட்ட கூட சொல்லப் போறதில்ல நீ வரப் போறதப் பத்தி.  நான் எப்படியோ அப்பறமா நைஸா சமாளிச்சு சொல்லிக்கிறேன்.'

'எத்தனை மணிக்கண்ணா வரணும்?'

'வாயேன் ஒரு ரெண்டு மணிக்கா.  சரியா இருக்கும்.'

'நேத்திக்கு கூட அம்மா ஒரு ஏழெட்டு ஜாதகம் வந்திருக்குன்னு சொன்னா.  மன்னியோட சொந்தக்கார பொண்ண முதல்ல பார்த்துட்டு அதெல்லாம் பார்க்கலாம்.  நீங்க தான் எனக்கு இந்த அலையன்ஸ் விஷயத்துல எல்லாம் கூட இருக்கணும் கல்யாணம் ஆகிற வரைக்கும்.'

'அதுக்கென்னடா.  என் தம்பி கல்யாணத்த முடிச்சுண்டு குஜராத் போகிற வரைக்கும் இருக்கேன்.  கவலைப் படாத.'

ஆழ் மனதில் சற்று எமோஷனலாக இருந்தாலும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

ஞாயிற்றுக் கிழமை.  நண்பனிடம் பைக் வாங்கி விட்டான்.  பஸ்ஸிலும் ட்ரெயினிலும் போனால் அந்தஸ்து என்ன ஆகிறது.

அம்மாவிடம் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பியபோது மணி ஒன்று.

'ஜாக்ரதையா போடா.  பயமுறத்தரதா நெனைக்காதே.  ஏற்கனவே அனுபவ பட்டிருக்கோம்.  அது சரி, என்ன என்னிக்கும் இல்லாம இப்படி ஒரு அலங்காரம்.  ஸென்டெல்லாம் ஊரையே தூக்கறது.'

'ஏய் கிழவி.  யூத் அலங்காரத்துல கண்ணு படக்கூடாது.  சூப்பரா உனக்கு ஒரு மாட்டுப் பொண்ண பின்னாடி ஒக்காத்தி வெச்சு அழச்சிண்டு வரப் போறேன்.  என்ன, இப்ப திருப்தி தானே.'

'பார்க்கலாம்.  அந்த சாமர்த்தியமெல்லாம் உன் கிட்ட இருந்திருந்தா நான் ஏன் இவ்வளவு கவலைப் படப்போறேன்?  அலங்காரத்த பார்த்தா நீயும் அனந்துவும் திருட்டுத்தனமா சினிமா போகற மாதிரி தெரியறது.  எதுவோ... ஜாக்ரதையா போய்ட்டு வா.'

ஏக்கேண்ணா குழந்தைக்கு கிலுகிலுப்பையும் அவர்களுக்கு சாத்துக்குடி பழங்களையும் வாங்கிக் கொண்டு மாம்பலம் போஸ்டல் காலனியில் உள்ள அனந்த கிருஷ்ணன் வீடு வரும்போது கிட்டத்தட்ட மணி இரண்டை தொட்டுக் கொண்டிருந்த்து கடிகாரம்.

வாசல் திண்ணையில் நெற்றியில் பட்டை விபூதியோடு வெற்றிலை பாக்கை அரைத்துக் கொண்டு கையில் எக்ஸ்ப்ரஸ் பேப்பரை மேலையும் கீழேயும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நபரை கணித்து விட்டான் அவர்தான் திண்டிவனம் ரிஜிஸ்ட்ரார் என்று.

'வாடா வா.  உள்ள வா.  பவானி, இங்க பார் யார் வந்திருக்கான்னு?'

'வா அரவிந்த்.  எப்படி வந்த?'

'பைக்குல வந்தேன் மன்னி.'

'பைக்காஆஆஆ?'

அவளே அப்படி கேட்டு விட்டு அடக்கிக் கொண்டாள்.  நல்ல தருணம்.  ஏன் பழசை எல்லாம் கிளற வேண்டும்?

'குழந்தை எங்க மன்னி?'

'இப்பதான் தூங்கறான்.  எழுந்துடுவான் நீ கிளம்பறதுக்குள்ள.'

சாத்துக்குடிப்பை கை மாறுகிறது.

'மாமா, இவன் எங்காத்துக்காரரோடு வேலை பார்க்கற பையன்.  எனக்கு தம்பி மாதிரி.'

'சார் யாரு?'  அப்பாவித்தனமான கேள்வி அரவிந்திடமிருந்து.

'என் பேரு ஸ்வாமிநாதன்.  திண்டிவனத்துல ரிஜிஸ்ட்ராரா இருக்கேன்.'

'உமா.  உமா.  கொழந்த தூளிய ஈரமாக்கிட்டான்னு நெனைக்கிறேன்.  அங்க ஒரு வேஷ்டி இருக்கு பார்.  அதைக் கொண்டு வரையா?'

காரணத்தோடு தானே எல்லாம். புரிந்ததால் ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்பு அரவிந்திடம்.

'உமா, இவர்தான் அரவிந்த்.  எங்காத்துக்காரரோடு உட்லேண்ட்ஸுல வேல பார்க்கிறார்.  கூடிய சீக்கிரம் கை நிறைய சம்பாத்யத்தோடு பெரிய வேலை கிடைக்கப் போறது.  நன்னா கிரிக்கெட் ஆடுவார்.'

புன்முறுவலோடு ஒரு அறிமுகம்.

'மன்னி, அது என்ன வார்த்தைக்கு வார்த்தை ஒரு 'ர்'.  என்னிக்கும் உங்க தம்பி நான்.'

'அதானே.  உனக்கு எதுக்குடா மரியாதை?'

'மன்னி, பழசே பெட்டர் ..'

சற்று கலகலப்பு.  ஏக்கேண்ணாவும் சேர்ந்து கொண்டார்.

'உமா, அரவிந்துக்கு காஃபி கொஞ்சம் கலக்கறையா?  சர்ரக்கரை, பால், டிகாக்‌ஷன் எல்லாம் இருக்கு.  அவன் கொஞ்சம் ஸ்ட்ராங்கா கேட்பான்.'

உமாவின் அப்பாவை அழைத்து அவரிடம் அரவிந்தை அறிமுகம் செய்து வைத்தனர்.  அவருடைய பார்வையில் சற்று வித்யாசத்தை அரவிந்த் பார்த்தான்.

'கார்த்தால பேசிண்டிருந்தேளே, அவர் தானே இவர்?'

இப்படி பொட்டென்று போட்டு உடைப்பார் என்று பவானியும் அனந்த கிருஷ்ணனும் எதிர் பார்க்கவில்லை.  நெளிந்தார்கள்.

உமா கொண்டு வந்த காஃபியை அங்கிருந்த டீப்பாயில் வைத்தாள்.  'த்தேங்க்ஸ்' ஒரு வார்த்தை.  காதில் விழுவதற்குள் உமா மீண்டும் சமையலறைக்கு சென்று விட்டாள்.

'சார், எனக்கு ஒரே பொண்ணு.  உங்க ஜாதகத்தை வாங்கிண்டிருக்கேன்.  எனக்கு எங்க ஜோஸ்யர் சொன்னாதான் மத்ததெல்லாம்.'

மீண்டும் நெளிந்தார்கள் பவானி தம்பதியினர்.

'இந்த பிராமணன் ஏன் இப்படி?' எரிச்சல் கலந்த பவானியின் மைண்ட் வாய்ஸ்.

'மன்னி, நான் கிளம்பறேன்.  அம்மா எங்கேயோ கிளம்பணும் அஞ்சு மணிக்குன்னா.  அதுக்குள்ள தாம்பரம் போகணும்.  இன்னொரு நாள் வரேன்.'

காட்டிய அவசரத்தின் காரணத்தை ஓரளவு யூகித்தாள் பவானி.

'நேத்திக்கு ரெண்டு பொண்ணு ஜாதகத்தை இவர் கிட்ட கொடுத்தனுப்பினேனே.  அம்மாகிட்ட கொடுத்திட்டியோன்னோ?'

பவானியின் பொய் அவனுக்கு புரிந்தது.  

'தம்பிக்கு ஜாதகமா குவிஞ்சிண்டு வர்ரதுன்னு உமா அப்பாவுக்கு சொல்றாங்க போல இருக்கு.'.

மனதில் அவனுக்கு தோன்றியதை பவானி புரிந்து கொள்ள ஏதுவாக ஒரு புன்னகையில் காட்டி விட்டான்.

எல்லோரிடமும் விடை பெற்றுக் கொண்டு கிளம்பினான்.

'பொண்ணு பரவாயில்லை.  இருந்தாலும்...'

சிரித்துக் கொண்டே பைக்கில் பயணம்.  சட்டென்று நினைவுக்கு வந்த்து.  'அடடா, அம்மா வெண்ணெய் வாங்கிண்டு வரச் சொன்னாளே!'

சற்று ஓரம் கட்டி ஒருவரிடம் கேட்டான்.

'வெண்ணெய் வாங்கணும்னா அருணாச்சலமய்யர் கடைதான் பெஸ்ட்.  அயோத்யா மண்டபம் எதிர்ல இருக்கு.'

த்தேங்க்ஸ் சொல்லிவிட்டு வண்டியை திருப்பி அருணாசலம் ஐயர் கடைமுன் நிறுத்தினான்.

அங்கே....

தொடரும்..