எண்ணப்பறவை_16

எண்ணப்பறவை_16

'ஏண்டி, எப்பப் பாத்தாலும் ஏதாவது யோசிச்சிண்டே இருப்பியா.  முதல்ல ஒழுங்கா சாப்புடு.  கதை எழுதறதப் பத்திதானே யோசனை?  அது அதுக்கு ஒரு நேரம் காலம் வெச்சுக்கோடி.'

குமுதாவுக்கு என்ன, சொல்லிவிட்டாள்.  அவளுடைய மயக்கம் அவளை எங்கெங்கோ கொண்டு செல்வது அவளுக்குத் தானே தெரியும்?

'நாளைக்கு கார்த்தால அஞ்சு மணிக்கெல்லாம் அப்பா வந்துடுவா.  சாயந்திரமா அப்பாவ அழச்சிண்டு எங்கேயாவது போவோமா அமுதா?  நீயே சொல்லு, எங்க போலாம்.'

'கிருஷ்ணவேணில ஆடிப்பெருக்கு போட்ருக்கான். போலாமா?'

'அப்பாகிட்ட கேட்போம்.  அப்பாக்கு சரின்னா எனக்கு ஓகே.'

சாப்பிட்டு விட்டு படுத்தாகி விட்டது.  குமுதாவுக்கு உடனே தூக்கம்.

ஆனால் அமுதாவுக்கு?  எப்படி வரும்?

'அபிராமி அக்கா இப்படி பட்டுனு கேட்டுட்டாளே.  அதான் எனக்கு புரியல.  நெத்தியில அவன் பேரை ஒட்டிண்டா அலையறேன் நான்.'

'இவன வெச்சு கதைய எழுதலாமா வேண்டாமா?  ஒண்ணும் புரியலையே.  அபி அக்கா வேற கொழப்பிட்டாளே என்னை இப்படி.'

மூன்று நாட்களுக்கு முன் அவள் துவங்கிய கதையை எடுத்து ஒரு முறை படித்துப் பார்க்கிறாள்.

'நல்லாத்தான் வந்திருக்கு.  இதுலேந்து பின் வாங்க வேண்டாம்.  இதையே தொடருவோம்.'

என்னவோ அப்படி ஒரு வேகம் அமுதாவிடத்தில் அன்று.  பட படவென்று எழுதுகிறாள்.  பெயர்களை மாற்றுகிறாள்.  அரவிந்தன் பாலாஜி ஆகிறான்.  அமுதா கனகா ஆகிறாள்.  அபிராமி அக்கா கீதா ஆகிறாள். வேலை பார்க்கும் இடங்கள் மாறுகின்றன.

கற்பனைகளில் யோசனைகள் கலந்து இருபது பக்கங்களுக்கு மேல் எழுதியாயிற்று.  படித்துப் பார்க்கிறாள்.  திரும்பத் திரும்ப படிக்கிறாள்.  யோசனைகளுக்கு ஏற்ப சிறு சிறு மாற்றங்களும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

'ஏண்டி, என்ன பண்ணிண்டிருக்க இன்னும்?  தூங்கல?  நன்னாதான் இருக்கு.  படுத்துக் கோடி.'

திடுமென எழுந்த குமுதா அமுதாவிடம்.

'இல்ல குமுதா.  சட்டுனு மூடு வந்துது.  ஆச்சு, இன்னும் அஞ்சாறு பக்கம்தான்.  எழுதிட்டு படுத்துக்கறேன்.  கவலப் படாத.'

அவளுடைய பிரத்யேக நடையில் இதுவரை அவள் அரவிந்தோடு பயணித்ததை எழுதி முடித்து விட்டாள்.

எழுதிய பிறகு படுத்துக் கொண்டே யோசித்தாள்.

'கதைக்கு என்ன பேர் வைக்கலாம்?'

யோசனையில் வந்த பெயர்களில் திருப்தி இல்லை.

'அபி அக்கா கிட்ட ஸஜஷன் கேப்போம்.'

அந்த நடுநிசியில் கதையையும் அவனையும் சிந்தனையிலிருந்து பிரிக்க கொஞ்ச நேரம் ஆயிற்று அவளுக்கு.  ஒருவழியாக தூக்கம் அவளையும் அறியாமல்.

மறுநாள் காலை ஒன்பது மணிக்கு எழுந்த அமுதா அப்பாவைப் பார்க்கிறாள்.

'அப்ப்ப்பா... எப்ப வந்தேள்?'

'அஞ்சரை மணிக்கு வந்தேன் கொழந்த.  அசந்து தூங்கிண்டு இருந்த.  அதான் எழுப்ப வேணாம்னு குமுதாகிட்ட சொல்லிட்டேன்.  எப்படி போயிண்டிருக்கு ஆஃபீஸெல்லாம்.'

'நன்னா போயிண்டிருக்குப்பா.  நீங்க எப்படி இருக்கேள்?  உடம்ப நன்னா பார்த்துக்கறேளா?'

'ஆச்சு.  இன்னும் பல்லக் கடிச்சிண்டு ரெண்டு வருஷம்.  அப்புறம் என் செல்லக் குட்டிகளோட இங்கேயே இருந்துடலாம்.'

அப்பாவின் கனிவான பேச்சு அம்மாவை ஞாபகப் படுத்தியது.

காஃபியை ஆத்திக்கொண்டே அப்பாவோடு திருச்சி பேச்சுக்கள்.  அப்பாவுக்கு இன்னொரு போனஸ் காஃபி.

'ஏண்டா, கதை எழுதறதுல மும்மரமா இருக்கியாமே.  உடம்பையும் பார்த்துக்கணும். ராத்திரி ரொம்ப நாழி கண் முழிச்சு எழுதிண்டிருக்கியாமே?'

'ராத்திரி தானப்பா எழுத முடியும்.  ஆஃபீஸ்ல எழுதிண்டு இருந்தா ஸீட்டை கிழிச்சுடுவாளே.'

'உன் கிட்ட பேசி ஜெயிக்க முடியுமோ?  எழுது எழுது.  அம்மா உன்னப் பத்திதான் எப்போதும் சொல்லிண்டே இருப்பா.'

சொல்லும்போதே ஒரு கலக்கம் அவரிடத்தில்.

'சாயந்திரம் சினிமா போலாம்ப்பா.  எங்களோட சினிமா பார்த்து எத்தன நாளாச்சு?'

'இல்லடா.  நான் இன்னிக்கே ராக்ஃபோர்ட்டுல திருச்சி போகணும்.  நாளைக்கு அப்பா ஆஃபீஸ்ல ஆடிட்.  ஒரு நாளைக்காக வரவேண்டாம்னு தான் நெனச்சேன்.  ஆனா உங்கள பார்க்காம இருப்பு கொள்ளல.   அதான் வந்தேன். ஆடிட் முடிஞ்சோண்ண ஒரு வாரம் லீவ் எடுத்துண்டு வந்து உங்களோட இங்க தங்கறேன்.'

'போங்கோப்பா... ஏதாவது சாக்கு போக்கு சொல்லிண்டே எங்கள சமாதானப் படுத்துங்கோ.  இதுல உங்கள யாரும் பீட் பண்ண முடியாது.'

'இல்லம்மா. கண்டிப்பா ஒரு பத்து நாளுல இங்க வந்து ஒரு வாரம் கட்டாயம் தங்கறேன்.  அசடு... அழக்கூடாது.'

அன்று பகல் முழுவதும் அப்பாவோடு அரட்டை.  அமுதாவும் குமுதாவும் பேசித் தீர்த்து விட்டார்கள்.

'குமுதா, நான் அப்பாவ மாம்பலம் ஸ்டேஷன்ல கொண்டு விட்டுட்டு வந்துடறேன்.  நீ வேண்டாம்.  ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ.  கார்த்தாலேந்து சமையல் உள்ளுல பாவம் கஷ்டம் பட்டிருக்க.'

'நீயும் வேண்டாம் அமுதா.  நானே போய்க்கிறேன்.  இன்னிக்கு நேத்திக்கா மெட்ராஸ் வரேன். அப்புறம் நீ இருட்டுல தனியா வரணும்.'

'பரவாயில்லப்பா... மாம்பலம் ஸ்டேஷன்தானே.  ஒன்பது மணி வாக்கில சுபர்பன் ட்ரெயின்ல ஏறி எக்மோர் போனா போதும்.'

நடந்து கொண்டே பேச்சு குமுதா கல்யாணம் பக்கம் திரும்பியது.

'என்னவோ எல்லா ஜாதகமும் தட்டிண்டே போரது.  வரனுக்கு ஒண்ணும் கொறச்சல் இல்ல. நிறையாத்தான் வரது.  என்னவோ தெரியல எதுவும் செட் ஆக மாட்டேங்கறது.  ஒண்ணு சரியா இருந்தா இன்னொண்ணு சரியா இல்ல.  வர வர எனக்கு ஜோஸ்யத்திலேயே நம்பிக்கை இல்லாம போயிண்டிருக்கு.'

'நேரம் வரலியோ என்னவோ.  கவலைப் படாதீங்கோப்பா.'

'உங்க ஆஃபீஸ்ல குமுதாவுக்கு ஏத்த பையன் யாராவது இருக்கானா?  இருந்தா விசாரிச்சு வை.  அடுத்த தடவை நான் இங்க வரும்போது பார்க்கலாம்.  அவள பார்க்கும் போதெல்லாம் ஏதோ அவளுக்கு குத்தம் செய்யற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.'

'வருத்தப் படாதீங்கோப்பா.  எல்லாம் நல்ல படியா சீக்கிரம் உங்க மனசுப் படி நடக்கும்.  நானும் இங்க நாலு பேர் கிட்ட சொல்லி வைக்கறேன்.'

'பணம் காசெல்லாம் சேர்த்து வெச்சிருக்கேன்.  மாப்பிள்ளை கெடச்சிட்டான்னா மேளத்த கொட்டிடலாம்.  குமுதாவ கட்டிக்கப் போறவன் கொடுத்து வெச்சிருக்கணும்.'

'அப்ப என்ன கட்டிக்கப் போறவன்?'

'அசடே.  இப்ப அவ கல்யாணத்தப் பத்தி பேசறதால அவளப் பத்தி சொன்னேன்.  உடனே கோச்சிக்கறையே.  நீயும் சரின்னா உனக்கும் சேர்த்தே பார்த்துடலாம்.'

'போப்பா.. முதல்ல குமுதா.'

சுபர்பன் ட்ரெயினில் அப்பாவை ஒரு சொட்டு கண்ணீரோடு ஏற்றி விடும்போது மணி எட்டே முக்கால்.

படிக்கட்டுகள் ஏறும்போது அப்பா சொன்ன அந்த குற்ற உணர்ச்சி வார்த்தைகள்.

'பெத்தவா இருக்கா.  அவா பார்த்துப்பா பொண்கள் கல்யாணத்தப் பத்தி.  இதுவரை இப்படி நெனச்சிண்டிருந்தது எவ்வளவு பெரிய தப்பு.'

'நானும் ஏதாவது செய்ய வேண்டும் குமுதா கல்யாணம் விஷயமா?  நல்ல வேளை அப்பாவ வண்டி ஏத்த வந்தது எவ்வளவு நல்லதா போச்சு.'

வீடு வரும் வரை சிந்தனைகள்.

'என்னடி, அப்பாவ சௌகர்யமா ஏத்தி விட்டயா?'

'ம்ம்ம்..'

'நேத்திக்கு ராத்திரி நீ சரியாவே தூங்கல.  ஒழுங்கா படு உடனே.  அப்புறம் எனக்கு கெட்ட கோபம் வரும் பார்த்துக்கோ?'

'சரிங்க மகாராணி.  அப்படியே செய்கிறேன்.'

இரண்டு கன்னங்களையும் 'ஆஆஆஆஆ..' என்று குமுதா அலறும் வரை அழுத்தி ஒரு கிள்ளு.

தொடரும்...