உன்தன்னோடு

உன்தன்னோடு...

SSL பில்டிங்கின் பின்புறம் தமிழகம் விடுதிக்கு செல்லும் வழியில் அரையிருளில் சைக்கிள் ஒரு கல்லின் மீதேறி உழன்று ஸ்டெடி செய்யமுடியாமல் வலதுபுறம் சாய்ந்து விழுந்தேன். விழுந்தவுடன்தான் சுயநினைவு வந்தது. அம்முவின் நினைவிலிருந்து வெளியில் வந்தேன்.

இடதுபுறம் சாய்ந்திருந்தால் கால் ஊன்றி நின்றிருக்கலாம். வலதுபுறம் கால் ஊன்ற முடிவதில்லை. சிதறிய கற்களின் மேல்தான் விழுந்திருக்கிறேன். வலது கணுக்காலின் மேல் எரிந்தது.

எழுந்து கை,கால் உதறி சைக்கிளை நிமிர்த்தி தள்ளிக்கொண்டே போய் தமிழகம் விடுதியின் உள்ளே நுழைந்தவுடன் வராண்டாவின் விளக்கு வெளிச்சத்தில் வலது கணுக்காலைப் பார்த்தபோது, இரத்தம் வந்துகொண்டிருந்தது. வலதுகால் ஸ்லிப்பர் முழுதும் இரத்தம்.

ஃபைனல் இயர் கேண்டீன் ஹாலை சைக்கிளை உருட்டிக்கொண்டே வராண்டாவில் கடந்தபோது, உள்ளிருந்து பொன்ராஜ் அண்ணா கூப்பிட்டார், “சாப்பிடலையா?” என்றார். “ரூம் போயிட்டு வர்றேண்ணா” சொல்லிவிட்டு ரூமிற்குப் போய் வெளியில் சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு நேராக வாஸ்ரூம் சென்று காலைக் கழுவிவிட்டு ரூம் வந்து கணுக்காலை துடைத்துவிட்டு பார்த்தபோது கல் கிழித்திருந்தது தெரிந்தது. மேலே குரு ரூம் போய் வொகடின் ஆயின்மெண்ட் வாங்கி போட்டுக் கொண்டு கேண்டீன் போனேன்.

பொன்ராஜ் அண்ணாவும், செல்வா அண்ணாவும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். உட்காரு முன் பொன்ராஜ் அண்ணாவிடம் வலது கணுக்காலைக் காட்டினேன். ”சைக்கிள்ல கீழே விழுந்தேண்ணா” என்றேன். “அடடா, எப்ப?” என்றார். “இப்பதான் வரும்போது” என்றேன். “பார்த்து ஓட்டமாட்டியா? ஆழமா கிழிச்சிருக்கே...” என்றுவிட்டு “சரி, சாப்பிடு. நாளைக்கி யுனிவர்சிடி ஹாஸ்பிடல் போகலாம்” என்றார்.

சாப்பிட்டு முடித்து, துரை ரூமிற்குப் போய் கடந்த வார மேகஸினை எடுத்துக்கொண்டு ரூமிற்குப் போனேன்.

வேணிக்கு கடிதம் எழுதி இரண்டு நாட்களாகி விட்டன. எழுத உட்கார்ந்தேன். அர்ச்சனா தியேட்டரில் “மேனே ப்யார் கியா” நான்காம் முறை பார்த்தபோது வேணிக்கு இப்படத்தைப் பற்றி எழுதவேண்டும் என்று நினைத்தேன். அப்படம் எனக்கு ஏன் பிடித்திருந்தது என்பதை எழுதினாலே நான்கு பக்கங்கள் வரும்...அப்புறம் சமீபத்தில் படித்த பாலாவின் “சேவல் பண்ணை” பற்றியும் எழுத வேண்டும்.

”மேனே ப்யார் கியா” முன்பே மதுரை சினிப்ரியாவில் பார்த்த படம்தான். இங்கு அர்ச்சனாவில் மறுபடியும் போட்டிருந்தார்கள். சென்ற வாரம் மட்டும் மூன்று முறை செகண்ட் ஷோ போயிருந்தேன். என்ன இருந்தது அந்தப் படத்தில்... தெரியவில்லை... டைட்டில் கார்டில் "Everyone falls in Love with someone...somehow" திரையில் வரும்போதே மனம் விம்மும். பாக்யஸ்ரீ ரொம்பப் பிடித்தமானவராயிருந்தார். படத்தில் யார் அவருக்கு குரல் கொடுத்ததென்று தெரியவில்லை. அக்குரல் அம்முவின் குரல் என்று என் மனம் கற்பனை செய்துகொண்டிருந்தது. வேணிக்கு எழுதும் கடிதங்கள் எல்லாமே ஒரு கவிதையோடு எழுத ஆரம்பிப்பதுதான் வழக்கம். ராஜ சுந்தர்ராஜனின் கவிதையோடு ஆரம்பித்து கடிதம் எழுதத் துவங்கினேன்.

பி.ஜி. ஹாஸ்டலிலிருந்து ப்ளே கிரவுண்டை ஒட்டியே நேராக வந்து, கார்னரில், அலுமினி பில்டிங் பக்கம் திரும்பாமல், வலது பக்கம் திரும்பி ஸ்டாஃப் குவார்ட்டஸ் வீடுகளுக்கு நடுவே மூன்று வரிசைகளைக் கடந்து மறுபடியும் இடதுபக்கம் திரும்பினால் யுனிவர்ஸிடி ஹாஸ்பிடல். காயத்தைப் பார்த்துவிட்டு “என்ன மருந்து போட்டிங்க?” என்றார் வெள்ளை கோட் போட்ட அக்கா. நான் “வொகடின்” என்றேன். அயோடின் லிக்விட் வைத்து காயத்தைக் கழுவிவிட்டு மேலே ஆண்டிபயாடிக் பவுடர் போட்டு பேண்டேஜ் சுற்றினார். பக்கத்தில் நின்றிருந்த பொன்ராஜ் அண்ணா என் முகச் சுளிப்பைப் பார்த்துவிட்டு “இன்னும் வலிக்குதாடா?” என்றார். நான் “ஆம்” என்றேன். “பெயின் கில்லர் வேண்டாம்” என்ற அக்கா “குளிக்கும்போது பேண்டேஜ் கழட்டி குளிச்சு முடிச்சதும் நல்லா துடைச்சிட்டு காயம் மேல இந்த பவுடர் போட்டுக்குங்க” என்று சின்னதாய் ஆண்டிபயாடிக் பவுடர் கொடுத்தார்.

வெளியில் வந்து பொன்ராஜ் அண்ணா சைக்கிள் எடுக்க நான் முன்னால் பாரில் உட்கார்ந்துகொண்டேன். ”இஞ்சினியரிங் ஹாஸ்டல் போயிட்டு போலாம்ணா. சந்திரசேகர் அண்ணாவைப் பார்க்கணும்” என்றேன். சந்திரசேகர் அண்ணா பி.இ. அக்ரி படிக்கிறார். சொந்த ஊர் என் ஊருக்கு அருகில் - இடையநத்தம்.

நேற்று வேணிக்கு எழுதிய கடிதத்தில் “மேனே ப்யார் கியா”-வைப் பற்றி எழுதியதிலிருந்து மறுபடியும் அப்படத்தைப் பார்க்கவேண்டும் போலிருந்தது. இரவுணவுக்குப் பின் பொன்ராஜ் அண்ணாவை நச்சரித்து கிளப்பி செல்வா அண்ணாவையும் கூட்டிக்கொண்டு செகண்ட் ஷோவிற்கு பூமார்க்கெட் அர்ச்சனாவிற்குப் போனோம்.

விளக்குகள் அணைந்து திரை ஒளிபெற்றது. “ராஜ்ஸ்ரீ ப்ரொடக்‌ஷன்ஸ்” எம்ப்ளம் வந்தது. நான் அந்த வரிக்காகக் காத்திருந்தேன். “Everyone falls in Love with Someone...somehow" திரையில் வந்தபோது பின்னால் பி.ஜி.எம்-இல் எஸ்.பி.பி-யின் குரல் “ஐ லவ் யு” என்றது.

“விடியலின் நீலத்தில்
வெகுதூரத்தில்
விளக்கொன்று
மினுமினுப்புடன்
கருணையுடன்
நகர்ந்தவாறு...”

ஒருமுறை விடிகாலை இருட்டில் மதுரையில் இறங்கி, திருமங்கலம் போகும்போது, திருப்பரங்குன்றம் மலைமேல் நீல விளக்கு பார்த்த கணத்தில் மனதில் தோன்றிய வரிகள் இவை... அம்மு எனும் நீலம்... மூச்சு முட்டுவது போலிருந்தது.

நான் எழுந்தேன். “எங்கடா போற?” என்று கேட்டார் பொன்ராஜ் அண்ணா. “பத்து நிமிஷத்துல வர்றேண்ணா” வெளியில் வராத குரலில் சொல்லிவிட்டு அவசர அவசரமாக தியேட்டரின் பின்கதவு திறந்து வெளியில் வந்தேன். ஆழமாய் இரண்டு மூன்று முறை மூச்சை இழுத்துவிட வேண்டியிருந்தது. பாப்கார்ன் மெசின் பின்னால் நின்றிருந்தவரிடம் “அண்ணா, காபி கிடைக்குமா?” என்றேன். “இப்பதான் படம் ஆரம்பிச்சிருக்கு. இன்னும் அரை மணி நேரம் இல்ல முக்கால் மணி நேரம் ஆகும்” என்றார். மனதின் படபடப்பு இன்னும் குறையாமலிருந்தது. “ஐஸ்கிரீம் வேணா இருக்கு. தரட்டுமா?” என்றார். “இல்ல, நான் வெயிட் பண்றேன். காபி கொஞ்சம் சீக்கிரம் தரமுடியுமா?” என்றேன்.

இருபது நிமிடத்தில் காபி தந்தார். நான் கைகளில் வாங்கினேன். மனம் கைகளைக் கடந்து விரல்களில் நகர்ந்து காபிக்குள் இறங்கியது. ஒரு மிடறு குடித்தேன். அம்மு எனும் உயிர்மை...என்றது மனது.

வெங்கி

(பிப்ரவரி 16...

இன்று அம்முவின் பிறந்தநாள்...)