துரோகம் விடாது

 துரோகம் விடாது - சிறுகதை - வீயார்

மின்னஞ்சலைத் திறந்ததும் சிந்துவின் கண்ணில் பட்டது quest.comமிலிருந்து வந்திருந்த உறுப்பினர் அழைப்புதான். அவள் இதுவரை கேள்வியே பட்டிராத ஒரு பெயர்! அதைத் தாண்டிச் செல்லவேண்டும் என்றுதான் முதலில் நினைத்தாள். ஆனால் ஏதோ ஒரு இனம்பிரித்துச் சொல்லமுடியாத ஒரு உந்துதல்பேரில் அதைத் திறந்து பார்த்தாள்.

யாரோ சண்முகவேலன் என்பவரிடமிருந்து அழைப்பு.

ஒரு ஆளின் சிறிய புகைப்படமும் இருந்தது. (சண்முகவேலனாகத் தான் இருக்க வேண்டும்). அவளுக்கு அவரை யாரென்றே தெரியாது. இருந்தாலும் பெயரே புதுவிதமாக இருக்கவே, அதை க்ளிக் செய்து திறந்தாள்.

முகநூல் போலவே தோற்றமளித்த ஒரு சமூக வலைத்தளம். இதுவரை கேள்விப்படாதது. ஆனால் இது போன்ற restricted social networks இருப்பது அவளுக்குத் தெரியும். அந்த சமூக வலைத்தளங்களில் சட்டவிரோதமான செயல்கள் நடைபெற்று வருவதும் அரசல்புரசலாக அவளுக்குத் தெரியும். கொஞ்சம் யோசித்தாள். கிணறுவெட்ட பூதம் கிளம்பிய கதையாக ஆகிவிடுமோ என்று. இருந்தாலும் இன்றைய தலைமுறையினருக்கே உரிய அந்தத் துணிவில் அவள் கண்கள் அந்த வலைத்தளத்தின் முகப்புப் பக்கத்தை ஆராய்ந்தன.

Become a registered member and get to know your friends என்ற பட்டனில் அவள் கண்கள் நிலைத்தன. என்ன தோன்றியதோ சிந்து அந்த பட்டனை அழுத்தினாள். உள்ளே கட்டமைப்பு எல்லா நெட்வொர்க் போலவும் தான் இருந்தது. என்ன தான் இருக்கிறது பாப்போம் என்று புதிய மெம்பர் ஆவதற்கான விவரங்களை பூர்த்தி செய்யத் துவங்கினாள்.

பெயர், மின்னஞ்சல், பிறந்த தேதி  முதலிய விவரங்களைக் கடந்து கீழே சென்றவள் கண்கள் நிலை குத்தின. இறந்த தேதி என்று ஒரு பெட்டி. அதில்  18/5/1873 என்று ஏற்கனவே பூர்த்தி செய்யப்பட்டிருந்தது.

சிந்து அதிர்ந்தாள். குப்பென்று அவளுக்கு வியர்த்தது. உடல் முழுவதும் ஒரு குளிர் மின்னல் ஓடியது. உடம்பு விதிர்விதிர்த்து அடங்கியது.  அவள் உதடுகள் “என்ன அநாகரீகமான விளையாட்டு?” என்று முணுமுணுத்தன.

ஒருவித அசூயை மேலிட, உடனே அந்தப் பக்கத்தை மூடி விட்டாள். கொஞ்ச நேரத்துக்கு படபடப்பு அடங்கவில்லை. சிறிது நேரம் அப்படியே தன் பெட்டில் சரிந்தாள். கொஞ்சம் நிதானம் வந்ததும் எழுந்து தன் வேலைகளைக் கவனிக்கத் தொடங்கினாள்.

சிந்து. 26 வயது இளைஞி. அழகி. கிட்டத்தட்ட நீத்து சந்திரா மாதிரி இருப்பாள். அதே ஒல்லியான உடல்வாகு. ஆளைத் தின்றுவிடும் விழிகள். எப்பொழுதும் லேசான ஒரு ஈரத்துடன் இருக்கும் இதழ்கள். இதோ ஆறு மாதம் முன்னர் தான் ராகவ்வுடன் கல்யாணம் ஆச்சு. இருவருமே IT professionals. சொந்த கார் வைத்திருந்தார்கள். கை நிறைய சம்பளம். இளமை. வாழ்க்கையை அனுபவிப்பதில் எந்த குறையும் வைக்கவில்லை.

சிந்துவின் ஒரு வீக்னஸ் social networks. FB, Twitter, Instagram என்று சகலத்திலும் பரவியிருந்தாள். அவளுடைய பிரெண்ட் லிஸ்ட் நிறைந்து விட்டது.  அதன் விளைவு தான் இப்படி யாரோ ஒரு சண்முகவேலன் அனுப்பிய மெம்பெர் ரிக்வெஸ்ட்.

கணவனிடம் சொல்லலாமா என்று நினைத்தாள். ராகவ் இதில் நாட்டமுள்ளவன் என்றாலும் சிந்து அளவுக்கு இல்லை. ஏதாவது சொல்லப் போய் இனிமேல் இது எதுவும் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் சொல்லிவிடுவான். சரி இப்போதைக்கு அடக்கி வாசிப்போம் என்று முடிவு செய்தாள்.

அப்புறம் வீடு, ராகவ் ஆபீஸ் என்று சிந்து சண்முகவேலனை மறந்தே போனாள். மேலும் அந்த வீக்கெண்டில் தன் நண்பிகளுடன் முத்துக்காடு வரை அவுட்டிங் ப்ரோக்ராம் இருந்ததால் அதன் விஷயமாக அவர்களுடன் இடையறாத பேச்சு.

அவளுடைய சிநேகிதிகளில் இவளையும் இன்னொருத்தியையும் தவிர மற்ற யாருக்கும் இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை. அதனால் அந்த அவுட்டிங் பற்றி ராகவ்விடம் சொன்னபோது அவன் முகம் மாறியது. இருந்தாலும் ஒன்று சொல்ல முடியாத சூழ்நிலை. “சரி நம்ம பெரிய காரிலேயே போய் வந்திடுங்க” என்று மட்டும் சொன்னான்.

அந்த நாளும் வந்தது. மொத்தம் ஆறு பேர். Scorpioவில் சுலபமாக அடங்கி விட்டார்கள். அனைவருக்கும் கார் ஓட்டத் தெரிந்திருந்ததால் மாற்றி மாற்றி ஒட்டினார்கள். வழியெங்கும் இருந்த சிரிப்பும் கும்மாளமும் முத்துக்காட்டிலும் தொடர்ந்தது. பொழுது போனேதே தெரியவில்லை.

சாயந்திரம் சுமார் நாலு மணிக்கு சென்னை திரும்புகையில் சிந்துதான் காரை ஓட்டினாள்.  முத்துக்காட்டிலிருந்து சுமார் முப்பது கிலோமீட்டர் வந்திருப்பார்கள். அப்போது தான் அந்த ஆக்சிடென்ட் நடந்தது.

திடீரென்று ஒரு ஆட்டு மந்தை ரோடை க்ராஸ் செய்தது. அதை இடிக்கக் கூடாது என்று உள்ளுணர்வில் இடது பக்கம் வண்டியை திருப்பிய சிந்து அங்கிருந்த ஒரு வீட்டின் முன்னால் இருந்த மரத்தில் வண்டியை மோதி நிறுத்தினாள். நிறுத்திய வேகத்தில் ஏற்ப்பட்ட அதிர்ச்சியில் மயக்கமானாள்.

மற்றவர் எவருக்கும் காயமில்லை. சிந்துவுக்கு நெற்றியில் அடி. சிறிது போல ரத்தம். மயக்கம். இந்த விபத்தின் சத்தம் கேட்டு அந்த இடத்தில் இருந்த சிலர் ஓடி வந்தார்கள்.

அவர்கள் சிந்துவை கவனமாக வெளியே எடுத்துப் படுக்க வைத்து முகத்தில் தண்ணீர் தெளித்தார்கள். அவள் மயக்கம் கலைந்து எழுந்ததும் அருகிலிருந்த ஒரு வீட்டுக்குக் கூட்டிப்போய் ரெஸ்ட் எடுக்கச் சொன்னார்கள். சிந்து அந்த வீட்டின் ஹாலில் போட்டிருந்த ஒரு கட்டிலில் படுத்தாள். படுத்தவள் கண்கள் மீண்டும் அயர்ந்தன. சிறிது நேரம் கழித்து மீண்டும் கண் திறந்தாள். திறந்தவள் அந்த வீட்டைப் படுத்தபடியே கண்களால் மேய்ந்தாள்.

அப்போது தான் அந்த வீட்டின் சுவற்றில் தொங்கிய ஏராளமான  போட்டோக்களில் ஒன்றில் சண்முகவேலனின் புகைப்படத்தைப் பார்த்தாள். அவள் உடல் வியர்த்தது. அவள் இதயம் ஒரு மைக்ரோ வினாடி நின்று துடித்தது.

“ அது நான் தான் மணிமேகலை” என்ற ஒரு மென்மையான குரல். அவள் பின்னாலிலிருந்து கேட்டது. திடுக்கிட்டுத் திரும்பினாள். சண்முகவேலன்! In flesh and blood.

“யார் நீங்க? உங்களுக்கு என்ன வேணும்? நான் மணிமேகலை இல்லை. சிந்து! என் பிரெண்ட்ஸ் எங்கே? என்று இரைந்தாள்.

“நான் தான் அவர்களை வெளியில் இருக்கச் சொன்னேன். ஒரு ஐந்து நிமிடம் உன்னுடன் பேச வேண்டும். அந்த quest.com உறுப்பினர் அழைப்பை நீ ஏற்காததால் தான் இப்படி சந்திக்க நேர்ந்தது.”

“ யார் நீ? இந்த ஆக்சிடென்ட் நீ செஞ்சதா? எதுக்காக இப்படி செஞ்சே? ஒழுங்கா சொல்லிடு. இல்லேனா போலீஸ் கிட்ட போவேன்”

“அதற்கு அவசியமில்லை. இதைச் சற்று பார் மணிமேகலை” என்று சொல்லி ஒரு பழைய சித்திரம் ஒன்றைக் காட்டினான். அதில் அவனும் சிந்துவும் இருந்தார்கள். சண்முகவேலன் தோளைப்பற்றியபடி சிந்து!

“என்ன இந்த மாதிரி படம் வரஞ்சு மெரட்டறையா?” என்றாள் சிந்து.

“இல்லை. உன்னை ஏன் மிரட்டப்போகிறேன் மேகலை? சற்று இதைக் கையில் வாங்கிப் பாரேன்” என்று சொல்லி அந்தப் படத்தை இவள் கையில் திணித்தான்.

மறுக்கமுடியாமல் அதை வாங்கியவள் மீண்டும் ஒரு முறை அதைப் பார்த்தபோது தான் அவள் கண்களுக்குள் ஒரு மின்னல் போன்ற ஒளி தோன்றியது. கண்கள் கூசியது. படம் கையில் இருந்து நழுவியது. மயங்கவில்லை. ஆனால் கிட்டத்தட்ட மயக்க நிலை. அவள் எதிரே திரைப்படம் மாதிரி சில காட்சிகள் ஓடத் துவங்கின. ஒரு கிராமம். எல்லையில் மந்திரமங்கலம் என்று எழுதியிருந்தது. ஒரு குதிரை வண்டி. ஒட்டியது சண்முகவேலன். அவன் அருகில் நெருக்கமாக இருந்தது அவள் தான். அவனைச் சீண்டியபடியே இருந்தாள். இருவரும் என்னவோப் பேசிக்கொண்டே இருந்தார்கள்.

வண்டி போய்க்கொண்டே இருந்தது. சிறிது தூரத்தில் அவர்கள் கிராமம் தெரிந்தது. ஆனால் கிராமத்தின் எல்லையை நெருங்குபோது அவர்கள் அதிர்ந்தார்கள். ஆனால் ஐயோ இது என்ன? அங்கிருந்து என்ன ஒரே புகை மண்டலம்? தீப்பிடித்து விட்டதா! ஐயோ!

வேலன் குதிரையை விரட்டினான். பத்து நிமிடத்தில் போய் சேர்ந்தார்கள். அந்தப் பரிதாபக் காட்சியைப் பார்பதற்கு. மந்திர மங்கலமே சாம்பலாகி இருந்தது. அதில் வசித்த ஆண் பெண் குழந்தை மிருகங்கள் உட்பட எல்லாமே சாம்பல்.

அந்தக் காட்சியில் உறைந்த இருவரும் சற்று தன்னிலைக்கு வந்து இன்னும் உள்ளே செல்ல யத்தனிக்கும் போதுதான் பின்னால் குளம்புச் சத்தம் கேட்டது.

திரும்பிப்பார்த்தால் அவர்கள் பக்கத்து கிராமத்தை சேர்ந்த சிலர். கையில் தீப்பந்தங்களுடன். கண்ணில் கொலை வெறியுடன்.

அந்த இரு கிராமங்களுக்கு இடையே இருந்த பகை ரொம்ப பிரசித்தம். எதற்காக என்று தெரியாமலேயே பல தலைமுறைகளாக காப்பாற்றி வரப்பட்ட பகை. இன்று இதில் முடிந்து இருக்கிறது.

மேகலை அப்போது தான் பார்த்தாள். அந்தக் குதிரைகள் இருந்தவர்களில் பெண்களும் இருந்தனர்.

“உங்களுக்காகத்தான் காத்திக்கிட்டு இருக்கோம். வாங்க சீக்கிரம் செத்துட்டீங்கன்னா எங்க வேலையப் போயி பாப்போம்” என்றான் ஒருவன் இளக்காரமாக.

இவர்கள் வாயைத் திறக்க நினைப்பதற்குள் இருவரின் முதுகிலும் சரேலென்று கத்தி (கத்தியாகத் தான் இருக்க வேண்டும்) பாய்ந்தன. இருவரும் பிணமானார்கள்.

அத்தோடு அந்தக் காட்சி மறைந்தது.

“என்ன மேகலை! பார்த்தியா?” என்றான் நிகழ்கால சண்முகவேலன்.

“ஆமாம்” என்றாள் சிந்து. “ஆனா....”

“ஒனக்குப் புரியும்படி சொல்றேன். பகைய வெச்சு நம்மள எல்லாம் ஒட்டுமொத்தமா அவங்க எரிச்ச அந்த நாள் 18/5/1873.  ஆனா அந்தத் துரோகத்த செத்துப் போன நம்மள்ல யாரும் மறக்கல. உள்ளுக்குள்ளே நெருப்பு மாதிரி பழி வாங்கற எண்ணம் எரிஞ்சுது. எத்தன பிறவி எடுத்தாலும் அத்தன பிறவியிலும் அவங்க எந்த எடத்துல இருந்தாலும் கொல்லணும். அப்பத் தான் நமக்கு விமோசனம். அந்த வகைல இந்த நூத்துச்சொச்ச வருஷங்கள்ள பலரை பழி வாங்கிட்டோம். இன்னும் சிலர் இருக்கறாங்க. அவங்கள கொல்லவும் நாம ஒண்ணா இருக்கவும் தான் அந்த வலைத்தளம்.

நீ அவசரப்பட்டு மூடிட்ட. பரவாயில்ல” என்று சொல்லியபடியே திடீரென்று சிந்துவின் நெற்றியில் தன் வலதுகை கட்டைவிரலை வைத்தான். அந்தக் கணத்திலேயே சிந்து மணிமேகலை ஆனாள். உணர்வால்.

அவன் தன் பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு சிறிய பொட்டலத்தை எடுத்துக் கொடுத்தான்.

“ இத பால்ல கலந்து கொடுத்தியான ஒரு பத்து நாள்ல செத்துருவான். கொலைன்னு யாருக்கும் தெரியாது.”

“யாரக் கொல்லணும் வேலா?”

“அந்தக் கிராமத்துல பொறந்து உன்னிய முதுகுல கத்தியால குத்தினானே அந்த வீரபாண்டியத் தான்.”

“ அவன் எங்க இருக்கான் வேலா?”

“உன் கூடவே. உன் வீட்டிலேயே. ராகவ்.”

சிந்துவுக்குச் சிலிர்த்ததோ இல்லையோ மேகலை மகிழ்ந்தாள். அவள் இதழ்களில் புன்சிரிப்பு ஓடியது.

“உன் நுழைவுச் சொல் மற்றும் பாஸ்வர்ட், அந்தத் தளத்துக்கு. நானே செய்துவிட்டேன். இந்தா” என்று சொல்லி ஒரு காகிதத்தையும் கொடுத்தான். அப்பொழுதுதான் கவனித்தாள். அவன் கையில் ஒரு பச்சை குத்திய சிறிய வடிவிலான மூன்று நட்சத்திரங்கள்.

“என்ன இது?”

“நம் அடையாளம். உனக்கும் கிடைக்கும்” என்று சிரித்தான்.

தன் தாய் மாடியில் இருந்து கீழே தவறி விழுந்து இறந்தபோது அழாத தந்தையும், அவரது கையிலும் இருந்த இதே போன்ற மூன்று நட்சத்திரங்களும் சிந்துவுக்கு நினைவு வந்தன.

துரோகம் விடாதுதான்.