மறக்க முடியாத மாமனிதர் : சுஜாதா

 மறக்க முடியாத மாமனிதர் : சுஜாதா

(இன்று நினைவு தினம் )

2008-ம் ஆண்டு அந்த 27-பிப்ரவரி சாதாரணமாகவே விடிந்தது. டிவியில் செய்தி பார்க்கும் போதுதான் அது சாதாரணமான நாள் இல்லை என்று புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. நான் அவரை நேரில் சந்தித்துப் பேசியது ஒரே ஒரு முறை என்றாலும் நினைவில் இருந்து நீங்காத சந்திப்பு.

பள்ளியில் படிக்கும்போது என் நண்பன் ராமகிருஷ்ணன் என்பவன், நான் கையில் கிடைத்ததையெல்லாம் படிக்கும் ஜென்மம் என்பதால் என்னுடன் ஒரு நாள் "வெறும் காமிக்ஸ் புத்தகங்களையே படிக்கிறாயே, நாவல்கள் படிக்க மாட்டாயா?" என்று கேட்க,

"அதெல்லாம் புரியாதுடா" என்றேன் நான்.

சுஜாதா எழுதிய எழுதிய அனிதா - இளம் மனைவி ராணிமுத்துவில் வந்திருந்ததைக் கையில் வைத்திருந்தான். "சுஜாதான்னு இந்த லேடி ரொம்ப நல்லா எழுதியிருக்கு. படி" என்று கையில் கொடுக்க, உள்ளே மீசையுடன் வாத்தியார் படம். "டே, இது ஆம்பளை டா. ஆதர் பென் நேம் சுஜாதா" என்றேன். புன்னகைத்துவிட்டு நகன்றான். எது எப்படியோ, வாத்தியார் அப்போதுதான் எனக்கு அறிமுகமானார். பிறகு பிடித்த சுஜாதா பைத்தியம் இன்று வரை தீரவில்லை.

நேற்று (26th Feb) புத்தகக் கண்காட்சி சென்றபோது ஒரு அன்பர் விகடன் பதிப்பக ஸ்டாலில் நின்றபடி சுஜாதா எழுதிய "தலைமைச் செயலகம்" புத்தகத்தைத் தேட,  என் அருகே இருந்த புத்தகங்களிலிருந்து அதை நான் எடுத்துக் கொடுத்தேன். முகம் நிறைய புன்னகையுடன் நன்றி சொன்னபடி நகர்ந்தார் அவர். அதுதான் சுஜாதா புத்தகம் நம்முள் ஏற்படுத்தும் மாற்றம், பெயரைக் கேட்டவுடன் புன்னகைப்போம். வாத்தியார், ரஜினி நடித்த சிவாஜி திரைப்படத்தில் எழுதிய புகழ்பெற்ற வசனம், "பேர கேட்டாலே ச்சும்மா அதிருதுல்ல..." என்பது அவருடைய பெயருக்கும், அவர் எழுதிய புத்தகங்களுக்கும் சாலப் பொருந்தும்.

சுஜாதா மரணத்தைப் பற்றி ஒரு கட்டுரையில் குறிப்பிடும் போது.  ஒரு பெண் தன் தந்தை இறந்ததை பற்றி சுஜாதாவிற்கு உருக்கமாக மெயிலனுப்பிய போது,  சுஜாதாவிடமிருந்து வந்த பதில்," Nobody dies ; they live in memories and in the genes of  their children".

மாலைமதியில் அவருடைய "விபரீதக் கோட்பாடு" வந்தபோது கடையில் வாங்கிக்கொண்டு வரும்போது, வழியில் ஒரு மண்டபம் தென்பட,  அதில் உட்கார்ந்து கொண்டு என் நண்பன் ஒருவனுடன் சேர்ந்து, இருவரும் படிக்க ஆரம்பித்தோம். அது ஒரு கோயில் அருகே இருந்த மண்டபம் என்பதால் அருகில் இருந்த பல்வேறு பிசைக்காரர்களைக் கூட கவனிக்கவில்லை.

என் தந்தையின் நண்பர் ஒருவர் இதைப் பார்த்துவிட்டு, என் தந்தையிடம், "என்ன ஓய், பிள்ளயாண்டானோட எதாவது சண்டையா, கோச்சிண்டு போய் பிச்சைக்காராளோட ஒக்காந்திருக்கானே, " என்று உளறிவிட என் தந்தை பதறிய கதை தனி.

கடலூரில் வேலை பார்த்து வந்தபோது சென்னையில் வருடாவருடம் புத்தக விழா நடக்கும் விஷயம் தெரிந்து (அப்போது அமேஸான் / ஃப்ளிப்கார்ட் போன்றவை இல்லை) , இதற்காகவே, ஒவ்வொரு ஜனவரியும் மெனக்கெட்டு சென்னை வந்து, காயிதே மில்லத் கல்லூரி வளாகத்தில் நடக்கும் புத்தக விழாவில் புத்தகங்கள் வாங்குவது வழக்கம் இன்று வரை இது தொடர்கிறது.

எல்லாவித subjects ஐயும் தொடும் இவர் எழுத்துக்கு என்றுமே வயதாவதில்லை. ஆரம்பம் முதல் இது நாள் வரை சுஜாதா கோடிட்டு காட்டிய நிறைய புத்தகங்களை வாங்கியிருக்கிறேன் (கௌதம புத்தரின் தம்ம பதம், Zen and the Art of Motorcycle Maintenance என்று ஆரம்பித்து ஏராளமான புத்தகங்கள்), நிறைய படங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன், இரண்டொருமுறை தொலை பேசியிருக்கிறேன், சில மின்னஞ்சல்கள் அனுப்பி பதிலும் பெற்றிருக்கிறேன், ஏற்கனவே குறிப்பிட்டபடி ஒரேயொரு முறை நேரில் சந்தித்துள்ளேன்.

ஒரு பேட்டியில், "எனக்கென்னமோ, உண்மையான ரசிகர்கள் கடிதம் எழுத மாட்டார்கள் என்றுதான் தோன்றுகிறது," என்று சொன்னது, என்னைப் பொறுத்தவரை உண்மைதான். இதுவரை அவர் கதைகளை விமர்சித்து ஒரு கடிதம் கூட எழுதியதில்லை.

சுஜாதா மறையவில்லை. நம்முடன் அவர் புத்தகங்கள் மூலம் வாழ்கிறார்.