நாக்கொப்லு

 விராஜ்பேட்டில் இருந்து மலைப்பாதைகள் வழியாக உயரத்தில் இருக்கும் நாக்கொப்லு என்கிற சிறுநகரத்துக்குப் போக வேண்டும், வழக்கமான "சேல்ஸ்மேன்" களால் வசூலிக்கப்பட முடியாத நிலுவைத் தொகையை வசூலிக்க நிறுவனத்தின் இறுதி வாய்ப்பு நானாகத்தான் இருப்பேன்.

குடகு மலைக்குளிர் மாலை 6 மணிக்கெல்லாம் சூழ்ந்து விடப் பெரும்பாலும் இரவு 8 மணிக்கெல்லாம் ஊரடங்கி அமைதியாகி விடும், மலைப்பள்ளத்தாக்கில் சுடர் விடுகிற தொலைதூரக் கிராமங்களின் விளக்குகள், வீதிகளில் உருண்டு போகிற மேகக் கூட்டங்கள், வாழ்க்கையைக் கொண்டாடுகிற மனிதர்கள் என்று உலகின் அழகான நிலப்பரப்பு குடகு மலைப்பகுதி.

காலையில் எழுந்து குழந்தைகள் விளையாடுகிற பொம்மைகளைப் போல நின்றிருக்கும் பேருந்துகளில் ஒன்றில் ஏறி அமர்ந்து அந்த மனிதர்களை அவர்கள் உரையாடிக் கொள்கிற அழகை வேடிக்கை பார்த்தால் அந்தப் பயணங்கள் இன்னும் அழகானதாக மாறிவிடும்.

பேருந்தில் பயணிக்கிற எல்லா மனிதர்களும் உறவுக்காரர்களைப் போல, ஒருவரை ஒருவர் நீண்ட காலம் அறிந்தவர்களைப் போலப் பேசிக் கொள்வார்கள், அவரவர் வீடுகளுக்கு முன்பாக பேருந்தை நிறுத்தி இறங்கிக் கொள்வார்கள். நடத்துனர்கள் பாதி வழிகளில் தங்கள் பைகளில் இருந்து பிளாஸ்க்கைத் திறந்து தேநீர் ஊற்றிக் குடிப்பார்கள்.

சுற்றிச் சுழலும் காற்று முழுவதும் காஃபித் தோட்டங்களின் வாசம் தொடர்ந்து வரும், நடந்து போகிற மனிதர்களை நிறுத்தி "எங்கே போகிறாய்?" என்று கேட்டு ஏற்றிக் கொள்வார்கள். குடகின் அழகிய இளம்பெண்கள் எப்போதும் சிரித்தபடி கண்களால் வியக்க வைப்பார்கள்.

நாக்கொப்லுவில் இறங்கி நடந்து முகவரின் கடைக்குப் போனால் அவர் அங்கில்லை, கடையில் வேலை செய்கிற ஒரு பெரியவர்  "இப்ப வந்துடுவாங்க தம்பி, உக்காருங்க", மழைத் தூறல் துவங்கி இருந்தது, ரம்மியமான குடகின் குளிர் பகலிலேயே வந்து விட்டது, 15 நிமிடத்தில் வந்து சேர்ந்தவர் முகவரின் துணைவி.

நிறுவனத்தின் பெயரைச் சொல்லிவிட்டு உங்கள் கணவர் எங்கே, எப்போது வருவார் என்று கேட்டபோது "விராஜ்பேட்" போயிருக்கிறார், எப்படியும் 2 மணி நேரமாகும் அண்ணா" என்றவர், "இதோ வருகிறேன்" என்றபடி சேலைத் தலைப்பைத் தலையில் போர்த்தியபடி மழையில் எங்கோ ஓடினார்.

அடுத்த 10 நிமிடத்தில் தேநீர்க் கோப்பைகளோடு வந்தவர், எனக்கும் பெரியவருக்கும் கொடுத்து விட்டுக் கல்லாவில் அமர்ந்து கொண்டார். 2 மணி நேரம் என்பது மிக நீண்டதாகத் தோன்றியது, நிறுவனத்தின் வணிக மேலாளரைத் தொடர்பு கொண்டு பேசியபோது அவர் ஒரு நல்ல யோசனை சொன்னார்.

அதே சாலையில் இன்னொரு பெரிய கடை இருப்பதாகவும், நமது நிறுவனப் பொருட்களை அவர்கள் வாங்கினால் வாய்ப்பாக இருக்கும், சும்மாதானே இருப்பீங்க, போய் முயற்சி பண்ணிப் பாருங்களேன், அற்புதமான வணிக மேலாளர், கிடைத்த சாக்கில் என்னையும் பயன்படுத்துகிறார்.

பெரிய தொலைவொன்றுமில்லை, நடந்து போய்க் கொஞ்ச நேரம் காத்திருந்தேன், பொருட்களை வாங்கியவர்கள் கிளம்பிப் போனதும் என்னை அமரச் சொன்னவரிடம் எனது விசிட்டிங் கார்டைக் கொடுத்தேன், பதிலுக்கு அவரது அட்டையைக் கொடுத்தவரிடம் "எங்கள் நிறுவனப் பொருட்களை நீங்கள் விற்பனை செய்யலாமே?" என்று நிறுத்தினேன்.

"போன தடவ கூட உங்கள் சேல்ஸ்மேன் வந்து கேட்டார், ஆனா, என்ன விஷயம்னா, தம்பி இப்பத்தான் புதுசா வியாபாரம் பாக்க ஆரம்பிச்சிருக்கான், எனக்கு ஒன்னுமில்ல, உங்க பிராண்ட் கேட்டு வர்றவங்க அதிகம், விக்கிற வரைக்கும் எனக்கு லாபம் தான், ஆனா, அவன் வியாபாரத்தக் கலைக்கக் கூடாது, எனக்கு விருப்பமில்ல, பின்னால பார்க்கலாம் தம்பி, டீ சாப்பிடுறீங்களா?".

"இல்லங்கய்யா, இப்பத்தான் சாப்பிட்டேன்", பேசுவதற்கு வேறொன்றுமில்லை. திரும்ப வந்து காத்திருந்தேன். 2.30 மணியைப் போல எங்கள் முகவர் வந்து சேர்ந்தார். இளைஞன், அதிகம் போனால் 30 வயதிருக்கும், நிலுவைத் தொகை குறித்த ஆவணங்களைக் கொடுத்து விட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.

"இன்னும் இரண்டு மாதங்களாவது வேண்டும், எதிர்பாராத விதமாக அப்பா இறந்து விட்டார், அவர் வாங்கியிருந்த கடன்களையும் அடைக்க வேண்டியிருந்தது, ஆனால், உறுதியாக இரண்டு மாதங்களில் முழு நிலுவைத் தொகையையும் செலுத்தி விடுவேன்" என்றவனிடம் நான் கொஞ்சம் கடுமையாகப் பேச வேண்டியிருந்தது.

பேசினேன், கோபமாக, "நீண்ட கால நிலுவை என்பதால் இனி வழக்குப் போட வேண்டியிருக்கும்" என்றேன். பொறுமையாகக் கேட்டுக் கொண்டவன்.

"எல்லாம் அண்ணன் வாங்கிய கடன் பொருட்கள், 6 மாதங்களாக எங்கே இருக்கிறான் என்றே தெரியவில்லை, எனக்குத் தெரியாதென்று நான் சொல்ல முடியுமா?, நான்கைந்து நிறுவனங்களுக்கு நானே பொறுப்பேற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன், கண்டிப்பாகக் கொடுத்து விடுவேன் சார்" பொறுப்பாகப் பேசினான்.

கிளம்பும் பொழுதில் கடையில் இருந்து இறங்கி ஓடி வந்தவன், "வாங்க சார், சாப்பிடலாம்", என்றான். 

"இல்லப்பா, நாம் பாத்துக்கிறேன், நீ கிளம்பு".

"அவ்வளவு தூரத்துல இருந்து வந்திருக்கீங்க, கடன வசூலிக்க வந்தாலும் என்னையத் தேடித்தான சார் வந்தீங்க".

நாங்கள் இருவரும் சாப்பிட்டோம், கடைசிப் பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்து திரும்பிப் பார்த்த போது கைகளை அசைத்தபடி நின்றிருந்தான் அந்த இளைஞன்.

எங்கோ வெகு தொலைவில் கண்ணுக்குப் புலப்படாத நிலமாய் நெஞ்சுக்குள் இன்னும் இருக்கிறது அந்த சிறு நகரம்.

புதிதாக வணிகத்துக்கு வந்திருக்கிற இளைஞனின் நம்பிக்கையைக் குலைக்க விரும்பாத இன்னொரு கடைக்காரர், அப்பாவின் கடன்களை அடைத்து விட்டு, அண்ணனின் கடன்களுக்குப் பொறுப்பேற்றுக் கொள்கிற தம்பி, கணவனைப் பார்க்க வந்தவனுக்கு மழையில் நனைந்து கொண்டு தேநீர் கொண்டு வருகிற மனைவி என்று மானுட நீதியை அணைத்தபடி குடகின் எட்டாத உயரத்தில் காஃபித் தோட்டங்களுக்கு நடுவே சிலிர்த்துக் கிடக்கிறது மனிதர்கள் வாழ்கிற இன்னொரு ஊர்.

கை.அறிவழகன்