கங்காமாதா

 கங்காமாதா.    #சிறுகதை 

.     அப்பா ஓரு நிலை கொள்ளாமல் தவிப்பது கண் கூடாக தெரிந்தது. அம்மாவின் பிரிவு அவரை வாட்டுவது, எனக்கு புரிந்தும், ஒன்றும் செய்ய முடியாத நிலை.

அம்மா இந்த உலகை விட்டு போய் 6 மாதங்கள் ஆகின்றது. எனக்கும் இது பற்றிய துக்கம் இருந்தாலும், அப்பாவை கவனிக்கும் பொறுப்பு, மனைவி, குழந்தை, குடும்பம் வேலை போன்ற  பொறுப்புக்கள் இருந்தபடியால் துக்கம் படி படியாய் குறையத்தொடங்கியது.

அப்பா அம்மா இடையில் என்றுமே ஓரு சிறிய மனஸ்தாபம் இருந்து பார்த்தது இல்லை. அம்மா செய்யும் ஒவ்வொரு காரியமும் சிறப்பாக இருக்கிறதோ இல்லையோ, அப்பா அதை புகழ தவறமாட்டார். எந்த ஓரு வேலைக்கும் அப்பாவிற்கு, அம்மாவின் சப்போர்ட் கட்டாயம் வேண்டும் என்று பலமுறை பார்த்து இருக்கிறேன். உண்மையிலேயே அப்பாவால் ஒன்றை அம்மா சப்போர்ட் இல்லாமலேயே செய்ய முடியும், ஆனாலும் அவர்களின் அந்யோன்யத்தின் காரணமாய், அதை தான் தனியாக செய்ய முடியாதது போல் காட்டி கொள்வார். அதில் அவருக்கு ஓரு மிக பெரிய மகிழ்ச்சி.

விவரம் புரியாத வயதில் இது எனக்கு வினோதமாய் பட்டது . என் அப்பா, எல்லா கிரெடிட்டும், அம்மாவுக்கே கொடுக்கிறார் என்று கோபம் கூட பட்டு இருக்கிறேன்.

எங்கே சென்றாலும் அம்மா துணை வேண்டும். இருவரின் ஜோடி பொருத்தம் பார்த்தால் சிரிப்பு கூட வரும். அம்மா உயரமாய் இருப்பாள். அப்பா சற்று குட்டை தடிமனான உடம்பு. எப்படிம்மா நீ அப்பாவை கல்யாணம் பண்ணிண்டே.? உயரத்தை பார்க்கவேயில்லையா?  எனது கேள்விக்கு அம்மா சிரித்து கொண்டே போய் விடுவாள். யாருடைய கிண்டல் கேலியையும், அம்மாவோ அப்பாவோ கண்டு கொண்டதே இல்லை.

அம்மா இல்லாமல் ஒன்றுமில்லை என்ற நிலையில், தனது 65வது வயதில், ஒரு நாள் இரவு சுய நினைவின்றி கீழே விழுந்து, நிமிடத்தில் அம்மா எங்களை விட்டு போனது, எங்களால் ஜீரணிக்க முடியாத ஒன்று.

 நானாவது சமாளித்து வெளியே வந்து விட்டேன், ஆனால் அப்பாவை அதிலிருந்து என்னால் மீட்கவே முடியவில்லை. தனியாக உட்கார்ந்து தானே எதோ பேசி பேசி மருகுவார். அப்பாவை ஓரு மாறுதலுக்கு எங்காவது கூட்டி போகவேண்டும் என்ற என் நினைப்பை ஆபீஸ் வேலைகள் முழுகடித்து விடும்.

ஓரு நாள் தானாகவே என்னிடம் " அம்மாவை மறக்கணும்னு பாக்கிறேன் முடியலப்பா. கொஞ்சம் பக்கத்து கோவில் வரை இன்னிக்கி போய் விட்டு வரேன் " என்றபோது அப்பாவிற்கு சிறிது  மாறுதல் கிடைக்கட்டும் என்று அனுப்பி வைத்தேன்.

இரவு 9 மணி வரை திரும்பி வரவில்லை என்று மனைவி லதா சொன்னபோது பதட்டத்துடன் கோவிலுக்கு ஓடினால், கோவில் மூடும் நேரம் வந்து, பிரகாரத்தில் தனியே உட்கார்ந்து இருந்த அப்பாவை, கோவில் ஊழியர்கள் எழுப்பும், அந்த நேரத்தில், நான் போய் சேர்ந்தேன்.

அப்பா இனிமே தனியே போக வேண்டாம் நானோ லதாவோ வருகிறோம் என்றேன்.

மறுநாள் கோயிலுக்கு கூட்டி சென்றபோது அருகில் உள்ள குளத்தில் குளித்து சிவலிங்கத்தின் அருகே சென்று வணங்கி வந்தார். அம்மாவின் பிரிவை இப்படி பக்தி மார்க்கத்தில் ஆற்றி கொள்கிறார் என்று புரிந்து கொண்டு, நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் நானும் லதாவும் அப்பாவை அருகில் உள்ள கோவிலுக்கு கூட்டி போக ஆரம்பித்தோம்.

அப்பா சிறிது அம்மாவின் பிரிவை மறந்தாற்போல் இருந்தது. மெதுமெதுவாக தன் வேலைகளை தானே செய்து கொள்ளும் மன நிலைக்கு வந்தார் அப்பா. ஆனாலும்  என்ன பாசமாய் வசதியாய் வைத்திருந்த போதிலும், அப்பாவின், உள் மனதின், ஏக்கத்தின் வெளிப்பாடு, அவ்வப்பொழுது வெளி வரும்.

அம்மாவின் முதல் வருட திதி நெருங்கி கொண்டிருந்த வேளையில், அப்பா ஓரு நாள் " உன்னோட பேசணும், உனக்கு டைம் இருக்கா?"

"சொல்லுங்கப்பா நான் free தான் இப்போ, என்ன விஷயம்?  "

"நீ எனக்காக ஓரு காரியம் செய்யணும்,  அம்மாவோட முதல் வருட திதியை நீ காசில வாரணாசிலே கங்கை கரைலே செய்யுறா மாதிரி ஏற்பாடு செய்யணும் "

முதலில் சிறிது வியப்பாக இருந்தாலும் அப்பாவின் விருப்பத்தை நிறைவேற்ற தீர்மானித்தேன்.

வாரணாசி செல்லும் விமான டிக்கெட்டுக்கு ஏற்பாடுகள் செய்து அங்கிருக்கும் தங்கும் இடம் சாஸ்திரிகள் உணவு மற்றும் வேண்டிய ஏற்பாடுகளை செய்து கொண்டேன்.

வாரணாசி சென்றடைந்து கங்கை கரையில் அனுமன் ghat படித்துறையில் அம்மாவின் முதல் வருட, மூன்று நாட்கள் செய்யும் திதியும் முடிவடைந்தது. ஊருக்கு போய் வீட்டில் சுபம் செய்யும்படி சொல்லி அனுப்பினார்கள். அப்பாவுக்கு திருப்தியாக இருந்ததை அவர் முகத்தை பார்த்தே புரிந்து கொண்டேன்.

மறுநாள் காலை காசி விஸ்வநாதர் கோயில் தரிசிக்க அப்பாவை கூட்டி போயிருந்த போது அப்பாவின் முகத்தில் சிறிது தெளிவு இருந்ததை நானும் லதாவும் பார்த்தோம்.  உள்ளே சென்று சிவ லிங்கத்திற்கு அபிஷேகம் செய்து வெளியில் வந்தார்.

அன்று இரவு வெகு நேரம் அம்மாவை பற்றியும் அவர்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கையை பற்றியும் பேசி கொண்டே உறங்கி போனார்.

பேசும் போதே  "டேய் கண்ணா  நாளைக்கு என்ன இன்னொரு தடவ கங்கை கரைக்கு கூட்டி போயேன்  ஓரு தடவ கால நனைச்சுட்டு போய்டலாம் " என்று சொல்லி வைத்தார்.

 மறுக்க முடியாமல் மறுநாள் நானும்  லதாவும் அப்பாவை கூட்டி கொண்டு , ஓரு ரிக்க்ஷா பிடித்து தங்கி இருந்த,  மானஸமந்திர்  காலனியில் இருந்து அனுமன் காட்டிற்கு ( ghat படித்துறை )சென்றோம்.

"நீ இங்கயே உட்கார்ந்திரு நான் போய் ஓரு முழுக்கு போட்டுட்டு வரேன் " படியில் உட்கார்ந்து நான் பார்த்து கொண்டே இருந்த போது,  படியில் மெதுவாய் இறங்கி, கங்கை நீரில் இடுப்பளவு இறங்கி, கைகளை தூக்கி ஓ கங்கா மாதா என்று வணங்கி இரண்டு தடவை முழுக்கு போட்ட அப்பா, மூன்றாம், முறை வெளியே வரவில்லை. சளக் பளக்  என்ற நீர் குமிழிகள், எல்லோரும் பதறிபோய் இறங்கி தேடினால் நீருக்கடியில், அங்கு அப்பா இல்லை. அப்பாவை கண்டு பிடிக்கவே முடியவில்லை.

கங்கை, அப்பாவையும்  வாரி அணைத்து  கொண்டு கரை புரண்ட உற்சாகத்துடன்  ஓடி கொண்டு இருந்ததை கண்களில் நீர் பெருக பார்த்து கொண்டிருப்பதை தவிர என்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை.

இதில் நேற்று அம்மாவை பற்றி அப்பா சொன்ன ஓரு விஷயம், அம்மாவின் உண்மையான ஜாதகப்பெயர் கங்கா என்பது நினைவுக்கு வர,  லதாவை கட்டி கொண்டு விக்கி விக்கி அழ ஆரம்பித்தேன்.

நன்றி....படம் Rajan Venkatasubramaniam  thankyou சார் ( இந்த படத்துக்காக உருவான கதை )

.சுஜா கிருஷ்ணா