மனங்களை இணைக்கும்

 #sema👌

தாம்பரம் ரயில் நிலையம். நேரம் இரவு 8.30. எட்டாவது நடைமேடையின் ஒரு இருக்கையில் அந்த இஸ்லாமிய தம்பதிகள் அமர்ந்திருந்தார்கள்.  கணவனின் கைகள் பத்து மாத குழந்தையை தோளில் சாய்த்து லேசாக தாலாட்டிக் கொண்டிருந்தது.

"பயணிகளின் கவனத்திற்கு .... எழும்பூரிலிருந்து விழுப்புரம்,   திருச்சி ,  மதுரை மார்க்கமாக திருநெல்வேலி வரை செல்லும் தடம் எண் 6632 எட்டு மணி முப்பந்தைந்து நிமிடங்களுக்கு வந்துசேரும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது " 

அறிவிப்பைக் கேட்டதும்,   நெல்லை சூப்பர் பாஸ்ட்டுக்கு டிக்கெட் எடுத்திருந்தவர்கள் பரபரப்படைய தொடங்கினார்கள்.   அறிவித்தது போலவே அடுத்த 5 நிமிடத்தில் அந்த ரெயில் தன் ராட்சத முகத்தை எட்டாவது தடத்தில் நுழைத்து ஊர்ந்து வந்தது . 

எல்லோரும் லக்கேஜ்களை சுமந்தபடி அவரவர் பெட்டியை நோக்கி ஓடினார்கள்.  மிகச் சரியாக தங்கள் முன் நின்ற S7 பெட்டியில் அந்தத் தம்பதியினர் பொறுமையாக ஏறி தன் இருக்கை இருந்த அறையை நோக்கிச் சென்றார்கள்.  

அதே அறையின் ஒற்றை இருக்கைகளில் ஒன்று என் இருக்கையாய் இருக்க ,  நான் அதில் அமர்ந்து கொண்டேன்.  மூன்று மூன்றான இருக்கைகளில் ஐம்பதிலிருந்து ஐம்பத்தைந்து வயது மதிக்கத்தக்க தாத்தாவும் பாட்டியும் மற்றும் இரண்டு யுவதிகளும் ஏற்கனவே அமர்ந்திருந்தார்கள்.

முஸ்லிம் இளைஞர் அந்தப் பெரியவரிடம் கேட்டார்,   "சார் நீங்க எங்க வரைக்கும் போறீங்க"

"திருநெல்வேலி"

"நல்லதாப் போச்சு.  இவங்களும் திருநெல்வேலிதான் போறாங்க.  கொஞ்சம் கவனிச்சுக்குங்க சார்"

"நீங்க வரலயா"

"இல்ல சார்... லீவு கிடைக்கல "

"நீங்க தைரியமா போங்க தம்பி.  நாங்க பாத்துக்கிறோம் "  என்றார் அந்தப் பாட்டி.

"ரொம்ப நன்றிங்கம்மா"  என்ற போதே பூஊஊஊ .... என்று ஊதிக்கொண்டே ரயில் கிளம்பத் தயாராகியது.  அவசரமாக இறங்கிய அந்த குறுந்தாடி இளைஞரின் தவிப்பான பார்வையிலிருந்து ரெயில் மெல்ல மறையத் தொடங்கியது.

"நீ திருநெல்வேலில எந்த ஊருமா "

"பேட்டைங்கம்மா .... நீங்க"

"பாளையங்கோட்டை "

"வீட்டுக்காரர் என்ன பண்றார்"

"ஐடி கம்பெனில வொர்க் பண்றார்.  பொங்கலுக்கு மத்தவங்கெல்லாம் லீவு போட்டுட்டதால இவருக்கு லீவு கிடைக்கல"

"அப்புறமா சேர்ந்து போயிருக்கலாமே"

"அம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லேனு போன் வந்துச்சு.   அதான் அவசரமா நான் கிளம்பறேன்.  ஒருவாரம் கழிச்சு ஹஸ்பென்ட் வருவாங்க"

"ஓ ... "  என்று அந்தம்மா வருத்தப்பட்ட போது,   அந்தக் கைக்குழந்தை வீறிட்டு அழ ஆரம்பித்தது.  

"பிள்ளை ஏன் அழறா ... பசியாத்தி கூட்டி வந்தியோல்லியோ "

"இல்லம்மா ... நேரமே கிடைக்கல.  அவ பால் குடிச்சு மூணு மணி நேரமாகுது "

""சரி ... புட்டில பால் இருந்தா குடு."

"இன்னும் புட்டிப் பால் குடுத்துப் பழக்கல.  தாய்ப்பால்தான் "

"சரி ... குடுத்து பிள்ளை அழுகைய நிறுத்து.  ஏங்கி அழ விடப்டாது "

"ஆமாம்மா ... அவசரத்துல பட்டன் இல்லாத புர்காவை மாட்டிட்டு வந்துட்டேன்.  அதான் ... "

"ஓ... அப்படியா " என்ற அந்தப் பாட்டி தன் கணவரைப் பார்த்து கண்ணசைக்க,   அவர் எழுந்து அடுத்த அறைப்பக்கம் நடந்தார்.  குறிப்பறிந்து நானும் எழுந்து நகர்ந்தேன்.

பத்து நிமிடம் கழித்து,  "வந்து உக்காருங்கோ"  என்று அந்தம்மா அழைக்க,  பெரியவரும் நானும் இருக்கைக்குத் திரும்பினோம்.  இப்போது அந்தப்பெண் முகத்திரையை விலக்கி இருந்தார்.

அந்திச் சூரியனின் மஞ்சளைப் போல் அழகான நிறம்.  அமைதியான அழகு.  பார்ப்பவர் எவரையும் மரியாதை கலந்த கனிவோடு பார்க்க  வைக்கும் கண்ணியமான முகம்.  அந்தக் குழந்தையோ ,  அன்னைக்கு நான் சற்றும் சளைத்தவளல்ல என்பது போல் குட்டி நிலவாய் சிரித்துக் கொண்டிருந்தது.

அந்தக் குழந்தையை அந்தப்பெண் தன்னிடமிருந்து பிரித்து தனியே உட்கார வைக்க முயற்சிக்க,   அது உட்காராமல் அவளிடம் தாவித்தாவி வந்தது.  பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தம்மா கேட்டார்,   "ஏம்மா உனக்கு ஏதாவது வேலை இருக்கா "

"சாப்பிடலாம்னு பாக்குறேன்.  நீங்க சாப்டீங்களாம்மா "

"நாங்க நேரத்தோட சாப்பிட்டே பழக்கப்பட்டுட்டதாலே எக்மோர்ல ட்ரெய்ன் ஏறுனதுமே சாப்பிட்டோம்.  குழந்தைய குடும்மா.   நாங்க பார்த்துக்கிறோம்.  நீ சாப்பிடு "  என்று கையை நீட்ட ,    குழந்தை அகலப் புன்னகையோடு அந்தம்மாவிடம் தாவியது.

"ஏனா ... குழந்தை ,  ஒரு வயசுல இருந்த நம்ம ஷிவானி மாதிரியே இருக்கிறா இல்லையோனா "

அந்தம்மாவின் ஏக்கம் புரிந்து அவர் தன் மனைவியின் கையை தன் கரத்தால் ஆதரவாய் பற்றி  அழுத்தம் கொடுக்கிறார்.  அந்தம்மாவின் உடல் முழுவதும் ஒரு பரவசம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.  இப்போது அவர் கைகள் நீட்ட குழந்தை அவரிடம் தாவியது.

அந்தப் பெண் சாப்பிட்டு கை கழுவி வரவும் , ரயில் செங்கல்பட்டு நிலையத்தில் நுழையவும் சரியாக இருந்தது.  அந்த அறையின் மீதம் இருந்த இரண்டு இருக்கைகளுக்கும் ஒரு கணவன் மனைவி வந்து சேர்ந்தனர்.

அவரிடமிருந்து குழந்தையை வாங்க அந்தப் பெண் கைகளை நீட்ட ,  அவரது மேல்பட்டன் திறந்திருந்த சட்டைக்குள்ளிருந்து கைகளை நீட்டிய குழந்தையின் விரல்களில் பூணூல் சிக்கி வெளியே வந்தது.  பதறிப் போன அந்தப் பெண் "அடடா ... சாரி சார் "  என்றார் அவசரமாக.

"பரவாயில்லைமா ... குழந்தைக்கு என்ன தெரியும் .  பகவானின் மறு உருவம்தானே குழந்தைகள் "

இருக்கையில் அமர்ந்து சற்றே ஆசுவாசப்பட்ட பின்,   அந்தப்பெண் அந்தம்மாவிடம் கேட்டார் , "உங்களுக்கு எத்தனை பிள்ளைகள்மா ... என்ன பண்றாங்க "

"ஒரு பொண்ணு ஷிவானினு பேரு. அவதான் மூத்தவ. ஒரு பையன் நந்தகோபால்.   பையன் புரசைவாக்கத்துல ஒரு கம்பெனில மானேஜர்.  கல்யாணமாகி மூணு வருசமாகுது.  இன்னும் பகவான் ஒரு குழந்தை பாக்கியம் குடுக்கலே.  இப்போ அவன் வீட்டுக்குதான் பொங்கலுக்கு வந்து ரெண்டு நாள் இருந்துட்டு திரும்புறோம்"

"கவலைப்படாதீங்கம்மா... ஆண்டவன் அருளால கூடிய சீக்கிரம் நல்லது நடக்கும்"

"அந்த நம்பிக்கைலதான்டிமா இருக்கேன்.  அந்த பரமேஸ்வரன் சீக்கிரமா கண்ணைத் திறக்கணும் "

"பொண்ணுதானே மூத்தவங்க ... அவங்க என்ன பண்றாங்க "

"ஏதோ தீயை மிதித்தது போல் அந்தம்மாவின் முகத்தில் அதிர்ச்சி பரவியது.   அவரோ சட்டென்று ஜன்னல் பக்கம் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டார்.   அந்தம்மாவின் கண்களில் கண்ணீர் பொங்கி நின்றது.

"ஏதாவது தப்பா கேட்டுட்டேனாமா"

"இல்லடிமா.   எல்லாம் விதி.  ஷிவானிய எங்ககிட்டருந்து பகவான் அழைச்சுண்டார்"

"என்னாச்சுமா.  ரொம்ப வருத்தப்படுத்திட்டேன் "

"பரவால்லமா ... அவ இருந்தா இப்ப உன் வயசுல உன்னைப்போலதான் இருந்திருப்பா.  மாடிப்படில ஏறி இறங்கும் போது பாவாடை தடுக்கி என் கண் முன்னாலயே உருண்டுட்டா.  தலைல பலமா அடிபட்டு ஹாஸ்பிடல் தூக்கிட்டு ஓடினோம்.  பிரயோஜனப்படலே.  நினைவு திரும்பாமலே போய்ட்டா.  அப்போ அவளுக்கு பதிமூணு வயசுதான்"  என்று முந்தானை எடுத்து கண்களைத் துடைத்தார்.

"ஐயாம் ரியலி சாரிமா.  உங்க பழைய நினைவுகளை கிளறிட்டேன்.  என்ன சொல்றதுனே தெரியல "

"விடுடிமா ... குடுத்து அழகு பார்த்த சிவனே எடுத்து அழ வச்சிட்டார்.  பத்துப் பதினோரு வருசமாச்சு.  பழகிப் போச்சு "  என்று வலுக்கட்டாயமாக புன்னகைக்க முயன்றார்.

அதன்பிறகு கொஞ்ச நேரம் அங்கே கனமான மௌனம் நிலவியது.  அந்தப் பெரியவர்தான் மௌனத்தை உடைத்தார்.  "நாங்க ரெண்டு பேரும் கீழ் படுக்கைதான்.  நீ எப்படிம்மா நடு படுக்கைக்கு போவே.  அதனால நீ கீழே படுத்துக்கோ .  நான் உன் இருக்கையிலே படுத்துக்கிறேன் "

"இருக்கட்டும்பா ... உங்களுக்குதான் ரொம்ப சிரமம்"

பார்த்துக் கொண்டிருந்த நான் இடைமறித்து சொன்னேன்.  "எனக்கும் கீழ் படுக்கைதான்.  நீங்க வந்து இதுல படுங்க சார்.  நான் வேணா நடு படுக்கைல படுத்துக்கிறேன்"

"தம்பி சொல்றதுதான் நல்ல யோசனை.  நாம மூணு பேருமே கீழ் படுக்கைல படுத்துப்போம்.  தம்பி சென்டர் பர்த்துல படுத்துக்கட்டும்.  ரொம்ப தேங்க்ஸ் தம்பி"

"பரவாயில்லமா ... இருக்கட்டும் "

எல்லோரும் அவரவர் படுக்கையில் உறங்கத் தொடங்கினார்கள்.  நள்ளிரவு மணி இரண்டை தாண்டிய போது ரயில் திண்டுக்கல் தாண்டி இருந்தது.  அந்தப் பெண்ணுக்கு திடுமென்று விழிப்பு வர,   குழந்தையை தேடி காணாமல் பதைத்துப்போய் எழுந்து அமர்கிறார்.

"பதறாதே ... பதறாதேடிமா ... குழந்தை தூக்கம் வராமல் சிணுங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.  நான்தான் எடுத்து வைத்தேன்.  அப்படியும் லேசா அழுதுண்டே இருந்தா.  என் ஆத்துக்காரர்தான் தோள்ல போட்டு நடந்துண்டிருக்கார்.  பசிச்சிருக்கும் பால் புகட்டுறியா "

"ஒரு நிமிசம் குலையே ஆடிப் போச்சுமா.  சரிங்கம்மா கொண்டு வரச் சொல்லுங்க.  பால் குடுத்துட்டு தாரேன் "

"ஏனா சித்த இங்க வாங்கோ.  அந்தப் பொண்ணு முழிச்சுன்டா "

"இந்தா "  என்று குழந்தையை கொடுத்துவிட்டு அவர் நகர்ந்து கொள்ள,   அந்தப் பெண் தன் குழந்தைக்கு பால் கொடுத்து முடியவும் மதுரை நிலையம் வந்திருந்தது.

அதிகாலை மூணரை மணி.   ரயில் மதுரையை விட்டுக் கிளம்ப அந்தப் பெண் கேட்டார்,   "நீங்க நெல்லை ஜங்சன்ல இறங்கியதும் உங்களை அழைத்துப் போக யாராவது வருவாங்களா "

"இல்லடிமா.  நாங்க ஆட்டோல போய்ருவோம் .  நீ ஒருநாளைக்காச்சும் எங்க வீட்டுக்கு வரணும்.  இந்த ரோஜாப்பூவ அடிக்கடி பாக்கணும் போல இருக்குடியம்மா"  என்றார் குழந்தையைக் காட்டி.

"என் கணவரோடு கண்டிப்பா வரேன்மா.  ஆனா இப்ப நீங்க ஆட்டோல போக வேண்டாம்.  என் தம்பி என்னை அழைத்துச் செல்ல கார் கொண்டு வருவான்.  உங்களை பாளையங்கோட்டைல டிராப் பண்ணிட்டு போறேன்"

"எதுக்குடிமா வீண் சிரமம்"

"இருக்கட்டும்மா ... என்னோட மன திருப்திக்காக "

"ம்ம் ... சரி.  ஆனா உன் வீட்டுக்குப் போனதும் குழந்தைக்கு சுத்திப் போட்டுடு... என் கண்ணே பட்டிருக்கும்"

"அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாதுமா .  உங்க வீட்டுக்கு வருவோம்ல ... அப்ப நீங்களே சுத்திப் போடுங்க "

நான் முதல் கொண்டு நால்வரும் சிரித்தோம்.  எங்கள் சிரிப்பின் அர்த்தம் புரிந்ததோ என்னவோ அந்தக் குழந்தையும் பொக்கை வாய் திறந்து சிரித்தது.

"அதுக்கென்னடியம்மா ... வீட்டுக்கு வாங்கோ.   உனக்கும் சேர்த்தே பேஷா சுத்திப் போட்டுடறேன் "

இப்போது எங்கள் சிரிப்புச் சத்தம் பலமாய் இருந்தது.

பொலபொலவென பொழுது புலர,   ரயில் நெல்லை ஜங்சனுக்குள் கம்பீரமாய் நுழைந்து நின்றது.

பெரியவர் குழந்தையை தோளில் போட்டுக் கொள்ள,    அந்தம்மாவும் அவருக்கு ஆதரவாய் அந்தப் பெண்ணும்  கொஞ்சம் பின்னால் நடந்து வந்தார்கள்.  

நான் பெரியவரின் பின்னே நடக்க,   தோளில் கிடந்த அந்தக் குழந்தை என்னைப் பார்த்து கைநீட்டிச் சிரித்தது.  ஏதோ ஒரு நெடுங்கால உறவு என் கைவிட்டுப் போகப் போவதைப் போல என் மனம் கனக்கத் தொடங்கியது.

மறைந்தோ அல்லது கௌரவத்துக்காக ஒளிந்தோ கிடக்கும் மனிதத்தை ,  வெளியே இழுத்து வந்து காட்டிய அந்தக் குழந்தை ,  இது ஒரு பெரிய சாதனை என்பதறியாமல்,   இதுதான் என் இயல்பு என்பது போல் பனியில் குளித்த ரோஜாவாய் மலர்ந்து சிரித்தபடியே இருக்கிறது.

எப்போதும் ரயிலை இணைக்கும் தண்டவாளம்,   அவ்வப்போது சில மனங்களையும் இணைத்துதான் விடுகிறதோ ...!!

* கலிபூ *