ஏர்ஹோஸ்டெஸ்

 89. ஏர்ஹோஸ்டெஸ் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

 36ஆயிரம் அடீ உசரத்துலே எல்லாம் ஸ்மூத்தாத்தான் போகும். எதுலேயும் இடிக்க சான்ஸ் கம்மீன்னு நினெச்சுடப்பிடாது. காத்துப் பொட்டலம்னு ஒண்ணு. ஆங்காங்கே மிதந்திண்டு, சிலது சின்னது, சிலது பெரீசா, பல கிலோமீட்டர் அகலத்துக்கு. ரேடாரை கவனிக்கலைன்னா இருப்பதே தெரியாது. அதில் 900கிமீ வேகத்தில் நுழையரச்சே எல்லாத்தையும் உலுக்கிப் போடும். சில சமயம் என்ன நடந்ததுன்னு தெரியறத்துக்குள் விமானம் 1000 அடி கீழே சரியும்.

அப்படி ஒண்ணாத்தான் இருக்கணும். எல்லாருக்கும் ரெஃப்ரெஷ்மென்ட் எடுத்து ட்ரேயில் வச்சு அதை ட்ராலீயில் அடுக்கரச்சே நடந்தது. அடீவயிறு மேலெழும்பி நடுத் தொண்டை வரைக்கும் வந்து உள் நாக்கைத் தொட்டது. கையில் ட்ராலீயில் பாதி நுழைஞ்ச ட்ரே தடுமாறி விழ, ப்ரேக்ஃபாஸ்டுக்கு வச்சது தரையில். 

கூட நின்னிண்டிருந்த சுகன்யா மண்டையில் இடுச்சுண்டா. கையில் பிடிச்சிண்டிருந்த சூடான காபீ ஜக் பூரா அவள் கால்லேயே ஊத்திண்டா. பேசஞ்சர்ஸ் கதீ என்னாச்சோன்னு பாக்கணும். அதுக்கு மத்த ஹோஸ்டஸ் போரதை பாத்துட்டு நான் இங்கே நடந்த களேபரத்தை சட்டுன்னு சரிசெஞ்சுட்டு சித்தே கழிச்சு செர்வீஸ் ஆரம்பிக்கணும்பா அதுக்கு ரெடியாக மும்முரமானேன். 

கேப்டன் நடந்ததை விவரிச்சு எல்லாரையும் சீட்டுக்கு போய் பெல்டை கட்டிக்கச் சொன்னான். அவனால் முடிஞ்சது!

இதெல்லாம் சகஜம். முதலில் ஜெட் ஏர்வேய்ஸில் இருந்தேன். 6 வருஷ செர்வீஸ். நல்ல ட்ரைனிங்க். உள்நாட்டு பயணங்கள் அத்தனை சிரமம் இல்லை. அதிகபட்சம் 3 மணிநேர ஃப்ளைட். இப்போ ப்ரிட்டிஷ் ஏர்வேஸ். அவாளுக்கும் இந்திய மொழி பேசும் பணியாளர்கள் தேவை. சென்னை டு லண்டன் ஹீத்ரோ போகும் ஃப்ளைட்டில்தான் அதிகம் ட்யூடி கிடெச்சது. தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம் தெரியும். சென்னை அல்லது பேங்களூர். இன்னும் 5 வருஷம், நல்ல பேர் கிடெச்சா யூரோப்பியன் ரூட்ஸ் போலாம். இன்னும் வயசிருக்கு.

விடிகாலை 530க்கு கிளம்பினோம். பயணிகள் நடுநிசி 1 மணிக்கே ஏர்போர்ட்டுக்கு வந்துட்டா. கிளம்பினதும் பசிக்கும். 10+ அவர்ஸ் பயணம். ஹீத்ரோவுக்கு 12அடிக்கறத்துக்கு மின்னாடியே போயிடுவோம். நடுவுலே லன்ச், ஸ்னேக்ஸ், ட்ரிங்க்ஸ்னு களை கட்டும். இப்படி உலுக்கித்துன்னா நொ லிக்குவிட் செர்வீஸ்னு சொல்லிடுவா. நிறைய பணம் கட்டிட்டு ஏறினவா எல்லாமே எதிர்பாக்கரா. எனக்குத் தெரிஞ்சு இந்தியா ஃப்ளைட்டில்தான் அதிகம் மதுபானம் தீரும். கொடுத்து மாளாது. சிலர் சீட்டில் வாங்கிக் குடிச்சுட்டு அப்புரம் பேன்ட்ரீக்கே வந்து கொடுன்னு வாங்கிண்டு போவா. தீந்து போச்சு இல்லைன்னு சொல்ல முடியாது. 

நாங்க 8 பேர் எகானமீயில், பிசினெஸ் கிளாசில் 4. அதில் 3 ஆம்பிள்ளைகள். நான் ஸ்வேதா, என் குளோஸ் ஃப்ரெண்ட் சுகன்யா. அப்புரம் சரண்யா, பூனம், ராஜேஷ், ஷங்கர்னு சிலர். எல்லார் பேரையும் சொல்லிண்டிருக்க முடியாது. கேப்டன் மாரிஸும் கோ பைலட் ஸ்டூவார்ட். 

அந்த ரெண்டாவது பேர் சொன்னேனே அவன் மேலே எங்கெல்லாருக்கும் ஒரு கண். மன்மதனையும் அர்ஜுணனையும் குழைச்சு செஞ்சா எப்படி இருக்கும்? அப்படி இருப்பான். கருப்பு தலைமுடி, அத்தனை வெளிறிப்போன தோலில்லை. எங்கேயோ, எப்போதோ அவன் மூதாதயர்கள் இந்தியாவில் தோன்றியவா மாதிரி ஃபீச்சர்ஸ். “இந்தியன் கேர்ல்ஸ் ஆர் ஹாட்” அப்படீன்னு சொல்லுவான். 

ப்ளேன் குலுங்கினப்போ அவன் என்ன செஞ்சிண்டிருந்திருப்பான்? சித்தே நாழிலே தெரிஞ்சு போச்சு. கொஞ்சம் மின்னாடிதான் பூனம் காக்பிட்டில் காபீ செர்வ் செஞ்சுட்டு வந்தாளாம். இவன் கப்பை எடுத்து உரிஞ்ச ஆரம்பிச்சிருக்கணும்!, யூனிஃபார்மில் கொட்டி சகிக்கலை. பொட்டியில் டூப்ளிகேட் செட் வச்சிருப்பான். மாத்திக்க வந்தவனை சரண்யா பாத்துட்டு சிரிச்சிருக்கா. அவள் தலையில் செல்லமா குட்டிட்டு கன்னத்தை கிள்ளிட்டு போனதை ஒரு 67 வயசு பேசஞ்சர், வீல் சேரில் வந்தவள் பாத்துட்டா. என்ன நினெச்சாளோ! அந்த காலத்து மனுஷி வேர.

ப்ரேக்ஃபாஸ்ட் கடை மூடியாச்சு. பிசினெஸ் கிளாஸ் மேல்தளம். போயிங்க் 747ஆச்சே. அங்கே பிஸ்கட், குக்கீஸ், பேஸ்ட்ரீஸ் எப்போ வேணும்னாலும். பெஸ்ட் குவாலிடி சாக்லேட்ஸ். அதில் போரவா எகானமியைவிட மூணுமடங்கு பணம் கட்டின்னானுட்டு இங்கே பாட்டில்லே ரெட் வொயின்னா அங்கே சேம்பெயின். சீனியர் ஹோஸ்டஸை அந்த தளத்துக்கு அனுப்பிச்சுடுவா. இன்னைக்கு நாலில் மூணு சீனயர்ஸ் ஆம்பிள்ளையாப் போயிட்டா. கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியா பாத்துண்டே பறக்கணும்னா சீப் டிக்கெட்னா வாங்கியிருக்கணும்? ஏமாந்துட்டா! 

செர்வீஸுக்கு இடைப்பட்ட நேரத்தில் ஒண்ணும் அதிகமா வேலையிருக்காது. யாராவது கால் அசிஸ்டன்ஸ் பட்டனை அமுத்தினா போணம். சில வாண்டுகள் தண்ணீ கேக்கும். சிலது சும்மா இருக்காது, என்னன்னு தெரியாம அழுத்திடும். எதுன்னாலும் நாங்க போய் என்னன்னு கேட்டு சிரிச்சிண்டே அதை அணைச்சுட்டு வருவம். அவா பாக்காத போது பல்லைக் கட்டிச்சுப்போம். 

இப்போல்லாம் வாண்டுகளுக்கு கேம்ஸ், படிக்க கார்டூன்ஸ் எல்லாம் தரோம். அதைத்தவிர 120 சேனல்ஸ் பாட்டும் கூத்தும், பெர்சொனல் லைவ் டிவீயும் வோர்ல்ட் சினிமாவும். நேத்து ரிலீஸான லேடெஸ்ட் ஷாருக் ஃபிலிம் ஆன்போர்டில் பாக்கலாம். இருந்தாலும் சிலதுகள் தலகாணிக்கும் போர்வைக்கும் பெல்லை அழுத்துங்கள். ஒரு பவுச்சில் ரேஜர், ஐ ப்ளைண்ட், சீப்பு, டூத்ப்ரஷ், பேஸ்ட், வேஸலீன் எல்லாருக்கும் வச்சாச்சு 

அப்படி ஒரு இடைப்பட்ட வேளையில் நான், சரண்யா, ராஜேஷ் பேன்ட்ரீயில் நின்னு அரட்டை அடிச்சுண்டு. ஹீத்ரோ இறங்கினதும் மத்தாநாதான் ரிடெர்ன். அதுவரைக்கும் என்ன செய்யலாம்னு பேச்சு. இது பண்ணலாம், அதைச் செய்யலாம்னு சும்மா பேசுவோமே தவிர ஹோட்டல் பொனதும் அடிச்சுப் போட்டா மாதிரி தூங்குவோம். எழுந்துண்டா அடுத்த ஃப்ளைட்டுக்கு நாழி ஆகிருக்கும். அவ்ளோதான்.

அப்போதான் சரண்யா, வயித்தைப் பிடிச்சுண்டு “உவ்வே”ன்னா. தலை சுத்தறதுடீன்னு டாய்லெட்டுக்குள் போய் சாத்திண்டா. ரொம்ப நாழி வரலை. மெல்லப் போய் தட்டினேன். தொறந்து என்னைப் பாத்தவள் “உள்ளே வாடி”ன்னு இழுத்தா. “நாஸியாவா இருக்குடீ”. “நேத்து ராத்திரி என்னத்தை சாப்பீட்டாய்? சென்னையில் ரெண்டு பேரும் ட்ரைடென்டில்தானே இருந்தோம்? “பாரிட்ஜ்னு ஒண்ணு ரூம் செர்வீஸில் வாங்கிண்டேன். ஓட ஓட பண்ணின அரிசி உப்புமா மாதிரி இருந்தது. அதான் வயித்தை பிறட்டுமோ? தலையை சுத்தி மயக்கம் ஏன் வரணும்?” 

“இரு! இதோ வரேன்.” பேசஞ்சர் மேனிஃபெஸ்டில் யாராவது டாக்டர் இருக்காளான்னு பார்த்தேன். 4 டாக்டர். 3 பிசினெஸ் கிளாசில், ஒண்ணு கீழேயே, எகானமியில். முதலில் கீழேயே பாத்து கூட்டிண்டு வருவம்னு வந்தா முதல்ல ஆம்பிள்ளை. லேடீஸ் மேட்டர் இவன்கிட்டே எப்படி? தயங்கிண்டே கிட்டக்கே போய் “நீங்க டாக்டரா?” “ஆமாம் பிஎச்டீ டாக்டர்”. சரிதான் நல்லவேளை, இவன் மூஞ்சியே சரியில்லை. அதுக்குள்ளே சரண்யா வெளீலே வந்து தன் சீட்டில் உக்காந்திண்டு தலையப் பிடிச்சிண்டு. கிட்டக்க வாஞ்சையா ராஜேஷும், பூனமும்.

அடுத்ததா போன சீட்டில் அந்த வீல்சேர் பெண்மணீ. ராஜேஸ்வரியாம். “ஆமாம் நான் டாக்டர்”. விஷயத்தை சொல்ல மொள்ள எழுந்து வர கர்டைனை போட்டுட்டு ராஜேஷை வெளீலே போய் கேப்டனுக்கு சொல்லிடுன்னேன். தகவல் சொல்லணும். டாக்டர் என்ன சொன்னான்னு அப்புரமா சொல்லிக்கலாம்.  சரண்யா கைய்யை பிடிச்சு பல்ஸ் பாத்துட்டு, ஷி இஸ் பிரக்னென்ட். வில் பி ஃபைன் இன் ஃபெவ் மினிட்ஸ். இட் இஸ் மார்னிங்க் சிக்னெஸ்!” “உங்க மெடிசின் கிட் காமீ.” வாங்கி பாத்துட்டு தோதா ஒண்ணும் இல்லை, லெட் ஹெர் டேக் வார்ம் வாடெர் வித் எ ட்விஸ்ட் ஆஃப் லெமன் எவ்ரி அவர் அன்டில் வி லேண்ட்.”

அவள் போனதும் சரண்யா மிரண்டுபோய் என்னை ஒரு லுக் விட்டா. நானோ வாயடச்சுப் போய் என்ன சொல்றதுன்னு தெரியாம முழிச்சேன். சரண்யா இசின்ட் மேரீட். பட் வித் சைல்ட். எப்படி? எப்படீன்னு தெரியும், பட் ஹவ்? இவளுக்கு பாய் ஃப்ரெண்டும் இல்லையே. யாரோட? ஃப்ளைட்டில் இந்த ந்யூஸ் வெளீலே தெரிஞ்சா? தெரியப்படுத்தியே ஆகணும்னு இல்லை. பைலட் கிட்டே நாஸியா, ஒண்ணும் பயப்படத் தேவையில்லைன்னு டாக்டர் சொன்னான்னு மழுப்பிடலாம். ஏர்வேய்ஸில் இதை எப்படி எடுத்துப்பா? சரண்யா வேலைக்கு சேர்ந்து 2 வருஷம்தான் ஆச்சு. லீவு கொடுப்பாளா, வேலைக்கு ஏதாவது பாதகம் வருமா? ஒண்ணுமே புரியலை  

நெறுங்கிய தோழி, அவளுக்கு உதவணும். ஹீத்ரோ போயிட்டா ஹோட்டலுக்கு போனதும் பொறுமையா உக்காந்து யோசிக்கலாம். ராஜேஷ் வந்தான். “ஷி இஸ் ஃபைன் கேப்டன் கிட்டே சொல்லிடு.” திருப்பி அனுப்பினேன்.

இவள் சித்தே ரெகவர் ஆனதும் “ஏண்டி, என்ன காரியம் பண்ணியிருக்காய்? எல்லாத்தையும் விவரமா எனக்கு சொல்லணும். லேண்ட் ஆனதும் பாத்துக்கலாம். இப்போ ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ, ட்ரிங்க்ஸ் செர்வீஸ் ஆரம்பிக்க இன்னும் நேரம் இருக்கு. அதுவரைக்கும் நான் பாத்துக்கரேன்.” ரவுண்ட்ஸ் போனேன். இப்படி ஒண்ணு சுவாரஸ்யமா நடந்திருக்கு வேலையில் எப்படி கவனம் செலுத்தறது?

ஏர்ஹோஸ்டஸ் வேலையில் சில பெண்கள் சுதந்திரமா நடந்துப்பா. ஜெட்செட் லைஃப்னா அப்படி தூண்டும். கை நிறைய சம்பளம். பல நாடுகளில் சஞ்சரிக்க அவகாசம் கிடைக்க, பல புதிய நட்புகள் ஏற்பட்டு வாழ்க்கை சட்டுன்னு வர்ண மயமாரப்போ மனசு பேதலிச்சுப் போவதில் ஆச்சர்யமில்லை. 

அத்தனை பேருக்கு, அதாவது ஒரு ஃப்ளைட்டில் 500+ பேருக்கு ட்ரிங்க்ஸ் ஊத்திக் கொடுத்துட்டு அதுக்கு அடிமையாகாம இருப்பது கஷ்டம். சுதந்திரமா புது ஊரில் திரியக் கிடைக்கரப்போ கூட வேலை பாக்கும் மன்மதக் குஞ்சுகள், பைலட்டுகள் வலை வீசரச்சே மனசும் கட்டுப்பாடில்லாம போகும். அப்படி எப்போவாவது இவள் சரிஞ்சுட்டாளா?

கடைசீ ரோவுக்குப் போயிட்டு திரும்பரச்சே கோபைலட் ஸ்டூவார்ட் மேலேதான் சந்தேகம் வந்தது. நிச்சயம் அவனாத்தான் இருக்கும். எனக்கே அவனை பாக்கரச்சே ஒரு கை பாத்துடணும்னு படும். ஆனா சில ஆசைகளை எவ்வலவு ஆழமா எழும்பி வந்தாலும் நடத்திப் பாக்கப் பிடாதுன்னு நன்னாவே தெரியும். அவனும் எங்களை விதவிதமா அழைப்பான். அதுவும் சரண்யா நல்ல கலர். இந்தியப் பெண்கள்னாலே ஜொள்ளு விடும் அவன் “சரண்யா ஐ சரண்டெர் பிஃபோர் யூ பேபீ.” உருகுவான். அதை சீரியஸா எடுத்துண்டு இவள் என்னைக்காவது? இவளா வாயத் தொறக்கர வரைக்கும் நானா கேக்கப் போவதில்லைன்னு ஒரு வைரராக்கியம் பூந்துண்டது.

லன்ச் செர்வீஸ் ஆரம்பிக்க எல்லாரும் சீட்டுக்கு வந்துட்டா. சரண்யாவும் முகத்தில் சித்தே கலர் திரும்ப ஒத்தாசைக்கு சேர்ந்துண்டா. நானும் அவளும் ஒரு ட்ராலியை முன்னாடியும் பின்னாடியுமா தள்ளிண்டு எய்லில் நடக்க ஆரம்பிக்க கழுத்தை நீட்டி “நான் ஒண்ணும் செய்யலை ஸ்வேதா.” கெஞ்சரா மாதிரி சொன்னா. இவள் ஒண்ணுமே செய்யலையாம், இதை நான் நம்பணுமாம்! அவளோட பெச்சு வச்சிக்காம வேலைகளை முடிச்சேன். அவள் மூஞ்சி பேயறைஞ்சாப்போல், இந்த கேட்டும் மில்க் குடிக்குமா? அப்படி ஒரு வெகுளித்தனம் அவகிட்டேந்து பீரிட்டு வந்தது.

லண்டனில் மணி காலை 1030. எங்க கூட பயணிக்கரவாளுக்கு சாயங்காலம் மணி 4. டிபன், காபீ தரணும். அதையும் செஞ்சோம். அப்புரம் வி ஹேவ் ஸ்டார்டட் அவர் டிஸென்ட் டொவேர்ட்ஸ் லண்டன் ஹீத்ரோ, வெதர் இச் ஃபைன், எக்ஸ்பெக்டிங்க் ஷவர்ஸ் அது இதுன்னு கேப்டன் சொல்ல எல்லாரும் நிமிந்து உகாந்துண்டா. 

அன்னைக்கு இவளுக்கு வாந்தியும் தலை சுத்தலுமா இருக்கே கஷ்டப்படப் போராளேன்னு ஸ்மூத் லேண்டிங்க். விண்டோ சீட்டில் இருந்த எல்லாரும் லண்டனையும் தேம்ஸ் நதியின் அழகையும் பாக்க கழுத்தை வளைச்சுண்டு. நானும் சரண்யா மட்டும் அடுத்தது என்ன செய்யலாம்னும் இன்னைக்கு போது எப்படிப் போகப்போறதோன்னு கிலியில்.

ஒவ்வொருத்தரா இறங்க, க்ரவுன்ட் ஸ்டாஃப் வீல்சேர் பேசஞ்சர்ஸ் கடைசீயிலனுட்டான். நான் மட்டும் டாக்டர் ராஜேஸ்வரியைப் பாத்து நன்றி சொல்லிடணும்னு அவள் இருக்கைக்குப் போக, அவளும் எழுந்து நின்னுண்டு எப்போடா இறங்கலாம்னு உளைச்சலில். என்னைப் பாத்ததும் கிட்டக்கே வான்னு கூப்பிட, “வீல்சேர்ஸ் ஆர் கமிங்க் மேடம், வி ஹேவ் 4 பீப்பிள் வித் ஸ்பெஷல் நீட்ஸ்.”

“அது கிடக்கட்டும், லண்டனுக்கு போனதும் நல்ல லேடி டாக்டராப் பாத்து உன் கொலீகை காமீ. நான் உண்மையான டாக்டர் இல்லை. சமிஸ்கிருதத்துக்கும் ஜெர்மன் பாஷைக்கும் உள்ள தொடர்பை பத்தி ரிசெர்ச் செஞ்சு டாக்டரேட் வாங்கினவள்” “அப்போ ப்ரெக்னென்ட்னு சொன்னது?"

" இப்படி வேலையில் வர நம்மூர் சிறுசுகள் சித்தே சுத்த பத்தமா இருக்கட்டுமேன்னு பயமுறுத்தச் சொன்னது.”