கோடீஸ்வரன்

 38. கோடீஸ்வரன் (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam   

வேலைக்கு சேர்ந்ததும் வாழ்க்கையில் செட்டில் ஆகிட்டோம்னு பெருமிதமா இருந்தது. அப்பாவோட குடும்ப பளு இளகித்து. முத சம்பளத்தில் அம்மா தங்கிப்போன குலதெய்வப் பிரார்த்தனையை முடிச்சா.   

அப்புரம் நான் வற்புறுத்த அம்மாவும் அப்பாவும் புதுசு வாங்கிண்டா. எனக்கு வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். அப்பா செஞ்ச அலப்பரைதான் தாங்கலை. தன் ஃப்ரெண்ட்ஸ்கிட்டே எல்லாம் “என் பையன் ராம் சம்பாதிச்சு வாங்கிக் கொடுத்தான்”னு பிரமிச்சுப் போனர். அப்பா வெள்ளைதான் போட்டுப்பர். எதுத்தாத்து ராகவன் “சும்மா இரும் ஓய்! இந்த கலரில் ஏற்கனவே சட்டை வச்சிண்டிருக்கீர். புதுசூன்னு எப்படி நம்புவது?” “நீர் இப்படி விதண்டாவாதம் செய்வீர்னு தெரியும்” சட்டை பாக்கெட்டில் வச்சிருந்த ரசீதை எடுத்துக் காமிச்சதும்தான் சமாதானமானர். ரசீதையும் எடுத்துண்டேவா சுத்துவர்?   

இப்படித்தான் வேலையில் சேர்ந்த வருஷம்பூரா போச்சு. ஆத்தில் சில வசதிகள் ஏற்பட்டது. அம்மா மிக்ஸி வாங்கிண்டா. அப்பா புது சைக்கிள். ஃபேன் போடாம இருந்த ரூமில் உஷா ஃபேன் மாட்டியாச்சு. வாடகை வீடுதான். பையன் சம்பாதிக்கரானே, லோன் போட்டு அபார்ட்மென்ட் வாங்கிண்டா என்னன்னு அம்மாவுக்கு. கப்பு பேங்கில் விசாரிச்சா பேபர்ஸோட வாங்கோ எத்தனை தரலாம்னு சொல்ரோம்னா.   

கும்மோணத்தில் இந்த பேங்க்தான். EMI வர சம்பளத்தில் பிடிச்சுப்பாளாம். பிடிச்சதும் என்ன மிஞ்சும்னு தெரிஞ்சதும் ஆடிப் போனோம். இப்போ தர வாடகைக்கு அது 60% ஜாஸத்தீன்னாலும் கூட்டிக் கழிச்சுப் பாத்தா இடம் ரெடியானதும் நுழஞ்சிண்டுடலாம். 15 வருஷத்தில் வீடு நம்முது. இல்லைன்னா 15 வருஷத்தில் சுந்தரேசன் மாமாதான் பணக்காரர் ஆவர்.   

யார் அவர் சுந்தரேசன்? இப்போ இருக்கும் வீட்டுக்காரர். லோன் போடப் போரோம்னதும் மூஞ்சியை தூக்கி வச்சிண்டர். அவர் மூஞ்சியை எங்கே வேணும்னாலும் வச்சுக்கட்டும்னு நாங்க நினெச்சதை செஞ்சோம்.   

கிரஹப்ரவேசத்துக்கு குமார் அவன் அப்பா அம்மாவொட, தங்கை வாசுகியையும் அழைச்சிண்டு வந்திருந்தான். என்கூட படிச்சவன். அவ்வளவு நன்னா படிக்கலை. அவன் அப்பா ராமகிருஷ்ணன் நடத்திண்டிருந்த பிராம்ணா மெஸ்ஸை பாத்துக்கரான். வந்தவா பேசிண்டிருந்துட்டு என் கையைப் பிடிச்சு குலுக்கி, ஃப்ளாட் ரொம்ப நன்னா இருக்குன்னு பாராட்டிட்டுப் போனா.   

அவா போனப்புரம் அம்மா விஷயத்தை சொல்ரா. “டேய் ராம்! உனக்கு வாசுகியை கேக்கராடா? பிராப்த்தம் இருந்தா நடக்கட்டும்னு அப்பா சொல்லிட்டர். குழந்தை லக்ஷணமா இருக்கா. இந்த வருஷம் பிகாம் முடிக்கராளாம். எனக்கு வெக்கமா இருக்கவே ஒண்ணும் பதில் சொல்லலை.   

வாழ்க்கையில் எப்பவாவது ஒருக்கா மட்டுமே அதிர்ஷ்ட தேவதை கதவைத் தட்டும்னு சொல்லுவாளே அப்படி ஒருநா வந்து தட்டித்து. ஆபீஸில் திறமையை பாத்து “ஓவர்சீஸ் பிராஜெக்ட் ஒண்ணு, டெட்ராயிட் GMல் வேலை. 3 வருஷம் கான்ட்ராக்ட். போரியா?” யாரையும் கலந்துக்காம “சரீ”ன்னுட்டேன். 

இங்கே வர சம்பளத்தைத் தவிர அங்கேயும் கொடுப்பா. வ்ரச்சே காசு சேத்துண்டு வரலாம். அம்மாவண்டை சொன்னப்போ “இதெல்லாம் நமக்கெதுக்குடா, உன்னைவிட்டு பிரிஞ்சு எப்படி?” “கும்மோணத்துலேயெ எத்தனை நாள்தான் குதுரை ஓட்ட, 3 வருஷம் நிமிஷமா ஓடிடும்”   

ராத்திரி அப்பாகிட்டே பிழியப்பிழிய அழுது பண்ணியிருக்கா. ஆனா அப்பா சமாதானப்படுத்தி “போட்டம், பிள்ளை நன்னா வருவன், நாம அவன் வளர்ச்சிக்கு குறுக்கே நிக்கப்பிடாது”. 

வழி அனுப்ப குமாரும் அவன் அப்பாவும் வந்தா. ராமகிருஷ்ணன் “3 வருஷம் தானே? எக்ஸ்டெண்ட் ஆகாதே?” கன்ஃபெர்ம் செஞ்சுண்டர்.   

ந்யூயார்க் JFKக்கு போய் மாற வேண்டியிருந்தது. ந்யூயார்க் ஸ்கைலைன் மனசை கவ்வித்து. கும்மோணம் எங்கே அமேரிக்கா எங்கே? ரொம்பப் போனா சக்ரபாணி கோவில் கோபுரம் உசரமா. இங்கே என்னடான்னா? சித்தே தாழ்வா பறந்தா ஏதாவது மொட்டை மாடியில் விமானம் இடிச்சுடும். டெட்ராய்ட் ஆட்டோ கேபிடல் ஆஃப் தெ வொர்ல்ட். ஆரம்பத்தில் சித்தே குழப்பமா திசை தெரியாம பட்டது. 

வேலை ஆரம்பிச்சதும் நேரம் போவதே தெரியலை. ஊர் பழக ஆரம்பிச்சது.   தங்க ஒரு ஸ்ட்யூடியோ அப்பார்ட்மென்ட் தந்திருந்தா. எத்தனை வசதிகள்! ஃபுல்லி ஃபர்னிஷ்ட். வாஷிங்க் மெஷீன், எலெக்ட்ரிக் ஸ்டவ், ரெஃப்ரிஜரேடர், கட்டில், டீவின்னு அமர்க்களமா. எங்காத்தில் ஒரு மிக்ஸீ வாங்கவே பிள்ளை தலையெடுத்து அப்புரமா முடிஞ்சது. ஞாயித்துக்கிழமை அப்பாவுக்கு போன் செய்யரச்சே அத்தனையும் சொன்னேன். அசந்து போயிருப்பர். ஸ்கைப்பில் கூப்பிட்டு காமிக்கலாம். அவர்கிட்டே கம்ப்யூட்டர் இல்லையே! அவர் சம்பளத்தில் இதெல்லாம் எப்போதும் சாத்தியமில்லைன்னு தெரியணும். அப்போதான் பையன் ஒரு நிலமைக்கு வந்துட்டான்னு மண்டையில் ஏறும்.   

1 வருஷம் பூர்த்தி ஆச்சு. ஒருநடை கும்மோணம் போலாம்னு. அம்மா வேற தொணப்பிண்டு. டிசெம்பரில் பிராஜெக்ட்டில் எல்லாரும் வெகேஷன் போவா. சீப் டிக்கெட் வாங்கிண்டு கிளம்பினேன். அம்மா விதவிதமா பண்ணி வச்சுண்டு காத்துண்டிருந்தா. அப்பா சென்னைக்கு வந்து ரிசீவ் செஞ்சர். கும்மோணத்துக்கு கார் வச்சுண்டு பிள்ளை வரான்னு சொல்லிட்டர் போலேருக்கு. தெருவெல்லாம் ஜனம். இப்படியா அநாகரீகமா வந்து நிப்பா? ஏதாவது வாங்கிண்டு வந்திருப்பேன்னு! பக்கிகள்.   

ஒருவாரம் கழிச்சு கிளம்பரச்சே இனிமேல் ப்ராஜெக்ட் முடிஞ்சுதான் வருவேன்னுட்டேன். அம்மா என்னெல்லாமோ கட்டி எடுத்துண்டு போன்னா. சிலதுமட்டும் எடுத்து வச்சுண்டேன். கன்ட்ரி பீப்பிள். அப்பா ரெண்டு வேஷ்டி தந்தர். “அங்கே யூஸ் ஆகாது” வச்சிருந்த பெர்மூடாவைக் காமிச்சேன். “வேண்டாம்னா இங்கேயே கிடக்கட்டும்”. அதை சந்தோஷமா சொல்லலை.   

காரில் கிளம்பரச்சே குமார் நின்னன். நேத்து அவாத்துக்கு போய் ஆங்கிலத்தில் பேசி அசத்திட்டு வந்தேனே! அமெரிகன் அக்ஸென்டில். அலண்டு போயிருப்பன். அவனுக்கு பெர்மூடா ப்ரெசென்ட். மாட்டிப்பானா? அம்மா “திரும்ப நீ எப்போடா வருவாய்? வாசுகிக்கும் உனக்கும் ஜாதகப் பொருத்தம் அமோகமா இருக்கு, வந்ததும் பண்ணிடலாம்னு இருக்கோம். நடுவுலெ ஒருக்கா வந்தியான்னா நாள் பாத்து முடிச்சுடலாம், போரச்சே அவளையும் கூட அழைச்சிண்டு போ”. “அம்மா இப்போ நான் கல்யாணத்தை பத்தியெல்லாம் யொசிக்க டயம் இல்லை. இன்னும் கொஞ்சம் பணம் சேக்கணும்”.   

பிளேனில் பறக்கரச்சே பேங்கில் எத்தனைன்னு கணக்குப் பண்ணினேன். மாதம் 4300$ மெனிக்கு முத வருஷம் 3லக்ஷத்தி முப்பதஞ்சாயிரம். எங்காத்தில் முதல் லக்ஷாதிபதி. ப்ராஜெக்ட் முடியரச்செ 10லக்ஷம். லம்ப்பா கட்டி வீட்டின் மேல் எடுத்த லோனை ஃபோர்க்ளோஸ் செய்யலாம். பொரி தட்டித்து. ஏன் வரணும்? அங்கேயே தங்கி சம்பாதிச்சா கோடீஸ்வரன் ஆலாமே! அதுக்கு தகுந்தாப்போல் காய் நகர்த்தணும். செஞ்சுடலாம்   

முதல்ல அப்பா அம்மாவை சமாளிக்கணும். வந்துடுவேன்னு நினைச்சுப்பா. அப்புரம் வாசுகி. அது பெரீய விஷயமில்லை. பெரியவாளுக்குள் ஏதோ குழந்தைத்தனமான பேச்சு வார்த்தை நடந்தது போலேருக்கு. நான் அவளோடா பழகி வாக்கெல்லாம் தரலையே! கழட்டி விட்டுடலாம். வருங்கால சம்பந்தியா வரிச்சிண்டவரை அப்பாதான் சமாளிக்கணும். செய்வர். 

இந்தியா சம்பளத்லெந்து EMI கட்டியாறது. சில வருஷங்களில் லோன் அடைஞ்சுடும். அப்பா அம்மா அதில் சௌக்கியமா இருக்கட்டும். நாம போவேண்டாம். 27 லக்ஷத்துக்கு வாங்கினது. பிச்சைக் காசு.   

GMல் பெரீய போஸ்டில் சிலரை ஸ்நேகம் பிடிச்சிண்டேன். பிராஜெக்ட் முடிஞ்சதும் திருப்பி அனுப்பாம வொர்க் விஸா எக்ஸ்டெண்ட் செஞ்சு வச்சுக்க ஏற்பாடு செஞ்சு தரேன்னுட்டா. சம்பளம் இப்போ வாங்கிறதை விட 3 மடங்கு. இன்னும் வசதியான வீட்டுக்கு மாறி கார் வச்சுக்கலாம்.   ப்ளான் செஞ்சாப்போலே நடந்தது. கையில் காசு புரள ஆரம்பிச்சது. 

அப்பா அம்மாவொட வாரம் ஒருக்கா பேசிண்டிருந்தது 3 வாரத்துக்கு ஒரு தடவையா ஆச்சு. ஒவ்வொருத்தரும் 20நி புலம்பித் தள்ளுவா. இப்போ அத்தனை எங்கரேஜ் செய்யறதில்லை. 3 நிமிஷம் ரெண்டு பெரும் சேர்த்து.   8  வருஷம் ஓடித்து. 

நடுவில் ரெண்டு வாட்டி போனேன். போதும்னு ஆயிடுத்து. இனிமேல் இந்தியா போனால் பெங்களூர், தில்லி அப்படிப் போணம். கும்மோணம் இம்ப்ரெஸ் செய்யலை. சுத்தி சுத்தி வந்தா கோவிலும் அக்ரஹாரங்களும். எங்கே பாத்தாலும் மஹாமகக் குளத்துக்கு எப்படிப் போணம்னு வழிகாட்டி வச்சுட்டா. வரவா எல்லாரும் குளத்தில் போய்தான் விழப்போராளா? சகிக்கலை.   

போன மாசம் பெசினப்போ “சொல்ல மறந்துட்டேன் ராம்.” அம்மா சில விஷயங்கள் சொன்னா. குமாரொட அப்பா போயிட்டாராம். வாசுகிக்கு வரன் பாத்து வர தையில் கல்யாணமாம். அது முடிஞ்ச கையோட குமாருக்கும் அவன் அத்தைப் பொண்ணையே பண்ணிடறதுன்னு பெசிக்கராளாம். அவன் ஹோட்டல் அது பாட்டுக்கு போய்ண்டிருக்காம். “என்ன ந்யூஸ் தராய்? இதை வச்சிண்டு என்ன பண்றது?” கட் செஞ்சுட்டேன்.   

ஹோட்டலில் முக்கி முக்கி என்ன வரும்? எல்லாம் போக கையில் மாசம் ஒரு 50ஆயிரம் தங்குமா? 1 லக்ஷம்? என் 3நா சம்பளம். என்ன வாழ்வு அது? எச்சல் இலை எடுத்து போட்டுண்டு? இன்னும் அதே சாம்பார், ரசம், கூட்டு, கறி, அப்பளம். உலகம் எங்கேயோ போயிடுத்து, இவா எப்போ மாறப்போரா?   

இப்படி இருக்கச்சே “அப்பாவுக்கு ஸ்ட்ரோக், ஆஸ்பத்ரீலெ செர்த்திருக்கு. இடது பக்கம் இழுத்துடுத்து, என்ன பண்றதுன்னு தெரியலைடா!” போனில் அம்மா. “வேணும்னா பணம் அனுப்பரேன் சொல்லு.” ஒண்ணும் சொல்லலை. சொல்லட்டும் அனுப்பலாம்னு விட்டுட்டேன். போய்ப் பாக்கணுமா? லீவு போட்டுண்டு போலாம், ஆனா சின்ன மேட்டருக்காக அத்தனை தூரம்? சிக்கனமா இருந்தா இன்னும் ஒரு வருஷத்தில் கோடீஸ்வரனாகும் சந்தர்ப்பம். இப்போ போய் ஸ்ட்ரோக்!   

ஆபீஸில் விஷயம் கேள்விப்பட்டு உடனே கிளம்பி போய் என்ன செய்யணுமோ செய், 1 மாசம் லீவு தரோம்னா. நான்தான் எல்லாரும் பாத்துக்கரா, போணம்னு அவசியம் இல்லைன்னுட்டேன். 

ஒருமாசம் கழிச்சு அப்பா ஆத்துக்கு வந்துட்டர். அம்மாதான் பாத்துக்கரா. அப்பப்போ குமார் அவன் ஆத்துக்காரியோட வந்து ஹெல்ப் செஞ்சு தரானாம். அப்புரம் என்ன?   

6 மாசம் கழிச்சு சென்னையில் GM ஆஸியா சேல்ஸ் கான்ஃபெரென்ஸ் இருக்கு,  போயிட்டு உங்கூருக்கும் போணம்னா போயிட்டுவான்னு அனுப்பிச்சா. கதிப்பாராவுலே லே மெரிடியனில் ரூம் போட்டுண்டு. கான்ஃபெரென்ஸ் முடிஞ்சதும் கும்மோணத்துக்கு கார் வச்சிண்டு கிளம்பினேன். அக்ரஹாரம் ஒண்ணும் மாறிடலை. ஆனா யாரும் வாசலில் வந்து நிக்கலை. அம்மாகூட கதவைத் தொறந்துண்டு உள்ளே போனதும்தான் அப்பா ரூம்லேந்து வந்தா. ஒண்ணும் பேசாம காபி கலந்தெடுத்துண்டு வரா.   

என்னைப் பாத்துட்டு அப்பா கண் சித்தே கலங்கித்து. என்னவோ சொல்ல வந்தர் முடியலை. தலைகாணிக்கடீலே இருந்த மடிச்ச காகிதத்தை கொடுத்தர். வாங்கி “அப்புரம் பாக்கரேன்”னு வாலட்டில் வச்சிண்டேன். அதுக்குள்ளே யூஎஸ் கால். போனை எடுத்துண்டு வெளீலே வந்துட்டேன். என்ன ஊர் இது சிக்னலே வீக்கா இருக்கு.   

கார்த்தாலே எழுந்து குமாரைப் பாக்கன்னு அவாத்துக்குப் போனேன். வாசல்லே என்னை பாத்த ஒரு பொண், கையில் ஒரு அழகான பொண் குழந்தை, ஆத்துக்காரியா இருக்கணும் உத்துப் பாத்துட்டு உள்ளே போனா. ஹோட்டலுக்கு போனா குமார் வேஷ்டி கட்டிண்டு, பனியன், நெத்தியில் சந்தனப் போட்டோட பம்பரமா சுத்திண்டிருந்தான்.   

“காபி சாப்பிடரையா, இதோ வரேன்.” போனான். அப்புரம் வந்தவன் “கொஞ்சம் பிசியா இருக்கேன், சாயங்காலமா வரேன், பெசலாமே!” காபிக்கு காசெடுத்துத் தர, “அட, வச்சுக்கோ, காசெல்லாம் வேண்டாம்”.   

ஆத்துக்கு வந்ததும் அம்மா “எப்போ கிளம்பராய்? சொன்னா அதுக்குத் தகுந்தாப்போல் சமைக்கலாம். இல்லைன்னா வீணா பண்ணி வச்சு வேஸ்ட்.” சாயங்காலம் குமார் வரலை. கார்த்தாலே 6க்கே கிளம்பிட்டேன். 

வழீலே அப்பா கொடுத்த காகிதம் ஞாபகம் வந்து பிரிச்சுப் படிக்கரேன்.   கிறுக்கல் எழுத்து. “வீட்டுக்கு EMI ஆயிடுத்து. பேங்க் திருப்பித் தந்த பத்திரம் பீரோவில். நாங்க இங்கே தங்கினத்துக்கு மாசம் 2ஆயிரம்னு வாடகை கணக்குப் பண்ணி உன் அக்கவுன்டில் போட்டுண்டிருக்கேன். பாஸ்புக்கும் இருக்கு. பத்திரமா வச்சுக்கோ. இன்னும் நிறைய பெசணும்னு ஆசை ராம். ஆனா இப்படி வாய் கோணிண்டு என்னத்தை. ஆசீர்வாதம்.”   

என்னமோ பெரீசா தப்பு செஞ்சுட்டோம்னு தோணித்து. ட்ரைவரை திரும்ப ஊருக்கே விடூன்னு சொல்லணும்னு. ஆனா சொல்லலை.