சைலன்ட் விமான நிலையம்

 10. சைலன்ட் விமான நிலையம் 

(சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

விமான நிலையங்கள் சைலென்டாம். அப்படீன்னா என்னன்னு ஒருத்தர் கிட்டே கேட்டேன், “இதுகூட தெரியாதா?” சிரிச்சர். அவருக்கும் தெரியலை. மோடி வந்தாலும் வந்தார் காங்கிரெஸ் மாதிரி ஏர்போர்டுகளும் வாயடச்சுப் போச்சா?  

எனக்கும் பிளேனில் பறக்க வாய்ப்பு கிட்டித்து. எங்கே போனேள் கேக்கரேளா? வேறெங்கே? கோயம்புத்தூர். எனக்கு “புக்காம்” அந்த ஊர்தானாக்கும். அங்கே ஏன் போணம்? 

கல்பனாவோட ஒண்ணுவிட்ட அண்ணா பொண்ணுக்கு நிச்சயதார்த்தம். வாட்ஸப்பில் மெசேஜ் வந்தது. இப்போ அப்படித்தான் அழைக்கரா. போனில் பேசி வாய் வார்த்தைக்கு கூப்பிடலாம். விசேஷம் வச்சிருக்கு அவசியம் வரணும்னு சொல்லலாம். ஆனா செய்யலை. வந்தா வரட்டும், வரலைன்னா பாத்துக்கலாம்னு. மெசேஜ் வந்ததும் அவள் போனில். என்னை யாரும் சீண்டலை. போவேண்டாம்னு பாத்தேன். நமக்குன்னு கவுரதை உண்டோன்னோ! 

நிச்சயதார்த்தமெல்லாம் ஒரு மேட்டரா? சாயங்காலமா நடக்கும், ஏனோதானோன்னு சாப்பாடு போடுவா. 25 தட்டில் கலர் கலரா சீர் வச்சிருப்பா ஏக்கத்தொட பாத்துட்டு உக்காந்திருக்கணும். மிட்டாய், திராக்ஷை, பாதாமெல்லாம் நமக்கு தரமாட்டா. கல்யாணம்னா ஜான்வாசத்துக்கே போயிட்டு மத்தாநா சாயங்காலம் வரைக்கும் விதவிதமா கொட்டிக்கலாம். சரியா கூப்பிடாத விசேஷத்துக்கு சாப்பாட்டை பத்தி ஏன் யோசிக்கணும்? இந்த இத்தோட விட்டுடுவம்.

 ஆனா பாருங்கோ அன்னைக்கு நான் வெளீலே போயிருந்தப்போ இவள் தங்கை “கல்பனா நீ வரப்போறியோனோ?” போனில் கேக்க இவள் “ஊம்”முன்னுட்டா. கூப்பிட்டவள் இத்தனாந்தேதிக்கு மங்கலிப் பொண்டுகள், முஹூர்த்தம் இத்தனாந்தேதிக்குன்னு சொல்லிட்டு “நிச்சயத்துக்கு வந்து ரெண்டு நா தங்கினாயான்னா ஜவுளி வாங்க கூட்டமா போலாம்.” ஆசை காட்டியிருக்கா. ஆத்துக்கு வரத்துக்குள் நெட்டில் சீப்பா கிடெச்சதுன்னு ரெண்டு பேருக்கும் இண்டிகோவில் போக வர புக் பண்ணிட்டா. 

தேனாம்பேட்டையில் மெட்ரோ பிடிக்கலாம்னு படி இறங்க ஆரம்பிக்கரேன் எஸெமெஸ் வரது: “உன் கார்டில் 8000 சிலவாகித்து”. அப்படியே 8ஆவது படீலே ஸ்தம்பிச்சுப் போய் நின்னுண்டு ஆத்துக்கு போன் போட்டேன். “ஆமாண்ணா நாம போரோம், உங்க கார்டில் புக் செஞ்சாச்சு. விபரங்களும் சொல்லிட்டா. “போனில் கூப்டுட்டா!” கூப்டது இவள் தங்கை. கல்யாணப் பொண்ணைப் பெத்தவா கூப்பிடலை. 

இப்படி நடந்தா வாழ்க்கையில் பிடிப்பு கழண்டு போய் விரக்தி சூழ்ந்துக்கும். அடிக்கடி நடப்பதாலே பழகிட்டது. தேனாம்பேட்டை ஸ்டேஷன் படியோரமா இருந்த கைப்பிடியை கெட்டியா பிடிச்சிண்டு சிவாஜி கணேசன் “வசந்த மாளிகையில் சோகமா படீலே இறங்கராப் போலே ஏக்ட் விட்டுண்டே இறங்கிப் போய் மெட்ரோ டிக்கெட் வாங்கிண்டேன். 

மனசை எப்படி தேத்திப்பது? கல்யாணம் பண்ணிண்டு 25 வருஷம் ஒரு பொண்ணோட குப்பை கொட்டினவனுக்கு மனசை தேத்திக்க சொல்லியா தரணும்? 

கோயம்புத்துரில் தண்ணி கஷ்டம் இல்லை. வெதெர் சித்தே குளுகுளூன்னு இருக்கும். போய் 8 வருஷமாச்சு. ஊர் எப்படி மாறித்துன்னு தெரிஞ்சுக்கலாம். கவுன்டா கேர்ல்ஸை சைட் அடிச்சு ரொம்ப நாளாச்சு. பிளேனிலும் நார்த்-ஈஸ்ட் பொண்களை ஹோஸ்டஸ்ஸா வேலைக்கு வச்சிருக்காளாம். இதெல்லாம் பாத்துட்டு மூணு நா ஜாலியா தங்கிட்டு வந்தா என்ன போச்சு? அப்படி மனசை தேத்திண்டு அஹம் வந்து சேர்ந்தேன். 

எங்கே தங்கப் போரோம்? நிச்சயதார்த்தத்தை ஆத்தொட இல்லை சின்ன ஹோட்டலில் வைப்பா. தங்கறதை நாமதான் பாத்துக்கணும். அவிநாசி ரோடில் எல்லாம் 4ஸ்டார் ஹோட்டல். தீட்டிடுவான். “காந்திபுரத்தில் தங்கை ஆத்துக்காரரை ரூம் போடச் சொல்லிட்டேன்”. கல்பனா கெட்டிக்காரி. அவாத்து விசேஷத்துக்குன்னா போறோம்? முஸ்தீபோட அவள் தன்னையும் என்னையும் தயார் செஞ்சுக்கும் அந்த நேர்த்தி பாத்தேள்னா கண் பட்டுடும். 

வெள்ளிக்கிழமை. மத்தியானம் 215க்கு ஃப்ளைட். டெலி செக்கின் செய்யலாமான்னு கேட்டவளை “வேண்டாம் 12மணிக்கே அங்கே இருக்கா மாதிரி போயிடலாம்.” என்ன செஞ்சாளொ 1140க்கு ஓலா வந்தது. 3 நாளைக்கு 12 புடவை எடுத்து வச்சுண்டு “நீங்க என் பேக்கை தூக்கிக் கோங்கோ, உங்களோடதை நான் எடுத்துக்கரேன்”. என்னதில் 2 வேஷ்டி, 3 சட்டை மட்டும். சக்கரம் வச்சிருந்தாலும் இழுத்துண்டுன்னா போணம்! 

போர்டிங்க் பாஸ் வாங்கிண்டு செக்யூரிடி செக்காம், அங்கே போயாச்சு. கையைத் தூக்கி என் கஸ்கத்துக்கு அடீலே என்னத்தையோ தேடினான். அப்புரம் என்ன தோணித்தோ “போய்க்கோ”ன்னுட்டான். அந்தண்டை வந்தா இவளை இன்னும் காணலை. கழுத்தில் காதில் போட்டுண்டதை தவிற பொட்டிலேயும் வச்சிருக்கா, அதான் கவலை. பொம்மனாட்டி செக்யூரிடி பாத்ரூம் போயிட்டதால் இவளுக்கு லேட். லேடீசுக்கு எப்படி செக் செய்வா? டவுட் வந்தது. 

அழகா கண்ணாடி ஓரமா வந்து போர பிளேனெல்லாம் பாத்துண்டு வாகா உக்காந்தாச்சு. இன்னும் முழுசா 1மணி 45 நிமிஷம் இருக்கே. வாங்கித் திங்கலாம்னு யோசனையே வரப்பிடாது. விலை தூக்கி நம்பளை சாப்டுடும். வரவா போரவாளை பாத்துண்டு, அங்கே கிடந்த பேப்பரை படிச்சிண்டும் சித்த நேரம் போச்சு. அப்போதான் அந்த சைலன்ட் ஏர்போர்ட் மேட்டர் என்னன்னு கேள்வி வந்தது. 

அங்கேயிருந்த சிப்பந்தியிடம் கேட்டேன். சைலென்ட்னா அனவுன்ஸ்மென்ட் கிடயாதாம். நாமளா போர்டைப் பாத்து சரியா போர்டிங்க் செஞ்சுக்கணுமாம். “பூ இதுதானா?” 

கல்பனா கையைக் கிள்ளி சொல்ரா. “ரொம்ப நாளைக்கப்புரம் போரோம், என் தம்பிகள், தங்கைகள் வந்தா ஆசையா பேசுங்கோ. விசாரிங்கோ. மூத்த மாப்பிள்ளைன்னுட்டு மூஞ்சியைத் தூக்கி வச்சிண்டு இருக்கப் பிடாது”. தலையாட்டினேன். ஹோட்டலை விட்டு வெளீலே வந்தாத்தானே! லூஸ் மோஷன்னு சொல்லி பின்தங்கிட்டா தப்பிச்சுடலாம்னு பட்டது. 

அப்போதான் இவள் “ஐயோ அங்கே பாருங்கோ!” சத்தம் போட்டு “ஐ”ன்னும் அத்தோட “அம்மாடியோ”ன்னு ஒரு சவுண்டை வெளிப்படுத்தினா. “என்னமோ ஏதோ”ன்னு பதறிட்டேன்னா பாத்துக்கோங்கோ! நமக்குத்தானே லூஸ் மோஷன்னு யோசிச்சு வச்சோம், இவளுக்கு என்ன? “அதோ பாருங்கோ யார்னு! மூலையில் கேட் 4 கிட்டே.” எந்த மூலையில் யார்? “ஆமாம் கருப்பா தாட்டியா ஒரு பையன் மாதிரி மிடில் ஏஜ் ஆள் உக்காந்திருக்கான்.” “என்ன இப்படிச் சொல்லிட்டேள்? விஜய் சேதுபதீ!” 

சொன்னவள் டக்குன்னு எழுந்து சிட்டா அவனை நோக்கிப் போரா. அவனே யார் கண்ணிலேயும் பட்டுடப் பிடாதுன்னு ஒளிஞ்சிண்டிருக்க கல்பனா காட்டிக் கொடுத்துடுவான்னு பட்டது. இங்கேந்து பாத்திண்டே இருக்க கிட்டக்கே போனவள் அத்தனை பவ்யமா கும்பிடு போட்டு சிரிச்சிண்டே ஏதோ சொல்ல அவனும் நமஸ்தே பண்ணிட்டு பக்கத்து சீட்டை காமிக்க வாகா நுணி சீட்டில் உக்காந்துண்டு ரொம்பநா பழகின சொந்தக் காரனை 30 வருஷத்துக்கு அப்புரம் கண்டாப் போல் பேசிண்டிருக்கா. 

20 நிமிஷம் கழிச்சு, கைப்பையில் இருந்த சாம்சங்கை எடுத்து அவனையும் சிரிக்கச் சொல்லி ஒரு செல்ஃபீ எடுத்துட்டு வரேன்னு பிரியா விடை கேட்டு – என்னமோ செஞ்சிக்கோட்டையை சண்டை போட்டுப் பிடிச்சு அதில் இருந்த ராஜாவை சிறையில் தள்ளிட்டு தான் முடிசூட்டிண்டாப்புலே ஒய்யாரமா இவள் நடந்து வர இவள் செஞ்சதைப் பாத்து இன்னும் சில ஃபேன்ஸ் அவனை மொய்க்க எல்லாம் நடந்தது. 

“யார் விஜய் சேதுபதி?” “உங்களுக்கு ஒண்ணும் தெரியாது. சினிமா ஸ்டார். அத்தனை ஃபேமஸ். கேரக்டர்ஸ் தேர்ந்தெடுத்து குறுகிய காலத்தில் பேறும் புகழும். அய்யோ! என்னால் நம்பேவே முடியலை அத்தனை பக்கத்திலே உக்காருவேன்னு. என்னமா ஆசையாப் பேசினான். போடொ எடுத்துண்டேன், திருப்புகழ் க்ரூப்பில் எல்லாருக்கும் அனுப்பணும்.” போனை நோண்ட ஆரம்பிச்சா. முருகனே நேரில் இவளுக்கு பிரத்தியக்ஷமாகி அதை திருப்புகழ் அன்பர்கள் எல்லாரும் தெரிஞ்சிண்டு பொறாமைப் படட்டுமேன்னு! 

பையன் என்னவோ சாதுவா டீசென்டா தெரிஞ்சான். படாடோபம் காணலை. நன்னா நடிப்பானோ? டிவீலே காமிச்சா பாத்துடணும். எனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் ஹீரோயின்ஸ்தான். இவள் யாரெல்லாமையோ போனில் கூப்பிட்டு தம்பட்டம் அடிக்க “நீ இங்கே இரு, காலார இப்படிப் போயிட்டு என்னெல்லாம் கடை போட்டிருக்கன்னு பாத்துட்டு வரேன்” கிளம்பினேன். சென்னை ஏர்போர்ட் வந்து நாளாச்சு. 

ஒரு 100 அடி வந்திருப்பேன் அவளைப் பாத்தேன். 

சல்வார், ஆனா துப்பட்டாவை தலையைச் சுத்தி போட்டுண்டு. ஒல்லியான மரப்பாச்சி தேகம், குட்டை வாகு, பெரீய ரேபேன் கண்ணாடி வெளீலே பளபளன்னு சில்வர் பூசினது, உள்ளே கண்கள் தூங்குதா, முழிச்சுப் பாக்கிறதான்னு சொல்ல முடியாது. கண்டு பிடிச்சுடணும்னு கிட்டக்கே போனா நம் பிம்பம்தான் தெரியும். அவள் யார்னு தெரிஞ்சுடுத்து. த்ரிஷா. 

தனியாத்தான், கூட யாரும் வரலையோ? விஜய் சேதுபதி இருப்பது தெரியாதோ? தெரிஞ்சா கிட்டக்கே போய் உக்காந்துப்பாளோ? நாம போய் நம்மை அறிமுகப் படுத்திண்டு பேசினா என்ன? ஒரு க்ஷணம் தோணிட செயல்படுத்தப் போயிட்டேன் எதுத்தாப்புலே போய் நின்னதும் முகத்தை சித்தே உயர்த்தி லெசா ஒரு புன்முறுவல். அப்படியே ஆளைச் சாய்ச்சது. “ஐ ஏம் சம்பங்கிராமன், மனைவி கல்பனாவோட கோயமுத்தூர் ஃப்ளைட்டுக்காக காத்திண்டிருக்கேன். உங்களைப் அடையாளம் தெரியவே பேசணும்னும் ஆசை. அதான். உங்களுக்கு ஆக்ஷேபனை இல்லையே?” 

“ப்ளீஸ், உக்காருங்க. என்ன பண்ரீங்க?” “ஆடிட்டர். சென்னையில் ப்ராக்டீஸ். உங்கள் படம்னா பிடிக்கும்”. “என்ன படம் சமீபத்தில் பாத்தீங்க?” “சாமி, கில்லி, அப்புரம் அபியும் நானும். எல்லாமே தூள். நீங்க அத்தனை சௌந்தர்யமா பெரீய ஸ்க்ரீனில்”. “96 பாக்கலையா? அதில் நானும் விஜய் சேதுபதியும் நடிச்சிருந்தோமே!” “அப்படியா? இல்லை மீஸ் செஞ்சுட்டேன். நீங்க எங்கே பிரயாணம்?” “கோயமுத்தூர் கிட்டே பொள்ளாச்சியில் ஷூடிங்க்”. அப்போதான் நாமளும் இவளோட ஒரு செல்ஃபீ எடுத்துண்டா என்னன்னு தோண த்ரிஷாவே என் போனை வாங்கி எடுத்துக் கொடுத்தாள். 

வலது கை விரலை வீ மாதிரி வச்சுக்க சொல்லித் தந்தா. போனை திருப்பித் தரச்சே விரல் பட்டது. 

நன்றி சொல்லிட்டு என் இடத்துக்கு வந்தப்புரம்தான் நான் செஞ்சது அத்தனையையும் கல்பனா கண் கொட்டாமப் பாத்திண்டிருந்தான்னும் முகத்தை கடுகடுன்னு வச்சிண்டு எந்த நிமிஷமும் குதறித் தள்ளிடுவாளொன்னு திகில் வந்தது “யாரவள்? அத்தனை சௌஜன்யமா வழிஞ்சேளே! தெரிஞ்சவளா? என்னண்டை வந்து அறிமுகப் படுத்தணுமா வேண்டாமா?” “அது சினிமா நடிகை த்ரிஷா. நீ விஜய் சேதுபதியை கூட்டிண்டு வந்தாயா? த்ரிஷாவை கூப்பிட்டா வந்துடுவாளா?” “அத்தனை நாழி என்ன பேச்சு? செல்ஃபீ எடுத்துண்டு பேசாம வர வேண்டியதுதானே?” “நீ உனக்கு பிடிச்ச நாயகனை பாத்துட்டு வந்தாய். நான் எதேச்சயா எனக்குத் தெரிஞ்ச நடிகையை பாத்ததில் பெசலாம்னு. அவளே செல்ஃபீ எடுத்து தந்தா. பாக்கரையா?” “ஒண்ணும் வேண்டாம்”. 

“த்ரிஷாவுக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை தெரியுமோன்னோ?” “அவள் பண்ணிக்கலை. அது என் தப்பா?” இவள் ஒத்துக்கொள்ளும் மூடில் இல்லைன்னு பட்டது.  

கல்பனா செஞ்சதுக்கும் நான் செஞ்சதுக்கும் என்ன வித்யாசம்? பொண்கள்னாலே இப்படித்தான் குதர்க்கமா புத்தி போணமா? “நீங்க இப்படியெல்லாம் செய்வேள்னு தெரிஞ்சா கூட்டிண்டே வந்திருக்க மாட்டேன். இன்னும் போற இடத்தில் என் மானத்தை எப்படியெல்லாம் வாங்கப் போரேளோ?” இந்த வயசில் இப்படி சிந்தனையான்னு பட்டது. 

அன்னைக்கு பிளேன் ஏறரவரைக்கும் மனசெல்லாம் இரைச்சல். ஏர்போர்ட்தான் சைலென்ட். ஆனா எனக்குள் சின்னதா ஒரு பிரளயத்தையே உண்டு பண்ணிட்டு பிளேனுக்குள் நன்னா என்மேல் சாஞ்சிண்டு இறங்கர வரைக்கும் ஒரு தூக்கம் போட்டா பாருங்கோ. யாருமே பாக்கலைன்னு செக் செஞ்சுட்டு லேசா அவள் உதட்டில் ஒண்ணு வைக்கலாம்னா எழுந்துட்டா திரும்பவும் சண்டை பிடிப்பளோ? 

கோயமுத்தூர் ஏர்போர்டில் அரைவல் ஹாலில் திரும்பவும் திரிஷாவைப் பாத்தேன். ஊஹும், பிர்ச்சனை வேண்டாம்னு அவள் பக்கம் திரும்பாமலேயே நேர வந்து ப்ரீபெய்ட் டாக்ஸிக்கு பணம் கட்டரச்சே பாக்கரேன், கல்பனா அப்போதான் லக்கேஜ்ஜை இழுத்துண்டு வந்த விஜய் சேதுபதியைப் பாத்து “பை” சொல்ல கை அசைப்பதை.