சம்பந்தி அண்ணா

 36. சம்பந்தி அண்ணா (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

“அண்ணா, நான் ஒண்ணு அனுப்பிச்சிருந்தேனே, பாத்தேளா?” என் சம்பந்தி பெங்களூர்லேந்து கேக்கரர். எப்பவும் வீடியோ கால்தான். சத்தமா அடிக்க செட் பண்ணி வச்சிருக்கேன். இவர் கூப்பிட்டு நான் எடுக்கலைன்னா வருத்தப் படுவர். 

 “அனுப்பிச்சது தெரியும், பாக்க அவகாசம் கிடைக்கலை. என்ன அது, வீடியோவா?” “ஆமாம். பாத்துட்டு கூப்பிடுங்கோ.” நான் “குழந்தை எப்படி இருக்கா?” “அவளுக்கென்ன பேஷா. பக்கத்தில் மீனாக்ஷி சுந்தரேஸ்வரர் கோவிலுக்கு போயிருக்கா” “யார் கூட?”. “தனியாத்தான். ஏன் கேக்கரேள்?” “அண்ணா, 3 வயசுக் குழந்தையை தனியாவா அனுப்புவா?” “ஓ! சரியாப்போச்சு. நீங்க என் பையனோட குழந்தை விசா பத்தி கேட்டேளா? நான் உங்க குழந்தை வைஷ்ணவி பத்தி கேட்டேள்னு நினச்சேன். இங்கேதான் மடீலே உக்காந்துண்டு. இந்தாடா செல்லம், திருச்சி தாத்தாவோட பெசு.” போனைத் தந்தர். 

விசாலம்னு மாப்பிள்ளையோட பாட்டி பேரை வச்சு விசான்னு கூப்பிடரா. “தாத்தா நீ சமுத்தா இருக்கையா?” கேட்டது. ரைம்ஸ் சொல்லி காட்டித்து. நாம அங்கே அவள்கூட இல்லாம இங்கே உறையூரில் மொட்டை மாடீலே மலைக்கோட்டையை பாத்துண்டு என்ன வாழ்க்கைன்னு பட்டது. அங்கே போனா யார் மடீலே உக்காந்துப்பா? என் மடீலேயா அண்ணா மடீலேயா? 

“அண்ணா”ன்னு சொன்னது என் சம்பந்தியை. மூத்த சம்பந்தியான்னா அவர் மட்டுமே சம்பந்தி. ஒரே பொண், அவர் பையன் மோகனுக்கு தந்துட்டேன். நிச்சயதார்த்த தட்டை வாங்கிண்டதுலேந்து அண்ணான்னு கூப்பிட ஆரம்பிச்சர். “இப்படிப் பண்ணாதீங்கோ! வயசில் மூத்தவர் நீங்க, பேர் சொல்லி கணேசுன்னே கூப்பிடுங்கோ”. “அப்போ என்னை ரமணீன்னு கூப்பிடணும். செய்வேளா?” முடியாதுன்னு பட்டது அதான் அவரை அண்ணான்னு நானும் என்னை அண்ணான்னு அவரும். 

நாளடைவில் அத்தனை வாஞ்சையான வார்த்தையாப் போச்சு. மூத்த சகோதரன்னு இல்லாம இன்னும் ஆழமா. சொல்லத் தெரியலை. 

சம்பந்தீன்னு உறவு வச்சு கூப்பிடலாம். அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? என் போண் உனக்கு மருமகள், உன் பிள்ளை என் மகன், நாம சமமா பந்தியில் அமர்ந்து சாப்பிடலாம்னு அர்த்தம். சமபந்தி போஜனம். ஒரே அந்தஸ்து. நான் பிள்ளையாம், நீ பொண்ணாம்னு பாகுபடுத்திக்காம தோளில் கை போட்டு, இடுப்பில் கிசுகிசு மூட்டிண்டு ஒருத்தர் இலையில் ஒருத்தருக்கொருத்தர் பரிமாறிண்டு. சம்பந்தி. ரமணி எல்லாத்தையும் தாண்டி சம்பந்திகள்னா இப்படித்தான் இருக்கணும்னு சொல்லித் தந்தர். 

முஹூர்த்தம் முடிஞ்சதும் “இலை போட்டாச்சா?” கேட்டர். என்ன மனுஷர் இப்படி அவசரம், அவா சைட்லேந்து வந்தவாளை கவனிச்சுட்டுன்னா உக்காருவர், அப்போ நாம பரிமாறணும்னு வச்சிருந்தேன். “இலை போட்டாச்சு முதல் பந்தி உக்காந்துட்டா!” உடனே வேஷ்டியை மடிச்சு கட்டி வாளியை கையில் தூக்கிண்டு எல்லாரையும் கவனிக்க ஆரம்பிச்சர். எடுத்துண்டது பாயச வாளி. இவர் முழுக் கரண்டியா ஊத்துவதைப் பாத்துட்டு கேடரர் அரண்டு போனான். 

அப்புரமா நாங்க உக்காந்தப்போ அத்தனை கலகலப்பு, வேடிக்கை. இப்படி ஒரு மனுஷரான்னு. 

வைஷ்ணவியை கொண்டு விட என் மாமனாரையும் மாமியாரையும் கேட்டுண்டு அவாளுக்கு டிக்கெட் போட்டிருந்தேன். “அண்ணா நீங்களும் மன்னியும் வந்தே ஆகணும், உங்களுக்கு பதில் மரியாதை செய்ய அவகாசம் தரவேண்டாமா?” ட்ரெயினில் கிடைக்காம, எனக்கும் சகுந்தலாக்கும் பிளேனில். இவா வரச்சே அவாத்தில் மின்னாடியே போய் ஆரத்தி கரைச்சுண்டு நின்னம். 

JP நகர் RBI லேஅவுட்டில் பரந்து விரிந்த பங்களோ. எனக்கும் சகுந்தலாக்கும், இவள் அம்மா அப்பாவுக்கும் தனித்தனி ரூம் ஏஸியோட. ஒருவாரம் பிடிச்சு வச்சு அனுப்பிச்சர். வைஷ்ணவி போனில் “அப்பா நான் புக்காத்துக்கு வந்தா மாதிரியே இல்லை”. இப்போ கோவிலுக்கு போயிருக்காளாம். மாமனார் மாமியாருக்கு வேண்டிக்கன்னே போயிருப்பா. சந்தேகமே இல்லை. 

சாயங்காலமாத்தான் ஏதோ அனுப்பிச்சாரே அதைப் பாக்கணும்னு ஞாபகம் வந்தது. சாவகாசமா போனில் வீடியோ பாக்க ஆரம்பீச்சேன். மனுஷனுக்கு எல்லாத்துலேயும் டேஸ்ட். கொரியன் படம். பலான காட்சிகளோட. திடீர்னு சாமிப்படமா அனுப்புவர். இல்லை மேனேஜ்மென்ட் விடீயோக்கள். ஜோக்ஸ். இப்போ அடல்ட் படம். எமகாதகர். அவர் பாத்து அதிர்ந்து போனதை அனுப்பி எனக்கும் ஷாக் தராராம். “சூப்பர்”னு கமென்ட் போட்டேன். பாத்தேனான்னு காத்திண்டிருப்பர். என்ன நினைக்கரேன்னு தெரிஞ்சுக்க ஆசைப்படுவர். 

ஒருநா கார்த்தாலே 6 இருக்கும் திடுதுப்புன்னு திருச்சியில் எங்காத்து கதவை தட்ரர். “அண்ணா உங்களைப் பாக்கணும்னு கிளம்பி வந்துட்டேன். உள்ளே வரலாமா?” “அட வாங்கோ உங்களை சட்டுன்னு பாத்ததும் உறைஞ்சு போயிட்டேன்”. உக்காந்துக்க உள்ளே சகுந்தலா கிட்டே “சம்பந்தி அண்ணா வந்திருக்கர்”னு சொல்ல, அவள் பாத்ரூம்லேந்து தலையை துவட்டிக்காம “வாங்கோ வாங்கோ”ன்னு வாய் நிறைய கூப்பிட, “மன்னி நீங்க இப்படி கூப்பிடுவதை கேக்கணும்னே வந்தேன். பஸ்ஸில் வந்தேன். டாய்லெட் எங்கே? வரச்சே காபி ரெடியா இருக்கணும்”. 

பேசிண்டிருந்தோம். “ஏன் சரோஜா மன்னியை அழைச்சிண்டு வரலை?” விசாலத்தை ஒரு பெரியவா இருந்து பாத்துக்கணுமோன்னோ! நான் திரும்பப் போயிட்டு அவளை அனுப்பி வைக்கரேன்.” சிரிச்சர். செய்வர்னு பட்டது. இவள் அவருக்கு பிடிக்கும்னு சிலதை சமைக்க ஆசையா சாப்டூட்டு மத்தியானம் தூங்கிட்டர். 

எழுந்ததும் “வா உச்சிப் பிள்ளையாரைப் பாக்கணும், கல்யாணத்துக்கு வந்தப்போ பாத்தது, அழைச்சிண்டு போ!” அதுக்கென்ன பேஷான்னு. “நீங்க போயிட்டு வாங்கோ. அண்ணாவுக்கு காலிஃப்ளவர் ஃப்ரை பண்ரேன்” இவள் மார்கெட்டுக்கு கிளம்பினா. 

ரமணி என்னைவிட 6 வயசு பெரியவர். நல்ல உத்யோகத்தில் இருந்து விடுப்பு வாங்கிண்டர்னு தெரியும். பையனை. எத்தனை தன்மையா வளர்த்திருக்கர்! சான்ஸ் கிடெச்சும் பெத்தவாளை விட்டூட்டு வெளிநாடு ஆஃபெர் எடுத்துக்காம இங்கேயே நல்ல உத்யோகமா பாத்துண்டு, எதுக்கும் ஏங்கிப் போகாத பையன் இந்த காலத்தில்? இப்படிப் பட்டவன் வைஷ்ணவியை தாங்கு தாங்குன்னு தாங்குவான்னு தெரியும். 

இவருக்கு ஈடுகொடுத்து படி ஏறிப் போவது சுலபமாப் படலை. தாயுமானவர் சன்னிதிக்கு போரத்துக்குள் மூச்சு வாங்கித்து. “என்னண்ணா உள்ளூர்காரர் அடிக்கடி வர உங்களுக்கே கேஸ் தீந்துடுத்து?” “அடிக்கடி யார் வரா? எங்காத்து மொட்டை மாடீலேந்து பாப்பதோட சரி. 1 வருஷமாச்சு. உங்களோட இப்போ. 

மேலேந்து ரங்கநாதர் ராஜகோபுரத்தைப் பாத்து கன்னத்தில் போட்டுண்டவர், ஜெம்புகேசுவரரைக் காணோமேன்னு “கண் பார்வை அத்தனை தீக்ஷண்யமா இல்லை” சொல்லிண்டே கண்டுபிடிச்சர். இன்னொருக்கா கன்னத்தில் போட்டுக்க “வாங்கோ கீழே போலாம்” இறங்கினோம். யூ டெர்ன் எடுக்கரச்சே “சித்தே உக்காந்துட்டு போலாம்.” நின்னுட்டர். கல்லு குத்தாத, நல்ல வ்யூ கிடைக்கரா மாதிரி அமர்ந்தோம். மணி 540. நல்ல வெளிச்சம். தரையில் சூடு விலகலை. 

“கணேசு! உங்கிட்டே ஒரு விஷயம் பேசணும். நமக்குள் இருக்கட்டும், சத்தியம் பண்ணு”. முதத் தடவையா பேர் சொல்லி ஒருமையில் நன்னா பட்டது. ஏதோ முக்கியமான விஷயமோ? இதுக்குத்தான் வந்தரோ? “சொல்லுங்கோ அண்ணா.” “முதலில் சத்தியம் பண்ணு”. கையைப் பிடிச்சுக்கரேன். மனசோரத்தில் பயம் தடவிண்டு போச்சு. “யார் கிட்டேயும் சொல்லலை.” என்னை ஆசுவாசப் படுத்த என் கரங்களை கெட்டியா பிடிச்சுக்கரர். ஒண்ணும் பயப்பட வேண்டாம், நானிருக்கேன்னு. 

“ரெண்டு மாசமா அடீ வயித்தில் வலி. என்னன்னு டாக்டர் கிட்டே காமிக்கப் போனா என்னெல்லாமோ டெஸ்ட் பண்ணிண்டு வரச் சொன்னான். அப்புரம் கான்சர், முத்திடுத்தாம். இன்னும் 2 மாசம்தானாம். அதிலொரு வாரம் போயிடுத்து. ஆத்தில் சரோஜாவுக்கோ, இல்லை மோகனுக்கோ வைஷ்ணவிக்கோ தெரிஞ்சா உடெஞ்சு போயிடுவா. சொல்ல விரும்பலை. கடைசீ காலத்தில் யாரையும் கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம்னு உள்ளேயே வச்சிண்டிருக்கேன். டாக்டர் சீட்டெல்லாத்தையும் தூக்கிப் போட்டுட்டேன் யாரும் பாத்துடப்பிடாதுன்னு. ஆனா யார் கிட்டேயாவது போப்போறதை பகிர்ந்துக்கணும்னு. 5 வருஷமா நண்பனா வந்து சேர்ந்திருக்காய். என்னவோ சின்ன வயசுலேந்து பழகிட்டாப்போல பட்டுது. அதான் உன்னண்டை சொல்லணும்னு கிளம்பி வந்துட்டேன்”. 

கண் கலங்கறதை பாத்துட்டு “யார் கிட்டேயும் சொல்லிட மாட்டாயே? உனக்கு ரெண்டு பொறுப்பு. ஒண்ணு ரகசியத்தை காப்பாத்தணும். இன்னொண்ணு எனக்கப்புரம் என் பிள்ளையை கிட்டே இருந்து பாத்துக்கணும்”. என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை. 

“அண்ணா, உங்க பிள்ளைன்னு சொல்லிட்டேளே!” “அச்சச்சோ! வாய் தவறி வந்துடுத்து. நான் சொல்லாமலேயே நீ பாத்துப்பாய். இந்த மலைமேல் வச்சு எனக்கு நடக்கப்போறதை உன்னண்டை சொல்லணும்னு”. நான் பேசலை. தொண்டையில் நூல்கண்டு சிக்கிண்டதோ? “மன்னிக்காவது சொல்ல வேண்டாமாண்ணா? உங்களொட 40 வருஷம் வாழ்ந்திருக்கா”. 

‘இல்லை கணெசு. இந்த ரெண்டு மாசமும் அவளை எத்தனை சந்தோஷமா முடியுமோ அத்தனை வச்சுக்கணும்னு ஆசை. சொன்னா வீடே துக்கத்தில் ஆழ்ந்துடும். வலிக்கரா மாதிரி இருந்தா மூஞ்சியை திருப்பிப்பேன், இல்லை தோட்டத்துக்கு வந்து குந்தி உக்காந்து குழி பறிக்கரா மாதிரி செஞ்சு சமாளிச்சுட கத்துண்டுட்டேன். போகப் போக என்னவாகும்? தெரியலை. உன்னைப் பாத்துட்டு உன்னோட சிலநாள் தங்கிட்டு வரேன்னு வந்துட்டா சந்தேகப்பட மாட்டா. இந்தத் தடவை வந்தது ரிஹெர்ஸல். நீ என்னை பாத்துப்பியோன்னோ?” 

“அதிலென்ன சந்தேகம் அண்ணா? அத்தனை வேகமா படியேறி சின்னவன் எனக்கு சேலஞ்ச் பண்ணினேள். இப்போ இத்தனை உசரத்தில் வச்சு குண்டைத் தூக்கின்னா போட்டுட்டேள்! என்னோடவே இருங்கோ. சகுந்தலாவை சமாளிச்சுடலாம். அவளும் சீக்ரேட் மயின்டைன் பண்ணுவா”. 

“இப்போ லாங்க் ஸ்டேக்கு வரலை. அடுத்த தடவை அதுதான். இப்போ ரெண்டு நாளில் போணம். வக்கீலாத்துக்கு போய் டாகுமென்ட்ஸ் தயார் செய்யணும். கிராமத்தில் நிலம் இருக்கு, வித்துடலாம்னு. மோகனால் அதையெல்லாம் சமாளிக்க முடியாது. பக்கெட் லிஸ்ட் ஒண்ணு வச்சிருக்கேன். அதை பூர்த்தி செஞ்சுடணும்”. “சரீ நான் என்ன செய்யணும்? சொல்லுங்கோ” “தற்சமயம் ஒண்ணுமில்லை, கொயட்டா இருந்தாப் போதும்.” 

எழுந்து மொள்ள கீழே இறங்கி வந்தோம். வரச்சே இருந்த துள்ளல் காணலை. 

காலிஃப்ளவர் ஃப்ரை பாத்ததும் அண்ணாக்கு 12 வயசு  குறைஞ்சதை கண்கூடா பாத்தேன். ரெண்டு நா கழிச்சு ஃப்ளைட்டில் அனுப்பி வச்சேன். 

அதென்ன கெடு ரெண்டு மாசம்? என்னத்தை டாக்டருக்கு படிப்பா? கோவம் பொத்துண்டு வந்தது. ஆனா என்னை அறியாம நாட்களை எண்ண ஆரம்பிச்சுட்டேன். சரியா 38ஆவது நாள் அண்ணா வீடியோ கால் போட்டர். “நீயும் மன்னியும் சித்தே வர முடியுமா?” போனில் பாத்த முகம் வாடிப்போயிருந்தது. எல்லாத்தையும் மீறி கண்ணில் பளபளப்பு. வரேன்னுட்டு விஷயத்தை சொல்லாம சகுந்தலாவுக்கு “வா பேத்தியைப் பாத்துட்டு வந்துடலாம்.” நாங்க ட்ரையினில் போய்ச் சேரறத்துக்கு மின்னாடியே அண்ணா கிளம்பிப் போயிட்டர். திடீர்னு மாரடைப்பு வந்ததாய்த்தான் மன்னியும் மாப்பிள்ளையும் நின்னைச்சிண்டிருக்கா.  

அத்தனை நண்பர்கள் புடை சூழ அனுப்பி வச்சாச்சு. சிலர் எங்கிட்டே வந்து உங்களைப் பத்தித்தான் நிறைய பேசுவர்னா. நான் என்னத்தை பண்ணிட்டேன்? அத்தனை வாஞ்சை? பொண்ணை தாரை வாத்துத் தந்தேனே அதுக்கா? கன்யாதானம் உசந்ததுதான். அதுக்கு சந்தர்ப்பம் ஏற்படுத்தின அவரும் மிகப்பெரீய உபஹாரம் செஞ்சதாத்தானே வேதத்தில் சொல்லியிருக்கு? 

காரியமெல்லாம் முடிஞ்சது. கிளம்பலாம்னு எடுத்து வச்சுக்கரச்சே மோகன், எங்காத்து மாப்பிள்ளை, அண்ணாவொட பையன், விசாவோட அப்பா கிட்டக்க வந்து உக்காந்துக்கரார். “என்ன மாப்பிள்ளை?” “நீங்க இப்போ திருச்சி போய்க்கோங்கோ. ஆனா கூடிய சீக்கிரம் அம்மாவோட கிளம்பி இங்கேயே வந்து எங்களோட இருந்துக்கரா மாதிரி வந்துடுங்கோ. உறையூர் வீட்டை வாடகைக்கு தந்துடலாம். இங்கே பெரீய வீடு. எல்லாரும் சேர்ந்து இருப்பம்” 

அதெப்படீங்கராப்போல் பார்த்தேன். 

“அப்பா 2 வாரத்துக்கு மின்னாடி என்னை தனியாக் கூப்பிட்டுச் சொல்லியிருக்கார். கணேஸு அப்பாவையும், சகுந்தலா அம்மாவையும் நீதான் அவா கடைசீ காலங்களில் பிள்ளையா இருந்து பாத்துக்கணும், திருச்சியில் தனியா விட்டுடாதேன்னு.”