சம்பவம்

 7. சம்பவம் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

“சம்பவம் நடந்தப்போ நீங்க எங்கே இருந்தீங்க?” “சம்பவம்னா என்ன?” “யோவ், அதான்யா நீ பார்த்தேன்னு சொன்ன இந்த ரெட்டைக் கொலையைத்தான் சொல்ரேன்”. “நான் பாக்கரப்போ கொலை நடந்ததுன்னு எப்போ சொன்னேன்?” “அப்போ நீ கொலையை பாக்கலையா?” “இல்லை”. “யோவ்! அப்போ இங்கே என்ன பண்ணிட்டிருக்க?”

இப்போ எனக்கு கோபம் வந்தது. “யோவ்! நீ இங்கேயே நில்லு, போகச் சொன்னாத்தான் போகணும்னு சொன்ன, அதான் நின்னிட்டிருக்கேன். நான் இந்த வழியாப் போரச்சே ரெண்டு பாடியை அலங்கோலமா ரத்தம் சிந்தி செத்துக் கிடப்பதை பாத்துட்டு போலீஸுக்கு போன் செஞ்சேன் அவ்ளோதான். நீங்க சொன்ன சம்பவத்தை பத்தி எனக்கொண்ணும் தெரியாது.”

“என்னய்யா குழப்பறயே!” என்னைக் கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டிண்டிருந்த ஏட்டு நகந்துபோய் பாடிகிட்டே நின்னிண்டிருந்த இன்ஸ்பெக்டரை கூட்டிண்டு வந்தான். அவன் மீசையைப் பாத்தாலே பயமா இருந்தது. இவன் என்னெல்லாம் கேப்பனோ? இப்பவே ராத்திரி மணி 130. எப்போ ரூமுக்குப் போரது எப்போ தூங்கறது?

சின்னதா நோட்புக்கை எடுத்த இன்ஸ் பேனா இருக்கான்னு என்கிட்டேயே கேட்டான். சட்டைப் பையிலேந்து எடுத்து தந்தேன். பேர், அட்ரெஸ், நம்பர் கேட்டு வாங்கி எழுதிண்டான். எங்கே வேலைன்னு கேட்டான் சொன்னேன். எங்கேந்து வராய்னும் கேட்டான். “எத்தனை தடவை சொல்லிட்டேன்! இன்னும் ஒருதடவை சொல்லுவேன் எழுதிக்கோ! இந்த வழியா வீட்டுக்குப் போரச்சே லைட் கம்பத்துக்கு அடீலே இவா ரெண்டு பேரும் கிடந்தா. நான் பாத்தபோதே ரத்தம் நிறைய போயாச்சு. நிச்சயம் உயிர் இருக்காதுன்னு போலீசுக்கு போன் செஞ்சுட்டு நீங்க வரட்டும்னு இங்கேயே நின்னேன்.” “சரி, வேற யாரையாவது பாத்தீங்களா, இங்கேந்து ஓடுவதை, இல்லை வண்டீலே போரதை?” “இல்லை.”

“சரி நீங்க போலாம், தேவைப்பட்டா விசாரணைக்கு கூப்பிடுவோம். வரணும்.” “சரி வரேன், அதுக்காக என் ஆபீஸுக்கெல்லாம் நேர வந்து தொந்திரவு செய்யப்பிடாது. போன் போட்டா நானே வந்துடுவேன்.”

அடுத்த நாள் பேப்பரில் அடையாளம் தெரியாத ரெண்டு நபர்கள் மர்மமுறையில் அடிபட்டு செத்துக் கிடந்தான்னும் புலன் விசாரனை நடக்கறதுன்னும் போட்டிருந்தா. நடந்த இடம் பல்லாவரத்துலேந்து குன்றத்தூர் போர ரோட்டில். அனகாபுத்தூர் பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு மின்னாடி ஒரு வளைவு வருமே அங்கே. என்னை இனிமேல் கூப்பிட்டனுப்புவான்னு படலை. செத்தது ரவுடீஸ் மாதிரித்தான் தோணித்து. பெரீய இடத்து மனுஷான்னா ப்ரெஷர் வரும், சீக்கிரம் கேஸை சால்வ் செய்யணும்னு.

இன்ஸ் மூஞ்சி பாக்க சகிக்கலை. கொலை கேஸ்! ஃபைல் ஓபன் செஞ்சு, FIR போட்டு விசாரணை அது இதுன்னு எகப்பட்ட வேலை. இருக்கர பிர்ச்சனையோட இதுவுமா? நொந்துபோய் தலையெழுத்தேன்னு ரிபோர்ட் எழுதி வச்சுட்டு அடுத்த வேலையை கவனிக்கப் போயிருப்பன்.

 மறுநாள் கார்த்தாலே அந்த வழீயா வேலைக்குப் போரச்சே பாடி கிடந்த இடத்தில் டேப் கட்டி ரெண்டு போலீஸ் காவலுக்கு நின்னா. மர்டெர் வெப்பன் கிடைக்கணும். அதுலேந்து ஆரம்பிப்பாளா? போஸ்ட் மார்டம் முடிஞ்சா மரணத்தின் காரணம் – அதாவது எதால் அடிச்சு காலி பண்ணிணான்னு தெரியும். ரெண்டு பேரையும் அடையாளம் கண்டுபிடிச்சா அவாத்து அட்ரஸில் போய் விசாரிக்கலாம். ஊரில் நடக்கர கொலைகளில் இதுவும்.

எனெக்கென்ன போச்சுன்னு விடமுடியலை. நான்தானே போலீசுக்கு சொல்லியனுப்பிச்சேன்? சம்பவ இடத்தில் நான் தானே அவா வரவரைக்கும் நின்னிண்டிருந்தேன்? கடைசீ வரைக்கும் கேஸை ஃபாலோ பண்ணிடணும்.

நாளைக்கு ஜனவரி 26. லீவு. என்ன செய்யலாம்? பொங்கல் ரிலீஸெல்லாம் பாத்தாச்சு. ECRஇல் ட்ரைவ் போலாம். என் வயசுப் பையன்கள் போல மாலுக்குப் போலாம். இல்லை ஊரில் சொந்தக்காரா இருக்கா, அவாத்துக்கு வரேன்னுட்டா சமைச்சு வச்சிருப்பா. வீட்டுச் சாப்பாடு சாப்பிடலாம். இல்லை ரூமிலேயே மூவி டவுன்லோட் செஞ்சு பாக்கலாம். கடை கண்ணியெல்லாம் மூடியிருக்கும். யோசிச்சிண்டே ஆபீஸில் நாள் கழிஞ்சது. வீட்டுச் சாப்பாடு சாப்பிடணும் போல் இருக்கவே அத்திம்பேருக்கு போன் போட்டு நான் 11 மணிக்கு வரேன், அத்தையை வெத்தக் குழம்பு பண்ணி வைக்கச் சொல்லுங்கோன்னுட்டேன். 

“நாளைக்கு வேண்டாமே, அடுத்த வாரம் வாயேன்”னு சொன்னவரை, இல்லை அடுத்த வாரம் வெளியூர் போகணும்னு பதிலுக்கு காத்திண்டிருக்காம போனை வச்சுட்டேன். பக்கத்துலே நடந்தே போலாம்.

அவர் அப்படித்தான். மனுஷர் தனிமை விரும்பி. ஆத்துக்கு யாராவது வந்தா உள்ளே போய் படுத்துண்டுடுவர். அத்தை அப்படி இல்லை. அவளுக்கு எப்படியாவது தன் பொண்ணை எனக்கு கல்யாணம் செஞ்சு வச்சுடணும்னு ஆசை. இப்பவே கண்ணம்மாவைப் பத்தி சொல்லிடணும். அத்தனை அழகு. அத்தை முடியாதுன்னு சொன்னாலும் இழுத்துண்டு ஓடிடரதுன்னு ப்ளான். கண்ணம்மாவுக்கும் என்மேல் ஆசை. கால் சென்டரில் வேலை. எனக்காகவே பொறந்திருக்கா.

அத்தையாம் வெறிச்சொடி கிடக்கு. அத்திம்பேர் கதவைத் தொறந்துட்டு வாடா கணேஷ், சௌக்கியமான்னுட்டு போய் TVஇல் பெரேட் பாக்கரர். அத்தை வான்னுட்டு இந்தாடான்னு சூடா மிளகு ரசம் தந்தா. குடிச்சிண்டே கண்ணம்மா எங்கேன்னதும் ரெண்டுபேரும் ஒருத்தர் முகத்தை ஒருத்தர் பாத்துண்டு, “மாடீலே தூங்கிண்டிருக்கா, சித்தே உடம்பு முடியலை.” கோரஸா சொல்ல, இவா பேசி வச்சிண்டு ஒரே பதிலை சொன்னாளோன்னு பட்டது. “என்ன உடம்பு”ன்னு டம்ப்ளரை வச்சுட்டு மாடிக்குப்போக எழுந்துக்கரேன். அத்திம்பேர் சட்டுன்னு வழியை மரிச்சுண்டு, “இப்போ தொந்திரவு செய்ய வேண்டாம் கணேசா, சாப்பிடரச்சே அவளே வருவள்.”. “சரி”ன்னுட்டு நான் பேப்பரை எடுத்து கையில் வச்சிண்டு புரட்டிண்டு அவாளோட பேச்சுக்கொடுக்கரேன்.

என்னமோ யாரும் முகம் கொடுத்துப் பேசலை. ஏனோ தானோன்னு. வார்த்தை வரது. அத்தை பெச ஆரம்பிச்சா நிறுத்த மாட்டா. அத்திம்பேர் எப்போவுமே இருக்கிர இடம தெரியாது. உள்ளே போயிடுவர். இன்னைக்குன்னு கூடவே உக்காந்துண்டு, நான் என்ன பெசரேன், அதுக்கு அத்தை என்ன சொல்ரா, எல்லாத்தையும் வாட்ச் செஞ்சுண்டே நான் மாடிக்குப் போயிடாம பாத்துக்கரா மாதிரியே பட்டது.

நானும் சும்மா இல்லாம அப்பப்போ “கண்ணம்மா”ன்னு உரக்க கூப்பிட்டிண்டு, “வா சாப்பிடலாம், கணேசு வந்திருக்கேன்”னு சொல்லிண்டு இவாளுக்கு கிலி ஆக்கிண்டு.

பேசிண்டே இருந்தவன் டக்குன்னு எழுந்துண்டேன், அத்தை – அப்பளம் பொரிச்சிண்டிருந்தவள் - பதட்டத்தில் கரண்டியை கிழே போட, அத்திம்பேரோ எழுந்துக்க, “என்ன என்கூடவே பாத்ரூமுக்கு வரப் போரேளா”ன்னு கேட்டதும்தான் ரெண்டுபேருக்கும் மூச்சு வந்தது. கொஞ்சம் போக சமையல் ரெடி.

சும்மா சொல்லப்பிடாது, அத்தை கை மணமே அலாதி. நான் சொன்னா மாதிரி அப்பளம் பொரிச்சு, காலிஃபிளவர் கறி, வெத்தல் குழம்பு, கலத்துக்கு பருப்பு, மிளகு ரசம், கெட்டித்தயிர் பிசைஞ்ச சாதம்னு அமர்க்களப் படுத்திட்டா. ஆத்துக்கு வரப்போர மாப்பிள்ளையோன்னோ! இலை போட்டதும் “நான் வேணா போய் கண்ணம்மாவை அழைச்சிண்டு வரட்டுமா?” “அவள் தூங்கிண்டிருந்தா எழுப்ப வேண்டாம், நீயே போய் பாரு”ன்னு இவர் அத்தையை வழி மொழிஞ்சர். மேலே போனவள் ரொம்பநாழி கீழே வரலை. அப்புரம் மொள்ள ரெண்டு பேரும் வர, சாப்பிட உக்காந்துண்டோம்.

ஆசையா ஓடிவந்து “ஹௌ ஆர் யூ”ன்னு கைகுலுக்கி வாத்ஸல்யமா சேட்டை செய்யர என் கண்ணம்மா இன்னைக்கு கொயட்டா, முகம் வாடி, பார்வை என்னை தவிர்க்க, வித்யாசமா, ஆச்சர்யமா இருந்தது. “என்னடீ, எப்படிப் போயிண்டிருக்கு?” தலையை உருட்டரா மாதிரி ஆட்டி, நன்னா போரதுன்னு சொன்னா. சித்தே சாப்பாடு உள்ளுக்குள் போனதும் அவள் முகத்தில் கொஞ்சமா கலர் வர, பெரியவா பாக்காதபோது எப்பவும் போல் டைனிங்க் டேபிளுக்கு அடீலே அவள் பாதத்தை என் பாதத்தால் வருடினேன்.

பதிலுக்கு அமுக்கரவள், இன்னைக்கு காலை வெடுக்குன்னு நகத்திண்டா. 

“கணேசு, உனக்கு உத்யோகம் ஸ்திரமானது தானே, இன்னும் ப்ரொமோஷன் சம்பள உயர்வெல்லாம் கிடைக்குமோன்னோ?” என்ன நினைச்சிண்டு அத்தை கேட்டாளோ? “ஆமாம் அத்தை ஒண்ணும் கவலைப்பட இல்லை. ஆபீஸில் எனக்கு நல்ல பேர்தான், இன்னும் 6 மாசத்தில் முதல் ப்ரொமோஷன் கிடைச்சுடும்”. “அடுத்த மாசம் நாங்கெல்லாம் மாயவரம் போரோம், குலதெய்வம் கோவில் ப்ரார்த்தனை இருக்கு, அப்படியே அண்ணாவையும் பாத்துட்டு உங்க கல்யாணப் பேச்சையும் எடுக்கலாம்னு அத்திம்பேர் அபிப்ராயப் படரார். உனக்கு சம்மதம்தானே?” 

கண்ணம்மா எனக்குத்தான்னாலும் இத்தனை சீக்கிரமா? “சம்மதம்தான் அத்தை, ஆனால் அதுக்குள்ளேயா, ஒரு வருஷம் ஆகட்டுமே!” ஆச்சர்யமா என்னைப் பாத்த கண்ணம்மாவை, அவள் அவசரத்தை புரிஞ்சிண்ட நான் கண்ணாலேயே சமாதானப்படுத்தி “இந்த சங்கோஜமெல்லாம் சும்மா நீ கவலைப் படவேண்டாம்னு” ஜாடையா தெரியப்படுத்தினேன். முதல் தடவையா அவள் முகம் மலர்ந்து என்னோட பழைய கண்ணம்மாவா தெரிஞ்சா.

சாப்டாச்சு, கை அலம்பிக்கப் போரேன்.” எல்லாருக்கும் கேக்கிர மாதிரி சொல்லிட்டு எழுந்துண்டேன். டக்குன்னு தானும் கை அலம்பன்னு வந்தவள் என்னை நன்றியுடன் பார்த்துட்டு ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சா. அத்தோட நிறுத்திக்காம, பின்னாடி நெருங்கி வந்து என்னை ஆசையா கட்டிண்டா. முதுகில் அவள் முழுதேகமும் பட அவளிடம் இருந்த எல்லா வளைவுகளும் என் மெமொரியில் என்னைக் கேக்காமலேயே சேவ் ஆச்சு. அத்தை வைக்க மறந்துபோன பாயசத்தை என் கண்ணம்மா எனக்கு வச்சுத்தந்தா மாதிரி இருந்தது.

சித்தே நாழி பேசிண்டிருந்துட்டு கிளம்பினேன். “தூக்கம் வரது, ரூமில் போய் ஒரு தூக்கம் போட்டாத்தான் நாளைக்கு வேலைக்கு டயத்துக்கு போலாம்”. சப்பை கட்டு சொல்லிட்டு கிளம்பியாச்சு. என்னதான் சொல்லுங்கோ கல்யாணம்னு சொன்னதும் பொண்கள் முகத்தில் எக்ஸ்ட்ரா களை.

பொண்ணுக்கு கல்யாணத்தை சீக்கிரம் முடிச்சுடணும்னு அத்தைக்கு பயம் ஏன் வந்ததுன்னு எனக்குத் தெரியும். கண்ணம்மா முகம் வாடி உடம்பு முடியலைன்னு ஏன் ரூமிலேயே அடைஞ்சு கிடந்தான்னும், அத்திம்பேர் நடந்ததை என்னன்னு எனக்கு – குறிப்பா எனக்கு – சொல்லத் தயங்கி, அவளோட தனியா பேச விடாம செஞ்சதும் ஏன்னு எனக்குத் தெரியும்.

மிந்தாநா நடுநிசியில் ரெண்டு பேர் அனகாபுத்தூர் பஸ் ஸ்டாண்ட் கிட்டே கால் டாக்ஸியில் வந்திண்டிருந்த ஒரு பொண்ணை வழி மறிச்சு, அவளை கீழே இறங்க வச்சு, ட்ரைவரை காரோட ஓடிப்போயிடுன்னு பயமுறுத்தி தொரத்திட்டு, அவளை பலாத்காரம் செய்ய முயற்சிக்கரச்சே நான் ஒவெர்டைம் செஞ்சுட்டு பைக்கில் அந்த வழியா ரூமுக்கு வரச்சே அதைப் பாக்க நேரிட, வேகமா பைக்காலேயே ஒருத்தனை முட்டி விளக்குக்கம்பத்தில் நசுக்க, அப்புரம் இறங்கி வந்து அடுத்தவனை ஓங்கி என் ஹெல்மெட் போட்டிருந்த மண்டையில் அவன் மூக்கில் முட்ட இருவரும் கீழே சரிஞ்சுட்டா. 

ஹெல்மெட் இருந்ததால் வந்தது நான்னு அந்த பொண்ணுக்கு தெரியலையே தவிர, இவாகிட்டே மாட்டிண்டது என் கண்ணம்மான்னு எனக்கு தெரிந்ததே! யாரோ காப்பாத்தரான்னும் அது யாருன்னு யோசிக்காம அவள் ஆத்துக்கு ஓடிட, நான் கீழே விழுந்த ரெண்டு பேரையும் அங்கே கிடந்த ஒரு பெரீய பாராங்கல்லை வச்சு மொத்தி உருத்தெரியாம அடிச்சுப்போட எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சதே.

அப்புரம் ரத்தம் படிஞ்ச கல்லை எடுத்துண்டு பைக்கில் சித்தே தூரம் போய் அடையார் ஆத்தில் உருட்டி விட்டுட்டு திரும்ப வந்து போலீசுக்கு போன் செஞ்சதும் அப்புரம் அவா வந்து விசாரணை செஞ்சதையும்தான் நீங்க படிச்சேள்.

கல்லை யாரும் தேடமுடியாத இடத்தில் போட்டுட்டு திரும்பி வந்ததும் விழுந்தவன் ஒருத்தன் லேசா அசைவதைப் பாத்துட்டு அவன் நெஞ்சில் ஷூக் காலோட சித்தே நாழி ஏறி நின்னேனே!...