HMT பைலட்

 29. HMT பைலட் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

பெங்களூரு டாடா இன்ஸ்டிட்யூட்டில் 3Y BE கோர்ஸ் படிக்கன்னு சேர்த்துட்டு ஹாஸ்டலில் ஒரு மதுரைப் பையனொட தங்க வச்சுட்டு கிளம்பிப் போனர் அப்பா.

 

எனக்கு இது ரெண்டாம் தடவை படிக்கன்னு வெளியூரில் ஹாஸ்டலில் இருப்பது. முதத்தடவை திருச்சி க்ளைவ்ஸ் ஹாஸ்டலில் இருந்தப்போ சாப்பாடு சரியில்லைன்னு அடம் பிடிச்சு அவரை மாத்தல் வாங்கிண்டு வரச்சொல்லி சாதிச்சேன். இந்த ஹாஸ்டலில் அமோகமான சாப்பாடு. மத்தவாளெல்லாம் ரெண்டுநா லீவு கிடெச்சா ஊருக்கு கிளம்பிடுவா. சாப்பாட்டை மிஸ் செஞ்சுடப்பிடாதுன்னே நான் ஹாஸ்டலே பழீன்னு கிடப்பேன். கேம்பஸ் வசதி வாழ்க்கையும், ஜிம்கானாவும் என்னை கட்டிப்போட்டது. அது தவிர ஜெர்மென், பேஸ்கட்பால் அது இதுன்னு நேரம் போரதே தெரியாது. முதத் தடவையா ஊருக்கு செமெஸ்டர் முடிஞ்சு லீவில்தான்.

ஒரு வாரம் மின்னே லெட்டர் வந்தது. அப்பா சிநேகிதர் கன்டோன்மென்ட் ஸ்டேஷனில் பாக்க வருவான்னு. ஏன் வரணும்? சிடி ஸ்டேஷன்லே கிளம்பினதுலேந்து ஜன்னல்லே மூக்கை விட்டுண்டு பாத்திண்டிருக்கேன். அவரை நான் பாத்ததில்லை. அவரும் என்னை பாத்ததில்லை. “உன் கோச், பெர்த் # தெரியும். வந்துடுவன்”. வண்டி 5 நிமிஷம் நிக்கும்.

“நீ நடராஜ்தானே, சோமசேகர் பையன்தானே?” அப்பா வயசொத்தவர் வந்தார். “ஆமாம்”னேன். “இந்தா அப்பா தரச்சொன்னார்.” ஒரு சின்னப் பொட்டி. மேலே ரிப்பன் கட்டியிருக்கு. சரீ, அப்பாவுக்கு ஏதோ கொடுத்தனுப்பரர் போலேருக்குன்னு “பத்திரமா தந்துடரேன்!” “இல்லை, இது உனக்குத்தான், ட்ரைன் கிளம்பினதும் தொறந்து பார்.”

அப்பா எனக்காக வாங்கி நான் எதிர்பாக்காதபோது தரச் சொன்ன புத்தம் புதிசா HMT பைலட் வாட்ச். அப்போதான் அறிமுகப்படுத்தினதாக்கும்.

ரொம்பவே சிலாகிச்சுப் பெசப்பட்ட பிளாக் டயல். ரேடியம் வச்சது. மணியும் முள்ளும் இருட்டிலும் டயம் காமிக்கும். ஆச்சர்யம் கொள்ளலை. காலேஜில் பெரீய படிப்பு படிக்கரான் பையன், ஏதாவது அவனுக்குத் தரணும்னு. கண்ணீல் லெசா நீர் கோத்துண்டது. ட்ரைனில் பக்கத்தில் இருந்தவா என்னையே பாக்கரா மாதிரி பட்டது. இதை அப்பா அம்மாவுக்கு நமஸ்காரம் செஞ்சுட்டுத்தான் கையில் கட்டிக்கணும்னு பொட்டியில் பத்திரமா வச்சுட்டேன்.

இன்னைக்கு 40 வருஷம் கழிச்சு மேலே பழைய பொட்டியில் எதையோ தேடரச்சே கிடெச்சது. ரேடியத்தை காணோம். ஒரு முள்ளு கழண்டு கிடக்கு. நின்னு போய் பல வருஷங்கள். ஸ்டீல் பாடி அப்படியே. ஆனா அது தாங்கிண்டிருக்கிர நினைவுகள் எத்தனை? 

அப்பாவுக்கு சாதாரணமான வேலைதான். எப்படியாவது என்ன நல்ல படிப்பா படிக்க வச்சுடணும்னு. எத்தனை கஷ்டப்பட்டான்னு தெரியும். 10 வருஷமா சின்ன ஒரு ரூம் செட் வாடகைக்கு எடுத்துண்டு, அம்மாவுக்கு சீதனமா வந்த பித்தளை ஈயப்பாத்திரங்கள், வெங்கலம், சொல்ப நகை எல்லாத்தையும் போட்டு ஒரு சின்ன வீட்டுக்கு அட்வான்ஸ் தந்துட்டு, வித்தவர் தெரிஞ்சவர் “பிஎஃப்லேந்து அட்வான்ஸ் வாங்கி கொஞ்சம் தாங்கோ, இப்போவே குடி வந்துக்கோங்கோ, ரிடயர் ஆனதும் வர பணத்தில் சொச்சத்தை கொடுங்கோ!” 

இப்போதான் சொந்த வீடுன்னுட்டு அதுவும் பழைய ரெண்டுரூம் குடிபோயிருக்கா. இந்த சமயத்தில் 160ரூ தந்து இந்த வாட்ச் வேற.

அதை கட்டிண்டு கார்த்தாலே ட்ரைனில் வந்து இறங்குவேன்னு சென்ட்ரலில் காலங்கார்த்தாலே 530க்கு வந்து நின்னர். பொட்டியை தூக்கிண்டு இறங்கரதை பாத்துட்டு ஓடிவந்து பெரீய படிப்பு படிக்கர பையன் சின்ன பெட்டியைக்கூட தூக்கப்பிடாதுன்னு தன் கையில் வாங்கிண்டு, இன்னொரு கையால் என்னை ஆசையா அணைச்சிண்டு பார்க் ஸ்டேஷனுக்கு போரச்சே – வழீலே ரெஃப்ரெஷ்மென்ட் ஸ்டாலில் “சூடா பால் குடிப்பையாடா கண்ணா?” அப்போ கேட்டது இப்போ இந்த வாட்ச்லேந்து காதில் விழுந்ததே.

கம்பீரமான, 6அடி தேகம் என்னை எப்போ கண்டாலும் பூரிக்கும். ஒரே பிள்ளை. அதான் அத்தனை கரிசனம்னு ஈஸியா சொல்லிட்டுப் போயிடலம்தான். அப்படி இல்லை. என் அப்பா மாதிரி நிறைய பேர், ஏன் எல்லாருமேன்னும் சொல்லிட முடியலை. என் அப்பா என் அப்பாதான்.

“ஏம்ப்பா இத்தனை காஸ்ட்லி வாட்ச் வாங்கினாய்?” “போடா அசடு, விலையெல்லாம் யார் சொன்னது. காஸ்ட்லி இல்லை.” மழுப்பினர். டப்பாவை வாங்கிப் பாத்தால் ஸ்நேகிதன் பில்லை எடுத்துத் தூரப்போடாம உள்ளேயே வச்சிருக்கான்னு  தெரிஞ்சிண்டர். 

அன்னைக்கு ராத்திரி கிட்டக்க வந்து லைட்டை அணைச்சுட்டு மணி பாத்து சொல்லுன்னு கேக்க நான் இருட்டில் ரெண்டு முள்ளும் டயலும் பளிச்சுன்னு காட்டின நேரத்தை அவர்கிட்டே சொன்னதும்தான் அவருக்கு திருப்தி. அன்னைக்கு ஆரம்பிச்சதுதான் ராத்திரியும் வாட்ச் கட்டிண்டே தூங்கர பழக்கம்.

அப்பா வாட்ச் மட்டுமா தந்தர்? நேரத்தின் முக்கியத்தை சொல்லாம சொல்லித்தந்தர். ஓடிண்டே இருக்கும் முள் நம் கைவசப்படாத நேரத்தைக் காட்டும். இப்போ என்ன மணீன்னு தெரிஞ்சுக்கர அந்த நேரத்துலேயே பாத்த நேரம் கடந்து போயிருக்குமே. அதோட போட்டி போட்டு உன்னால் முடிஞ்சதை சீக்கிரம் சாதிச்சுண்டுடணும் அப்படீன்னு.

எனக்கு அபூர்வமா வாட்ச் தேடிப் பிடிச்சு வாங்கித் தந்தாப்போல, எனக்கு ஒரு நல்ல ஆம்படையாளையும் தேடோ தேடுன்னு தேடினர். “லக்ஷ்மி அத்தனை பொருத்தம்டா உனக்கு, எங்களுக்கெல்லாம் பிடிச்சிருக்கு, நீயும் வந்து பாரு.” வெளியூரில் இருந்தவனுக்கு கடுதாசு. “வெறும் வெளி அழகு மட்டும் பாத்து தீர்மானிக்காம, அவள் குணம், அவாத்து மனுஷா, நாங்க அவாளொட பழகி தெரிஞ்சிண்ட விஷயங்கள், கூடப்பிறந்தவா எல்லாரையும் வச்சு சொல்ரேன், லக்ஷ்மி உனக்குத்தான். யோசிச்சு முடிவு பண்ணு. எப்போ வரேன்னு சொல்லு, கோயம்புத்தூர்லேந்து பொண்ணை அவள் அத்தையாத்துக்கு அழைச்சிண்டு வரோம். எல்லாம் பெசிடலாம்னு லெட்டர் போட்டிருக்கா”.

லக்ஷ்மி நன்னாத்தான் இருந்தா. பாத்ததும் “சரீ”ன்னுட்டேன். கல்யாணத்துக்கு ஒண்ணும் எதிர்பார்ப்பு இல்லைன்னுட்டா எங்காத்தில். நன்னா கல்யாணம் பண்ணி அனுப்பி வச்சா. 

மணையில் உக்காந்திருக்கச்சே ஒரு மோதரம். மாமனார் அவர் விரல் சைசுக்கு செஞ்சுட்டு அப்புரம் நிறைய நூல் சுத்தி மாட்டிவிட்டர். கிளம்பரச்சே ஸ்டேஷனில் எனக்கு ஒரு புது இம்போர்டெட் வாட்ச், மச்சினன் துபாயில் வாங்கினான்னு கொடுத்தா. லக்ஷ்மி ஆர்வ மிகுதியில், “அந்த பழைய வாட்சை கடாசிட்டு இத்தை கட்டிக்கோங்கோ.” 

கம்பார்ட்மென்டில் எல்லார் காதிலும் விழராமாதிரி சொல்லிட்டா. கல்யாணம் ஆகி 2 நாள்தான். வந்த கோபத்தை அப்படியே அடக்கி, மென்னு முழுங்கிண்டேன். என்னவோ தெரியலை எதுத்தாப்புலே உக்காந்திண்டிருக்கும் என் மனைவியை கழுத்தை நெரிச்சு கொன்னுடுவேனோன்னு பட்டது. புரியவைக்கணும். டயம் ஆகும். ஆகட்டும்னு பட்டது.

எப்படியோ ரெண்டு வாட்ச்சையும் மாத்தி மாத்தி போட்டுண்டு என் ஆத்ம சந்தோஷத்தையும் அவள் அபிலாஷையும் காப்பாத்திண்டு காலம் கடந்ததுன்னு வச்சுக்கோங்கோ. மாமானார் வாங்கித் தந்தது கீ கொடுக்க வேண்டாம். கையில் இருந்தால் ஓடிண்டே இருக்கும். அப்பா தந்தது ராத்திரி தூங்கப்போரச்சே ஒரு தடவை கீ தந்துடனும். 

ஒருநா அதன் மஹாத்மியத்தை கேட்டுத் தெரிஞ்சுண்டு, “ராத்திரி தூங்கரச்சே இருட்டில் யார் மணி பாப்பா? இப்படியா வாங்கித்தருவா?” இவள் கேலி செய்ய – சரிதான்னு நினெச்சுண்டேன். அவாவாளுக்கு அவாவா அப்பா உசத்தி. 4 வருஷத்துக்கு மின்னாடி கொலை செய்யத் தோணித்து. இப்போ என்  பொண் புவனேஸ்வரி. 3 வயசு. பரெப் ஸ்கூல் போரா. நடுவுலே படுத்துண்டு தூங்கரா, அவளைத் தாண்டி இவள் கழுத்தை நேரிப்பது சுலபமாப் படலைன்னும் வச்சுக்கலாம்.

அந்த வருஷம் இன்னொண்ணும் நடந்தது. புவனேஸ்வரிக்கு பொறந்த நாள். பஃபூன் மாதிரி தொப்பி வச்சிண்டு ஊதின பலூனை பறக்கவிட்டு கேக் வெட்டி கொண்டாடினோம்.. அக்கம் பக்கத்து குழந்தைகளுக்கு கிஃப்ட் தந்தோம். வந்தவா எல்லோரும் போனப்புரம் குழந்தை தூக்கக் கலக்கத்தில் படிச்சிருந்த என்னோட பாதி மூடின புஸ்தகம் மேலே இருந்த பைலட் வாட்ச்சை கீழே தள்ளி விட்டுட்டா. பதறிப் போனேன். கண்ணாடியில் விரிசல். ஓங்கி ஒண்ணு கொடுக்கணும்னு தோணித்து. என் செல்லத்தை எப்படி? அப்புரம் கடையில் கொடுத்து சரி செஞ்சாச்சு.

ஊர்விட்டு ஊர் வந்து கையில் கட்டிக்க ரெண்டு வாட்ச் அப்புரம் 4 ஆகி, வெளிநாடு போனால் இதைத்தான் வாங்கரதுன்னு விவஸ்த்தை இல்லாம பல வாட்ச் வாங்கிண்டு நானும் கட்டிண்டு, மத்தவாளுக்கும் தந்துட்டு டயம் என்னை தன் பக்கம் வசப்படுத்தி இத்தனை தூரம் இழுத்துண்டு வந்தாச்சு. 

இத்தாலி போயிருந்தப்போ அப்பாவுக்குன்னு ஒரு வாட்ச் வாங்கிண்டு வந்தேன். வந்ததும் கொண்டு வந்ததை எல்லாம் பிரிச்சு பாத்திண்டிருந்த லக்ஷ்மி “இது நன்னா இருக்கே என் அப்பாவுக்குத்தானே?” “இல்லை என் அப்பாவுக்கு!” மோவாயை தோளில் ஒரு இடி இடிச்சாளே பாக்கணும். ரூமே அதிர்ந்தது. 5.1 ரிக்டர் இருக்கும்

அப்பாவுக்கு அப்போ 60. நடக்கரதை பாத்துண்டே இருந்தவர், என்னைத் தனியாக் கூப்பிட்டு, “அதை உன் மாமனாருக்குக் கொடு, அவரையும் என்னை மாதிரிதான் நீ பாவிக்கணும், இதை அவர் போட்டுக்கணும் அப்போதான் நான் சந்தோஷப்படுவேன்.” கராரா சொல்லிட்டர்.

“உன்கிட்டே வாட்சே இல்லையே?” “உன்கிட்டே இருக்கும் HMTயைத் தா! நான் கட்டிக்கரேன்.” நன்னாத்தான் ஓடிண்டிருந்தது. ஸ்ட்ராப் நான் யூஸ் செஞ்சு, வியர்வை பட்டு பலகாலம் சீரழிஞ்சதால், அதை புதுசா மாத்திட்டு அவர் கையில் மறுநாள் கட்டிவிட்டேன். அவர் என்னைவிட சிவப்பு. நான் என் அம்மா கலர். அவர் கையில் அது இன்னும் நன்னா இருகாப்புலே பட்டது.

அப்பா பேசிண்டிருக்கச்சே எதேச்சயா சில விஷயங்களை சொல்லிடுவர். மாமனாரை நீயும் அப்பாவாப் பாரு, உன் மனைவி அப்போதான் என்னையும் அப்பாவா பாவிப்பள். இந்த உண்மையை காலம் கடந்து உணர்ந்தேன்னு வச்சுக்கலாம். எல்லாருக்கும் வாங்கிக் கொடுக்கணும்னு எனக்குள்ளே குணம் வளரணும்னு பல விஷயங்களை சொல்லுவர். சில சமயம் வரட்டுப் பிடிவாதம் கலந்த சென்டிமென்ட் கறிக்கு உதவாது, கிட்டக்க இருக்கரவா சந்தோஷப்படுவான்னா சித்தே விட்டுத்தருவது நல்லது, புத்திசாலித்தனமும் கூட. நம்ப சென்டிமென்டுகளை மத்தவா மேலே ஏத்திவிட்டுடப் பிடாதுன்னு இன்னொண்ணு. 

பிள்ளையை கல்யாணம் செஞ்சு கொடுத்துட்டா அவனுக்குன்னு ஒரு குடும்பம்னு அமைச்சுக் கொடுத்துட்டா அதை அவன் சந்தோஷமா அனுபவிக்க விட்டுடணும். அவன் வாழரதை தூரக்கே நின்னு பாத்து நாமும் சந்தோஷப்படணுமே தவிர அவன் மகிழ்ச்சியை நாமதான் கட்டிக் காக்கரோம்னு நினெச்சிண்டு ஆடப்பிடாதுன்னும் சொல்லித் தந்தர். 

இதுக்கெல்லாம் கிளாஸா எடுத்தர்? இல்லை. எல்லாமும் அவர் நடந்ததுகொண்டதுலேந்தே நான் கத்துண்டேன்.

பேத்திக்கு 21 இருக்கும்போது, அவர் 77. நானே போய் SRMஇல் அப்ளிகேஷன் வாங்கிண்டு வரேன்னுட்டு போனவர். உடம்பாத்தான் திரும்பி வந்தர். புல்லெட்டில் காலேஜ் வாசலில் ஒருத்தன் இடிச்சுத் தள்ளிட்டுப் போயிட்டன். ரிவய்வ் செய்யமுடியாம முடிஞ்சுபோச்சுன்னு போன் வந்து இவளும் எனக்கு ஆபீஸுக்கு போன் செஞ்சுட்டு ஓட எல்லாம் முடிஞ்சு மத்தாநாள் ஆத்துக்கு கொண்டு வந்தோம்.

எனக்கு இன்னைக்கு 66. பொண்ணு, மாப்பிள்ளை குழந்தைகளெல்லாம் வரா, மேலேந்து சேவை புழியறதை எடுத்து கீழே வையுங்கோன்னு லக்ஷ்மி உத்தரவு போட்டா. அப்போதான் உடெஞ்சு போன வாட்ச் பார்த்தேன். அப்பா அடிபட்டு விழுந்தப்போ கட்டிண்டிருந்தது. 

அப்போதான் தோணித்து, பொண்ணுக்கு நான் வாட்ச்சே வாங்கித்தரலையே! நிறைய சீர் செஞ்சாச்சு ஆனா கைக்கடிகாரம் தரலை. ஸ்மார்ட் போனில்தானே மணி பாத்துக்கரா!

எனெக்கென்னமோ வாட்ச் வாங்கித் தந்தா பல வாழ்க்கை உண்மைகளை அன்போட புரிய வைக்க முடியும்னு பட்டது. சாயங்காலம் பக்கத்திலேயே இருக்கும் டைட்டன் கடைக்குப் போணம்.