மண் வாசனை

 7. மண் வாசனை (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

உக்காந்திருந்த இடத்துலேந்து கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை எங்க நிலம்தான். மின்னே பச்சைப் பசேல்னு. இப்போ அங்கொண்ணும் இங்கொண்ணுமா காய்கறிகள், இதில் நெல் விதெச்சா தண்ணிக்கு எங்கே போறதுன்னு நிறைய பேர் வெளியூருக்கு போயிட்டதா கோவிலில் சொன்னா. 

“நீ எங்கே உக்காந்திண்டு கதை சொல்ராய்?” கேப்பேளே? பேராவூர் காமாக்ஷி அம்மன் கோவில் தீமிதி மண்டபத்துக்கு கிழக்கே புளியமரம். அதன் நிழலில் ஒரு கயித்துக் கட்டிலில். “ஓ! நீ கிராமத்தானோ? தலைப்பைப் பாத்ததுமே நினெச்சேன்”கலாம். இல்லை. 2நா மின்னாடிதான் மேன்செஸ்டர்லேந்து வந்தேன். 

இது தாத்தா நிலம். அவருக்கப்புரம் அப்பா பாத்துண்டா. இப்போ நான் பாத்துக்கரேன்னு சொன்னா பொய் ஆகிடும். 24 வயசில் பி.எச்.டி பண்ண கேம்ப்ரிட்ஜ் கிளம்பிப் போயாச்சு.

ஆனமுட்டும் அம்மா தடுத்துப் பாத்தா. ஒரே பிள்ளை அத்தனை தொலைவான்னு ஆர்ப்பாட்டம் செஞ்சா. அப்பாதான் “போணம்னா போட்டும். படிச்சுட்டு இங்கேதானே வந்து வேலை பாக்கப் போராய்?” “ஆமாம்.” ஒரு சின்ன பொய் சொல்லிட்டுப் போயிட்டேன். அப்புரம் நீங்க கெஸ் செஞ்சுக்கலாம். எலெக்ட்ரிக் மொபிலிடியில் டாக்டரேட். அங்கேயே நல்ல உத்யோகம். முதலில் லண்டனில், அப்புரம் மேன்செஸ்டரில் செட்டில். வருஷம் ஒருக்கா வந்து பிறவிக்கடன் தீத்துண்டேன்னு வச்சுக்கலாம்.  

அம்மா முதலில் போனா. “உன் வயித்தில் ஒரு குஞ்சுக் குளுவானைப் பாக்காமப் போரேனே!” சொல்லிண்டே. எனக்கு கல்யாணத்தில் இஷ்டமில்லை. என்னோட லிவ்வின் ரிலேஷணில் இருந்த கேதியைப் பத்திச் சொல்லி அம்மாவை கஷ்டப்படுத்தலை. அப்பாவுக்கு சந்தேகம். தோளுக்குமேல் வளர்ந்த பிள்ளையை எப்படி கேப்பது? விட்டுட்டர். போனதடவைக்கு மின்னாடி வந்தப்போ “என்னடா? இங்கேயே நல்ல வரனா பாக்கட்டுமா? உன் விருப்பம் சொல்லு, உனக்கு ஒரு துணையைத் தெடித் தருவது என் கடமை”. “பாத்துக்கலாம்ப்பா!”  

வரச்சே நிலபுலங்களை சுத்திக் காமிப்பர். அப்பாவால் வயலில் வேலை செய்ய முடியாது. குத்தகைதான். பக்கத்துலேயே இருப்பதால் வந்துண்டு பாத்துண்டு, என்ன விளைஞ்சது, எத்தனை வச்சுப்பான், எத்தனை அப்பாவுக்கு தரணும்னு எல்லாம் நம்பிக்கையின் பேரில். “குத்தகைக்காரனுக்கே நிலம் சொந்தம்னு சட்டம் வந்தும் அதில் சில ஷரத்துகள் சாதகமாப் போனதில் நிலம் கையை விட்டு போலைடா கணேசா!”  

ராமலிங்கப் படையாச்சிதான் பாத்துண்டார். நல்ல மாதிரி. அவனும் அவன் குடும்பமும் சின்ன வயசுலேயே தாத்தாகிட்டே வேலைக்கு சேர்ந்தாளாம். அப்பாவும் அவரும் ஒரே வயசு. அப்பா அவா குடும்பத்தை நன்னா பாத்துண்டர். அவன் வீட்டில் ரெண்டு பொண்கள் படிப்பு சிலவை ஏத்துண்டு, கல்யாணம் கார்த்தீன்னா பண உதவி செஞ்சுண்டு. “குத்தகையில் பெசினதை தவராம தரான், எனக்கப்புரம் எப்படீன்னு தெரியலைடா”. 

ராமலிங்கத்துக்கு இப்போ தள்ளாமை. எங்கப்பா போனப்போ அவனுக்கு 72. கட்டுமஸ்தா இருப்பன். அப்பா காரியத்துக்கு வந்தப்போ “ஐயா! என் பிள்ளை ஆறுமுகப் படையாச்சி எல்லாம் பாத்துப்பன், நான் மேற்பார்வை செய்யரேன், குத்தகையை அவன் பேரில் மாத்தி எழுதுங்க”. எழுதினேன். 

அப்பப்போ போனில் பெசரச்சே 4 வருஷமா ஒருபோகம் விளைஞ்சாலே ஜாஸ்தி சார், நானும் என்னத்தையோ மாத்தி மாத்தி விதச்சுண்டு சமாளிச்சிண்டு இருக்கேன், உங்களுக்கு ஒண்ணும் தரமுடியலையேன்னு வருத்தமா இருக்கு”.  ஏமாத்தரானோன்னு பட்டது. கடல் கடந்து இருக்கான், விவசாயம் பத்தி என்ன தெரியும். சட்டுன்னு வரமுடியாது, விளையலை, வரட்சீன்னா ஆச்சுன்னு. 

ஒருக்கா என் அக்கவுன்டில் 45 ஆயிரம் போட்டான். “நிலத்தை வித்தா என்ன கிடைக்கும்?” கேட்டதுக்கு “யாரும் வாங்கத் தயாராயில்லை, வாங்கிண்டா 5 அ 6 லக்ஷம் போகும் சார்.” போனில் அவன் சொன்னதை நம்ப முடியலை. 10 ஏக்கர்னு ஞாபகம். கணக்கு வழக்கு அப்பா சொன்னப்போ காது கொடுத்து கேட்டிருக்கணும். அலட்சியமா இருந்தாச்சு. 

இவன் சொல்ர 5 லக்ஷத்தை இங்கே 1 வாரத்தில் சம்பாதிக்க்கரேனே! கும்மோணம் மாயவரம் ரோட்டுக்கு பக்கத்தில் நிலம் இருந்தா ரெட்டிப்பு விலை. ஆனா இது ஒரு 5 கிமீ தள்ளீ. ஆடுதுறை பொரயாறு சாலையில் 8 கிமீ வந்து ரைட்டில் திரும்பி 1கிமீ போணம், மெயின்ரோட்லேந்து தள்ளிப் போச்சு. எங்கூர் பாசனத்துக்கு வீரசோழன் ஆறு பிரவாகமாப் போன காலம் ஒண்ணு உண்டு. சமீபத்துலே அதில் எப்போ தண்ணிபோய் பாத்தேன்? நான் எங்கே அதெல்லாம் பாக்கரேன்! 

“ஆத்தில் சொட்டுத் தண்ணியில்லை எல்லாரும் போர் போட்டு இறைக்கரோம்.” ஆறுமுகம் சொல்ல, அதெப்படின்னு பட்டது. “போர் போட்டுத்தான் ஆகணும்னா போட்டுட்டா ஆச்சு.” விட்டேத்தியா சொல்ல “அதுக்கு கைச் சிலவாகுமே, முந்தய வருஷம் மகசூல் இல்லாம எப்படீ?” அவன் கேக்க, “ஏதோ பாத்துச் செய், உங்களை நம்பித்தான் நிலத்தை தந்திருக்கேன்.” கெத்தா சொல்லிட்டு போனை வச்சேன். 

இந்தியாவுக்கு வந்து 6 வருஷம் ஆச்சு. அப்பா காரியத்துக்கு வந்தது. அப்போ இருந்த மன நிலையில் ராமலிங்கம் கூப்பிடக் கூப்பிட நிலத்தைக் கூடப் போய் பாக்காம கிளம்பியாச்சு. அவாத்து மனுஷா என்னை ஆச்சர்யமா பாத்தா. இவன் இனிமேல் ஊர்ப்பக்கம் வருவானா மாட்டானான்னு பேசிண்டா. ஆறுமுகம்தான் அவாத்தில் முதல் முதலா செல்போன் வாங்கிண்டவன். நம்பரை வாங்கிண்டு “அடிக்கடி கூப்பிடுவேன், அன்நோண் நம்பர்னு வரலாம். வந்தா நான்தான் பேசரேன்னு புரிஞ்சிண்டு சட்டுன்னு எடு”. 

இப்போ இவன் சொன்னது உண்மையா பொய்யா, ஏமாத்தரனான்னு பாத்துட்டு அப்படியே கேதிக்கும் ஊர் சுத்திக் காமிக்கலாம்னு.

தங்கிண்டது கும்மோணத்தில். தஞ்சாவூர் மெயின் ரோட்டில், தாராசுரம் கோவில் பக்கத்தில் பாரடைஸ் ரிசார்டில் ஒரு காட்டேஜ். இந்துர் கொவிலைப் பாத்துட்டு கேதி மயங்கிப்போனாள்.  இன்னைக்கு நான் மட்டும் வந்தேன். வந்தவன் பூசாரி தந்த கயத்துக் கட்டிலில் உக்காந்துண்டு பழசை அசை போட்டுண்டு. 

ஆறுமுகம் வந்தான். “சார் எப்படியிருக்கீங்க, இத்தனை நா கழிச்சுன்னா வந்திருக்கீங்க ஊர் ரொம்ப மாறிப் போச்சு சார்.” சொன்னவன் அது இல்லை, இது கஷ்டம்னு புலம்பாம, “வாங்க சார் நம்ம வீட்டுக்குப் போலாம், அப்பா உங்களைப் பார்த்தா சந்தோஷப் படுவார், எங்கவீட்டில் சாப்பிடலாம் நில விஷயமும் பெசலாம்.” கிளம்பிட்டேன். “தனியாவா ஸார் இத்தனை தூரம் வந்தீங்க?” கேதி வந்திருப்பதை சொன்னேன். “கல்யாணம் கட்டிக்கிட்டீங்களா சார்?” நான் என்னத்தைன்னு சொல்ல. “கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான்!” சொல்லி வச்சேன். “அப்பா கேட்டா என்ன சொல்லப் போறீங்க?” அடுத்த கேள்வி. இவன் கிட்டே சொன்னதைத்தான் அவருக்கும், இதில் என்னன்னு தோணித்து.  

நாங்க வரதைப் பாத்ததும் வாசலில் படுத்திண்டிருந்த ராமலிங்கம் எழுந்து “வாங்க ஐயா, உங்களைப் பாத்தா உங்கப்பாவை பாக்கரா மாதிரியே இருக்கு”. பழம் பூ வாங்கிண்டு வந்ததை அவன் கையில் தரேன். அப்பா இருந்தா இவர் வயசுதான் இருக்கும். ஆறுமுகத்தோட மனைவி வாய் நிறைய வாங்க வாங்கன்னு கூப்பிட்டுண்டு உள்ளேந்து வர, “பசங்கள் எங்கே?” நான் கேக்க “ஸ்கூலுக்குப் போயிருக்குதுங்க, வர மத்தியானம் ஆகும்”, 

குடிக்க மொர் தந்துட்டு இட்லீயும் சட்னீயும் ஆசையா கொடுக்க, சாப்பிட்டேன் 

பேச்சு மொள்ள குத்த்கைப் பத்தியும் பேசின விளைச்சல் இல்லாததால் கொடுக்க வேண்டியதை தர முடியலைன்னுட்டு இந்த தண்ணீர் பஞ்சம், அப்புரம் விவசாய வேலைக்கு ஆள் கிடைக்காதது, உள்ளீட்டு பொருட்கள் விலை ஏறினது எல்லாம் சொல்லித் தீத்தா. எனக்கு இதெல்லாம் ஒரு பொருட்டாப் படலை. இவா நிச்சயமா ஏதோ சொல்லொண்ணா கஷ்டத்தில் இருக்கான்னு மட்டும் பட்டது.  

அவா இருந்த அந்த ஓட்டு வீடு மின்னே இருந்தாப் போலவே. வாசலில் கட்டிவச்ச மாடு கன்னும் கண்ணில் படலை, வீட்டுக்குள் 15 மூட்டை நெல் எப்போவும் அடுக்கி இருக்கும் இடம் இப்போ காலியா சுவத்தில் முகம் பாக்கும் கண்ணாடிக்கு பின்னாடி ரேஷன் கார்டும் ஆதார் கார்டும் இடுக்கி வச்சிருப்பது விவசாயிகள் எப்படி இருக்கான்னு காமிச்சது. 

கராரா பெசி முடிஞ்சதை கறக்கணும்னு வந்தவன் சைலென்டா கேட்டுட்டு ரெண்டு நா கழிச்சு திரும்ப வரேன் சாவகாசமா பெசலாம்னு கிளம்ப, தெருக்கோடி வரைக்கும் வந்து வழியனுப்ப மனசை என்னவோ செஞ்சுது. 

வழீலே அக்ரஹாரம். தாத்தா அபபுரம் அப்பா அம்மா குடியிருந்தது. அந்த வீடு கலர் மாறி அங்காங்கே செடி முளைச்சு. யார்கிட்டே சாவி இருக்கோ? இதை வித்தா என்ன கிடைக்கும்? ஆறுமுகத்துக்கு போன் போட “சாவி பத்திரமா இருக்கு சார், வரச்சே தொறந்து பாக்கலாம்.” காரில் ஏறி கும்மோணம் வந்தாச்சு. 

அடுத்த ரெண்டுநா கும்மோணம், தஞ்சாவூர்னு கேதியை குஷிப்படுத்தியாச்சு. சனிக்கிழமை சென்னையில் BA ஃப்ளைட் பிடிக்கணும்.

இன்னைக்கு வியாழன். கார்த்தாலே எழுந்து குளிச்சுட்டு கேதியை கிளப்பி “வா என் ப்ராபெர்டீஸ் காட்டரேன்.” கிளம்பிட்டோம். வர வழீலே திருபுவனம் அப்புரம் கோவிந்தபுரம் கோபுரத்தைப் பாத்துட்டு உள்ளே போணம்னு அடம். பேராவூர் வரச்சே மணி 11 ஆச்சு. 

கிராமத்துக்குள் நுழைஞ்சதுமே கவலை அப்பித்து. ஆறுமுகத்துக் கிட்டே என்னன்னு பெச? குத்தகை பணத்தில் பாதியாவது வருஷா வருஷம் தருவானா? தந்துட்டா அவனுக்கு என்ன மிஞ்சும்? அவன் தரப்போவது கும்மோணத்து ரிசார்ட் வாடகைக்கு ஆகும். அவனே நிலத்தையும் வீட்டையும் வாங்கிப்பானா? அத்தனை பணம் வச்சிருப்பானா என்ன? புரட்ட முடியுமா? 

குழப்பமா இருக்க இந்த தடவை காரை நேரா அவன் ஓட்டு வீட்டின் முன்னாடி நிறுத்த அக்கம் பக்கத்து வாண்டுகள் அப்புரம் கிராமத்து ஆட்டுக்குட்டிகள் எங்களை சுத்தி மொய்த்தன.  

கேதியை குனிஞ்சுக்கச் சொல்லி நிலைப்படிக்குள் அழைச்சிண்டு போரேன். கொல்லைப் பக்கத்துலேந்து வந்த ராமலிங்கம் இவளை ஆச்சர்யமா பாத்துட்டு “என்ன ஐயா! வெள்ளைக்காரியை கட்டிக்கிட்டீங்களா?” “இல்லை ஐயா திரும்பிப் போனதும் கட்டிக்கலாம்னு ஒரு எண்ணம் வந்துடுச்சு!” “வாங்க உக்காருங்க!” மடக்கற நாற்காலி – நிச்சயமா இரவலா இருக்கும் – விரிச்சுப் போட்டான். காபி தரேன்னு ஆறுமுகம் பொண்ஜாதி உள்ளே போக இவளும் கிச்சனை பாக்கணும்னு கூடக் கிளம்பினா. 

காபி வரத்துக்குள் இவன் என்ன பெச்சை எடுப்பானோன்னு ஆண்கள் மத்தியில் பார்வை பரிமாற்றம் நடந்தது. 

“நான் ஒரு முடிவோட வந்திருக்கேன். ஊருக்குப் போய் நிலம் மற்றும் வீட்டுப் பத்திரத்தை அனுப்பி வைக்கரேன். இத்தனை வருஷம் ஆசையாப் பாத்திண்டது போல் இன்னமும் பாத்துக்கணும்னு கேட்டுக்கரேன். முடியாமப் பொச்சுன்னா வித்து என்ன வரதோ அதை உங்களுக்கு எங்கப்பா தந்த பரிசா வச்சிண்டு சந்தோஷமா இருங்கோ”. “ஐயா! என்ன சொல்ரீங்க?” ராமலிங்கம் கேக்க, “அதான் என் முடிவு. இதுதான் சரியா வரும்.” 

முத்தாய்ப்பா சொல்ல வேறு ஒண்ணும் அவா பெசலை.

 ஒரு வெள்ளைத்தாள் வாங்கி ப்ராபெர்டீஸ் இவாளுக்கு பரிசா கொடுத்ததாய் எழுதி கைய்யெழுத்துப் போட்டுத் தந்தேன். தரச்சே அதுக்கு மேல் எழுதி கொண்டுவந்த செக், 1 லக்ஷத்துக்கு க்ளிப் செஞ்சு. காபியை கொடுத்துட்டு திகைச்சுப் போய் நின்னவாளை கையை பிடிச்சு குலுக்கிட்டு “அடுத்த தடவை வரச்சே நிச்சயம் சந்திக்கலாம்.” சொல்லிண்டே கிளம்பரேன். 

எனக்குத் தெரியாம வானத்தில் சூழ்ந்திருந்த மேகம் – எங்கேந்து வந்ததோ சட சடன்னு தூரல் போட அந்த கிராமத்தின் மண், எங்க அப்பா தாத்தா நடந்து அமுங்கிப்போன மண்ணிலேந்து ஒரு வாசனை எழும்பி என் நாசியை சீண்டித்து. அன்னைக்குத்தான் இந்த ஓடுகாலிக்கு மண் வாசனையின் அருமை புரிஞ்சது 

கார் கிளம்பினதும் “உன் ப்ராபர்டீஸ் எங்கே?” கேதி கேக்க, “சீ தேர். வாட்டெவர் யூ சீ வாஸ் மைன். நாட் எனிமோர். ஐ கீஃப்டெட் தெம் டு சிக்ஸ்ஃபேஸ் அண்ட் ஹிஸ் ஃபேமிலி”. “வாவ்”னா.

ஒண்ணும் புரிஞ்சிருக்காது. நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்னு மட்டும் தோணியிருக்கும்.