என்கவுண்டர்

 13. என்கவுண்டர் (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

எதுலெல்லாமோ ஸ்பெஷலிஸ்ட் கேள்விப் பட்டிருப்பேள். நான் என்கவுன்டர் ஸ்பெஷலிஸ்ட். சொல்லிப்பதில் பெருமையில்லை. இப்படீன்னு வெளீலே தெரியப் பிடாது. ஆனா ஃபொர்ஸில் எல்லாருக்கும் தெரியும். 

ஹெட் குவாட்டர்ஸ் வந்தா என்னைப்போல் அதிகாரிக்கு 5அடிக்கு ஒரு சல்யூட் வீதம் கிடைக்கும் சல்யூட்டே தனி. கிலி பிடிச்சா மாதிரி அடிப்பானுவ. நான் என்ன அவாளையா போட்டுத் தள்ளப் போரேன்? 19 உயிரை அசால்டா எடுத்திருக்கேனே! அந்த “மரியாதை”.  எப்பப் பாத்தாலும் துப்பாக்கியும் கையுமா குறி பாத்துண்டேவா அலைவேன்? கிடையாது. எது எப்பவோ அப்போ. தினம் தினமுமா என்கவுன்டர்? இல்லை, அபூர்வமா. 

நிறைய போலீஸ்கிட்டே துப்பாக்கி இருக்கே, எல்லாரும் சுட்டுத் தள்ளிண்டேவா போரா? அதுவும் லேது. சிலர் மட்டும். அதில் நான் ஒருத்தன். இன்னும் உன்னை மாதிரி? நிச்சயமா. எத்தனை, யார் யார்னு சொல்ல மாட்டேன். சமூகம் பிழறிப் போனதில் இதெல்லாம் அவசியமாப் போச்சு. 

யாரைப் போட்டுத் தள்ளுவம்? ரொம்பவே கெட்டவாளை. கெட்டது எது, நல்லது? யார் தீர்மானிக்கறது? அதுக்கு சட்டமும் கோர்ட்டும் இருக்கேன்னா, ஆமாம். அதையும் மீறி சில முடிவுகளை டிபார்ட்மென்டில் எடுப்பா. இதெல்லாம் செய்ய வேண்டி வரும். இந்த முடிவெடுக்க உங்களில் யாருக்கு தகுதி? தெரியலைன்னுதான் சொல்லுவேன். ஆனா நிர்பந்தம் ஏற்படும். சட்டத்தை பாதுகாக்கதானே நீ, அதை நீரே மீறலாமா? பிடாதுதான். அதே சமயத்தில் சட்டத்துக்குள் நேர்மையா வாழும் பொதுமக்களை பாதுகாப்பதும் எங்க வேலையாப் போச்சே? கெட்டவா கிட்டேந்து சமூகத்துக்கு சட்டப்படி பாதுகாப்புத் முடியலைன்னா இதுதான் வழி. 

உயிரை எடுப்பது பாவமில்லையா? பாவந்தான். கோர்ட்டு கொடுக்கும் மரண தண்டனையையே தப்புன்னு அதை நிறுத்தணும்னு வாதிடரவா இருக்கா. என்கவுன்டரை எப்படி ஏத்துப்பா? என்னைக் கேட்டா உங்களை யார் ஏத்துக்கணும்னு சொன்னாம்பேன். நான் போக்கடிச்ச உயிர்கள் எல்லாம் கொலை பாதகாளோடதுன்னும் அவாளை விட்டு வச்சா சமூகம் ரொம்பவே பாதிக்கப் பட்டிருக்கும்னு சொன்னா நம்புவேளா? மாட்டேள்னு பட்றது. அதையெல்லாம் சொல்லிண்டு இருக்கப் போவதில்லை. ஆனா ஒண்ணு புரிஞ்சிக்கணும். 

நம்ம நாட்டில்தான் போலீஸிக்கு துப்பாக்கி தந்திருந்தாலும் அதை உபயோகிக்க அத்தனை கெடுபிடிகள். சாயங்காலம் துப்பாக்கியை திருப்பித் தரச்சே உள்ளே போட்ட தோட்டாவை “இதோ பாரு இங்கேயே இருக்கு”ன்னு எண்ணி வச்சுட்டுப் போணம். வளர்ந்த நாடுகளில் போலீஸ் துப்பாக்கியாலே சுடுவா. சரமாரியா. ஏன்னா அங்கே பொதுமக்களும் துப்பாக்கி வச்சுக்க சட்டம் இடம் தந்திருக்கு. அதுனால் தற்காப்புக்காக சுடலாம். அதுக்குத்தான் சுட்டேன்னு சொல்லிடலாம். என்கவுன்டர்னு சொல்லாம அதை செஞ்சுட்டு ஆத்துக்குப் போலாம். 

இங்கேயும் துப்பாக்கியோட சுத்தரவா இருக்கா. லைசன்ஸ் இல்லாத அந்த ஆயுதத்தால் சுட்டாலும் குண்டு பறக்கும். பட்டா உயிர் போகும். அப்போ போலீஸ் விரலைச் சூப்பிண்டு இருக்கணுமா? நாங்களும் சுடுவம். அதில் ஸ்பெஷலிஸ்ட் இல்லையாக்கும். சட்டத்தை மதிக்காம செயல் பட்டுண்டு போலீஸ் கண்ணில் மண்ணைத் தூவிட்டு தப்புக்கு மேல் தப்பு செஞ்சிண்டு அலயரவாளை பிடிச்சு சட்டத்தின் முன்னாடி நிறுத்தினா ஈஸியா வழுக்கிண்டு வரவாளை இன்னும் பாதகம் செய்வான்னு தெரிஞ்சா நாள் பாக்காம போட்டுடுன்னு ஆர்டர் வரும். அந்த ஸ்பெஷலிஸ்ட். 

ஒரு கேஸ். கோவைக்கு வந்த புதிசில் ஸ்கூல் குழந்தைகள் காணாமப் போக ஆரம்பிச்சா. பொண் குழந்தைகளே அதிகம். சில நாள் கழிச்சு வாய்க்காலில் மதகுக்கடீலே பாடி கிடைக்கும். சின்னா பின்னமா. யார்னு சந்தேகம் வர, ஒரு ரெண்டு பேர்தான் இதைச் செய்யரான்னு திட்டவட்டமா தெரிஞ்சுடுத்து. 12 குழந்தைகள். இவாளைப் பிடிச்சு கோர்ட் மின்னாடி நிறுத்தினா சாக்ஷி இல்லைன்னு விட்டுடுவா. ரெண்டு பேரையும் சந்தேகத்தின் பேரில் பிடிச்சு கோர்ட்டுக்கு போரச்சே போட்டுடுன்னு சொல்லிட்டா. 

வேனில் வரச்சே செஞ்சதை தம்பட்டம் அடிச்சுண்டு “தண்டனை வாங்கித்தா பாப்பம்!” பீத்திண்டா. விடிகாலம்பர, அன்னூர் போர வழீலே வயல் வரப்பில் ஓடவிட்டு போட்டுத் தள்ளினேன். நாங்களே பாடியை போஸ்ட் மார்ட்டத்துக்கு அனுப்பி கேஸை ஜோடிச்சு குளோஸ் செஞ்சுட்டோம். அதுக்கப்புரம் குழந்தைகள் யாரும் காணாமப் போலை. பொதுமக்கள் சந்தோஷமாத்தான் நாங்க செஞ்சதை பாராட்டினா. 

வேற வழியில்லை. அதுக்காக சரின்னு வக்கலாத்து வாங்கலை. ஒரு உயிரை எடுப்பது எப்படிப்பட்ட பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்னு எனக்கு மட்டுமே தெரியும். 

சினிமாவில் வராப்போலே சுட்டுட்டு துப்பாக்கி நுணியை “பூ”ன்னு ஊதிண்டு ஸ்டைலா “ஹாஹா!”ன்னு சிரிக்க மாட்டம். பிபீ எகிரும். ஹார்ட் அடிச்சுக்கும். என்னதான் தீர்மானமா தெரிஞ்சாலும் இவனா தப்பு செஞ்சவன்னு கடுகத்தனை சந்தேகம் எழும். ராத்திரி தூக்கம் வராது. ஒரு வாரத்துக்கு சாப்ட பிடிக்காது. 

சுட்டுத்தள்ளின அன்னைக்கு ஆத்துக்காரி முகத்தில் எப்படி விழிப்பாய்னு க்கேக்கரேளா? எனக்கு அந்த கஷ்டமில்லை. கல்யாணமே ஆகலை. நிறைய ஆஃபர். ஸ்திரமான உத்யோகம், கவுரமான பதவி, இருந்தாலும் பண்ணிக்கலை. ஏன்னு கேட்டா ஒண்ணே ஒண்ணுதான் சொல்வேன். கொலை பண்ணிட்டு ஆத்துக்காரியை எப்படி கட்டிப் பிடிச்சுக்கறது? குழந்தைகளுக்கு என்னத்தைன்னு உதாரணமா இருப்பது? என்னோட கில்ட் ஃபீலிங்ஸ் என்னை அமுக்கி திணற வைக்கும். அதுலேந்து மீண்டு வரச்சே இன்னொரு அஸைன்மென்ட் காத்திண்டிருக்கும். இதென்ன இவன் டாகுமென்டரி மாதிரி கதையைக் கொண்டு போரானேன்னு படுமே! படட்டும். 

1 வாரம் லீவெடுத்துண்டு குருவாயூர் போனேன். கோவில் பாத்துட்டு கொச்சியில் தங்கி ரெஸ்ட். லீவு முடிஞ்சு திரும்ப கோவை வந்து இன்னைக்கு ட்யூடி ஜாயின். 

ஹுஜூர் ரோடு ஜங்க்ஷன் தாண்டி ஸ்டேட் பேங்க் ரோட்டில் திரும்பத்துக்கு மின்னாடி லெஃப்டில் மாநகர காவல் ஆணையர் ஆபீஸ். பழைய போஸ்ட் ஆபீஸ் சாலைம்பா. கேட்டில் நுழையலை கமிஷ்னர் கூப்பிட்டர்னு தகவல். பைக்கை பார்க் செஞ்சுட்டு பாக்கப் போனேன். வழீலே விதவிதமா செல்யூட் கிடைச்சது. இவன் திரும்பவும் ஆயுதத்தை எடுப்பான்னு பேசிண்டா. 

“ராம்குமார்! ஹௌ ஆர் யூ? ஹவ் வாஸ் யூர் வெகேஷன்”. எப்படீன்னு சொல்ல ஆரம்பிக்கலை ஒரு போடோவைத் தூக்கிப் போட ஒரு முகம் என்னைப் பாத்து சிரிச்சது. 47 வயசிருக்கும். படிச்ச மூஞ்சியாவும், குடும்பஸ்தனாவும், தெரியவே “யார் சார் இவர்?” “இவர்னு மரியாதை தேவையில்லை. ஜகன்னாதன் அலயஸ் ஜக்கா. சாதூர்யமா 16 ஸ்டேட்டில் போதைபொருள் கடத்திட்டு தலைமறைவா பொள்ளாச்சியில் ஒளிஞ்சிண்டிருப்பதா தகவல். எல்லா ஸ்டேட்டுலேந்தும் பிடிச்சுத்தாங்க இல்லை கதையை முடிச்சுட்டு போன் பண்ணுங்கவாம்!” ஹோம் செக்ரெடரி கிட்டே பேசியாச்சு. நீங்க லீவில் இருகச்சே கதிரேசன் தனிப்படை அமைச்சு தேடி இவன் எங்கேன்னு கண்டுபிடிச்சாச்சு. மிச்சத்தை நீங்க". 

“யெஸ் சார்.” விரைப்பா நின்னவனை “இன்னொண்ணும், அவன் இட்டே இருக்கும் லேப்டாப்பில் இவனோட நெட்வொர்க் பத்தி தகவல் இருக்கு. பத்திரமா எடுத்துண்டு வந்து ஒப்படைங்க. யு மே கோ.” 

கதிரேசன் தென்படவே விவரத்தை வாங்கிண்டேன். “நானும் வரட்டா?” “வா போலாம்.” மஃப்டீலே “போலீஸ்”னு எழுதாத இன்னோவா எடுத்துண்டு பொள்ளாச்சிக்கு கிளம்பினோம். செய்யப் போவதை உடனே செய்யணும். தள்ளிப் போட்டா சிச்சுவேஷன் மாறலாம். பாலக்காடு பைபாஸ் தாண்டரச்சே “லேப்டாப் பத்தி சொன்னாங்களா?” கதிரேசன் கேக்க, ஆமாம்னேன். பேசாம வந்தான். 

கோவை-பொள்ளாச்சி ரோட் வளைஞ்சு நெளிஞ்சு மேடும் அப்புரம் ஸ்லோப்பாவும் போகும். ஜாக்கிரதையாப் போணம். சப்ஜெக்ட் ஒளிஞ்சிண்டிருப்பதா சொன்ன ரிசார்ட் கேரளா பார்டரில் மீனாக்ஷிபுரம் கிட்டே பாரதப்புழா கரையில். காஸ்ட்லீ. ஸ்மக்ளருக்கு பெரீய விஷயமில்லன்னு தோணித்து. கூட யாரு இருப்பா? அழகான பல பொண்களோ? குப்புரப் படுக்க வச்சு மஸாஜ் செய்வாளோ? இப்போ மணி 1030. லன்ச்சுக்கு மின்னாடி தண்ணி அடிச்சுட்டு மப்பில் இருப்பானோ? பூலில் நீந்திண்டு? பொய்ச் சேர ரெண்டரை மணிநேரம் ஆலாம். அது வரைக்கும் எஞ்சாய் பண்ணட்டும்.

ஒண்ணு மனசில் பட்டது. வழக்கமா என்கவுன்டர் லிஸ்ட்டுன்னு ஒண்ணு எல்லார் கவனத்திலும் இருக்கும். அதில் எந்த வரிசையில் செயல் படுத்துவான்னு தெரியாது. யார் இருக்கான்னு ரகஸியமா வச்சுப்பம். அதில் ஜகன்னாதன் பேர் இல்லையே! நெருடித்து. 

“ஜக்காவை நீ பாத்தியா?” “நேரில் இல்லை சார், ரிசார்ட் ஸிசிடிவீயில் செக்கின் செய்யறதை காண்பிச்சா. அவனைத்தான் வாட்ச் செய்யரோம்னு ஹோட்டலுக்கு சொல்லலை. நேத்து ராத்திரி அங்கேதான் தூங்கியிருக்கான். ப்ளெயின் கிளாத் ஆள் நிறுத்தி வச்சிருக்கு. காலிசெஞ்சிண்டு போனா தெரிஞ்சிடும்”.  

ரெசார்ட் பார்க்கிங்கில் இன்னோவாவை நிறுத்திட்டு “நமக்கு ஒரு ரூம் இருக்கான்னு கேளு.” கதிரேசனை அனுப்பிச்சேன். அவனைப் பாத்துட்டு ஒரு ஆள் வந்து சல்யூட் அடிச்சு ஜக்கா உள்ளேதான் இருக்கான்னு சொல்ல நான் “ஸ்டுப்பிட்! சல்யூட் அடிச்சே ஆணமா, நம்மெல்லாம் போலீஸ்னு எல்லாருக்கும் தெரியணுமா? தெரிஞ்சா வந்த வேலையை எப்படி முடிப்பது?” திட்டினேன். “எஸ் சார்”னு திரும்பவும் கையை சல்யூட் அடிக்க துக்க சட்டுன்னு பிடிச்சிண்டுட்டேன். 

“ஜக்கா ஃப்ளோரிலேயே ரூம் காலி சார். புக் செஞ்சுடவா?” கேட்டுண்டே வந்த கதிரேசனை, “எதுக்கு புக் செய்யணும், படுத்துண்டு கொட்டாவி விடவா – ரூமைப் பாக்கணும்னு சொல்லு மேன்!” அதட்டி அனுப்பிச்சுட்டு நானும் போக. சாவி எடுத்துண்டு ஒரு சிப்பந்தி வர நான் அவனோட லிஃப்டில், கதிரேசனை படீலே ஏறி வரச் சொன்னேன். ஜக்கா ரூம் 310இல் எங்களுக்கு 314ஐ காமிச்சா. 

கதிரேசன் கிட்டே கீ”ழே போய் ரூம் சரியில்லை ரேட் நெகோஷியேட் பண்ணிப் பார்” அவன் சிப்பந்தியோட கீழே போக. கண்ணுலேந்து மறைஞ்சதும் 310 கதவை தட்டினேன். தொறந்தது ஜக்கா. 

பாவம் கண்ணில் கவலை. பல நாளா தூங்காத மாதிரி. 4 பொண்கள் மஸாஜ் செஞ்சாப்போலே நிச்சயமா இல்லை. “ஐ ஏம் ராம்குமார், கோவை க்ரைம் ப்ரான்ச். உங்களோட பெசணும், உள்ளே வரலாமா?” நகந்து வழிவிட்டான். உள்ளே அவன் மனைவி, 13 வயசு பெண் குழந்தை என்னைப் பாத்து அரண்டுபோய். “கவலைப்பட வேண்டாம்”னு அவாளை உக்காரச்சொல்லி கதவை சாத்தினேன். ஆனா கவலைப் பட்டாளே! 

“சொல்வதை கவனமா கேக்கணும். முக்கியமான பொருட்களையும் சிலவுக்கு பணத்தையும் எடுத்துண்டு இங்கேந்து கொயட்டா குடும்பத்தோட கிளம்பி கொச்சியில் ஒரு அட்ரெஸ் தரேன் அங்கே போய் பாதுகாப்பா தங்கிக்கணும்”. ஒரு பேப்பரில் விபரங்கள் எழுதி அவன் கையில் வச்சு அமுக்கிட்டு, “உடனே கிளம்பு. உன்னை போட்டுத்தள்ள எனக்கு உத்தரவு. உன்கிட்டே ஏதோ லேப்டாப் இருக்காமே?” “ஆமாம்” தலையாட்ட “அதை என்னை நம்பி என்கிட்டே தா. கொஞ்ச நாள் கழிச்சு நீ சுதந்திரமா நடமாட முடியும். அப்போ திரும்பி வந்தாப் போதும். இது என் நம்பர். எது தேவைப் பட்டாலும் என்னைக் கூப்பிடு”. 

கதிரேசன் வரத்துக்குள் அவாளை இன்னொரு மாடிப்படீ வழியா அனுப்பி வச்சுட்டு லேப் டாப்போட இறங்கினேன். கதிரேசனைப் பாத்ததும் “ஜோலி முடிஞ்சது. வா போலாம். வழீலே எங்கே நல்ல பிரியாணி கிடைக்கும்?” “இருக்கு சார். நான் சொல்ரேன்” அவனும் குஷியா வந்தான். ரிசெப்ஷணில் “ரூம் வேண்டாம், வேற இட,ம் பாத்துக்கரோம்”. 

ஜக்கா மத்திய பிரதேஷில் ஒரு மந்திரியின் ஆபீஸர் ஆன் ஸ்பெஷல் ட்யூடி. அவன் செஞ்ச ஊழலுக்கெல்லாம் ரெகார்ட் வச்சிண்டு இருந்தவன். அது வெளீலே தெரியவர இவனைப் போட்டுத்தள்ள சில பல பெரீய புள்ளிகள் செஞ்ச சதின்னு தெஹராதுன்னில் என் IPS பேட்ச்மேட் அனுப்பிச்ச ஜக்கா போடோவையும் மெச்சேஜையும் வாட்ஸப்பில் வர வழீலே பாத்தாச்சு.  இந்த லாப்டாப்பை கதிரேசன் கிட்டேந்து காப்பாத்தி எடுத்துண்டு போனா விஷயத்தை அம்பலப்படுத்தி ஜகன்னாதனை காப்பாத்தலாம். 

பாடீயைக் காணொமேன்னு கார்த்தாலே தெரிஞ்சுடும். அதுக்குள்ளே இதைச் செய்யணும். என் கேர்ள் ஃப்ரெண்ட் ரம்யா இந்தியன் எக்ஸ்ப்ரெஸில் இன்வெஸ்டிகேடிவ் ரிபோர்டர். லட்டுமாதிரி இருப்பா. தேனீ மாதிரி சுருசுறுப்பு. சில்வண்டு பாதிரி கண்கள். அதாலேயே என்னை என்கவுன்டர் செய்வா.

---------+-----------+------------+------

நான் எழுதனும்னு நெனச்சது எல்லாம் மொத ரெண்டு மூணு பேராவுல அழகா எழுதிட்டார். என்ன கேட்டா இந்த கதையை இன்னும் கொஞ்சம் டெவலப் பண்ணி எழுந்திருக்க லாம் அண்ணா. அடுத்த சிசீ ல எதிர்பார்கலாமா?