#ganeshamarkalam
இப்போதான் ஷூவை மாட்டிண்டு ஆபீஸுக்கு கிளம்பரர். சரியா பாலீஷ் பொடலைன்னு திட்டிட்டு. கண்ணில் கோத்துண்ட ஜலத்தை தொடச்சுக்கரேன். கொஞ்சம் பொறு, முழுசா அழுகை ஓய்ந்ததும் தொடச்சுண்டா போராதான்னு கண்ணீர் வழிஞ்சதே!
வாசல் பெல் அடிக்க, தலைப்பை சரி செஞ்சுண்டு யாரூன்னு பாக்கரேன். எதுத்தாத்து வாசுகி.
“கல்பனா!” குரல் வேற எழுப்பிண்டு. “உள்ளே வா!”. அழைச்சிண்டு வரேன். எங்காத்தில் ஆனந்தவிகடன் வாங்கியாறது. மிந்தின வாரத்து விகடனைத் தந்துட்டு புதுசைக் கொடூன்னு வந்தாள். இவருக்கு தெரிஞ்சா கோவிச்சுப்பர். “3 மணிக்குள் திருப்பித் தந்துடு”. “சரி”ன்னவள் என் முகத்தையும் பார்த்தவள், “இன்னைக்கும் திட்டினாரா? அழுதயா?” சிநேகிதி, ஷார்ப்பான பார்வை, சில சமயம் என் கஷ்டத்தை இவகிட்டே பகிர்ந்திண்டிருக்கேன். குடைவள். பிரத்தியார்கிட்டே சொல்லுவாளோ?
“ஆமாண்டீ. இன்னைக்கு ஷூ பாலீஷ் ஸரியாயில்லைன்னு. என்னை மட்டும் இல்லை எங்கப்பாவையும் வெசர். அதான் மனசு கேக்கலை. சரியா வளக்கலையாம்”. “உங்காத்துக்காரருக்கு திட்டறத்துக்கு காரணம் தேவையில்லை. பாலீஷ் மேட்டர் இல்லைன்னா வேற எதுக்காவது திட்டிட்டுத்தான் போணம். சாயங்காலம் அவர் வர வரைக்கும் நீ அழணும். அப்புரம் புதுசா ஒண்ணு. மனசை வருத்திக்காதே. நாளடைவில் சரியாகிடும்”. ஆறுதல் சொல்ரா. விகடன் இரவல் தரேனே. பர்த்திக்கு.
இவள் புருஷன் துபாயில். வருஷத்துக்கு ஒருக்கா வரான். ஒரு மாசம் இருப்பன். அப்போ கண்டுக்க மாட்டா. இயல்புதானேன்னு படும். ஒரு பொண் குழந்தை.
எனக்கு கல்யாணம் ஆகி 11 வருஷம் ஆச்சு குழந்தைகள் இல்லை. அவரால் கொடுக்க முடியாதுன்னு எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும். அவாத்து மனுஷா வரப்போ வடிச்சுக் கொட்டினதை நன்னா தின்னுட்டு என்னை குத்தம் சொல்லிட்டு போவா. “செக்-அப் செஞ்சுண்டாச்சு, ஒண்ணும் குறையில்லைன்னு சொல்லிட்டான்.” இவர் சவடாலா சொல்லிட்டர். நம்பினாளா தெரியலை. செக்கப்பெல்லாம் பண்ணிக்கலை. பண்ணிண்டா வண்டவாளம் தண்டவாளம் ஏறிடும்னு அவருக்கும் தெரியும். தாம்பத்திய அன்னியோன்யம் கிடைக்கலை, குழந்தை பாக்கியம் இல்லை சரி. வார்த்தைகளாலும், செயல்களாலும் இவர் என்னை கொடுமை பண்ரதுதான் பொறுத்துக்க முடியலை. இப்படி ஆகிடுத்தேன்னு அழாத நாட்களே இல்லை.
அரேஞ்சிட் கல்யாணம்தான். நல்ல வரன், உள்ளூருன்னு அப்பா கூட்டிண்டு வந்தர். இவாத்தில் நல்ல மாதிரியா தெரிஞ்சா. தஞ்சாவூரில் வேலை, இங்கேந்து போயிப்பர் இல்லை அங்கேயே தனிக்குடுத்தனம் வச்சுடலாம்னு பேசிண்டா. எனக்கு திருவையாத்திலேயே இருந்துடணும்னு ஆசை. அம்மா பக்கத்துலே. ஆனா தஞ்சாவூருக்கு ஜாகை மாத்திண்டர். அவருக்கு அவர் அப்பாவொட இருக்கப் பிடிக்கலை. வாக்கப்பட்டதும்தான் அவாத்துக்குள் இருக்கும் அடசல் தெரிஞ்சுது.
முத 2 வருஷம் அத்தனை ஆசை ஆசையாப் பெசுவர். கொஞ்சுவர். நன்னா பாத்துப்பர். வேணும்கிறதை வாங்கித்தருவர். ஆனா வெளீலே சொல்ல முடியாத இயலாமை. நானும் முதல்ல கண்டுக்கலை. விட்டுக் கொடுத்து என்னத்தை சாப்டா உடம்புக்கு நல்லதோ அதையெல்லாம் பண்ணிப் போட்டேன். ஆனா சித்தே குணம் மாற துவங்கித்து. அபீஸ்லேந்து வரச்சேயே கடுகடுன்னு மூஞ்சியை வச்சிண்டு வருவர். மானேஜர் திட்டிட்டானோன்னு படும். சரியா வேலை செய்யலையோ? புத்திசாலி ஆச்சே! கூட வேலை பாக்கரவாளோட பிர்ச்சனையா? இருக்காது.
ஆத்துக்கு வந்தா என்னையும் என் இளமையையும் ஃபேஸ் செய்யணுமேங்கிற விசாரத்தில் கடுப்பு ஆகி வரர்னு புரிஞ்சிண்டேன். இன்னைக்கு நான் ஏதும் எதிர்பாக்கப் பிடாதுன்னு வரச்சே திட்டிண்டே வந்துட்டா?
இப்போ ரெண்டு மாசமா ஞாயித்துக்கிழமை வந்தா “ஓவர்டைம் போட்டுண்டிருக்கேன், போணம்.” 8மணி பஸ்ஸில் கிளம்பிடுவர். அப்புரம்தான் தெரிஞ்சது இவர் திருவையாத்துக்கு அவர் அம்மாவைப் பாக்கப் போரர்னு. இவர் வந்துட்டா அவர் அப்பா மாடீ ரூமில் ஒளிஞ்சுப்பாராம். 3 மணி வாக்கில் இவர் கிளம்பினதும் கீழே வருவராம். யதேச்சையா அங்கே போன எங்கப்பா பாத்துட்டு, சொன்னர். “ஏண்டி, அவர் வரப்போ நீயும் கூட வந்தா நாங்களும் உன்னைப் பாத்தா ,மாதிரி இருக்குமோன்னோ!”. அவர் அங்கே வருவது எனக்குத் தெரியாதுன்னு அப்பாகிட்டே எப்படி சொல்ரது? வருத்தப் படுவர்.
துறுவித் துறுவி கெட்டு நிலைமையை புரிஞ்சுண்டுட்டா அம்மா. யாருக்கும் தெரியப்பிடாதுன்னு சத்தியம் வாங்கிண்டேன். அப்பாவுக்கு சொல்லியிருப்பா. அப்பா தெரிஞ்சிண்டதா காமிச்சுக்கலை. ஆனா பண்டிகைன்னு சந்திச்சுக்கரச்சே அவர் கண்கள் கலங்குவதையும் எனக்கு இப்படி ஒரு மாப்பிள்ளை பாத்து பண்ணி வச்சதை பெரீய ஒரு குத்தத்தை தான் செஞ்சுட்டா மாதிரி ஃபீல் ஆவதையும் கண்கூடா பாக்க முடிஞ்சது. ஒருக்கா அம்மாக்கு மருந்து தேவைன்னு இங்கேந்து வாங்கி கொடுத்துடலாம்னு நான் மட்டும் திருவையாறு போயிட்டு திரும்பி வரச்சே, “நானும் கூட வரேன், உன்கூட பெசணும்”னு பஸ்ஸில் ஏறிண்ட அப்பா, ஒண்ணுமே பெசாமல் பக்கத்துலேயே உக்காந்துண்டு ஊமை மாதிரி வந்துட்டு அதே பஸ்ஸில் திரும்பினர். மனசு அத்தனை கனத்துப்போச்சோ!
என்னால் எத்தனை பேர் கஷ்டப் படரான்னு தோணித்து. என்ன செஞ்சு இவா கஷ்டத்தை தூர விரட்டி அடிக்கலாம்?
நாளுக்கு நாள் திட்டும் விசவும் அதிகமாச்சே சரி குறையலை. ஒண்ணும் டாபிக் கிடைக்கலைன்னா ரெண்டு வாரம் மின்னாடி இட்லீக்கு அரைச்சதை கை தவறி கொட்டினதை சொல்லி திட்டுவர். காரணங்களா கிடைக்காது? சோபா சரியா தூசி தட்டலை, வாசல்ல போட்ட கோலம் கலைஞ்சிருக்கே, ரசத்தில் ஏன் பருப்பு போடலை, பெருங்காயம் பொடாம சாம்பார் வைப்பாளா தூத்தேரி, இத்தனை மஞ்சளைத் தேச்சுண்டு குளிப்பாளா, சகிக்கலை! தள்ளிப் படு. இத்யாதி. இவர் குணத்துக்கு தீனி போடராப்போல் ஏதாவது நடந்துடும்.
கடிஞ்சுக்காரார்ன்னு நினைக்கப் பிடாது. வசவு சரமாரியா வந்து விழும். எங்கம்மா அப்பாவெல்லாம் இவர் வசனங்களில் வருவா. இதெயெல்லாம் சகிச்சுப்பாயா? எதுத்துப் பெசமாட்டாயா? அது எப்படி உன்னை பெத்தவாளை திட்டலாம்? கேக்கலாம். ஒரு ஆப்ஸர்வரா தள்ளி நின்னு பாத்துட்டு கேள்வி கேப்பது சுலபம். “என்னை வேணும்னா எப்படி வேணும்னாலும் திட்டிக்கோங்கோ, அப்பா அம்மாவை இதில் இழுக்கணுமா?” ஒருதடவை கேட்டேன். கையை ஓங்கி பளார்னு அடிச்சுட்டர். கன்னம் சிவந்து ரெண்டுநா காது ஜிவ்வுன்னுது. இவர்கிட்டே திட்டும் அடியும் சேர்த்து வாங்கிக்கணுமான்னு தோணித்து.
நாம எதுத்துப் பேசினா இவர் மனநலம் இன்னும் பாதிக்கப்படுமே! அதன் விளைவுகளையும் நான்தானே சகிச்சுக்கணும்!
எத்தனை முடியுமோ அத்தனை தள்ளி இருந்துடலாம்னு முடிவு செஞ்சேன். அவர் வழீக்கு போகாம, வேளைக்கு சாப்பாடு மட்டும் சமைச்சு பரிமாறிண்டு, அதிகம் பேசாம, இவர் எதிர்பார்த்த சிசுருஷைகளை செஞ்சுண்டு, ஆத்தை கவனிச்சுண்டு. காரடையான் நோம்பு நேர்ந்துண்டு. கோவில், பிரார்த்தனை, ஸ்லோகம் எல்லாம் அதிகமாச்சு. தெய்வம்னு ஒண்ணு இருந்தான்னா?
தனியா இருக்கச்சே பேச்சுத்துணைக்கு சிலபேர். வாசுகி வரப்போ இன்னும் சிலரை அழைச்சிண்டு வந்தா. பொழுது பொச்சு. அதில் புதுசா சுமதீன்னு ஒருத்தி. வக்கீலாம். தஞ்சாவூர் மகளிர் நீதிமன்றத்தில் ப்ரேக்டீஸ். “அப்படியா!” கேட்டுண்டேன். மனசில் என்ன ஓடறதுன்னு தெரிஞ்சிண்டு “நாளைக்கு நீ ஃப்ரீயா”ன்னு கேட்டு போன் நம்பர் வாங்கிண்டா. சரியா 11 மணிக்கு வந்தா பாக்கலாமான்னு கேட்டுண்டே வந்துட்டா.
“உங்ககூட தனியாப் பெசணும்னு வந்தேன். உங்க திருமண வாழ்க்கை நல்லபடியா இல்லைன்னும் டொமெஸ்டிக் வயலன்ஸ் நடப்பதாயும் கேள்விப்பட்டேன். எந்த விதத்திலாவது உதவணும்னா சொல்லுங்க. காசு தரவேண்டாம். சட்டப்படி என்ன செய்ய முடியுமோ அதைச் செஞ்சு பரிஹாரம் தேடிக்கலாம்.”
“சட்டத்தில் என்ன செய்யலாம்?” விஸ்தாரமா சொல்ல ஆரம்பிச்சா. “கணவனோ இல்லை மனைவியோ கொடுமையா நடந்துண்டு மன உளைச்சலைத் தந்தால் கவுன்சலிங்க் செஞ்சு திருத்தலாம். இல்லை கேஸ் போட்டு தண்டனை கிடைக்கும்னு பயமுறுத்தி மாத்த முயற்சிக்கலாம். பொறுக்கவே முடியாத ஹெரஸ்மென்ட்டுன்னா இதையே காரணமாக்கி சட்டப்படி விவாகரத்து வாங்கலாம். எதையும் சகிச்சுக்க தேவையில்லை”.
“இதை யார் முடிவெடுக்கணும்?” “பாதிக்கப் பட்டவாதான்”. “சரி யோசிச்சு சொல்ரேன் நீங்க பெரீய மனசு பண்ணி இப்படி ஆலோசனை தந்ததுக்கு நன்றி”. விவரம் கேட்டுத் தெரிஞ்சிண்டு கிளம்பிப் போனா. வசவு, அடிச்சது, மரியாதையில்லாம ஒரு புழுப் போல நடத்துவது எல்லாத்தையும் சொன்னேன். குழந்தை இல்லாமப் போன காரணத்தை மட்டும் சொல்லலை. இவ தெரிஞ்சுண்டு என்னத்தை செய்யப் போரா? சட்டத்தில் அதுக்கு தீர்வு இல்லை.
ரெண்டுநா கழிச்சு அபீஸுக்குப் போரச்சே “நேத்து கட்டிக் கொடுத்த சாதத்தை வாயில் வைக்க முடியலை. அது கிடக்கட்டும், நான் இல்லாதபோது யாரோல்லாமோ ஆலோசனை கொடுக்க வராளாமே? வந்து வச்சுக்கரேன்” ஒரு தினுசா பாத்துட்டு கிளம்பினர். இன்னைக்கு முதத் தடவையா சாயங்காலம் வந்ததும் எந்த டாபிக்கில் சண்டை பிடிப்பர்னு அட்வான்ஸ் தகவல் கொடுத்தர்.
சுதா வந்து ஆலோசனை சொல்லிட்டுப் போனது இவருக்கு எப்படி தெரியும்? நாமும் அவளை எங்கரேஜ் செய்யலையே? என்னை கண்காணிக்க ஆள் போட்டு வச்சிருக்கா? அன்னைக்குப் பகல்பூரா வராண்டாவில் திரையைப் போட்டுட்டு பின்னாடி நின்னு சந்தேகப் படரா மாதிரி ரோட்டில் யாராவது நடமாடராளான்னு பாத்துண்டிருந்தேன். கழுத்து வலி வந்ததுதான் மிச்சம். யாரும் தென்படலை. இருந்தாலும் என்னைக்கும் இல்லாம அவர் மேல் கோவம் வந்தது.
இதுநா வரைக்கும் அவர் செஞ்சதை எல்லாம் பொறுத்துண்டு இருந்துட்டேன், இங்கே நடந்ததை தெரிஞ்சுக்கரார்னா எனக்குத் தெரியாம இங்கே ஏதோ நடக்கறது. கண்டுபிடிக்கணும்.
சரியா 530க்கு வந்தவர் நேரே சமயலுள்ளுக்குள் வந்து நின்னுண்டு “யாருடீ அந்த வக்கீல்? என்மேல் கேஸு போடப் போரீயா? டிவோர்ஸ் வேணுமா? ஒரு பைசா கொடுக்காம இப்பவே உன்னை உங்கப்பாகிட்டே தொரத்திட முடியும்!” பட படன்னு பொரிஞ்சு தள்ரர். “யாரும் வரலை ஏன் இப்படி கோவிச்சுக்கரேள்? எதுத்தாத்து வாசுகியோட தெரிஞ்சவா பேசிண்டிருந்துட்டுப் போனா, அவ்ளோதான்.” “அது தெரியும், ஆனா மத்தாநா ஒருத்தி வந்து பேஸிட்டுப் போனாளே. அவ யாரு? சரியா வாய்ஸ் ரெகார்ட் ஆகலை!” “ரெகார்டா? அப்படீன்னா?” கேட்டுட்டேன்.
அச்சச்சோ சொல்லக் கூடாததை சொல்லிட்டாப் போல பின்னாடி நகர்ந்துண்டர்.
அவரை நகத்திண்டு ஹாலுக்கு வந்து சுத்தி முத்திப் பாக்கரச்சே கண்ணாடி ஷோகேஸில் குபேரர் பொம்மையில் கேமரா டாலடிச்சு காமிச்சுத் தந்தது. இப்போதான் கண்ணில் பட்டது அட, என்னை கண்காணிக்க CCTV எல்லா ரூமிலேயும். எப்படிப்பட்ட மனுஷர் எனக்கு வாய்ச்சிருக்கர்!” மனசில் புயலா எழுந்த கோவம் உதட்டில் வார்த்தைகளா வந்தது “சே! நீயும் ஒரு மனுஷனா?”
“என்னடீ சொன்னாய்?” ஓங்கி அரைஞ்சுட்டர்.
உதட்டு ஓரத்தில் ரத்தம் கசிய விழுந்தவள், மொள்ள எழுந்து புடவையை சரி செஞ்சுண்டேன். கைப் பையை எடுத்துண்டேன். விடுவிடூன்னு கிளம்பி பஸ் ஸ்டேண்ட் வந்து பஸ் பிடிச்சு திருவையாறு வந்துட்டேன். அப்பாவும் அம்மாவும் புரிஞ்சிண்டு ஒண்ணுமே கேக்கலை.
ஞாயித்துக்கிழமை அவாத்துலேந்து வந்தா. “நாங்க பேசி சமாதானம் பண்ரோம்!”. “நீங்க எழுந்து வெளீலே போனாப் போதும், என் பொண்னை ஐயாரப்பன் பாத்துப்பன்”. அப்பா கண்டிப்பா சொல்லிட்டர்.
நான் இருந்த மனநிலையிலேந்து மீண்டு வர ஒரு வருஷம் ஆச்சு. மீண்டுட்டேன்னு சொன்னா அது பொய். எங்காம் பின்னாடி பெரீய தோட்டம், மா, பலா, தென்னை, பாக்குன்னு. நான்தான் ஆள் வச்சுப் பாத்துக்கரேன். எங்க மூணுபேர் சிலவுக்கும் பஞ்சமில்லை. ஒருதடவை சப்தஸ்தானத்துக்கு வந்திருந்த வாசுகி “உங்காத்துக்காரருக்கு ஒருபக்கம் இழுத்துடுத்தாம், அவர் அம்மாதான் கூட வந்து பாத்துக்கரா!” சொல்லிட்டு “என்னதான் இருந்தாலும் பாவம்டீ. பிடிவாதம் பிடிக்காதே!” சொல்லிட்டு போனா.
வக்கீல் சுதா சொன்ன அட்வைஸையே நான் கேக்கலை, இவ யாரு வாசுகி, இவள் சொன்னதையா கேப்பேன்?
No comments:
Post a Comment