மேம்பாலம்

 3. மேம்பாலம் (சிறுகதை சீசன் – 3)

#ganeshamarkalam

எங்கூருக்கும் மேம்பாலம் வருமாம். பூக்காரி சொன்னான்னு இவள் வந்து சொன்னா. வந்தா ரயில்வே கேட்டுக்குன்னு காத்திண்டிருக்க வேண்டாம். பயந்து பயந்து கிராஸ் செய்யவேண்டாம்.

பிளாட் சீப்பா கிடைக்கறதுன்னு 20 வருஷத்துக்கு மின்னாடி சின்னதா வீட்டைக் கட்டிண்டு பெருங்களத்தூருக்கு வந்தோம். எங்கேயாவது போணம்னா, 4 கிமீ தூரம் நடந்து ஸ்டேஷணுக்கு வந்து ரயிலேறணும். அப்போ தாம்பரத்துக்கு எப்போவாவதுதான் ரயில். இப்போ மாறிப்போச்சு. 12நிமிஷத்துக்கு ஒரு செங்கல்பட்டு லோகல் பீச் வரைக்கும் போலாம். தண்டவாளத்தை கிராஸ் செஞ்சுட்டா ஏகப்பட்ட பஸ். மேம்பாலம் இன்னும் வரலை.

தண்டவாளத்தை கிராஸ் செய்யரேன்னு சித்தேகூட கவலைப்படாம குறுக்கே போரவாளைப் பார்த்திருக்கேன். நடந்து போரவா, கேட்டுக்கு அடீலே குனிஞ்சுண்டு 2வீலரைத் தள்ளிண்டுன்னு நிறையபேர். இவாளைப் பாத்துட்டு ரயில் வேகத்தை குறைச்சிண்டு வரும். ஸ்டேஷன் கிட்டேங்கிறத்துனாலே சரி. இல்லைன்னா?

வெளியூர் ஃபாஸ்ட் ட்ரைன் வரச்சே 2கிமீ தூரத்துலேந்து ஊதிண்டே வருவன். சட சடன்னு கடந்து போரச்சே ஜனங்கள் ரயில் பெட்டிக்கு 2அடி தூரத்தில் நின்னுண்டு, அடிக்கும் காத்திலும் புழுதியிலும் புடவை பறப்பதைக்கூட சட்டை செய்யாத பெண்களும்.

கேட்டைப் பாத்துக்கரவன் ரயில் வரது போகாதேன்னு சொல்லியும் போரவா இருக்கா. சீக்கிரம் போய் என்னத்தை சாதிப்பா? எனக்கே தெரிஞ்சு 11 பேர் ரயிலில் அடிபட்டு செத்திருக்கா. அதைத் தவிர மர்மமா கொலை செஞ்சு தண்டவாளத்தில் போடுவதும்.

மேம்பாலம் வந்துட்டா இதெல்லாம் நிக்குமா? பாலத்தில் ஏறி சேஃபா போக ஒரு வழி கிட்டும்.

“எப்போ வேலை ஆரம்பிக்கப் போராளாம்?” ஆத்துக்காரியை கேட்டேன். “அதை சொல்லலை, பாலம் வரதுன்னு மட்டும் சொல்லிண்டிருந்தா”. சொன்னவள் “அது வரப்போ வரட்டும், இந்த வாழைத்தண்டை சித்தே நறுக்கித் தரேளா?” கத்தியையும் பலகாக் கட்டையும் எடுத்துண்டு தரையில் உக்காந்துண்டேன். பக்க்கத்துலே ஒரு பாத்திரத்தில் நீர்க்க மோரை வச்சா.

நான் சேதுராமன். ஸ்டாண்டர்ட் மோட்டர் கம்பேனியில் இருந்தேன். அதை மூடிட்டா. இதையும் அதையும் செஞ்சுண்டு காலத்தை தள்ளியாச்சு. ஒரே பொண். எப்படியோ அவளை கரை சேர்த்தாச்சு. ஆத்துக்காரி பாப்ஜீக்கு ஒண்ணும் பெரீசா வாங்கிக் கொடுத்து வச்சுக்க முடியலைன்னாலும் வீட்டை அவ பேரிலேயே ரெஜிஸ்டர் செஞ்சாச்சு. ரெண்டு வேளை சாப்பாடு, கோவில் குளம், திருப்புகழ்னு நேரத்தை கழிச்சுடுவா. எனக்குத்தான் நிலை கொள்ளாம ஒண்ணும் செய்யரத்துக்கு இல்லாம. ஆனா சாயங்காலம் ஆச்சுன்னா பைசா சிலவில்லாம பொழுதைப் போக்க கத்துண்டுட்டேன். 

சரியா 4 மணிக்கு நீர்க்க ஒரு காபி போட்டுத்தருவா. ரெண்டு வேளையும் திக்கா காபி குடிக்க வசதியில்லை. அதை குடிச்சுட்டு ஸ்டேஷன் பிளாட்பாரம் நடுவில் போய் உக்காந்துடரது. நேரம் போவதே தெரியாது. 7 மணி வாக்கில் கிளம்பி பொடிநடையா ஆத்துக்கு வந்தா தோசை, அடை, சப்பாத்தின்னு போடுவா. இன்னிப்போது போச்சுடா நாராயணான்னு சொல்லிட்டு தூங்கிட வேண்டியதுதான். சாயங்காலம் சரி, கார்த்தாலே என்ன செஞ்சு பொழுதைப் போக்குவேள்னு கேப்பேள். தூங்கி எழுந்து எல்லாத்தையும் முடிச்சிண்டு எதிரே இருக்கிர டீக்கடையில் தந்தி பேப்பர் படிப்பேன். ஆத்தில் பேப்பர் போடரதில்லை, டிவீயும் வச்சுக்கலை. இவளுக்கு கூட மாட ஒத்தாசை. குளிச்சு பூஜை பாராயணம். சரியா 1130க்கு சாப்பாடு. சித்தே பாப்ஜீயோட பேசிண்டிருந்துட்டு மத்தியானம் 1 மணிநேரம் தூக்கம். 

வாழ்க்கை திவ்யமா போகிண்டிருக்குன்னா நம்பணும். 

பொண் சிவகாமி எப்போவாவது போன் போட்டு பேசுவா. திருநெல்வேலியில் மாப்பிள்ளை இண்டியன் பேங்கில். 4 வயசில் பொண் குழந்தை. அதுவும் பாப்ஜீ பாட்டியோட பெசணும்னு போனைப் பிடுங்கி பெசும். சேது தாத்தாவை நன்னா பாத்துக்கோன்னு இவகிட்டே சொல்லும். சரிடீம்மா பவித்ரா, பாத்துக்கரேன்னு இவ சொல்ர வரைக்கும் விடாது.

இன்னைக்கு ரயில்வே பிளாட்பாரத்தில் உக்காந்துண்டு மேம்பாலம் கட்டிட்டா எப்படி இருக்கும்னு கற்பனை செஞ்சு பார்த்தேன். இப்போ பாத்திண்டிருக்கிர இடத்தில் ஆகாசம் தெரியாது. அந்தண்டையும் இந்தண்டையும் மரங்களை வெட்டியே ஆகணும். பில்லர் எடுப்பாளே? எத்தனை அகலமா போடுவன்? இடமே இல்லை. பஸ் லாரியெல்லாம் போராப்புலே வச்சுட்டு நடந்துபோரவாளுக்கும் இடம் வேணுமே! இந்தப்பக்கம் ஸ்லோப் கிட்டத்தட்ட திருவள்ளுவர் சிலை வரைக்கும் போகும். குறுகிய ரோடாப்போச்சு, சில வீட்டு பால்கனிலேந்து கை எட்டர தூரத்தில் பாலம் வரும். அந்தண்டை ஜிஎஸ்டி ரோடில் ஒரு வட்டம் போட்டுத்தான் கீழே இறங்கணும்.

பாலம் வந்தாச்சுன்னா வீட்டு மனைகள் விலை எகிறும். எங்காமும் நல்ல விலைக்குப் போகும். விக்கப் போரதில்லை, இருந்தாலும் சித்தே மனசுக்கு ஹிதமா இருக்கு. நாங்க போனப்புரம் மாப்பிள்ளையும் பொண்ணும் வீட்டை வித்தா பவித்ரா கல்யாண சிலவுக்கு ஆகும். தாத்தாவை நன்னா பாத்துக்க சொல்லி பாப்ஜீயை கன்ட்ரோலில் வச்சிண்டிருக்க என் பேத்திக்கு என் பங்கு சீதனம்னு நினைச்சிண்டேன்.

அன்னைக்கு கிளம்பி ஆத்துக்கு போரச்சே நாழி ஆச்சு. “ஏன் இத்தனை லேட்டு?” பாப்ஜீ கேட்டா. “மேம்பாலத்தை டிசைன் செஞ்சிண்டிருந்தேன்.” ஒரு லுக் விட்டா பாருங்கோ. 

தூங்கப்போரச்சே திடீர்னு ஞாபகத்துக்கு வர “ஏண்டி, சிவகாமி போன் செஞ்சாளா?” “இப்போதானே 3 நா முன்னாடி நீங்களே எடுத்துப் பேசினேள்? இனிமேல் அடுத்த வாரம்தான். சும்மா திரும்பிப் படுத்துண்டு தூங்குங்கோ!” அது சரி! திரும்பிப் படுத்துக்காம இவளை யார் சீண்டப்போரா? ஆசையைப் பாரு? பொண் கூப்பிட்டாளான்னு ஆசையாக் கேட்டா தப்பா புரிஞ்சுண்டுட்டா. 3நா முன்னாடியா பேசினேன்? இப்போல்லாம் ஞாபக மறதி அதிகமாச்சு. வாயசாரதோன்னோ! என்னைவிட இவள் 6 வயசு சின்னவள். இவள் சொன்னா சரியாத்தான் இருக்கும்.

ஒருநடை நேரில் வரமாட்டாளா? அப்பாவைப் பாக்கணும்னு ஆசையே இல்லை இந்தக் காலத்து குழந்தைகளுக்கு. அலுத்துண்டேன். இவள் காதில் விழுந்துடுத்தோ. “உம்ம பொண் சமீபத்தில் தீபாவளிக்கு வந்தாளே, அதுவும் மறந்து போச்சா? அடிக்கடி வரமுடியுமா என்ன? அடுத்த வாட்டி பேசரச்சே நீங்களே உங்க சீமந்த புத்ரியை கேளுங்கோ. சும்மா தொண தொணக்க வேண்டாம். தூக்கம் கண்ணைச் சுத்தரது”.

எல்லாராத்துலேயும் இப்படித்தான் சம்பாஷணை நடக்குமோ! எனக்கு ஆச்சு வர செப்டெம்பரோட 66. மறதி வரது சகஜம்தான். திரும்பிப்படுன்னு சொன்னது சித்தே ஹர்ட் செஞ்சுடுத்து. 

ரெண்டு வாரம் போச்சு ரயில்வேகாராளும் சென்னை கார்ப்பரேஷன் எஞ்சினீயர்ஸும் ரோட்டை அளவெடுத்தா. குறுக்கேயும் நெடுக்கேயுமா போயிண்டு எதையோ எழுதிண்டு, சில கடைகளை போடோ எடுத்துண்டு. பிளாட்பாரத்துலேந்து நன்னா பாக்க முடிஞ்சது. எழுந்து கிட்டக்க போய் என்ன செய்யரான்னு கவனிச்சேன். அதில் ஒரு பையன் சூட்டிகையா இருக்கவே மெல்ல பேச்சுக் கொடுத்தேன். 

“பாலத்துக்கடீலே எலெக்ட்ரிக் ட்ரைன் கரண்ட் கம்பீ போகுமே அதை எப்படி எடுத்துண்டு போவேள்?” “அதெல்லாம் பாத்துப்போம், எத்தனை இடத்தில் மேம்பாலம் கட்டியிருக்கோம்!” “பாதசாரிகள் ஏறிப்போக படி கட்டுவேளா, இல்லை கேட் தொறக்கச்சேதான் கிராஸ் செய்யணுமா?” முறைச்சுப் பாத்தவன் “அதெல்லாம் தானா வரும் சார், நீங்க போங்க நாங்க வேலையை முடிக்கணும்”. தானா எப்படி வரும், இவா பிளானில் இருந்தாத்தானே கான்ட்ராக்டர் கட்டுவன்? இத்தனை சிலவழிச்சுட்டு மனுஷாளை தண்டவாளத்தில் நடந்து போன்னா எப்படி? RTIயில் கேஸ் போடுவேன்னு முணுமுணுத்துண்டே இந்தண்டை வந்தேன்.

ஆத்துக்கு வந்து ஒரு வெள்ளத் தாளும் பேனாவும் கையுமா உக்காந்துட்டேன். என்னத்தை எழதுவது? கோர்வையா வரலை. மனு போட்டா கிண்ணுன்னு பயம் வரா மாதிரி எழுதிப் போடணும். சீனியர் சிடிசென்னா இளக்காரமாப் போயிடுத்து. யாராவது வக்கீல் கிட்டே RTI மனுவை எங்கே அனுப்பணும்னு கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கணும் 1714 செங்கல்பட்டு லோகலில் கருப்பு கோட்டோட ஒருத்தன் இறங்குவான், நாளைக்கு அவனைப் பிடிச்சுடலாம்னு பேப்பரை எடுத்து வச்சேன்.

இதை பாத்துண்டிருந்த பாப்ஜீ தனக்குள்ளேயே சிரிச்சுண்டதை ஓரக்கண்ணால் பாத்துட்டேன். அவ கிடக்கா! நாம சீரியஸா ஒண்ணு செஞ்சா அவாளுக்கு சிரிப்பு வரும். அவளே மீதிக் கதையை சொல்லட்டும். சாமர்த்தியம் இருக்கான்னு பாப்பம்.

இவர் என்ன பேப்பரும் பேனாவுமா ரொம்ப நாழி உக்காந்துண்டு ஒண்ணும் எழுதாம இருக்காரேன்னு பாக்கரேளா? அப்படித்தான் செய்வர். ஆனா ஒவ்வொரு தடவையும் வெவ்வேற காரணமா இருக்கும். நான் கேட்டுக்கறதில்லை. ஏன் கேக்காம விட்டுட்டேன்னு மனசுக்குள் குமைஞ்சு போய் தானாவே சொல்லிடுவர். அவரே சொல்லட்டும்.

பிரதோஷம். கோவிலுக்கு போணம். இவர் விசேஷமா 3 மணிக்கே கிளம்பிப் போயிட்டர். மேம்பாலம் வேலை ஆரம்பிச்சுட்டா. வேடிக்கை பாக்கன்னு. எப்படியோ மனுஷனுக்கு பொழுது போனா சரி. பூவும் வில்வமும் வாங்கிக்கலாம்னு பூக்காரியைத் தேடிண்டு கிளம்பினேன். 

எதுத்தாப்புலே அவளே பதபதைப்போட ஓடிவரதைப் பாத்துட்டு “என்னடி, என்ன ஆச்சு?” “அம்மா, உங்கவூட்டு ஐயரை போலீஸில் புடிச்சிண்டு போயிட்டாங்க. உடனே போய்ப் பாருங்க!” கேட்டதும் அதிர்ந்து போனேன். பரக்க பரக்க ஓடினேன். கடவுளே இது என்ன கஷ்டம்? அந்த மகாலிங்கஸ்வாமிதான் காப்பாத்தணும். வேண்டிண்டே போரேன். தப்பு தண்டாவுக்கு போரவர் இல்லையே? யாராவது இவரை அடிச்சுட்டாளா? அப்படின்னா ஆஸ்பத்ரீக்குன்னா போயிருக்கணும்?

பூக்காரியும் கூட வந்தா. ரயில்வே லைனைத் தாண்டி மெயின் ரோட்டையும் கடந்து பீர்க்கரனை ஸ்டேஷனில் வச்சிருக்காளாம். தரையில் குந்திண்டு சுவத்தில் சாஞ்சு உக்காந்திருக்கர், கண்ணில் நீரோட மடிசார் கட்டிண்டு வந்தவளை பாத்த ஏட்டு “நல்லவேளை வந்தீங்கம்மா, பிடிச்சுண்டு வந்து சும்மா அதட்டி வச்சேன். கொயட்டா வீட்டுக்கு அழைச்சிண்டு போயிடுங்க, இன்ஸ் இன்னும் வரலை. கேஸ் கீஸெல்லாம் வேண்டாம்”.

எனக்கு பொறுக்கலை. “ஏன் பிடிச்சிண்டு வந்தேள்? அவர் என்ன பண்ணினார்?” சித்தே கோபமா கேக்க, “என்ன செய்யலை? பாலம் கட்டன்னு தண்டவாளத்துக்கு பக்கத்துலே தூண் எழுப்ப தோண்ட ஆரம்பிச்ச இடத்தில் படுத்துக்கிட்டு இங்கே தோண்டக் கூடாதுன்னு மறியல் செய்யரார். வீட்டுக்குப் போனதும் என்னன்னு கேளுங்க.”

இவரைக் கைத்தாங்கலா அழைச்சிண்டு வரச்சே “ஏன்னா இப்படி செஞ்சேள், மேம்பாலம் கட்டரவா எங்கே வேணும்னாலும் தோண்டுவா, நமெக்கென்ன போச்சு?” கேட்டதும் இன்னும் பெரீசா அழுத அவரை சமாதானப் படுத்தவே முடியலை. விசும்பல் சித்தே அடங்கினதும் சொல்ரர், “நம்ம பொண் சிவகாமி 5 வருஷத்துக்கு மின்னாடி காலேஜ் போரத்துக்கு கிராஸ் செய்யரச்சே ரயிலில் அடிபட்டு சிதறிக் கிடந்த இடத்தில் தோண்டராடி! மனசு கேக்கலை அதான்!” என் தோளில் சாஞ்சிண்டர். உடம்பு குலுங்கித்து!

நான் என்ன பண்ணுவேன்? இவருக்கு பழசு ஞாபகத்துக்கு வந்துட்டத்தே! பொண் போன துக்கத்தில் உடம்பு மெலிந்து பட்டுக்கையில் விழுந்து அப்புரம் டாக்டர் சொல்படி கதையெல்லாம் சொல்லி குணப்படுத்தி. இப்போ ஆத்துக்கு போனதும் சிவகாமி போன் செஞ்சா, மாப்பிள்ளைக்கு லீவு கிடைக்கலை, தீபாவளிக்கு வரலையாம், பேத்தி உங்களை விசாரிச்சான்னு அடுக்கடுக்கா திரும்பத் திரும்ப பொய் சொன்னா நம்புவாரோ மாட்டாரோ?

ஈஸ்வரா!