அத்திவரதர்

 12. அத்திவரதர்  (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

இது ஒண்ணை மட்டும் நன்னா வச்சிருக்கா. ஜூலைன்னு வந்துட்டா ரிடெர்ன்ஸ் ஃபைல் பண்ணணும். இன்கமே இல்லைன்னாலும் பண்ணிடணும். இல்லையேன்னு இருந்துடப் பிடாது.  

வயித்தைக் கட்டி வாயைக் கட்டி வயசான காலத்தில் ஆஸ்பத்திரி சிலவுக்கு மாப்பிள்ளைகள் கிட்டே கையேந்தப் பிடாதுன்னு சேர்த்து பேங்கில் போட்டு வச்சதுக்கு பிச்சைக்காரனுக்கு தராப்போல் இன்டெரெஸ்ட் தரான்னோன்னோ, டேக்ஸ் பிடிச்சிண்டு தரதை ஸ்டேட்மென்ட்டா தரணுமாம். என்னன்னவோ மல்டி நேஷணல் கம்பேனிகளில் வேலை பாத்தும் இப்போ பேங்க் தர வட்டியில் ஜீவனம். 

அக்கவுன்டில் பணம் இல்லைன்னாலும் தெருவுக்கு 8 ATM வச்சு கடுப்பேத்தரான். ஃபைல் செய்யணுமேன்னு சேவிங்க்ஸ் பேங்கில் வந்த இன்டரெஸ்ட்டுக்கு ஒரு ஸ்டேட்மென்ட் வாங்கன்னு கவுன்டர் மின்னாடி பழியா நின்னுட்டு வந்தாச்சு. அதெல்லாத்தையும் எடுத்து வச்சிண்டு ஆடிட்டரை பாக்க போலாம்னு கிளம்பரச்சே கமலத்துக்கு போன். 

கமலத்துக்குத்தானே போன், நீர் பாட்டுக்கு கிளம்பிப் போகலையான்னு கேப்பேள். வழீலே யார் போனில், இவள் என்ன பேசினாள்னு மனசு கிடந்து அடிச்சுக்கும். அதுனால் நின்னுட்டேன். அவள் ஸ்நேகிதி சாந்தி. “கமலா, அத்திவரதரைப் பாக்க வரீயா?” “ஆமாண்டீ போணம். எங்காத்துக்காரர் பிடிகொடுத்துப் பேச மாட்டேங்கிரர். நீ போனா சொல்லுடீ. வரேன்.” “அவரும் வந்தா கூட வரட்டும். நான், எங்காத்து மாமா, வைதேகீ ராஜீ, அப்புரம் அவள் பொண், பஸ்ஸில் போயிட்டு வரலாம். உங்காத்துக்காரர் காரை எடுப்பர்னா நாம ரெண்டு ஃபேமிலி மட்டும் போலாம், வைதேகியையும் ராஜீயையும் கழட்டி விட்டுடலாம்”. 

நல்ல ஆப்ஷண்ஸ்!  இதெல்லாம் உம் காதில் எப்படி விழுந்ததுன்னு கேக்கலாம். 

கமலத்துக்கு சித்தே காது மந்தம். அவ அம்மா மாதிரி. ஸ்பீக்கர் போட்டுத்தான் பெசுவள். போட்டதை அந்தப் பக்கம் இருக்கரவாளுக்கு சொல்லவும் மாட்டள். சில சமயம் இந்த சாந்தியே என் மண்டையை உருட்டி என் காதில் விழ ஆத்துக்கு வந்தப்போ கோபமா முழிச்சுப் பாத்தேன். கமலத்தாத்துக்காரர் பார்வையே சரியில்லைன்னு புரளி கிளப்பிட்டா. 

இது வெறும் சப்பை மேட்டர்னு ஆடிட்டரைப் பாக்கப் பொயாச்சு. எனக்கும் அத்திவரதரை பாக்கணும்னு ஆசை. நினைச்சா சட்டுன்னு காரை எடுத்துண்டு கிளம்பிடுவேன். கமலத்தை அழைச்சிண்டுதான். கூட யாராவது முடியாதவாளை அழைச்சிண்டு போய் தரிசனம் செஞ்சு வச்சா புண்யம். செஞ்சுடணும். 

ஜுன் ஆரம்பத்துலேந்தே பில்டப். 40 வருஷத்துக்கு ஒருக்கா தண்ணீலேந்து வெளீலே வந்து தரிசனம் தருவர், மின்னே 1979இல் நடந்தது, இப்போ விட்டா அப்புரம் நடக்கரச்சே நாம இருப்போமோன்னு நிறைய பதிவுகள் ட்விட்டர், முகநூல் வாட்ஸப்னு களைகட்டிண்டு. 1979இல் எங்கே இருந்தேன்? தில்லியில். வேலையில் சேர்ந்த புதுசு. அப்போ காஞ்சீபுரமே பாக்கலை. வரதராஜ பெருமாளையும் தெரியாது. ஒரு பெருமாளை தண்ணிக்குள் வச்சிருப்பதா தெரியாது. 

45 வயசில் புத்தி வந்ததும் எத்தனை கோவில் குளம் போனேன்! குளத்துக்குள் சயனிச்சிண்டு இருந்த பெருமாளை வெளீலெ எடுத்து காமிச்சா தரிசனம் பண்ண கசக்குமா? போயிடணும். 

ஆடிட்டரைப் பாத்துட்டு வரச்சே முட்டுச்சந்து நாராயணன் எதுக்கே வந்தர். “என்ன சார், காஞ்சீபுரம் போலையா?” சும்மா வாய் வார்த்தைக்குத்தான் கேட்டேன். “அதை ஏன் கேக்கராய் சுவாமிநாதா! உடம்பே முடியலை. காலெல்லாம் வலி. பாதத்தில் புண். முடியாது போலெருக்கு. ஆத்தில் போணம்னு பிரியப் படரா”. “நான் போனா சொல்ரேன். வாங்கோ, அழைச்சிண்டு போரேன்.” முகம் மலர்ந்ததே! 

எப்பவும் எல்லாரையும் குறை சொல்லிண்டு, தெருவையே ஒரு கலக்கு கலக்கி எதிர் பட்டவாளுக்கெல்லாம் தன் உடம்பு வியாதிகளை லிஸ்ட் போட்டு பிரகடனப் படுத்தும் முட்டுச் சந்து நாராயணன் முகத்தில் அன்னைக்கு அத்தனை பிரகாசம். 

கூட்டம் அலைமோதுதாம். போயிட்டு வந்தவா சொன்னா. ஒவ்வொருத்தர் ஒவ்வொருவிதமா குழம்பினா. 6 மணிக்கு க்யூவில் நின்னம் 8க்கு வெளீலே வந்துட்டோம். இன்னொருத்தர் 6 மணிநேரம் கால் கடுக்க நிக்க வச்சான்னு. மத்தொருத்தர் தெரிஞ்சவா அழைச்சிண்டு போக VIP வாசல் வழியா 30 நிமிஷத்தில் பாத்துடலாம்னு. வாலாஜாபாத்  வழியா போனா வரதராஜப் பெருமாள் கோவில்தான் முதலில் வரும். கிழக்கு கோபுரம் வழியா இந்த வைபவத்துக்கு வழி பண்ணியிருக்காளாம். காரை 4கிமீ தள்ளீ ஊருக்கு வெளீலே நிறுத்திடணுமாம். இல்லை ஊரைச் சுத்திப் போய் ஓரிக்கை கிடக்கே நிறுத்திட்டு அங்கேந்து நுழையணுமாம். விசாரிச்சு வச்சிண்டேன் 

திருப்பதி போரா மாதிரி எத்தனை பிளானிங் வேண்டியிருக்கு? பெருமாள் கோவிலெல்லாம் கெடுபுடியாப் போச்சு. காசு கொடுத்தா தரிசனம்னு பல கோவில்களில் ஆயிட்டாலும் அது என்னமோ பெருமாளை செவிப்பதை எத்தனை கஷ்டமாக்க முடியுமோ அத்தனை. அதுனாலேயே கூட்டம் இல்லாத பெருமாளாப் போய் பாத்துடறது. ஆதிதிருவரங்கம்னு ஒண்ணு. நீண்ட நெடிய சயனப் பெருமாள் ஸ்ரீதேவி பூதேவியோட கருடரும் பிரம்மாவும் பக்கத்தில் நிக்க 1மணிநேரம் சேவிக்கலாம். யாரும் தள்ளிவிட மாட்டா. ஏன், சாதாரண நாட்களில் காஞ்சீ வரதராஜரையே நன்னா கண் குளிர பாத்துட்டு துளசி தீர்த்தம் வாங்கிண்டு வரலாம். 

வேடிக்கை பாருங்கோ இதே வரதராஜர் கோவிலுக்கு எத்தனை தடவை போயிருக்கேன், ராஜகோபுரத்தில் நுழைஞ்சு போரச்சே அந்த குளத்தை திரும்பிக்கூட பாத்ததில்லை. வரச்சேயும் பிரசாத ஸ்டால்தான் ஆகர்ஷிக்கும். அந்த குளத்துக்குள்தான் இந்த கோவிலின் நிஜ மூலவரே ஒளிஞ்சிண்டு வரவாளுக்கு அருள் பாலிச்சிண்டு இருந்தர்னு தெரியாமப் பொச்சே! 

இப்போ வெளீலே எடுத்து வச்சு எல்லார் மேலேயும் அவர் கடாக்ஷம் படட்டும்னு உத்ஸவம் பண்ரா. 

மறுநாளே கிளம்பிட்டேன். நான், கமலம், நாராயணன், அவாத்து மாமி ரெங்கநாயகி. கமலத்துக்கு சாந்தியை கூப்பிட்டுக்கலையேன்னு. காரில் கீக்கிடமாப் போகும். வேணும்னா நின்ன கோலத்தில் பாக்கப்போரச்சே அவளை ஏத்திக்கலாம்னு சாமாதானப் படுத்திட்டு சாந்திக்குத் தெரியாம காலங்கார்த்தேலே இருட்டோட கிளம்பியாச்சு. வழியில் நாராயணன் கோவிலின் ஸ்தலபுராணம் ஒப்புவித்தர். 

பிரம்மன் செஞ்ச யாக குண்டத்துலேந்து கிளம்பி வந்து பெருமாள் காட்சி தந்ததாயும் இன்னொரு கதையில் யாகம் நடக்கரச்சே சரஸ்வதி தன்னை பிரம்மா கூப்பிடலைன்னு வேகவதி ஆறாக பிரவாகம் எடுத்து யாகத்தை கலைக்க வரச்சே வழியில் சயனரூபத்தில் பெருமாள் தோன்றவே அவள் வெக்கப்பட்டுண்டு விலக யாகம் காப்பாத்தப் பட்டதுன்னும் சொல்லிண்டே வந்தர். இதுக்குத்தான் ஐயங்கார் ஃப்ரெண்ட் வச்சுக்கணும். 

“அப்புரம் என்ன ஆச்சு”ன்னு நான் கேக்க பெருமாளை நீர் பேழையிலேயே வைச்சாகணும்னு ஆனப்புரம் அத்திக் காட்டில் எழும்பின கோவிலில் பழைய சீவரத்தில் இருக்கும் தேவராஜப் பெருமாளை மூலவரா வச்சான்னும் முடிச்சர். இத்தனை நாளாய் தேவராஜரை வரதராஜர்னு நினைச்சு சேவிச்சுட்டு இன்னைக்குத்தான் உண்மையான வரதராஜரைப் பாக்கப் போரோம்னு மனசு சந்தோஷிக்க காரை கோவிலுக்கு தூரக்க இருக்கும் பெட்ரோல் பங்குக்கு பக்கத்து சந்தில் நிறுத்திட்டு ஆட்டோ ஏறிப்போய் க்யூவில் சேர்ந்துண்டோம். 

க்யூ மொள்ள நகந்துண்டே இருந்தது ஆறுதல். மனசுக்குள் நாராயணா நாராயணான்னு ஜபம். கூட வந்த நாராயணன் குறும்புக்காரர். வாய் சும்மா இல்லை. உடம்பு பூரா வியாதி படுத்தினாலும் நாக்கு ஸ்ட்ராங்க். ரெங்கநாயகியும் கமலமும் காஞ்சீபுரம் வரமஹாலக்ஷ்மீலே பட்டுப்புடவை பத்தி பெச ஆரம்பிக்க இவர் பாலிடிக்ஸ் ஆரம்பிச்சர். கோவிலெல்லாம் பராமரிப்பு சரியில்லை, கோவில் நிலங்களையும் சொத்துக்களையும் ஆட்சீலே இருப்பவா அபகரிச்சுட்டா, கோவிலை பீரங்கி வச்சு இடிப்போம்னு சொன்ன நாஸ்திகாதான் இப்போ தேர்தலில் ஜயிச்சிருக்கா -  புலம்பித் தள்ளிட்டர். கூட க்யூவில் இடிச்சிண்டு வந்தவா இவர் சொல்வதை ஆர்வமா கேக்க, இவர் அவா பக்கம் திரும்பி பேசிண்டே வந்தது எனக்கு ரிலீஃபா இருந்தது. அபூர்வ தரிசனம் தேடிப் போரச்சே இப்படி பேச்சா? புலம்புவானேன்? 

2 மணிநேரத்தில் வசந்த மண்டபத்துக்கு 100மீட்டர் கிட்டே வந்துடவே கழுத்தை வளைச்சு பெருமாள் தென்பட மாட்டாரான்னு பாக்க ஆரம்பிச்சா. இன்னும் கொஞ்சம் மின்னாடி வர க்யூ நகராமப் போச்சு! என்ன பிர்ச்சனைன்னு கேக்க, VIP வந்துட்டா, சித்தே கழிச்சு நம்மை விடுவான்னு யாரோ சொல்ல செய்தி வந்து சேர்ந்தது. நாரயணன் “வந்தது யார்”ன்னு கேக்க, யார்னு கேள்விப்பட்டு அவர் முகம் சிவந்து போச்சு. 

என்னைப் பாத்து, “பாருங்கோ சார், நான் சொல்லலை? நாஸ்தீகக் கும்பல். ஹிந்துக்களை அடிக்கணும், மைனாரிடிக்குத்தான் சலுகைன்னு கோஷம் போட்ட அரசியல்வாதியின் பொண்டாட்டி குழந்தைகள் வந்திருக்காளாம். அன்னைக்கு வெஸ்ட் மாம்பலத்தில் இவா ஆள்தான் பிராம்ணரின் பூணூலை அறுத்தது. இவாளுக்கு அத்திவரதர் சேவையா? அதுவும் ப்ரையாரிடியில்?”  என்ன பதில் சொல்வது? 

எனக்கும் மனசு கனத்தது. இதுதான் யதார்த்தம். நாட்டு நடப்பு. மனசுக்குள் நாராயணனை ஜபிச்சுண்டு மணிக்கணக்கா க்யூவில் காத்துண்டு இருக்கும் என்னைவிட கடவுள் இல்லைன்னு கோஷம்போட்ட துவேஷிகளுக்கு முதல் மறியாதை. அத்திவரதரே இதை எப்படி அனுமதிக்கலாம்? கிட்டக்கே போனதும் கேட்டுடணும். ஆனா பாக்க வந்தவாளை 5 செகண்ட் கூட அந்த மூலவரை தரிசிக்க விடாம “போபோ”ன்னு விரட்ட, வேணும்னா தள்ளிவிட ரெடியா ஆட்கள்.  

அந்த சில க்ஷணங்களிலேயே விஸ்வரூபமான அந்த ஆனந்த சயனி என்னை கடைக் கண்களால் கண்டுட்டா மாதிரி ஒரு ஃபீல் ஆச்சு. அத்தனை ஜன சந்தடிக்கு மத்திலே, இரைச்சலில் பிரார்த்தனை எப்படி சாத்தியம்? எக்ஸிபிஷணில் பாக்கிராப்போல நகந்துட்டாலும் நம் கண்ணை மூடி சில விநாடி தியானிக்கற அந்த கேப்பில் என்னுள்ளே பூந்துட்ட அத்திவரதரை மறக்க முடியலை. 

இத்தனை அழகான ஸ்வரூபத்தை ஏன் 40 வருஷம் ஒளிசுண்டாய்? உன்னைப்போல பெருமாளை நிறைய கோவிலில் பாத்துட்டாலும் தண்ணீருக்குள் ஒரு திவ்ய தெசத்தையேன்னா ஏற்படுத்திண்டு படுத்துண்டு இருக்காய்? உன்னை தூஷிக்கரவாளுக்கு முதல் மறியாதை ஏன்? க்யூவில் இடிபட, கிட்டே வந்ததும் தள்ளி விடும்படியா நாங்க என்ன குத்தம் செஞ்சோம்? கேட்டுண்டே வந்தாச்சு.  

நாராயணனுக்கும் ரெங்கநாயகிக்கும் ரொம்பவே சந்தோஷம். எங்களுக்கு தேங்க்ஸ் சொன்னா. கமலத்துக்கு புடவைக் கடை போணம். நான் சரவணபவனில் சாப்டூட்டு காரை விட்ட இடத்தை தேடிப்போணம். என் கவலையைச் சொன்னேன். எப்படியோ அன்னிப்போது திவ்யமா க்ஷேத்ராடனமா ஆகிப்போச்சு. 

திரும்பிப் போனதும் கமலம் சாந்திக்கு சொல்லுவா. அவள் கோவிச்சுண்டு ரெண்டு நாளைக்கு இவளொட பெச மாட்டா. திரும்பவும் சேர்ந்துக்கறதை பாக்க சுவாரஸ்யமா இருக்கும். 

ராத்திரி தூக்கத்தில் சொப்பனம். ஆடிட்டர் ஆபீஸுக்கு நடந்து போரேன். ரிடர்ன்ஸ் ஃபைல் செய்யன்னு. பின்னாடிலேந்து யாரோ தோளைத் தட்ட திரும்பிப் பாத்தா நின்ற கோலத்தில் அத்திவரதர். அதிர்ந்து போரேன். மாலை 5 மணிக்கு க்யூ முடிஞ்சதும் கிளம்பி குரோம்பேட்டை வந்துட்டரா என்ன? சங்கு சக்ரம் எடுத்துண்டு வரலையோ? ஆனா பட்டு பீதாம்பரமும் கார்மேக வர்ணமும் காட்டித் தந்தது. என் தோள் ரெண்டையும் பிடிச்சு நிறுத்தி, “என்ன கேட்டாய் சுவாமிநாதா? கடைசீலே என்னவோ கேட்டாயே, திரும்பக் கேளு!” “உன்னை தூஷிக்கரவாளுக்கு முதல் மரியாதை ஏன்?” 

 “பொறுமையாக் கேளு, சொல்ரேன். பாபிகளுக்குத்தான் முதல் விமோசனம் தரவேண்டியிருக்கு. ரொம்பவே பாவம் செஞ்சவாளை பிரத்யேகமா கவனிச்சு தேத்தவேண்டியிருக்கு. அவா துவேஷமெல்லாம் என்னை ஒண்ணும் செய்யாது. உன்போல் என் நாமஸ்மரணை செய்யறவாளுக்கு பக்கத்திலேயே நான் இருக்கேனே. அதை உணராம அங்கே கூட்டத்தில் மோதிண்டு ஏன் கஷ்டப் பட்டாய்? வந்தாய், சரி. மத்தவாளைப் பத்தி யோசிச்சிண்டே என்னை கும்பிடுவாயா? சமாதானமா கடமைகளைச் செய். இன்னைக்கே உனக்கு ஒரு நல்ல சேதி வரும்”. மறைஞ்சே போனர். 

தூக்கம் கலைஞ்சு போச்சு. பெருமாள் சொப்பனத்தில் வந்தப்புரமும் தூங்க முடியுமா என்ன? மணி 4 ஆச்சு. விடிகாலை சொப்பனம் பலிச்சுடுமோ? பக்கத்தில் கமலம் ஆழ்ந்த நித்திரையில். இவளை எழுப்பி வரதர் வந்ததைச் சொன்னா கேலி செய்வள்.  

10 மணிக்கு ஆடிட்டர் கிட்டேந்து போன். “சார் ரிடெர்ன்ஸ் ஃபைல் செஞ்சுட்டேன். உங்களுக்கு 35ஆயிரம் ரீஃபன்ட் வரும்”.