இளமை இதோ!

 இளமை இதோ! (சிறுகதைகள் சீ2 – 30)

#ganeshamarkalam

இப்போல்லாம் கொஞ்சம் மறதி. “கொஞ்சம்”னு சொன்னது ஒரு கவுரவத்துக்காக. நிறையவேன்னுதான் சொல்லணும். அன்னைக்கு பாருங்கோ மயிலாப்பூர் போக பஸ்ஸுக்கு நின்னுண்டிருந்தேன். பஸ்ஸில் போரச்சேதான் தெரிஞ்சது கோயம்பேடு பஸ்ஸில் இருக்கேன்னு. கண்டக்டர் சொல்ரான்.

“இறங்கிக்கறயா?” “இல்லை வடபழனிக்கு சீட்டு கொடு.” சவுரியமா சீட் கிடைச்சு உக்காந்திருக்கேன். மயிலாப்பூர் பஸ்ஸில் நின்னுண்டு போக வேண்டியிருந்ததுன்னா? உடம்பு சௌக்கர்யத்தை வச்சு டக்குன்னு இப்படி முடிவெடுத்துட்றது வழக்கமா போச்சு. “யோவ், நீ என்ன பைத்தியமா, வடபழனிலே என்னவோய் செய்யப்போரீர், உம்ம பொண் இசபெல்லாகிட்டே CIT காலனீலேன்னா இருக்கா”ன்னு கேக்கலாம். ஆமாம், அங்கே போலாம்னுதான் கிளம்பினேன். இப்படி ஆயிடுத்தே! சரி வடபழனி முருகன் கோவில் சன்னிதித்தெருவில் மித்தாய் மந்திரில் டோக்லா வாங்கிண்டு திரும்பிப்போரேன். ஆத்துக்காரியும் சாப்பிடுவாள். எப்புடீ!

முன்சீட்டில் ரெண்டு ஸ்டுடென்ட்ஸ் SRMஇல் படிக்கரா போலெருக்கு. ஜன்னல் வழியா கத்திப்பாரா ஜங்க்ஷனில் தலைக்கு மேலே மெட்ரோ போறதை அண்ணாந்து பாத்திண்டிருந்த எனக்கு இவா பேசிக்கறது காதில் விழுந்தது. “இப்போல்லாம் ஃபிகர் மடியவே மாட்டேங்குது”. ஒருத்தன் சொல்ல அடுத்தவன், “ஆமாம் மச்சீ, எனக்கும்தான், ஏதாவது செய்யணும்.” வாரப்பத்திரிகைகளில், சினிமாவில் இப்படி வசனங்கள் கேட்டிருக்கேன் நிஜ வாழ்க்கையில் இப்போதான். அர்த்தம் ஆராயலாம்னு மனசை ஃப்ரீயா விட்டேன்.

ஃபிகர்னு இவா சொல்றது அதை வச்சிண்டிருக்க பொண்களை. இந்தக்காலத்து பசங்களுக்கு ஒரு பொண்ணை பார்த்தால் உடம்புதான் தெரியறது. இந்த வயசில் அப்படித்தான் இருக்கும், போகட்டும். “மடியலை”ன்னு ஒண்ணு சொன்னான். பொண்கள் மடி ஆசாரமா இருப்பதை சொல்லலை. அப்படி இருந்துட்டா இவன் ஓடிப்போயிடுவான். இல்லை தற்கொலை செஞ்சுப்பான். படிப்பிலாவது கவனம் செலுத்துவானே! மடிவதுங்கறது இவன் இழுத்த இழுப்புக்கு வளைஞ்சு கொடுப்பதுன்னு அர்த்தம். என்னத்துக்கு பெண்டுகளை இவா இழுக்கணும்?

 வேர எதுக்கு? அதுக்குத்தான்! அதுக்கு முன்னாடி சினிமா, பார்க், பீச், அப்புரம் அதுக்கும் முன்னாடி இவன் பைக்கில் ECRஇல் லாங்க் ட்ரைவ். அதான் பாக்கரோமே. பின்னாடி சீட் உசரமா அதில் மூஞ்சியில் துப்பட்டாவை சுத்திண்டு யாருன்னு தெரியாம இவன்மேல் ஈஷிண்டு சர்ருன்னு போரதை. நானே என் SX4இல் 80இல் போவேன், இவா என்னை தாண்டிண்டு. யாருமே வராத பீச் மணலில் மறைவா. இதைபண்ணிட்டு அப்புரம் சினிமாவுக்கு போவாளா இல்லை சினிமா பாத்துட்டு இப்படியான்னு குழப்பமா இருக்கும்.

மடியலைன்னா இதுக்கெல்லாம் இஷ்டப்பட்டு வரமாட்டேங்கரான்னு சொல்ரான். அப்படி வராத பொண்கள் ஸ்டிஃபா வெரச்சுண்டு. 

இவன் சொன்னதில் இன்னொண்ணு கவனிக்கணும். “இப்போல்லாம்” மடியலையாம். அப்படீன்னா முன்னாடி மடிஞ்சா மாதிரி அர்த்தம் வரும். இல்லை மத்தவாளுக்கு மடியரா இவனுக்கு மட்டும் யாரும் மடியலைனு வச்சுக்கலாம். அப்படின்னா கஷ்டம்தான். முன்னாடி சீட்லே இருந்ததால் இவன் மூஞ்சியை சரியா பாக்கலை. பார்த்தா இவன் மூஞ்சிக்கு ஏன் ஃபிகர் மடியலைன்னு பார்த்து மருந்து எழுதிக்கொடுக்கலாம்.

 அடுத்தவன் பாடும் அதேதான். இவன்கூடவே சுத்தினா அவனுக்கு எப்படி மடியும்? அவனோட அதிர்ஷ்டத்தை அவன்தானே பாத்துக்கணும்? இந்த விஷயத்தில் இன்னொருத்தனை நம்பி இருக்கப்பிடாதே! ஒருவேளை தனித்தனியா முயற்சி பண்ணிட்டு மாசம் ஒருதடவை பஸ்ஸில் போரச்சே “மடிஞ்சதா இல்லையா”ன்னு பேசி அனுபவங்களை பகிர்ந்துப்பாளோ? இருக்கலாம். 

ஒரு சந்தேகம் நிவர்த்தியாகலை, அவன் இவனுக்கு மச்சீன்னா இவன் அவன் தங்கையையோ அக்காவையோ மடிச்சுட்டான்னுதானே அர்த்தம்? இவன்கிட்டே சொல்லலையா? 

நினெச்சுப்பாக்கரேன். நம்ம காலத்தில் இந்த மேட்டர் எப்படி இருந்தது? இவன் வயசில் நான் மதுரை, திருச்சி, அப்புரம் பெங்களுரிலும் இருந்தேன். அப்போல்லாம் பொண்களே கிடையாதா என்ன? நிறைய. ஸ்கூல் ஃபைனலிலேயே, 18 வயசில் எங்கே பாத்தாலும் பொண்கள்தான் கண்ணுக்கு தெரிவா. கண்ணை மூடினா இன்னும் விதவிதமா, கலர் கலரா! நான் பாக்காதையா இவனுவ பாக்கராய்ங்க? 

அப்போவும் பஸ்ஸில் பிரயாணம். லேடீஸ் சீட்டுன்னு தனியா வச்சு உயிரை எடுப்பானுவ. பஸ் நெரிசலில் அவா பக்கமா நின்னுண்டு நாங்க செய்யாத கூத்தா? கண்ணாலெயே குடுத்தனம் செஞ்சுடுவோமே!. 

பஸ்ஸை விட்டா, ரெண்டு சக்கர சைக்கிள். பைக்கெல்லாம் அப்போ கிடையாது. நான் கிட்டக்கே போனதில்லை. ஒருதடவை ஒரு போலீஸ்காரன் பைக் நின்னு ண்டிருக்க இப்போதான் நிறுத்திவச்சான்னு தெரியாம எதையோ தொட்டு விரலை சுட்டுண்டது ஞாபகம். கொப்புளிச்சுப்போய். ரெண்டு வாரம் ஸ்பூனால் சாப்பிட்டேன். சைக்கிளில் கோடியாத்து புஷ்பாவை ஒரே ஒருதடவை சின்னதா ஒரு 100மீட்டர் டபுள்ஸ் அடிச்சேன். பின்னாடி காரியரில்தான் உக்காந்துண்டா. உடம்பு படாமல். முன்னாடி உக்காந்துக்கோன்னு கெஞ்சினது இன்னும் காதில் ரீங்கடிக்கறது. “உஹூம்”னுட்டா. அப்போ தெரியலை, இப்போ புரியறது அவள் “மடியலை”ன்னு.

இவா இப்போ செய்யராப்புலே எல்லாம் அப்போ செய்ய தைரியம் இல்லை. செஞ்சவன் ஒருத்தனை தெரியும். செல்வராஜ்ஜுன்னு செயின்ட் ஜோசெப்பில் படிக்கரச்சே. MGR வெறியன். அவன் ஆண்டிப்பட்டிக்கு லீவுக்குப் போயிருக்கச்சே வயக்காட்டில் பம்ப்செட் ரூமில் யாரையோ மடிஞ்சுட்டான்னு சொன்னான். இவனுக்கு மடிஞ்சாளா, இல்லை யாருக்கோ மடிஞ்சதை இவன் பார்த்து எங்ககிட்டே சொன்னானா, சரியா ஞாபகம் வரலை. 

10 நிமிஷத்துக்கு முன்னாடி வச்ச மூக்குக்கண்ணாடி எங்கேன்னு மறந்துட்டது. ஆனா சில விஷயங்கள் டான்னு மனசில் இருக்கு. 

அதாவது ஆண் பெண் ஒருத்தரை ஒருத்தர் டாவடிச்சிண்டு மடியுமான்னு ஏங்கறது எப்போவும் நடந்திண்டுதான் இருக்கு. என்ன ஒன்ணு அதை விளக்குகின்ற பாஷை மாறிடுத்து. அதான் கொஞ்சம் அவுட் ஒஃப் டச்சுன்னு மனசை சமாதானப் படுத்திண்டேன்.

பசங்க மட்டுமா? போண்களும்தான். ரெண்டு, அல்லது அஞ்சாறு இளம் வயது காலேஜ் பொண்கள் பெசிக்கறதை இப்போ கேட்டா லஜ்ஜையாகி ஓடி ஒளிஞ்சுண்டுடுவேள். அவாளும் “ப்ரோ”ங்கரா. ஆனா அந்த ப்ரோவோட இருட்டில் சில்மிஷம் பண்ணிண்டு பீனிக்ஸ் மாலில் 3டி படம் பாக்கறதுகள். அதில் ஃபேமிலி சோஃபா சீட்டாம். அகலமா, பெரீசா, கட்டில் மாதிரி. விளங்கிடும்.

 “கூல்”, “ஆஸம்”, இதெல்லாம் நான் படிச்ச ஆங்கிலத்தில் அப்போவே டிக்ஷணரிலே இருந்தது. ஆனால் நாங்க பிரபலப்படுத்தலை. அன்னைக்கு ரோடில் போரச்சே “அவனை கர்வ் பண்ணிட்டேண்டி.” செல்போனில் பேசிண்டே ஸ்கூட்டரில் ஒரு பெண், மேலே இடிக்கராமாதிரி போரா. கவர் பண்ணிட்டேன்னு சொல்ரான்னு நான் நினெச்சேன். இல்லையாம், கவர் வேர, கர்வ் வேர. கர்வுன்னா கழட்டி விட்டாச்சுன்னு அர்த்தமாம். எந்த ஊரில் இந்த பாஷை? சென்னை காலேஜில்னு சொல்ரா. கழட்டிவிடரத்துக்கு அவன் எசகு பிசகா மாட்டிண்டிருந்தானா?

இன்னும் இருக்கு. இவா பாஷையில் “ஸ்மேஷ்”னா இவளுக்கு அவனுக்கும் மேட்டர் முடிஞ்சுடுத்துன்னு அர்த்தம். அவன் பாஷையில் இவள் நன்னாவே மடிஞ்சுட்டான்னு. புதுசா நிறைய சங்கேத வார்த்தை வாட்ஸப்பில் பரிமாரிக்கரா. NIFOC, CU46. யாருக்காவது இது ரெண்டுக்கும் என்ன அர்த்தம்னு தெரியணும்னா தனியா கேளுங்கோ சொல்ரேன். வெறுமனே 9ன்னு டைப் அடிச்சா “என்னை பெத்தவா வாட்ச் செஞ்சுண்டிருக்கா”ன்னு அர்த்தமாம். “ஏடாகூடமா மெச்சேஜ் அனுப்பாதே, அப்புரம் பாத்துக்கலாம், நானே சொல்ரேன்”னு உஷார் ஆகிக்கணும்

ஆத்துக்கு வந்ததும் குழப்பமா இருந்தது. உலகம் எப்படி மாறிடுத்து! நாம இந்த லோகத்தில்தான் பிறந்தோமா? இதோட ஒத்துப்போவது பெட்டரா, இல்லை ஒதுங்கிப்போயிடறதா?. யாரோடேயாவது பேசலாம்னு என் ஃப்ரெண்ட் தியாகராஜனைப் பார்க்க போயிட்டேன். GN Chetty ரோடில் ஜாகை. “வெளீல வா. ஜீவா பார்க்கு கிட்டே நிக்கரேன், அங்கேயே கொஞ்சநாழி பேசிண்டிருக்கலாம்.” “இதோ சட்டை மாட்டிண்டு வரேன்.” தியாகுவுக்கு என்னொத்த வயசு. ஃப்ரீயா பெசலாம், கிருஷ்ணமூர்த்தி,  கிச்சான்னு ஆசையா இருப்பன்.

“நெருங்கின நண்பன்னு சொன்னேள். அவாத்துக்குள்ளெ போகப்பிடாதா”ன்னு நீங்க கேப்பேள். எல்லாத்துக்கும் காரணம் இருக்கு. போனதடவை அவாத்துமாமி ஒரு காபி போட்டு கொடுத்தா பாருங்கோ. இந்த தி நகர் பக்கமே வரப் பிடாதுன்னு வைராக்கியமா இருந்தேன். அதான்.

வந்தான். 3 மாசம் முன்னாடிக்கும், இப்போ பாக்கரத்துக்கும்  வித்யாசமா தெரிஞ்சது. “என்னடா இப்படி ஆளே மாறிட்டாய்?” “ஒண்ணுமில்லைடா, என் பொண் சிங்கப்பூரிலேந்து ஒரு ஹேர் டை அனுப்பிச்சா அதை போட்டுண்டிருக்கேன்.” உடம்பை மறைச்சுட்டு பாத்தால் ஒரு 20 வயசு இளமையா. அப்புரம் கண், தாடை இதெல்லாத்தையும் மறைச்சுட்டா இன்னும் ஒரு 10 வயசு குறையும். அப்படிபட்ட டைன்னா பாத்துக்கோங்கோ! எங்கே “எனக்கு கொஞ்சம் கொடு”ன்னு கேட்டுடுவேன்னு நினெச்சானோ என்னமோ “இப்போல்லாம் கிடைக்கறது இல்லை”ன்னுட்டான். 45 வயசுலேந்தே என் தலைமுடியை அப்படியே விட்டாச்சு. தும்பைப்பூ மாதிரி.

அவனோட அதையும் இதையும் பேசிண்டிருந்துட்டு இந்த காலத்து சிறுசுகள் லைஃப் ஸ்டைல் பக்கம் திருப்பி விட்டேன். “ஆமாம் காலம் மாறிண்டிருக்கு, நம்ம காலம் போல் இல்லை”ன்னு சின்ன கமென்ட். இவன் சத்குரு வாசுதேவ் மாதிரி ஆகவே முடியாதுன்னு பட்டது. நான் விடலை.

“தியாகு, இந்த வயசாவதை தடுக்க முடியாதா? முதுமை ஒரு சாபமா ஆகிடுத்து”. அவனுக்கு சுரீர்னு ஆச்சு. “ஆமாம் கிச்சா, உண்மைதான். அதுலேயும் 60ஐ தாண்டினா உடம்பு படுத்தி எடுக்க ஆரம்பிச்சு. அதுக்காவது தீர்வு வேணும்”. அவனுக்கு சுகர் பிபி எல்லாம் உண்டு. காடராக்ட் செஞ்சுண்டானாம். இதெயெல்லாம் சொல்லிக்கறது பெருமையாப் போயிடுத்து. இதில் “ரெண்டு கண்ணும் பண்ணிண்டுட்டயா”ன்னு கேக்கலைனா சிலர் கோவிச்சுக்கரா. கம்ப்ளீட் செக்கப் செஞ்சுண்டவாளோட அனுபவத்தை உக்காந்து கேக்கலைன்னா விரோதமே வரலாம்.

“இளைமை குறையாம இருப்பதுக்கு என்ன செய்யலாம்”னு கேட்டேன். “அதான் டை போட்டுக்கரேனே”ன்னுட்டான். “உனக்கு விபரம் பத்தாது, நீயும் போட்டுக்கணும்”. அப்புரம் என்ன நினேச்சானோ, “உன் பையன் துபாய்லே இருக்கானே டை வாங்கி அனுப்பச்சொல்லு. ஷாருக், கமல்லாம் போட்டுக்கரா. 3 மாசம் தாங்கும், முன்னே மாதிரி கை கருப்பாகாது”.

“அது சரி, இளமையாகி என்னத்தை சாதிக்கபோரோம்?” கேட்டுட்டு எழுந்துண்டான். “ஆத்துக்காரி சாப்பிட காத்திண்டிருப்பா”. “சரி”ன்னுட்டு நானும் “ஆத்துக்குபோரேன்”ணு கிளம்பினேன். என்னத்தை சமைச்சு வச்சிருக்காளோ!

வர வழீலே ரெண்டு விஷயம் மனசை துவச்சு எடுத்தது. எப்படி இளமையாவே இருப்பது? இளமையா மாறி என்னத்தை சாதிக்கப்போரோம்? ரெண்டாவதுக்கு அப்புரம் விடை கண்டுபிடிச்சுக்கலாம். முதல்ல இளமையா மாறிடணும்.

மனசை இளமையா வச்சுண்டா போதும், வாழ்க்கை வண்ண மயமாகிடும். நிறைய விஷயங்கள் நமக்கு புரியலை. புரியாத விஷயங்களில் ஆர்வத்தை வளர்த்துக்கணும், தினம் புதுசுபுதுசா கத்துக்கணும், நம்மை சுத்தி இருக்கவாளை வயசு வித்யாசம் பாக்காமல் நட்பு பாராட்டி சந்தோஷமா வச்சுக்கணும். ஆண், பெண் பேதமில்லாம அன்போட பழகினோம்னா இளமையா இருந்துடலாம். உடம்பில் எனெர்ஜி இல்லேன்ன அதுக்கு மனசில் காம்பன்சேட் செஞ்சு வாழ்க்கையை இன்னும் ஈடுபாட்டோட அனுபவிக்கணும். 

வெளிஉலக பொருப்புகள் முடிஞ்சு நம்மை சார்ந்து நம்மைப்போலவே அதே இளமையை தொலச்சுட்டு நம்மையே கதின்னு நினெச்சுண்டு நம்ம கூடவே இருக்கிற வாழ்க்கை துணைக்கு துணையா இருக்கணும். இளமை தானா திரும்ப வரும். எனக்கும் அதுதான் சரின்னு பட்டது.

உடம்பு உபாதைகளை பெரிசுபடுத்தி சுத்தி இருக்கரவாளை சங்கடப்படுத்தாமல், சின்ன வயசுக்காராளுக்கும் “கிச்சாவாத்துக்கு போனா ஜாலியாப் பெசுவான், நல்ல விஷயங்களை சொல்லுவான்”னு நினைக்கரா மாதிரி நடந்துக்கணும்னும் தோணிடுத்து. 

இப்படியெல்லாம் யோசிச்சிண்டு ஊஞ்சலில் ஆடிண்டிருக்கச்சே ஆத்துக்காரி “சும்மாத்தானே இருக்கேள், நீல்கிரீஸ் வரைக்கும் போயிட்டு கடலைப்பருப்பு வாங்கிண்டு வரமுடியுமா”ன்னு கெட்டா. அடைக்கு ஊறப்போடணுமாம். போகலைன்னா நாளைக்கு அடை கிடைக்காது. சட்டையை மாட்டிண்டு கிலம்பியாச்சு.

வாங்கிண்டு வந்த பையை டைனிங்க் டேபிளில் வச்சு பில்லை கையில் தந்தேன். படிச்சுப்பாத்தவள் “இது என்ன. ஜூனியர் ஹார்லிக்ஸ் வாங்கினேளா”ன்னு ஒரு லுக் விட்டாப்பாருங்கோ!

 நிச்சயமா இந்த ஃபிகர் 1 வாரத்துக்கு எனக்கு மடியாது!