ஆத்துக்காரி சமுத்து

1. ஆத்துக்காரி சமுத்து (சிறுகதை சீசன் 4) #ganeshamarkalam 

அன்னைக்கு குளிச்சு நெத்திக்கு இட்டுண்டு அக்கடான்னு பேப்பர் படிக்கலாமேன்னு வாச ஊஞ்சலில் உக்காந்துண்டா பக்கத்தாத்து சந்தானம் மாமா காம்பவுன்ட் வாலுக்கு மேலே மோவாயை அழுத்தி வச்சிண்டு “உங்காத்தில் தண்ணி இருக்கா?” கேக்கரர். 

ஊஞ்சல்லேந்து 6 அடி தள்ளீ சுவர். அவாத்துப் பக்கத்துலேந்து இவர் ஓசைப்படாம வந்ததையோ, எம்பி நான் இருக்கேனான்னு பாத்துட்டு மோவாயில் சுவத்தை க்ரிப் பண்ணிண்டு, கீழே நுணிக்காலில் நின்னிண்டதையோ கவனிக்கலை. திடீர்னு கட்டைக் குரலில் கீழ் தாடையை அசைக்க முடியாம அவர் குரலை உசத்திக் கேக்க தூக்கி வாரிப் போட்டது.  

மோடி திருப்பதிக்கு போய் தரிசனம் செஞ்ச காட்சியை படமாப் போட்டிருந்தா. கொடுத்து வச்ச மனுஷன். க்யூவில் நிக்காம தரிசனம், பூர்ணகும்ப வரவேற்பு. போ போன்னு துறத்தாம பெருமாள் முன்னாடி. அது ஒருபக்கம். திரும்பிப் போரச்சே பிரதமருக்குன்னு எத்தனை லட்டு தந்திருப்பான்னு ஆழ்ந்த யோசனையில் இருக்கச்சே “தண்ணீ இருக்கா”ன்னு கேட்டா? 

“இல்லை மாமா, இப்போ இருப்பதை வச்சுப் பாத்தா இன்னும் ரெண்டு நாளைக்குத்தான் காணும். அதுவும் ரெண்டு பேரில் ஒருத்தர் குளிக்காம தள்ளினால். ஏன் கேக்கரேள்? உங்காத்துலேந்து திறந்து விடப் போரேளா?” கேட்டேன். மனுஷன் பதிலே சொல்லாம காணாமப் போயிட்டர். எனக்கென்னமோ விழுந்துட்டர்னு பட்டது. 

காட்டமா பதில் சொல்ல மோவாயை அசைச்சிருப்பரோ? இப்போல்லாம் சென்னையில் யாராவது வெறுப்பேத்தரா மாதிரி கேட்டுண்டு இல்லை போரடிக்கலாம்னு வந்தா இப்படி தண்ணீர் மேட்டர் பத்தி பேச்சை ஆரம்பிச்சு, எனக்கு ரெண்டு பக்கெட் தரியான்னு கேட்டாப் போதும் சொல்லாம கொள்ளாம போயிடுவா. 

திரும்ப லட்டு மேட்டருக்கு வருவம். குருவாயூர் கிருஷ்ணா தரிசனம் ஆகி உடனே திருமலையான் தரிசனமும். மோடிக்கு கிடெச்சதேன்னு நின்னெச்சுண்டே பக்கத்தை புரட்டினா ஆஸ்த்ரேலியாவை இந்தியா தோக்கடிச்ச செய்தி. ரெண்டு பக்கத்துக்கு விவரணையா. யாருக்கு வேணும்? இவா ஜெயிச்சா என்ன தோத்தா என்ன? 

இப்படி விரக்தீயா சிந்தனைகள் வர ஆரம்பிக்கரச்சே “உங்களுக்கு போன்!” என் செல்லை கொண்டு வந்து தரா என் தர்மபத்தினி விசாலம். 

“தர்ம” பத்தினீன்னு ஏன் சொல்ரோம்? போன ஜென்மத்தில் எத்தனை தர்மம் செஞ்சிருந்தா என்னை போல ஒரு ஆம்படையான் கிடெச்சிருக்கும்? உங்காத்துலேயும் தர்மபத்தினிதானே! நீங்களும் என் கட்சி தானே?

இப்போ போன் மேட்டருக்கு வருவம். ஆத்தில் போன் எங்கே கிடந்தாலும் என் போன் அடிச்சா காதில் விழும். நானே போய் எடுத்துப்பேன். இவள் கொண்டு வந்து தந்தா ஏதோ வில்லங்கம்.

ஒண்ணு இவள் எடுத்து பேசிட்டு சாவகாசமா என்கிட்டே தந்துடுவா. இல்லை இவளுக்கு வந்த போனில் விஸ்தரணையா படுக்கையில் உக்காந்துண்டு 30 நிமிஷம் பெசி தனக்கு சுவாரஸ்யம் குறைஞ்சதும் “இந்தாங்கோ உங்ககிட்டே பெசணுமாம்”னு கொடுத்துடுவா. இது அவாத்து மனிஷாளோட பெசரச்சே ஆகும். இன்னும் பேச ஒண்ணும் பாகி இல்லை, வச்சுடணும்னு தோணியிருக்கும் ஆனா எப்படி என்னத்தை சொல்லி முடிப்பதுன்னு தெரியாம, “இவரோட பேசறேளா”ன்னு கொக்கி போட்டு அந்தப் பக்கம் இருக்கரவாளை மாட்டி விட்டுட்டு “இந்தாங்கோ! உங்களுக்கு போன்”னு பவ்யமா நம்மையும் கோத்துவிடும் ஸ்டைலே தனி! 

அதுவும் இவளோட தங்கைகள் என் ஷட்டகர்கள் தனி குணம், கேக்கவே வேண்டாம். அவாளா போன் செய்ய மாட்டா. இங்கேந்து அடிச்ச போனில் பெண்டுகள் பெசி களைச்சுப் போய் முடிச்சதும் அந்தப் பக்கம் மச்சினி “இந்தாங்கோ”ன்னு அவள் ஆத்துக்காரர் கையில் போனைக் கொடுக்க என்னோட பெசட்டும்னு என்கிட்டே இந்தப் பக்கம் போனை தந்து எல்லாம் நடக்கும். அதாவது எல்லாருக்கும் மூத்த ஷட்டகரோட குலாவினாப் போலவும் ஆச்சு, அதே சமயத்தில் போன் போட்டது என் ஆத்துக்காரியாச்சே அவா அதுக்கு பில் கட்ட வேண்டாம். 

இன்னொரு ஷட்டகர் சாமர்த்தியம் சொல்லி மாளாது. ஆபீஸில் உக்காந்துண்டே லேண்ட் லைன்லேந்து என் செல்லுக்கு மிஸ்ட் கால் தருவர். நான் என்ன லூசா, திரும்பக் கூப்பிட? கண்டுக்கவே மாட்டேன். 

இப்போ எனக்கு வந்ததா சொன்ன காலுக்கு வருவம். நினெச்சா மாதிரி என் ஷட்டகர்தான். “எப்படி இருக்கேள்?” விசாரிப்பு. நான் எப்படி இருக்கேன்னு இவளே அவள் தங்கைக்கு அளவுக்கதிகமாவே சொல்லியிருப்பள், அதை அப்புரமா அவள் இவருக்கு சொல்லாமலா இருக்கப் போரா? இவரும் குசலம் விசாரிக்கும் சாக்கில் போட்டு வாங்கராராம். “அவர் எப்படி இருக்கார்”னு நான் கேக்க மாட்டேன். ஏன்னா என் மச்சினி தன் அக்கா கிட்டே விலாவாரியா தன் ஆத்துக்காரர் பத்தி சொல்லியிருப்பதை. நான் “வேண்டாம் சொல்லாதே”ன்னாலும் சொல்லாம இவள் (அதான் என் தர்மபத்தினி) விடப் போவதில்லை. நான் டயரக்ட்டா கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கறதை விட ஆத்துக்காரி சொல்ரச்சே கண் காது மூக்கெல்லாம் வச்சு இன்னும் சுவாரஸ்யமான்னா சொல்லுவள்! அதான். 

இவர் குடுமி (வச்சுக்கலை, இருந்தாலும்) சும்மா ஆடாது. “அப்புரம் என்ன சேதிசார்?” அப்படீன்னர். நான் இன்னும் ஒண்ணுமே சொல்லலை அப்புரம் என்னன்னா? நீர் ஒண்ணும் சொல்லலைன்னா பரவாயில்லை நான் சொல்ல ஒரு சிலது இருக்குன்னு அர்த்தம். “நீங்கதான் சொல்லணும்”னு நான் சொல்லுவேன். உடனே இதுக்குத்தான் காத்திண்டு இருந்தேன்னு மட மடன்னு அவர் ஆரம்பிச்சுடுவர். 

“உங்ககிட்டே ஒரு ஆப்ளிகேஷன்”. “சரி சொல்லுங்கோ முடிஞ்சா செய்யரேன்”. “என் பையன் பிரஷாந்த் எங்ஜினீரிங்க் 3ஆம் வருஷம். சம்மர் இன்டெர்ன்ஷிப் உங்கூரில் வாங்கித்தர முடியுமா? அடுத்த வாரம் இல்லைன்னா 10 நாளுக்குள் ஆரம்பிக்கணும்”. 

பெங்களூரிலேயே எத்தனை கம்பேனி இருக்கு, எங்கேயாவது ஏற்பாடு செஞ்சுக்கப் பிடாதோ? இவன் சும்மா இருக்கான், இவன் கிட்டே சொல்லிட்டா செஞ்சுபுடுவன்னு விவஸ்த்தையில்லாம கேட்டுட்டா ஆச்சு. 

நான் வேலையில் இருந்தப்போ என் கம்பேனியிலேயே பல ஸ்டூடென்ட்ஸுக்கு இன்டெர்ன்ஷிப் செய்ய அவகாசம் ஏற்படுத்தித் தந்திருக்கேன். கூடவே சும்மா வந்து கம்பேனி கான்டீனில் நன்னா சாப்டூட்டு போர விவகாரம் இது இல்லைன்னு சொல்லி வேலை கொடுத்து ஏதாவது பிராஜெக்ட் செய்ய வச்சு அனுப்புவேன்.

இப்போ ரிடயர் ஆகி 8 வருஷம் ஆச்சு. தெரிஞ்சவா, கீழே வேலை பாத்தவாளெல்லாம் எங்கேயோ போயிட்டா. ஒத்தன் ரெண்டு பேர் விசுவாசமா டச்சில் இருந்தவாளும் இப்படி ஆப்ளிகேஷன் கேட்டுண்டு போனா ஓடி ஒளிவா. “ஐ வில் கால் யூ பேக் சார்!” இல்லை “இப்போல்லாம் அப்படி ஆள் எடுப்பதில்லை சார். நீங்க இருந்தப்போ இருந்த சுதந்திரம் இப்போ இல்லை, எதுன்னாலும் ஆயிரம் கேள்வி கேக்கரா.” சிலர் வாய் கூசாம “நான் ஃப்ரீலான்ஸ் செய்யரேன் சார், கம்பேனீலே இல்லை, விட்டுட்டு வந்துட்டேன்”. இன்னும் பலர் நான் இப்படி பிடிங்கி எடுப்பேன்னுட்டு முகநூலிலேயும் என்னை பிளாக் செஞ்சுட்டா. 

இதெல்லாத்தையும் ஷட்டகருக்கு சொல்லி எப்படி புரிய வைப்பது?  சொன்னால் “பூ இவ்வளவு தானா இவன், இவனைப் போய் இந்த உதவிக்குன்னு நம்பினோமே”ன்னு நம்பளை ஏதோ கீழ்ஜாதி மாதிரி மனசில் கருவிண்டு போனை வச்சுடுவர். அந்த சந்தோஷத்தை இந்த ஷட்டகருக்கு கொடுத்துடக் கூடாது. 

என்ன சொல்லி சமாளிப்பது? செய்யரேன்னு சொல்லிட்டு ஒண்ணுமே செய்யாம இருந்துட்டா? அது தப்பு. செஞ்சால் அந்த பிள்ளையாண்டன் எதிர்பார்ப்போட வேற ஒண்ணும் முயற்சிக்காம பிற்பாடு கஷ்டப்படுவானே. தப்பில்லையோ? முடியாதுன்னு சொல்லவும் மனசில்லை. 

பெங்களூரிலேயே இவரே பாத்துக்கரா மாதிரி அறிவுரை சொன்னா? நமக்கு தெரிஞ்சவா நம்பரைத் தந்து இன்னாரோட ஷட்டகர்னு நீங்களே அறிமுகப்படுத்திண்டு காரியத்தை பாத்துக்கட்டும்னு விட்டுட்டா? எல்லாத்தையும் ட்ரை பாக்கலாம்னு ஒவ்வொண்ணா செய்யரேன். ஆனா மனுஷர் எதுக்கும் மசியலை. தான் ஒரு துரும்பைக் கூட கிள்ளி அந்தண்டை போட மாட்டேன், யாருக்கும் பிரதி உபகாரம் செய்ய மாட்டேன் ஆனா எனக்கு மட்டும் எல்லாரும் ஓடி ஆடி ஒத்தாசை செஞ்சுடணும். ஷட்டகர் ஜாதியே இப்படித்தானோ? 

ஒரு கேள்வி கேட்டேன். “சென்னையில் வாங்கித் தந்தா குழந்தை எங்கே தங்கிண்டு ரெண்டு மாசம் போயிண்டு வருவன்?” “இது என்ன கேள்வி சார், உங்காம் இருக்கச்சே அவன் வெளீலே ஏன் தங்கணும்? பெரியப்பா பெரீம்மான்னு இருக்கச்சே பாத்துக்க மாட்டேளா?” ஸ்பஷ்டமா பெங்களூருலேந்து நேரே 2ஜி அலைக் கற்றைகள் மூலமா எங்காத்துக்கு வந்து நான் காசுபோட்டு வாங்கின சைனா டெலிபோனில் நுழைஞ்சு என் காதில் விழுந்தது!. 

அப்போதான் கார்த்தாலே பக்கத்தாத்து சந்தானம் உங்காத்துலே தண்ணி இருக்கான்னு கேட்டது ஞாபகத்துக்கு வந்து பக்குன்னுது. அச்சச்சோ 

இன்டெர்ன்ஷிப் வாங்கிக் கொடுத்தா மச்சினி பையன் ரெண்டு மாசம் தங்குவான், கொண்டு விடன்னு அவாளும் வருவா, தண்ணிக்கு எங்கே போரது? அடி வயத்தை என்னவோ செஞ்சது.  இப்போவே ஒருநா விட்டு ஒருநா குளிச்சாறது. அதுவும் ப்ரோக்ஷணம் பண்ணிண்டா மாதிரி. எண்ணைக் குளியல் மாசம் ஒருக்கா. அதான் மாதொருபாகன்னு உடம்பில் பாதிதான்னு ஆயிடுத்தே! விசாலம் குளிச்சா நான் பாதி குளிசாப்போலே! தாகத்துக்கு பிஸ்லேரி மடக் மடக்குன்னு குடிப்பதில்லை. லேசே உதட்டில் பட்டும் படாம. அடுத்த மாசத்லேந்து ஆசமனம் பண்ராப்போலே.  

பத்து பாத்திரம் அதிகம் விழாம பாத்துக்க பல உபாயங்கள். ஒவ்வொருத்தரா காபி குடிக்கலாம். அதே டபரா டம்ப்ளரில். குழம்பு ரசம் மோர் எல்லாத்துக்கும் ஒரே கரண்டி. கறி பரிமாறிண்டுட்டு அதுலேயே அன்னமும் வெட்டி வச்சுண்டு. தர்மபத்தினி சாப்பிட்டதும் அந்த தட்டிலேயே நாமும். கொல்லைலே வாழை மரம் இருக்கேன்னா அதுக்கு தண்ணீர் பாஞ்சான்னா இலை தழைக்கும்? சோப்பு தேய்ச்சுண்டா கழுவியே ஆகணுமே அதனால் சோப்பு விட்டாச்சு. இப்படி அடுக்கிண்டே போலாம். 

எல்லாத்தையும் ஷட்டகருக்கு சொல்லலாம்னா பிள்ளைக்கு சம்மர் ட்ரைனிங்கில் குறியா.

“உங்களால் முடியாதது ஒண்ணுமே இல்லை” சட்டுன்னு சொல்லிட்டர். உச்சி மண்டையில் சில்லுன்னுது. ஆனா அத்தனை சுலபமா அவர் விரிச்ச வலையில் விழுவேனா? 

பேஸிண்டே இருக்கச்செ பின்னாடி வந்து உக்காந்துண்டு எனக்குத் தெரியாம கேட்டுண்டு இருந்த விசாலம் “என்னவாம்”னு ஜாடையா கீழ் தாடையை ஒரு 3இன்ச் உசத்தி அதாலேயே மூக்கை நசுக்கரா மாதிரி பண்ணிக் கேக்கரா. “இந்தா நீயே கேளு!” அவள் சுதாரிப்பதுக்குள் போனைக் அவள் கையில் டப்புன்னு பிடிச்சு வச்சுட்டு பேப்பர் படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

பிரதமருக்கு எத்தனை லட்டு பிராப்த்தி ஆச்சு? எப்படியாவது கண்டு பிடிக்கணுமே! பிரதமர் என்பதால் ஒரு தாம்பாளம் நிறைய கும்பாச்சியா வச்சு தந்திருப்பாளோ? பக்கத்தை புரட்டிண்டே இந்தப் பக்கம் ஒரு காதை கூரா வச்சுண்டு இவா என்ன பேசிக்கரான்னு. அப்போதான் என் ஆத்துக்காரி சமுத்து புரிஞ்சது. எனக்கு சொன்னதை திரும்பவும் சொன்ன ஷட்டகர், “நீங்க சிபாரிசு பண்ணி எப்படியாவது அத்திம்பேரை தெரிஞ்சவா மூலமா இவனுக்கு சம்மர் ட்ரெயினிங்க் வாங்கித் தந்துடுங்கோ.” 

இவளும் சரீங்கராப்போலே தலையை ஆட்டிட்டு, “அதுக்கென்ன பேஷா, நம்மாத்து குழந்தைக்கு செய்யாம யாருக்கு செய்யப் போரர்”. சொன்னவள் “ஆனா ஒரு கண்டிஷன்!” அப்படீங்க அந்தப் பக்கம் என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலை. நான் பேப்பரை கீழே வச்சுட்டேன். “உங்க பிள்ளைக்கு இங்கே கிடெச்சு அவன் சென்னைக்கு வந்தா கூடவே 8000லி தண்ணி கையோட எடுத்துண்டு வரணும் சரியா?” சொல்லிட்டு பதிலுக்கு வெயிட் செய்யாம போனை வச்சுட்டா. 

கர்நாடகாலேந்து ஒரு சொட்டு தண்ணீ தமிழ்நாட்டுக்கு கிடைக்காது. பிரஷாந்த் ஒரு லாரியில் தண்ணீர் கடத்தரான்னு தெரிஞ்சா எலக்ட்ரானிக் சிடி தாண்டறத்துக்குள் அவனை மரியல் பண்ணி பிடிச்சு ஜெயிலில் போட்டுடுவா. பிராப்ளம் சால்வ்ட்.