உறவுகளின் பாலம்

 41. உறவுகளின் பாலம் (சிறுகதை சீசன் 4)   #ganeshamarkalam 

ஓவ்வொரு வருஷமும் தவராம இன்னித் தெதிக்கு இந்த பாலத்தில் வந்து உக்காந்துடறது. நானும் சாரதாவும். அப்படி என்ன அந்த பாலத்தில் இருக்குன்னும், எந்தப் பாலம்னும் கேக்கலாம். சொல்ரேன். பொறுமையா இருங்கோ. அவசரப் படவேண்டாம். 

திருச்சூர்லேந்து கொச்சி போகும் நெடுஞ்சாலையில் இருக்கும் குருமாலிப்புழா மேலே கட்டின பாலம். கேரளாவில் இருக்கும் 44 நதிகளில் ஒண்ணான கருவண்ணூர் நதியின் ஒரு கிளை. எப்பவும் தண்ணீர் இருக்கும். ஓடிண்டே. அதுனால்தான் கேரளாவில் தண்ணீர் தட்டுப்பாடே கிடையாது. அதுக்கும் மேலே போன வருஷம் கடைசீலே கண்டபடி தேவைக்கதிகமா மழை பொழிஞ்சு எல்லாரையும் மிதக்க விட்டுடுத்து. அப்போ குருமாலிப் புழா எப்படி கரை புரண்டு ஓடியிருக்கும்னு புரிஞ்சுக்க முடிஞ்சது. மழையில் நாங்க இங்கே வரலை. 

நாம ஆறுன்னு சொல்ரதை அவா அழகா புழான்னு பேர் வச்சு. நான் சொன்ன குருமாலி எக்ஸாக்டா எங்கே இருக்குன்னா கவனமா கேட்டுக்கோங்கோ. திருச்சூர்லேந்து ஒரு 20கிமீக்குள்ளேயே புதுக்காடுன்னு வரும். ஊருக்குள் நுழைரத்துக்கு மின்னாடி ஸ்ரீராமா ட்ரைவ் இன் தியேட்டர் பாக்கலாம். இன்னும் கொஞ்சம் போனா லக்ஷ்மீ 3டி சினிமா. அங்கேந்து கிராமப் பஞ்சாயத்து ஆபிஸைத் தாண்டினா போலீஸ் ஸ்டேஷன். அப்புரம் நான் சொன்ன குருமாலி பாலம்.  

நாம போர பாதைக்கு குறுக்கே அந்த ரிவர் போச்சா இல்லை அது பாட்டுக்கு போச்சு நாமதான் அதைக் கிராஸ் செஞ்சு போவோமான்னு பட்டிமன்றமே வைக்கலாம். ராஜாவும் பாரதி பாஸ்கரும் சிண்டை பிச்சுப்பா. சாலமன் பாப்பையா நடுநடுவுலே தத்துப் பித்தூன்னு பேசிண்டிருந்துட்டு கடைசீலே கொக்குமாங்கா தீர்ப்பு சொல்லலாம். 

பாலத்தை கடக்கரச்சே பலது கைப்பக்கம் எதிர்கரையில் ராப்பல் வாத்தில் மாடம் பகவதி அம்மன் கோவில் தெரியும். இந்த ஏரியாவில் பிரசித்தி பெற்ற கோவில். 

புழா ஒண்ணூம் அகலமாயில்லை, ஆனா ஆழம். வளைஞ்சு சுத்தி மல்லைப் பகுதியோன்னோ, வேகமா தண்ணீர் ஓடும். பாலத்துலேந்து கீழே குனிஞ்சு பாத்தா சுழிச்சுண்டு ஓடுவது தலையைச் சுத்தும். அதான் கேரளாப்பூரா நதிகள் இருக்கே, அத்துணூண்டு தேசத்தில் இத்தனை ஆறுகள், அதே ரூட்டில் இன்னும் போனா பெரீய நதியெல்லாம் வருமே இந்த குருமாலியும் அதன்மேல் கட்டின இந்தப் பாலத்துக்கு ஏன் வந்து நிக்கரேள்னு கேக்கத் தோணும். அதான் அப்பவே சொன்னேன். அவசரப் படேண்டாம்னு கேட்டேளா? 

இதோ எங்களைப் போலவே இன்னும் மனுஷா வராளே, அவாளண்டை போய் கேக்கலாமே! அதோ நின்னிண்டிருக்காளே பார்வதி அவளைக் கேக்கலாம். அவளையும் ஒவ்வொரு வருஷமும் நாங்க பாக்கரோம். அவளொட ஆத்துக்காரர் மஹாதேவன் நாயர் சித்தே தள்ளி தண்ணிரையே வெறிச்சுப் பாத்துண்டு, அவரையும் கேக்கலாம். இல்லை இப்போதான் வந்து நின்னா இன்னோவாவுலேந்து இறங்கிப் போகும் அந்த ரெண்டு வயசானவாளையோ அவாளை கைத்தாங்கலா அழைச்சிண்டு போகும் அந்த குல்லா போட்ட இளைஞனைக்கூட கேக்கலாம். 

என் மன ஓட்டத்தை புரிஞ்சிண்ட சாரதா, “மனசுக்குள்ளே புலம்பறதை நிறுத்திட்டு நாம வந்த வேலையில் கவனமா இருக்கணும். டவுட் இருக்கரவா யார் கிட்டே வேணும்னாலும் கேட்டுப்பா. அதுவுமில்லாம நாம எதுக்கு வந்தோமோ அதை நாமத்தான் சொல்லணும். அவாள்லாம் வேற காரணத்துக்காக இங்கே வரவா. எல்லாரும் ஒரே விஷயத்துக்காக வரலை”. சரிதான்னு பட்டது 

வரவா பாதிப்பேர் எங்களுக்கு தெரிஞ்சவாத்தான். ஆனா இங்கே சந்திக்கரச்சே பெசிக்கறதில்லை. எங்களைக் கடந்து போரப்போ பார்வை சந்திச்சுட்டா சிரிப்போம். அவாளும் சிரிப்பா. அத்தோட சரி. அதுவும் மரியாதைக்காக. பாலத்தில் நிக்க வேண்டாம்னு இங்கே படிகிட்டே வந்து உக்காந்துண்டாச்சு. கடைசீ படிக்குப் போய் சித்தே நீரில் கால் படராமாதிரி நின்னுட்டு சைடில் மதகு மாதிரி கட்டியிருக்காளே அதுக்கு வந்துட்டோம். படி கிட்டே தண்ணீர் சுழிச்சுண்டு போச்சு. இங்கேந்து வரவா எல்லாரையும் பாத்துடலாம். சுழலுக்கு பயப்படாம லோகல் பீப்பிள் படித்துரையில் குளிக்கறதும் நீந்தறதுமா. பாக்க ரம்மியமா. 

நாங்க வந்தப்போ கார்த்தாலே 7 மணி. இப்பொ 830 ஆச்சு. சித்தே குளிருவது உடம்புக்கு தெரிஞ்சது. சாரதா ஆசையா என் கையைப் பிடிச்சு தன்னோட வளைச்சுண்டு தோளில் சாஞ்சிண்ட்டது எனக்கு கதகதப்பா. எனக்கும். குளிர் சீக்கிரமே உறைக்கர வயசு. கையில் ஷால் இல்லை. இதுவே சயங்காலமா இருந்தா ரொமான்ஸ் செய்யலாம். இப்போ வேர மாதீரி ஃபீல். 

சாரதா என் அத்தை போண். இருந்தாலும் காதலிச்சு கல்யாணம் செஞ்சுண்டோம். முறைப் பொண்ணுதானே சுவாதீனமா ரைட்ஸ் உண்டுதானேன்னு சொல்லுவேள். அத்திம்பேருக்கு சொந்தத்தில் பண்ணிக் கொடுக்க பிரியமில்லை. சாரதா படு சுட்டி. பெரீய படிப்பெல்லாம் படிச்சிருக்கா. நான் சாதாரணம்தான். அவள் அப்பாவுக்கு இவளை இன்னும் படிக்க வச்சு பெரீய வரனா பாத்து முடிக்கணும்னு. 

இவளோ என்னைத்தான் பண்ணிக்கணும்னு. அவளுக்கு அப்படி ஒரு அபிப்ராயம் இருப்பது எனக்கே தெரியாது 

சின்ன வயசில் நிறைய சேர்ந்து விளையாடுவம். “மாமாவாத்துக்கு போரேன். சந்த்ரூவொடத்தான் விளையாடுவேன்னு எங்காத்துக்கு வந்துடுவள். இனிமையான காலங்கள். திரும்ப வராதுன்னு நினைச்சிண்டிருக்கச்சே ஒருநா எங்கிட்டே ஒண்ணு சொன்னா. “சந்த்ரூ, நாம சின்னவாளா இருந்தப்போ எத்தனை நன்னா இருந்தது. அப்படியே ஆயுசுபரியந்தம் சேர்ந்து விளையாட்டா வாழ்க்கையை தள்ளணும்னு ஆசைப்படரேன்.” நான் ஒரு ட்யூப்லைய்ட். புரியலை. திரும்பவும் பாண்டி பல்லாங்குழி விளையாட கூப்பிடரான்னு நினெச்சுண்டு “என்ன விளையாட்டு சொல்லு.” “இடியட். என்னை கல்யாணம் செஞ்சுண்டுடூன்னு சொல்ரேன்”. 

என் கண்னுக்குள் கூரா பார்வையை செலுத்தி அவள் கேட்டப்போ எல்லாம் புரிஞ்சது.  அப்படியே இறுக்கக் கட்டிண்டுடணும்னு பட்டது. செஞ்சேன். அவளை அப்புரம் விடுவிப்பது கஷ்டமாப் போச்சு. 

சாரதாவொட அப்பா தாம் தூம்னு குதிச்சர். இவள் ஒரு கண்டிஷன் போட்டா. “சரீப்பா. நீ சொன்ன பையனையே பண்ணிக்கரேன். ஆனா குழந்தை மட்டும் சந்துரூவோடதைத்தான் பெத்துப்பேன் சரீயா?” தலைலே அடிச்சுண்டு அத்திம்பேர் ஒத்துண்டுட்டராம் “எப்படீடி இப்படியெல்லாம் யோசிச்சாய்”? “எல்லாம் எங்கம்மா சொல்லித் தந்தா!” 

எங்களுக்கு ஒரு பையன் பொறந்தான். பத்ரீன்னு பேர் வச்சு ஆசை ஆசையா வளர்த்தோம். நன்னா படிப்பன். படிச்சு முடிச்சதும் ஃபெடெரல் வங்கியில் கொச்சியில் வேலை கிடச்சு கேரளாவுக்கு வந்து தங்கிட்டன். கோயமுத்தூர்லேந்து ஒண்ணும் தூரமில்லை.  பஸ்ஸில் 4 மணிநேரம். அடிக்கடி வந்துடுவான். இன்னும் ரெண்டு வருஷம் போட்டம், நல்ல பொண்ணா பண்ணிடலாம்னு சாரதாவுக்கு ஆசை 

அப்படி நன்னா போயிண்டிருந்தப்போ கூட வேலை பாக்கும் ஸ்டெல்லாவை பண்ணிண்டுட்டான்னு தகவல் வந்தது. அரசல் புரசலா கேள்விப்பட்டு வருத்தத்தொட போன் அடிச்சு கேட்டா “ஆமாம்! சொல்லிடலாம்னு இருந்தேன்.”. இவளுக்கு தாங்கமுடியாத கோவம். அம்மா கோண்டா இருப்பவன் அவளண்டையாவது சொல்லியிருக்கணும். நாங்களா கண்டு பிடிக்க வேண்டியதாப் போச்சு. “என் மூஞ்சியிலேயே முழிக்காதே”. எனக்கு போன் போட்டான். ஹலோன்னு கூட சொல்லாம கட் பண்ணினேன். 

அப்புரம் ஏதாவது ஒரு பக்கம் இளகும்னு வெயிட் செஞ்சுண்டே வருஷங்கள் கடந்தன. இளகலை. இன்னும் இறுகித்தான் போச்சு 

நாங்க காதலுக்கு எதிரியில்லை. ‘இன்னாரை விரும்பரேன் பண்ணிவைய்’னு சொல்லியிருந்தா யொசிச்சிருப்பம். வேத்து மதக்காரா அதுவும் ஒரு கிருஸ்தவச்சியை பண்ணிக்கணுமான்னு பட்டது வாஸ்தவம். கேரளாவில் பிராம்ணாளே இல்லையா என்ன? ஏன் இப்படிப் பண்ணினான்? என்னதான் இருந்தாலும் நம் வயத்தில் பிறந்து ஆசையா வளர்த்த பிள்ளை. நாமதான் பிடிவாதத்தையும் வரட்டு கௌரவத்தையும் விட்டெறிஞ்சுட்டு கொச்சிக்கு போய் பாத்துட்டு வந்தா என்னன்னு தோணும். சாரதாகிட்டே சொல்லலாம். ஏத்துப்பாளா? 

ஒருதடவை மொள்ள பெச்செடுத்தேன். “நான் போய்ச் சேர்ந்தப்புரம் வேணும்னா நீங்க போய்க்கோங்கோ!” அப்புரம் அந்த பேச்சையெ எடுக்கலையாக்கும். அவள் ஆழ் மனசில் கோவத்தை மீறி வேதனை கொப்பளிப்பது கண்ணில் தெரிஞ்சதே. 

ஏதோ மெஷீன் மாதிரி என்னோட பெசிண்டு சமைச்சு சாப்டுண்டு அப்பப்போ கோவில் குளம்னு இந்த கோயமுத்தூரில் போயிண்டு வந்துண்டு ஸ்லோகத்தை முணுமுணுத்துண்டு. 

தொப்புன்னு ஒருத்தன் மதகுலேந்து ஆத்தில் குதிக்க என் நினைவுகள் கலைந்தன. ஒரு சிவப்புக் கலர் மாருதி டிஸையர் வந்து நிக்கறதைப் பாத்தேன். பாலத்துலேதான் வந்திருக்கணும், அங்கேந்து சுத்தி ரவுண்டானா தாண்டி இந்தப் படித்துறைக்கு வந்து நின்னதோ? ஓட்டிண்டு வந்த ட்ரைவர் சட்டுன்னு இறங்கி பின் கதவை தொறக்கரான். 

என் பிள்ளை பத்ரீ மாதிரித்தான் இருக்கான். அவன் வயசுதான். அட அவனேதான். சித்தே மாறிட்டான் நன்னா கம்பீரமா அவன் தாத்தா மாதிரி. பின்னாடி சீட்லேந்து ஒரு பெண், ஸ்டெல்லாவாத்தான் இருக்கணும். கூடவே அவள் கையைப் பிடிச்சிண்டு 5 வயசு பெண் குழந்தை. அவாளுக்கு பொறந்ததோ? பின்னே பக்கத்தாத்து குழந்தையையா அழைச்சிண்டு இங்கே வருவா? நல்ல லக்ஷ்ணமா. மொள்ள  நடந்து எங்களை நோக்கி வரான். 

அவா வரதை சாரதாவும் பாத்துட்டா. சட்டுன்னு எழுந்து பத்ரீன்னு கூப்பிட வாயைத் தொறக்க நான்தான் இவள் கையை பிடிச்சு “சும்மா உக்காரு”ன்னு அதட்டரேன். “அவாளா வரட்டும். அடையாளம் தெரிஞ்சுக்கராளான்னு பாக்கலாம்”. எங்களைக் கையைக் காட்டி குழந்தைகிட்டே அதோ பாரு உங்க தாத்தா பாட்டீன்னு சொல்லட்டும், நாமளே ஒடிப்போய் குழந்தையை அள்ளிண்டுட மாட்டோமான்னு மனசு ஏங்கித்து. அதெல்லாம் ஒண்ணும் நடக்கலை 

படிகிட்டே வந்துட்டு எங்களை நேருக்கு நேரா பாக்கரான். ஆனா கண்டுக்காம படீலெ இறங்கி கடைசீ படீலெ நின்னுண்டு பாதங்களை நீரில் அளைய விடரான். பிக்னிக் கொண்டாடலாம்னு வந்தாளா? இல்லையோ!. ஸ்டெல்லா கையொட கொண்டு வந்த பூக்களை இவன் கையில் தர அவன் அத்தனையையும் நீரில் விட சுழிச்சுண்டு சிலது அமுங்க சொச்சதை குருமாலிப்புழா தள்ளிண்டு போச்சு. 

சட்டுன்னு தடுமாறினவனை தாங்கிப் பிடிச்சிண்டு ஸ்டெல்லா ஆசுவாசப்படுத்த மொள்ள திரும்பி படியேறியவன் மேல் படீலெ எங்க கிட்டேந்து 6 அடிதூரம்தான் இருக்கும் உக்காந்துக்கரா. அவன் கண்ணில் ஈரம். “என்ன இப்படி சின்னக் குழந்தை மாதிரி?”. இவள் அவன் கன்னத்தை வருட வெடித்துச் சிதறும் சோகம் அவனை “ஓ”ன்னு அழப்பண்ணிடுத்து. 

சொல்ரான் “இவள் பொறந்தப்புரமாவது உங்களையெல்லாம் அழைச்சிண்டு ஊருக்கு போயிருக்கணும். செய்யலை. இப்போதான் ரெண்டு மாசம் மின்னாடி அன்னைக்கு 6 வருஷம் மின்னாடி  இந்தப் பாலத்துலேந்து நீரில் விழுந்த பஸ் ஆக்ஸிடென்டில் எங்க அப்பாவும் அம்மாவும் நம்பளைப் பாக்கன்னு வந்திருக்கான்னு தெரிஞ்சது. எத்தனை ஆசையா வந்திருப்பா? இப்போ என்ன பண்றதுடீ?” கதறரான். ஸ்டெல்லா இவனை இறுக்கப் பிடிச்சுண்டு. குழந்தை அவா ரெண்டு பேரையும் ஆச்சர்யமா பாத்துண்டு. 

அன்னைக்கு நடந்த விபத்தில் பஸ்ஸில் இருந்த 43 பேரில் 38பேர் செத்துட்டா. 8 பேர் சடலம் மீட்கப்படலை. அந்த 8 பேரும் வருஷம் தவராம 10ஆகஸ்ட்னா இந்தப் பாலத்துக்கு வந்துடுவா. கார்த்தாலேயே வந்து உக்காந்துண்டு நமக்கு பிரியப்பட்டவா வராளான்னு பாத்துண்டு வரலைன்னா அடுத்த வருஷம் வந்துக்கலாம்னு கிளம்பிப்போக. இன்னைக்கு கடைசீயா மிஞ்சிப் போன நானும் சாரதாவும் எங்கள் பையன், மாட்டுப்போண், எதிர்பாக்காத பேரக்குழந்தையையும் பாத்துட்ட சந்தொஷத்தில் நாங்களும் இப்போ முக்தியைத் தேடி போயிடலாம்னு தோணித்து. 

எங்களையும் அறியாம மொள்ள அந்த மதகுலேந்து மேலே கிளம்ப ஆரம்பிச்சோம். சாரதா ,மட்டும் அவள் பெத்த குழந்தை, அப்புரம் அது பெத்த குழந்தை மேலே வச்ச கண்னை எடுக்க முடியாம, என் கையையும் விட்டுட முடியாம தவிப்பது தெரிஞ்சது. பந்தங்கள்லேந்து விடுபடவேண்டிய தருணம் வந்தாச்சு. 

10அடி கீழே பத்ரீ தன் பொண் கிட்டே சொல்ரது ஸ்பஷ்டமா எங்க காதில் விழுந்தது. 

“சாரதா குட்டி! வா போலாம். படி வழுக்கும், அப்பா கையைப் பிடிச்சுக்கோ”.