சூரியனார் கோவில்

 3. சூரியனார் கோவில் (சிறுகதை சீசன் 4)

#ganeshamarkalam

கங்கை கொண்ட சோழபுரம் பாத்துட்டு அப்படியே எங்க குலதெய்வத்தையும் பாத்துட்டு சேம் டே ரிடர்ன்னு பிளான். என்ன அவசரம், போய் ரெண்டுநா தங்கிட்டு வரதுதானேன்னு அப்பா கேட்டர். நான்தான் ஞாயித்துக் கிழமை புடபெஸ்ட் கிளம்பணும், குலதெய்வ பிரார்த்தனை தள்ளிப் போயிண்டே இருக்குன்னு இதை ஷார்ட்டா முடிச்சிண்டு அப்புரம் வாகா ஒரு பிளான் செஞ்சுக்கலாம்னு.

பூமாவுக்கு சுகப் பிரசவம் ஆனா மாவிளக்குப் பொடரேன்னு சுசீலா வேண்டிண்டா. காமாக்ஷியம்மன் சுகப் பிரசவமும் செஞ்சுவச்சு தலச்சன் குழந்தையை பேரனாப் பண்ணிட இவளுக்கு சந்தோஷம். ரெண்டுபேருமாப் போணமாம் அதான் தோதுப் படலை. நான் இந்தியாவில் இருப்பதே அபூர்வம். இந்த வருஷம் சித்தே அலச்சல். அதான்.

இதுலே கங்கைகொண்ட சோழபுரம் எப்படி வந்தது? நாங்க போரோம்னு தெரிஞ்சிண்டு மச்சினன் கணேசனும் அவன் ஆத்துக்காரி ஷோபாவும் நாங்களும் வரோம்க, சுசீலாவுக்கு கால் தரைலே பதியலை. கணேசனும் அவன் பார்யாளும் ஹெவி வெயிட் பார்ட்டிகள். காரில் பெட்ரோல் சிலவு எகிறும். இதை சுசீலாகிட்டே எப்படி சொல்வது? தேமேன்னு ஒத்துண்டு அவாளுக்காக இன்னும் ரெண்டு இடங்களை காமிச்சு கூட்டிண்டு வந்துடலாம்னு.

காலங்கார்த்தாலே 530க்கு குரோம்பேட்டைலேந்து கிளம்பிடணும்னு கராரா சொல்லிட்டேன். அவா வெஸ்ட் மாம்பலம். ஒண்ணு மின்னாடியே வந்து ராத்திரி எங்களோட தங்கிட்டு எழுந்து குளிச்சிட்டு கிளம்பணம். இல்லை இன்னும் சீக்கிரம் எழுந்து ரயிலில் வந்து சேரணும். ஆனா பாருங்கோ சாவகாசமா 6 மணிக்கு வரா. அவனுக்கு ரெண்டு காபி சூடா தொண்டையில் விட்டுண்டாத்தான் வயிறு இளகும். வரச்சேயே “சாரி,” “சாரி”ன்னு புலம்பிண்டே வந்தான். வீட்டைப் பூட்டி கேட்டைச் சாத்திண்டு கார்கிட்டே கடுகடுன்னு மூஞ்சியை வச்சுண்டு நின்னேனே! எனக்கு வந்த கோவத்தில் நீயும் உன் ஆத்துக்க்காரியும் பின் சீட்டில் உக்காருகோங்கோன்னு சொல்லிட்டேன். சிசீலாவுக்கு அதில் வருத்தம். தம்பியை மின்னாடி உக்கார வச்சு கூட்டிண்டு போவேன்னு நினெச்சா.

பக்கத்தில் உக்காந்தா இவன் தொடை இடிக்கும், கியர் மாத்த முடியாமப் போகும். மதுராந்தகம் தாண்டரவரைக்கும் அவாளோட பெசலை. அப்புரம் கும்மோணம் டிக்ரீ காப்பீ கடையா மேஞ்சிண்டே வந்தவா, “அத்திம்பேர்! காபி வாங்கித்தர மாட்டேளா?” கெஞ்ச சித்தே விட்டுக் கொடுத்தேன். காபியென்ன டிபனே கொட்டிக்கட்டும்னு வாங்கித் தந்து சகஜ நிலமைக்கு வந்துட்டேன்.

விக்ரவாண்டி டோல் தாண்டினதும் பன்ருட்டி, வடலூர், சேத்தியாத்தோப்பு வந்து மீன்சுருட்டின்னு ஒரு இடத்தில் ரைட்டில் ஒடிச்சா கங்கைகொண்ட சோழபுரம். “என்ன அத்திம்பேர்? இத்தனை வேகமா ஓட்டிண்டு வந்து தஞ்சாவூரைக் காமிக்கரேள்?” கோவில் அத்தனை அழகு. அப்பா கட்டின கோவிலுக்கு போட்டியா பிள்ளை. திவ்யமான ஸ்தலம், அதிகம் பூஜை புனஸ்காரம் இல்லாம, டூரிஸ்ட் ஸ்பாட் மாதிரி ஆகிடுத்து. கட்டினப்போ எப்படி யானை, குதிரை சிப்பாய்னு ஜகஜ்ஜோதியா இருந்திருக்கணும்?

பாத்துட்டு காரில் ஏறரச்சே மணி 11. சூரியனார் கோவிலும் காட்டலாம், அது மூடமாட்டா. அப்புரமா குலதெய்வம். எப்போ போனாலும் பழனி பூசாரி திறந்து காமிப்பானே. மீன்சுருட்டிலேந்து தெற்கே போனா கொள்ளிடம். கிராஸ் செஞ்சா சூரியனார் கோவில் வரும்னு கணக்குப் பண்ணி போயிண்டிருக்கேன். அங்கெல்லாம் ரோடு நன்னா இருந்தாலும் ஒரு லேன்தான். வளைஞ்சு இருக்கும். வேகமா போமுடியலை. 

ஒரு கோவில் பாத்துட்ட திருப்தியில் பின்னாடிலேந்து ஷோபா அவள் நாத்தனார்கிட்டே இழையறதும், அதுக்கு முன்னாடிலேந்து சிசீலா கழுத்தை வளைச்சு உடம்பை முறுக்கி பதில் சொல்லிண்டும் இரைச்சல் தாங்கலை. நெடுந்தூர பயணத்துக்கு எப்போவுமே ரெண்டு பொம்மனாட்டியை காரில் ஏத்தப் பிடாது. ஆனா ஒண்ணு. இவள் தனியா வந்தா என்னை பிடிங்கி எடுப்பள். பாத்து ஓட்டு, பெரீய பஸ் வரது, கோழி ரோட்டை கிராஸ் செய்யறதுன்னு ரன்னிங்க் கமென்டரி. அந்த வேதனை இல்லைதான். பட் இவா ஸ்டீரியோபோனிக் இரைச்சல் மண்டையை குடஞ்சது.

அணைக்கரை பாலங்கள் தாண்டி வரச்சே திருப்பனந்தாள் செஞ்சடை அப்பர் கோவில். மூடிட்டதுனாலே பிரதக்ஷணமா காரை ஓட்டி கோபுரத்தைக் காட்டிட்டு சூரியனார் கோவில் 12க்கு வந்துட்டோம். காரைப் பார்க் செஞ்சுட்டு வரத்துக்குள் ரெண்டுபேர் குடும்பத்துக்கும் தனித்தனியா 10 அர்ச்சனைத் தட்டும் கலர் கலரா நவக்ரகங்களுக்கு சாத்த துணிகளும் வச்சுண்டு நின்னிண்டிருக்கா. “அத்திம்பேர்! நாங்க போயிண்டிருக்கோம், இதுக்கு காசு தந்துட்டு பின்னாடியே வாங்கோ!” 1500ரூ பணால்.

உள்ளே போனால் குருக்கள் அவ்வஞ்சு பேரா சேர்த்துண்டு ஒவ்வொரு சன்னிதியா கூட வந்து செஞ்சு வைப்பேன்னு ஒரு இடத்தில் நிக்க வச்சர். இப்போ தட்டை தூக்கிண்டு நிக்கும் பொறுப்பு என்னோடதா ஆச்சு. கணேசன் மட்டும் ஷோபா கையிலேந்து தட்டை வாங்கிக்காம கால் வலிக்கறதுன்னு தள்ளிப்போய் தரையில் உக்காந்துட்டான். சாமர்த்தியம். சித்தே நாழி கழிச்சு வந்த குருக்கள் எங்களை கூட்டிண்டு பிள்ளையார் சன்னிதிலேந்து ஆரம்பிச்சு ஒவ்வொரு நவக்ரஹமா அப்பிரதக்ஷனமா வந்து டக்குன்னு உள்ளே சூரியனுக்கும் செய்வித்து அப்புரம் பாக்கிக்கு வந்தர். கடைசீயா எல்லா அர்ச்சனையும் முடிஞ்சு, துணி சாத்துவது நிறைவுபெற்று வீபூதி பிரசாதம் தந்துட்டு தக்ஷிணை வாங்கிண்டு கிலம்பிப் போனர்.

எங்ககிட்டே பெரீய முங்கில் தட்டில் 40 வாழைப்பழமும் 40 தேங்காய் மூடிகளும். இப்போ அடுத்தது என்ன செய்யணும்னு திகெச்சுப் போய் நிக்க, “நாங்கெல்லாம் எல்லா சன்னிதியையும் சேர்த்தா மாதிரி 9 சுத்து சுத்திட்டு வரம், நீங்க தட்டை பாத்துக்கோங்கோ!” என்னை மேடையில் நிழலாப் பாத்து உக்கார வச்சுட்டா. நானும் சுத்தினாத்தானே எனக்குப் புண்யம்? கேட்டேனே! “உங்களுக்கும் சேர்த்து வேண்டிக்கரோம், நீங்களும் வந்துட்டா தட்டை யார் பாத்துப்பா?” நல்ல பாயின்ட்தான். அவா வந்ததும் தேங்காயை ஒப்படச்சுட்டு நானும் தனியா 9தடவை சுத்தலாம்னு பட்டது.

சுசீலா செடுக்கு மாதிரி தன்னை மெயின்டெய்ன் செஞ்சு டக்கரா இருப்பா. விறுவிறுன்னு நடந்தா. அவள் 3ஆவது சுத்து போரச்சே கணெசனும் ஷோபாவும் முதல் சுத்தை முடிச்சா. சரிதான் இன்னும் 1அவர் ஆகும்னு நான் தூணில் சாஞ்சுக்கரேன். முதல் ரெண்டு சுத்துக்கு என்னண்டை வரச்சே என்னைப் பாத்து ஷோபா பளீர்னு சிரிச்சா. மூணாவது சுத்தில் சொகமான சிரிப்பு. அதுக்கப்புரம் புஸ் புஸ்னு மூச்சுவிடுவதில் கன்சென்ட்ரேட் செஞ்சதில் என் முகத்தைப் பாக்கவே அவளுக்கு தோதுப்படலை. கணேசன் இந்தப் பக்கமா போனவன் அந்தப் பக்கமா கொடிமரத்துக்கிட்டேந்து வரணுமா வேண்டாமா? காணலை. வருவன், சின்ன இடம்தானே? காணாமப் போயிடுவானா என்ன?

அப்புரம் மொள்ள வந்தவன் “எனக்கு எத்தனை சுத்து ஆச்சு?” கேக்கரான். “இன்னும் 7 இருக்கு, முடிஞ்சா சுத்து இல்லைன்னா 3 போதும். சுவாமியை வேண்டிண்டு வந்து உக்காந்துக்கோ, நான் உனக்கும் சேர்த்து சுத்திட்டு வரேன்.”. இந்த டீலிங்க் அவனுக்கு சரியாப் பட்டது. “முடிஞ்சவரைக்கும் செய்யரேன், மிச்சத்தை நீங்க பாத்துக்கோங்கோ!” சொல்லிட்டு போனவனை திரும்பவும் காணோம். அப்புரம் புளியோதரை ஸ்டாலில் கண்டுபிடிச்சம்.

இவா சுத்தரச்சேதான் அந்த கிழவியைப் பார்த்தேன். ஆக்சுவலி கிழவன் கிழவி. முகத்தில் அத்தனை கோடுகள். அவளுக்கு நெத்தியில் பெரீய குங்குமப் பொட்டு. கூட இருந்தது புருஷனாத்தான் இருக்கணும். அங்கேந்து வந்தவா என்னண்டை வந்து நின்னா. என்னையும் அந்த 40 தேங்காய் மூடிகளையும் உத்துப் பாக்கவே ரெண்டு மூங்கில் தட்டையும் நிச்சயமா பாதுகாத்தே ஆகணும்னு மனசில் தோணிடுத்து. “இங்கே ஏன் நிக்கரீங்க, உங்க அர்ச்சனையெல்லாம் முடிஞ்சுடுத்தா? பிரதக்ஷணம் ஆச்சா? களைப்பா இருந்தா இப்படி என்கிட்டே உக்காந்துக்கோங்கோ.” வச்சிருந்த அகுவாஃபினா பாட்டிலை எடுத்து நீட்டரேன்.

“அது வேண்டாம். ஆனா தேங்காய் மூடி தர முடியுமா?” பக்குன்னுது. இது என்ன சின்னப் பசங்க சிதறு தேங்காய்க் கேக்கரா மாதிரி புதுசா வயசானவா கேக்கரா? இந்த வயசில் கடிச்சு திங்கக்கூட முடியாதே!

“ஆளுக்கு ஒரு மூடி தரேன். எங்காத்து மாமி வரட்டும். அவ என்ன யோசிச்சு வச்சிருக்காளோன்னு தெரியாது.” அதுக்கு அவா சொன்னதுதான் ஆச்சர்யம், “இலை எல்லாம் வேணும். எடுத்துண்டு போய் பக்கத்தில் ஆடுதுறையில் ஹோட்டலுக்குத் தந்தா மூடிக்கு 2 ரூவா தருவன். இப்படி ரெண்டு மூணுபேர் தந்தா எங்களுக்கு இன்னிக்கு சாப்பாட்டுக்கு ஆச்சு. உதவுங்க. நீங்க நன்னா இருப்பீங்க!” ஆஹா! இப்படி ஒண்ணு இருக்கான்னு பட்டது. 

ஆத்துப் பக்கத்தில் பிள்ளையார் கோவிலில் அர்ச்சனைக்கு வாங்கினாலே சட்னீக்கு ஆகும்னு பாத்துப் பாத்து தேங்காய் வாங்கரவள், இங்கே 10 அர்ச்சனைக்கும் தட்டிப் பாத்துதான் எடுத்திருப்பா. அதுலேயும் சுசீலாவும் ஷோபாவும் என்ன பிளான் தெரியலை. ரெண்டு பேரோட ஷேரையும் சேர்த்துப் போட்டு தேங்காய் பர்பீ செஞ்சு திங்கலாம்னு பேசிண்டிருப்பாளோ? தின்னா இன்னும் ஒரு சுத்து பெருக்கலாமே! அப்புரம் கணெசன் ரிங்கா ரிங்கா ரோஸஸ் விளையாடலாம். ஆனா எனக்கென்னமோ இன்னொண்ணு தோணித்து. ஆத்துக்கு எடுத்துண்டு போகாம இவாளுக்கு தந்தா எத்தனை புண்ணியம்? 

ஒரு மூடிக்கு 2 ரூ தானா? ரொம்பவே கொள்ளை. ஆனா இத்தனை ஏழ்மைய்யில் இருப்பவாளை இன்னும் சுரண்டவே ஒரு கூட்டம். தினம் இந்தக் கோவில்லேந்து டன் டன்னா தேங்காய் மூடி கிடைக்குமே! கொள்ளிடக் கரையில், இந்தண்டையும் அந்தண்டையும் காவிரியின் கிளைகள் ஓடின இடத்திலேயே தேங்காய் நமக்கு 25ரூபாய்க்கு வித்துட்டு மூடியை அடிமாட்டு விலைக்கு எடுத்துண்டா? இந்தத் தம்பதிக்கு நாள் ஒண்ணுக்கு 200மூடி கிடைக்குமா? எத்தனை பேர் இவா கேட்டா கொடுப்பா? சித்தே யோசிச்சுட்டு, உங்ககிட்டே பை இருக்கான்னு கேக்கரேன். இவள் புடவைத் தலைப்பையும், அவர் மேல் துண்டையும் நீட்ட ரெண்டு தட்டில் இருந்த எல்லாத்தையும் தந்துட்டேன். ஒரு கும்பிடு வச்சுட்டு கிளம்பினா. சித்தே நில்லுங்கோன்னு நிறுத்தி, 50ரூ பணமும் தந்தேன்.

முதலில் வந்தது சுசீலாதான். நீ உக்காந்துக்கோ, நான் சுத்திட்டு வரேன்னுட்டு போக, நான் ஷோபாவை 6ஆவது சுத்தில் ஓவர்டேக் செஞ்சு அவளும் நானும் சேர்ந்து ஒட்டுக்க பிரார்த்தனையை முடிச்சோம். என்னை அர்ச்சனைக்கு 750ரூ செலவழிக்க வச்சுட்டு அதுக்கு பர்த்தியா அக்காளுக்கும் அத்திம்பேருக்கும் 10ரூ புளியோதரையை வாங்கிண்டு வந்து நீட்டரான் என் மச்சினன். “கார் ஓட்டிண்டு வந்தது களைப்பா இருக்கும், வாங்கிக்கோங்கோ அத்திம்பேர்!”

ஆனா சுசீலாவும் ஷோபாவும் பதட்டத்தொட இங்கேயும் அங்கேயும் பாத்துண்டு. “தேங்காய்த் தட்டை காணோம், நீங்க சுத்தப் போரச்சே இருந்துதோனோ? இப்போ எங்கே?” “கொடுத்துட்டேன்.” சட்டுன்னு சொல்லிட்டேன். உண்மையை மறைப்பானேன்? “என்ன? கொடுத்துட்டேளா? யார் கிட்டே?” “என்ன கொலையா செஞ்சுட்டேன்? இத்தனை அதிர்ச்சி காமிக்கராய்?” “அத்தனை தேங்காய் மூடி இருந்ததே, அப்படியே யாராவது கேட்டா தந்துடுவாளா?” அக்காவுக்கு சப்போர்டா மச்சினன் கேக்கரான். ஷொபாவோ ஒரு படி மேலே போய், “உங்களை யாரோ நன்னா ஏமாத்திட்டா!”

“எல்லாரும் அமைதியா உக்காருங்கோ. இந்த மாதிரி கோவிலில் அர்ச்சனை செஞ்சா தீட்டு கழியும்,, நம்மை பிடிச்ச தீய சக்திகள் விலகும்னும் தோஷ நிவர்த்தி பண்ணிக்கலாம்னும் பிரார்த்தனை செஞ்சுப்போம். அதுனாலே இங்கே கிடைக்கும் தேங்காய், பழங்களை ஆத்துக்கு கொண்டு போவது அத்தனை நல்லதில்லை. அதைவிட மோசம் அர்ச்சனை தட்டு வாங்கரச்சேயே வரப்போர தேங்காயை என்னன்னு பண்ணிச் சாப்பிடலாம்னு யோசிக்கப் பிடாது. அப்புரம் ஒண்ணும் விளங்காது. இதெல்லாத்தையும் கொடுங்கோன்னு வாங்கிண்டு போக கோவிலில் நிறையப்பேர் இருக்கா. அதில் ஒருத்தருக்கு தந்துட்டேன். அவ்வளவுதான். கிளம்புங்கோ. பேராவூர் போணம். 20நிமிஷம்தான் இங்கேந்து.”

பேராவூரில் அம்மனுக்கு அபிஷேகம் பண்ணி, புதுப் புடவை சாத்தி, மாவிளக்கு போட்டு, அர்ச்சனை செஞ்சப்புரம் பழநீ பூசாரி தட்டில் ரெண்டு தேங்காய் மூடி வச்சுத் தந்ததை வாங்கிண்டப்புரம்தான் இவாளுக்கு மூஞ்சியில் களை திரும்பித்து.

திரும்பி வரச்சே கணெசன் “இப்போ எங்கே அழைச்சிண்டு போவேள் அத்திம்பேர்?” “மாயவரத்தில் காளையாக்குடியில் சாப்பாடு, அப்புரம் சிதம்பரம் நடராஜர் கோவில் 430க்கு திறப்பா, நாம போக சரியா இருக்கும்”. போலாமான்னதுக்கு எல்லாரும் உம்முன்னுதுகள். 

சாப்டுட்டு மாயவரம் தாண்டி 5கிமீ வந்திருப்போம், “உங்களுக்கு “சிதம்பர ரகஸியம் என்னன்னு தெரியுமா?” கேக்க்கரேன். பதிலே வரலை. எல்லாரும் நன்னா தூங்கீண்டு வரா!