63. பித்தன் (சிறுகதை சீசன் – 3)
#ganeshamarkalam
பஞ்சாபகேசனை பாக்கப் போரேன். புதிய நண்பரை. காதலியைப் பாக்கப் போராப்போல ஃபீல் வுடரான்னு படும். அப்படி இல்லை. போவது பாத்து நாக்கை பிடிங்கிக்கரா மாதிரி நாலு வார்த்தை கேக்கத்தான்.
அப்படி என்ன குரோதம்? நண்பர்னு சொல்ரேள். நாக்கை பிடிங்கிக்கரா மாதிரி என்ன? சொல்ரேன்!
என் ஆத்திரம் எனக்கு. சித்தே அடங்கட்டும். அடங்கினாலும் கதை சொல்ரச்சே இன்னும் வெளிப்படும். தப்பா எடுத்துக்கப் பிடாது.
பஞ்சுன்னு அன்னைக்கு போனில் அறிமுகப் படுத்திண்டர். “சார் உங்க நம்பர் FBயில் கிடெச்சது, உங்கள் பதிவுகளை விரும்பிப் படிப்பேன். உங்களொட நட்பு வச்சுக்கணும்னு பிரியப்படரேன்”. “ஆகா! பேஷா! எனக்கும் ஒரு புதிய நண்பர் கிடெச்சுட்டதில் மிக்க மகிழ்ச்சி. சென்னைதானே ஜாகை?” “இல்லை கும்மோணத்துக்கிட்டே அன்னலக்ரஹாரம். வந்து 40 வருஷம் ஆச்சு. பையன் கேலிஃபோர்னியாவில். பொண் சிங்கப்பூரில். நானும் ஆத்துக்காரியும்தான் பொழுது போக்கே ரெண்டுதான். கோவிலுக்குப் போரது. சமூக வளைதளங்களை சர்ஃப் செய்யரது”.
“நம்ப ஜெனெரேஷன் மனுஷாளுக்கு 100இல் 99 பேருக்கு அதுதான் மாமா!” சொன்னேன். “உங்களுக்குமா?” “இல்லை, நான் அந்த நூறில் ஒருத்தன்”.
அப்படி சொல்லுவேன்னு அவர் எதிர்பாக்கலை. நானே எதிர் பாக்கலைன்னா? மத்தவா போல நான்னு சொல்லிப்பதில் ஈடுபாடு இல்லை. எனக்கு சமூக வளைதளம் 10%தான். அதுவே ஜாஸ்தீன்னு நினைக்கரவன். மத்த நேரங்களில் சினிமா பாப்பது, பத்திரிகைகளுக்கு எழுதுவது, புஸ்தகங்கள் படிப்பது, கலவிக் கூடங்களுக்கு சொற்பொழிவு தருவதுன்னு பலவிதத்தில் பொழுது போகும். கோவிலும் உண்டு. கும்மோணத்தில் செட்டில் ஆன ஒரு சராசரி மனுஷன், ரெண்டு விஷயத்துக்குள் தன் உலகை சுறுக்கிண்ட பிராம்ணனோட என்னை இணைச்சுக்க மனசு இடம் கொடுக்கலை.
அதுக்காக அப்படி இருக்கரவாளை ஏதோ மட்டமா பாக்கரா மாதிரியும் எல்லாரும் காலேஜில் லெக்சர் தரணும், பத்திரிகைகளுக்கு எழுதணும் அப்போதான் மதிப்பேன்னு சொல்ல வரலை.
முதத்தடவை அவராவே போன் பண்ணி பெசினவர் சுவாரஸ்யமான ஆளாத்தான் தெரிஞ்சர். “நம்பரை சேவ் செஞ்சுட்டேன், நேரம் கிடைக்கர போதெல்லாம் பெசலாம்.” நான் “கும்மோணம் வந்தா அவசியம் நேரில் பாக்கலாம்.” அவர். பஸ் ஸ்டாண்டிலேந்து அன்னலக்ரஹாரம் 2 கிமீன்னு மேப் காட்டிச்சு. ஆத்துக்கு போனா கும்மோணம் டிக்ரீ காபி கொடுக்காமலா திருப்பி அனுப்பிச்சுடுவா?
வாரம் ஒருக்கா மிஸ்ட் கால் தர ஆரம்பிச்சர். பெசணும்போல இருந்தது கூப்பிட்டேன்னு நம்பரை தேடிப்பிடிச்சு பெசினவர், இப்போ இப்படி. டயல் செஞ்சா காசாகுமே? என்ன கஷ்டமோ! நாமளே கூப்பிட்டா ஆச்சுன்னு கூப்பிட நிறையவே பேசினர்.
என் ஷட்டகர் ஒருத்தர் இப்படித்தான். ஆபீஸ் லேண்ட் லைன்லேந்து என் செல்லுக்கு மிஸ்ட் கால் கொடுப்பர். ஏமாந்துடுவேன். ஒருநா “பேசணும்னா கூப்பிட்டு பேசணும். மிஸ்ட் காலெல்லாம் தரப்பிடாது.” திட்டிட்டேன். பெசரதை விட்டுட்டர். பிர்ச்சனை விட்டதுன்னு கண்டுக்கலை. அவர் பொண்ணுக்கு நிச்சயம் ஆகிடுத்துன்னு தெரியும். பத்திரிகை அனுப்பிச்சிருந்தர். வாய் வார்த்தைக்கு போனிலாவது கூப்பிடுவர்னு பார்த்தா ஒருநா மிஸ்ட் கால் வரது. திருப்பி கூப்பிடலை. ரெண்டுநா கழிச்சு மச்சினி இவளை கூப்பிட்டு பேச, அவரே லைனில் வந்து “அவசியம் கல்யாணத்துக்கு வரணும்.” கேட்டுண்டர்.
பஞ்சு சாரும் அதையே செய்யராரேன்னு பட்டது.
அன்னைக்கு பேசிண்டிருக்கச்சே மொள்ள விஷயத்தை சொல்லி, சார்ஜ் ஆகப்பிடாதுன்னு தோணித்துன்னா வாட்ஸப்பில் வாங்கோ, பைசா சிலவில்லாம வீடியோ காலே பண்ணலாமே!” ஒத்துண்டர். வாரம் ஒருக்கா இவரோட வீடியோகால். பின்னாடி ஏதாவது கோவில் கோபுரம் தெரியும். கன்னத்தில் போட்டுக்கலாம், புண்யம் கிட்டும். “சார் சித்தே நகந்துண்டு கோபுரத்தை மட்டும் காமிங்கோ!” சொல்லிட்டு கன்னத்தில் போட்டுப்பேன். அதுக்காகத்தான் நகந்துக்க சொல்ரேன்னு அவருக்கு தெரியாது.
என் பின்னாடி எங்காத்து மர பீரோ, ஜன்னக் கம்பீலே தொங்கிண்டு பாம்பு பஞ்சாங்கம் அத்தனை விஷேஷமா அவருக்கு பட்டிருக்காது. பரவாயில்லை.
என்ன பேசுவர்? முகநூலில் நண்பர்கள் என்பதைத் தவிற வேர ஒண்ணும் சம்பந்தம் இல்லை. சம வயசு, 67. இந்த வயசில் அவருக்குப் பிடிச்சது எனக்கும் பிடிக்கணுமா? ஆனா பேச ஆரம்பிச்ச போயிண்டே இருப்பர். சின்ன சின்ன விஷயங்களை விவரணயா சொல்லுவர். ஆத்துக்காரி துணி துவைக்கரச்சே என்ன பேசிண்டே துவைச்சான்னு. இல்லை அவர் மச்சினராத்தில் பீர்ச்சனைக்கு எப்படி தீர்வு கண்டுபிடிச்சு நிவர்த்தி செஞ்சான்னு. பிர்ச்சனை=வேஷ்டீலே கரை. கோவில் குருக்களுக்கு சம்பளம் பத்ரதில்லை, பிரசாதம்கிற பேரில் வெளீலெ செஞ்சு உள்ளே விக்கர சம்பவங்கள் – இப்படி சமூக சிந்தனைகளை தூண்டுகிற விஷயங்களையும். எனக்கு சமூக சிந்தனயெல்லாம் கிடையாது. விசு ஒரு நாடகத்தில் சொன்னா மாதிரி சுயநலத்தில்தான் பொதுநலம் இருக்குன்னு சொன்னதை அப்படியே பிடிச்ச்சிண்டுட்டவன்.
என்னை சந்தோஷமா வச்சுப்பேன். அந்த சந்தோஷம் பிறத்தியாருக்கு கெடுதல் ஏற்படாத மாதிரி வந்தா நல்லதுன்னு நினைப்பேன். சமூக நீதின்னா அதுதான். ஆனா இவர் 1 மணி எத்தையாவது பேசிண்டிருந்துட்டு “நிங்க ஒண்ணுமே சொல்லலையே?” என்னையும் பெச நிற்பந்திப்பர். “பேசிண்டே இருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியலை மாமா, அடுத்த வாரம் பெசலாம்.” வச்சுடுவேன். போகப் போக இவர் கிட்டேந்து கால் வந்தா எடுத்துப் பெசவே தயங்க ஆரம்பிச்சேன்.
அப்போதான் சிலவிஷயங்கள் நடக்க ஆரம்பிச்சது.
“சுந்தர் சார்! உங்களை என்னோட க்ரூப்பில் சேர்த்துட்டேன்!” மெச்சேஜ் வந்தது. அச்சச்சோ! மனசில் கிலி ஏற்பட்டது.
எதிர்பார்த்தா மாதிரி காலை 6 மணி அளவில் “குட் மார்னிங்க்”, ரோஜாப்பூக்களுடன் வந்து விழும். ஓரு மாறுதலுக்கு “நல்ல திங்கட்கிழமை”, “இனிமையான புதன்கிழமை” குரூப்பில் 223 பேர். கும்பலில் அனுப்பினது தவிர என் மேல் அதீத பிரியம் வச்சுண்டு என் நம்பருக்கு தனியா இன்னொரு குட் மார்னிங்க் 7 மணிக்கு. பதில் மெசேஜ் மட்டும் அனுப்பிடாதேன்னு உள் மனசு சொல்லித்து.
பதில் அனுப்பரேனோ இல்லையோ 8 மணிலேந்து மணிக்கு 4 வீடியோ, அங்கே இங்கே பாத்தது, யூட்யூப் லிங்க்ஸ், ஜோக்ஸ், இவரா எட்டுக்கட்டின பாடல்கள், இவருக்கு பிடிச்சுப்போனதின் நகல்னு என் போன் கதறிக் கதறி அழும்வரை அனுப்பிண்டே இருப்பர். இனிமேல் இவர் இன்னைக்கு எதுவும் அனுப்ப மாட்டர்னு எப்போ தெரியும்னா, 9 மணிவாக்கில் “குட் நைட்”, இல்லை ஸ்வீட் ட்ரீம்ஸ்”னு வரும். “இன்னிப்போது போச்சுடா பஞ்சாபகேசா”ன்னு படும்.
அப்புரம் போர இடத்துலேந்து ஸ்டேடஸ். இவர் எங்கே இப்போ இந்த க்ஷணத்தில் நின்னுண்டிருக்கர்னு கூகிள் மேப்பில் ஊசி குத்தியெல்லாம் வர ஆரம்பிச்சது. கிட்டக்கேதான், ராஜமன்னார்குடி போயிருக்கர், என்னாமோ ந்யூயார்க்கில் லேண்ட் ஆயிட்டா மாதிரி “பஞ்சு இஸ் டிராவெலிங்”னு வரும். இவர் போண்ணைப் பாக்க போரேன்னு சிங்கப்பூருக்கு போய் செட்டிலே ஆனாலும் எனக்கு ஒண்ணும் ஆகப்போரதில்லை.
ஒருநாள் இவர் கூப்பிட்டப்போ “நாள் பூரா இப்படி பண்ணிண்டிருக்கேளே, உங்காத்து மாமி திட்ட மாட்டாளா?” கேட்டுட்டேன். “அவளை தொந்திரவு செய்யாம எதைப் பண்ணினாலும் ‘ஓகே’ன்னுட்டா!” “சரீ, பைசா பிரயோஜனமில்லாத இத்தனை ஜங்க் விஷயங்கள் அனுப்பரேளே, கிடைச்சவா யாரும் உங்களை திட்டலையா?” “ஓ, திட்டியிருக்காளே! வேண்டாம்னா என்னை பிளாக் செஞ்சுடுன்னு சொல்லிட்டேன்” சிரிக்கரார். இவரை இந்த க்ஷணமே பிளாக் செஞ்சா என்னன்னு பட்டது. மனசு கேக்கலை.
செஞ்சிருக்கணுமோ? அப்படித்தான் தோணிடுத்து அடுத்த வாரம் நடந்த விஷயங்கள்.
இவர் அனுப்பினதை எப்பவுமே பாக்கரதில்லை. சாயங்காலமா எல்லாத்தையும் கரகரன்னு சவுன்டோட டிலீட் செய்வேன். மனசுக்கு ஆறுதலா இருக்கும். அதுக்கு நேரம் தேவைபட்டது. “என்னடா மனுஷன் இப்படி வாட்டி எடுக்கராரேன்னு படும்.
தனக்கு பிடிச்ச விஷயங்கள் எல்லாம் எல்லாருக்கும் பிடிக்கும்கிற நம்பிக்கை. நான் பாத்ததை நீயும் பாத்தே ஆகணும். தன்னோட தேர்வு, இந்த விஷயங்களில் தன் டேஸ்ட்டையும் பிகடனப்படுத்திக்கறதில் ஒரு அல்ப சந்தோஷம். பலதரப்பட்ட விஷயங்களில் அவருக்கு பரந்த கண்ணோட்டமாம். அதை நாம கண்டுக்கலைன்னா எப்படி? அதான் நெட்ல இருக்கே அவனே பாத்துக்க மாட்டானா, ஏற்கனவே பாத்திருக்கக் கூடாதா, நாம வேற அனுப்பி ஹிம்சிக்கணுமான்னு யோசிப்பதில்லை.
இவர் காலை வணக்கம் சொல்லலைன்னா மத்தவாளுக்கு விடியாதோ? இல்லை பஞ்சாபகெசன் “ஸ்வீட் நைட்டு”ன்னு சொல்லாம லோகத்தில் யாருக்கும் தூக்கம் வராதா? இவரே என்னை படுத்தி எடுக்கறது பத்தாதுன்னு என்னைக் கேக்காம பல இடங்களில் கோத்துவிட்டும் வேடிக்கப் பாத்தர். பலருக்கு என் நம்பர் கிடெச்சு அதில் சிலர் என்னை நோண்ட ஆரம்பிச்சதை பாக்கரேன்.
இது போதாதுன்னு நான் அப்பப்போ பதிவிடும் விஷயங்களை நுணி விரலால் காப்பி செஞ்சு இன்னொரு விரலால் பேஸ்ட் பண்ணி எல்லாருக்கும் அனுப்பிண்டிருப்பதையும் கண்டுபிடிச்சேன். எப்படி?
முன்னப் பின்னே தெரியாத ஒருத்தன் “அன்னைக்கு நீ டிமானிடைசேஷன் பத்தி போட்டிருந்தே, நீ ஆளும்கட்சி கைக்கூலியா?” கேக்கரான்.
பஞ்சாபகேசனை கூப்பிட்டு “சார் என்னை விட்டுடுங்கோ!” மெதுவா சொல்லிட்டேன். “உங்ககிட்டே மட்டும் என் நம்பர் இருக்கட்டும். நீங்க ஒரு மண்ணாங்கட்டி மெசேஜும் அனுப்ப தேவையில்லை. பெசரத்துக்கு மட்டும் போன் யூஸ் செஞ்சுக்கலாம். எல்லா க்ரூப்புலேந்தும் எடுத்துடுங்கோ, என்னைக் கேக்காம யாருக்கும் என் நம்பரைத் தரப்பிடாது. வேணும்னா நான் கும்பகோணம் வரேன். மணிக்கூண்டு கிட்டே என்னை தலைகீழா தொங்கவிட்டு கம்பால் ரெண்டு அடி அடிச்சுக்கோங்கோ, ஆனா “குட்மார்னிங், குட் நைட்” மெசேஜ் பிடவே பிடாது”. சித்தே யோசிச்சுட்டு “சரி”ன்னர்.
1 வாரம் பேச்சு மூச்சே இல்லை. அடுத்தவாரம் திரும்ப ஆரம்பிச்சுடுத்து. அதான் காரை எடுத்துண்டு கும்மோணம் கிளம்பியாச்சு. அடுத்த மாசம் திருநாகேஸ்வரமும் உப்பிலியப்பனையும் பாக்கணும்னு பிளான். அதை இன்னைக்கே செஞ்சுட்டு இவரையும் ஒரு கை பாத்துடரதுன்னு.
நம்பரை ப்ளாக் செஞ்சுட்டு ஹாய்யா இருப்பதுதானேன்னு நீங்க சொல்லலாம். இப்படி ஒரு பைத்தியத்தை நேரில் பாத்துடணும்னும் ஒரு ஆசை. இவரைத் தேடிக் கண்டு பிடிக்கறத்துக்கு நம்பர் வேணும். ப்ளாக் செய்யறதை அவர் முன்னாடியே செஞ்சுட்டு திரும்பலாம்னு ஒரு விபரீத ஆசை.
அவாத்து மாமிதான் எடுத்தா. என்னை அறிமுகப் படுத்திண்டதும் “நீங்கதானா அது?” அட்ரெஸ் தந்தா. “சீக்கிரம் வாங்கோ!” அட! அத்தனை பிரபலமா இவாத்தில் பெசப்பட்டிருக்கோமா? யோஸிச்சிண்டே போனேன். இந்த வேலையை முதல்ல முடிச்சுட்டா சாவகாசமா சுவாமி தரிசனம். காளிமுத்து நகர் மைதானத்துக்கு பின்னாடி தொல்காப்பீயர் தெருவை கண்டுபிடிச்சு இவாத்து முன்னாடி காரை நிறுத்த, வாசலுக்கே மாமியும் இன்னும் ரெண்டு கட்டுமஸ்தான ஆடவர்களும் காரை சூழ்ந்துண்டு என்னை அடிக்கவே வந்துட்டா.
பயந்துதான் போனேன். இவரை பைத்தியக்க்கார டாக்டர் கிளினிக்கில் அட்மிட் செஞ்சிருக்காளாம். அப்புரம்தான் விஷயம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா விளங்கித்து. இவரோட போனவாரம் பேசி இனிமேல் என்னோட சமூக தளத்தில் உறவாட வேண்டாம்னு கராரா சொன்னது இவர் மனசைப் பாதிச்சு பைத்தியம் பிடிச்சாபோல இருந்தாரம். டாக்டர்கிட்டே காமிச்சதும் இவர் இப்படி பண்ணிண்டிருப்பதே ஒரு விதத்தில் பித்து பிடிச்சதாத்தான் வச்சுக்கணும், ஆனா இதை சட்டுன்னு விடப்பிடாது, கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைச்சிண்டு வந்து விடணும்னு சொல்லி மருந்து தந்து படுக்க வச்சிருக்காளாம். “சரி நான் போய் பாக்கரேன்.” கிளம்பிட்டேன்.
போவேனா என்ன? நம்பரை பிளாக் செஞ்சுட்டு ஹாய்யா மதனம் இன்னில் ரூம் எடுத்து டைட் ஏஸிலே தூங்கிட்டேன்.. எப்படியெல்லாம் பைத்தியங்கள்னு தோணித்து. சரியான டயத்தில் தப்பிச்சிருக்கேன்.
இவர் முழுசா குணமாவதற்குள் எனக்கு பித்து பிடிச்சிருக்கும்.
