வசந்த காலம் வருமோ? -4
By N Krishnamurthy
மறுநாள் ரங்கநாயகி ஊருக்கு கிளம்பினாள். வெள்ளித்தட்டில் மட்டைத்தேங்காய்,
அரக்கு கலரில் புடவை,மேச்சிங் ரவிக்கை துண்டு,வெற்றிலை,பாக்கு,மஞ்சள் இத்யாதிகளுடன் ஐம்பது ரூபாய் நோட்டும் வைத்து மைதிலி ரங்கநாயகிக்கு கொடுத்தாள். சீர் பக்ஷணமும் கட்டி கொடுக்கப்பட்டது.
அவளை அழைத்துக் கொண்டு போய் மதுரைக்கு பஸ் ஏற்றிவிட்டு வந்தான் சாரங்கன்.பஸ் கிளம்புமுன் அவளிடம் ஐம்பது ரூபாயை கொடுத்தான் சாரங்கன். வாய் " இது வேர எதுக்கடா",என்று சொன்னாலும்,அவள் கை அதை வாங்கிக்கொண்டது.
ரங்கநாயகி சென்ற பின்பு கோமளத்திடம் சிறிய மாற்றங்கள் தெரிந்தன. அவள் இருக்கும் போது கோமளமும் அவளுடன் சேர்ந்து கொண்டு மைதிலியிடம் சின்னஞ்சிறு குறைகள் கண்டுபிடித்துக் கொண்டிருந்தாள். ரங்கநாயகி போன பிறகு அது அறவே நின்று போயிற்று.
ஆனால் இதையெல்லாம் மைதிலி ஒரு பொருட்டாகவே எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
மைதிலிக்கு ஆசைகள் அதிகம் இல்லை. எங்கேயாவது நல்ல கச்சேரிகள் நடந்தால் சாரங்கனுடன் சேர்ந்து அவளும் போய் வருவாள்.சாரங்கன் பூர்விகல்யாணியை பந்துவராளி என்று சொல்லும்போது அவனை திருத்துவாள்.
வீட்டிற்கு போனதும் இரண்டு ராகங்களுக்கும் உண்டான ஆரோகணம் அவரோகணங்களை சாரங்கனுக்கு பாடி விளக்குவாள். கர்நாடக சங்கத்தின் இந்த இலக்கணங்கள் எல்லாம் அவனுக்கு தெரியாது. பாட்டை நன்றாக ரசிப்பான். நிறைய ராகங்களை கண்டுபிடிப்பான். அவ்வளவு.அது போதும் அவனுக்கு.
காலம் உருண்டோட ஆரம்பித்தது. சாரங்கன் மைதிலி திருமணமாகி இரண்டாவது ஆண்டு நினைவை கொண்டாடினார்கள். மைதிலிக்கு இன்னும் வயிற்றில்,புழு பூச்சி உண்டாகவில்லை. ஏதாவது ஃபங்ஷனுக்கு போனால் ,நிறைய பேர்கள்,சொல்லி வைத்த மாதிரி," என்ன ஒண்ணும் விசேஷம் இல்லையாக்கும். ஒருவேளை பிளான் பண்றேளோ" என்று கேட்டது முதலில் மைதிலிக்கு பெரிதாக தென்படா விட்டாலும் நாளாக நாளாக இது ஒரு பெரிய குறையாக மாறியது. இதை தனியா இருக்கும் போது மைதிலி சாரங்கனிடம் சொல்லி அழுதாள். சாரங்கன் அவளை தேற்றினான். "அடி அசடே. இதுக்கெல்லாம் கவலைப்பட்டுண்டு இருப்பாளா. கொடுக்க வேண்டிய சமயத்தில் பெருமாள் குழந்தையை தானே கொடுப்பான் " என்பான்.
இப்படியே ஆறு மாதம் போனது.மைதிலிக்கு குழந்தை இல்லை என்ற ஏக்கம் அதிகமாகிக்கொண்டே போனது.பெருமாளிடம்
" நான் என்ன தப்பு பண்ணேன்.இப்படி தண்டிக்கறே" என்பாள்.
மைதிலி ஒருநாள் அருகில் இருந்த பெருமாள் கோவிலுக்கு சென்ற போது அங்கு பரணூர் அண்ணா ஸ்ரீ கிருஷ்ண ப்ரேமி சுவாமிகளின் உபன்யாசம் நடந்து கொண்டிருந்தது. அதில் அவர் ஒரு விஷயத்தை தனக்கே சொன்னது மாதிரி மைதிலி உணர்ந்தாள்.
மகான் சொன்னதாவது
"பகவான் நமக்கு சந்தோஷத்தை கொடுக்கும் போது நம்மளில் பலபேர் அவருக்கு நன்றி கூட தெரிவப்பதில்லை. ஆனா எப்ப ஒரு சின்ன துக்கத்தை கொடுத்துட்டாண்ணா,அழுது,ஆகாத்யம் பண்ணிடறோம். ஏண்டாப்பா பகவானே இப்படி பண்ணிட்டேன்றோம். சில பேர் பகவானை திட்டி கூட செய்யறா. ஈஸ்வரன் நமக்கு கொடுக்கிற துன்பத்தையும் நம்ப சமமா ஏத்துக்க பாக்கணும்.
ஒரு தாய் குழந்தைக்கு பிடிக்கும்ன்னு அதுக்கு லட்டு குடுக்குறா. அந்த லட்ட கொஞ்சம் அதிகமா சாப்டூடறது அந்த குழந்தை. வயிறு மந்தமாய், உப்பசம் ஆய்டறது. தாய் அந்த குழந்தையை தன் மடில போட்டுண்டு , அவன் ஏந்துதுகாத பிடிச்சுண்டு, விளக்கெண்ணெயை போட்டி விடுறா.
இப்ப குழந்தை அழறான். "என்ன விட்டூடு. கொலை பண்ணாதே" ன்னு கத்துறான்.இருந்தா கூட தாய் அவனுக்கு விளக்கெண்ணெய் கொடுக்கிறா.எதுக்கு கொடுக்குறா ? உடம்புல ஏற்பட்டிருக்கும் உபாதை சரியாகி ,அவன் பழைய படி இருக்கணும்னு தான் . அதேபோல் தான் பகவான் நம்மளுக்கு கஷ்டத்தை கொடுக்கிறான். வேற ஒரு பெரிய கஷ்டம் நம்மள ஒண்ணும் பண்ணக்கூடாதூன்னு ஒரு சின்ன கஷ்டத்தை கொடுக்கிறான் .அது தெரியாம நம்ம அவனை நிந்தனை பண்றோம். கஷ்டத்தை நம்ப ஏத்துக்கணும். பகவான் கிட்ட மொத்தமா சரணாகதி பண்ணிடனும்.அவனக்கு நம்மளுக்கு என்ன கொடுக்கணம்னு தெரியும்.எப்ப தரணம்னும் தெரியும். அது நஷ்டமா இருந்தாலும் , கஷ்டமா இருந்தாலும், சந்தோஷமா இருந்தாலும் ஏத்துண்டமானா வாழ்க்கையில் நிம்மதியா இருக்கலாம்"
வீட்டுக்கு வந்த மைதிலி பெருமாள் படத்துக்கு முன்னால் உட்கார்ந்து கொண்டு " பெருமாளே. அப்பா. என்னை மன்னிச்சிக்கோ. எனக்கு குழந்தை கொடுக்கணுமா, வேண்டாமா,எப்ப கொடுக்கணும்ன்னு எல்லாம் நோக்கு தெரியும். அதன்படி நீ செய். உன்கிட்ட மொத்தமா நான் சரணாகதி பண்ணீட்டேன்.இனிமே நீ சொல்றபடி தான் நேக்கு எல்லாம்" என்று கூறி
"எற்றைக்கும் ஏழேழ் பிறவிக்கும் உற்றோமே யாவோம்... உமக்கே நாம் ஆட் செய்வோம்"
என்று திருப்பாவையை பாடினாள்.
பிறகு "குறையுன்றுமில்லை
மறை மூர்த்தி கண்ணா " பாடலை மனமுருகி பாடினாள்.
"உன்னை
மறையோதும் ஞானியர் மட்டுமே காண்பார்
என்றாலும் குறை ஒன்றும் எனக்கில்லை கண்ணா" என்ற வரிகளை பாடும்போது
உண்மையில் மனக்குறை நீங்கியவளாய், மனது பஞ்சு போல லேசாக, அந்த சந்தோஷத்தினால், கண்ணிலிருந்து ஆனந்தக்கண்ணீர் பெருகியது.
இதையெல்லாம் மைதிலிக்கு தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கோமளம்
" பெருமாளே. இந்த குழந்தை இவ்வளவு கஷ்டப்படறாளே. இவளுக்காக கண் திறக்க மாட்டாயா" என்று மனமுருக வேண்டிக் கொண்டாள்.
(தொடரும்)
No comments:
Post a Comment