வசந்த காலம் வருமோ?- 13

 வசந்த காலம் வருமோ?- 13

By N Krishnamurthy 

இதுவரை இந்த கதையை படித்துக் கொண்டிருப்பவர்கள், இது மைதிலியின் கதை என்று எண்ணி இருந்தால், உங்கள் அபிப்ராயத்தை நீங்கள் மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். இது மைதிலியின் கதையே அல்ல. இது ம்ருதுளாவின் கதை தான்.எனவே மெயின்  கதை இனிமேல் தான் ஆரம்பிக்கப் போகிறது. நீங்கள் வேண்டுமானால் இதுவரை நான் எழுதியிருந்ததை, முன் கதை சுருக்கமாக வைத்துக் கொள்ளலாம்

மறுநாள்  திங்கட்கிழமை காலையிலிருந்து சாரங்கனுக்கு மனது சரியில்லை. மைதிலியையும், குழந்தையையும் விட்டு விட்டு ஊருக்கு செல்ல போகிறோமே என்ற மன வருத்தம் அவனுக்கு. ஊருக்கு கிளம்பதற்கு முன்  அவன் மைதிலியிடம் தனியாக அரை மணி நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

"சீக்கிரம் கிளம்பி வந்துடு மைதிலி. உன்னையையும், குழந்தையையும் விட்டூட்டு என்னால அங்க எப்படி இருக்க முடியும்" என்றான். அதற்கு மைதிலி"டக்குனு எப்படி  கெளம்ப முடியும். எப்படியும் ரெண்டு,மூணு மாசம் ஆகும்னு நினைக்கிறேன். நீங்க ஓணா நடுவுல இங்க வந்துட்டு போங்கோ" என்றாள். அவன் " சரி நான் நிச்சயம் நடுவில் இரண்டு முறை வந்துட்டு போறேன். நீ சீக்கிரம் வரத்துக்கு பாரு" என்று கூறினான். பிறகு குனிந்து   குழந்தைக்கு முத்தம் கொடுத்தான்.  தூங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தை முழித்துக் கொண்டு அவனைப் பார்ப்பது போல்  அவனுக்கு தோன்றியது.

கோமளம் சீதாலக்ஷ்மியிடம் "எப்ப மைதிலியையும், குழந்தையையும் கொண்டு வந்து விடப் போறேள்" என்று கேட்டாள். எட்டாம் மாசம் அங்கேர்ந்து கெளம்பி வந்ததால  ரெட்டப்பட  மாசத்துல தான் திருப்பி கொண்டு வந்து விடணும் .அவளும், குழந்தையை கொஞ்சம் உடம்பு தேரட்டும். நானே உங்களுக்கு போன் பண்ணி எப்ப கொண்டு வந்து இந்த உடறம்னு சொல்றேன்" என்றாள். "சரி . எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் கொண்டு வந்து விட்டுடுங்கோ" என்றாள்  கோமளம்.காலை டிபன் சாப்பிட்டு விட்டு சாரங்கன்,கோமளா,சக்ரவர்த்தி, ரங்கநாயகி,அவள் கணவர் மற்றும் அவள் பெண் உறையூரிலிருந்து , ஜங்கஷன் செல்லும் பஸ்ஸில் ஏறி,சென்ட்ரல் பஸ் ஸ்டாண்டில் இறங்கினார்கள்.

ரங்கநாயகியையும், அவள் குடும்பத்தினரையும் மதுரை பஸ்ஸில் ஏற்றிவிட்டு, மீதி மூவரும் சென்னைக்கு செல்லும் பஸ்ஸில் ஏறி அமர்ந்தார்கள்.  வீட்டிற்கு செல்லும் போது மணி கிட்டத்தட்ட நாலரை ஆகிவிட்டது.

நாட்கள் ஓடின. ஒவ்வொரு நாளும் குழந்தையிடம் ஒவ்வொரு புது வளர்ச்சியையும்,மாற்றத்தையும்  கண்டு மகிழ்ந்தாள்  மைதிலி. பசியில் குழந்தை அழுது கொண்டிருக்கும் போது, பால் கொடுப்பதை விட, ஒரு நல்ல பாட்டை பாடினால் உடனே அழுகையை  நிறுத்திவிட்டு, ஏதோ சங்கீதத்தை  ரசிக்கும் ரசிகை போல் ஆகிவிடுவாள்.  ம்ருதுளாவுக்கு நாலாவது மாதம் பிறந்ததும் சீதாலக்ஷ்மி வரதாச்சாரியாருக்கு  போன் செய்து ஒரு நல்ல நாள் குறித்து கொடுக்கும்படி  கேட்டுக்கொள்ள, அவர் அதற்கு அடுத்த புதன்கிழமை நாள் நன்றாக இருப்பதாகவும்,  அன்று எட்டு மணிக்கு மேல் பத்தரை மணிக்குள்அனுப்பி வைக்கலாம் என்றும் கூறினார்.

பட்டுசாமிக்கு சமைப்பதற்காக மஹாவை வீட்டிலேயே நிறுத்திவிட்டு, சீதாலக்ஷ்மி குழந்தையையும்,மைதிலியையும்  சென்னைக்கு அழைத்துச்செல்ல முடிவு செய்தாள்.

முதல் நாளே கோமளத்திற்கு போனில் தகவல் சொல்லப்பட்டது. மைதிலி,குழந்தை சகிதம் சீதாலக்ஷ்மி   ஆட்டோ பிடித்து ஜங்ஷன் போய் சேர்ந்தாள். பத்தரை  மணிக்கு சென்னை செல்லும் பாசஞ்சரில் ஏறி அமர்ந்தார்கள். இதுதான் ம்ருதுளாவிற்கு முதல் ரயில் பயணம். முதல் ரயில் பயணம் என்ன, முதல் பயணமே இதுதான். தாம்பரம் வரும் போது கிட்டத்தட்ட 5 மணி ஆகிவிட்டிருந்தது.

ஸ்டேஷனுக்கு சாரங்கன் வந்திருந்தான். அங்கிருந்து ஒரு டாக்ஸி பிடித்து குரோம்பேட்டை வீட்டுக்கு போய் சேரும்பொழுது மணி ஆறே முக்கால் ஆனது. வாசலில் டாக்ஸி நின்ற   சப்தம் கேட்ட கோமளம் ஆரத்தியுடன் வெளியே வந்தாள். குழந்தைக்கும், மைதிலிக்கும்  ஹாரத்தி எடுத்து, நெற்றியில் இருவருக்கும் பொட்டு வைத்து உள்ளே அழைத்துச் சென்றாள்.

 ம்ருதுளாவுக்கு இது புது இடம் என்று நன்றாக தெரிந்திருந்தது. வீட்டில் உள்ளே சென்றவுடன் அழ ஆரம்பித்தாள். மைதிலி அவளை சமாதானப்படுத்தி, மெல்ல அவளை மடியில் போட்டுக் கொண்டு, சின்னதாக ஒரு பாட்டு பாடினாள். அம்மா பாடிய பாட்டை கேட்டு குழந்தை அமைதியாக தூங்க ஆரம்பித்தாள்.

சாரங்கன் அவர்களுடைய பெட்ரூமில் மைதிலியினுடைய பழைய புடவையை எடுத்து தூளி கட்டினான். எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடிந்ததும், மைதிலி குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துவிட்டு, அவளை தூளியில்  போட ,சாரங்கன் தூளியை ஆட்டினான்.தூளி ஆடிய சுகத்தில் ம்ருதுளா நன்றாக தூங்க ஆரம்பித்தாள். மைதிலியும்,ம்ருதுளாவும் வந்த சந்தோஷத்தில் சாரங்கனுக்கும் நல்ல தூக்கம் வந்தது. ட்ரெயினில் வந்த களைப்பில் மைதிலிக்கும் அருமையான தூக்கம் காத்திருந்தது.

நித்திரா தேவி எல்லோரையும் அரவணைத்துக்கொண்டாள்.