வசந்த காலம் வருமோ? - 1

 வசந்த காலம் வருமோ? - 1

By N Krishnamurthy 

சாரங்கனுக்கு கல்யாணம் ஆன போது அவன் வயது இருபத்தி ஆறு. மைதிலிக்கு இருபத்தி மூன்று. ஜாதகப்பொருத்தம் பார்த்து தான் பெரியவர்கள் அவர்களது திருமணத்தை நடத்தினார்கள்.

பெண் பார்க்க சாரங்கன்,அம்மா கோமளம்,அப்பா சக்ரவர்த்தி,சாரங்கனின் ஒரே அக்கா ரங்கநாயகி போயிருந்தார்கள். டிபன்(வேறென்ன பஜ்ஜி,சொஜ்ஜி,காபி தான்.பிறகென்ன பீசாவா கொடுப்பார்கள்)

சாப்பிட்டு முடித்ததும் ரங்கநாயகி மைதிலையை பார்த்து" பாட்டு கத்துக்கறயா" என்று கேட்டாள். ஆமாம் என்பதற்கறிகுறியாக தலையாட்டினாள் மைதிலி.

" அப்போ ஒரு பாட்டு பாடு ",என்றாள் வருங்கால மாமியார் கோமளம்.

மைதிலிக்கு  ஸ்ருதிபாக்ஸை உள்ளேயிருந்து கொண்டு வந்து தந்தாள் அவளது தங்கை மஹாலக்ஷ்மி.

தொண்டையை கனைத்துக்கொண்டு, ஸ்ருதி சேர்த்து,சிந்தாமணி ராகத்தில்,ச்யாமா ஸாஸ்திரிகளின் " தேவி ப்ரோவ சமயமிதே" வை முழுவதும் பாடி முடித்தாள் மைதிலி.

குரல் தேனா அல்லது தேவாம்ருதாமா  என்று யோசித்தான் சாரங்கன். அருமையான பாவம்.

இந்த இந்த இடத்தில் ஒன்று சொல்லி ஆக வேண்டும். சின்ன வயதில் இருந்து சாரங்கன் ஒரு சங்கீத பைத்தியம். கோமளமும், ரங்கநாயகியும் ஏதோ சுமாராகத்தான்  பாடுவார்கள். ஆனால் வீட்டில் தொடர்ந்து பாட்டு கேட்டுக் கொண்டே இருக்கும்.

சங்கீதத்தை கேட்கக்கேட்க சாரங்கனக்கு சங்கீத பைத்தியம் பிடித்துக்கொண்டது. கச்சேரிகளுக்கு தவறாமல் போவான். முதலில் சிறிது, சிறிதாக, ராகத்தை புரிந்து கொள்ள ஆரம்பித்தவன் ,

கிருதிகளைப்பற்றியும் தெரிந்து கொண்டான். அதனால் அவனுடைய சங்கீத ஞானம் நாளுக்கு நாள்  விருத்தி அடைந்தது. ஆனால் என்றைக்குமே அவன் பாட ஆசைப்பட்டதில்லை. அவன் குரல் அப்படி. ஆனால் ஒரு பாட்டு என்ன  ராகம், தாளம், அதை எழுதியவர் போன்ற அத்தனையும் அவனுக்கு அத்துப்படி.

அடுத்த ஜென்மத்தில் ஒரு சங்கீத வித்வானாக  பிறக்க வேண்டும் என்று அவன் ரொம்பவே கடவுளை வேண்டிக்கொள்வான். 

இப்படி மைதிலி அருமையாக பாடுவதை கேட்டு மனதுக்குள் "மணந்தால் இவளைத்தான் மணக்க வேண்டும்" என்று ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டான் சாரங்கன்.

அவள் பாடி முடித்ததும் அவன் தைர்யத்துடன் மைதிலைப்பார்த்து

" சிந்தாமணி ராகத்தில் இது அபூர்வ க்ருதி.பேஷா பாடின  " என்றான்.

மைதிலி புன்னகைத்தாள்.

ஆனால் ரங்கநாயகி இதை அவ்வளவாக ரசிக்கவில்லை.

எல்லாம் ஒரு வழியாக முடிந்ததும் மைதிலியின்  அப்பா பட்டுசாமி, சக்கரவர்த்தியை பார்த்து" தேவரீர். பொண்ண பிடிச்சிருக்கா.உங்க அவிப்பிராயத்தை சொன்னா தேவலை" என்றார்.

சக்கரவர்த்தி  இதைக்கேட்டதும்,நாம் எல்லோரையும் போல,கோமளத்தை பார்த்தார்.

அவராக எதுவும்தீர்மானம் செய்ய முடியாது.

(இவரும் நம்மில் ஒருத்தரோ.

சிறுவயதில் எனக்கு ஒரு தெலுங்கு மாமா, மாமி பரிச்சயமாக இருந்தார்கள். அவர்கள் வீட்டுக்குப் போகும் போது, உள்ள இருந்து தோசை வார்க்கும் சத்தமும், மணமும் வரும். நான் மாமாவை பார்த்து, கொஞ்சம் கூட வெட்கப்படாமல்,"என்ன மாமா தோசை கிடைக்குமா" என்று கேட்பேன் . அவர் உடனே பதில் சொல்ல மாட்டார். வீட்டிற்கு உள்ளே போய், கொஞ்ச நேரம் கழித்து வெளியே வந்து, "உனக்கில்லாத  தோசையா கண்ணா,உள்ளே வாப்பா" என்பார். உடனே பதில் சொல்லாமல், வீட்டுக்கு உள்ளே போவதும், கொஞ்சம் டிலே பண்ணி பதில் சொல்வதும் ஏன் என்று எனக்கு ரொம்ப நாளுக்கு பிறகு தான் தெரிந்தது. உள்ளே சென்று, தன் சகதர்மிணியிடம் பர்மிஷன் வாங்கிக் கொண்டு வந்து வெளியில் சொல்கிறார் என்று.இன்னொரு கொசுறுத்தகவல். இந்த மாமியிடம் தான் நான்" சரஸ சாம தான பேத தண்ட சதுர"  என்ற காப்பி நாராயணி ராகத்தில் அமைந்த தியாகய்யர்வாள் கீர்த்தனையை கற்றுக்கொண்டேன்.

இதுவு நான் கற்றுக்கொண்ட முதலும் கடைசியுமான கீர்த்தனை.சங்கீதத்தில் மதுரை மணி அய்யருக்கு பிறகு நாம்தான் என்ற என் மனக்கோட்டையை தவிடுபொடி ஆக்கியது வேறு யாருமில்லை. என் சொந்த குரலே. என் குரலில் பாட, அது எனக்கே பிடிக்காமல் போனது. சரி,இந்த ஜென்மாவில் சங்கீத ரசிகனாக மட்டும் இருப்போம்.கடவுள் கிருபை இருக்கும் பக்ஷத்தில் அடுத்த பிறவியில் சங்கீத சக்ரவர்த்தி ஆகலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.கர்னாடக சங்கீத ரசிகர்கள் தப்பித்தார்கள்)

கோமளம் ரங்கநாயகியை பார்த்தாள். இதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மைதிலியின் அம்மா சீதாலட்சுமி, இவர்கள் வீட்டில் ரங்கநாயகி தான் "டெசிஷன் மேக்கர்" போல் இருக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டாள். பின்பு ரங்கநாயகி சீதாலட்சுமியை பார்த்து " ஆத்துக்கு போய் கலந்து  பேசி முடிச்சுட்டு, உங்களுக்கு போன் பண்றோம் மாமி" என்று கூறினாள். எல்லோரும் கிளம்பினார்கள். பட்டுசாமியும், சீதாலக்ஷ்மியும் அவர்களை வழி அனுப்பி வைத்தார்கள். மறக்காமல் இரண்டு பெண்மளிகளுக்கும் குங்குமம் கொடுக்கும்போது, தட்டில் ரவிக்கை துண்டை  வைத்து கொடுத்தாள் சீதா லக்ஷ்மி. 

ஜன்னல் வழியாக அவர்கள் போவதை மைதிலி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். எதேச்சயாக   திரும்பி பார்க்கிற மாதிரி, ரங்கநாயகி தன்னை பார்க்காத சமயமாக ,சாரங்கன் அவளை பார்த்தான். பார்த்ததோடு இல்லாமல், ஒரு புன்னகையும் சிந்தினான்.(அசடு வழிந்தான் என்றால் நாகரீகமாக இருக்காது!).

மைதிலி வானத்தில்,Cloud 9 ல், பறக்க ஆரம்பித்தாள்.

வாய் தானாக" வள்ளிக்கணவன் பேரை வழிப்போக்கர் சொன்னாலும் உள்ளம் குளிருதடி " என்று முணுமுணத்தது. பின்னர் கண்ணாடி முன்நின்று "சாரங்கன்" என்று ஒரு முறை சொல்லி பார்த்துக்கொண்டாள்.

(தொடரும்)