ஆதி தாளம்

ஆதி தாளம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 74)

#ganeshamarkalam

மதுரை தல்லாகுளத்தில் லக்ஷ்மி சுந்தரம் ஹால்னு. அத்தனை அழகா காலரி இருக்கைகளும், பெரீய மேடையும் ஆச்சர்யமா இருக்கும். 

அங்கேதான் ஹிக்கின்ஸ் பாகவதர் கச்சேரி கேட்டேன். அப்புரம் “சோ” நாடகங்கள். சென்னையில் சங்கீத சீசன் மாதிரி மதுரையிலும் களைகட்டும். நிறைய கலை நிகழ்ச்சிகள், அம்மா அழைச்சிண்டு போவா. அது தவிர பாட்டு கிளாசும் ஆரம்பிச்சா. நாமளும் ஏதாவது கத்துக்கலாமேன்னு யோசிக்கரச்சே மிருதங்கம் கத்துண்டா என்னன்னு பட்டது. அதுக்கும் முதல்ல பாட்டு கத்துக்கணும்னு சொல்லிட்டா. சேர்ந்தேன். ஒரு கை பாத்துடலாம்னு.

அப்பா தெரிஞ்சவா கிட்டே ஒரு மிருதங்கம் வேணும்னு சொல்லி வச்சர். முதல்ல செகண்ட் ஹேண்டில் வாங்கிண்டு அப்புரம் கத்துண்டதும் புதுசா வாங்கலாம்னு.

எங்காத்து எதுக்கே கணேச பாகவதர்னு பாலக்காட்டு ஐயர் இருந்தர். GNB சிஷ்யர். அவாத்து மாமி துரையம்மா. ரெண்டு பொண்கள், கீதா, சித்ரான்னு. “வாசு வாசு’ன்னு என்மேல் பிரியமா இருப்பா. கீதா பெரியவள், சித்ராவுக்கு என்னைவிட மூணு வயசு கம்மி. ரெண்டும் எங்கம்மா வருஷாந்திர ஊறுகாய் போடரசே வந்து பாத்துண்டிருப்பா. உப்பு/காரம் போதுமான்னு பாத்து சொல்லுங்கோடீன்னு அவா கையில் விழுது வைப்பா. அப்படியே நக்கிட்டு கண்ணில் ஜலம் வரும். நான் சிரிப்பேன். போரச்சே அவாத்துக்கு ஆளுக்கொரு கப்பில் சேம்பிள் வாங்கிப்பா.

பாகவதாராத்து குழந்தைகள். நன்னா பாடுவா. கணீர்னு. சாயங்காலம் ஆச்சுன்ன ரெண்டுபேரும் தம்பூராவை வச்சிண்டு சாதகம் செய்யரதும், நான் எதுத்தாப்புலே போய் உக்காந்துப்பேன். அவா உதட்டையே பாத்திண்டிருந்துட்டு, நானும் பாட்டு கத்துக்கரேனே எங்கே பாடிக்காமின்னு சொல்லிடுவாளோன்னு ஓடிவந்துடுவேன் 

இதெல்லாம் 1988இல். அப்போ எனக்கு வயசு 16 இருக்கும். வாய்ப்பாட்டு கத்துண்டு, அதுக்கப்புரம் மிருதங்கம் வாசிக்க கத்துண்டு ஒரு கச்சேரியில் கூட வாசிச்சது எல்லாம் ஹிஸ்டரி. கீதாவும், சித்ராவும் வளர்ந்து பெரியவாளா ஆகி, ஊரை விட்டு வேர எங்கேயோ மாறிப்போக, எங்கே போனா, இப்போ எப்படி இருக்கான்னு தெரியாம நானும் சென்னைக்கு வத்து மேல் படிப்பு, உத்யோகம்னு வாழ்க்கை திசை மாறிப்போச்சு.

நான் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. அப்புரம் அப்புரம்னு தள்ளிப்போய், அப்படியே இருந்துட்டேன். பண்ணிக்கர பருவத்தில் தள்ளிப்போட்டுட்டு, இப்போ அதைப்பத்தி அதிகம் யோசிக்கரதில்லை. நல்ல வேலை, பெரீய அப்பார்ட்மென்ட் வாங்கிண்டு சென்னை OMRஇல் வாசம். வயசு 47 ஆகப்போரது. ஒரே பையன், பெத்தவா இப்போ இல்லை. நானுண்டு, என் வேலை, புஸ்தகங்கள். அப்பப்போ மிருதங்கத்தை எடுத்து வாசிக்கரதோட சரி. நோ கச்சேரீஸ்! 

மிருதங்கத்துக்கே உள்ள தனிச்சிறப்பு ஸரியா வாசிச்சா அதுவே பாடும். கேக்கரவாளுக்கும் வாசிக்கரவாளுக்கும் அது ஒரு சுகானுபவம். தம்பூராவுலேந்து வர ஸ்ருதி அம்மான்னா, மிருதங்கத்தில் எழும்பும் தாளம் அப்பா மாதிரி உன்னதமான சங்கீதத்தை உருவாக்கும். நீங்க நினைப்பேள், கச்சேரியில் பாடகாதான் பிராதானம், மத்தது பக்கவாத்தியம்னு. இப்போ நகை நட்டோட பட்டு உடுத்திண்டு பாட வர மேனா மினுக்கிகளை பாக்கத்தான் கூட்டம் கூடரதே தவிர சங்கீதத்தில் லயிக்க இல்லை. 

என்னோட மிருதங்க வாத்தியார் முதல்ல சொல்லிக்கொடுத்தது தாளத்தின் லயம்தான் பாடகரை வழிநடத்தும், அதனால்தான் பாட்டுக்கு இந்த ராகம், இந்த தாளம்னு வச்சிருக்கா, ஏதோ சில பாட்டுக்கள் ஒண்ணுக்கு மேலே ராகங்களில் பாடலாம், ஆனால் எல்லாம் சேர்ந்த இந்த அற்புதமான கலவை கேக்கரவா மனசை தொடணும்னா தாளம் பிசகிடப்பிடாது. இத்தை புரிஞ்சிண்டு சுத்தமா கத்துக்கணும்னு.

அதுக்குத்தான் பாடரவாளும் தொடையில் தட்டிக்கரது. தட்டலைன்னா மனக்கணக்கு வச்சுக்கணும்.

கவனமா பார்த்தேள்னா, பாட்டுப் பாடரவா முதல்ல தம்பூராவை ட்யூன் செஞ்சுப்பா. அப்புரம் மிருதங்க வித்வானை வலது பக்கமா வச்சிண்டு அவனையே கவனிச்சிண்டே பாடுவா. ஏன்னா வயலின் இவா பாடரதுக்கு சித்தே பின்னாடியே வருமே தவிர முன்னாடி போகாது. ஆனால் மிருதங்கம் வாசிக்கர கதி சித்தே அதிகமாவோ ஸ்லோவாவோ போய், பாடரவா இணையலைன்னா, கேக்கரவா எழுந்து போயிடுவா. குரு எனக்கு முதல்ல கத்துக்கொடுத்தது ஆதி தாளத்தைதான்.

எத்தனையோ கிருதிகள் இந்த தாளத்துக்கு தான் அமைக்கப்பட்டிருக்கு. அது என்னமோ, நானும் அதைத்தாண்டி போகலை. அப்பா சொல்லுவா, “ஏதாவது கத்துக்கறது நல்லது, அனால் அதையே வருமானத்துக்குன்னு வச்சுக்கணும்னா யோசிக்கணும், படிப்பில் கவனத்தை விட்டுடாதே, அப்புரம் பூவாவுக்கே தாளம் போடுவாய்”னு

பூவாவுக்கு வழி செஞ்சுண்டாச்சு. கத்துண்டது மறந்துடப் பிடாதுன்னு மிருதங்கத்தை எடுத்து வாசிப்பேன். அப்பா செகண்ட் ஹாண்டில் வாங்கினதேதான் இன்னமும். புதுசு வாங்கிக்கணும்னு தோணலை.

நாளைக்கு ஆபீஸ் வேலையா பேரீஸ் பயணம். தில்லி போய் அங்கேந்து நேரே சார்ல்ஸ் டிகால். 3 நாள் வேலை. அப்புரம் சனி ஞாயிறு சுத்திப்பாக்க, அப்புரம் வாபஸ். எத்தனையோ போயிருக்கேன், இங்கே இதான் முதல் தடவை. ஏர்போர்டுலேந்து ட்ரையின் ஏறி நேரே கார து நார் வந்தாச்சு. அங்கே ரயில்வே ஸ்டேஷனை காரன்னு சொல்லுவா. அதுகிட்டே ஹோட்டல் ஐபிஸ்லே ரூம். சாயங்காலம் ஆச்சு. படுத்து தூங்கிட்டு அடுத்த ரெண்டு நாளும் வேலைக்கு போயாச்சு. கூட வேலை பாக்கிரவா காரில் அழைச்சிண்டு போயிட்டா.

மத்தியானம் அவாளொடவே சாப்பாடு. ஃப்ரென்ச்காரா எல்லாத்தையும் கோல்டா சாபிடரா. கூடவே வைன். எனக்குன்னு சலாடும், விதவிதமா ப்ரெட், அப்புரம் வைன். ப்ரெட்டும் நண்டு மாதிரி ஷேப்பில்னா பாத்துக்கோங்கோ.

வந்தவேலை முடியவே “வீக்கெண்ட் என்ன செய்யப்போராய்?” சொன்னேன். ஐஃபெல் டவர், ஆர்க் டி ட்ரியோம்ஃப், லூவர் ம்யூஜியம்னு. “வெர்செயி போகாம ஊருக்குப் போனியான்னா வருத்தப்படுவாய்”. “அது தூரக்கேயாச்சே?” உன் ஹோட்டல் கிட்டக்க கார தே லெஸ்ட் இருக்கு. அங்கேந்து ட்ரையின் பிடிச்சா 27 கிமீ 30 நிமிஷத்தில் போலாம்”. நாளைக்கு அங்கேதான்னு முடிவு செஞ்சாச்சு.

ட்ரையின் பயணமே அத்தனை அழகு, சென் நதி ஓரமா சித்தேபோய், கிட்டக்கவே ஐஃபெல் டவரையும் ஜன்னலுக்கு வெளீலே காமிச்சுண்டே ஊரை விட்டு விலகி அழகா வெர்செயி நகரத்தில் அரண்மனைக்கு 200மீ தூரத்தில் விட்டது. நடந்து போய் லெஃப்டில் திரும்பினா பிரம்மாண்டமான ப்ராமினேட், தூரக்க பெரீய ஆடம்பரமான இரும்புக் கதவோட, அதுக்கும் பின்னாடி தூரத்தில் பேலஸ் பரந்து விரிந்து. இங்கேந்தே இத்தனை அழகுன்னா, உள்ளே எப்படி இருக்கும்னு யூகிச்சுண்டே போனேன். 

பெரீய மாளிகை. 1682லேந்து 1789வரைக்கும் லூயி மஹாராஜாக்களுக்கு இருப்பிடமா இருந்ததாம். ஃப்ரென்ச் புரட்சியில் இவன் மட்டும் இப்படி வாழரதான்னு அவனைப்பிடிச்சு தலையை வெட்டிட்டா. ஏன் வெட்டினான்னு புரிஞ்சுக்கலாம். ஒவ்வொண்ணா இழைச்சு கட்டியிருக்கா. திரைச் சீலைகள், ஃபர்னிச்சர், கட்லெரி, கண்ணாடி விளக்குகள், ஓவியங்கள்னு பாத்துண்டே இருக்கலாம். கண்ணை பிடிச்சு வச்சுடும். எந்த ஜன்னல்லேந்து பாத்தாலும் பரந்து விரிந்த தோட்டம், நாலா பக்கமும், தோட்டத்தை சுத்திவர நாளாகும். பூச்செடிகளும், மரங்களும், பவுன்டன்களும்.

அரண்மனையைப் பாத்துட்டு களைச்சுப்போய், சித்தே உக்காந்தேன். தோட்டத்தையும் கொஞ்சமாவது பாத்துட்டுத்தான் போணம். அப்போதான் அவளை பார்த்தேன். 

நன்னாவே அடையாளம் தெரிஞ்சது. பாகவதர் பொண் சித்ராவேதான். ஊறுகாய் வாங்கி நக்குவாளே அவள். பூசினாப்புலே சதை, அதே துருதுரு கண்கள், நீளமான கூந்தல், ஜீன்ஸுல் டாப்ஸும், பாவாடை தாவணியில் பார்த்த உருவமா? ரெட்டை பின்னலை மடிச்சு வச்சு துரையம்மா கட்டுவா. 

கிட்டே போக, அவளும் நம்மூர்காரன் மாதிரியிருக்கேன்னு திரும்பிப்பாக்க, இவன் யாரென யூகிக்கரத்துக்குள்ளே, “நீ சித்ராதானே?” நான் கேக்க, “டேய், வாசுவா? இங்கே எப்படீ?” முகம் மலர, எதிர்பார்க்காம அவள் தன் இரு கைகளையும் விரித்துப் பிடிச்சுக்க, பழக்கமில்லாத பொனாலும் கொஞ்சம்கூட தயங்காம அவள் கைகளுக்கிடையில் நுழைந்து அவளை அள்ளி அணைச்சுக்கரேன். 

இதுவும், இதுக்கு மேலேயும் இந்தூரில் பொது இடத்தில் சகஜம், இருந்தாலும் தன்னிலை உணர்ந்து வேண்டாவெறுப்பா சட்டுன்னு விலகிண்டு. “நீ எப்படி?” நான் கெக்க, “இங்கே படிக்க வந்துட்டு இங்கேயே தங்கிட்டேன், நீ எப்போ வந்தாய்?” எங்கெ ஆரம்பிச்சு எதுவரைக்கும் சொல்லரதுன்னு வாயடச்சுப்போய்.

“சரி வா, பாலெஸ் பார்த்தாச்சா, இங்கே சைக்கிள் வாடகைக்கு கிடைக்கும். எடுத்துண்டு கார்டனை பார்க்கலாம்.” அழைச்சிண்டு போரா. ஹெல்மெட்டுக்குள் ஃப்ரென்ச் மூஞ்சியா, பாலக்காடா, மதுரையான்னு தெரியாது – இருந்தாலும் அவள் வாசம் என்னிடம். வழியில், அப்பப்போ என்னைப்பத்தி, என் வேலையைப் பத்தி, இங்கே எதுக்கு வந்தேன்னு. 

கீதா கல்யாணம் ஆகி மும்பையில். கணேச பாகவதரும் துரையம்மாவும் இப்போ இல்லை. மதுரைலேந்து அவா கிளம்பி பாலக்காட்டுக்கு போய், கீதா கல்யாணத்துக்கு அப்புரம் அடம்பிடிச்சு இங்கே வந்திருக்கா. ஒரு இடத்தில் “உன்னோட நிறைய பெசணும், உக்காந்துக்கலாம்”னு அழகான செடிமாடத்துக்குள் சைக்கிளை சாச்சு வச்சுட்டு வேலைப்பாட்டுடன் கூடிய இருக்கையில் உக்காந்துண்டோம். லூயிஸ் XV அவன் ராணியோட இங்கே உக்காந்தானோ?

ஒண்ணுமே பெசாமல் என்னையே பாத்திண்டிருந்தா. நான்தான் அமைதியை கலைச்சு “கல்யாணம் ஆச்சா?”

என்னையே தீர்க்கமா பார்த்தவள், “இல்லைடா வாசு. ஒருத்தனுக்கு ஆசைப்பட்டேன். லவ் ஃபெய்லியர்”. ஆச்சர்யமா இருந்தது. இவளுக்கா ஃபெய்லியர்! இந்த 40+ வயசிலும் அழகு சொட்டரது. இந்த பூக்கள் நிரம்பிய வனத்தில், குளு குளு சீதோஷ்ணத்தில், ஒரு அரண்மனையின் கொல்லப்பக்கம் இப்போ மலர்ந்த பூ மாதிரி இருப்பவளை விரும்பாதவன் இருப்பானா? மதுரையைவிட்டு வரச்சே கச்சை வாழைக்காய் மாதிரி இருந்தவள், காஷ்மீர் ஆப்பிளை மனசில் வைக்கும் சௌந்தர்யம். 

“யாரவன், உன்னை வேண்டாம்னவன்?” 

“என் காதலை சொல்லவே இல்லைடா.” “சரியாப் போச்சு, சொல்லலைன்னா எப்படி காதலாகும்?” மெல்ல என் கையை அவள் கையில் எடுத்து வச்சுக்கரா. சித்தே கழிச்சு என் கைகளை தன் நெஞ்சில் வச்சு, “நான் காதலிச்சது உன்னைத்தான் வாசு. சொல்ல இப்போதான் வேளை வந்தது. கீதாவுக்கு மட்டும் தெரியும். பப்பி லவ், சும்மா கடடீன்னுட்டா. ஆனால் எனக்குத் தெரியும், அதுக்கும் மேலேன்னு. தெரிஞ்சப்போ, உன்னை எங்கே தேடரது? இப்போ சொல்லி என்ன பிரயோஜனம்னு நீ நினெச்சா, மன்னிச்சுடு. உன்னைப் பத்தி சொல்லு, உன் மனைவி, குழந்தைகளைப் பத்தி”

என்னத்தை சொல்ல? தனிகட்டைன்னா? ஏன்னு தெரியாமலே கல்யாணத்தை ஒத்திப்போட்டு மிருதங்கத்துக்கு தடவர ரவா மாவு மாதிரி மொழுங்கண்ணியா என் வாழ்க்கையும் ஆயிடுத்துன்னு? எப்படி புரிஞ்சதோ, அவள் கண்கள் விரிய “என்னடா நீயும் ஒண்டிக்கட்டையா?” ரெண்டு பேருக்கும் பெரீஸா சிரிப்பு வந்து அடக்க முடியாம.

 “இப்போவாவது சொன்னியே அசடு! சரி இப்போ என்ன பண்ணணும், தெரியலையே?” 

“வாசு, கிட்டக்க வாடான்னு என் தோளில் சாஞ்சுக்க, நாம இருப்பது காதல் மாநகரமாச்சே, ஏன் மனசை கட்டுப்படுத்திண்டு கஷ்டப்படணும்னு அவளை கட்டிக்கரேன். அவள் தன் முகத்தை உயர்த்தி எனக்கு வாகா வச்சிண்டு, நெக்ஸ்ட் மூவ் உன்னோடதுன்னு கண்ணை மூடிண்டதை பார்த்தப்போ, இனிமேல் நான் உன் வசம், இந்த பரந்த உலகத்தை எனக்கு உன் கண்களால் காட்டுன்னு சொல்ராப்புலே இருந்தது.

ஸ்ருதி லயம் சேர்ந்து ஆதி தாளத்தில் ஜகதாநந்த காரகா மனசின் ஓரத்தில் ஒலித்தது. ஓ, சீதையின் கணவனே, ஸ்ரீ ராமனே, உலகத்துக்கே சந்தோஷத்தை அனுக்ரஹிக்க வல்ல பரப்பிரம்மமே, உனக்கு ஜெயம் உண்டாகட்டும்.