நெஞ்சில் மாமழை

நெஞ்சில் மாமழை (சிறுகதைகள் சீ2 – 82)

#ganeshamarkalam

வாழ்க்கையில் எத்தனையோ நடக்கரது. சிலது சந்தோஷமா, சிலது நடந்துடுமோன்னும் நடந்துட்டா பீதியையும் கொடுக்கும். ஏன் எது நடந்தாலும் ஒரே மாதிரி இருக்க முடியலை? இப்படி அல்லாடரதுதான் வாழ்க்கையா?

ஆபீஸுக்குள் நுழையரச்சே வழக்கமா சுகன்யா உக்கார இடத்தில் வேர யாரோ தத்தி. ரிசெப்ஷனிஸ்டை மாத்தினா கேட்டுட்டு செய்யமாட்டாளா? அதுலேந்தே மூட் அவுட். ஒரு ஸ்டேட்மென்ட் முடிச்சுக் கொடுக்கணும். 3 மணிநேரம் பிடிக்கும். நேத்து மானேஜர் சதாசிவம் கிட்டே “கரெக்டா 12 மணிக்கு உங்க டேபிளில் இருக்கும் சார்”னு ஜம்பமா சொல்லிட்டேன். செய்யலைன்னா வெய்வன். எனக்கு வழக்கமா ஆபீஸ் வேலையில் தப்பாகும். வைதேகிகிட்டே காமிச்சுட்டு தரணும். இன்னைக்குன்னு பாத்து அவள் லீவு. மனசுக்குள் இனம்புரியாத சங்கடம் தொத்திண்டது

அப்போதான் HR ஆபீசர் ஒரு பொண்ணை அழைச்சிண்டு ஹாலுக்குள் வரான். கையைத் தட்டி எல்லோர் கவனத்தையும் ஈர்க்க திரும்பிப் பாக்கரோம். “ஹே கயிஸ் திஸ் இஸ் நர்மதா, நம்ம புது PRO. லெட் அஸ் கிவ் ஹர் அ வார்ம் வெல்கம்.” எல்லாரும் கை தட்டினோம். சங்கடம் போய் மனசுக்குள் மத்தாப்பு.

ஏன்னு கேட்டா சொல்லிடலாம். நர்மதா அத்தனை அழகு. தீபிகா படுக்கோனே + பாகுபலி அனுஷ்கா கலந்து உருட்டி செஞ்சாப்புலே. நடந்து வரச்சே அத்தனை நளினம். கிட்டக்க வந்துட்டாலோ “கிண்”ணுன்னு வாளிப்பான உடம்பு. என்ன பெர்ஃப்யூம் அடிச்சிண்டான்னு ஆராய்ச்சியில் இறங்குவேள். கண்ணை பெரீஸா விரிச்சு பெச ஆரம்பிச்சா சொக்கிப் போவேள். அவள் மூக்குனு கவனம் போச்சுன்னா கண்களை மறந்துடுவேள். உதட்டின் மேல் ஆசை வரச்சே உலகமே சுத்தும். சொல்லிண்டே போலாம். அதான் மனசுக்குள் மத்தாப்பூன்னு.

நர்மதா வந்ததும் சுகன்யா வராததும், வைதேகி லீவில் போனதும் பொருட்டாத் தெரியலை. இன்னும் ஒரு வாரம் இவாள்லாம் கண்ணில் படலைன்னாலும், கவலையில்லை.

சதாசிவன் போன். “மணி 11 ஆச்சு, 12க்கு ஸ்டேட்மென்ட் வேணும், எடுத்துண்டு க்ளையென்ட் பாக்கப் போணம், தப்பில்லாம பண்ணி ப்ரின்ட் எடுத்து ஃபைலில் வச்சு அனுப்பிடு”. பக்குன்னுது. இன்னும் ஆரம்பிக்கலை. முகம் வியர்கறதை பாத்த கணேசன் கிட்டக்க வந்து “செஞ்சு தரட்டும்மா?” “ஆபத்பாந்தவா, அநாதரக்ஷகா”ன்னு அவன்கிட்டே மடிக்கணிணியை நகர்த்தினேன். என்ன மாயம் செஞ்சானோ, கண்முன்னாடியே டாகுமென்ட் பிழையேதும் இல்லாம உருவெடுக்க, “உனக்கு நாளைக்கு ட்ரீட்”னுட்டு படிச்சுப்பாத்து ப்ரின்ட் கொடுத்துட்டேன். மானேஜர் கிளம்பிப் போனதும் ஹ்ருதயம் சீரா அடிக்க ஆரம்பிச்சது.

அதுக்குள்ளே, மூட் ஸ்விங்க்பாளே அது 3 தடவை இந்தக் கோடீலேந்து அந்தக் கோடீவரைக்கும் ஊசலாடினதை இப்படியே விட்டா ஸ்ட்ரெஸ், மாரடைப்புன்னு எங்கே விடுமோ!

நான் பாலசுப்பிரமணியன், பெரீய நிறுவனத்தில் அக்கவுன்ட் எக்ஸிக்யுடிவ்வா 2 வருஷம் ஆச்சு. புதுசு புதுசா கஷ்டமான வேலையா தரானுவ. மனம்விட்டு பேசன்னு கணெசன், வைதேகி இவா ரெண்டு பெரும். அப்போ சுகன்யா? ரிசெப்ஷனிஸ்டை எல்லாரும் டாவடிப்போம். வைதேகி என்னைவிட 4 வயசு பெரியவள், சீனியர். என்னை தம்பியா அடாப்ட் செஞ்சுடுட்டானு நினைக்கரேன். கணெசனும் தம்பி மாதிரிதான். நர்மதாபத்தி என்ன நினைப்பா? 

போன் போட்டேன். “ஏன் வரலை? காணலைன்னு கலங்கிப் போயிட்டேன்” ஏன் கலங்கணும்? சதாசிவம் வேலை கொடுத்தாரா?” “ஆமாம், கணேசன் செஞ்சு தந்தான்.” சந்தோஷப்பட்டா. “நாளைக்கு வந்துடுவேன், அத்தையும் குழந்தைகளும் திடுதுப்புன்னு அதான். வெளீலே போகவேண்டியிருந்தது”. அத்தை மேட்டரை விலாவாரியா சொல்ல நான் கூப்பிட்டது மறந்து போயிடும்னு புதுசா PRO வந்திருப்பதை சொல்ல, அப்படியா, பாக்கணும்னு பிரியப்பட்டா.

மத்தாநாள் சுகன்யாவும் ஆஜர். நுழைரச்சேயே அவள் கிட்டே கணேசன் வழியரதை பார்த்தேன். நேத்து நடந்த விஷயங்களை சொல்லியிருப்பான். முந்திரிக்கொட்டை. இப்போ சுகன்யாகிட்டே பெசரத்துக்கு வேர சாக்கு வேணும். உள்ளே போனவன் வைதேகியைப் பாக்க “வாடா, எங்கே அவள்?” “இன்னும் வரலை போலேருக்கு, வரட்டும், அழைச்சிண்டுபோய் இன்ட்ரோ தரேன்.” வாசலையே பாத்துண்டு உக்காந்தேன்.

இந்த மாதிரி டயத்தில் மனசில் ஒரு வெறுமை, கண்கள் பூத்தாமாதிரி ஃபீல் ஆகும். எதிர்பார்ப்பில், அடி வயித்தில் குடல் பின்னிக்கும். வருவாளா, மாட்டாளா? வந்தால் டக்குன்னு போயிடணும். நிமிஷங்கள் நத்தை மாதிரி. ஒவ்வொண்ணுக்கும் 300 செகன்ட் மாதிரி.

அதோ! நேத்து முதல்நானுட்டு ட்ரடிஷனல் புடவை. இன்னைக்கு சுடி. சுண்டி இழுத்தது, அவள் சீட்டுக்குப்போய் உக்காந்ததும், “வைதேகி வரீயா, போலாம்”னு கேக்க, “வரேண்டா! என்ன அவசரம்?” அப்புரம் ஏதாவது வேலைன்னு போயிட்டா? வா வா”ன்னு இழுத்துண்டு போகாத குறையா போரொம். எங்களை பாத்துட்டு “நானும் வரட்டுமா”ன்னு கணேசன் கேக்க, “அப்படியே கிட, சீட்லேந்து எழுந்துண்டாயானா மண்டையை பிளந்துடுவேன்”னு அதட்டினேன்.

வரதை பாத்துட்டு நர்மதா எழுந்துண்டா. “ஐ ஏம் நர்மதா, யுவர் ந்யூ PRO, நானே வந்து ஒவ்வொருத்தரா பாத்து அறிமுகப்படுத்திக்கலாம்னு இருந்தேன், நேத்து வந்ததும் வேலை தந்துட்டர், ஜாயினிங்க் ஃபார்மெலிடீஸ் இருந்தது” “நான் பாலா, அக்கவுன்ட்ஸ் எக்ஸெக், இது மிஸ்.வைதேகி சவுத் ஜோன் சேல்ஸ் ஹெட்னு, என் அக்கா மாதிரி, மென்டரும் கூட” கை குலுக்கிண்டோம். “அப்புரம் நிறைய பேசரோம்”னுட்டு நாங்க வர, என் முகத்தில் தெரிஞ்ச கெத்தை ஹாலில் எல்லோரும் பார்த்து பொராமைப்பட, அன்னைக்கு மனசில் சந்தோஷம் நிறைஞ்சு வழிஞ்சது. 

அன்னைக்கு பூரா என் கை சாஃப்டா. அடிக்கடி கன்னத்தில் வச்சு. யம்மா!

“வைதேகி, பாத்தியா எப்படி இருக்கான்னு?” “ஏண்டா எப்படி?” “கிவ்”வுன்னு. ஆபீஸே களை கட்டிட்டா மாதிரி.” “ஆமாம், சுகன்யாவுக்கு போட்டி. இனிமேல் பாரு அட்டெண்டன்ஸ் 100% ஆகும், வேலையில் எல்லாரும் கெட்டிக்காராளா மிளிர ஆரம்பிப்பா. நீயும் இனிமேல் யார் தயவில்லாம அக்கவுன்ட் ஸ்டேட்மென்ட் போடுவாய்!” என்னவோ தெரியலை வைதேகி அப்படி சொன்னதும் பலூன் மாதிரி இருந்த மூட் ஊசியால் குத்தினாப்புலே புஸ்ஸுன்னு காத்து இறங்கித்து. இப்போ அதை சொல்லணுமா? சித்தே நாழிகூட நான் களிப்பா இருக்கப் பிடாதா?

இப்படித்தான் மனசில் திடுதுப்புன்னு சந்தோஷமும் கூடிய சீக்கிரமே வருத்தமும் கிலேசமுமாய் மாறி மாறி நடக்கும். இது ஆபீஸ் ஆகட்டும் பெர்சொனல் மேட்டராகட்டும். எனக்குன்னு விதிக்கப்பட்டதோ?

அப்பா இல்லை, அம்மாதான். வரன் பாத்திண்டிருக்கா. ஜாதகம் பொருந்தும், பொண்ணாத்தில் போடோவை பாத்துட்டு பிடிக்கலைன்னு சொல்லிடுவா. அம்மா நன்னா சமைப்பா, அத்தனை கைப்பக்குவம், ருசியா, ஆசையா சாப்டுட்டு படுத்துக்கலாம்னா கரென்ட் போயிடும். தண்ணி மோட்டர் ரிப்பேர் ஆகி இப்போதான் சரி செஞ்சிருப்பேன், இன்னொரு இடத்தில் குழாய் லீக் ஆகும். ஆபீசில் நன்னா போராச்சே ஆத்தில் பிர்ச்சனைகள் தலைதூக்கும்.

வேலை கிடெச்சு 2நா ஆனதும் குளோஸ் ஃப்ரெண்ட்ஸுக்கு ட்ரீட் வேணும்னானுவ. ஜாலியா வரச்சே அம்மா போன். வழுக்கி விழுந்துட்டேண்டா, பக்கத்தாத்துலே டாக்டர் கிட்டே அழைச்சிண்டு வந்தான்னு கணுக்காலில் கட்டு 5 நாள் எழுந்திருக்கவேயில்லை. இப்போ நர்மதா வந்தது, என் ஆபீஸில் சேர்ந்தது மனசுக்கு குதூகலமா இருக்க, அடுத்தது ஏதாவது நொட்டாங்கு நடக்கணுமே, என்னவா இருக்குமோன்னு பயம் கவ்வித்து. வைதேகி வேர “நீயே தப்பில்லாம வேலை செஞ்சு காமி”ன்னுட்டா. அது ரொம்பவே கஷ்டம்.

இப்படி போச்சு நாட்கள். அம்மாவை கேட்டேன்: “ஏன் சும்மா உக்காந்திருக்காய், எனக்கு பொண் பாக்கர மேட்டர் என்னாச்சு? பேச்சு மூச்சையே காணோம்!” “வந்திண்டிருக்குடா, நேத்துகூட சாய்சங்கரா மேட்ரிமோனியல் அனுப்பிச்ச கட்டு அங்கே இருக்கு பாரு”. டீப்பாயில் ஒரு கவர். உள்ளெ 4 ஜாதகம். ஒண்ணுலேயும் போடோவே இல்லை. என்னத்தை நான் பாக்கரது, கட்டத்தையா? அப்போதான் அந்த ஜாதகம் கண்ணில் பட, மனசுக்குள் மாமழை. நர்மதாவாம். மேஷ ராசி, வயசு 27. நம்ம நர்மதான்னா உடனே சரின்னுடுலாம், போடோவைக்கூட பாக்காம. இது வேர யாரோ. வேலைபாக்கர கம்பேனி பேர் முன்னப்பின்னே தெரியாத ஒண்ணு. நான் பாக்கரதை பாத்த அம்மா “நர்மதான்னு ஜாதகம் பொருந்திருக்கு. போடோ நேரா வாங்கிக்கணுமாம். என்னடா செய்யலாம்?”

“எனக்கு இந்த நர்மதாவெல்லாம் வேண்டாம்”னுட்டு வெளீலே கிளம்பினேன்

மறுநாள் ஆபீஸில் வேலையே ஓடலை. நேரத்தை கடத்திட்டு மத்தியானம் கேன்டீனுக்குள் நுழஞ்சா அதிர்ச்சி.

கணேசன் நர்மதாவோட சிரிச்சு பேசிண்டு லன்ச் சாப்பிடரான். கூடவே வைதேகியும், சுகன்யாவும். நம்பளை ஏன் கூப்பிடலை? கோவிச்சிண்டு தள்ளிப்போய் உக்கார, வைதேகி “இங்கே வா.” கூப்பிட அவள் பக்கத்தில் உக்காந்துக்கரேன். கணெசனும் நர்மதாவும், “சாரி, பாலா நாங்க போகணும்” எழுந்துக்கரா. என்னவோ போல ஆகிடுத்து. வைதேகிதான், அவா ரெண்டு பேரும் அரைநாள் லீவு. மாயாஜாலில் சினிமாவுக்கு போரான்னா. 

எப்படிப் போவா? இவன்கிட்டே புல்லெட்னா இருக்கு? அதுலேயா? இவள் எப்படி உக்காருவா? முன்னாடியே பிளானோ! ஜீன்ஸும் டாப்ஸுமானா வந்திருக்கா! ஸ்டோல்ஸ் வேர. முகமூடி சுத்திக்கலாம். இவனோட கிளைன்ட் மீட்டுக்கு பைக்கில் போவேன். வேகமா ஓட்டுவன். இவள் புல்லெட்டில் எப்படி உக்காந்தாலும் அவன் மேல் விழுந்தா மாதிரிதான் முடியும். ப்ரேக் பொடுவானே! எனக்குத் தெரிஞ்சு மாயாஜால் போரவழீலே 8 ஸ்பீட் ப்ரேக்கர். 

என் மனசில் அடிக்கர புயலை கண்ணிலே கவனிச்ச வைதேகி, “இந்தா கொஞ்சம் தயிர்பச்சடி விட்டுக்கோ”ன்னு தன் டிஃபின் பாக்ஸிலேந்து என் சாதத்தில் ஊத்த, “இந்தாடா பாலு”ன்னு சுகன்யாவும் பாட்டிலில் வச்சிருந்த ஆரஞ்சு ஜூஸை தரா. இதெல்லாமா மன பாரத்தை குறைச்சிடும்?

கணேசன் இப்படிப் பண்ணுவான்னு நினைக்கலை. ஹெல்ப் செஞ்சான் ஒத்துக்கரேன். அதுக்காக என் ரூட்டை கிராஸ் செய்யணுமா? நர்மதாவை எனக்கு பிடிச்சதுன்னு நானும் ஒண்ணும் முயற்சி எடுத்துக்கலையே! யார் கிட்டேயும் சொல்லலை. இதுக்கு சீக்கிரம் ஏதாவது பண்ணணும். இல்லைன்னா கை மீறிப்போயிடும்.

ஆனால் சதாசிவம் என்னை பிழிஞ்செடுக்க ஆரம்பிச்சர். அடிக்கடி வைதேகி, கணெசனோட உதவி தேவைப்பட்டது. அதனால் அவன்கிட்டே சண்டைபோட முடியலை. ஒருநா இவன் சட்டையில் நர்மதா பொட்டுக்கர அதே பெர்ஃப்யூம். பல்லைக் கடிச்சிண்டு பொறுத்துண்டேன். மாயாஜால் போரச்சே இதே சட்டை. இன்னும் துவைக்கலை. கொல்லணும்!

அன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை, நர்மதா சேர்ந்து 8 மாசமாச்சு. சாவகாசமா 11 மணிக்கு வரா. நேர மானேஜர் கேபினுக்கு போய் வெளீல வர 1 மணிநேரம் ஆச்சு. வந்தவள் வைதேகி கிட்டெ போய் கிசுகிசுன்னு பேச்சு. லன்ச்சில் நாங்க எல்லாரும் சேர, அவள் பையிலேந்து எடுத்து எல்லாருக்கும் ஒண்ணு தரா. அவள் கல்யாணப் பத்திரிகை. “யாருடீ லக்கி பாய்?” வைதேகி கேக்க, “ஷியாம் இஸ் இன் இன்ஃபோசிஸ்” “எப்படீடி பிடிச்சாய்?” சாய்ஸங்கரா மேட்ரிமோனியலில் 2 வருஷம் மின்னாடி அப்பா ஜாதகம் கொடுத்து வச்சிருந்தார். அப்டேட் கூட செய்யலை. பழைய வேலை டீடையில்ஸ் அப்படியே இருந்தது. அது கிடெச்சு பொருத்தம் பாத்துட்டு ஷியாம் ஆத்தில் போடோ கேட்டா. அப்புரம் எல்லாம் மடமடன்னு நடந்தது”.

நான் டிஃப்பன் பாக்ஸுக்குள் வெறிச்சுண்டு உக்காந்திருக்கேன். நெஞ்சில் மீண்டும் “சோ”ன்னு மாமழை. மேகமேயில்லை, கண்ணீர் தான் அப்படி கொட்டுமோ!. ஆனால் அதே நெஞ்சின் ஒரு மூலையில் லெசா சூரிய ஒளி. 

கணெசன் இல்லை வேர யாரோ ஷியாம்னு தெரிஞ்சுண்டதில் ஒரு சின்ன சந்தோஷ ஒளிக்கீத்து.