ரெண்டாம் கல்யாணம்

ரெண்டாம் கல்யாணம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 81)

#ganeshamarkalam

ரெண்டாம் கல்யாணம் செஞ்சுண்டவா நிறைய பேரை தெரியும். சிலர் ஒரே சமயத்தில் ரெண்டு பொண்டாட்டியொட வாழரதும். இதெல்லாம் சகஜமாகிடுத்து. 

சின்ன வீடு பத்திபெச வரலை. ஏதோ காரணத்தால் தனிமைப் படுத்தப்பட்டவா, வாழ்க்கைத் துணை தவறிப்போக, வயசு இருக்கு, இல்லை குழந்தைகளை கருத்தா பாத்துக்க துணை தேவைன்னு ஜஸ்டிஃபை பண்ணிண்டு, இல்லை சொத்துபத்து இருக்கு, ஏன் தனியா, வயோதிகத்தில் துணை அவசியம், ஒரு ஏழைப்பட்ட ஜீவனுக்கு வாழ்க்கை கொடுத்ததா ஆச்சுன்னு ரெண்டாம் தடவை பண்ணிக்கரதை சொன்னேன்.

என்ன சொல்ரான்னு புரிஞ்சுக்காம, இது தமிழ் பிராம்ணா திண்ணை, சின்னவீடு பத்தி கதை எழுதினா நாங்க பொறுத்துக்க மாட்டோம்னு கிளம்பிடாதீங்கோ. அந்தக் காலத்தில் பணக்கார நிலபுலன்களோட இருந்த பிராம்ணாளும் சின்னவீடு வச்சிண்டான்னு தெரியவரும். மேட்டர் அதுவும் இல்லை.

இது ஃப்ரெண்ட் மதுசூதனன் கதை. அம்மாதோட்டம் மதுசூதனன்னா தெரியும். கும்மோணத்துலேந்து திருநாகேஸ்வரம் போர வழீலே அம்மாதோட்டம். அரசலாத்தங்கரையில் வீடு. அழகான குடும்பம். ஆத்துக்காரி பர்வதவல்லி. ரெண்டு பொண்கள். சரஸ்வதி மூத்தவள், ஜகதீ ரெண்டாமவள். ஆடுதுரைக்கிட்டே நிறைய நிலம். வசதி. சிலவுக்கு உழைக்க வேண்டாம், அப்பா சேர்த்து வச்சுட்டர். 

நிலத்துலே அத்தனை வருமானம் வரலைன்னாலும், கும்மோணத்துலேயே ஒரு கடையும் ரெண்டு அபார்ட்மென்டும் வாடகை வரது. ஆத்துலே காய்கறிக்கு பஞ்சம் இல்லை. அரசலாத்தில் தண்ணிபோய் மாமாங்கம் ஆனாலும் நிலத்தடி நீர் சக்கரையா இனிக்கும். குழந்தைகள் நன்னா படிக்கரதுகள்

கும்மோணம் வந்தாயன்னா எங்காத்துக்கு வந்துடணும்பான். நான் வக்கீல், கிருஷ்ணகிரியில். அடிக்கடி சுவாமி தரிசனம்னு போயிடரது. ஒருவாரம் தங்கி எல்லாக் கோவிலையும் பாத்துட்டு திரும்பரது. ஒவ்வொரு தடவையும் இவாத்தில் தங்க கூச்சமா இருக்கும். பால்ய சிநேகிதன் நாளைக்கு கோவிச்சுக்கப் பிடாதுன்னு போவேன். எல்லாருக்கும் புதுத்துணி வாங்கிண்டு போயிடரது.

கோசல் அண்ணான்னு வாஞ்சையா இருப்பா பர்வதவல்லி. என் ஆத்துக்காரி காயத்ரியும் அவளும் அக்கா தங்கை மாதிரி பழகுவா. எங்களுக்கு குழந்தைகள் இல்லை.

ஆனால் மதுசூதனன் வாழ்க்கையில் கறை பட்டாப்புலே அவன் சுபாவம். எல்லார் கிட்டேயும் நன்னா பழகரவன் பர்வதவல்லி கிட்டே மட்டும் கராரா, சித்தே கீழ்த்தரமா, வேலைக்காரி மாதிரி நடத்துவன். வருத்தமா இருக்கும்.

நன்னா படிச்சவன். சமீபத்து வரைக்கும் சிடி யூனியன் பேங்கில், மின்னாடி கும்மோணம் பேங்க்கா இருந்ததுலேந்து நல்ல உத்யோகத்தில் இருந்தவன். அப்பா போனதும் நிலபுலன்களை, தோப்புகளை பாத்துக்கலாம்னு ராஜீனாமா பண்ணிண்டு வந்துட்டன். பர்வதம் SSLC ஃபெயில். தெரிஞ்சுதான் பண்ணிண்டான். இருந்தாலும் படிப்பு வரலைன்னு அப்பப்போ குத்திக் காட்டுவன். தன் அந்தஸ்துக்கு படிச்ச பொண்ணாப் பாத்திருக்கணும்னு. ரெண்டு குழந்தைகள் ஆச்சு, அந்தப் பேச்சு ஏன்னு தெரியாது.

சின்னச் சின்ன தப்பு, தடுமாற்றங்களை பெரிசு படுத்தி திட்டுவன். பிறத்தியாரை வச்சிண்டே வசை. மின்னாடி நாங்க வந்துட்டு போனப்புரம் நடந்த விஷயங்களை சுட்டிக்காட்டி “உன் தங்கை பர்வதவல்லி என்ன செஞ்சான்னு கேளூ”ன்னு ஆரம்பிச்சு விலாவாரியா சொல்லுவன். சேர்ந்து சாப்பிடரச்சே விளையாட்டா பெசரான்னு எடுத்துக்க முடியலை. நெருங்கின ஸ்நேகிதனாச்சேன்னு லிபெர்டியா? ஆரம்பிச்ச சில நிமிஷத்தில் அவள்மேல் இருக்கார துவேஷம் தெரிஞ்சுடும், பர்வதவல்லி கூனிக்குறுகிப்போவா. எங்களுக்கோ சங்கடமா இருக்கும்

காயத்ரி அவளை “வாடீ நாம எங்கேயாவது கோவிலுக்கு போயிட்டு வரலாம்னு குழந்தைகளையும் அழைச்சிண்டு கிளம்பிடுவள். பர்வதம் இந்த மனுஷன் வாயில் விழாமல் சில மணி நேரமாவது சந்தோஷமா கழிக்கலாமேன்னு. “அண்ணா, அடுத்த தடவை எப்போ வருவேள்”னு கேப்பள். “நீ ஏம்மா குழந்தைகளை அழைச்சிண்டு கிருஷ்ணகிரி வந்து தங்கிட்டுப் போகப்பிடாது? மதுசூதனன் கிட்டே சொல்லட்டுமா?” “.வேண்டாம், கோச்சுப்பர், கேக்காதீங்கோ!”

மதுசூதனன்கிட்டே ஆத்துக்காரியை மத்தவாளை வச்சிண்டு தறக்குறைவாவோ கேலியாவோ பெசப்பிடாதுன்னு சொல்லிக் கொடுக்கணும்னு. கடைசீ சமயத்தில் ஏதோ ஒண்ணு தடுக்கும். என்னதான் இருந்தாலும் சொந்த தங்கை இல்லை, உரிமை எடுத்துண்டு கேக்கப்போய் “இது என் பெர்சொனல் மேட்டர்”னு சொல்லிட்டா எங்க நட்பில் விரிசல் வருமோ?. அதெ சமயத்தில் ஓரு நல்ல மனுஷிக்கு இத்தனை இருந்தும் கணவனோட சுமுகமான வாழ்க்கை அமையாம போச்சேன்னு மனசை கசந்து போகும்.

வேர ஒண்ணும் கம்மி இல்லை. அவள் அவன்மேல் அத்தனை மதிப்பும் மரியாதையும், முகம் கோணாம நடந்துண்டு, அந்தக் காலத்து ,மனுஷி போல, கணவனே கண்கண்ட தெய்வம்னு இருக்கரச்சே அவன் ஏதோ தன்னை விட கீழே ஒரு நிலையில் பிறந்துட்டு குருட்டு அதிர்ஷ்டத்தில் இவனோட வாக்கப்பட்டுட்டா, நல்ல வாழ்க்கை அமைச்சுட்டது, அவள் சௌகர்யமா வாழரது இவன் போட்ட பிச்சைன்னு இவன் நடந்துக்கரது சகிக்காது.

கல்யாணம் ஆன புதுசில் அன்னியோன்யமாத்தான் இருந்திருக்கான்னு தெரியும். இவன் கல்யாணத்துக்கு போனப்போ இவன் அப்பா இவனை ஹனிமூனுக்கு சிங்கப்பூர் அனுப்பிச்சர். இவளுக்கு நகை, பட்டுன்னு நிறைய வாங்கிண்டு வந்துடுவன். ஏதாவது சாக்கு சொல்லி பேங்கில் பெர்மிஷன் போட்டு இவளொட இருக்கணும்னு வந்துடுவன். என் கல்யாணத்துக்கு வந்தவன், என்னையும் காயத்ரியையும் வச்சிண்டு “நீங்க எங்களைப்போல அன்னியோன்னியமான தம்பதிகளாய் வாழ்ந்து காட்டணும்”னு சொல்லி ஜோடி வெள்ளி குத்துவிளக்கு தந்தான். குழந்தைகள் பொறந்தப்போ அச்சச்சோ நமக்கு பிள்ளை இல்லைன்னு கோவிச்சுக்காதவன், எப்போலேந்து மனைவியை துச்சமா நடத்த ஆரம்பிச்சான்னு தெரியலை. பல வருஷமான்னு மட்டும் தெரியும். இவாளுக்குள் என்ன நடந்து இப்படி மாறினானோ!.

ஆராய்ச்சி பண்ணி என்ன ஆகப்போரது? இவனை ஆம்படையா மேல ஆசையும் பாசமுமாய் பாத்துடணும்னு மட்டும் மனசில் நினெச்சுப்பேன். இந்த தடவை போரச்சே காயத்ரியைவிட்டு நட்பு முறையில் பர்வதவல்லியை கேட்டு கண்டுபிடிச்சு ஏதாவது முயற்சி செஞ்சா நல்லதுன்னு பட்டது.

கார்த்தீ மாசம் மழை முடிஞ்சதும் கிளம்பியாச்சு.

கும்மோணம் ஸ்டேஷன்லேந்து அம்மாதோட்டம் 8 கிமீதான். சாப்டுட்டு பேசிண்டிருக்கச்சே மதுசூதனன் போஸ்ட் ஆபீஸ் வரை போணம்னுட்டு போனான். காயத்ரி மெல்ல பர்வதத்தோட பேச்சை ஆரம்பிச்சா. நாம எதுக்குன்னு திண்ணையில் படுத்துண்டவன் அப்படியே அசதீலே எழுந்துக்கரப்போ சாயங்காலம் 6. உப்பிலியப்பனை பாத்துட்டு வரலாம்னு இவளும் நானும் கிளம்பினோம். 

காயத்ரி கிடெச்ச விவரத்தை சொன்னா. 

4 வருஷத்துக்கு முன்னாடி உங்க நண்பர் வைரல் வந்து கிடையாக் கிடந்திருக்கார். 2 வாரம் ஆச்சாம் குணமாக. சில மாசம் போக ஆத்துக்கு வந்த இவள் அத்தை சும்மா இல்லாம “உங்காத்துக்காரர் உன்னை ஆசையாப் பாத்துக்கராரா, “எல்லாம் நல்லபடியா நடந்திண்டிருக்கோ?” சூசகமா விசாரிச்சிருக்கா. இவளும் “அதெல்லாம் பாத்துக்கரர், ஆனால் இப்பெல்லாம் அவரால் அதெல்லாம் முடியறதில்லைன்னு சொல்லியிருக்கா. விளையாட்டா சொன்னதை வாசலில் இருந்தவர் காதில் விழுந்திருக்கு”.

“அத்தை பொனப்புரம் இவளை திட்டியிருக்கர். அன்னீலேந்து அவர் இப்படி சுத்தமா மாறிட்டர்னு இவ சொல்லிட்டு, எத்தனையோ தடவை நான் செஞ்சது தப்புன்னு மன்னிப்பு கேட்டாளாம், மனசு மாராமல் எப்பவும் குத்தம் குறை சொல்லிண்டு, பகிரங்கமா அவமானப்படுத்திண்டு. இப்போ என்ன செய்யரது?” என்னை கேட்டா காயத்ரி.

இதை வச்சு மதுசூதனனை மடக்கறதா?, அப்புரம் பர்வதம் இன்னும் ரெண்டு பேர்கிட்டே அதுவும் நெறுங்கின சிநேகிதனுக்கும் சொல்லிட்டான்னு குமைஞ்சு போவான். இன்னும் விபரீதம்! ஏதாவது செய்யணுமே? 

அன்னைக்கு சனிக்கிழமை. “வாடா சாரங்கபாணி கோவிலுக்கு நாம போலாம்”னு கிளம்பினோம். எனக்கென்னமோ பெருமாள் வழி காமிப்பார்னு பட்டது. அதுக்குத்தானே பெருமாளுக்கு ஊர்பூரா கோவில் கட்டி வச்சிருக்கோம்! நண்பன் வாழ்க்கை திரும்பவும் மலரணும். என் தங்கை முகத்தில் சந்தோஷம் திரும்பணும்.

கோவிலுக்கு போகன்னு ஆட்டோவில் ஏரினா அவன் தஞ்சாவூர் சாலையில் விட்டுட்டான். அங்கே சிவன்கோவில் பக்கத்தாலே சந்தில் நுழைஞ்சு சாரங்கபாணி கோவில் ராஜகோபுரத்துக்கு போர வழீலே ஒரு வயசான தம்பதி 80+ இருக்கும், அந்த மூதாட்டி முதியவரை கைத்தாங்கலா நடத்தி அழைச்சிண்டு போரா, ஒரமா வண்டி வராத இடமாப் பாத்து அவரை உக்காரவச்சு கோவிலே கிடெச்ச பிரசாதத்தை அழகா கையில் எடுத்து ஊட்டி விடரதை பார்த்துட்டு, நின்னுட்டேன்.

“மதுசுதனா உனக்கு இப்போ என்ன வயசுடா?” “52”. “சரி, சரஸ்வதி படிப்பு முடிச்சதும் கல்யாணம் பண்ணணும். அப்புரம் ஜகதி. அதுக்கப்புரம் நீயும் பர்வதவல்லியும் தனியா இத்தனை பெரீய வீட்டில். என்ன செய்யரதா உத்தெசம்?” “என்னத்தை செய்யரது. மத்தவா போல காலத்தை தள்ள வேண்டியதுதான்”. “எப்படி? இதோ பாக்கரையே இவா மாதிரியா?” அந்த தம்பதியை காமிச்சுக் கேக்கரேன் அப்போதான் அவன் அவாளை கவனமா பார்க்கரான். அப்புரம் என்னை பார்த்தான். “என்ன சொல்ல வராய்?”

“டேய், உன்கிட்டே பேசினா நீ தப்பா எடுத்துண்டுடுவையோன்னு பயந்தேன், இப்போ கோவில் முன்னாடி வச்சு கேட்டுடரேன். நீ என் தங்கையை அடிக்கடி திட்டரதும் மோசமான வார்த்தைகளில் கேலி செய்யரதும் தப்புடா. நினெச்சுப்பாரு உனக்கு அவள்தான், கடைசீவரை கூடவே வர தோழின்னு கல்யாணம் பண்ணிண்டுட்டு அவளை தாழ்த்திப் பேசரது எத்தனை தப்பு? மாதொருபாகன் தத்துவம் என்ன சொல்ரது? மனைவி நம்மில் பாதி. அவளை தாழ்த்தினால் நாமும் தாழ்ந்துதானே போவம்? ஏதோ அறியாம அவள் உன்னைப்பத்தி விளையட்டா எப்போவாவது சுட்டிக்காட்டி பேசியிருக்கலாம். இன்னுமா அதுக்காக வன்மம் மனசில்? போரும்டா!”

“பர்வதத்துக்கு உன் மேல் அத்தனை மரியாதையும் பிரியமும். இத்தனை நடந்தும் அவ மாறவேயில்லை. உனக்கு அது கண்ணில் படலையா. இத்தனை நீ அழிச்சாட்டியம் செய்யராய், எங்களை வச்சிண்டே, பர்த்திக்கு அவ என்னைக்காவது உன்னை கோவிச்சிண்டிருக்காளா? நினெச்சுப்பார்.”

கேட்டுண்டே உம்முன்னு பெசாம கோவிலுக்குள் வந்துட்டு பெருமாளை சேவிச்சுட்டு பெசாமலேயே வந்தான். திரும்பி வரச்சே அந்த வயசான தம்பதியை அவன் கண்கள் தேடினதை பார்த்தேன்.

ரெண்டு பேரும் சரியா அடுத்த நாள் முழுவதும் பெசிக்கலை. ஆனால் எப்பவும் இல்லாம, ஊருக்கு கிளம்பரச்சே ஸ்டேஷனுக்கு வரேன்னுட்டு கூடவே வந்தான். பிளாட்பாரத்தில் அவன் சொன்னது அதிர்ச்சியா இருந்தது.

“நான் ரெண்டாம் கல்யாணம் செஞ்சுக்க போரேன்”. 

பக்குன்னுது. “டேய் என்னடா இது? நான் நேத்து அத்தனை சொன்னதும் வேஸ்டா? இல்லை நான் சொன்னதுக்கு கோவிச்சுண்டுட்டயா? என்மேல் கோவத்தை பர்வதத்தின் மேலே காமிக்காதேடா. மன்னிப்பு கேட்டுக்கரேன், நான் அப்படி உன் விஷயத்தில் மூக்கை நுழைச்சு பேசியிருக்கப் பிடாதுதான்.” 

“இல்லைடா நான் ரெண்டாம் கல்யாணம் செஞ்சுக்கப் போவது பர்வதத்தைதான். மானசீகமா. புதிய வாழ்க்கை துவங்கப் போரேன். உனக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லத்தான் கூடவே வந்தேன்”. 

அப்போத்தான் நின்னுபோன மூச்சு திரும்ப வந்தது.

“பேஷா பண்ணிக்கோ, கல்யாண சாப்பாடும் போடு, எனக்கு அலுக்காது”ன்னுட்டு ஸந்தோஷமா கிளம்பினேன்.