விமர்சகி(2 of 2)

71. விமர்சகி(2 of 2) (சிசீ6) #ganeshamarkalam

உஷா கிட்டேந்து என்ன மெஸ்சேஜ்? நீங்களும் ஆவலா இருப்பேள்.

“நாளன்னைக்கு திண்ணை மீட் வரேளோன்னோ? அங்கே சந்திக்கலாம்.” அச்சச்சோ! பணத்தை கட்டீட்டு போலாம்னு பிளான் செஞ்சது. மறந்தேன்னா போச்சு! நல்லவேளை ஞாபகப்படுத்தினா. போனா நிறைய மனுஷாளப் பாக்கலாம், குறிப்பா உஷாவை, ஏன் அழுதான்னு தெரிஞ்சுணும். இனிமேல் யாரும் அழராப்போல் எழுதக் கூடாது. படிக்கரவாளுக்கு என்ன பிடிக்கும்னும் தெரிஞ்சிக்கணும். முக்கியமா இத்தனை நீளமா விமர்சனம் எப்படிப் போடரான்னும் உஷாவ கேக்கணும்.

மீட்டுக்கு 9க்கு வாங்கோம்பா. டயத்துக்கு போயிட்டா ஆரம்பிச்சுடுவாளா? கிடையாது. விழா எப்ப ஆரம்பிச்சா நமக்கென்ன? எல்லாரையும் பாத்து பெசிண்டிருக்கலாமே. ஃபில்டர் காபி கொடுப்பா. ஒண்ணுக்கு ரெண்டா வாங்கிண்டு உக்காந்தம்னா பொழுது போகும். மத்தியானம் சாப்பாடு நன்னா இருக்கும். கூட்டத்தில் வாசகி உஷாவை வாட்ஸப் DPய வச்சு கண்டுபிடிச்சுடலாம்.

சந்தனம், ரோஜாப்பூ வாங்கிண்டு எங்கே உக்காரலாம்னு பாத்தா அந்தண்டை அங்கணத்துலேந்து உஷாவே என்னைப் பாத்ததுட்டு “இங்கே இருக்கேன்!” கையசைக்க, மொதமொத நான் நேரில் சந்திச்ச வாசகியா தான் ஆகிட்டது தெரியாமலே அத்தனை பிரியமா சிரிக்க எனக்கு அப்பாடான்னு ஆச்சு. சமாதானமாயிட்டாப் போலேருக்கு. மன்னிப்பு கேக்கேண்டாம்,

ஆனா பாருங்கோ நான் போட்டுண்டுருந்த முழுநீள ஜிப்பாவான்னு தெரியலை நிறைய பேருக்கு இவன்தான் அவன், கதை எழுதரவன்னு தெரிஞ்சுட பாத்து குசலம் விசாரிக்க, கதை நன்னா எழுதரேள்னும், உங்க கதை டைட்டில் எல்லாத்தையும் வட்டமான அட்டையில் எழுதி மாலையாக் கட்டி ஆங்காங்கெ தொங்க விட்டுட்டம்னு சிலர் காமிக்க, ஆச்சர்யப் பட்டுப் போனேன். உஷாவும் கையில் ஒரு வட்ட அட்டைய வச்சிண்டு. போய் உக்காந்ததும் காமிச்சா. “இனிமேல் அப்பா” “இதுக்குத்தான் அழுதேன்”. ஐயோடா!

“அன்னைக்கு போனில் கூப்டிருந்தேனே?” “பாத்தேன். அப்பரம் கூப்பிடணும்னு. மறந்துட்டேன், வேலை மும்முரம். அது போட்டம். இப்பெல்லாம் என் கமென்ட் படிச்சு பதில் போடரேள் போலேருக்கு?” “போடலைனா சும்மா விடுவேளா?” “வாஸ்தவம். இன்னைக்கு உங்க கதைகளைப் பத்தி நிறைய பேசணும்”. “பேசலாம் எனக்கும் உங்க விமர்சனங்களைப் பத்தி பேசணும்”. செஞ்சுடலாம்னு தீர்மானம் எடுத்துட்டு விழா சமாச்சாரங்களில் கவனத்த திருப்பினம்.

அன்னைக்குப் பூரா குட்டி மேடையில் என்னென்னவோ நடந்தது. நடுநடுவே உஷா சேரை பின் வரிசையில் இருந்த என் பக்கம் முழுக்க திருப்பிக்க நாங்க பாட்டுக்கு அரட்டைய தொடர்ந்தோம்.

“உங்க கதைகள் எல்லாமே நன்னா இருக்கு. எங்கேந்து ஐடியா பிடிக்கரேள்?” “பலது என் சொந்த அனுபவம்தான். அதில் இப்படி அப்படி கற்பனை கலந்து உசிலிச்சு எடுத்தா கதை.” “அதிசயம் என்னன்னா, நீங்க எழுதுவது இன்னும் பலபேர் இல்லங்களில் நடந்ததாவே இருப்பதால் ரிலேட் செஞ்சுக்க முடியறதே! அதுதான் ஒரு கதை படிச்சதும் அடுத்தது என்னவா இருக்கும்னு ஆவலைத் தூண்டும்.” “ஆமாம், இன்னும் சிலரும் அப்படித்தான் சொல்ரா. நீங்க மட்டும் எப்படி அத்தனை விரிவா விமர்ஸனம் பொடரேள்?” நீளமான்னா தப்பா எடுத்துண்டு கோவிச்சுண்டா? “இனிமேல் அப்பா” கதைக்கே இன்னும் மன்னிப்பு கேக்கலை. “எனக்கு கதை படிச்சதும் தோணித்த போட்டுடணும். மனசில் இருப்பதை ஷேர் செய்யணும். நிறைய தோணும். உங்க கதைகள் எண்ணங்களை தோற்றுவிக்கும்.”

“எதைப் பத்தி எழுதினாலும் அதெல்லாம் உங்க வாழ்க்கையிலும் நடந்திருக்கு. அதான் ஆச்சர்யம்”. “இதில் ஆச்சர்யம் என்ன? உணர்வுகள், வலிகள் எல்லாருக்கும் பொது. உங்களுக்கு வந்தா ரத்தம். இன்னொருத்தருக்குன்னா தக்காளி சட்னீயா?” இதை எங்கேயோ கேட்டாப்போல் பட்டது. “அப்படியில்லை. விதவிதமா ஒண்ணைப்போல் ஒண்ணு பிடாதுன்னு எழுதரப்போ, இதைப்போல் ஒண்ணு என்ன, என் கிட்டே வண்டி இருக்குன்னு நீங்க சொல்ராப்போல் உங்க விமர்சனம்.” ஆனா உஷா கவனம் வேற எங்கேயோ போயிடுத்து. சித்தே மௌனமா இருந்துட்டு சட்டுன்னு “ஓண்ணு கேப்பேன், பதில் சொல்லுங்கோ பாப்பம்?” பக்குன்னுது. கேட்ட தோரனை “நீ கதையெல்லாம் எழுதரே, இதுக்கு பதில் தெரியரதான்னு பாப்பம்” எங்கிரார் போல். “கேளுங்கோ!”

“வாசகிக்கும் விமர்சகிக்கும் என்ன வித்யாசம்?” ஜுஜூபி. என்னவோன்னு நினைச்சு பயந்தேன். “வாசகர் கதை படிச்சுட்டு போயிடுவா. விமர்சகர் கதைக்கு தன் கருத்துக்களை விமர்சனமா தெரியப் படுத்துவா. இந்த வித்யாசம் தெரிஞ்சதுதானே” “கிட்டத்தட்ட சரி. இன்னொண்ணூம் கேட்டுடரேன். உங்களுக்கு வாசகர் பட்டாளம் வேணுமா, விமர்சகர்கள் தேவையா?” இது ட்ரிக்கி கொஸ்சீன். மூணாவது எப்படி இருக்குமோ? “வாசகாத்தான் வேணும். நம்ப கதைய எத்தனைபேர் படிக்கரான்னு தெரிஞ்சுண்டு அது கணிசமா இருந்தா சந்தோஷம், நாளுக்குநா அதிகமானா இன்னும் குஷி. விமர்சனம் தேவைதான். எனக்கு பிடிக்கலைன்னா? கதை எழுதியாச்சு போட்டாச்சு, விமர்சனத்தை வச்சுண்டு என்னத்த பண்ண?” “ஸரி! எனக்குப் பட்டத நான் சொல்ரேன். கேட்டுக்கோங்கோ!”

“கதை படிக்கரவா எல்லாரும் வாசகாதான். கமென்ட் போடலாம், சின்னதாவோ பெரீசாவோ. போடாமலும் போலாம், படிக்கரவா அவாவா நட்பு வளையத்தில் உங்க கதைய பகிர்ந்துண்டு, உங்களுக்கு தெரியாத வாசகாளும் இருப்பா. விமர்சகாளும் வாசகாத்தான் ஆனா அவா டிப்பரென்ட்”. “எந்த விதத்தில்?”

“வாசகா சுவாரஸ்யத்துக்காக மட்டும் கதை படிச்சுட்டு போரவா. நீங்க ஜாலிக்காக எழுதினேள். அவா ஜாலியா படிப்பா. போயிடுவா. வேற வேலை இருக்காதா பின்னே! ஆனா விமர்சகா அவா படிச்ச கதைய சுவாரஸ்யத்துக்காகவே படிச்சாலும் அதை உள் வாங்கிண்டு, மனசுக்குள் அசை போட்டு அதோட ரிலேட் செஞ்சுண்டு, அவா வாழ்க்கையில் நடந்த சம்பவங்களோட கம்பேர் செஞ்சு அப்போ எழும் எண்ணங்களை உங்களொட பகிர்ந்துண்டு அத்தோட நிறுத்திடாம கதை இதனால், இன்னின்ன காரணங்களுக்காக நன்னா இருந்தது, ஒத்துக்க முடிஞ்சது இல்லை அவ்வளவா பிடிக்கலை, சுத்தமா சகிக்கலை. இப்படி கதை முடிச்சிருக்கப் பிடாதுன்னெல்லாம் தங்கள் கருத்தை உங்களோட பகிர்ந்துக்க ஆசைப்படுபவா. இப்போ சொல்லுங்கோ உங்களுக்கு வாசகா வேணுமா விமர்சகா வேனுமா?”

சொல்லிடலாம் விமர்சகாத்தான் வேணும்னு. ஏன்னா உஷா தன்னை விமர்சகியாத்தான் உருவகப் படுத்திக்கரா. ஆனா இவரை இன்னும் பேச வைக்கணும்னு ஆசை! எத்தனை வாசகா இப்படி என்னோட உக்காந்து பேசப் பிரியப் படுவா? என்னோட டயம் ஸ்பெண்ட் செஞ்சு தன் எண்ணங்களை சொல்லுவா? இன்னும் தெரிஞ்சுப்பம்னு ஆவல். “நீங்க கதை எழுதினா உங்களுக்கு பிடிச்சது வாசகாளா விமர்சகாளான்னு சொல்லுங்கோ. நான் அப்பரமா சொல்ரேன்.”

“இதென்ன வம்பா இருக்கு. இருந்தாலும் சொல்ரேன். விமர்சகா உங்க கதைக்கு, அது சப்பையா இருந்தாலும் பொறுமையா ஜரிகை பார்டெர் வச்சு தைச்சு அழகு பாப்பா. நல்ல விமர்சனம் படிக்கரச்சே “அட”ன்னு தோணும். கதை படிக்கரப்போ வராத “அட” அது. நாமளே யோசிக்கலை, கதையில் இவ்வளவு சொன்னமான்னு ஃபீல் வரணும்.” “ஆமாம் பாத்திருக்கேன், சில சமயம் கதைல இல்லாத ஒண்ணை கற்பனை செஞ்சுண்டு விவரமா அதைப் பத்தி எழுதுவேள்”. “நீங்களும் அதெல்லாம் கதையில் இல்லைன்னு கோவிச்சுப்பேளே! வாஸ்தவந்தான். உங்க கதை என்னை எங்கெங்கோ இழுத்துண்டு போகும். அலை பாயாத மனசில் கதையானது அப்படிப்பட்ட சிந்தனையா கிளப்பித்துன்னு வச்சுக்கலாம். விமர்சனங்கள் சில சமயம் கதைக்கு வெளீலே போகும். தப்பில்லையே!”

“இல்லை. அதுலேந்து அடுத்த கதைக்கு ஒரு கோணம் கிடைக்குமே! எந்த விமர்சனத்தையும் புறக்கணிப்பதில்லை”. “அப்படித்தான் இருக்கணும். கதை எழுதிட்டு வாசகா என்ன சொன்னாலும் ஏத்துக்கணும். இன்னொண்ணூம்.” “என்ன?”

“வாசகாளப் பத்தி சொன்னேன். சுவாரஸ்யத்துக்கு படிச்சுட்டு காய் நறுக்கப் போயிடுவான்னு. சிலர் தமிழில் எழுத்துப் பிழை என்ன செஞ்சேள்னு பிடிக்கவே படிக்கரான்னும் தெரியும். யாரும் கதை படிக்கரச்சே செஞ்சிண்டிருந்த ஜோலிய விட்டூட்டு, 30 பிராயாணாமம் செஞ்சு மனசை ஒருமுகப் படுத்தி உங்க கதயே உலகம்னு வரிச்சிண்டு படிக்கலை. போர போக்கில் அசால்டா சரி இன்னைக்கு என்னன்னு எழுதிருக்கேள்னு படிப்பா. பின்னாடி லலிதா சகஸ்ரநாம டேப் இல்லை அர்ணாப் கோஸ்வாமி டிபேட் நடக்கும். நான் படிக்கரச்சே ஆத்து பிர்ச்சனை பல என் மனசில் சடுகுடு விளையாடும், பேரன் என் பின்னலைப் பின்னரேங்கிர சாக்கில் முடிச்சு போசுவன். அதெல்லாத்தையும் மீறி உங்க கதை எங்க கவனத்த பெறணும். அப்பத்தான் அது மனசைத் தொட்டதா ஆகும்.”

இத்தனை இருக்கோ! இன்னும் சொல்ரா. “இத்தனையையும் மீறி கதை தாக்கத்தை ஏற்படுத்தினா விமர்சனம் பொட்டே தீருவேன், சொச்சது கிடக்கட்டும் உடனே போடலாம்னு. ஒரு கதைலே அத்தை பொண் இவனுக்குத்தான்னு சொல்லிச் சொல்லி ஒருத்தனை தயார் படுத்திட்டு கடைசீலே அவள் இன்னொருத்தனோட ஓடிப் போய்டுவா. இவன் பிரம்மச்சாரியா தங்கிப்போய் வாசகேட்டுச் சத்தம் கேக்கரப்போல்லாம் முறைப்பொண் வரான்னு பித்து பிடிச்சு அலைவனே ஞாபகம் இருக்கா? படிச்சதும் என் மாமா பையன் ஞாபகத்துக்கு வரலாம். வந்தா விமர்சனம் உருக்கமா இருக்கும். அப்படியெல்லாம் இல்லைன்னா உங்க கதாநாயகன் மாதிரி அடிமுட்டாள் காஞ்சீவரத்தில் கிடையாதுன்னு விமர்சனம் பண்ணுவம்”. “ அதாவது, ஒருத்தர் மனசை உருக்கும் கதை இன்னொருவருக்கு தமாஷ்னு சொல்ரேளா?”

“பின்னே இல்லையா. கதை அஸ்திவாரம் போல். விமர்சனம் அதுக்கு மேலே எழும் கட்டிடம். எங்க இஷ்டத்துக்குத்தான் எழுப்புவம். நீங்க கட்டின கல் வரிசைய மாத்த முடியாதுதான். ஆனா ஹால் வச்ச இடத்தில் நாங்க மாட்டுக் கொட்டாயே எழுப்புவம். வராண்டாவுலே கிச்சன்”. “இப்படியெல்லாம் செஞ்சா என் மனசு நோகாதா?” “நோகப்பிடாது. எழுத்தாளர், உருக்கமா, மனசை வருத்திண்டு எழுதிட்டாலும் நாங்க போட்ட விமர்சனத்தை படிக்கரச்சே மனச திடமா வச்சுண்டு படிக்கத் தெரியணும். முடியலையா, எழுதறதை விட்டூட்டு க்ராஸ்வோர்ட் போடலாம்”

என் மூஞ்சி இந்த ஸ்டேஜில் ஓரு மாதிரித்தான் ஆச்சோ!. அதை கவனிச்சுட்ட உஷா “அட சும்மா சார்! கவலைப் படாதீங்கோ ஒரு பேச்சுக்கு சொன்னேன். சட்டுன்னு முகம் தொங்கிபோச்சு? ஆனா வர விமர்சனங்கள வச்சுப் பாத்தா உங்களுக்கு ஓரளவுக்கு நல்ல வரவேற்பு இருக்கே. ஒரு கதைக்காவது விமர்சனம் போடாம போயிருக்கேனா? சித்தே யொசிச்சுட்டு “இல்லை!” “என்னை மாதிரி எத்தனை பேரிப்படி செய்யரா? “ஒரு 45-50 பேர்”. “எல்லாரும் ஒரே மாதிரியாவா போடரோம்?” “இல்லை!” “அது என்ன சொல்லித்து உங்களுக்கு?” “தெரியலை”.

“உங்க கதை இத்தனை பேரை விதவிதமா பாதிச்சிருக்கு”. “உண்மைதான். நீங்க ஏன் சில சமையம் அழுகையா இருக்கு, மனசு கனத்ததுன்னு போடரேள், நான் அலண்டு போயிடரேன்?” “ஏன் அலண்டு போணம்?” “நீங்க விமர்சகியாச்சே, உங்களை ஏன்டகனைஸ் செஞ்சுண்டமோன்னு கவலை. எழுதினதில் தப்போன்னும்”. “அப்படியெல்லாம் இல்லை. அழுதாலும் உங்க இஷ்டத்துக்கு எழுதணும். நல்ல கதைகள் வாசகாள மாத்தி மாத்தி சிரிக்கவும் அழவும் வைக்கணும். எழுதர நீங்க என்ன மனநிலயில் இருந்தேளோ அதே மனநிலை எங்களுக்கும் வர வழைக்கணும். அப்பத்தான் அது நல்ல இலக்கியம்.”

“இலக்கியம் பெரீய வார்த்தை.” “உங்கள் கருத்தும் எங்கள் மனசில் அதை புரிஞ்சிண்டு எழும்பும் கருத்துக்களும் நாம முகநூலில் உறவாட சந்தர்ப்பம் ஏற்படுத்துவதை இலக்கியம்னுதான் சொல்லணும். அழுததா யாராவது சொன்னா முதுகில் ஷொட்டு வச்சுக்கலாம். கதைக்கு கிடெச்ச வெற்றி. மன்னிப்பெல்லாம் கேக்க வேண்டாம்”.

“உங்கள் விமர்சனத்துக்கு இடக்கரா கமென்ட் போட்டிருக்கேன்”. “உங்க இஷ்டம், அதுக்கும் வக்கணையா பதில் அடி கொடுத்திருப்பேனே!” “ஆமாம்!” “இதுதான் காதாசிரியருக்கும் விமர்சகிக்கும் இடையே ஆழ்ந்த பந்தம். இப்போ சொல்லுங்கோ வாசகாளா விமர்சகாளா? யார் வேணும்?” “விமர்சகாத்தான்”. சுத்தி உக்காந்திருந்தவா நாங்க ரெண்டு பேரும் கையையும் உசக்க தூக்கிப் பிடிச்சிண்டு ஹை ஃபைவ் ஏன் தந்துண்டம்னு ஆச்சர்யப்பட்டா.

“நான் ஒண்ணு கேப்பேன். இத்தனை அழகா பேசரேள், சரியான வாதங்களை முனைப்பா புரிய வைக்கரேள். நீங்களும் ஏன் கதை எழுதப்பிடாது? எனக்கும் ஒரு போட்டியா இருக்குமே! உங்க கிட்டே தோத்தாலும் ஓகே!”. “நிச்சயம் தெரிஞ்சுக்கணுமா?” “ஆமாம்!”

“நான் கதை எழுதினா என்னைப் போல் அதுக்கு விமர்சனம் எழுத யார் இருக்கா சொல்லுங்கோ?”