விமர்சகி(1 of 2)

70. விமர்சகி(1 of 2) (சிசீ6) #ganeshamarkalam

கதை எழுத ஆரம்பிச்சதுலேந்து எத்தனை விதவிதமான அனுபவங்கள்! அந்த அனுபங்களை சொல்ல ஆரம்பிச்சாலே பல கதைகளாப் போகும். சரி, ஒண்ணு அப்படி எழுதிடலாம்னு உக்காந்துண்டா எதைச் சொல்ல, எதை விடன்னு துவிதா வந்துடுத்து.

என் கதைகள் பலவிதம். பிராபல்யமான கதைகள் சோகக் கதைகள்னு சொல்லுவேன். படிக்கரவா ஆழ்மனசில் இருக்கும் சோகப் பளுவை கிளறி விட்டுடும். கதையில் வந்ததை போல் படிச்சவா வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்த அனுபவங்களை அசை பொட்டு அதுக்காக அப்போ துக்கப் பட்டாளா இல்லையோ இப்ப ஒரு கோர்ஸ் பட்டுட்டு அன்னத்து காரியங்களை கவனிக்க போவாளோ! சிலர் ரெம்பவே எமோஷணல். கதையில் இல்லாத சோகத்தை விமர்சனத்தில் கொண்டு வந்து அலப்பரை பண்ணுவா. சிரிப்புக் கதை, நீதிக் கதை, ஆன்மீகக் கதைன்னு தனித்தனியா வச்ச்சிண்டு ஃபீல் விடுவா.

என் கதைய காத்திருந்து படிக்கரவான்னு பாத்தேள்னா 200 தேறுவா. நீளமா விமர்சனம் போடரவான்னா ஒரு 40பேர். ஒருத்தருக்கொருத்தர் போட்டியா. அதில் முதன்மையா யார்னா உஷா மாமிதான். பல பேர் இவர் எப்போ கதை படிப்பர் கமென்ட் எப்ப போடுவர்னு இவர் விமர்சனத்துக்காக கண் முழிச்சு காத்திண்டிருப்பான்னா மிகையாகாது. பின்னாடி தெரிஞ்சிண்டேன் செம சினிமா பைத்தியம். அதுக்கு அப்பரம் வருவம். எப்பவோ எடுத்த “குட்டி” ஹிந்தி சினிமாவ இன்னைக்கு எடுத்தா ஜயபாதுரியை ஒரங்கட்டீட்டு இவாள போட்டுடலாம் உடனே அமிதாப் பச்சன் கதி என்னாகும்னு ஒரு கற்பனையில் கதைய திசை திருப்பப் பிடாது.

மூச்சு இழுக்காம SPB பாட்டு வருமே அதுபோல் நடுவில் கமா ஃபுல்ஸ்டாப் போடாம எழுதுவா. முழுசா படிக்க சிரமம்.. பாதி படிக்கரச்சே அசதியா இருக்கும். ஆனா பாருங்கோ அன்னைக்கு கதைக்கு மாமி போட்ட கமென்ட் என்னை உலுக்கிப் போட்டுடுத்து. “அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியலை. கையில் இருக்கும் ஸ்மார்ட்போன் மங்கலா தெரியரது. ஆசுவாசப்படுத்திண்டு மத்தியானமா கமென்ட் போடரேன்”. இதான் கமென்ட்! அச்சச்சோ! என்ன செஞ்சேன்? பயம் வந்தது.

ஜாலிக்காக எழுதும் கதை காலங்கார்த்தாலே மனுஷாள இப்படி கஷ்டப்படுத்தித்துன்னா? தப்பாச்சே! கதையில் ரெம்பவே சென்டிமென்டை குழைச்சுட்டேனோ? இன்னைக்கு ஏதாவது முஹூர்த்த நாளா? எழுதப் பிடாத சப்ஜெக்டில் கதையோன்னும் திகில். எழுதின கதையை நானே ரெண்டு வாட்டி திரும்பப் படிக்கரேன். அப்படி ஒண்ணும் தெரியலை. என்னைக் கேட்டா கதையில் ஒண்ணுமே இல்லைன்னுன்னா பட்டது! அதுக்கு அழுதாளோ!

நீ என்ன கதை எழுதராய்? எங்கே பதிவு செய்யராய்? பெரீய பிஸ்தாவா? உன் கதைக்குக் விமர்சனம் வரதா? கேக்கலாம். உங்களுக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கு. அதுக்காக கேக்கரத்துக்கு பதில் சொல்ணும்னு இல்லை. இருந்தாலும் சொல்ரேன். முகநூலில்தான் எழுதியாரது. மனசுக்கு தோணித்தை எழுதி அதுக்குத் தோதா ஒரு தலைப்பை வச்சிட்டு சிறுகதைன்னு சொல்லிடுவேன். சிலசமயம் டைட்டில் வச்சுட்டு எழுதரது, பல சமையம் எழுதிட்டு டைட்டில் என்ன வைக்கலாம்னு குழம்புவேன். படம் வச்சிண்டு கதை, எழுதினதும் அதுக்குத் தோதா படம் போட்டுக்கராளே அதுபோல். இதுதான்னு இல்லை. எல்லா சப்ஜெக்டுலேயும். இளநீ விக்கரவனை வச்சு கதை, பேங்க் கேஷியர் கதைன்னு விவஸ்த்தை இல்லாம. நடூலே கணவன்-மனைவி உறவு, அண்ணா தங்கை பாசம், அப்பா மகள் ஈஷல், தமாஷ் கதை, துப்பறியும் கதைன்னு.

இப்பெல்லாம் நிறைய விமர்சனங்கள். ஆண் பெண் இருபாலாரும் படிக்கரா. கமென்ட் தோணலைன்னாலும் ஒரு வாசகர் “குட்மார்னிங்” போட்டுடுவர். ஒருத்தர் “ஓகே”. “மிக்க நன்றி”ன்னு பதில் மரியாதை செஞ்சுடுவேன். சிலர் கை தட்டராப்போல் படம். சிரிப்பு கதைன்னா ஒண்ணு, சோகக் கதைன்னா ஒண்ணுன்னு தோதா வச்சிண்டு இமோஜி போட்டுட்டு காய் நறுக்கப் போரவா நிறைய. அலட்டிப்பதில்லை. ஆனா கிடக்கர வேலைய விட்டுட்டு 20நிமிஷமாவது உக்காந்து நீளமா விமர்சனம் போடராளே, இத்தனை லோலுப் படராளேன்னு சிலர் தோணும். அதையெல்லாம் படிப்பேன். அப்படிப் பண்ரச்சே என் அடுத்த கதைக்கு ஐடியா கிடைச்சாலும் கிடைக்கும்.

மேலே சொன்ன கமென்டால் குழப்பம்தான். அதுலேந்து கதை நன்னா இருந்ததா இல்லையான்னு தெரியலை. கதை அத்தனை மோசமா இருந்தா அழுவாளா?  இந்த மாதிரி கமென்ட்லேந்து அடுத்த கதை என்ன போடலாம்னு விளங்கலை “கைக்குட்டை”னு தலைப்பு வச்சு எழுதலாம். ரெம்ப அழுதிருக்கானா “மலையாள துண்டு” வைக்கலாம். நன்னா நீர் உரிஞ்சும்! ஏன் அழரேள்னு அவாத்தில் கேக்கப் போய் இவன்தான்னு என்னை கண்ணக் காமிச்சுட்டா? அவாத்தில் வாட்ட சாட்டமா யாராவது இருந்து கழிய தூக்கினா? இப்பெல்லாம் சொஷியல் மீடியாவில் ஜாக்கிரதை தேவை.

கதையில் சித்தே அப்பா சென்டிமென்ட் இருந்தது வாஸ்தவம். அதுனால் மாமி அழுதாளா? நன்னா அழ வச்சுட்டேனோ? மன்னிப்பு கேட்டுட்டா? “தப்பு செஞ்சம்னு தோணித்துன்னா உடனே சம்பந்தப் பட்டவா கிட்டே மன்னிப்பு கேட்பதில் தயக்கம் பிடாது”. எங்கம்மா சொல்லுவா, “கேட்டேயான்னா எத்தனையோ பிர்ச்சனைய தவிர்த்துடலாம், ஸ்நேகம் உறவெல்லாம் நிலைச்சு நிக்கும்”. போன் நம்பர் இல்லை. “உங்க கமென்ட் பாத்தேன். மனசு நோகும்படி ஏதாவது எழுதியிருந்தா தப்பா எடுத்துக்கேண்டாம், மன்னிச்சுடுங்கோ” FB மெஸ்சேஜ் போட்டேன். மெஸ்செஞ்சர் வச்சுப்பாளா? இதை பாப்பாளோ மாட்டாளோ! என்னாப் போரதுன்னு யோசிக்கரச்சே டப்புன்னு நோடிபிகேஷன்.

“ஃப்ரீயா இருந்தா எனக்கு போன் செய்யுங்கோ.” யாரு? வாசகர் உஷாதான். போன் எடுத்து கூப்டேன். இன்னும் இன்னும் என்னெல்லாம் ஆப்போரதோன்னு தெரியலை, இப்பத்தைக்கு அழுவாச்சி மேட்டர்லேந்து தப்பிப்பம். பிர்ச்சனை தீர்ற வரைக்கும் அடுத்த கதை கற்பனைக்கு சிறகொடிஞ்சாப்போல். “நான்தான்.” அறிமுகப் படுத்திண்டேன். அந்தப் பக்கமும் “நான்தான் பேசரேன். என் குரல் நன்னா கேக்கரதா?”

குரல் ஸ்பஷ்டமா கேக்கரது. நன்னா கேக்கரதான்னா என்ன சொல்ல? பாட்டுப் பாடினா “நன்னா பாடரேள், குரல் நன்னா இருக்கு, ஸ்ருதி பிசகலைங்கலாம். பதில் சொல்லாம “ஏன் இப்படி கமென்ட் போட்டேள்?” “முகநூலில் போட்டத சொல்ரேளா?” இன்னும் எத்தனை இடத்தில் அழுகை வரதுன்னு போட்டிருக்காளோ? கதை பேரைச் சொல்லி “இதுக்கு போட்டதை சொன்னேன்”. “ஆமாம். உங்க கதை எப்பவுமே என் வாழ்க்கையில் நடந்த சிலதை ஞாபகப் படுத்திடறது. அதான். இன்னைக்கு ரெம்பவே டச் செஞ்சுடுத்து. அதை விடுங்கோ. நீங்க என் விமர்சனங்களைப் படிப்பேளா?” “அதுக்கு அப்பரம் வருவம். முதல்ல என்னை மன்னிச்சுட்டேன்னு சொல்லுங்கோ”. “அதெல்லாம் தேவையில்லை. நீங்க தப்பு செய்யலை. கதைக்கு தோணித்த போட்டேன். இப்போ கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுங்கோ”. “என்ன கேட்டேள்?” ஞாபகப்படுத்தினா. “என் விமர்சனங்களை படிப்பேளா?”

“பின்னே படிக்காம! உங்களைப்போல் சிலரே விவரமா போடரேள்.” “ஏன் ரியேக்ஷனே காணம்?” “இல்லையே லைக் அமுக்குவேனே!” “லைக் போட்டா படிச்சுட்டதா அர்த்தம். படிச்சது பிடிச்சதான்னு எப்படி தெரிஞ்சுக்க?” “நீங்க கதைய நன்னா உள்வாங்கி அதுக்கு விவரமா எழுதுவது பிடிச்சிருக்கு.” “பின்னே? அதை கமென்ட்டா போட்டா நன்னா இருக்குமே, என் விமர்சனத்தை பத்தி நீங்க என்ன நினைக்கரேள்னு தெரியவரும்”. அப்படியோ? “செய்யரேன்”.

நீங்க எங்கே ஜாகை, நாங்க இங்கேனு கான்வெர்சேஷன் பொச்சு. “உங்காத்து மாமி உங்க கதையெல்லாம் படிப்பாளா?” எல்லாரும் கேக்கர கேள்வி. “படிக்கரதில்லை. நான் டப்பு டப்புன்னு கம்ப்யூடரில் அடிப்பதை அப்பப்போ பின்னாடி வந்து நின்னுண்டு பாப்பள். போரச்சே “ஹுக்கும்”னு ஒரு சவுன்ட் கொடுப்பள்”. அந்த பாயின்டில் உஷாவுடன் மொத சம்பாஷணை முடிஞ்சது. அப்பாடா! அழுவச்சது நான் இல்லைன்னு மனசு லேசாச்சு. அன்னீலேந்து உஷாவின் எல்லா விமர்சனங்களையும் முழுசா படிச்சு அதுக்கு என் கருத்தையும் பதிவு செய்ய ஆரம்பிச்சேன். இந்த வாசகி மின்னே பதிவு செஞ்ச கதைகளுக்கும் என்னெல்லாம் போட்டிருக்கான்னு திரும்ப எடுத்து படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

இந்த கதை எழுதர விஷயம் இருக்கு பாருங்கோ, விநோதமான உலகத்தில் சஞ்சாரம் செஞ்சுட்டு திரும்பராப்போல். கற்பனை செஞ்சதை ரெண்டொரு பக்கத்தில் கோர்வையா சொல்லிட்டு போயிடலாம். அது ஒரு ரகம். எழுதனதை யார் படிக்கரா, என்ன நினைக்கரான்னு பாக்க ஆரம்பிச்சு அது நம்மேல் ஏற்படுத்தும் தாக்கம் வேற ரகம். நாளடைவில் ரெண்டுக்கும் நடுவில் சிக்கிண்டிருக்கேனு பட்டது. நமக்கு நடந்ததில் சிலபல கற்பனை குழைச்சு கதையா எழுதி இன்னைக்கு இது யதேஷ்டம், இதைப் படிச்சுட்டு எல்லாரும் பொழுதைப் போக்கிப்பானு போட்டா வரும் விமர்சனங்கள் இன்னும் பல கதைகளை எனக்கு சொன்னதுதான் ஆச்சர்யம்.

நம் வாழ்க்கையில் நடந்தது பிரத்தியாருக்கும் நடந்திருக்கு, நமக்கு சந்தோஷமா, துக்கமா இருந்தது பலரையும் அப்படியே ஸ்பரிசிச்சுட்டு போயிருக்கு. கல்யாணம் கார்த்தி, பண்டிகை, உடல்நலக் குறைவு, மரணம் எல்லாருக்கும் பொது. ஆனா எங்காத்து கல்யாணத்தில் நடந்த அதே கூத்து அவாத்துலேயும். நாம படிச்ச காலேஜில் நடந்த சம்பவம் கிட்டத்தட்ட இன்னும் சிலபேர் கல்லூரி வாழ்க்கையிலும். எங்கப்பா எனக்கு உசத்தீன்னா அவா அப்பாவோ அவாளுக்கு அதைவிட. நான் என் சந்தொஷங்களையும் துக்கத்தையும் ஞாபகப் படுத்திப் பாத்துக்க போட்ட கதை அவாளையும் ஆழமா தாக்கியிருக்கு. உஷா எழுதின எல்லா விமர்சனங்களும் அதையே எனக்கு உணர்த்துவதா பட்டது. கூர்ந்து இதை படிக்காமப் போயிட்டமேன்னும் வருத்தப் பட்டேன். இன்னொண்ணூம் டவுட் வந்தது. சும்மாவானுக்கும் கதையில் போட்டத தனக்கு நடந்ததா நினைச்சு ஃபீல் விடராளா இல்லை என்ன உசுப்பேத்தி வச்சு செய்யலாமனு ப்ளேனோ?

உஷா எப்படி இத்தனை நீளமா கமென்ட் பொடரா? ஆத்தில் எல்லாத்துக்கும் வேலைக்கு ஆள் வச்சிருப்பரோ! அதில் ஒரு பேட்டர்ன் இருப்பதை பாக்கரேன். கதைய படிச்சு அதை ஏதாவது ஒரு புள்ளீலே பிடிச்சுக்கரா. சிலசமயம் புள்ளீ கதைக்கு வெளீலே. அதுலேந்து கதையில் வருவதை விவரிச்சு அதோட தன் வாழ்க்கையில் நடந்ததை,  இல்லை பாத்து தெரிஞ்சிண்ட அனுபவத்த ஜொடிச்சுட்டு “ரெண்டும் ஒண்ணுதான் நீ என்னடா கதை எழுதராய், இப்படி நிறைய பாத்தாச்சு, இது இப்படித்தான் இருக்கும், இதை இப்படித்தான் கையாளணும், இது தெரியாம சுத்திண்டு வேற எங்கேயோ வனாந்தரத்தில் கொண்டுபோய் முடிச்சிருக்காய்? இருந்தாலும் நன்னாத்தான் எழுதராய், நன்றி”ன்னு. சுருக்கமா சொன்னா “இதெல்லாம் ஒரு கதைன்னு ஒரு பிரமை ஏற்படுத்திட்டாய் போட்டம், அடுத்ததயாவது பாத்து பண்ணு”. கூடவே இவன் கோவிச்சுண்டு அழக் கிளம்பிடுவானோன்னு “நன்னாத்தான் இருக்கு! நன்றி”யாம்.

அதனாலேயே என் கதை படிக்கர சொச்சப்பேர் உஷா கமென்ட் வரட்டும், கதைய விட சுவாரஸ்யமா இருக்கும், அதைப் படிப்பம், அதுலேந்து கட் பேஸ்ட் செஞ்சு நாமும் போட்டுடலாம் இல்லை அதுக்கு கமென்ட் பொட்டாப் போதும் இவன் கதைய அப்பரமா படிப்பம்னு ஏன் செய்யரான்னு விளங்கித்து. அவா மட்டுமா? நானும் கதை போட்டுட்டு உஷா கமென்ட் ஏன் வரலை எங்கே காணலை, வேலைக்காரி வரலையோ, சொந்தக்காரா வந்திருப்பானு மனசை தேத்திண்டு!

ஒரு முப்பதுநா இப்படி போகவே, நாட்கள், வாரங்கள் ஏன் முழு மாசமே ஒடிப் போனதை கவனிக்கலை. அப்படி இருகச்சே திடீர்னு இன்னொரு கதைக்கு உஷா விமர்சனம் கார்த்தாலேயே வந்தது. “துக்கம் தொண்டைய அடைக்கரது. எழுத முடியலை. விமர்சனம் அப்பரமா”. திரும்பவும். சும்மா இருக்க முடியலை. அதான் போன் நம்பர் இருக்கே! சேவ் பண்ணினது. சட்டுன்னு கூப்டு என்ன ஏதுன்னு விசாரிப்பம். தேவைன்னா ரெண்டாவது வாட்டி மன்னிப்பு கேப்பம்.

நம்பரை கூப்பிடரேன். எடுக்கலை. சரி பிஸியா இருப்பா. அவாளே கூப்பிடுவா. பாத்தா அன்னைக்கு பூரா பதில் காலே வரலை. எப்படி இருக்கும் யோசிச்சுப் பாருங்கோ! ரெண்டுநா கழிச்சு வாட்ஸப்பில் மெஸ்சேஜ். அதுவரைக்கும் எனக்கு நிலை கொள்ளல. அப்பரம் போட்ட கதைக்கும் விமர்சனம் வரலை. நிச்சயமா கோச்சுண்டிருப்பா, எப்படி சமாதானப் படுத்தப் போரம்னு நினைக்கரச்சே மெஸ்சேஜ். என்ன போட்டிருக்கா? (நாளை நிறைவடையும்)