சம்பவம்

சம்பவம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 28)

#ganeshamarkalam

எங்கப்பா பிள்ளையார் கோவில் குருக்கள். நான் தமிழ்நாடு போலீஸில் இன்ஸ். இது எப்படின்னு ஆச்சர்யமா? 

குருக்கள் பிள்ளை குருக்களாத்தானா? சரி வேண்டாம், ஆனால் போலீஸில்? அது ஆச்சர்யம்தான். எப்படி ஆச்சுன்னு சொல்ல சுவாரஸ்யமா ஒண்ணுமில்லை. போலீஸில் சேரணும்னு ஆசைப்பட்டேன். டிக்ரீ முடிச்சு விண்ணப்பிச்சு தேர்வாகி சேர்ந்துட்டேனாக்கும்! அதுக்கான தகுதி எல்லாம் இருந்தது. உடம்பு வாட்ட சாட்டமா. அவா வச்ச எல்லா டெஸ்டுலேயும் ஸ்டார் வாங்கி தேர்வானேன்னு சொன்னா நம்பணும். நான் பிராம்ணன். மாமிசம் திங்கரவா கூட என்னோட கயித்தைப் பிடிச்சிண்டு ஏற்ரதில், ஓட்டப்பந்தயத்தில் பின் தங்கிட்டா. வேலை கிடெச்சு வண்டலூர் பக்கத்துலே இருக்கிற அகாடமியில் சேர்ந்தாச்சு.

போஸ்டிங்க் மதுரையில். தல்லாகுளம் போலீஸ் ஸ்டேஷனில் சார்ஜ் எடுத்துண்டாச்சு. அப்பா அவர் பாட்டுக்கு கோயம்புத்தூரில் அம்மா, தங்கையோட. ஆசீர்வாதம் செஞ்சு அனுப்பிவச்சர். தன்னோட சேர்ந்து வேதம் படிச்சு அவர் மாதிரி ஆகலைன்னு அவர் நெஞ்சோரத்துலே சங்கடமான்னு தெரியாது. காட்டிக்கலை. கிளம்பரச்சே ஒண்ணு சொன்னார். “டேய் ராகவா! நாமெல்லாம் போலீஸ்காராளை மட்டமா பெசரோம், லஞ்சம் வாங்கரவா, முரட்டுத்தனமா நடந்துப்பா அப்படி இப்படீன்னு, ஆனால் உன்னை மாதிரி சாத்வீகமான, படிச்ச சாமர்த்தியமான போலீஸ்காரா நிறைய தேவை, சட்டப்படி என்னெல்லாம் செஞ்சு நம்ம சமுதாயத்தை பாதுகாப்பா வச்சுக்கணுமோ அப்படி நடந்துக்கோ, அவ்வளவுதான் சொல்லுவேன், உன்னால் போலீஸ் உத்யோகத்துக்கே நல்ல பேர் கிட்டட்டும்”னு. 

“ரெண்டு மூணு வருஷம் ஆகட்டும், அப்புரமா உனக்கு நாங்களே நல்ல பொண்ணாப்பார்த்து கல்யாணம் செஞ்சுவைக்கரோம், ஏதும் கெட்ட பழக்கத்தை வளர்த்துக்காதே. அடிக்கடி வந்துட்டு போ”ன்னா அம்மா. வனஜா, பிளஸ்2 படிக்கர தங்கை கை குலுக்கி “ஆல் தி பெஸ்ட்”னு கண் அடிச்சா. அவ அண்ணாவுக்கு வேலை கிடெச்சதுக்கு சிநேகிதிகளுக்கு ட்ரீட் தரப்போராளாம். 

அந்த க்ரூப்பில் ஒண்ணை தனக்கு மன்னியா செலெக்ட் செஞ்சுட்டாளாம்.

தல்லாகுளம் அழகான இடம். கொஞ்சம் குப்பையும் கூளமுமாய். நடுத்தர வர்க்கம் இருக்கிற இடம், அழகான பெருமாள் கோவில், குளம். தனி வீடுகளையெல்லாம் இடிச்சு ஃப்ளாட் கட்டிட்டான். போக்குவரத்து நெரிசலுக்காக நிறைய ஒன்வே. நீங்க திரும்பர இடத்தை மிஸ் செஞ்சுட்டா திரும்பத் திரும்ப சுத்துவேள்.

நான் ட்யூடி சேர்ந்து ஹாண்டில் செஞ்ச முதல் கேஸ் ஈவ் டீஸிங்க். லேடி டோக் காலேஜ் வாசலில் ரெண்டு காலிப்பசங்க வர போர ஸ்டூடென்ட்ஸை டாவடிச்சிருக்கா. பொண்கள் உள்ளே போய் ப்ரின்ஸ்கிட்டே கம்ப்ளைன்ட் பண்ண எங்களுக்கு போன். மாலதியும் ப்ருந்தாவும் எங்க ஸ்டேஷனிலேயே இளமையான லேடி கான்ஸ். மஃப்டீலே அனுப்பிச்சு நிக்கச்சொன்னேன். இவா யாருன்னு தெரியாமல் அவனுக கமென்ட் அடிக்க அள்ளித்தூக்கி போட்டுண்டு ஸ்டேஷனுக்கு வந்தாச்சு. ஒருத்தன் MLA மருமானாம். உள்டிராயரில் மூலையில் உக்காத்திவச்சு நான் வரட்டும்னு. ரோந்து போயிட்டு வந்தா விபரம் சொல்ரா. 

உடனே அவா ரெண்டுபேர் விவரம் வாங்கிண்டு அவா அப்பா அம்மாவைப்பார்க்க போயாச்சு. ஒருத்தன் அமேரிகன் காலேஜில் MScஆம்! அவன் ஃப்ரெண்ட் ITI. கேஸ் போட்டா வாழ்க்கை பாழாயிடும். 

அம்மாக்களை மட்டும்தான் வீட்டில் இருந்தா. ரெண்டுபேரும் ஒரே தெருவில் வீடு. ஒவ்வொருத்தர் வீட்டுக்கா போய் அவா பெத்துப்போட்ட ரெண்டு ராஸ்கல்ஸையும் என் ஸ்டேஷனில் கிட்டத்தட்ட அம்மணமா உக்காந்திருக்கிர ஸ்டில் போடோவைக் காண்பிச்சு இவாதான் அவா பெத்த புத்திர சிகாமணிகள்னு அடையாளம் காட்ட சொன்னேன். பெரீசா சத்தம் போட்டு இப்படியெல்லம் செய்திருக்க மாட்டான்னு அடம்பிடிச்சா. காலேஜ் ப்ரின்சிபால்கிட்டே உங்கள் பசங்க சார்பா மன்னிப்பு கேட்டுட்டு அவர் கேஸ் போடாமல் பாத்துக்கோங்கோ. சாயம்காலமா விட்டுடரேன்னு அனுப்பிவச்சேன். ஆட்டோ பிடிச்சு ஓடித்துகள். அப்புரம் எல்லாம் நல்லபடியா.

அடுத்தது பஸ் மறியல். என் ஸ்டேஷன் முன்னாடியே ரேஸ் கோர்ஸ் ரோடில் 20பேர் சேர்ந்துண்டு பெர்மிஷன் எடுத்துக்காம ரோடு நடுவில் தர்ணா. நல்லவிதமா சொல்லிப்பார்த்தா கேக்கலை. “என்னடா காரணம்?” இவா காலனியில் ஒருவாரமா லாரித்தண்ணி வரலையாம். “எதுடா உன் ஏரியா”ன்னா பிபிகுளம்கிரான். “அப்போ அங்கேயே ரோடில் படுத்துக்கறதுதானே இங்கே ஏன் வந்தே”ன்னா “இங்கேதான் எஃபெக்டிவ்வா இருக்கும், ஊர்குள்ள ஒண்ணும் வராம முடக்கிப் போடலாம்.”

 அப்புரம் கேட்டேன். “என் கையால் போலீஸ் தடியில் அடிவாங்கிண்டு ஓடிப்போரியா இல்லை மாட்டுத்தாவணி பஸ் ஸ்டேண்டிலேந்து ரெண்டு தண்ணி லாரியை வேகமா ஓட்டிண்டு வந்து உங்கமேலே ஏத்தலாமா”ன்னு கேட்டேன். “நாங்க மனுவை கலெக்டர்கிட்டே தந்துட்டுத்தான் போவம்”னானுவ. “சரி உங்கள்லே 4 பேர் என் ஜீப்பில் வாங்கோ நான் கலெக்டர் ஆபீஸுக்கு அழைச்சிண்டு போய் உங்ககூட இருந்து மனு வாங்கிக்கசொல்லி உடனே ஆக்ஷன் எடுக்க கேட்டுக்கரேன், மத்தவா எழுந்து வீட்டுக்கு போயிடணும்”னேன். “சரி”ன்னா.

 தேவலையே ஜாலியா இருக்கே உங்க உத்யோகம்னு தோணும். இதெல்லாம் “வார்மப்”புன்னு அப்போ எனக்குத்தெரியாது.

அன்னைக்கு நைட் ஷிஃப்ட். கார்த்தாலே 8 மணிக்கு ரிலீஃப் வரும். அப்போதான் போன். காமராஜ் நகர் 4ஆவது தெருவில் ஒரு பெண் தண்ணித்தொட்டியில் விழுந்து செத்துக் கிடக்கான்னு. ரெண்டு கான்ஸ்டெபிளோட போரேன்.

ஸ்வேதாவாம். 23 வயசுதான். 6 மாசமாத்தான் KVBஇல் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கா. அக்கா, அத்தானுடன் ஜாகை. அப்பா பழநீயில் நிலபுலங்களை பாத்துண்டு. நான் போரத்துக்குள் அண்டர்கிரவுண்ட் தொட்டீலேந்து பாடியை எடுத்து கிடத்திவச்சிருந்தா. அவள்தான் தினம் முதலில் எழுந்து தண்ணி மோட்டர் போட்டு டாங்கை ரொப்புவாளாம். 530க்கே எழுந்து பழக்கம். தொட்டியில் எத்தனை தண்ணி இருக்குன்னு பார்க்கப்போய், வெளிச்சம் இல்லைன்னு குந்திண்டு திறந்த மூடி வழியா குனிய அப்படியே தலைகுப்பற விழுந்து. தொட்டியை பார்த்தா அதன் வாய் ஒரு உடம்பு நுழைய சரியா. நீச்சல் தெரியாது, மத்தவா தூங்கிண்டிருந்ததால் இவள் தத்தளிச்சது கேக்கலை. குப்புர விழுந்தவள் மூச்சுத்திணறி. 

ஸ்வேதா அத்தனை இளமை, அழகு.

எல்லாம் விசாரித்ததில் விபத்துதான்னு பட்டது. பாடியை போஸ்ட் மார்ட்டத்துக்கு அனுப்பி ஆகவேண்டியதை கூட இருந்து செய்யச்சொல்லிட்டு வந்தேன். பெத்தவா வந்து அவா அழுதது மனசை பிழிஞ்சது. கல்யாணத்துக்கு பாத்திண்டிருக்காளாம். இவள் அக்கா அதிர்ச்சியிலேந்து மீள்லை. பிராமை பிடிச்சாப்புலே. பக்கத்திலேயே அவள் புருஷன் இன்னும் கண்ணு முன்னால்.

ரிபோர்ட் வந்து “டெத் பை ட்ரௌனிங்”னு கன்ஃபர்ம் ஆச்சு. மாடியை ரிலீஸ் செய்யரத்துக்கு முன்னாடி அக்கம் பக்கத்தில் விசாரணை பண்ணி கையெழுத்து வாங்கிண்டோம்.

ஆனால் ஒரு வாரம் போய் எனக்கு என் செல்லில் அன்னோன் நம்பர்லேந்து ஒரு கால். ஒரு பொண் அழுதுண்டே, “ஸ்வேதா விழுந்து சாகலை, அவளை தள்ளிவிட்டுட்டா. கொலை”ன்னு. யார் என்னன்னு கேக்கரத்துக்கு முன்னாடி கட். கால் எங்கேந்து வந்ததுன்னு கண்டுபிடிக்கச் சொல்லிட்டு நான் யோசிச்சேன். எதையும் மேலோட்டமா எடுத்துக்காதே, தீர விசாரி, கடுகத்தனை சந்தேகம்னாலும் நிவர்த்தி பண்ணுன்னு சொல்லிக் கொடுத்திருக்காளே.

நீச்சல் தெரியாதது ஞாயமாப்பட்டது. தொட்டி அகலமா, ஆழமா, பிடிச்சுக்கரத்துக்கு ஒண்ணும் இல்லாம, தண்ணிக் கஷ்டம்னுட்டு 10அடி தொட்டியில் 7 அடிக்கு தண்ணி. உள்ளே இருட்டா, சின்னதா ரெண்டடிக்கு 3 அடிக்கு வாய் வச்சு, மூடியைத் தூக்கி நகத்தி வச்சுடலாம். நாங்க போனப்போ மூடி திறந்து. உள்ளேந்து கத்தினா வெளீலே கேக்காது. அப்புரம் 7 மணிக்கு மேலே தங்கையைக் காணோம்னு தேடி தோட்டத்து பக்கம் வந்தால் திறந்து கிடந்த தொட்டிக்குள் பாக்கணும்னு தோணி. செத்துப்போய் 1 மணிநேரம் ஆனப்புரம் கண்டுபிடிச்சு அப்புரமா கத்தி அழுது ஆட்களை திரட்டி, எடுத்துக்கிடத்தி எல்லாம் நடந்ததாம்.

யாராவது விரோதம்? 23 வயசு யுவதிகிட்டே என்ன விரோதம்? அக்கா, ஆத்துக்காரர்கூடவே தங்கிப்படிச்சவ, இப்போ வேலைக்குப்போரா. 

காதல் கீதல்னு போய் நிறைவேராம தற்கொலையா? அதுக்கு தண்ணித் தொட்டீலே ஏன் விழணும்? வேர ஏதாவது தப்புத்தண்டா நடந்து அதை மறைக்க? பாத்தேளா இதுதான் போலீஸ் புத்திங்கறது! அக்காவுக்கு இவள்மேல் கொள்ளை ஆசை. அக்கா புருஷன் தான் உண்டு அவன் வேலை உண்டுன்னு சாதுவாத்தான் பட்டான்? மச்சினிகிட்டே ஏதாவது சில்மிஷம், தொடர்பு கசமுசா? குடிப்பழக்கம் அது இதுன்னு விசாரிச்ச வரைக்கும் தெரியலை. போஸ்ட் மார்டம் ரிபோர்ட் தெளிவா. ஆனால் எதுவும் சாத்தியம்தானே? அக்காவுக்கு கல்யாணம் ஆகி 6 வருஷமா இன்னும் குழந்தையில்லை. உருத்தறது

மனுஷாளோட மனம் ரொம்பவே ஆழமானது, பல சமயம் வக்கிரமாக செயல்படும், அடுத்த நிமிஷம் ஆன்மீகத்தில் மூழ்கிடும். ஒரு இளம் பெண் அனுபவிக்கவேண்டிய வயசில்! அந்த காலை பெரிசுபடுத்தணுமா? யாராவது வேண்டாதவா பிர்ச்சனை பண்ணனும்னு?. எங்கேந்து கால்னு நாளைக்குத் தெரிஞ்சுடும், பாக்கலாம். இதில் சீஃப் மினிஸ்டர் வரார்னு காபந்து ட்யூடியும் வந்து சேர்ந்தது. ரெண்டு நாள் மதுரை வெய்யலில் வறுத்து எடுப்பானுவ.

தல்லாகுளத்தில் பொதுகூட்டம். பேசிட்டு சர்க்யூட் ஹவுஸ் போவார். ரேஸ்கோர்ஸ் ரோடில் அங்கங்கே போலீஸ் நிறுத்திட்டு நானும் ஓரமா ஜீப்போட. அங்கேயும் இங்கேயுமா VIPகளை பாத்து கொடியசைக்க கட்சிக்கரா கும்பலா நின்னுண்டிருக்கா, அப்போதான் பாத்தேன் எதுத்தசாரிலே வெள்ளையும் சொள்ளையுமா நிக்கர கூட்டத்தில் ஒரு பச்சை சுடிதாரில் அழகான பொண் தனித்து. எங்கேயோ பார்த்தாபுலே.

அட! இறந்துபோன ஸ்வேதா ஜாடையில் அதான் கொஞ்சம் குழம்பிட்டேன்! அப்புரம் ஸ்வெதாவா இருக்கக்கூடாதான்னு  மனதில் கனத்தது. சாத்தியம் இல்லை. நான் பாக்கரேன்னுட்டு கையை அசைச்சு “இங்கே வா”ன்னு கூப்பிடரா. டிரைவரை பாத்துக்கோன்னு சொல்லிட்டு ரோட்டைக்கடந்து போரேன். பின்னாடியே வான்னுட்டு நடந்துபோரா. ஒரு நூறு அடி தள்ளியே வேகமா. அழகர்கோவில் மெயின் ரோடில் KVB பிரான்ச் முன்னாடி ரோட்டைக்கிராஸ் செய்ய நானும் பின்னாடியே போரேன். அப்படியே பேங்க் வாசலில் நின்னுண்டு நான் வரதைப்பாக்கரா. நிச்சயமா வரேன்னுட்டு உள்ளே நுழையரா. 

என்னை யூனிஃபார்மில் பாத்துட்டு செக்யூரிட்ய் சலாம் வைக்க, சின்ன ஆபீஸ்தான், 5 பேர் ஒரு காஷியருக்கு கூண்டு, மேனேஜருக்கு கேபின். ஆனால் என்னைக்கூட்டிண்டு வந்தவளை காணோம். என்னன்னு விசாரிக்கறது? அதோ பச்சை சுடியோட உக்காந்திருக்காளே! கிட்டே போரேன். என்னப்பாத்துட்டு எழுந்துக்கரா.

“சார், நான் கல்பனா. உங்களை சாயங்காலம் வந்து பாக்கணும்னு இருந்தேன். நீங்களே இங்கே எப்படி? உங்ககிட்டே ஒரு விஷயம் சொல்லணும்கிரா. ஸ்வேதா இறந்தது பத்தி”. “அதை அங்கே பார்த்தப்போவே சொல்லியிருக்கலாமே? ஏன் இவ்வளவுதூரம் கூட்டிண்டு வந்து?” “அப்படியா, யார் உங்களை கூட்டிண்டு வந்தா? நான் 9 லேந்து இங்கேதான் இருக்கேன்”. “அப்போ பச்சை சுடி போட்டுண்டு என்னை கூப்பிட்டது?” “நானில்லையே என்ன சொல்ரீங்க?”

நடந்ததைச் நான் சொல்ல அவளுக்கு ஆச்சர்யம். இதே மாதிரி ட்ரெஸ்னா அது ஸ்வேதாகிட்டேதான் இருக்கு, நாங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து வாங்கினோம். வேர யாரா இருக்கும்?” வாசலுக்கு வந்து செக்யூரிடியை “இப்போ எனக்கு முன்னாடி உல்ளே நுழைஞ்ச பொண்ணை பார்த்தாயா?” தெரியுமா? எங்கே போனா?” “அப்படி யாரும் நுழையலையே சார்!”. அப்போ சைபர் க்ரைம்லேந்து போன். 

“சார் நீங்க சொன்ன கால் பத்தி செக் பண்ணியாச்சு. நீங்க சொன்ன அந்த நேரத்தில் உங்களுக்கு இன்கமிங்க் கால் வந்ததா ரெகார்டே இல்லை”

உடம்பு சில்ல்னு ஆச்சு. ஒன்ணும் விளங்கலை. 

கல்பனாகிட்டே பேசினா விளங்கும்னு பட்டது. உள்ளே போரேன்.