கண்மணி
சுதா. தி
இன்று என்னவோ தெரியவில்லை. வெகுநேரமாகவே மிகவும் சஞ்சலமாகவே இருக்கிறது. எதிலும் மனம் லயிக்கவில்லை.இரவு பகல் கூட புரியவில்லை.கொஞ்ச காலமாக அடிக்கடி பளீர் சிரிப்புடன் கூடிய ஓர் இளைஞனின் முகம் என்முன் தோன்றி தோன்றி மறைகிறது. அவ்னின் அழகிய பளிச் பல்வரிசையும்,சிரிக்கும் கண்களும்,பொலிவான தோற்றமும் எனக்குள் சிறிதே பொறாமையை தோற்றுவித்துக் கொண்டிருந்தது. எனக்கு என்ன தேவை? என்ன வேண்டும் எனக்கு? ஏன் கிடந்து அலை பாய்கிறேன்? மெல்ல இறங்கி வந்தேன்.எங்கே போவதென்று தெரியவில்லை. இத்தனை பெரிய ஊரில் செல்வதற்கா இடமில்லை? ஆனால் எங்கு போனாலும் ஜனக்கூட்டம்,மக்கள் வெள்ளம்,ஹோட்டல்களில், காஃபி ஷாப்களில் எந்நேரமும். ஏன் இவர்களுக்கெல்லாம் வேறு வேலையே இல்லையா என்று கேட்கத் தோன்றுகிறது. கேட்டால் மட்டும் யார் காதில் வாங்கப் போகிறார்கள்?
மெல்ல மனித சாம்ராஜ்யத்தில் புகுந்து புறப்பட்டேன். மார்க்கெட் தெரு. நாய்களும் மாடுகளும் தன்னிஷ்டத்திற்கு சஞ்சாரம் செய்து கொண்டிருந்தன. வீதியின் நடுவிலேயே வீசப்பட்டிருந்த காய்கறித்தோல்களையும் அழுகிய பழங்களையும் ஆடுமாடுகள் மேய்ந்து கொண்டிருந்தன. அருகிலேயே மற்றொரு குப்பை மேடு. பன்றியும் நாயும் கோழியும் சமத்துவமாக அதைக் கிளறி ஆராய்ச்சி மேற்க்கொண்டிருந்தன. நாய் திரும்பி திடீரென ஊளையிட்டது. எதைப் பார்த்ததோ தெரியவில்லை. அங்கு விளையாடிக் கொண்டிருந்த சிறுவர்கள் சிலர் அதன் மீது கல் எறிந்தனர்.
சிறிது தொலைவு சென்றால் ஆற்றங்கரை தென்படும். அங்கு போய் சிறிது நேரமாவது அமைதியாக இருக்கலாமே என்று தோன்றியது. ஆற்றங்கரையை நோக்கி என் பயணம் துவங்கியது.ஆற்றில் நீர் அதிகமில்லை.நடுவில் மட்டும் மெல்லிய தாவணிக் கீற்றாய் சலசலத்துக் கொண்டிருந்தது. படித்துறையில் பல புரோகிதர்கள். இன்று என்ன அமாவாசையோ, ஏதாவது திதி தினமோ? தெரியவில்லை.
பார்வையால் எல்லோர் மீதும் ஊர்ந்தேன்.
ஒரு கணம் அதிர்ந்தேன். மேல் படியில் ஓரமாக அமர்ந்திருப்பது யார்? அவளா? என் கண்மணியா? விறுவிறுவென்று அருகில் செல்ல விழைந்தேன்.வேண்டாம் வீண் வேலை எச்சரிக்கை மணி அடித்தது எனக்குள். யாருக்காக காத்திருக்கிறாள்?
நடந்த நிகழ்ச்சிகள் யாவும் ஆயிரமாயிரமாய் நிமிடத்தில் மின்னி மறைந்தன. ஆழமான அன்பும் அபரிமிதமான பிரியமும் பரஸ்பரம் இருந்தும் எப்படி நிகழ்ந்தது இந்தப் பிரிவு? எத்தனை முறை கேட்டாலும் விடையே கிடைக்காத வினா. எத்தனை சொல்லம்புகளால் தீய்த்திருப்பேன். பிறகு யார் மீது குற்றம் என்ற இந்தக் கேள்வி எதற்கு? “எல்லாம் நீ தான் காரணம்” என்று ஒரு குரல் மிக அருகில் கேட்டது. திடுக்கிட்டுத் திரும்பி நகர்ந்தேன். அருகில் யாராவது இருப்பார்களே என்ற உணர்வு இல்லாமலேயே ஒரு தம்பதி சர்ச்சையிட்டுக் கொண்டு என்னைக் கடந்து சென்றனர்.”மொபைல் காமரா போனை அவங்கையில கொடுக்காதேன்னு எத்தனை தடவை சொன்னேன், இப்ப பாரு கெடுத்து வச்சிருக்கான்” குரல்கள் மெல்ல அமுங்கி மறைந்தன. என்னையே குறிப்பிட்டுச் சொல்வது போல் இருந்தது.
மீண்டும் பழைய நிகழ்வுகளின் நினைவுகளில் அமிழ்ந்தேன்.
“ஏங்க குடிச்சிருக்கீங்களா? எதுக்குங்க இந்த பொல்லாத பழக்கம்”
“நீ ஒண்ணும் உபதேசம் செய்ய வேண்டாம். எனக்கு சின்ன ரிலாக்சேஷன். வாயை மூடிண்டு போ. பெரிய இவ. புத்திமதி சொல்றதெல்லாம் வேற எங்காவது வச்சுக்க”
“ஏஙக உங்க ஆபீஸ் பியூன் வந்தாருங்க. கை மாத்தா அவரிட்ட 2000 ரூவா வாங்கினீங்களாமே.அவ்ரு பொண்டாட்டிய பிரசவத்துக்கு ஆஸ்பத்திரில சேத்துருக்காராம். பணத்த திரும்ப கேட்டாருங்க. ரொம்ப செலவாம். பாவமா இருந்துச்சு. யதேச்சயா நீங்க அலமாரில பணம் வச்சத பாத்தேன். பாவங்க, எடுத்துக் கொடுத்திட்டேங்க” அவள் குரலில் தான் எவ்வளவு உற்சாகம்.கைகள் தன்னிச்சையாக தன் மேடிட்ட வயிற்றின் மீது ஊர்ந்தன.கண்களில் ஒளி. நற்காரியம்தானே செய்திருக்கிறோம், பாராட்டுத்தானே கிடைக்கவேண்டும். ஆனால் நான் “எவனைக் கேட்டு பணத்தை எடுத்துக் கொடுத்தே, அதிகப் ப்ரசங்கி,ஒன் வூட்டு பணமா” அவள் கன்னத்தில் அடியும் உள்ளத்தில் இடியும் இறங்கியது. இதே போல் பல அடி மேல் அடி.
அருவியாய் கொட்டும் அவள் மொழியையே மறந்து போனாள். ஊரிலிருந்து அம்மா
வந்தாள். அதிர்ந்து போனாள். “ஏண்டா ஏண்டா மனசுக்கு புடிச்சுத்னேடா கட்டிக் கிட்ட.
ஊட்டுக்கு வந்த லச்சுமிடா அவ, ஒன் வாரிசதாண்டா சுமந்துகிட்டிருக்கா.” மாய்ந்து மாய்ந்து மருமகளுக்கு விருப்பமானதை சமைத்தாள். நெய்யும் பாலுமாய் குழைத்து ஊற்றி கையில் வைத்து தாங்கினாள். என்னுள் மீண்டும் ஆங்காரம் தலை தூக்கியது.
மாமியாரும் மருமகளும் ஒற்றுமையாய் இருப்பதா? இந்தப் புதுமை எனக்கு ரசிக்கவில்லை. பொறாமை ஊற்றாய் பெருகியது. வேண்டுமென்றே அவர்களை வலுச்சண்டைக்கு இழுப்பேன். “ரொம்பத்தான் நெய்யாக் கொட்டாதே. குழந்த வயித்தில
பெருத்துப் போச்சுன்னா அப்றம் வயித்த கிழிச்சுத்தான் எடுக்கணும்.” ”இந்தா, உன்னத்தான் செவிட்டு முண்டம் மாதிரி இருக்காத,கத்திரிக்கா பிடிச்சிருக்குன்னு அதையே திங்காத. கத்திரிக்கா சாப்ட்டா கொழந்தக்கி சொறி வரும் ஆமா” .”அத்தே போதும்”பாதிச் சாப்பாட்டில் எழுந்து சென்றவளை ஒரு குரூர மகிழ்ச்சியுடன் பார்த்துக்
கொண்டிருந்தேன். “போடா நாயே புள்ளதாச்சிய சாப்பிடக்கூட விடமாட்டியா?” என்றவாறே ஆத்தாள் தட்டை என்னை நோக்கி விட்டெறிந்தாள். இனம் இனத்திற்கு காட்டும் இரக்கமும் அன்பும் அதில் தெரிந்தது.
நாளும் நேரமும் எதற்காகவும் தயங்குவதில்லை. குழந்தை பிறந்தான். சுருள் முடி,
மாநிறம், கொழுகொழு கன்னம்.
“நா நல்ல சொவப்பு கலரு. இது மட்டும் எங்கேருந்து கறுப்பா பிறந்திச்சோ தெரியலியே.” ”ஏங்க நா கறுப்பு தானேங்க” பலவீனமான அவள் பதில் என் காதில் ஏறவில்லை. முரட்டுத்தனமாக கையை ஓங்கிக் கொண்டு குழந்தையை தூக்க முயன்ற என்னைக் கண்டு பயத்தில் வீறிட்டாள்.
நர்ஸ், டாக்டர், அம்மா எல்லோரும் விரைந்தோடி வந்தனர்.
“போங்க சார், வீட்ல போய் ரிலாக்ஸ் பண்ணிக்குங்க.”
ஆத்தாள் அதன் பிறகு ஒரு கணமும் மருமகளை விட்டு நகரவில்லை.
அதுவே நான் அவர்களை கடைசியாக கண்டது. கடந்த வருடங்களில் சில பல
இடங்களில் அலைந்து திரிந்து, இன்று இந்த நதிக்கரையில்...............................
கண்கள் பனித்தும் கண்ணீர் வரவில்லை. அவளையே நோக்கினேன். யாரையோ
பார்த்து கையசைத்து எழுந்திருந்தாள். மெல்ல மறைந்து கொள்ள முயன்றேன். இறங்கி
வந்தவள் என்னை கவனிக்காமலேயே வேறொரு நபரை நோக்கிச் சென்றாள்.
அப்போதுதான் பார்த்தேன். என் இரண்டு வயது மகனை கையில் பிடித்தவண்ணம் வேறொருவன். யார்? அதே பளீர் பல்வரிசை கொண்ட சிரித்த முக இளைஞன். கண்ணியமும் கம்பீரமும் ஒருங்கே தெரிந்தது தோற்றத்தில். கண்களில் கனிவும், அன்பும் அழகாகத் துலங்கியது. அவன் புன்னகையின் புத்துணர்வு அவ்விடத்திற்கே பொலிவூட்டியது. அவனின் அந்த மென்சிரிப்பும் தலையசைவும் ஓர் அழகான வெள்ளித்திரை நாயகனை நினைவூட்டியது. கூடவே என் அம்மா, ஒரு ஐயர். ஐயர் கூறுவது எனக்கு தெளிவாகக் கேட்டது.” இதோ, பாருங்கம்மா.இனிமே ஒண்ணுமே பயமில்லே. மொதபுருஷனை
நினைச்சு கவலையோ அச்சமோ வேண்டாம். என்னமோ அந்தாளுக்கு அப்படி புத்தி. குழந்த பிறந்த அன்னிக்கு தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டு செத்தாரு. செத்தவாள்ளாம் ஆவியா வந்து பயமுறுத்தணும்னு நினைச்சா அப்புறம் இந்த லோகத்தில உயிரோட இருக்கிற மனுஷாளுக்கு வாழ இடம் இருக்காது. எல்லாம் உ ங்க பிரமை. அவருக்கு செய்யவேண்டிய திதியை நல்லபடியா கொடுத்தாச்சு. உங்களுக்கு வாழ்க்கை கொடுத்திருக்கிறவரை பாருங்க.சொந்தப் புள்ள போனப்புறம் இவரையே தன் சொந்த மகனா நெனைச்சு உங்களுக்கு இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருக்காங்க உங்க மாமியார்.நல்லபடியா சந்தோஷமா குடித்தனம் பண்ணுங்கோ.”
குரல் மெல்ல மெல்ல தேய்ந்து கொண்டிருந்தது. நான் நிம்மதியுடன் அலைபாயாமல் மெதுவே மெதுவே வானை நோக்கி எழும்பி தூரிய வெளியில் பயணிக்கத் தொடங்கினேன்.
அனுப்புனர்: சுதா திருநாராயணன்
No comments:
Post a Comment