பூசாரி (1 of 2)

67. பூசாரி (1 of 2) (சிசீ6) #ganeshamarkalam

பழநி பூசாரின்னதும் மனசுக்குள் குஷியாகிடுவேன். அவரை 37 வருஷமா தெரியும். மின்னெல்லாம் 3வருஷத்துக்கு ஒருக்கா மீட் செஞ்சிண்டிருந்தவன் போன 10 வருஷமா வருஷத்துக்கு ஒருக்கா சிலதடவை 2 தடவை மீட் செய்ய அவரைப் பத்தி நிறைய தெரிஞ்சிண்டாச்சு.

யார் பழநின்னு தெரிஞ்சுக்க ஆவலா இருக்கும். அவரைப் பத்தியும் அவர் எனக்கு செஞ்ச மறக்க முடியாத உதவியப் பத்தித்தான் இந்த கதை. விவரமா சொல்லப் போரேன். கதை படிச்சு முடிஞ்சதும் உங்களுக்கும் தெரிஞ்ச இப்படிப் பட்ட நல்ல மனுஷர் உங்களுக்கும் நினைவுக்கு வரலாம். என் மேல் அவரோட இம்பேக்ட் அத்தனை ஆழமானது.

பழநி பூசாரின்னு இந்தப் பேரை சொல்லி அறிமுகம் செஞ்சு வச்சது அப்பா. எங்கண்ணா பையனுக்கு வைதீஸ்வரன் கோவிலில் மொட்டை அடிச்சு சாமி கும்டூட்டு அங்கேந்து ஆடுதுறை பக்கத்துலே பேராவூர் வந்து குலதெய்வத்தையும் தரிசனம். பேராவூர் காமாக்ஷி அம்மன் கோவிலில் பழநி பூசாரி அறிமுகம். வேடிக்கை என்னன்னா எங்கண்ணா சின்னக் குழந்தையா இருந்தப்போ ஒருக்கா வந்திருக்கான். நான் இப்பத்தான். எனக்கு எங்கப்பா குலதெய்வத்தை அறிமுகப் படுத்தியது அன்னைக்குத்தான். அப்போ எனக்கு 25. கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகிட, அதுக்கும் சேர்த்து பிரார்த்தனை செஞ்சுக்க இங்கேயும் வந்தம்.

ரெம்பநா கோவிலை பழநீயோட அப்பாதான் பாத்துண்டிருந்தராம். 2 வருஷமா அப்பாவுக்கு முடியலைன்னு இவரே பாத்துக்கரர். கல்யாணம் ஆகி 1 வயசில் ஒரு குழந்தை இருக்கு. என்னொத்த வயசுன்னதும் பூசாரியா ஆயுசுபூரா இந்த கிராமத்தில் இருந்துட முடிவு செஞ்ச பழநியை பாக்க ஆச்சர்யமா இருந்தது. படிக்கலை, அது காரணமோ! நான் பி.ஈ. பெங்களூரில் வேலை. கல்யாணம் ஆனப்பரம் எவ்வளவு முடியுமோ அத்தனை வெளிநாடெல்லாம் போணம்னு, பழநி அதனால் வித்யாசமா தெரிஞ்சர்.

எங்க தாத்தா மின்னே சொல்லுவர். பிள்ளைகளை எத்தனை சின்ன வயசில் முடியுமோ அத்தனை சின்ன பருவத்தில் அவாளோட குலதெய்வததை அறிமுகம் செஞ்சு வச்சிடணும்னு. மாமனார் சொன்னதை அப்பா காதில் போட்டுக்கல. ஏன்னா ஊர் ஊரா மாத்தலாகிப் போயிண்டிருந்தம். ஹைதராபாத், பெங்களூரு, தில்லி, கொல்கத்தான்னு. கடைசீயா சென்னையில் செட்டில் ஆனதும் இப்பத்தான் முடிஞ்சது. என்னையும் வந்து சேர்ந்துக்கோன்னர். ஒருவாரம் லீவில்

வரப்போ காரில் காமாக்ஷி அம்மனைப் பத்தியும், பேராவூர் பத்தியும் சொல்லிண்டே வந்தர். சின்ன வயசில் இந்தூரில் வாழ்ந்தப்போ எப்படி இருந்ததுன்னும். “நீ காமாக்ஷியை பாக்கரத்துக்கு முன்னாட்டி பழநியை பாத்துடுவாய், அதுதான் சரியான முறை.” “ஏம்பா அப்படி?” “அப்பரமா நீயே புரிஞ்சிப்பாய்”. இந்த மாதிரித்தான் சஸ்பென்ஸ் வைப்பர். அடிக்கடி.

பூசாரிக்கு கார்ட் போட்டு வரும் தகவலைச் சொல்லியாச்சு. அப்பெல்லாம் செல்போன் இல்லை. லெட்டர் போய் சேர்ரத்துக்குள் நாமளே போயிடுவம். ஆனா அப்படி ஆலை. இந்த வாட்டி அப்பா போட்ட லெட்டரும் நாங்களும் ஒண்ணாப் போய் சேர்ந்தம். அப்பாவப் பாத்துட்டு ஓடி வரார் பழநீ. அப்பா அவர் பெரியப்பாவோட அந்தூரில் இருந்தப்போ பழநி குழந்தை. ஒருத்தர்மேல் ஒருத்தருக்கு அத்தனை வாஞ்சை. இன்னித் தேதிக்கு 3 தலைமுறையா அவாதான் இந்த கோவிலப் பாத்துக்கரா.

“நீங்க வருவீங்கன்னு தெரியும் சாமி”. “லெட்டர் அதுக்குள்ளே வந்துடுச்சா என்ன?” அப்பா கிண்டல் அடிக்க, “இதோ இப்பத்தான் வந்திச்சு!” காமிச்சார். நான்தான் எழுதினேன். என் தமிழ் கையெழுத்து முத்து முத்தா இருக்கும். நான் போட்ட லெட்டரை செலுத்தின அட்ரெஸுக்கு வந்து நானே கையில் வாங்கிப் பாப்பது மொதத் தடவை. உங்களில் எத்தனை பேருக்கு இப்படி அனுபவம்? என்னைப் பாத்ததும் அவனுக்கு ஆச்சர்யம். எங்கண்ணா அம்மா ஜாடை. நான் அப்படியே அப்பாவ உரிச்சு வச்சிருப்பேன். “உங்களுக்கு ரெண்டு புள்ளைங்கலா?” “ஆமாம், இவன் 6 வருஷம் கழிச்சு பொறந்தான். அப்பரம் இந்தப் பக்கம் வரமுடியலை. இனிமேல் வருஷா வருஷம் வரணும். நான் இல்லைன்னாலும் என் சார்பில் இவன் வருவான்”. என்னைத்தான் கை காட்டினர். அண்ணாவை இல்லை. தனக்கப்புரம் குலதெய்வத்தொட என்னை லிங்க் செய்யரர். இது ரெம்ப நாளைக்கப்புரம் புரிஞ்சது.

அதுக்குள் எங்கம்மா தாம்பாளத்தில் கொண்டு வந்த சமாச்சாரங்களை, அம்மனுக்கு சாத்த புடவையும், மாவிளக்குக்கு மாவு, நெய், வெல்லச்சக்கரை எடுத்து வச்சிண்டு கோவிலுக்கு மின்னாடி இருந்த பெருந் திண்ணையில் உக்காந்துண்டா. பழநீ வீட்டுக்காரி சாவிய எடுத்துண்டு வந்து கோவிலத் தொறக்க எல்லாம் ஆச்சு. மணி மத்தியானம் 2. இருந்தாலும் சொந்த ஊர்காரா குலச்சாமிய பாக்கன்னு வந்தா தொறந்து விடுவா. நேரம் காலம் பாக்க மாட்டா. சொந்தக் கோவில் மாதிரி. அபூர்வமான கல்ச்சர். அபரிதமான சந்தோஷத்தை தரும் வழக்கம்.

எல்லாத்தையும் விட சுவாரஸ்யம் “ப்ளெசர் காரில் இம்புட்டு மனுஷங்க வந்துருக்காக”ன்னு தகவல் பரவி ஊர் சனம் கூடித்து. இல்லைன்னா இந்த மத்தியான வேளையில் தூங்கிண்டிருப்பா. ஊர் சனம்னதும் பெருங்கூட்டம் கூடிச்சுன்னு நினைக்கலாம். இல்லை. 12 பேர். அதில் ஸ்கூலுக்குப் போகாத சின்னப் பசங்க, பொண்கள். பொண்கள் பாவாட பட்டுமே. மேல் சட்டை கிடையாது. இன்னும் 2 வருஷமாச்சுதுன்னா தாவணி போட்டேயாணம்னு இப்பவே காமிச்சிண்டு. அண்ணாவும் மன்னியும் மொட்டைப் பையனோட அங்கே நடமாடிண்டிருந்த ஆட்டுக் குட்டிகளை பிடிச்சு விளையாடப் போயிட்டா. ஆடு தவிர கோழி, 2 மயிலும், நிறைய புறாக்கள். சித்தே தள்ளீ ரெண்டு பசுமாடும் கன்னும். கண்ணுக்கெட்டின தூரம் வரை பச்சப் பசேல்னு வயல்.

அப்பத்தான் பழநி பூசாரியோட ஆத்துக்காரி வந்து “அதோ தெரியுதே, அம்புட்டும் உங்க பெரிய தாத்தாவோட நிலம். இப்ப வித்துட்டாங்க. அவர் இருந்த வீடு அக்ரஹாரத்தில் பூட்டிக் கிடக்கு. பாக்கணும்னா சாவி வாங்கிக்கிடுக!” “பாக்கணும்” அப்பாகிட்டே சொல்ல, “காமிக்கரேன், கோவில் பூஜை முடியட்டும்.” “ரொம்ப தூரமா?” “கோவில் குளத்துக்கு அந்தண்டை திரும்பினா அங்கரஹாரம்” 200 அடி தூரமே இருக்கும். “பெராவூர்னா இவ்ளோதானா!” “கோவிலத் தவிர குளம், தீமிதி மண்டபம், பழனியின் ஓட்டு வீடு, அதேபோல சித்தே தள்ளீ 4 குடிசை அப்பரம் அக்ரஹாரத்தில் 8 வீடு இருக்கலாம். வர திருப்பத்தில் இருந்த பஸ் நிறுத்தத்தையும் ரெண்டு பம்பு செட் கொட்டாயையும் சேர்த்துக்கலாம். ஊர் முடிஞ்சது!”

அப்பா இன்னொண்ணும் சொன்னர். “சிவராமா, ஊர் இப்படியேத்தான் 80 வருஷமா இருக்கு, கூடலை, குறையலை. மின்னே இருந்த மனுஷா இப்ப இல்லை. புதுசா யாரும் வந்து குடியேறலை.” நின்னைச்சுக்கரேன் இருக்கரவாளும் கிளம்பி நகரத்துக்கு போயிடும் காலத்தில் இங்கேயே இருக்கலாம்னு முடிவெடுத்தவா அவாளுக்கு பிறக்கும் வாரிசுகள் மட்டுமே வரப்போர வருஷங்களை ஊருக்கும் கோவிலுக்கும் பாதுகாவலர்களா. வளரலைன்னாலும் குறையலையேன்னு சந்தோஷப் பட்டுக்க வேண்டியதுதான். “இப்போ தெரியுதா பழநி பூசாரி ஏன் முக்கியம், அவரை நீ மொதல்ல சந்திக்கணும்னு சொன்னேன்னு?” என் மர மண்டைக்கு இன்னும் எட்டலை. “இல்லைப்பா, விளக்கமா சொலுங்கோ.”

பக்கத்தில் அம்மா. “டேய். அவர் இங்கேயே இருப்பம்னு முடிவெடுக்கலைன்னா நம்ப குலதெய்வத்தை யார் பிரியமா பாத்து பூஜை புனஸ்காரமெல்லாம் விட்டுப் போயிடாம கவனிச்சுப் பண்ணுவா? அதான் இந்த மாதிரி கோவில்களுக்கு அம்பாளைவிட பூசாரி முக்கியம். அவர் கிளம்பிப் போனார்னா, அம்பாளும் இங்கே தங்க மாட்டா. நம்பளைப் போல் சொந்த ஊர்க்காரா, இந்த தெய்வத்தை குலதெய்வமா வழிபடரவா ஒரு 100 குடும்பம் இருக்கலாம், ஆனா எங்கெல்லாம் சிதறிப்போனாளோ, அவா இந்த பூசாரிக் குடும்பத்தை கண்ணும் கருத்துமா அப்பப்போ வந்து இல்லை அங்கேந்தேயாவது கவனிச்சுண்டு அவர் குடும்பத்துக்கு இல்லைன்னு ஆகிடாம பாத்துண்டாத்தான், நம்ப குலதெய்வத்தை இங்கே தங்க வச்சுக்க முடியும், தெய்வம் நம்பளை காப்பாத்தும்.” இப்போ புரிஞ்சது. பழநி மேல் தனி மரியாதை வந்தது.

கல்யாணம் வச்சிருக்குன்னு எல்லாருக்கும் சொல்லி பத்திரிகை அடிச்சதும் அனுப்பரம்னு சொல்லீட்டு பூஜைய முடிச்சிண்டு கிளம்பி வந்தம். வரப்போ அப்பாவும் அம்மாவும் மட்டும் பழனி அப்பாவ அவா வீட்டுக்குள் போய் பாத்துட்டு கைச்சிலவுக்கு 2000ரூ தந்துட்டு வந்தா. நெய்வேத்தியத்துக்கு பழநி ஆம்படையாள் பண்ணின சக்கரைப் பொங்கல் நிறைய ஒரு பாத்திரத்தில் வச்சுத் கொடுத்தா. வழீலே சாப்டுக்க. மாயவரத்துக்கு கிட்டக்க வந்ததும்தான் பெரியப்பா அகம் அக்ரஹாரத்தில் இருக்கே அதை பாக்காம வந்துட்டது நினைவுக்கு வந்தது.

ஆனா பாருங்கோ என் கல்யாணம் ஆகி 5 வருஷம் கழிச்சுத்தான் என்னால் குடும்பத்தோட போக முடிஞ்சது. என் பொண் லக்ஷ்மிக்கு வைதீஸ்வரன் கோவிலில் முடி இறக்கிட்டு அப்ப போனாப்போல் இங்கேயும் வந்தம். அப்பாவும் அம்மாவும் உடம்புக்கு முடியாம படுத்த படுக்கையா. அப்பா சொல்லி அனுப்பிச்சர். என்னெல்லாம் செஞ்சுட்டு வரணும்னு.

எங்களுக்கு ராஜோபசாரம். அப்பா வந்திருந்தா எப்படியோ அப்படியே. பழநி பையன் ஸ்கூலுக்குப் போரானாம். என் வயித்தில் பொறந்த பொண்ணுக்கு 3 வயசு. அவளையும் என் ஆத்துக்காரியையும் பாத்ததில் அவாளுக்கும் சந்தோஷம் குலதெய்வ கோவிலுக்கு வந்தா என்னெல்லாம் செய்யணும்னு அவரே என் ஆத்துக்காரிக்கு சொல்லித் தந்தார். இவளுக்கு மொதத் தடவை. அவாத்தில் குலதெய்வம் யார்ன்னு தெரியாதாம். “இனிமேல் இதான் உன் குலதெய்வமும், அப்பா என்னைத்தான் வந்து போயிண்டிருக்கணும்னு சொல்லியிருக்கார். நீ பாத்துக்கோ. உன் முயற்சியில் பிடிவாதத்தில்தான் நாம இனிமேல் இங்கே வருவது நடக்கும். நீதான் குலதெய்வத்தை பாத்துக்கணும்.” சொன்னேன். அவளுக்கென்ன கசக்குமா என்ன? பேஷா செய்யரேன்னுட்டா. தெய்வ பக்தி அதிகம்.

அந்த வாட்டி, பெரியப்பா-தாத்தா வீட்டை பழநி தொறந்து காமிச்சார். அடுக்கடுக்கா 3 மித்தமும் கோடீலே கிணத்தங்கரையுமா. குனிஞ்சுண்டு போணம் ஆனா விஸ்த்தாரமா. கடைசீ 12 வருஷம் தாத்தா பாட்டி மட்டும் தனியா இருந்தாளாம். திண்ணைலேந்து சமையளுள் 210 அடிதூரம். சமைச்சு வச்சுட்டு பாட்டி 10 நிமிஷ நடை நடந்து வந்து தாத்தாவை சாப்பிட கூட்டிண்டு போவளாம். அவா பிள்ளை கும்மோணத்தில். வரதில்லை. எங்கப்பாக்கு மூத்தவர். அவர் பெத்ததுகள் எல்லாத்தையும் கொடுத்துடலாம்னு வித்தூட்டா. வீடு மட்டும் விலை போலை, வரவாளுக்கு காமிக்க சாவி பூசாரியாத்தில். “என்ன விலை சொல்ரா?” “2 லக்ஷம் சாமி”. சட்டுன்னு தோணித்து, “வாங்கிட்டா என்ன?” அதெல்லாம் வேண்டாம்னு கண் ஜாடையா அந்த நினைப்பே எழுந்துடாம இவள் தடுத்தா.

ப்ரிகேட் மில்லனியத்தில் 3 பெட்ரூம் இருக்கு. அளவில் இதில் 30%தான் இருக்கும். 87லக்ஷம் கொடுத்து வாங்கினது. ஆனா இந்த 2 லக்ஷத்தில் 4 ஜன்மத்துக்கு நிம்மதி கேரன்டீன்னு தெரியும். என்ன செய்ய? அத்தனை மனசால் கெட்டுப் போயிருக்கம்.

அதுக்கப்பரம் வருஷா வருஷம் குலதெய்வம் கோவிலுக்கு விஸிட் அடிச்சுடரது வழக்கமாப் போச்சு. ஆசையா எல்லாரும் வருவம். 3 விசிட்டுக்கு அப்பரம் என் ரெண்டாவது பொண் பொறந்து அவளுக்கு காமாக்ஷின்னே பேர் வச்சு, கொஞ்சம் போட்டம் அவளையும் கூட்டிண்டு முடியிறக்கப் போரச்சே பேராவூரும் போலான்னு சொன்னென். ஆனா வருஷா வருஷம் செய்யும் ஒரு நல்ல காரியத்தை இடையில் கைகுழந்தைன்னு தடைப் படுவானேன்னு பட்டது. நல்ல இன்னோவா காரா ஏற்பாடு செஞ்சுண்டு, கைக்குழந்தைக்கு தொட்டில் அட்டேச் செஞ்சுண்டு கிளம்பிட்டம்.

இந்தவாட்டி பழநி தலையில் நரை. இவருக்கப்பரம் யார்னு ஒரு கவலை. அவர் அப்பா, என் அப்பா, அம்மா யாரும் இல்லை. காலம் முடிஞ்சு கிளம்பிட்டா. எனக்கும் நரை. எனக்குப் பிறந்தது ரெண்டும் பெண்கள். அவா வேற தெய்வத்தை ஸ்வீகாரம் செஞ்சுண்டு போப்போரா. பழனி பிள்ளை நன்னா படிக்கரான்னு கேள்விப்பட்டேன். அவன் பூசாரி வேலை செய்வனோ மாட்டானோ? கூப்பிட்டு கேக்கவா முடியும்?

பூஜை முடிஞ்சதும் அவசரமா கிளம்ப வேண்டாம்னு கோவிலுக்கு முன்னாடி கயித்துக் கட்டிலில். பழநியோட பெசிண்டிருக்கலாம்னு. பேச்சு இதையும் அதையும் பத்தி இழுத்துட்டு “இந்த குலதெய்வம் கான்செப்ட் எப்படி ஏற்பட்டது? இதன் தாத்பர்யம் என்ன? பழநி நீங்க சொல்லுங்க.” “அப்பாரு சொல்லலீங்களா?” “இல்லை. ஆனா ரெம்ப முக்கியம்னு சொன்னார். பெரீய கோவிலுக்கு போவது சரிதான், ஆனா குலதெய்வத்தை மறந்துடப் பிடாதுன்னு மட்டும் அப்பப்போ சொல்வர். நீங்க சொல்லுங்க, உங்க வாயால் கேக்கணும்”. “சொல்ரென் சின்னய்யா.” (நாளை நிறைவடையும்)