ஈங்குவாஷ்டக சூர்ணம்

ஈங்குவாஷ்டக  சூர்ணம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 13)

#ganeshamarkalam

உங்களுக்கெல்லாம் கோட்டக்கல் ஆரிய வைத்தியசாலான்னா தெரியுமா? தெரிஞ்சிருக்கணும். எனக்குத் தெரியும். 5 வயசுலேந்து. மதுரையில் இருகச்சே எங்கப்பா என்னை கையைப்பிடிச்சு அழைச்சிண்டு போவர். தல்லாகுளம் பெருமாள் கோவில் ஸ்டாப்பில் 2ஆம் நம்பர் டிவிஎஸ் பஸ்ஸில் ஏறி மதுரை ஜங்க்ஷனில் இறங்கி டௌன் ஹால் ரோடில் போனால் வரும். இப்போவும் அங்கேயே இருக்காளா, நகந்து போயிட்டாளான்னு தெரியலை.

என்னை ஏன் அழைச்சிண்டு போகணும்? நான் அப்போ ஒல்லியா அண்டர் நரிஷ்டு சைல்ட் மாதிரி இருப்பேன். நான் குண்டா ஆகணும்னு எங்கப்பா செஞ்ச பல பரிசோதனை முயற்சிகளில் கோட்டக்கல்லும் ஒண்ணு. அம்மா சொல்வா யாரோ சொன்னான்னு ஆட்டுப்பால் கொடுத்தா குழந்தை புஷ்டியாகும்னு ஒருத்தனை ஆட்டை ஆத்து வாசலுக்கு ஓட்டிண்டுவந்து கறந்து கொடுக்க வச்சாராம். வாரம் ஒருதடவை. என்னதான் காய்ச்சி தண்ணி கலந்தாலும் அது திக்காத்தான் இருக்கும். நான் 2 வயசாயிருந்தப்போ தண்ணி கலக்காம போட்டிட்டாளாம். அப்புரம் வயித்தில் கட்டியாகி, அதுக்கு மருந்து மாயமெல்லாம் செய்யவேண்டியிருந்தது, “நீ பிழைச்சதே அபூர்வம்”னு அம்மா சொல்வா. 

அப்பாவுக்கு என்னை குண்டாக்கிடணும்கிர வெறி மட்டும் அடங்கலை. அப்போதான் இந்த செவனப்ராஷ் ஆசை வந்ததாம். ஆட்டுப்பாலுக்கு அது தேவலைன்னு அம்மாவும் சரின்னதா கதை போச்சு.

அங்கேதான் டாக்டர் வாரியர் (வெர என்ன பேர் வைக்கறது?) என்னை பலவிதமான லேகியங்களுக்கும், சூர்ணங்களுக்கும், தைலங்களுக்கும் அறிமுகப்படுத்தினர். அதாவது என்ன சொல்லவரேன்னா, நான் மலையாளப் பொண்களை சைட் அடிக்க ஆரம்பிக்கறத்துக்கு பல வருஷங்கள் முன்னாடியே மலையாள ஆயுர்வேத மருந்துகளை முழுங்க ஆரம்பிச்சாச்சு.

எங்காத்தில் எப்போவும் 5 பாட்டிலாவது தைலமோ, லேகியமோ ஷெல்ஃபில் இருக்கும். அஸ்வகந்தாதி லேஹியம், செவனப்ராஷ், மஹாவில்வாதி லேகியம் இப்படி. ராத்திரி படுத்தக்கரச்சே அம்மா பால் டம்ப்ளரை எடுத்துண்டு வருவா. பின்னாடியே அப்பா ஸ்பூனோட. பால் குடிச்சதும் ஒரு ஸ்பூன் செவனப்ராஷ் வாய்க்குள் வச்சுடுவா. வாயில் போட்ட ஸ்பூனை அப்பா இழுக்கரச்சே அதில் ஒண்ணும் ஒட்டிண்டு இருக்கப்பிடாது. அதான் ரூல். இது தினக்கூத்து. அதே மாதிரி வாரம் ஒருக்கா மஹாவில்வாதி லேகியம்னு. தீபாவளி மருந்து மாதிரி. உரைக்கும் அதுக்கும் இதே புரொசிஜர். 

ஆனால் இதெல்லாம் சாப்பிட கிட்டக்க கொண்டுவரச்சே ஓடிடுவேன். அப்போல்லாம் சின்னதா ஒரு ரூம் செட் வீடு. ஓடினாலும் டக்குன்னு பிடிச்சுடுவா. ஆனால் நான் மிகவும் விரும்பி சாப்பிடறது ஈங்குவாஷ்டக சூர்ணம். மோரில் கரைச்சு சாப்பிடணுமாம். நான் அப்படியே வாயில் 1 ஸ்பூன் சூர்ணத்தை போட்டு நாக்கில் கரையவிட்டு சொல்லொண்ணா சந்தோஷத்தை அடைவேன்.

“இப்போ அது இந்தக்கதையில் என்ன பண்றது, சீக்கிரம் விஷயத்துக்கு வா”ன்னு சிலர் சொல்றது காதில் விழறது. என்ன பொருமையில்லாத ஜன்மங்கள்? கதையை ஒரு கோர்வையா சொல்லிண்டிருக்கச்சே இப்படி இடைஞ்சல் செய்யப்பிடாது. சொல்லவந்தது மறந்துடும். சொல்லக்கூடாததை டைப் செஞ்சுடுவேன். அப்புரம் நெருடறதும்பேள். உங்ககிட்டேந்து இப்படி கதையை எதிர்பாக்கலை, எனக்குப் பிடிக்கலைன்னு.

நாங்க அந்த வைத்தியசாலாவுக்கு போனால் ஒரு 3 பில்டிங்க் கிட்டக்கே போரப்பவே மருந்து வாசனை அடிக்கும். சில மருந்துகள் அத்தனை வீரியம். உள்ளே கன்ஸல்டிங்க் செய்யணும்னா பெஞ்சில் உக்காரணும். அப்போ இன்னும் நெடி அடிக்கும். அப்போவே சாதாரண ஜுரம், இல்லை சுவாசம் சம்பத்தப்பட்ட கஷ்டத்தோட வரவாளுக்கு பாதி சுவஸ்தம் ஆகிடும். டாக்டர் ரூமுக்குள்ளே போரச்சே அப்படி ஒண்ணும் ஜுரம் இல்லையேன்னுடுவர். அப்புரம் மருந்து எழுதிக்கொடுப்பர். சாதாரணமாவே டாக்டர் சீட்டில் எழுதியிருக்கரதை படிக்க முடியாது. இவரோ மலையாள டாக்டர். இதைப்படிச்சு கவுன்டரில் மருந்தை சரியாக்கொடுப்பன். அவன் மாத்திக்கொடுத்தாலும் நமக்கென்ன தெரியப்போரதுன்னு நினெச்சுப்பேன். 

அந்த சின்ன வயசுலேயே நான் அதிபுத்திசாலி, இப்படி மனசில் தனக்குத்தானா தோணும்னா பாத்துக்கோங்கோ. 

நான் அடிக்கடி வரதுனாலேயோ இல்லை கவுன்டருக்கு ரொம்பவே கீழேயே என் தலை தெரியறதுனாலேயோ ஒருநாள் அவனே வெளீலே வந்து மருந்தைத்தந்துட்டு “உன் பேர் என்ன”ன்னு விளிச்சான். ஜெயகுமார்னு சொன்னேன். பாலக்காடான்னான். இல்லை, தமிழ், தல்லாகுளம்னேன். ஒருமலையாளிக்கு இன்னொரு மலையாளியை சந்திக்கரதில் அத்தனை சந்தோஷம். மலையாளின்னு நினெச்சு சிரிச்சுட்டு அப்புரம் அவா மலையாளி இல்லைன்னு தெரியவரச்சே அதீத துக்கம் வந்து கவ்விக்கும். 

அவன் பெயர் கோவிந்தன். திருவனந்தபுரமாம். இங்கே மதுரையில் வந்து வேலை பாத்துண்டிருக்கானாம். ஓணத்துக்கு ஊருக்குப்போவானாம். “உனக்கு சீக்கிரம் உடம்பு தேறிடும், நன்னா படி”ன்னான். “பெரீய ஆளாய் வருவாய்”னும் சொன்னான். அப்புரம் நான் எப்போ போனாலும் வெளீலெ வந்து சீட்டை வாங்கிண்டு போய் மருந்து எடுத்துண்டு வந்து கையில் கொடுப்பான். கொடுத்துட்டு ஏதாவது சம்சாரிச்சுட்டுப்போவான். எனக்கு கோவிந்தனைப் பிடிக்க ஆரம்பிச்சது.

அப்பாவுக்கு சைனஸ் இருந்தது. டாக்டர் வாரியர்தான் “நீங்க மூக்குப்பொடி போடற பழக்கத்தை நிறுத்தலைன்னா என்ன பண்ணினாலும் குணப்பபடுத்த முடியாது”ன்னு சொல்லி அந்த பழக்கத்தை மறக்கடிச்சர். அதுக்கப்புரம் அஸ்வகந்தாதி தைலம்னு நல்லென்ணைக்கு பதிலா தேய்ச்சு குளிக்க சொன்னார். வாரம் ரெண்டு தடவை. அனு தைலம்னு மூக்கில் சொட்டு சொட்டா விட்டுக்கரத்துக்கு. அதெல்லாம் தீந்து போச்சுன்னா நான்தான் பஸ்ஸில் போய் வாங்கிண்டு வருவேன். எனக்கு 5ஆம் கிளாஸ் சேர்ந்ததும், ஸ்கூலுக்கு நானே போரச்சே இதுக்கும் நீயே பஸ்ஸில் போய் வாங்கிண்டு வந்துடுன்னு பழைய பாட்டிலை எடுத்துண்டு போகச்சொல்லுவர். சில சமயம் அவரே போவர். அப்போ கோவிந்தன் என்ன சாரே ஜெயகுமார் வரலையான்னு கேப்பானாம்.

எனக்கு வயசாக ஆக கோவிந்தனுக்கும் வயசாச்சு. நான் உசந்துட்டதுனாலே உள்ளேருந்தே மருந்தை நீட்டினா சௌரியமா கையைநீட்டி வாங்கிண்டுடுவேன். அவன் வெளீலே வரத்தேவையில்லை. இப்படியாக எங்கள் நட்பு வளர்ந்தது. எனக்கும் அவனுக்கும் 20 வயசு வித்யாசம். இருந்தாலும் நெருங்கிட்டோம்னு பட்டது.

ஒருநாளைக்கு கோவிந்தனை மீனாக்ஷி அம்மன் கோவிலில் பாத்தோம். நானும் அம்மாவும் போயிருந்தோம். பொற்றாமரை குளத்தை சுத்திண்டு வரச்சே விபூதிப்பிள்ளையார் கிட்டெக்கே படியில் இருந்தான். பின்னாடிலேந்து பாத்துதான் அடையாளம் கண்டுண்டேன், அப்படி ஒரு பெர்ஃபெக்ட் ரவுண்ட் வழுக்கை. அவன் விக்கர தைலத்தை அவனே தடவிக்கறதில்லை போலைருக்கு. அம்மாகிட்டே சொன்னேன், “என் ஃப்ரெண்ட் உக்காந்திருக்கான், ஹலோ சொல்லிட்டு வரேன்”னு. அவள் பாவம் அரை டிராயர் பையன் யாராவது இருப்பான்னு நினெச்சா. இவன்தான் என் ஃப்ரெண்டுன்னுட்டு அவளும் யாருன்னு பாக்க வந்தா. அப்புரம்தான் ஆரிய வைத்திசாலாவில் மருந்தெடுத்துக் கொடுக்கற சிப்பந்தின்னு அறிமுகம் செஞ்சேன்.

அம்மாவாச்சே! அவனைப்பத்தி எல்லாத்தையும் விலாவாரியா விசாரிக்க ஆரம்பிச்சுட்டா. எந்த ஊர், அப்பா அம்மா எங்கே இருக்கா, மதுரைக்கு வந்து எத்தனை வருஷம் ஆச்சு, கல்யாணம் ஆயிடுத்தா, குழந்தைகள் எத்தனைன்னு. எல்லாம் பொறுமையா சொன்னான். அப்பா அம்மா இல்லை. கல்யாணம் ஆகி ஒரு பையனாம். என்னைப்போல. ஜாகை வண்டியூரில். அப்புரம் அவனை விட்டுட்டு சாமி தரிசனத்துக்கு போயிட்டோம்.

ரெண்டு மாசம் கழிச்சு அப்பாவுக்கு மூக்குலே விடரது தீந்துபோச்சு. எனக்கு செவனப்ராஷ், அப்புரம் சில சூர்ணங்கள் தேவைன்னு என்ன அனுப்பிச்சா. நானும் குதிச்சிண்டு கிளம்பினேன். கோவிந்தனையும் பாக்கலாம். திரும்பி வரச்சே நல்ல ஹோட்டலாப்பாத்து பூரிக்கிழங்கு வாங்கிக்கோன்னு அம்மா காசு கொடுத்திருந்தா. அம்மா ஆத்தில் இல்லை அதுனால் வெளீல சாப்டுக்கோன்னு. அப்போல்லாம் 30பைசாதான் ஒரு செட் பூரி. வழிவிட்ட சக்தி மாரியம்மன் கோவில் குளத்துக்கிட்டே ஒரு நல்ல ஐயர் மெஸ் இருக்கு. 

வைத்தியசாலா வாசல்லேயே கோவிந்தன் கையில் ஒரு காகிதத்தோட நின்னிண்டிருக்கான். உள்ளே ஒண்ணும் வேலையில்லையா என்ன? அவனோட தர்க்கம் பண்ணிண்டு ஒரு பொண். அவன் பொண்டாட்டி மாதிரி தெரியரது. இத்தனை கையையும் விரலையும் ஆட்டிப்பேசராளே, அவனை கல்யாணம் பண்ணிண்டவளாய்த்தான் இருக்கணும். அப்புரம் இவன் ஏதோ சொல்ரான், கெஞ்சரான்னே சொல்லலாம், அப்புரம் அவள் இவன் கையில் இருக்கிர காகிதத்தை காட்டி என்னவோ சொல்ரா, அப்புரம் ஒரு சைக்கிள் ரிக்ஷாவுலே ஏறிப்போயிடரா. நான் ரோடுக்கு அந்தப்பக்கம் எப்போ கிராஸ் செய்யலாம்னு நிக்கரச்சே இதெல்லாம் நடந்து முடிஞ்சுட்டது. 

ரிக்ஷா போரதையே பாத்துண்டு நின்னவன் மெல்ல உள்ளே திரும்பிப்போரான். பின்னாடியே நானும் ரோடைக்கிராஸ் செஞ்சு உள்ளே போரேன்.

என் மருந்துச்சீட்டை வாங்கிக்க கோவிந்தனைக் காணோம். அப்புரம் மருந்தை இன்னொரு சிப்பந்தியிடமிருந்து வாங்கிண்டு, காசைக்கொடுத்துட்டு “கோவிந்தனை பாத்தேனே இல்லையா”ன்னு கேட்டுவைக்கரேன். அவனோட கொஞ்ச நாழி பேசணும்னு ஆசை. திரும்ப வர இன்னும் 2 மாசம் ஆகலாம். இவர், “கோவிந்தா, இவடே வரு”ன்னு கூப்பிடரார். வந்தவன் முகத்தில் என்னைப்பார்த்ததும் கொஞ்சமா மகிழ்ச்சி. “என்ன ஜெயகுமார்”னு வரான். நான் அவனை வெளில்லே வாசலே ஒரு பொண்ணோட பேசிண்டிருந்ததையும் நான் பாத்துட்டதையும் ஏதோ பெரீய விசேஷமா சொல்ரேன். என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலை அவன் கண்ணில் லேசா கண்ணீர்.

“சரி, வா உனக்கு ஒரு சாயா வாங்கிக்கொடுக்கரேன்”னு என்னை வெளீலே அழைச்சிண்டு போரான். அதே மெஸ்தான். விவரம் சொல்ரான்.

“அன்னைக்கு உங்கம்மா விளிச்சப்போ ஞான் எல்லாத்தையும் சொல்லலை. சொல்லணும்னும் தோணலை. ஆசையும் பாசமுமாய் உங்கம்மா என்னப்பத்தி விசாரிக்கச்சே என் கஷ்டத்தை சொல்லவேண்டாம்னு பட்டது. நான் என் மனைவியோட வாழலையாக்கும். அவள் கொச்சியில் என் குழந்தையோட இருக்கா. கல்யாணம் கழிச்சு 2 வருஷம்தான் சேர்ந்து இருந்தோம். அப்புரம் அவளுக்கு மதுரை வாழ்க்கை பிடிக்கலை. குறிப்பா நான் இந்த வைத்தியசாலாவில் மருந்து கலக்கி எடுத்துத்தரது. குறைச்ச சம்பளம். மத்தவாளைப்போல நானும் கல்ஃப்லே போய் கைநிறைய சம்பாதிக்கலைன்னு. 

அவள் அத்தை பையன் கட்டாரில் இருக்கான். அவனையே பண்ணிண்டிருக்கணும்னு இவளுக்கு, எங்கிட்டே மாட்டிண்டு இந்த வாழ்க்கை பிடிக்கலை.” 

இன்னைக்கு வந்து விவாகரத்து பேப்பரை கொடுத்துட்டு “சீக்கிரம் கையெழுத்து போட்டு அனுப்பு”ன்னுட்டு கிளம்பிப் போயிட்டாள்”னான். நான் 8ஆவது படிக்கரேன் எல்லாம் விளங்கினாப்புலேயும், சிலது விளங்காத மாதிரியும் இருந்தது. ஆனால் அவனுக்கு சின்னப் பையனானாலும் எங்கிட்டே சொல்லிடணும்னு தோணியிருக்கு.

“உன் பையன் என்ன பண்ரான்”னு கேட்டுவச்சேன். “அவன் ரெண்டு வயசாயிருகச்சே தன்னோட அழைச்சிண்டு போனவள் என் கண்ணிலேயே காட்டலைன்னும் இப்போ வளர்ந்திருப்பான்”னும் கோவிந்தன் சொன்னான். அப்போ அவன் கண்ணில் முன்னாடி கோத்துண்டு நின்னுண்டிருந்த நீர், கட கடன்னு உருண்டு கன்னத்தில் சரிந்தது.

எல்லாத்துக்கும் ஒரு சூர்ணமோ, தைலமோ இல்லை கஷாயமோ, ஆரோக்கியமா வச்சுண்டு சாப்பிட லேகியமுமா வித்துண்டிருக்கிற இடத்தில் கோவிந்தனோட துக்கத்துக்கு ஈங்குவாஷ்டகம் மாதிரி ஏதாவது ஆல்பர்பஸ் மருந்து இன்னும் கண்டுபிடிக்கலையேன்னு நினெச்சுண்டேன். 

ஆத்துக்கு வந்ததும்தான் அம்மா கொடுத்திருந்த பூரிக்கிழங்கு காசு அப்படியே பையில் என்னோட திரும்பி வந்துட்டதை பார்த்தேன்.