ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 19

ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 19

(பரங்கிப்பேட்டையே கோகுலம், சிதம்பரம் தீ விபத்து, பாலுதான்…என்னை காப்பாத்தினான்)

இப்போது நம்முடைய கிணிக்கு அஞ்சு வயஸ். அப்போது அவனுடைய பெற்றோர்… பரங்கிப் பேட்டையில் குடியிருந்தார்கள். அந்த ஸமயம், சிதம்பரத்தில் ஆனித் திருமஞ்சனம் உத்ஸவம் நடக்க இருந்தது.

இந்தக் காலம் மாதிரி ஸினிமா, விளையாட்டு, ஊரில் உள்ள அக்கப்போரைப் பற்றிப் பேசி நேரத்தை வீணடிப்பதை விட, இன்ன ஊரில் இன்ன உத்ஸவம், அந்த ஊரின் கோவிலின் சிறப்பு இது… என்பது மாதிரியான பேச்சுக்கள்தான் வீடுகளில் அதிகம் இருக்கும்.

ஸாதாரண குடும்பங்களிலேயே இப்படி நல்ல விஷயங்கள் அதிகம் பேசப்படும் போது, நம் ‘ஜகத்கிணி‘யின் வீட்டில் கேட்கவா வேண்டும்?

சிதம்பரம் உத்ஸவம் வரும் நாள், யார் யார் போகப் போகிறார்கள் என்பதையெல்லாம் வீட்டில் பெரியவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

எந்த வீட்டிலும், குழந்தைகள் ஏதோ மும்முரமாக விளையாடிக் கொண்டிருந்தாலும், பெரியவர்கள் பேசுவதையும் ஒரு பக்கம் கேட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கும். ஸரியான தருணத்தில், ‘நீ அன்னிக்கி அப்டி சொன்னியே‘ என்று கேட்டு, அவர்களையே காலை வாரி விடும்!

நம்முடைய கிணியும் ஏதோ சொப்புக்களை வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தாலும், side by side-ஆக, சிதம்பரம் விஷயத்தையும் காதைத் தீட்டிக் கொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. 

உத்ஸவத்துக்கு கிணியின் அப்பா ஶ்ரீ ஸுப்ரஹ்மண்ய ஶாஸ்த்ரிகள் மட்டும் கிளம்புவதாக தீர்மானம் ஆனது…

அவ்வளவுதான்! அப்பா… தன்னுடைய துணிமணிகளை எடுத்து வைத்துக் கொள்வதை கிணி, பார்த்ததோ இல்லையோ, கிடுகிடுவென்று தன்னுடைய ரெண்டு துணிகளையும் கொண்டு வந்து அப்பாவிடம் நீட்டியது!

“எதுக்குடா?….”

“என்னோடதுப்பா! பொட்டில வெச்சுக்கோங்கோ! நானும் வரேன்…...”

“எங்க?…”

“சிதம்பரம் போறேளோன்னோ? நானும் வரேன்...”

[சிதம்பரேஶா! உன்னுடைய பால ஸ்வரூபத்தை பார்க்க அவ்வளவு ஆசையா உனக்கு?]

“நீ வேண்டாண்டா கிணி…! அங்க… ரொம்ப எக்கச்சக்க கூட்டம் இருக்கும்ப்பா!…”

அப்பா சொல்லி முடிக்கவில்லை, ரெடியாக கொட்டத் தயாராக இருந்த மேகம் போன்ற நயனங்களிலிருந்து  ‘பொலபொல’வென கண்ணீர் கொட்ட ஆரம்பித்துவிட்டது. அப்பா, மேல் வஸ்த்ரத்தால் குழந்தையின் கண்ணீரைத் துடைத்தாரேயன்றி, கூட அழைத்துக் கொண்டு போக ஸம்மதிக்கவில்லை.

விட்டுவிடுமா லேஸில்? அழுது கொண்டு அப்பாவின் காலையே சுற்றி சுற்றி வந்தது, கையில் தன்னுடைய ரெண்டு சட்டையோடு!

அப்பாவின் பெட்டிக்குள் அதையும் போட வேண்டுமாம்!

என்ன அழகான காக்ஷி !

image

அந்த ஜகத்குரு கண்ணன், நந்தபாபாவிடம் அழுததை படிக்கும் போது உண்டாகும் ஆனந்தத்திற்கும், இந்த ஜகத்குரு கிணி, ஸுப்ரஹ்மண்ய ஶாஸ்த்ரிகளிடம் கோபமும் அழுகையும் கலந்து, அடம் பண்ணுவதை படிக்கும் ஆனந்தத்திற்கும் அணுவளவு கூட வித்யாஸம் இல்லையே!

அம்மா மஹாலக்ஷ்மி இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்… ரஸித்துக் கொண்டிருந்தாள், அப்பா செல்லும் இடமெல்லாம் கிணியும் கூடவே அழுது கொண்டே செல்வதைக் கண்டு !

என்ன பாக்யம் ! என்ன பாக்யம் ! பாக்யதலக்ஷ்மி ! பார் அம்மா…பார்..!!

காலடி க்ஷேத்ரத்தில் “அங்கம் ஹரே: புளகபூஷண மாஶ்ரயந்தி” என்று அஞ்சு வயஸேயான தேஜஸ்வியான குழந்தை, ஒரு ஏழை பெண்ணுக்காக தன்னிடம் பரிந்துரை செய்ததும்,  ‘கனகதாரை‘யை பொழிந்து விட்டாள் ஸ்ரீதேவி மஹாலக்ஷ்மி!

எப்படி பார்வதி தேவிக்கு, ஸனத்குமாரரைப் பார்த்ததும், ‘இப்பேர்ப்பட்ட குழந்தையன்றோ, எனக்கு பிள்ளையாக பிறக்க வேண்டும்” என்று ஆசைப்பட்டாளோ, அதே போல் காலடியில் பால ஶங்கரனைப் பார்த்து ‘இந்தக் குழந்தையை, என் வயிற்றில் அல்லவோ சுமக்க வேண்டும்!” என்று ஸாக்ஷாத் மஹாலக்ஷ்மியே ஆசைப்பட்டிருப்பாள்! 

இதோ!… இன்னும் எட்டே வர்ஷங்களில், காஷாயம் செய்த தபஸ்ஸின் பலனாக, ஏக வஸ்த்ரமாக ‘காஷாய வஸ்த்ரத்தை’ மட்டுமே ஸதாயுஸுக்கும் தரித்துக் கொள்ளப்போகும் பால ஶங்கரனான ‘ஸ்ரீ சந்த்ரஶேகரேந்த்ர ஸரஸ்வதி’, அன்று ஶ்ரீமஹாலக்ஷ்மி ஆசைப்பட்டதால், அவளுடைய மணிவயிற்றில் பத்து மாஸங்கள் குடியிருந்து, இன்று அவள் முன்னால் கொஞ்சி, அழுது கொண்டிருக்கிறது.

ஏற்கனவே ‘வேண்டிண்டு பொறந்த குழந்தை’!  போறாததுக்கு ‘செல்லக்கிணி’ வேற! ஸுப்ரஹ்மண்ய ஶாஸ்த்ரிகள் தன்னுடைய எண்ணத்தை மாற்றிக் கொண்டு, குழந்தையைப் பார்த்து சிரித்தபடி,

“ஸெரி …வா! கொண்டா துணியை!” என்று வாங்கி, தன்னுடையதோடு வைத்துக் கொண்டார்.

அம்மாவுக்கு, கூடப்போக முடியவில்லை. அப்பாவும் பிள்ளையுமாக சிதம்பரம் வந்து சேர்ந்தனர். ஸொந்தக்காரர்கள் வீட்டில் தங்கினார்கள். மாலை ஸந்த்யாவந்தனத்தை முடித்துக் கொண்டு உத்ஸவத்துக்கு போவதற்காக கிணியை தேடினால், உள் அறையில் குழந்தை நன்றாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். பாதித் தூக்கத்தில் எழுப்பினால், அழப்போகிறானே என்று நினைத்து, உத்ஸவத்துக்கு வரமுடியாமல் வீட்டில் இருந்தவர்களிடம், குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு, ஸுப்ரஹ்மண்ய ஶாஸ்த்ரிகள் மட்டும் மற்றவர்களுடன் கோவிலுக்கு சென்றுவிட்டார்.

ஆனால்…..அன்று சிதம்பரத்தின் சரித்ரத்திலேயே நிகழ்ந்திராத ஒரு பயங்கரம் நிகழ்ந்தது!

அன்று ராத்ரி நடந்த திருவிழாவில், எப்படியோ, எங்கேயோ நெருப்புப் பிடித்துக் கொண்டு, 500-க்கும் மேற்பட்டவர்கள் அந்த இடத்திலேயே கருகிப்போனார்கள்! மஹா கோரமான காக்ஷியாக இருந்திருக்கும்! எரிந்து ஸாம்பலாகிப்போன வீடுகள் எத்தனையோ!

தன்னுடைய பால ஸ்வரூபம், தன் க்ஷேத்ரத்தில் பாதம் பதித்துவிட்ட ஸந்தோஷத்தில், சிதம்பரேஶன் கொஞ்சம் அதிகமாக ஆனந்தத்தில் ஆடியதாலோ என்னவோ? அவன் திருக்கரத்தில் தாங்கியிருந்த ‘தீ’யும் அவனோடு ஆடி ஆடி, அத்தனையையும் ஆனந்த கபளீகரம் பண்ணிவிட்டது போல இருந்தது.

நல்லவேளை ஸுப்ரஹ்மண்ய ஶாஸ்த்ரிகளும், அவருடன் வந்தவர்களும் எந்த ஆபத்தும் இல்லாமல் வீடு வந்து சேர்ந்தனர். அப்பா உள்ளே ஓடிப்போய் கிணியை அணைத்துக் கொண்டார்.

“அப்பா! பரமேஶ்வரா! கொழந்தையைக் காப்பாத்தினியே!…”

கூட்டத்தில் குழந்தை மாட்டிக் கொண்டிருந்தால்? அந்த நினைப்பே அவருடைய ஹ்ருதயத்தை நடுக்கியது!

அப்பா தன்னை விட்டுவிட்டு உத்ஸவத்துக்கு போனதோ, அங்கு தீவிபத்து உண்டாகி பலபேர் கருகியதோ, அப்பா திரும்பி வந்து, தன்னைத் தூக்கி மார்போடு அணைத்துக் கொண்டதோ…. எதுவுமே கிணிக்கு தெரியாது!

பின்னாளில் ஆச்சார்யனாக ஆனதும், ஒருமணி நேர ஜபத்தின் போது, கண்கள் திறந்தபடி இருந்தாலும் கூட, லோகமே இடிந்தாலும், தன்னுள் ஐக்யமான நிலையில், ஐயனை தினமும் தர்ஶனம் பண்ணியவர்கள் இருக்கிறார்கள்.

மறுநாள் காலை, தூங்கி எழுந்ததும் கிணியின் முதல் நினைப்பு…”அப்பா‘! அதன் பின் “உத்ஸவம்“!

“அப்பா……நேத்திக்கி உத்ஸவத்துக்கு கூட்டிண்டு போறேன்னு சொன்னேளே! ஏன் போகல?..”

கண்ணீர் அஸ்த்ரம், கண்களான வில்லில் ஏற்றப்பட்டு விட்டது!

“கிணி…! ஒனக்கு தெரியாதுடா!…. நேத்திக்கி…. உத்ஸவத்ல, பயங்கர நெருப்பு பிடிச்சுண்டு….நல்ல வேளை ! நீ வரல!…”

நெருப்பு, பயங்கரம், எதுவும் காதில் ஏறவில்லை…..

‘நீ வரல“…. அப்டீன்னா…? தன்னை விட்டுவிட்டு அப்பா மட்டும் உத்ஸவத்தை பார்க்கப்பட்ட போய்விட்டார்!….  என்பது மட்டும் உறைத்தது.

“என்னை விட்டுட்டு நீங்க மாத்ரம் ஏன் போனேள்?”

கோபமும், அழுகையும் வெடித்தது!

“நல்ல வேளை…! நீ தூங்கிண்டிருந்தியோ! தப்பிச்சேடா! அந்த கூட்ட நெரிஸல்ல, நெருப்புல ஆப்ட்டுண்டு [அகப்பட்டு] இருந்தா, என்ன கதி ஆயிருக்கும்? பகவான்தான் காப்பாத்தினான்!…”

வயிறு கலங்க கூறினார் அப்பா.

“இல்ல…!….. நீங்க பொய் சொல்றேள்…”

தனக்கு ஏதோ ஸமாதானம் சொல்கிறார் என்று நினைத்தது. எப்படியோ ஸமாதானம் செய்து,

காலை உணவை முடித்துக் கொண்டு, உடனே ஊருக்குக் கிணியுடன் கிளம்பிவிட்டார்.

போகும் வழியில், இன்னமும் அங்கங்கே எரிந்து கொண்டும், புகைந்து கொண்டும் இருந்த பயங்கரமான காக்ஷிகளை அப்பா காண்பித்ததும்தான்,  அப்பா சொன்னது பொய்யில்லை என்று கிணிக்கு தெரிந்தது. பயத்தோடு, கொட்டை விழிகளை மலங்க மலங்க முழித்துக் கொண்டு எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டே வந்தது.

சிதம்பரம் தீ விபத்து நடந்த மறுநாள் விடியக்காலை, இங்கே பரங்கிப்பேட்டையில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த அம்மா மஹாலக்ஷ்மிக்கு ஒரு பயங்கரமான கனவு!

புருஷனும் குழந்தையும் ஏதோ ஊருக்கு போவது போலவும், திடீரென்று அந்த ஊரே தீப்பற்றி எரிவது போலவும், ஜனங்கள் ஓலமிட்டுக் கொண்டு, உயிருக்கு பயந்து அங்குமிங்கும் ஓடுவது போலவும் கனவு கண்டாள்…!

திடுக்கிட்டு எழுந்து கொண்டாள்….!

“அம்மா! அம்பிகே! ஸ்வாமிநாதன் என்ன ஆனானோ? கொழந்தைக்கும், அவருக்கும் என்ன ஆச்சோ?..”

பாவம்… தவித்துப் போய்விட்டாள்.!

கனவுதான் என்றாலும், ரெண்டு பேரும் ஊரில் இல்லாத ஸமயம், இப்படியொரு பயங்கரமான கனவு வருவானேன்? பாவம்.! ஹ்ருதயம் படபடத்துக் கொண்டேயிருந்தது. இப்போதுள்ளது போலவோ, இதற்கும் கொஞ்சம் முன்னால் இருந்தது போலவோ, செய்திகள் பரவ, பகிர்ந்து கொள்ள என்ன ஸாதனம் இருந்தது?

ஆனாலும், தெய்வத்தின் அம்மா இல்லையா? ஆன்மஸாதனம் போறாதா! கிணி மேல் எத்தனை அன்பைக் கொட்டியிருப்பாள்! அவன் மேல் கொண்ட எல்லையற்ற அன்பினால், கிணியின் பயத்தை, அவளும் கனவில் உணர்ந்தாள் !

காலையில் வீட்டுக்கு வந்த தயிர்க்காரி, தயிரைப் பாத்திரத்தில் விடும்போதே, மஹாலக்ஷ்மியிடம் அந்த பயங்கர ஸேதியையும் சேர்த்து கொட்டினாள்.

“அம்மா….! கேட்டீங்களா சேதிய? செதம்பரத்துல, நேத்திக்கி திருவிளால தீ பத்திக்கிச்சாம் ! நூத்துக்கணக்குல சனங்க எரிஞ்சு சாம்பலா ஆயிட்டாங்களாம்! இத மாதிரி எப்பவுமே ஆனதில்லியாம்! ஊர் முளுக்க இதேதான் பேசிக்கிட்டு இருக்காங்கம்மா!…”

“ஐயோ! நெஜமாவா! நா…. ஸொப்பனம் கண்டது நெஜமாயிடுத்தே! அவரோட, கொழந்தையும்-னா போயிருக்கான்! அவருக்கு என்ன ஆச்சோ? அம்மா! அம்பிகே! ஸ்வாமிநாதனை காப்பாத்திக் குடும்மா!…”

பூஜை அறையை நோக்கி ஓடினாள் மஹாலக்ஷ்மி.

அவளுடைய ப்ரார்த்தனை வீணாகவில்லை. அம்பிகை… ஸ்வாமிநாதனை, அவளுடைய கிணியை காப்பாற்றிவிட்டாள். ஆனால், அந்த மாதாவுக்காக மட்டுமில்லை, அவைதீக, அனாசார அஸுரர்களால் வேதனைப் படும், பூமாதாவுக்காக! வேதத்தை ரக்ஷிப்பதற்காக!

பின்னாளில், ஜகத்குருவாக இருந்தாலும் கூட, அதே கிணியின் குழந்தை மனஸோடு, பெரியவா விவரித்த பயங்கரம் ஒன்று உண்டு!

” ஒரு தடவை…. காஞ்சிபுரத்ல ஸ்வாமி தேரோட்டத்த பாத்துண்டிருந்தேனா….! பக்கத்ல, பாலு மட்டுந்தான் இருந்தான்! ஏக கூட்டம்! தேர் நகந்ததே எனக்கு தெரியாது! நா… ஸ்வாமியப் பாத்துண்டு இருந்தேன் ! ‘டக்’குனு…பாலுதான்… என் கைய பிடிச்சு வெளிய இழுத்துட்டான்.! அவன் மட்டும் இல்லேன்னா….. அன்னிக்கி நா… செத்தே போய்ருப்பேன் ! தெரியுமோ?“….

ஜகத்குருவாக, எப்போதுமே தன் ப்ரபாவத்தை பெரியவா வெளிக் காட்டிக் கொண்டதில்லை என்பதைவிட, வெறும் ஸராஸரி மனிதனாகவே வாழ்ந்து காட்டியிருக்கிறார்!

அப்படியிருக்க, ஒரு தாயாரின் குழந்தையாக இருக்கும் போது, எப்படி தன்னைக் காட்டிக் கொள்வார்.

மறுநாள் அப்பாவும், கிணியும் பரங்கிப்பேட்டை வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும், அம்மா ஓடிவந்து, கிணியை தூக்கிக் கொண்டு முத்தமிட்டு, அப்படியே தன்னோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டே …

“கண்ணா…. இனிமே ஒன்னை தனியா எங்கியுமே அனுப்பமாட்டேன். நீ அம்மாவோடயேதான் இருக்கணும்”

“ஸெரிம்மா….”

பயந்திருந்த குழந்தை, அப்பாவைவிட அம்மாவிடம்தான் அதிக பாதுகாப்பை உணரும். அம்மாவை கட்டிக் கொண்டது கிணி!

பின்னாளில், மஹாமாதாவான அம்பிகை காமாக்ஷியின் ஞானப்பாலை அருந்தி அருந்தி, அதிலேயே மூழ்கிப்போய், மஹாஅம்மாவான காமாக்ஷியுடனேயே, காமாக்ஷியாகவே இருக்கும் உறுதிமொழியையும், “ஸெரிம்மா!” என்ற அருள்மயமான திருவாக்கின் மூலம், அன்று மஹாலக்ஷ்மிக்கு குடுத்தது ‘குட்டிக்கிணி’.

image

பூர்வாஶ்ரம அம்மாவான மஹாலக்ஷ்மியிடம், கிணியாக, எப்படி பயந்து போய் ஒட்டிக் கொண்டாரோ, அதே போல், எட்டு வர்ஷங்கள் கழித்து “சந்த்ரஶேகரேந்த்ர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகள்” ஆனதும், தான் பயந்து போய் யாரைத் தஞ்சமடைந்து, யாரிடம் ஒட்டிக்கொண்டதாக பின்னால் வரும் கதையில், நம் பெரியவாளே சொல்லக் கேட்போம்…..