கடவுளைத் தேடி (2 of 2)

65. கடவுளைத் தேடி (2 of 2) (சிசீ6) #ganeshamarkalam

“இளநீர் எப்படிக் கொடுக்கராய்?” “சாமீ, பாப்பா ஆசையா கேட்டிச்சு, வாங்கித் தாங்க, பாத்துப் போட்டுக்கலாம்.” எடுத்து சீவ ஆரம்பிச்சுட்டான். “சொல்லீட்டு அப்பரமா சீவு” “30ரூபாச் சாமி. நீர் ததும்பும், சக்கரையா இனிக்கும்.” வாங்கவா? கண்ணால் பங்கஜத்தை கேக்கரேன். சித்தே யோசிக்கரா. தானும் ஒண்ணு குடிக்கலாமேன்னு எழும்பின ஆசைய கஷ்டப்பட்டு மறைக்க, அதை மீறி கண்ணில் ஏக்கம்.

“ரெண்டு சீவிக் கொடு”. “ஏன் சாமி? உங்களுக்கு?” “நான் குடிக்க மாட்டேன்.” என்ன நினைச்சானோ, ஐயர்மாருங்க யோசிக்கரார்னு “கை படாம சீவித் தரேன் பாருங்க, சாப்டூட்டு இன்னும் கேப்பீங்க!” வெய்யலுக்கு தோளில் போட்டிருந்த அங்கவஸ்தரத்தை இடுப்பில் கட்டிண்டாச்சு. வழுக்கை தந்தா அதில் வாங்கிக்கலாம். சுந்தரியும் பங்கஜமும் வழீலே சாப்டுண்டே நடப்பா. இவனைப் பாத்தா நாள்பூரா காயோட சுத்தினாலும் அதிகம் வியாபாரம் ஆகலைன்னு பட்டது. நம்மால் இன்னைக்கு மூணூ விக்கும். 90ரூபாயில் கையில் எத்தனை தங்கும்? வண்டிச் சிலவு? ஒரு லிட்டருக்கு கடலூர்லேந்து சிதம்பரம் போயிடுவானோ? தெரியலை.

இளநீர் தந்துட்டு “குடும்பத்தோட சிதம்பரம் நடந்தே போரீங்களா சாமி? எங்கிட்டிருந்து வரீங்க? பாக்க ரெம்ப தொலைவா வராப்புலே இருக்கு?” “திருவண்ணாமலை.” வேறொண்ணும் சொல்லத் தோணலை. சுந்தரி வச்சிருந்த இளநீர் தீந்து அவன் கொடுத்த குழாயில் காத்து பூந்துண்டு சுர்ருன்னு சத்தம். கேட்டதும் அவள் முகம் வாடினது ஸ்பஷ்டமா தெரிஞ்சது. “தேங்காய் காய் கேட்டா தண்ணீ கம்மியாத்தான் இருக்கும் பாப்பா.” இவன் சமயோசிதமா சமாதானம் சொல்லிட்டான். வெட்டிக் காமிப்பேன், வழுக்கைய பாத்து சந்தோஷப்படுவாய்னு ஹின்ட் தரான்.

“இம்புட்டு தூரம் எதுக்கு சாமி நடந்து? வேண்டிதலா? சிதம்பரத்துக்கு யாரும் இப்படி போமாட்டாங்களே?” அவனுக்கு தெரிஞ்சிருக்கு. “ஊர் விட்டு ஊர் மாத்திப் போரம்”. சுந்தரியே பதில். “அப்படியா?” இளநீரை ரெண்டா வெட்டி கொடுத்துட்டு சொல்ரான் “கையில் சாமா இல்லியே?? கால் நோவ நடந்து ஏன்?” என்ன தோணித்தோ, சொல்லிடலாம்னு தோணி சொல்லிட்டேன். “எல்லாத்தையும் இழந்துட்டு அங்கே போய்ப் புழைச்சுக்கலாம்னு போய்ட்டிருக்கம். விவரம் கேக்காதே. பிழைப்பு தேடணும். அதுக்கு மின்னாடி கடவுளைத் தேடி கண்டுபிடிச்சு சண்டை போடணும்!”

ஐயர், உசந்த குலம், வேதம் படிச்சவனுக்கு அப்படி என்ன கஷ்டம், எல்லாம் போச்சுதாமே? “இளநீக்கு காசு இல்லைன்னா பரவாயில்லை சாமி.” “உனக்குத் தர காசு இருக்கு. கவலைப்படாதே.” “சாமீ! எனக்கும் பலநாட்கள் வியாபாரம் மந்தமா வித்த காசு பெட்ரோலுக்கே சரியாகிடும். ரெவ்வெண்டு இளநீரையே குடிச்சுப்புட்டு கிடப்பேன். விசனப் பட்டதில்லை. கடவுளையெல்லாம் தேடீட்டு போனதில்லை. ரெம்ப கஷ்டத்துலே இருக்கீகளோ? மந்திரம் படிச்சு சாமியையே கவனிச்சுக்கிரீங்க, உங்க கண் எதுக்காப்போல் இருந்த கடவுளா காணாமப் போனாரு?”

பங்கஜம் இன்னும் குடிச்ச பாடில்லை. சுந்தரி வழுக்கைய வச்சிண்டு சீக்கிரம் தீந்துடப் பிடாதுன்னு. நான் குடிக்காம கையில் பிடிச்சிண்டு. இவன் கேப்பதுக்கெல்லாம் பதில் சொல்லணுமா? “உன்பேர் என்ன?” “என் பேர் கோவிந்து. சிதம்பரம்தான் ஊர். அங்கிட்டேந்து இங்கிட்டு கடலூர் வரைக்கும் சுத்தி வியாபாரம் செய்யுதேன்”. கேட்டத விட விவரம். “சிதம்பரத்தில் எங்கே?” சும்மாவானுக்கும். ஊருக்கு நடூலே கோவில்னு மட்டும் தெரியும். “பள்ளிப்படையில் குடுசை போட்டிருக்கேன் சாமி”. “கூட யாரெல்லாம்?” “நான் மட்டும்”. “அப்பா அம்மா?” கேட்டதும் கண் கலங்கித்து. துடெச்சுண்டான்.

“என்னப்பா என்ன ஆச்சு, அவா இல்லையா?” “இருக்காங்க சாமி. சேத்தியாத்தோப்பில். ஊனமான என்னை வச்சுக்கமுடியாம சிதம்பரம் கோவிலாண்ட விட்டூட்டு போயிட்டாங்க சாமி”. அப்பத்தான் காலைக் காமிக்கரான். இடது கால் சூம்பிப் பிறந்திருக்கான். அதோட தனியா வளர்ந்து இப்ப மோபெட் ஓட்டிண்டு. எத்தனை கஷ்டப் பட்டானோ? உண்மை தெரிஞ்சதும் மனசு கனத்துப் போச்சு

“என்னப்பா சொல்ராய்?” “4 வயசு சாமி. இதோ வரேன்னு கையிலே ஒரு அரிசி முறுக்கு தந்துட்டு போனாங்க, வரலை. எப்படியோ சமாளிச்சு, பிச்சை எடுத்து, டீக்கடையில் வேலை, தவழ்ந்து நடந்து நொண்டி நொண்டி ஓடக் கத்துக்கிட்டன். சொந்தமா குடிசையும் வாடகைக்கு இந்த வண்டியும். இளநீர் தெரிஞ்சவர் குடுப்பாரு. வித்து லாபத்தை வச்சுக்கிடுவேன். ஒரு வேளை சாப்பிட்ருவன்”.

படிப்பே அறியாத அவன் கஷ்டத்துக்கு மின்னாடி என் கஷ்டம் ஒண்ணுமே இல்லையோ? எனக்கு உலகமே உய்ய வைக்கும் வேத மந்திரங்கள் அத்துப்படி. அவனுக்கோ “அ”னா “ஆ”வன்னாகூட தெரியாது. தெரியாததை சுமையா எடுத்துக்காம கவுரவமா உயிரோட இருக்க கத்துண்டுட்டான். எத்தனை அடி மிதி வாங்கியிருப்பான்? நான்? படிச்சது சோறு போடுமான்னு கவலை. அதன் மேல் நம்பிக்கையில்லை. இதுவரை காப்பாத்தின கடவுளயே திட்டிண்டே நடந்து வந்திருக்கேன் இவன் நிலையில் நான் இருந்திருந்தா? தெரியலை

“என்ன பிர்ச்சனை சாமீ? மூஞ்சி வாடி இருக்கு? நடந்து வந்த கஷ்டத்தை தாண்டி சோகம் கண்ணுல தெரியுது! நீங்க மறைச்சாலும் வீட்டம்மா கண்ணில் பாக்குதேன். என்னாச்சு? சொல்லலாமுன்னா சொல்லுங்க.”

நம்பாத்து லாவண்யங்களை இவனிடம் சொல்லலாமா வேண்டாமா? யோசிச்சு முடிவெடுக்கரத்துக்குள் பங்கஜம் வெடிச்சு சிதறிட்டா. “ஆசையும் பாசமுமாய் வளர்த்து ஆளாக்கின எங்க பிள்ளையே எங்களை கூட வச்சுக்க மாட்டானாம். எங்களையும் கூடப் பொறந்த தங்கையையும் பெரீய பாரமா ஆகிடுவம்னு வீட்டை விட்டு போச் சொல்லிட்டான்ப்பா! அதான் சிதம்பரம் போயிண்டிருக்கம்”. கோவிந்து அதிர்ந்துதான் போனான். அவனும் புளியமரத்தில் சாஞ்சிண்டான். வேஷ்டியத் தூக்கி அன்டிராயர்லேந்து பீடிக் கட்டை எடுக்க, இவர்கள் முன்னாடி புகை எதுக்குனு சட்டுன்னு திரும்ப வச்சான்.

“அதிசயம் பாத்தீங்களா சாமீ?” “என்னப்பா அதிசயம்?” “நான் பெத்தவங்களால் தொறத்தப்பட்டு அநாதையா சுத்திட்டிருக்கேன், நீங்க பெத்த புள்ளை விரட்டி அடிக்க போயிட்டிருக்கீங்க!” அப்பதான் அவன் சொன்னது உறைச்சது. இதை தற்செயலாவா எடுத்துக்க? இவன் எதுத்தாப்புல வரணும், இளநீர் தரணும், நாங்க வாங்கிக் குடிச்சுட்டு தேமேன்னு போயிடாம ஒருத்தரைப் பத்தி ஒருத்தர் தெரிஞ்சுக்கணும்னு. இளநீருக்கு காசு கொடுக்கச் சொல்ரேன். பங்கஜம் 100ரூபாத் தாளை தரா. அவன் பாக்கி 10ரூபாய நீட்டரான். இவள் வாங்கி வச்சுக்கரா.

இந்த பரிவர்த்தனைய பாத்ததும் என்னவோ செஞ்சது. பாக்கி வேண்டாம்னு அவனையே வச்சுக்கச் சொல்லியிருக்கணுமோ? அவன் காசில்லைன்னா பரவாயில்லை இளநீர் குடீங்கன்னு என் நிலமை தெரிஞ்சு மின்னாடியே சொன்னானே? யார் உசத்தீ? பாக்கி பணத்தை வாங்கி முடிஞ்சிண்டப்பரம் யோசிச்சா எப்படி? அந்த தருணம் கடந்து போயாச்சு. திரும்பக் கிடைக்காது. “சரி வாங்கோ, நாழி ஆரது.” நடக்க ஆரம்பிச்சேன். கோவிந்து “நானும் கூட வரேன் சாமி. சிதம்பரம்தான் போரேன்”. “இங்கேந்து 50 கிலோமீட்டராச்சேப்பா, நீ வண்டீய ஓட்டிகிட்டுப் போ. நாங்க மொள்ள நடந்து போயிக்கரம்”. “இல்லை சாமி, தள்ளிகிட்டே நடந்து வரேன்”. பிடிவாதக் காரனா இருப்பனோ!.

“சிதம்பரம் போய் என்ன செய்யப் போரீங்க சாமி?” “இவங்களுக்கு தங்க இடம் பிடிச்சு வச்சிட்டு கோவிலுக்குப் போவேன்”. “அத்தனை பக்தியா?” “இல்லை” “கோவிலில் வேலை கேட்டுப் போவீங்களா?” “இல்லை! எங்களை இப்படி கஷ்டத்துக்கு உள்ளாக்கின கடவுளைத் தேடிக் கண்டு பிடிக்கணும். அப்பரம்தான் எல்லாம்”. “கோவிலில் கிடெச்சுடுவாரா?” “அங்கே மொதல்ல பாப்பேன். நிச்சயம் ஏதாவது தூணுக்கு பின்னாடி மாட்டிப்பர்.” “ஆயிரக்கா மண்டபம் சாமீ! தேடிப் பிடிக்க நாளாகுமே?” இவன் பெசப் பெச இவன் பெசராப்போல் இல்லை. இவன் உடம்பில் இருந்துண்டு வேற யாரோ என்னை சீண்டுவதுக்காகவே மல்லுக் கட்டிண்டு பேசரா.

“அட போப்பா கோவிந்தா! எல்லாத்துக்கும் ஒரு குறுக்கு பதில் வச்சிண்டு” “நீங்க ஐயர்மார்தானே?” “ஆமாம்”. அவன் கேட்டது ஐயர், மாத்வா இப்படி பாகுபாட்டை இல்லை. அதெல்லாம் அவனுக்கு தெரிஞ்சிருக்காது. பிராம்ணாளான்னுதான் கேட்டான்னு தெரியும். அதாவது அவன் மாதிரி இல்லாத நாம வேற ஒண்ணுன்னும் தூரக்க இருந்து அதிசயமா பாக்கத் தக்கவான்னும் அர்த்தம். அதை ஊர்ஜிதப் படுத்திண்டான்னு வச்சுக்கணும். “அப்படீன்னா என்ன சாமி?” என்னன்னு சொல்ல? பிராம்ணன்னா என்னன்னு கேக்கரான். சட்டுன்னு சொல்ல வரலை. 20 தப்படி போனப்பரம் சொல்ரத்துக்கு நிறைய வந்தது.

“ஐயர், ஐயங்கார், பொதுவா பிராம்ணான்னா சிலது இருக்கு. சொல்ரேன் கேட்டுக்கோ. எப்பவும் உண்மையா இருக்கணும். கத்துண்ட வித்வத்தை நல்ல மனுஷாளா தேடிப்போய் கத்துத் தரணும். எல்லாக் காரியத்தையும் தெய்வத்துக்கு அர்ப்பணிப்பதா நினைச்சு சுத்தபத்தமா செய்யணும், வேதத்தை கத்துக்கணும், எப்படீன்னா சந்தோஷமா, விருப்பப்பட்டு கத்துக்கணும், எந்த ஒரு ஜீவராசியையும் துன்புறுத்தப் பிடாது, சாத்வீகமா அதே சமயத்தில் நம்பிக்கை வச்சுட்ட விஷயங்களில் உறுதியா இருக்கணும், சுய கட்டுப்பாடு ரெம்ப அவசியம், நாம இப்படீ இருக்கம்னு இப்படி இல்லாதவாளை மட்டமா நினைக்கப் பிடாது”

“இதெல்லாம் எந்த புஸ்தகத்தில் சொல்லியிருக்கு சாமீ?” கௌதம தர்ம சாஸ்திரங்களில் சொல்லியிருக்கு. அதில் இப்ப சொன்னதைத் தவிர்த்து 8 விதமான குணாதசியங்களையும் பிராம்ணாளுக்குன்னு வச்சிருக்கா தெரியுமோ! இரக்க குணம், பொறுமை, பொறாமையின்மை, சுத்தமும் சுகாதாரமும், அமைதி காப்பது, சுபமான எண்ணங்கள், தர்ம சிந்தனை பேராசையின்மைன்னு போகும். இதெல்லாத்தையும் வெறும் சடங்கா வச்சுக்காம, நல்லொழுக்கமா பாவிக்கணும்.”

“இப்படியெல்லாம் இருந்துட்டா பிராம்ணனா சாமீ?” “ஆமாம். “அப்படீன்னா நானும் கிட்டத்தட்ட பிராம்ணந்தான் சாமி”. என்ன இவன் இப்படி பெசரான்னு தோணித்து. ஆனா அவனே அதை சித்தே மாத்தி, “அப்பப்ப என்னை பெத்தவங்க மேலே கோவம் பொத்துகிட்டு வரும் பாக்கணும் சாமீ. சில சமையம் கெட்ட வார்த்தை சொல்லி திட்ருவேன், அப்பரம் அழுதுக்கிடுவேன். எப்படி நீங்க உங்க கடவுளை அப்பப்ப திட்டுகிடுவீகளே அதுபோல. கண்டுபிடிச்சா கேள்வி கேக்கணும்னு கிளம்பிட்டீங்களே அதைச் சொல்லுதேன்”. ஐயர் கோவிச்சுக்க போராரேன்னு.

“உனக்கு கடவுள் பக்தி உண்டா? கோவிலுக்குப் போவியா? அத்தனை பிரசித்தி பெற்ற க்ஷேத்திரத்தில் வசிக்கராய், நடராஜர் பெருமை தெரியுமா? சிதம்பர ரகஸியம் என்னன்னு யாராவது சொல்லி கேட்டிருக்கியா?” “அட போ சாமி! ஏளை பாளைங்களுக்கு சாப்பாட்டுக்கு வளி செய்யவே நேரம் இல்லை. என்னென்னமோ சொல்லுதீக? எனக்கு இந்த இளநீதான் சாமிங்க.” “அதெப்படி?”

“நினச்சுப் பாருங்க சாமி. தென்னக்கன்னை நட்டு புட்டு உப்பை அள்ளி கொட்டுதம். அதுக்கு வேர்கூட மத்த மரம் மாதிரி ஆளமாப் போவாது. பெரீய புயல் அடிச்சா விளுந்துடும். ஆனா அத்தனை உசரக்க வளந்து கைகெட்டாத உசரத்தில் காய்க்கும் இந்த பச்சைக் காய்களில் அம்புட்டு இனிப்பான நீரும், அதையே வெள்ளை பருப்புமா மாத்திக் கொடுக்குது,. இந்த அதிசயம் கடவுளால் மட்டுமே முடியும். நாம மனுஷங்க கண்டுபிடிச்சது எதுநாச்சியும் இப்படி செஞ்சு காமிக்க முடியுமா சொல்லுங்க? மேல ஏறி குலை குலையா பறிச்சுப் போட்டா இது இளநீக்காய், இது தேங்காய்னு அனுபவத்தில் தெரிஞ்சுக்கிட்டாலும் சீவிப் பாத்தா ஒரு ஆச்சர்யம் நினைச்சது போல் இல்லாம கொஞ்சமாட்டியும் வேற மாதிரி ஒவ்வொரு தடவையும் கிடைக்கும் சாமீ. இந்த காய்க்குள்ளேதான் கடவுள் இருப்பதா நம்புதேன்.”

ஆடிப்போயிட்டேன். வேதம் படிச்சு என்னத்தை புரிஞ்சிண்டேன்? இளம்பிள்ளை வாதத்தோட மோப்பெடை விந்திவிந்தி தள்ளிண்டு கூடவே வரவன் போப்போர இடத்திலெப்படி வாழணும், இந்த ப்ராக்ருதிமேலே, அதைப் படைச்ச பரப்பிரம்மத்து மேலேயும் அசையாத நம்பிக்கைய வளர்த்துக்கணும்னு கீதோபதெசம் மாதிரி சொல்லிண்டே வரான்.

“சாமீ. காலு நோவுது. முன்னாடி போரேன். சிதம்பரம் நுளையத்துக்கு மின்னாடி பீச்சாங்கை பக்கம் பள்ளிப்படை வருஞ்சாமி, ரோட்டு மேலே உங்களுக்காக காத்திட்டிருப்பேன். என் குடிசையில் எத்தினிநா வேணும்னாலும் தங்கிக்கிடலாம். நல்லா பாத்துக்கிடுவேன். அப்பரமா யோசிச்சுக் கிடுவம்”.

தேடிண்டு போன கடவுள் மோப்பெட்டில் போவதைப் பாக்கரேன். கண்ணில் வழிஞ்ச நிர் அவன் உருவத்தை கலைச்சுப் போட்டது.