பம்பரம்

பம்பரம் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 74)

#ganeshamarkalam

சீரியஸா மூஞ்சியை வச்சுண்டு யாராவது தத்துவம் பேசினா எனக்கு ஓங்கி ஒண்ணு கொடுக்கலாம் போல வரும்.

என்னைக் கேட்டா வாழ்க்கை ஒரு பம்பரம். எல்லோருக்கும் வாழ்க்கைங்கிர ஒரு பம்பரத்தை செதுக்கி, ஒரு நல்ல சாட்டையில் கிருகிறுன்னு டைட்டா சுத்தி, ஆணியை நுணி நாக்கில் வச்சு எச்சில் பண்ணி கையை தலைமேலே தூக்கி “ஸைங்க்வெள்ளிகும்பா”ன்னு கத்திண்டே கடவுள்னு ஒரு பயல் சரக்குன்னு நம்மை இந்த பூமியில் அறைஞ்சு சுத்தவிட்டிருக்கிரான். அப்புரம்தான் தமாஷே! எனக்குன்னு கொடுக்கப்பட்ட வாழ்க்கையை நான் இப்படித்தான் அணுகரேன். நீ மட்டும் தத்துவம் பேசலையான்னு கேக்கலாம். ஆமாம். பம்பர தத்துவம். நான் பேசுவேன்!

சின்ன வயசில் விளையாட்ரத்துக்கு அப்பா ஒரு பம்பரம் வாங்கித் தந்தா. அப்போல்லாம் மைசூர் பம்பரம் ஃபேமஸ். ஒரு வட்டம் போடுவோம். “சாட்பூட்த்ரீ” பண்ணினா ஒருத்தன் டொக்கு ஆகிடுவான். அவன் தன் பம்பரத்தை வட்டத்துக்கு நடுவுலே வைக்கணும். அதை எங்க பம்பரத்தாலே ஓங்கி அடிச்சு (ஆக்கர்) அதை வட்டத்துலேந்து கிளப்பணும். கிளப்பிட்டா அதை அவன் எடுத்து அடிச்சவன் பம்பரம் சுத்தி நிக்கரத்துக்கு முன்னாடியே அவன் சாட்டையால் சுத்தி சுழலவிடணும். தோத்துட்டான்னா திரும்பவும் அவந்தான் டொக்கு. ஜெயுச்சுட்டான்ன நான் டொக்கு. சிம்பிள் விளையாட்டு. 

ஆக்கர் அடிக்கரச்சே வட்டத்தில் இருக்குர பம்பரம் அடி படும், சமயத்லே உடெஞ்சுடும். 

அடுத்தவன் பம்பரத்தை ரெண்டா பிளக்கவச்சா நாம்தான் கடவுள்கிராப்புலே ஒரு ஃபீல் வரும். அதை விவரிக்க முடியாது. பகவான் சுழலவிட்டு சுத்த ஆரம்பிச்ச பம்பரம் அடி உதை பட்டு சுத்தி சுத்தி களைச்சு கடைசீலெ தள்ளாடிட்டு நின்னு போரதுதான் வாழ்க்கை. 

கலாக்ஷேத்ராவில்தான் அவளை முதலில் சந்தித்தேன். நான் சென்னைக்கு புதுஸு. இங்கே வேலை கிடெச்சு ஒரு அப்பார்ட்மென்ட் வாடகைக்கு எடுத்துண்டு சில நண்பர்கள் ஆனதும் அதில் ஒருத்தன் மணிகண்டன் “நீ ஆலமரம் பாக்கரையா”ன்னு அடையார் ஆலமரத்தை பாக்க கூட்டிண்டு போனான். அங்கே வாக் போரத்துக்கு மெம்பர் பாஸ் வச்சிருக்கான். அங்கேந்து “வா கலாக்ஷேத்ரா போலாம்”னும் “அங்கே சிலரைத் தெரியும்”னும். 

வாசுகியை நான் முதல்ல பாத்தப்போ அழகா, ஒரு விதமா புடவை கட்டிண்டு, கொசுவத்தை இடுப்பில் சொருகிண்டு பரதம் ஆடிண்டிருந்தா. ஒரு 10 பேர் அந்த மேடை மாதிரி நிழலில் ஆடரச்சே அவள் மட்டும் தனிச்சு தெரிஞ்சா. ஐஸ்க்ரீம் மேல வச்ச ப்ளம் மாதிரி. அவள் ஆடினது மயில் போல தோகை விரித்துன்னு மட்டமான உவமைகளெல்லாம் இங்கே ஆகாது. அதுக்கெல்லாம் மேலே! முதல் முதலா பெண்மையை முழுஸா அன்னைக்குத்தான் உணர்ந்தேன்.

காட்டன் புடவைதான், சிம்பிள். அரக்குக்கலர், மஞ்சள் பார்டெர். தலையை இறுக்க பின்னி முழுமுகம் பௌர்ணமி சந்திரனா தெரிஞ்சுது. மாநிறம்னு சொல்ரதைவிட, என்னை ஆகர்ஷித்த நிறம்னு சொல்லணும். கொடியில் துவச்சு காயப்போட்ட பருத்திப்புடவையை பார்த்தா ஒண்ணும் தோணாது. அதையே இவள் உடுத்திண்டதும் ஆண்மகனை சுண்டி சுறுட்டி சுவாகா பண்ணக்கூடிய ஒரு வடிவம் அந்த புடவைக்கு கிடைக்கும். அப்படி ஒரு தேகம் தாண்டி முகத்தில் ஒரு தேஜஸ், செதுக்கினாப்புலே புருவம், மூக்கு, உதடுகள், நெத்தியில் அகலமா பொட்டு, அப்புரம் என்னை விட்டுட்டேளேங்கிர பெரீய கண்கள். அதை கடைசீயா பாத்தது நல்லதாப்போச்சு, அதுக்கப்புரம் எதையுமே பாக்கத்தோணாது. பெரீய சாகரத்தில் மூழ்கிட்டா மாதிரி மூச்சுத்திணரும்.

அவள் ஆடினாளா, என்னை ஆட்டிவைத்தாளான்னு யோசிண்டிருக்கச்சே டான்ஸ் முடிஞ்சு அவள் எங்களை நோக்கி வர, மணி அவளை எனக்கு அறிமுகம் செய்யரான். அங்கேயே 5 வருஷமா பரதம் படிச்சு டாக்டர் பட்டம் வாங்கினவளாம். இன்னும் பிராக்டீஸ். வாங்கோன்னு எங்களை கான்டீனுக்கு அழைச்சிண்டு போனா. இவனுக்கு ஏதோ போன் வர, நான் போகணும், நீ சாப்டுட்டு ஆத்துக்கு போய்க்கோன்னு கிளம்பிட்டான். 

வாசுகியோட அன்னைக்கே தனியா நேரம், மிக நளினமான பேச்சு. அவள் அவளைப்பத்தி சொல்ல, நான் என்னைப்பத்தி சொல்ல, அங்கே சாப்பிட்ட 45 நிமிடத்தில் இன்னும் சொல்ல ஒண்ணும் இல்லை மாதிரி. கிளம்பரச்சே தான் அங்கே அட்மின்னில் வேலை செய்வதாயும், டாக்டரெல்லாம் கிடையாது, “மணி புளுகினான், நாட்டியத்தில் ஆசை அவ்வளவுதான்”கிரா.

அதுக்கப்புரம் மணிக்கு தெரிஞ்சும், தெரியாமலும் ரெண்டுபேரும் சந்திச்சுக்க ஆரம்பிச்சோம். கண்டதும் காதல் எனக்கு ஏற்பட்டுடுதுன்னு உங்களுக்கு புரிஞ்சிருக்கும். ஆனா அவள் என்னிடம் அப்படி என்னத்தை பார்த்து விரும்ப ஆரம்பிச்சான்னு தெரிஞ்சுக்கணும்னு அவளிடம் கேட்டேன். அதுக்கு அவள் “சுபாஷ், உங்களை முதல்ல பாத்தப்போ நீங்க தன்மையானவர்னு புரிஞ்சது. அதான் பழக ஆரம்பிச்சேன். இதை காதல்னு அர்த்தம் செஞ்சுக்க வேண்டாமே, நாம நண்பர்களா இருப்போம், நட்பை பகிர்ந்துண்டு இருவர் வாழ்க்கையை மேம்படுத்திக்க நிறைய இருக்கு, காதல் தேவையில்லை”ன்னா. என் விருப்பப்படி எல்லாம் நடந்திண்டு கெத்தா இருந்த என் பம்பரத்தில் விழுந்த முதல் ஆக்கர். ரொம்பவே வலிச்சது.

அவள் மனசை எப்படி தப்பா புரிஞ்சிண்டேன்? “இவ்ளோதான் உன் சாமர்த்தியமா”ன்னு கேட்டுண்டு திரும்பி வந்தேன். ஆனாலும் அவளோட போனில் பேசரதும் டயம் ஒதுக்கிண்டு ஷொப்பிங்க், சினிமா, பீச்சுன்னு போரதும், என் காரில் லாங்க்ட்ரைவ்வா நேரம் சிலவழிக்கரதும் முக்கியமா பட்டது. ஒருதடவையாவது வார்த்தைகளிலோ, செய்கைகளிலோ அவள் லிமிட் தாண்டி நெருங்கி வந்ததில்லை. எனெக்கென்னமோ மனசு மாறும், மாம்பழம் கனியும்னு. அவளை பாக்கலைன்ன தூக்கம் வரலை.

மணி ஒருநாள் கேட்டான், “சுபாஷ், ஆர் யூ சீரியஸ் அபவுட் வாசுகி?” நான் “யெஸ், பட் ஷி இஸ் நாட். நாங்கள் நண்பர்கள்”. அதுக்கப்புரம் அவன், “எப்போ கல்யாணம் செஞ்சுக்க போராய்? உங்க அம்மா அப்பா வரன் தேடலையா?ன்னு கேட்டதுக்கு நான் பதில் சொல்லலை. இவன் தெரிஞ்சுண்டு என்ன செய்யப்போரான்? மனசில், என் தோலில், மயிர்கால்களில், கனவுகளில் வாசுகியே பூர்ணமா வாஸம் செஞ்சிண்டிருந்தா. 

ஒருநாள் வாசுகியோடதான் “விஷ்வ துளசி” பாக்கலாம்னு ஃப்ரீயான்னு கேட்டேன். “இல்லை சுபாஷ், எனக்கும் பாக்கணும்தான். பட் கிளாஸ் இருக்கு.” “அப்படீன்ன நான் கலாக்ஷேத்ரா வந்து உன் நாட்டியத்தை பாக்கட்டுமா?” “இன்னைக்கு வேண்டாம்.” சரின்னு நான் மட்டும் படத்துக்கு போனேன். நல்ல படம் ரொம்பநாள் ஓடாது, இப்போவே காத்து ஆடித்து. “கண்ணம்மா” பாட்டு கண்ணில் ஜலம் வரவச்சது. என் காதலும் அப்படியே நசிச்சுப் போயிடுமோன்னு. படம் முடிஞ்சு வெளிலே கார் பார்க்கில் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்யரச்சே மணியும் வாசுகியும் அவன் பைக்கில் ஏறிப்போரதை பார்த்தேன். இவளும் சினிமா பாத்திருக்கா, எங்கிட்டே பொய் சொல்லிட்டு மணியோட? அப்படீன்னா இவனைத்தான் காதலிக்கராளா? அதிர்ச்சியாயும், குழப்பமாவும் இருந்தது. என் பம்பரத்தில் இன்னொரு ஆக்கர் விழ கொஞ்சம் நிலைகுலஞ்சு போயிட்டேன். இந்த ஆக்கர் கொஞ்சம் ஆழம். வலிமட்டும் இல்லை, ரத்தம் வரதோன்னு சந்தேகம்.

மணியை பாத்தா கேக்கணும்னு தோணும். வாய் வரைக்கும் வார்த்தை வரும், ஆனா கூச்சப்பட்டுண்டு “வேண்டாம்”னு போயிடுவேன். கேட்டா என்ன சொல்லுவான்? நாங்களும் நண்பர்கள்தான்னு? வேர சொன்னா தாங்கிப்பேனா? அன்னைக்கு நான் சீரியஸான்னு கேட்டானே? இல்லைன்னதும் அவன் வளைச்சுப் போட்டுட்டானா? என்னடா வாழ்க்கை இதுன்னு சலிச்சுண்டேன். வாசுகி மட்டும் என் ஹ்ருதயத்தை விட்டு விலகலை. அவள் மேல் காதலும் பாசமும் நிறையவே தளும்பியது.

அவளையே நேரா கேட்டுடணும், ஒருத்தரும் இல்லைன்னா என்னை கல்யாணம் செஞ்சுக்கரையான்னு. கலாக்ஷேத்ராவுக்கு பொரேன். வெள்ளிக்கிழமை, நிச்சயம் வருவா. ஆனா அவளைக்காணோம். அவளோட கொலீக் ஒருத்தியை “வாசுகி வந்தாளா”ன்னு கேட்டதற்கு அவள், “இல்லை, 2 நாளாய் வரலை, சஹானாவுக்கு உடம்பு சரியில்லையாம். போன் செஞ்சா”. “சஹானா யாரு?” நிச்சயம் அம்மாவா இருக்காது. தங்கையோ? நாய்குட்டியோ? “சஹானா அவள் குழந்தை 3 வயசு”ங்கிரா. என் பம்பரம் தள்ளாடிப்போயிடுத்து. இந்த ஆக்கரை நான் எதிர்பாக்கலை. வலியுடன் கோபமும் ஆத்திரமும். 

மணிக்கு போன் போட்டு “உடனே உன்னைப் பாக்கணும்.” “அப்படி என்னடா விஷயம், இப்போ முடியாது, மானேஜர் என் முழியை தோண்டிடுவான். கஸ்டமர் சைட்டில் இருக்கேன்”. “வாசுகியை நீ எப்போ லாஸ்டா பாத்தாய்?” “உனெக்கன்ன அதைப்பத்தி, என்ன அவசரம் இப்போ?” பதில் கேள்வி. “அவளுக்கு சஹானான்னு ஒரு பெண் குழந்தை இருக்கு தெரியுமா?” “இருக்கும் அதெல்லாம் நான் அவ கிட்டே கேக்கலை”ங்கிரான். எனக்கு முன்னாடிலேந்து இவன் ஃப்ரெண்ட் இவனுக்கு தெரியலையோன்னு தோணித்து. அதே சமயத்தில் என்ன உடம்போ, பாவம், நாம உதவமுடியுமான்னு தோணித்து. வாசுகி போனும் எடுக்கலை. 1 வாரம் ஆச்சு, நானும் வேலையில் மூழ்கிட்டேன். 

அடுத்த வாரம் ஆபீஸ் கான்ஃபெரென்ஸ் மஹாப்ஸ் பீச் ரெசார்ட்டில். முதல்நாள் சாயங்காலமே போயாச்சு. நல்ல அட்மாஸ்ஃபியர், கடலும் காத்தும் வெட்ட வெளியும் ஆகாயமுமா ஆனந்தமா இருந்தது. ராத்திரி 11. கொஞ்சநாழி பீச் மணலில் உக்காந்திருந்துட்டு அப்புரம் தூங்கலாம்னு போனேன். நாளைக்கு எல்லோரும் வந்துடுவா, சீக்கிரம் எழுந்துண்டு ஒருதடவை அந்த ப்ரெசென்டேஷனை சரிபாத்துடணும். ஆனா எழுந்து வரவே மனசில்லை. 

இந்த நிலா வெளிச்சத்தில் வாசுகியும் பக்கத்தில் இருந்தால்? அவள் எனக்காக, எனக்கு மட்டுமென்னு ஒரு ஜதி பிடிச்சு நாட்டியம் ஆடிக்காண்பிச்சா இந்த மணல்வெளி சொர்கமா மாறுமோ? மடியில் படுத்துக்க விடுவாளா? நிலா வெளிச்சத்தில் அவள் தேகம் எப்படி ஓளிரும்? கண்கள் ஜொலிக்குமோ? இப்படி பிடிகொடுக்காம புரியாத புதிராக இருக்காளேன்னு மனசு கனத்தது. ஏர்கனவே அவளை பத்தின என் நினைவுகளுக்கு கிடெச்ச தர்ம அடிகளும் ஞாபகம் வந்து வலிக்க ஆரம்பிச்சது. சரி போய் தூங்கலாம்னு போனேன்.

மத்தாநாள் சீக்கிரமே குளிச்சு தயார் ஆகி புஃபேக்கு போயாச்சு. தட்டில் ஃப்ரூட்ஸும், ரெண்டு வடையும் வச்சிண்டிருக்கச்சே ரிசெப்ஷணில் ஏதோ சத்தம். ஒருவேளை என் சகாக்கள் வந்துட்டாளா? நான் இங்கே இருக்கேன்னு சொல்லிடலாம்னு, தட்டை மேஜையில் வச்சுட்டு பொரேன்.

அங்கே நாலு பெண்கள் நின்னுண்டு இருக்கா, அவா கையை பிடிச்சுண்டு ரெண்டு பொம்பள போலீஸ். ஒரு இன்ஸ்பெக்டர் ரெசார்ட் மானேஜருடன் வாக்குவாதம். அப்போன்னு நான் சரியா போய்சேர்ந்தேன். அவா பிடிச்சு வச்சிருந்த ஒரு பெண் வாசுகி. கவலை தோய்ந்த கண்களில் கண்ணீர் தேங்கியிருக்க. என்னை அங்கே அந்த க்ஷணத்தில் பாத்ததும் தேங்கி நின்ன துக்கம் முதலில் துளியா, அப்புரம் பிரவாகமா கொட்ட ஆரம்பிச்சது. எனக்கு எல்லாம் புரிஞ்சது. சுத்தமா எதிர்பாக்காத இந்த ஆக்கர் என் பம்பரத்தை ரெண்டா பிளந்து சிதறியடிச்சது. வலிக்கலை, ஆனா மூச்சு நின்னது.

என் வாசுகி ஒரு பிர்ச்சனையில், நான் ஏதாவது செய்யணும்.

போய் இன்ஸ்பெக்டரோட பேசரேன். முகத்தில் கடும் கோபத்தை வரவழைச்சிண்டு. என்ன சொன்னால் அவளை விட்டுடுவான்னு எனக்குத்தெரியும். “என் கூட வந்து இங்கே தங்கியிருக்கிர என் மனைவியை எங்கே அழைச்சிண்டு போரேள்?” சில வினாடிகளே யோசிச்ச அவன் “சரி கூப்பிட்டிண்டு போங்கோ சார், உங்கள் மனைவின்னா உங்களோட, உங்ககிட்டேன்னா இருந்திருக்கணும், காட்டேஜ் பக்கம் இந்தப்பொண்களோட என்ன வேலை? அதான் தப்பா புரிஞ்சிண்டோம்”னு விட்டான்.

அவளை வான்னு என் ரூமுக்கு கூட்டிண்டு போரேன். “ஒண்ணும் கேக்கமாட்டேன், நீ உன்னை ஆசுவாசப்படுத்திண்டு, குளிச்சு ஃப்ரெஷ் ஆகிண்டு எங்கே வேணும்னாலும் போ, இல்லை நான் மத்தியானம் 1230க்கு என் வேலை முடிஞ்சு வருவேன், எங்கூட பேச எனக்கு சொல்லன்னு ஏதாவது இருந்தா இங்கேயே இரு”ன்னுட்டு நான் போரேன். “பசிச்சா ரூம் செர்வீஸ் கூப்பிட்டுக்கோ.”

மத்தியானம் வரச்சே அவளைக் காணலை. டேபிளில் ஒரு காகிதம். ‘என் முழு நிலைமை உனக்கு இப்போ தெரியும். ஏன், எதுக்கு, எப்படின்னு கேக்காதே. நான் உடெஞ்சு போயிடுவேன். என்னை இன்னுமா காதலிக்கராய்? எனக்கு யார் மேலையும் காதல் இல்லை. ஆனால் இன்னைக்கு நடந்ததுக்கப்புரம் உன்மேல் மட்டும் வரும்னு தோணித்து. என்னையும் என் குழந்தையும் கடைசீ வரைக்கும் காப்பாத்தர அளவுக்கு என் மேல் காதல் இருந்தா நாளைக்கு கலாக்ஷேத்ரா வந்து பாரு. முதல்லேந்து ஆரம்பிக்கலாம்.”

உடைஞ்ச பம்பரத்தின் ரெண்டு பாதியையும் ஃபெவிகால் போட்டு ஒட்டி ரெண்டுநாள் சாட்டைக்கயித்தில் இறுக்கி சுத்திவச்சா சரியாகிடும். புது பம்பரத்தைவிட வலுவா இருக்கும். 28 வருஷத்துக்கு முன்னாடி என்னை பம்பரமாய் விசிரியடித்த கடவுள் பயல் இன்னும் என்ன தமாஷ் வச்சிருக்கான்னு தெரியலை. மறுநாள் கிளம்பிப்போரேன். 

தெருமுனையில் பாட்டி “பூ வாங்கிட்டு போ சாமீ”ன்னு கூப்பிட்டா.