உயில்

உயில் (சிறுகதைகள் சீ2 – 77)

#ganeshamarkalam

உயில்னா தெரியும். பார்த்ததில்லை. என்ன எழுதுவான்னு தெரியும், யாராவது எழுதினதை படிச்சதிலை. 

பெரீய பணக்காராதானே எழுதுவா? நிறைய சொத்தை விட்டுட்டு போரச்சே என்ன பண்ரதுன்னு சந்ததிக்கு சொல்ல? நமக்கப்புரம் இவா சண்டை போடுண்டு சின்னா பின்னப்பட்டு போயிடப் பிடாதுன்னு ஒரு வழி காமிக்க? இல்லை நாம கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிச்சது நமக்கப்புரம் இவா அழிச்சுடப்பிடாது, நல்ல வழீலே பயன்படணும்னு ஏழுதி வைக்க? இறந்து போனவா எழுதின உயிலுக்கு அத்தனை மதிப்பு நம் சட்டத்தில். அதை மீற சட்டத்தில் ஓட்டை கிடையாது.

சரிதான், கதையில் ஒருத்தன் சாகப் போரான், உயில் வரப்போரது, இப்பவே எனக்கு தெரிஞ்சு போச்சுன்னு குத்தாட்டம் போடரேள்னு தெரியரது. நீங்க டெயிலி யூகிக்கரதும், நான் வேணும்னே வேர ஏதாவது செஞ்சு கதையை திசை மாத்துவது வழக்கமாப் போச்சு. உங்க போக்கில் யோசிக்காம, என் போக்கில் நான் எழுதரதை படிக்கணும்.

நான் கேசவ். இப்போதான் மெடிகல் சீட் மெரிட்லே கிடெச்சு சேர்ந்திருக்கேன். ஆத்தில் முதல் டாக்டர்னு தாத்தா சொல்லுவர். நீ படிச்சுட்டு போடர முதல் ஊசி எனக்குத்தான்னு ஜம்பம் வேர. 

தாத்தான்னா ரொம்ப பிடிக்கும். என் பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட். இதே ஊரில்தான் இருக்கர். அடிக்கடி வருவர், நாங்களும் வீக்கெண்டில் பார்த்துட்டு வருவம். குழந்தையா இருகச்சே என்ன பிடிக்கும்னு சொன்னா மாட்டேன்னு சொல்லாம உடனே வாங்கித்தருவர். SX4 கார் ஒண்ணு, சில்வெர் கலர். அவரே ஓட்டுவர். அதில் என்னையும் என் தம்பி ராகவ்வையும் வச்சு சுத்தரது பிடிக்கும். 

“நன்னா படிச்சு மார்க் வாங்கினா டாடா அழைச்சிண்டு போவேன்”. மார்க் வாங்கலைன்னாலும் அழைச்சிண்டு போவர். அதான் தாத்தா. எங்கே டாடான்னா, கும்மோணம். 

எதுக்கெடுத்தாலும் கோவில். புசுக்குன்னு நினெச்சிண்டு கிளம்பிடுவோம். நான் எங்கே போரதுனாலும் ரெடி. தாத்தா கூட வரணும். அவ்ளோதான். ராகவ் கிட்டே, “தாத்தா இவ்வளவு சொல்ரர், அவருக்காக மார்க் வாங்கி காமிச்சுடணும்”னு. அவனும் சேலஞ்சுன்னு விழுந்து விழுந்து படிப்பன். இந்த மேத்ஸ் டீச்சர் மட்டும் காண்டு வச்சிண்டு குறைச்சுப் போடுவள்.

ஒருதடவை அம்மா, “நீங்களெ உங்க பேரன்களோட பேரன்ட்ஸ்-டீச்சர் மீட்டிங்க்கு போயி கிளாஸ் டீச்சர் என்ன புத்திமதி சொல்ரான்னு உங்களுக்கும் சேர்த்து கேட்டுண்டு வாங்கோ!” தாத்தவையே அனுப்பிச்சுட்டா. எங்கம்மா தாத்தாவோட பொண்தான். அவர்தான் செல்லம் கொடுத்து கெடுத்துட்டான்னு. போய் திட்டு வாங்கட்டும்னு. அங்கே நடந்ததே வேர. 

வழக்கமா இல்லாம தாத்தா வந்ததை பார்த்துட்டு டீச்சர் எழுந்து நமஸ்காரம் சொன்னா. இவர் நல்ல உயரம். நரைச்ச தலை, பெரீய முறுக்கிவிட்ட மீசை. ஸ்கூலில் டீச்சர்ஸ், பசங்களோட அம்மால்லாம் வருவான்னு ஜோரா ட்ரெஸ் செஞ்சுண்டு காரில் வந்து எங்களை அழைச்சிண்டு கிளம்பரத்துக்கு முன்னாடி எங்காத்தில் ஒருதடவை தலை வாரிண்டு, அப்பாவொட டியோடரன்ட் அடிச்சிண்டது ஞாபகம். கிளாஸில் சின்ன டெஸ்கில் 1.5ஃபீட் தூரத்தில் தன்னோட ஹாண்ட்சம் மூஞ்சியை சிரிச்ச மாதிரி வச்சிண்ட தாத்தாகிட்டே என்னத்தை சொல்ல?. “வெரி குட் பாய்ஸ்”னுட்டா.

அவருக்கு 5 பேரக் குழந்தைகள். எல்லார் மேலேயும் அத்தனை வாஞ்சை. ரெண்டு பொண்கள். எங்கம்மா இளையவள். பெரீம்மாவுக்கு 3 குழந்தைகள். ரெண்டு பசங்க, ஒரு பொண். ராம், லக்ஷ்மண், சிதாரா. சிதாரா எல்லாரையும் விட சின்னவள். அவா பரோடாவில். பெரியப்பாவுக்கு ABBயில் வேலை. அங்கேயே செட்டில். பாக்கரது வருஷத்து ஒருதடவை. தாத்தா தனியா சமைச்சு சாப்டுண்டு, ஊருக்கு வெளீலே ஊரப்பாக்கத்தில். 35 வருஷத்துக்கு மின்னாடி வீடு கட்டிண்டு. அம்மாவும் பெரியம்மாவும் அங்கே வளர்ந்தாளாம். பாட்டி போனதும் அங்கேயே இருந்துக்கரேன்னுட்டர்.

அம்மாவும் அப்பாவும் எத்தனையோ சொல்லிப் பாத்தா. 77 வயசில் பெரீய வீட்டில் தனியா பண்ணி சாப்டுண்டு, “எங்களோட வந்துடுங்கோ, குழந்தைகளும் ஆசைப்பட்ரா”. “முடியவே முடியாது! அதான் அடிக்கடி வரேனே!” ரெண்டு வருஷம் முன்னாடி வரை அவரே காரை ஓட்டிண்டு அடையார் வந்து பார்த்துட்டு போவர். இப்போதான் ட்ரைவெர் வச்சர். லாங்க் ட்ரைவ்னா தானே ஓட்டணும்னு அடம். வருஷம் ரெண்டு தடவை கும்மோணம் போவர். எங்களையும் பெரியம்மா வந்தா அவாளையும் கூட்டிண்டு.

பாட்டி இருகச்சேயே ஒரு நல்ல போர்ட்ரைட் ஸ்டூடியோவில் குரூப்பா ஒரு போடோ எடுத்திண்டிருக்கணும்னு. இப்போ போலாம்னா அவள் இல்லாம போஸ் கொடுக்க விரும்பலைன்னுடுவர். ஆத்தில் செல்போனில் எடுக்கரதொட சரி. எங்களொட போடோ எடுத்துக்கரதுன்னா அத்தனை குஷி.

அவருக்கு இப்போ சித்தே சில மாசங்களா உடம்பு சரியில்லைனுட்டு சமையலுக்கு மட்டும் ஊரப்பாக்கத்துலேயே பிராம்ணாளா பார்த்து ரெண்டு வேளை சமைச்சு வச்சுட்டு வர அம்மா ஏற்பாடு செஞ்சா. அடையார் வந்துடுங்கோ, பெரீய அபார்ட்மென்ட், உங்களுக்கு தனி ரூம்னெல்லாம் சொல்லியாச்சு. ஊஹூம்.

“மாப்பிள்ளையாத்தில் எப்படி தங்கரது?” அவர் சொல்லி என் காதில் விழுந்தது. அர்த்தம் புரியலை. தாத்தாகிட்டேயே கேட்டேன். “எங்கம்மா உன் பொண்தானே, கூடவந்து இருந்துட்டா என்ன போச்சூ”ன்னு. தீர்க்கமா பார்த்துட்டு, “பையன் வேர பொண் வேரடா. அப்படியெல்லாம் வந்து டேரா போட்டுக்க பிடாது. நான் அந்தக் காலத்து மனுஷன். சங்கடமா இருக்கும்” “அப்போ நான் ஒரு வீடு பாத்துண்டு தனியாப் போனால் என்னோட இருப்பியா?” “நீ ஏன் தனியாப் போணம், அசடு”ன்னுட்டர்.

அம்மாவும் பெரியம்மாவும் கல்யாணம் செஞ்சுண்டு ஒரே ஆத்தில் முடியாதுன்னு எனக்கு புரிஞ்சது. தாத்தா அவா ஒரே ஊரிலாவது இருந்தா நன்னாயிருக்கும்னு சொல்வர். அது எப்படி சாத்தியமாகும்னு எங்கப்பா சொல்ல “வாஸ்தவம், என் பொண்கள், ஒருத்தருக்கொருத்தர் அன்னியோன்யமா, அடிக்கடி பாத்துண்டு, சுக துக்கங்களில் பங்கு எடுத்துண்டு வாழரதுதான் வாழ்க்கை”ன்னு வருத்தப்பட்டர். உண்மை என்னவோ வெவ்வேர வாழ்க்கையில் ஐக்கியமாகி போனில் பெசிக்கரதுகூட கம்மி. தீவாவளி, பொங்கல்னா க்ரீட்டிங்க். என்னைக்கு திருவாதிரைன்னு ஒரு போன், பேசி நாளாச்சு.

வாட்ஸப் வீடியோ காலும்கூட போனை கீழே வச்சுட்டு - காரியம் செஞ்சுண்டே, இவள் அவாத்து ஃபேன் சுத்தரதை பாத்துண்டே பெசவா? “ஹலோ” அப்புரம் “பை” சொல்ரச்சே மட்டும் மூஞ்சி தெரியும்.

எனக்கும் ராகவ்வுக்கும் ரெண்டு அண்ணாவும் ஒரு தங்கை இருக்கான்னு தெரியுமே தவிர, எங்கேயோ இருக்கரதுனால் நெறுங்கிப் பழக முடியலை. லீவுக்கு பெரியப்பாவாத்துக்கு, அண்ணா நகர் வந்தா எங்காத்துக்கு ஒரு ஃப்ளையிங்க் விசிட் செய்வா. அப்போ சித்தே விளையாடுவோம். ப்ர்த்டேன்னா வாழ்த்திக்கரதோட சரி. இப்போ அவாளும் காலேஜில். சிதாரா 9ஆம் கிளாஸ். அதுகள் வந்தாலும் ஹிந்திலே பேசிண்டு, நாங்க லோகல் மாதிரி ஃபீல் வரும்.

திடீர்னு ஒருநா பெரியம்மா கிட்டேந்து போன். அம்மாவும் அவளும் ரொம்ப நாழி பெசிண்டா. நான் உள்ளே டேபில் பாடம் படிச்சிண்டிருந்தேன். வீடு, லாக்கரில் பாட்டி நகை, பெங்க் அக்கவுன்ட்னு பேச்சு நீண்டது. அடுத்தவாரம் திரும்ப பெசரேன்னு அம்மா வச்சா. அப்படீன்னா இன்னும் பெச இருக்கோ? புரிஞ்சது. இத்தனை பெசிண்டதே எனக்கு புதுசு.

இவா சொத்தைப் பத்தி பெசிண்ட முஹூர்த்தமோ, இல்லை தாத்தாவுக்கு நேரம் வந்ததோ - உடம்புக்கு முடியாம அப்போலோவில் அட்மிட். 

காலேஜ் லீவுன்னுட்டு நான்தான் கூட இருந்தேன். என் கையைப் பிடிச்சிண்டு கண்ணை மூடிண்டு படுத்துண்டிருப்பர். மனசுக்கு கஷ்டமா இருக்கும். டாக்டர் வந்து பாத்துட்டு “எப்படி இருக்கேள் ராமசுப்பன்?” தாத்தா பேரை ஓருத்தர் சொன்னது ஷாக்கிங்கா இருந்தது, இவர் பதிலுக்கு “சகாசக்”னு சொல்ல நர்ஸ் புரிஞ்சா மாதிரி சிரிச்சா. அவா போனதும் “தாத்தா என்னமோ சொன்னியே சகாசக், அப்படீன்னா என்ன?” “அதுவா, நீ சின்னப் பையன் எப்படி சொல்ரது, சகாசக்குன்னா ரொம்ப சந்தோஷமாயும் தெம்பாயும் இருக்கேன், உம்னு சொன்னா அந்த நர்ஸை அழைச்சிண்டு ஹனிமூனுக்கு போகத்த யார்னு அர்த்தம்.” “என்ன பாஷை?” “பஞ்சாபீயிலே இது ஸ்லேங்க், இங்கே எவனுக்கும் தெரியாது, அதான் தைரியமா சொன்னேன்!” 

“தாத்தா நீ ரொம்ப மோசம்?” “ஏண்டா இப்படி சொல்ராய்?” “எங்களுக்கு இதெலாம் சொல்லித் தரலையே.” “கவலைப்படாதே நான் குணமானதும் லாங்க் ட்ரைவ் போரோம். நீ, நான், ராகவ், ராம், லக்ஷ்மண், சிதாரா எல்லாரும். என்னெல்லாம் தெரிஞ்சுக்கணுமோ கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கோங்கோ”. சிதாராவுமான்னு கேட்டதுக்கு, சித்தே யொசிச்சவர் “அவ வேண்டாம், வி பாய்ஸ் ஒன்லி.”

ஒரு வாரம் கழிச்சு “தாத்தாவை ஆத்துக்கு அழைச்சிண்டு போயிடுங்கோ, இன்னும் ரெண்டு நாளோ, அல்லது மூணோதான், ஆத்தில் சொந்தங்கள் சூழ சந்தோஷமா இருக்கட்டும்”னுட்டா. பெரியம்மாவுக்கு சொல்லி குழந்தைகளோட வந்து, எல்லொரும் தாத்தாவொட ஊரப்பாக்கம் வீட்டில். 

ஒருநா சாயங்காலம் என்னை மட்டும் கூப்பிட்ட தாத்தா அவரொட லேப்டாப்பை எடுத்துண்டு வரச்சொல்லி அவர் ஏர்கனவே ட்ராஃப்ட் செஞ்சு வச்ச ஒரு மெயிலை, டெஸ்க்டாப்பில் இருந்த ஒரு ஃபைலோட அம்மா, அப்பா, பெரியப்பா, பெரியம்மா ஐடிக்கு அனுப்பச் சொன்னர். செஞ்சேன். அன்னைக்கு ராத்திரிக்கப்புரம் அவர் இல்லை. தூக்கத்துலேயே.

காரியம்லாம் முடிஞ்சதும் அம்மா மொபைல நோண்டரச்சே மெயில் பாத்துட்டு “வீல்”னு கத்த, எல்லாரும் ஓடிவர, அப்போதான் நான் சொன்னேன், “தாத்தா அனுப்பச் சொல்லி நான் அனுப்பிச்ச உயில்”னு. பெரியம்மா எல்லாருக்கும் கேக்கரா மாதிரி வாசிக்க சுத்தி உக்காந்துண்டு கேட்டோம். சின்னதா உணர்வொட எழுதப்பட்ட உயில்.

“இதோட ஒரு எக்ஸெல் ஃபைல். அதில் என் சொத்து விவரம், லாகரில் என்ன இருக்கு, லாக்கர் சாவி பத்திரங்கள் எல்லாம் எங்கே, பாங்க் அக்கவுன்ட் விவரம், ஃபிக்ஸட் டெபாசிட்ஸ் இத்யாதி. இதெல்லாம் யாருக்குன்னு சொல்லலை. பிரிச்சு எடுத்துக்கரத்துக்கு முன்னாடி கீழே எழுதியிருக்கர என் ஆசையை தெரிஞ்சுக்கணும்னு கேட்டுக்கரேன். என் பொண்கள் ரெண்டு பெரும் தங்களுக்கு கிடைச்ச வாழ்க்கையை சந்தோஷமா அனுபவிச்சாலும், சின்னக் குழந்தையா இருந்தப்போ எப்படி ஒட்டுதலா இருந்தேளோ அப்படியே இருக்கணும். முடிஞ்ச வரைக்கும் ரெண்டு குடும்பமும் ஒண்ணா தங்கி, ஒண்ணா சாப்பிட்டு, ஒண்ணா ட்ரேவல் செஞ்சுண்டு, ஒருத்தருக்கொருத்தர் வாங்கிக் கொடுத்துண்டு. வருஷத்துக்கு 4 தடவையாவது ஏதாவது விசேஷம்னு சேர்ந்துக்கணும்." 

"முக்கியமா என் பேரக் குழந்தைகள் அப்பப்போ இந்த ஊரப்பாக்கம் வீட்டை ஒரு ஃபார்ம் ஹவுஸா நினெச்சு இங்கே குழுமி ஒண்ணா, ஜாலியா.” 

“நாளைக்கு ஒவ்வொருத்தரும் தனித்தனியா போர சூழ்நிலையிலும், வெவ்வேர நாட்டில் வாழர சந்தர்பத்திலேயும், இங்கே மீட் செஞ்சுண்டா என் ஆத்மா சந்தோஷப்படும். முக்கியமா ராம், லக்ஷ்மன், கேசவ், ராகவ் எல்லோரும் சிதாராவை கண்ணும் கருத்தும்மா உயிருள்ள வரைக்கும் பாத்துக்கணும்.” 

“நான் விட்டுட்டு போர சொத்து இன்னித் தேதிக்கு 5 கோடி பெறும். ஆனால் அது ஒண்ணுமேயில்லை. நீங்க ஒரு குடும்பமா இருக்கரது 1000 கோடிக்கு சமம். ஆசீர்வாதம்.”

இதெல்லாத்தையும் வேடிக்கை பார்த்துண்டிருந்த சிதாரா, “கேசவ் அண்ணா”ன்னு என் கையைப் பிடிச்சிண்டா. அவளுக்கு மட்டும் தாத்தா உயில்ல சொன்னது உடனே புரிஞ்சுடுத்தோ!