c/o குரோம்பேட்டை பஸ் நிலையம்

c/o குரோம்பேட்டை பஸ் நிலையம் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 84)

#ganeshamarkalam

எங்காத்துலேந்து எங்கேயாவது போகணும்னா இங்கே வந்துட்டா போயிடலாம். நாங்க இந்தூருக்கு குடிவந்தப்போ குரோம்பேட்டை பஸ் ஸ்டாப் சின்னதா, வேலிக்காத்தான் மாதிரி ரயிலடியை ஒட்டி தெரியும். இப்போ ராப்பூரா ஜகஜோதியா, வெளிச்சத்தோட, ஜேஜேன்னு மனுஷா நடமாட்டத்தோட. குழந்தை கையை கெட்டியா பிடிச்சுக்கலைன்னா காணாமப்போயிடும், அவ்வளவு ஜனசந்தடி.

வேலை விடுப்பு கிடெச்சதும் “சில நாட்களுக்கு ஹாய்யா ரெஸ்ட் எடுத்துக்கபோரேன், என்னை யாரும் கார்த்தாலே எழுப்பக்கூடாது”ன்னு கெத்தா சொல்லிட்டேன். ஒரு வாரம் கழிச்சு செய்யரத்துக்கு ஒண்ணுமில்லைன்னு மனசு கிடஞ்சு அடிச்சுக்க ஆரம்பிச்சது. மாம்பலம் போய் ஸ்டேஷன் கிட்டே சீப்பா காய் விப்பன் வாங்கிண்டு வாங்கோ, இல்லைன்னா பொண்ணு மயிலாப்பூரில் இருக்கா வாழைத்தண்டு வாங்கிண்டு வந்து பொடிப்பொடியா நறுக்கி எடுத்துண்டு போய் கொடுத்துட்டு வாங்கோன்னு வேலை கொடுக்க ஆரம்பிச்சா. 

ஆத்துக்காரி இப்படி வேலை வாங்கரது மனசுக்கு பிடிக்கலை. “பஸ்ஸில் ஏறி ப்ராட்வே வரைக்கும் ஒரு சுத்து சுத்திட்டு வரலாம்னு இருக்கேன், உனக்காக வேணும்னா மயிலாப்பூர் வழியாப்போர 21ஜியில் ஏறி அங்கே கொடுத்துட்டு அப்புரம் போரேன்”னு சமாதானமா போயிடுவேன். அவ காரியமும் ஆச்சு, என் டிக்னிடியையும் காப்பாத்திண்டாச்சு.

அன்னைக்கு பாருங்கோ ATMஇல் காசு எடுத்துண்டு குரோம்பேட்டை பஸ் ஸ்டாப்பில் நிக்கரேன், 21ஜி தவிர எல்லாம் வரது. வர பஸ்ஸை ஸ்டடி பன்ணினா, கூடுவாஞ்சேரிலே இருக்கிரவா எல்லொரும் வடபழனீயில் குமிஞ்சுக்கரா மாதிரியும், தாம்பரத்துலே இருக்கிரவா எல்லொரும் பொழிச்சலூர் போராப்புலேயும், உயிரோட இருக்கிர மத்தவா திருவேற்காட்டுக்கும் கோயம்பேட்டுக்கும்தான் போவான்னு பஸ் விட்டிருக்கான். நான் எப்போ மயிலாப்பூர் போறது?

வெய்யலோ தகிக்கரது, கையில் ஒரு பையில் நீர்க்க மோரில் நானே நறுக்கின வாழைப்பூவும் வாழைத்தண்டும் இருக்கு. பையில் இன்னும் சில ஐட்டங்களை நான் பாக்காதபோது வச்சுட்டு அதை எப்படி பிடிச்சிண்டு போகணும்னு க்ளியர் இன்ஸ்ட்ரக்ஷன் கொடுத்தா. அப்புரம் பொண்ணு கிட்டே சாமான் எப்படி வந்து சேர்ந்ததுன்னு கேட்டு சொல்லிக்கொடுத்தபடி நான் நடந்திண்டேனான்னு கண்டுபிடிப்பா. நமக்கேன் வம்புன்னு பையின் கைப்பிடியில் மணிக்கட்டை நுழச்சு அதன் கழுத்தை இறுக்க பிடிச்சுண்டு, பஸ்லே உக்காந்ததும் தரையில் வைக்காம காலால் அணைச்சிண்டு போகணுமாம். நின்னுண்டு போகவேண்டியிருந்தா என்ன செய்யணும்னு சொல்லிகொடுக்கலை.

அப்போதான் என் பின்னாடிலேந்து ஒரு குரல். “பழம் வாங்கிட்டுப்போ சாமீ”.

எப்படி கூட்டத்தை சமாளிச்சிண்டு போகப்போரோம், பாழப்போன 21ஜி எப்போ வரும்கிர ஆதங்கத்திலும் பையை சரியாப்பிடிச்சுக்கணும்னு கவனத்திலும் எதேச்சயா பாத்த பழக்காரியை சரியா பாக்கலை. ஒரு சின்ன கூடையில் 30 மாம்பழம் வச்சிண்டு ஒரு மூதாட்டி வரவா போரவாளை பழம் வாங்கிக்கச்சொல்லி கூப்பிட்டுப்பாக்கிரா. அவள் கூடையில் இருப்பது பேர் வைக்கமுடியாத, இங்கே பக்கத்தில் ஏதோ தோட்டத்துலேந்து பறிச்ச சிவப்பும் மஞ்சளும் கலந்த நிறத்தில் கையடக்கமா மாம்பழம். சூபர் பஜாரிலோ, பழமுதிர் நிலயத்திலேயோ பிக் பஜாரிலேயோ வச்சிருக்கிர பழம் மாதிரி இல்லாதலால் யாரும் இவளையும் இவ கூடைப்பழத்தையும் சட்டை செய்யலை. 

இந்த மாதிரி பழம் எடுத்துண்டு வாட்டசாட்டமா ஒருவன் எலெக்ட்ரிக் ட்ரைனில் பழம் வித்து, 4 அம்பதுரூபா, 10 நூறு ரூபாய்க்கு கூவிக்கூவி கொடுத்துட்டு 4 ஸ்டேஷன் தாண்டரத்துக்குள் கூடையை காலிசெஞ்சுண்டு பணத்தை எண்ணிண்டே இறங்குவன், பாத்திருக்கேன். முடியாத வயதில் இவள் எப்படி இத்தனையையும் விக்கப்போரான்னு எனக்கே மலைப்பா இருந்தது.

சரி, என்ன நடக்கிரதுன்னு பாகலாம்னு கொஞ்சம் தள்ளி, இவளின் வியாபாரம் என்னால் கெட்டுடாதமாதிரி அவளுக்கு பின்பக்கமா போட்டிருந்த நாற்காலியில் ஜாக்கிரதையா உக்காந்துண்டேன். துருப்பிடிச்சு, சில இடங்களில் ஆணி துருத்திண்டு, ஆத்தில் சொன்னாப்புலே பையை தரையில் வைக்காம காலில் அணைச்சிண்டு. என் வயசுதான் இருக்கும் அந்த மூதாட்டிக்குன்னு தோணியது. நானும் ஒரு மூதாட்டனோன்னு பட்டது. 

உண்மைதான், பஸ்ஸுக்குன்னு கொஞ்ச நாழிகூட நிக்க முடியலை, பஸ் வரச்சேயே உக்கார சீட் இருக்கா உள்ளேன்னு கண் அலைபாயரது, ஏறிண்டு இடம் இல்லைன்னா எப்போ யார் இறங்குவான்னும் அவா சீட்கிட்டே போய் நின்னுக்கலாம்னும் மனம் ஒரு சூதாட்டமே ஆடரப்போ நானும் மூதாட்டன்தானே!

நான் ஒரு 20 நிமிஷம் நின்னுருப்பேன், 1 பழம்கூட அவள் விக்கலை. ஒரே ஒருத்தன் விலை கேட்டுட்டு தலை ஆட்டிட்டு போயிட்டான். ஒரு கதுப்பு வெட்டிக்கொடுன்னு கேப்பான்னு தோணித்து. கேக்கலை. சாப்பிடாமலே இது புளிக்கும்னு ஒரு தீர்மானத்துக்கு வந்தான். பழம் விப்பவளுக்கு பின்னாடி ஒரு செருப்பு தைப்பவன், கை ஊனம், அவன் வேலையில் மும்முரமா இருக்கச்சேயே, “பாட்டி இன்னைக்கு வியாபாரம் எப்படி போரது”ன்னு இவளை வம்புக்கு இழுக்க, இவள் “நீ தைக்கற தோல் மாதிரி எவ்வளவு இழுத்தாலும் சொரணையில்லாம இருக்கு”ன்னு சொல்ரா. எனக்கு என் பொருளாதார சிந்தனை ஒரு சில கணிப்புகளை செய்ய ஆரம்பிச்சது இவள் கூடைப்பழத்தையும் வித்துட்டாலும் இவள் கையில் 50லேந்து 100 ரூ தங்கும் அதில் இவள் என்ன செய்யப்போரான்னு தோணித்து. மாசத்துக்கு முழுநாளும் இப்படி உக்காந்து கூவினால் 2500ரூபாய் கிடைக்கும், அது எப்படி பத்தும்? இவள் வீடு எங்கே, அவாத்தில் இன்னும் எத்தனைபேர்? இவள் மட்டும் தனியா இருப்பாளான்னு பலகேள்விகள். 

ஒரு பக்கம் இந்தமாதிரி யோசிக்கரது பஸ்ஸுக்கு வைட் செய்யரச்சே பொழுது போக உதவுமே தவிர நாம என்ன செஞ்சுடப்போரோம்னு தோணித்து. 

பின்னாடி தள்ளி உக்காந்திண்டிருந்த என்னை கழுத்தைத் திருப்பி பாத்த கிழவி லேசா சிரிக்க, நானும் சிரிச்சு வச்சேன். அப்போதான் கவனிச்சேன் 21ஜி வந்திண்டிருப்பதை. அதில் ஏறி பொண்ணாத்துக்கு போகணுமே!

எங்கூட கொஞ்சதூரம் அந்த கிழவியும் வந்தாள். என் நினைப்பில், அப்புரம் மறந்தே போச்சு. அங்கே பொண்ணாத்துக்கு பக்கத்தில் மயிலாப்பூர் டாங்கில் இறங்கி (அதான் டாங்க் பஸ் ஸ்டாப்பில், டாங்குக்குள் எப்படி இறங்கரது, சுத்தி வேலி போட்டிருக்கானே) அங்கேந்து ஒரு ஆட்டோ பிடிச்சு போயாச்சு. அவள் என்னைப்பாத்ததும் சந்தோஷமா, “அப்பா, என்ன திடீர்னு?” உள்ளே கூப்பிட்டா. கையிலிருக்கிர பையை தந்ததும், உள்ளே பாத்துட்டு “இதுக்காக இவ்வளவுதூரம் வெய்யிலில் வந்தியா”ன்னு கோவிச்சுண்டா. வெண்ணை டீ போட்டுக்கொடுத்தா. “இதான் மாப்பிள்ளைக்கு பிடிக்கும் உனக்கு எப்படி இருந்தது”ன்னு கேட்டா.

“ஜோரா இருக்கு”ன்னதுக்கு, டீத்தூள் காயரச்சே அரைஸ்பூன் ஆவின் வெண்ணையை அதில் போட்டுடணுமாம். அப்புரம் பொங்கி வரச்சே பாலை ஊத்தி சக்கரை போட்டு இறக்கி ரெண்டு ஆத்து ஆத்தி வடிகட்டி. ரெசிபி சொன்னா. நான் போய் “நம்ம பொண்ணு இப்படி ஒண்ணு பண்ணிக்கொடுத்தாடி பேஷா இருந்தது”ன்னு சொல்லப்போய், “இத்தனை வருஷமா நான் டீ போட்டுக்கொடுக்கரேன் அது உங்களுக்கு தெரியலை”ன்னு இவள் மொலு மொலுன்னு பிடிக்க, எதுக்கு வம்புன்னு அந்த ரெசிபீயை மைண்ட்லேந்து டெலீட் செஞ்சேன்.

மணி மூணு ஆச்சு. குழந்தைகள் ஸ்கூல்லேந்து வர 4 ஆகும், இருந்துட்டு பாத்துட்டு போலாமா இல்லை கிளம்பிடலாமான்னு குழப்பம். வந்த வேலை முடிஞ்சது, டீயும் குடிச்சாச்சு, கிளம்பினாத்தான் மரியாதைன்னு தோணித்து. “ஓலா புக் செய்யட்டுமா”ன்னு கேட்டா. “இல்லை வேண்டாம், என்ன பஸ் கிடைக்கரதோ அதில் போய் அப்புரம் எங்கேயாவது மாறிக்கரேன்”னுட்டு கிளம்பினேன். திரும்பவும் குரோம்பேட்டையில் இறங்கி அந்த மூதாட்டி எவ்வளவு மாம்பழம் வித்தான்னு பாக்கணும்னு நப்பாசை. 

வந்தால், 21ஜி வரவேயில்லை. மயிலாப்பூரில் இருக்கரவா எல்லோரும் திருவான்மியூர்தான் போவாளா? சரிதான் இன்னைக்கு நம்பளை கொடுமைப்படுத்தரதுன்னு கபாலி நினெச்சுட்டான்னு யோசிச்சிண்டிருக்கச்சே திநகருக்கு வந்தது. ஏறிண்டேன். அங்கேந்து 52ஸி பிடிக்கலாம் இல்லைன்னா தாம்பரத்துக்கு நூறு பஸ். நல்லவேளை வரச்சே தொங்கிண்டு வந்தாப்புலே இல்லாம, உக்கார இடம் கிடெச்சுது. என்னத்தையோ வச்சுட்டு வந்துட்டோமோன்னு பட்டது. அய்யய்யோ, கொண்டுவந்த பையை காணமேன்னு காலுக்கிடையில் பாக்கிரேன். “என்ன சார் எத்தையாவது தொலச்சுட்டியா”ன்னு கண்டக்டர். அப்போதான் ஞாபகம் வந்தது வரப்போ இருந்த பை இப்போ இருக்கவேண்டிய அவஸியம் இல்லையே! கையை ஜாலியா ஜன்னல் கம்பியில் வச்சுண்டு வெளீலே வேடிக்கை பாக்க ஆரம்பிச்சேன்.

குரோம்பேட்டையில் இறங்கினதும் ஃபுட் ஓவர்பிரிஜ்ஜில் ஏறி அந்தப்பக்கம் போய் பார்த்தா அந்த கிழவி அப்படியே அதே இடத்தில். அவள் முன்னாடி கூடை, மாம்பழங்கள் அப்படியே. விக்கலை. ஏதோ ரெண்டு மூணு குறையரதே தவிர அப்படியேத்தான். பின்னாடி செருப்புக்காரனும் இன்னும் இருக்கான். ஒரு 4 மணிநேரம்தானே விட்டுட்டு போனேன் அதுக்குள்ள எப்படி காணாமப்போவா? அதே இடத்தில் போய் உக்காந்துக்கரேன். என்னை பாத்த கிழவி லேசா சிரிக்கரா. ஆனா இந்தத்தடவை என்னை அவளுக்கு ஞாபகம் இருக்கு. 

“என்ன அய்யா, மாம்பழம் வேணுமா?”

 “இல்லை”ன்னு தலையை மட்டும் ஆட்டரேன். “எனக்குத் தெரியும் உனக்கு பழம் வேணும், அதான் முன்னாடி இதே சீட்லே உக்காந்து என்னையும் இந்தகூடையையும் உத்துப்பாத்துகிட்டே இருந்துட்டு பஸ்ஸில் ஏறிப்போனியே தெரியாதா என்ன, இந்தா பழம் சாப்பிடு”ன்னு நீட்டினா. வேண்டாம்னு திரும்பவும் சொல்ல, “என்ன பஸ்ஸில் போயிட்டு வந்துட்டு கையில் துட்டு இல்லையா, காசு கொடுக்க வேணாம் எடுத்துக்கோ”ன்னு கையை பிடிச்சு வச்சுட்டா. அப்போ தோணித்து அவள் மனசு நோகாம வாங்கிக்கணும்னு. சின்னதா கையடக்கமா இருந்த மாம்பழத்துலேந்து அதுக்கே உரித்தான வாசனை அதை உடனே கடிக்கணும்னு வற்புருத்தியது. செஞ்சேன். இதுக்கெல்லாம் சங்கோஜம் பாத்து இந்த வயசில் என்ன ஆகப்போரது?

பழம் அவ்வளவு ஸ்வீட். ஆச்சர்யமா இருந்தது. எப்படி? கடிச்ச என் முகம் மலருவதை பாத்த கிழவி, “எங்க ஊரிலேந்து பறிச்சு எடுத்துட்டு வந்தது. எப்படியிருக்கு? சாப்பிட்டாத்தான் தெரியும்.” “எந்த ஊர் உனக்கு?” “திருவண்ணாமலை போர வழீலே ஊரணித்தாங்கல். மாந்தோப்பு மண்டிக்கிடக்கும். என் பிள்ளை எடுத்தாந்து கொடுப்பான். நான் இங்கே வித்து பிழைச்சுப்பேன்.” “ஏன் பிள்ளையோட இருக்க வேண்டியதுதானே, இந்த வயசில் ஏன் கஷ்டப்படணும்?” அதெல்லாம் சரிப்பட்டு வரலை, என் பிழைப்பை நான்தான் பாத்துக்கணும். எங்கூர் பழம் இப்படி இருக்கும்னு தெரியாம கண்ணால் பாத்துட்டு போயிடராங்க.” “ஒருநாளைக்கு எத்தனை கிடைக்கும்?” எல்லாம் வித்தால் 50 ரூவாய் சாமி. ஆனா ஒரு கூடை விக்க 3 நாளாகலாம். அதுவும் இந்த வெய்யலில் பழுத்துபோய், கடைசீல இருக்கிரதை கம்மியா கேப்பாங்க.” என் கணக்குச் சரிதான். 

இவளுக்கு நாம் இன்னைக்கு உதவினா என்னன்னு தோணித்து. பிரத்தியாருக்கு நல்லது செய்ய வாய்ப்பு திரும்பத்திரும்ப ஈஸியா கிடைக்காதுன்னு சொல்லுவா. இன்னைக்கு கிடெச்சதா நினைச்சேன்.

“உங்கிட்டே இருக்கிர மாம்பழம் எல்லாத்தையும் எனக்குக்கொடு. என்ன விலை ஆகும்”னு கேக்கரேன். “அட போ சாமி விளையாட்ரீங்க. ஒரு பழம் வாங்கவே ரொம்ப யோசிச்சீங்க, கடைசீலெ நான் இனாம கொடுத்தப்புரம் வாங்கி சாப்டீங்க? காசு இருக்கா?” எனக்கு பொட்டில் அறைஞ்சா மாதிரி இருந்தது. ஆனா இவள் மேல் கோவமே வரலை. ஏன்னு தெரியலை. அவள் ஆசையா ஒரு பிரதிஉபகாரமும் எதிர்பாக்காம எனக்கு கொடுத்த அந்த பழம் இன்னும் நாக்கில் இனித்தது. “காசு இருக்கு, கொடுக்கரேன். ஒரு விலை போட்டுத்தா”.

“உங்க வீட்டில் நிறைய பேர் இருக்காங்களோ? சின்னப்பிள்ளைங்களும் இருக்கா? எல்லோருக்கும் கொடுக்க இவ்வளவும் வேணுமா இல்லை எனக்கு உதவணும்னு பரிதாபப்பட்டு வாங்கிக்கரையா? இன்னொரு அறை விழுந்தப்புலே சுளீர்னு பட்டது. 

“வீட்டில் இருக்காங்க”ன்னு பொய் சொன்னேன். அதுக்கு அவள், “எல்லாத்தையும் கொடுக்க மாட்டேன், 5 பழம் வச்சிண்டு மத்ததை எடுத்துக்கோ. நீயே எவ்வளவு கொடுப்பீயோ கொடு”ன்னுட்டா. அஞ்சு வச்சுட்டு, ஒரு 20 வந்தது. 300₹ கொடுத்தேன். அவள், இவ்வளவுக்கு நான் விலை சொல்லலை, இந்தான்னு 50₹ பாக்கிகொடுத்தா. அவள் திருப்திக்கு வாங்கிண்டு எழுந்துண்டேன்.

ரெண்டு அடி எடுத்து வைச்சதும் தோணித்து. அந்த அஞ்சு பழத்தை இவளே கூவி விப்பாளா? எனக்கே கொடுத்திருக்கலாமே? ஏன் வச்சிண்டான்னு தெரிஞ்சுக்கணும். திரும்பினேன். கேட்டேன். “எல்லாத்தையும் உனிக்கே கொடுத்தா ஸ்கூல் விட்டு ஆசையா ஓடிவரும் பசங்க நான் மாம்பழம் தருவேன்னு வரச்சே ஏமாந்து போகாது? போ உன் வேலையை பாரு சாமி”ன்னுட்டு அந்தப்பக்கமா மூஞ்சியை திருப்பிண்டா. 

மூன்றாவது முறையாக அன்னைக்கு அந்த மூதாட்டியின் வார்த்தை என்னை ஓங்கி அறைஞ்சது.