அந்தக் கல்"...

அந்தக் கல்"... 

இது கதை அல்ல.. 

செவ்வாய்க்கிழமை ஆச்சுன்னா சாயங்காலம்  எனக்கு திருப்பரங்குன்றம் கோயிலுக்கு போகணும் ... 

என் வீடு கூடல்நகர்... அங்கேயிருந்து  திருப்பரங்குன்றம் போகணும்னா  ஒரு cross country race  தான்... இருந்தாலும் சாயங்காலம் ஒரு டிகிரி காபி சாப்பிட்டு அப்பிடியே மெதுவா carல... bye pass road, பழங்காநத்தம், பைக்காரா, பசுமலை, மூலக்கரைனு போன... அதுல ஒரு தனி  சுகம் இருக்கும்...  

ஒவ்வொரு வாரமும் பசுமலை elementary ஸ்கூல் cross பண்ணி போகும் போதும் பார்ப்பேன்.. அந்த பாறை போன்ற பெரிய கல்லை... விளையாட்டு மைதானத்தில ஓரமாய் இருக்கும்... கார் பள்ளியைத்  தாண்டி போறவரைக்கும் பார்ப்பேன்.... 

இந்த வாரமும்...  வழக்கம் போல்... செவ்வாய்.... மாலை... கோயில்.... கார் பயணம்... மழை லேசாக தூறிக்கொண்டிருந்தது..

அன்பான கணவனின் அகன்ற முதுகில்  அழுக்கு தேய்த்துவிடும்  மனைவியின் கை போல,  வாகனத்தின் viper அங்கும் இங்கும் சறுக்கி மழை நீரை வழித்துத் தள்ளியது....

அடேடே ... அந்தக்கல்லை காணோம்... மணி என்ன... ஆறு ... யாரும் ஸ்கூல்ல இருப்பாங்களா... 

என்னை அறியாமலேயே என்னுடைய தேர் பள்ளி வளாகத்தில் நுழைய முற்பட்டது... 

வாட்ச்மேனின்  வழக்கமான கேள்விகளுக்கு  பின் அனுமதி வழங்கப்பட்டது... 

அவசரமாக பள்ளி முதல்வர் அறைக்குள் நுழைந்து... "மேடம்.. என் பேரு  பிரதீப்... "என்றவுடன் அவர் "வாங்க உட்காருங்க... என்ன வேணும்.. ஸ்கூல் மூடுற நேரத்தில வந்து இருக்கீங்க"ன்னு கேட்டார்.. 

நான் கொஞ்சம் தயக்கத்துடன் "மேடம்... உங்க ஸ்கூல் கிரௌண்ட்... கடைசி வலது கை பக்க ஓரத்துல ... பாறை மாதிரி ஒரு கல் கிடந்ததே... அது எங்க காணோம் மேடம் " என்று கேட்க அவர் என்னை  பார்த்த பார்வை அடுத்த போன் பைத்தியக்கார ஆஸ்பத்திரிக்கு தான் என்று புரிந்து விட்டது.... 

சிறிது நேர திகைப்புக்குப்பின்... 

"சார், இதக் கேட்கவா இந்த நேரத்தில வந்தீங்க... கிரௌண்ட கிளீன் பண்ணி  அகலப்படுத்தும் போது எங்கேயாவது தூக்கி போட்டிருப்பாங்க, அதை ஏன் கேக்குறீங்க "னு ரொம்ப சாதாரணமா கேட்டாங்க.... 

அந்த கல்.. 

டேய்.. இன்னிக்கு என்னடா விளையாடலாம்... 

டேய் ட்ரெயின் வண்டி விளையாடலாம் டா... 

போடா... வேணாம்.... திருடன் போலீஸ் விளையாடலாம்.... 

டேய்...டேய்...இன்னிக்கு ஆச்சும் எல்லாம் உக்காந்து விளையாடலாம் டா.... இது நான்... 

போடா.. உன்னால எல்லாம் எங்களோட ஓடிப்பிடிச்சு விளையாட முடியாது... போயி அந்த கல்லு மேல உக்காந்துக்கோ.. விளையாண்டு முடியிற வரைக்கும் அங்க உக்காந்து எங்க பையை  எல்லாம் பாத்துக்கோ.. போடா... 

எனக்கு ஒரு வயசு ஆகும் போதே, பாழாய் போன இளம்பிள்ளை வாதம் என் ரெண்டு கால்களையும் தாக்கி, நான் படித்த இந்த  பள்ளியில், மாலை நேர  விளையாட்டு தருணங்களில் ,  இந்த கல்லுக்கு என்னை சொந்தக்காரன் ஆக்கி விட்டது.... 

இப்போ எனக்கு வயசு 57...இத்தனை வருடம் நான் பார்த்த... 

அந்த... கல்லைக் காணோம் னா ...

அத... நான் கல்லுன்னு நினைக்கல... 

நடக்க முடியாத என்னை.... அம்மா தோள்ள போட்டு நடந்தா...

ஓட முடியாத என்னை... அக்கா இடுப்புல வச்சுக்கிட்டு ஓடுனா... 

விளையாட முடியாத எனக்கு இந்த கல்லுதான்  தொணைக்கு  இருந்திச்சு ... 

ஆமா, இதெல்லாம் எப்படி இந்த அம்மாகிட்ட சொல்றது... சொன்ன சிரிப்பாங்களா.... இல்ல என்னைய பாத்து அழுவாங்களா... 

இதப் படிக்கிற நீங்களாவது...  எப்படியாவது அந்த அம்மா  கிட்ட... நான் சொன்னதச் சொல்லி "அந்த கல்லை" எனக்கு  வாங்கிக்  கொடுங்களேன்... 

ப்ளீஸ்.......