கிளி

கிளி (சிறுகதைகள் சீ2 – 37)

#ganeshamarkalam

சிலசமயம் “திருட்டு ராஸ்கல், இவன் நாசமாப் போகட்டும்”னு திட்டத்தோண்ரது. அதே சமயத்தில் இவன் நாசமானால் நம்பளுக்கு யார் பூவா தருவான்னும் தோணித்து. இருந்தாலும் இவன் எனக்கு செஞ்ச காரியத்துக்கு அப்படியே கொதிச்சிண்டிருகிற எண்ணைக்கொப்பரையில் வச்சு இவனை கும்மி எடுக்கணும்.

அப்படி என்ன செஞ்சான்னு நீங்க அவனுக்கு பரிஞ்சுண்டு வரலாம். பாக்க ரொம்பவே சாது மாதிரிதான் இருப்பான் கோவிந்து. வயசு 58. மின்னைப்போல் நடக்க முடியலை. ரெண்டு தெரு நடந்தால் ஏதாவது உயரமா இடம் தேடி அதுலே உக்காந்துப்பான். யாராவது கூப்பிட்டான்னு போனா உடனே “கொஞ்சம் மோர் இருந்தா தாங்க”ன்னு கேட்டு வாங்கிக் குடிப்பான். அப்புரம்தான் வந்த வேலை. 

இவனை எனக்கு 10 வருஷமாத் தெரியும். ஜகஜ்ஜாலகில்லாடி. முன்னாடி சொன்னாப்புலே ராஸ்கல். நான் சின்ன பக்ஷியா இருக்கச்சே பிடிச்சிண்டு வந்துட்டான். வந்தவாசிலேந்து காஞ்சீபுரம் போர ரோடில் புளியமரத்தில் இருந்தேன். ஜாலியா கீச்சு கீச்சுன்னு. என்னோட ரெண்டுபேர், அப்போதான் பெரீசா வட்டமடிச்சுட்டு வந்து பக்கத்துலே உக்காந்தா. வலை விழுந்தது தெரியலை. ஒண்ணு தப்பிச்சு பறந்து போயிடுத்து. ரெண்டு பேர் மாட்டிண்டோம். 

பிடிச்சவங்கிட்டே காசுகொடுத்து வாங்கி கூண்டில் வச்சுட்டான்.

ஆரம்பத்தில் நிறைய தீனி குடுப்பான். இந்தண்ட அந்தண்ட திரும்ப முடியாதமாதிரி சின்ன கூண்டு. ஒருநாள் வெளீலே எடுத்தான். விட்டுடப்போரான்னு நினெச்சா கத்திரிக்கோல் வச்சு என் ரக்கையெல்லாம் வெட்டினான். வலி தாங்கமுடியலை. இப்படி 6 மாசத்துக்கொருக்கா வெட்டுவன். ஒரு முழு வாழைப்பழத்தை கூண்டுக்குள் வச்சிடுவான். வாங்கிண்டு வந்ததில் எது கொள கொளன்னு இருக்கோ அதை. கேடுகெட்ட கோவிந்து.

அவன் தொழில் ஜோஸியம். எத்தையோ செஞ்சு பிழைக்க வேண்டியதுதானே? எனெக்கென்ன போச்சு? அனால் கிளி ஜோஸியமாம். என்னால் பறக்க முடியாதுன்னு தெரிஞ்சுண்டு கூண்டுக்கதவை திறப்பான். நான் மெல்ல வெளீலே வரணும். அப்புரம் கட்டா வச்சிருக்கர அட்டைக்கட்டுலேந்து ஒவ்வொண்ணா எடுத்துப்போடணும். அப்புரம் ஒண்ணு அவன் கையில் வைக்கணும். மெல்ல நானா திரும்பீ கூண்டுக்குள்ளே போய் உகாந்துக்கணும். இதுக்கு ட்ரைனிங்னா பாத்துக்கோங்கோ.

கதவை தொறந்தா எல்லா பக்ஷியும் கூண்டுலேந்து வெளீலதானே வரும். அது என் இயல்பு. அட்டையை ரெண்டா மடிச்சு அதுக்குள்ளே சாமி படம் ஒட்டியிருக்கான். மணிக்கட்டை உருட்டுவான். உடனே ஒவ்வொண்ணா என் மூக்கால் எடுத்து கீழே கடாசணும். ஏதாவது ஒண்ணு எடுக்கரச்சே இடதுகை நுணி விரலால் தரையில் யாரும் பாக்காதமாதிரி தட்டுவான். நான் அதை எதிர்பார்த்து அப்போ எடுத்த அட்டையை அவன் கிட்டே நீட்டணும். கையில் அதை குடுக்கரா மாதிரியும் அவன் கும்புட்டுட்டு வாங்கிக்கரா மாதிரியும் பாவ்லா. 

இந்த பேருதவிக்கு 4 நெல்லுமணி குடிப்பான். பசியில்லைன்னா போடான்னு உள்ளே திரும்பிப் போயிடுவேன். பசிச்சா லபக்கிட்டு உள்ளே போவேன்.

எடுத்த அட்டையில் இருக்கிர சாமி படத்தை குறி கேக்கரவாளுக்கு காமிப்பான். சமயபுரம் மாரியம்மன் வந்திருக்கா, பழநீ வேலன் வந்திருக்கான்னு. ராகம் போட்டு பாடிண்டே பவிஷ்யம் சொல்லுவான். பாடறது சகிக்காது. கேக்கரவாளுக்கு அவன் சொல்ரதில் ஆர்வத்தில் காது கொடுத்து கேப்பா. அப்புரம் புரியற தமிழில் விளக்கம். அப்புரம் கேள்வி பதில். என்ன கேள்வி கேட்டாலும் முதல்ல சொன்ன பதிலையே சித்தே மாத்தி சொல்லி திருப்திப்படுத்திடுவான்.

யாருக்கு குறி கேக்கரா? படிக்கர குழந்தைன்னா நல்ல மார்க் வாங்குவான்னு சொல்லுவான். இளம் பொண்ணா சீக்கிரம் கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகும்னு. வயசானவா? ஒரு சின்ன கண்டம் இருக்கு அதை தாண்டி உடம்பு நன்னா ஆகிடும்னு. சில மாமி எங்காத்துலே இந்த மாதிரி பிர்ச்சனை, எங்காத்து மாம்மாவுக்கு ப்ரொமோஷன் கிடைக்குமான்னு கிளி கிட்டே கேட்டுச்சொல்லுன்னு தெளிவா சொல்லிக் கொடுத்துடுவா/ அப்புரம் இவன் பாடு ஜாலிதான்.

“வாடா ராமா, ஐயாவுக்கு ப்ரொமொஷன் கிடெச்சு சம்பளம் கூடறத்துக்கு ஒரு சீட்டு எடுத்துகொடு!”

ராமா என் பெயர். இவன் வச்சது. வைய்யின்னு யார் அழுதா? அவனா ஸெஞ்சது. இதுக்கு முன்னாடி இவன்கிட்டே இருந்த கிளி ராஜாவாம். மாமாவுக்கு ப்ரொமொஷன் கிடைக்கறது இப்போ என் கையில். செஞ்சுட்டா போறது, காசா பணமா? நான் எதையாவது எடுத்துக்கொடுக்க அவன் குறி சொல்ல, கடைசீலெ எல்லோரும் சந்தோஷமா அவா அவா காரியத்தை பாக்கப்போக, நான் மட்டும் இந்த கூண்டில். 

ராமர் பட்டாபிஷேகப் படம் வந்தா ப்ரொமோஷன் நிச்சயம். பத்ரகாளி வந்தால் “சிரமப்படணும். பிர்ச்சனை தீர துர்கை சன்னிதிக்கு விளக்கேத்துங்கோ”ன்னு இவன் காசு வாங்கிப்பான். ஒரு சமையம் 26 வயசு பொன்ணுக்கு ஆஞ்சனேயர் வந்தது. இவனும் அதை சொல்லாம கல்யாணம் மூணு மாசத்துக்குள் நடந்துடும்னுட்டான். கூண்டுக்குள் எனக்கு சிரிப்பு தாங்க முடியலை!

ஒரு மாமியாத்தில் பேரக்குழந்தைகளோட கும்பலா உக்காந்துண்டு கொவிந்துவை கூப்பிட்டா. சரிதான் 10 உருப்படி, தலா 20 ரூபாய், இன்னைக்கு வேட்டைதான்னு ஆரம்பிச்சோம். எனக்கு அந்த வாண்டுப்பயல், பாட்டி மடீலே இருந்தவனை ரொம்பவே பிடிச்சது. செல் போனில் என்னை போடோ எடுத்தா. எனக்கு குழந்தை வாழைப்பழம் தத்தது. 8 வயச்சிருக்கும். 3ஆம் கிளாஸ். அதுக்கும் குறி சொல்லுன்னுட்டா. எந்த சீட்டெடுத்தாலும் அதுக்கு பிடிக்கலை. வேர எடுன்னுட்டு அடம். அவன் அக்கா, 13 வயசில் ரெட்டைவால் பின்னல். அவளுக்கு வந்த பிள்ளையார் சீட்டுதான் இவனுக்கும் வேணுமாம். 17 தடவைக்கப்புரம் பிள்ளையார் வந்தார். எங்களை அன்னைக்கு ட்ரில் வாங்கினா.

கிளம்பரச்சே “ராமா ராமா”ன்னு குழந்தைகள் கத்த, கூண்டில் அடெச்ச என்னை கேலி செய்யராளேன்னு பட்டது. குழந்தைகளை குத்தம் சொல்லமுடியுமா?

கோவித்துக்கு ஒரு பையன், ஒரு பொண். குழந்தைகளை இவனும் அம்மாவுமே வளர்த்திருக்கா. இவாளை பெத்துப்போட்டுட்டு அவன் வீட்டுக்காரி இவனை விட்டுட்டு ஓடிட்டான்னு தகவல் கசிஞ்சது. அவனுக்கு அவமானமும் துக்கமும் அப்பப்போ வந்து போகும். இவன் காட்டிண்டதில்லை. 

இவன் ஊர் வந்தவாசிகிட்டே சென்னவரம். என்னை கூண்டோட தூக்கிண்டு காஞ்சீவரம், திருவண்ணாமலை, செங்கல்பட்டு, விழுப்புரம், சென்னைன்னு சுத்துவான். வருமானம் கம்மிதான். எப்படியோ கவர்ன்மென்ட் ஸ்கூலில் படிக்க வச்சுட்டான். பொண் +2 முடிச்சுடுத்து. காலேஜ் போகணுமா வேண்டாமான்னு விவாதம். கல்யாணம் பண்ணிடலாம்னு இவன் அம்மா. இவனுக்கு அம்மா சொன்னா வேதவாக்கு. பொண்ணோ படிக்கணும்னு ஆசைப்பட்டது. மூத்தவன் சித்தாள் வேலைக்கு போரான், படிப்பு ஏரலை.

அன்னைக்கு திருவண்ணாமலையில் ரமணாஸ்மரத்துக்கு வெளீலே மரத்தடிலே உக்காந்து வெள்ளைக்காராளுக்கு குறி சொன்னான். தனக்கு தெரிஞ்ச துண்டுதுண்டாப் போன இங்க்லீஷில் பெச அவாளும் தலையை ஆட்ட. அங்கே டாக்ஸி ஓட்டிண்டு வந்த ட்ரைவெர், கிராஜுவேட்டாம் அவன் வந்து “நீ தமிஷில் சொல்லு, நான் ஆங்கிலத்தில் சொல்ரேன்”னுட்டு இவனை காப்பாத்த, இன்னும் ரெண்டு அரை டிராயர் வெள்ளை பொண்களும் வர தொழில் களை கட்டித்து. அதில் ஒண்ணு “ராமாவை என் கையில் உக்காத்திவை”ன்னு கேட்டு கன்னத்துகிட்டே கொண்டுபோய் செல்ஃபீ எடுக்க, எனக்கும் கிளுகிளுப்பா.

இத்தனை களேபரம் முடிஞ்சதும் அசதியாகி கூண்டுக்கதவை சரியா கொக்கி போடாமல விட்டுட்டான். மத்தியானம் 2 மணி, புளியஞ்சாதம் சாப்டுட்டு தூங்கரான். தப்பிச்சுப்போக நல்ல அவகாசம். ஆனால் பறக்க முடியாதே? தத்திப்போய் ஒளிஞ்சுக்கலாம்தான். சித்தே தெடுவன். அப்புரம் என்னை மாதிரி வேர ஒண்ணை பிடிச்சுடுவான். என்னால இன்னொரு கிளி கஷ்டப்பட வேண்டாம்னு பட்டது. அப்படியே ஒளிஞ்சுட்டாலும் பூனை அல்லது நாய் நம்மை சாப்டுடும். எதுக்கு வம்பு? உள்ளேயே இருந்தேன். 

அப்போதான் தோணித்து இவன் பொண் வாழ்க்கை எப்படி ஆகும்னு நாமளே ஒரு சீட்டெடுத்து பாத்தால்?

மொள்ள வெளீலே வந்து அடுக்கி வச்ச அட்டைகளை மூக்கால் தள்ளிவிட, சீட்டுக்கட்டு மாதிரி சரிஞ்சு விழ அழகா இருந்தது. அவன் பார்த்து நான் இதை செஞ்சிருந்தா அதட்டுவான். டிரைனிங்கில் சொன்னாப்புலே பண்ரத்துக்கு டயம் இல்லை. முழிச்சுண்டான்னா என்ன செய்யரது?

விழுந்த கட்டில் 7ஆவது சீட்டை எடுத்துண்டு தள்ளி வந்து மூக்கால் பிரிக்கரேன். வள்ளி தெய்வானையோட முருகன். 

இதுக்கென்ன ஆர்த்தம்? நிச்சயம் கல்யாணம் நடக்கும். ஏற்கனவே கல்யாணம் ஆன பையனோடையா? இதுவரைக்கும் இந்த அட்டை வந்து இவன் குறி சொல்லி கேட்ட ஞாபகம் இல்லை. என்ன பண்ரது? வந்த சீட்டு வந்ததுதான். ஒருவேளை கல்யாணம் செஞ்சப்புரம் மாப்பிள்ளை மனசு அலைபாஞ்சு இன்னொரு துணை தேடுமா? கல்யாணத்துக்கு இருக்கிர பொண்களுக்கு ராமர் படமே வரணும்னு கட்டாயமா? பிள்ளையாரோ ஆஞ்சனேயரோ வந்தா கல்யாணமே ஆகாதுன்னு அர்த்தமா? ஆணாக இருந்து பத்ரகாளி வந்தால் கல்யாணத்துக்கு அப்புரம் அவன் பாடு? 

இந்த லைனிலேயே 10 வருஷமா இருக்கேன் எனக்கு இன்னும் இந்த நெளிவு சுளிவெல்லாம் தெரியலை. 

இவனை திட்டறத்துக்கு “கபோதி”, “ராஸ்கல்”, “முட்டாப்பய”ன்னு சில கெட்ட வார்த்தை கத்துண்டிருக்கேன். இவனுக்காக “மோர் வேணும்”னு சொல்லத்தெரியும். “பழம்”. “சாமி குத்தம்”, “பரிகாரம்”னு 10 வார்த்தை இவன் அடிக்கடி ப்ரயோகம் செய்யரதுனாலே. இவன் மாதிரி வந்த படத்துக்கு மனப்பாடமா பாட்டெதுவும் தெரியாது. இப்போ இவன் பொன்ணுக்கு என்ன பவிஷ்யம்? 

படிப்பாளா? கல்யாணமா? ரெண்டாந்தாரமா?

கோவிந்து எழுந்துட்டான். என்னை கூண்டுக்கு வெளீலே பாத்தவனுக்கு பக்குன்னு இருக்கும். கன்ணை கசக்கி விட்டுண்டு தோளில் இருந்த துண்டை எடுத்து என்னை நோக்கி வீசரான். எம்மேல் படாம. அடிபட்டா நான் பொட்டுன்னு போயிடுவேன்னு அவனுக்கு தெரியும். எங்களுக்கெல்லாம் 12 வருஷம்தான் ஆயிசு. கையை ஓங்கிட்டானே தவிர அடிக்கமாட்டான்னு தெரியும். “சமுத்தா கூண்டுக்குள் போயிடு”ன்னு சொல்ரான்.  போகாம எடுத்த வள்ளி தெய்வானை சமேத முருகன் சீட்டை எடுத்து அவன் கிட்டே நீட்டரேன்.

அதை வியப்பா பாக்கரச்சே போன். ஆத்துலேந்து அவன் அம்மா. அவன் பொண் எழுதி வச்சுட்டு யாரோடயோ ஓடிட்டாளாம். “உடனே கிளம்பி சென்னவரம் வா.” இவனும் “சரி”ன்னுட்டு, “சனியனே உள்ளெ போ” ன்னு என்னை ரஃப்பா கையில் அள்ளி கூண்டுக்குள் போட்டு மூடரான். பாயை சுறுட்டி, சிதறிக்கிடந்த அட்டைகளை அடுக்கி டப்பாவில் வச்சிண்டு கூண்டை கையில் எடுத்துண்டு பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு விறுவிறூன்னு நடையைக் கட்டரான்.

ராமான்னு பேர் வச்சுட்டு இன்னைக்கு சனியன்.

என் வாழ்க்கை கடைசீ வரைக்கும் கூண்டுக்குள்தாண். இவன் வாழ்க்கை என்ன சுதந்திரமா இருக்கா? எப்போவும் இந்தக் கூண்டை கையில் ஏந்திண்டு, ரொம்பப் போனா அதுலேந்து 2 அடி தூரத்துலேதானெ எப்பவும் இருக்கான் ஆயுசுபூராவும்? நான் உள்ளெ இவன் அதே கூண்டுக்கு வெளீலே. ரெண்டு பேருக்குமே இந்த கூண்டுதான் வாழ்வுன்னு விதிக்கப்பட்டிருக்கு. இப்போ சுதத்திரமா பறந்து போனது யார்? இவன்  பொண்ணு மட்டும்தான்னு பட்டது. பெத்தவாளை ஒதுக்கிட்டு இப்படி ஓடறது எத்த வகையில் சுதந்திரம்? நல்ல மனுஷஜாதி!

கூண்டுக்குள்ளேந்து நான் பாக்கரச்சே இந்த உலகமே கூண்டுக்குள்ளே இருக்கிரா மாதிரிதான் தெரிஞ்சுது..