குடுத்தனம்

குடுத்தனம் (season 2) #ganeshamarkalam

இன்னும் படபடப்பு அடங்கலை. சித்தே உக்காந்து ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோன்னு எல்லாரும் சொல்ரா. இப்போதான் கட்டுச்சாதக்கூடை பிஸ்லேரி பாட்டில் வச்சு, சாமன் சட்டு விட்டுப் போயிடாம எல்லாத்தையும் ஏத்திட்டு பொண்ணையும் மாப்பிள்ளையையும் சேலத்துக்கு ரயிலேத்தி விட்டுட்டு ஆத்துக்கு போயிண்டிருக்கோம்.

பெரீய கும்பல். 68பேர், அங்கேந்து வரச்சே ஒரே கோச்சில் பெர்த் கிடெச்சுதாம், திரும்பிப் போரச்சே 3 கோச்சில் பரவலா போட்டுட்டான். ஒரே புலம்பல். பொண்ணாத்தில் அதுக்கு என்ன செய்யமுடியும்? கார்த்தாலே போய்ச் சேர்ந்துடப்போரா. ஒரு ராத்திரிக்கு சித்தே உறவுக்காரா பிரிஞ்சு போயிட்டா குடியா முழுகிப் போயிடப்போரது? இங்கே 2 நாள் கல்யாணத்தில்தான் கூடிக்குலவியாச்சே? அங்கே போனதும் கண்டும் காணாமல் பிரிஞ்சுத்தான் போகப்போரதுகள். நல்லவேளையா எங்காத்துக்காரர் பார்கவிக்கும் மாப்பிளை சுந்தரேசனுக்கும் ஃபர்ஸ்ட் ஏஸி கூபே ஏற்பாடு செஞ்சுட்டர். இல்லைன்னா நிச்சயமா இந்த சம்பந்தி மாமி இதுகளை கிட்டக்க கூட உக்காந்து சிரிச்சுப் பெசிண்டு போக விடமாட்டா. சிலவு சித்தே எகிறிடுத்து. பட்ஜெட்டுக்கு மேலே. பாத்துக்கலாம்னு இவர் தைரியமா சொல்லிட்டர்.

அதான் கல்யாணம் முடிஞ்சு குழந்தையை அவாத்துக்கு சௌக்கியமா அனுப்பியாச்சே இன்னும் என்ன படபடப்புன்னு கேக்கலாம். இருக்கே!. சம்பந்தி மாமி புதுஜோடி சேலத்தில் அவாத்தில் கிரகப்பிரவேசம் செஞ்சுண்டு சாயங்காலமா ஏர்காட்டுக்கு ஹனிமூன் போரா. வாரக்கடைசீலே சென்னையில் குடுத்தனம் வச்ச்சுடணும்னு புது அபார்ட்மென்ட் வாங்கினதை அட்ரேஸ் கொடுத்து, ஆகவேண்டியதை பாத்துக்கோங்கோன்னுட்டா. அதான் படபடப்பு அடங்கலை.

என் அக்கா, கோயம்முத்தூர், அத்திம்பேர் நேஷனல் இன்ஷ்யூரன்ஸில், அவாளும் இதே ட்ரைனில் போரா, சேலத்துலேந்து பஸ்ஸில் போயிப்பா, பொண்ணையும் கொண்டு விட்டா மாதிரி இருக்கும்னுட்டு. அவள் சொன்னது: “குடுத்தனம் வைக்கரது பெரீய மேட்டர் இல்லைடி, ஊருக்கு போய் போனில் சொல்லீத்தரேன்.” ரெண்டு பொண்களுக்கும் செஞ்சது எக்ஸ்பீரியன்ஸ்.

4 நாள் முன்னாடி சத்திரத்துக்கு கிளம்பியாச்சு. எங்காம் போட்டது போட்டபடி. அதை பங்கிடு பண்ணி பழைய நிலைமைக்கு கொண்டு வரணும், இல்லைன்னா என் குடுத்தனம் கந்தலாகிடும். “இவா ஹனிமூன்லேந்து வரத்துக்கு 1 வாரம் இருக்கே. ரெண்டுநா கழிச்சு இந்த வேலையை ஆரம்பிக்கலாம், அதைப் பத்தி திரும்பத்திரும்ப பெசப்பிடாது”ன்னு எங்காத்து மாமா திட்டினர். அவருக்கு எல்லாம் பிளான் பண்ணி செய்யணும். “இதுக்கு பிளான் பண்ணலை அதுனாலே சும்மா இரு!” குடுத்தனம் வைப்பது எத்தனை கஷ்டம்னு இவருக்கு தெரியலை. ஆத்துக்கு போனா 4 நாளா வாசலில் கிடக்கப்போர பேப்பரை எடுத்து வச்சுண்டு உக்காந்துடுவர்.

பார்கவிக்கு எல்லாம் சொல்லிக் கொடுத்திருக்கேன். சிம்பிளா சமையல் செஞ்சுடுவா. வீட்டை சுத்தமா வச்சிண்டு பாத்துப்பா. சுத்து வேலைக்கு ஆள் போட்டுடலாம். அப்பார்ட்மென்ட் நல்ல இடத்தில்தான் இருக்கு, எல்லாம் கிடைக்கரது. ஏதாவது வாங்கணும்னா பக்க்கத்துலே கடை. போன் செஞ்சா ஆத்துக்கு வந்துடும். என்ன ஒண்ணு அவளும் வேலைக்கு போவா. இப்போ ஒரு மாசம் லீவ. தினம் ஆபீசுக்கு போரவ ஆத்தையும் கவனிச்சிண்டு ஆபீசையும்? சித்தே சிரமமப்படலாம். மாப்பிள்ளை பாக்கிரத்துக்கு சாஃப்ட் நேச்சர்னுதான் பட்டது. கூடமாட ஒத்தாசை செய்வர்னு நம்பலாம். என் பொண் வாழ்க்கை சுகமா அமையணும்னு சுவாமிமலைக்கு வேண்டிண்டேன். குடுத்தனம் வச்சுட்டு ஒருநடை இவரோட போயிட்டு வந்துடணும். ஒரே பொண், லேட்டா பொறந்தா இவரும் ரிடையர் ஆயாச்சு. போயிட்டு வந்துடலாம்.

நானே காரை ஓட்டிண்டு வருவேன்னு அடம் பிடிப்பர். காளமேகம்னு தெரிஞ்ச ட்ரைவர், கூப்பிட்டுக்கலாம்.

பார்கவிக்கு குடுத்தனம் வைக்கன்னு நிறைய வாங்கி ரெடியா ஆத்தில் இருக்கு. சிலது பேக் செய்யணும். சம்பந்திப்பேர் வந்தாளேன்னு காமிக்க பிரிச்சுப்போட்டது. வேணும்கிரதெல்லாம் வாங்கி செட்டா இருக்கு. பீரோ, ட்புள் காட், சாமி அலமாரி, மெத்தை, 4 செட் தலகாணி, கேஸ் ஸ்டவ், பாத்திரங்கள், எவெர்சில்வர், பித்தளை, ப்ரெஷர் குக்கர் 3 சைஜில், இட்லி கூக்கர், மில்க் குக்கர், சேவை பிழியறது, வாஷிங்க் மெஷீன் டாப் லோடிங்க், டபுள்டோர் ரெஃப்ரிஜரேடர், சொஃபா செட், இத்யாதி. சில அவா குடுத்தனம் போனப்புரம் பாத்துண்டு செஞ்சுக்கலாம்னு. சில விஷயங்களை அவாத்தில் வாங்கிடுங்கோன்னா. சிலது எங்களுக்கே தந்தா நன்னாயிருக்குமேன்னு. TV ம்யூசிக் சிஸ்டம் பார்கவியே வேணும்னு அவ அப்பா காதை கடிச்சு வாங்கிண்டது. மாப்பிள்ளைக்கு இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துக்கு பெரும்படி சிலவு ஒண்ணும் இருக்கப்பிடாதுன்னு இவரும் நினெச்சர். எல்லாத்தையும் இங்கேந்து ஒரு வேன் வச்சு எடுத்துண்டு போகணும்.

நகை, வெள்ளிப்பாத்திரங்கள் மண்டபத்துக்கு எடுத்துண்டு போனது – குடம், பஞ்சபாத்திர உத்துருணி, வெள்ளித்தட்டு, சந்தன பேலா, ஜோடியா குத்துவிளக்குன்னு அவாளோட சேலத்துக்கு போயாச்சு.

ஆத்துக்கு வந்ததும் அக்கடான்னு இருந்தது. ரெஸ்ட் எடுத்துண்டு கார்த்தாலே ஆகவேண்டீய காரியங்களை யோசிச்சுக்கலாம்னு படுத்துண்டுட்டேன். எங்களுக்கும் புளிசாதம் 12 பொட்டலம் பரிஜாரகன் வச்சிருக்கான். சாப்பிடத்தான் தோணலை, பிழைச்சுக்கிடந்தால் கார்த்தாலே வேலைக்காரிக்கும் கொடுக்கலாம்.

அசதிலே எழுந்திருக்க நாழியாகிடுத்து. இவரே எழுந்து வாசல் கதவை தொறந்து, பால் வாங்கி வச்சு வென்னீரை காய்ச்சிண்டிருக்கர், டிகாக்ஷன் பொடராராம்! என்னைப் பார்த்ததுட்டு, “துடைப்பக்கட்டையை எங்கே வச்சாய், வாசல்பூரா தேடிட்டேன், இல்லைன்னா வாசல் தெளிச்சுப் பெருக்கியிருப்பேனே!” கிண்டல். ஆத்தை சுத்தி கண்ணை ஓட்டரேன். ஒரே குழந்தை, அவளும் அவாத்துக்கு போயாச்சு, இனிமேல் ரெண்டுபேர் பெரீய வீட்டில். எகாந்தமா இருக்கும்னு சொல்ரதா இல்லை வெறிச்சோடியிருக்கா? நன்னாவேயில்லை. பல் தேச்சுட்டு வரத்துக்குள் காபி பொட்டு டைனிங்க் டேபிளில் வச்சுட்டர். அப்புரம் ஒரு பேப்பரை எடுத்து வச்சு என்னத்தையோ எழுதிண்டிருக்கர்.

“என்ன, கணேஷ் கல்யாண் மாதிரி இன்னைக்கு பதிவு செய்ய கதை எழுதரேளா?”.

“இல்லைடீ! வீணடிக்க டயமெல்லாம் யார்கிட்டே இருக்கு? ஆகவேண்டிய சொச்ச வேலைக்கு லிஸ்ட் போட்டிண்டிருக்கேனாக்கும்.” “எங்கே, எழுதினதை படீங்கோ, நானும் கான்ட்ரிப்யூட் செய்யரேன்.” “அப்பார்ட்மென்ட் சாவி வாங்கிக்கணும். எடுத்துண்டு போகவேண்டிய சாமாங்கள் லிஸ்ட் போடணும். பேக்கிங்க். வேனுக்கும் சாமான் தூக்க ஆட்களுக்கும் சொல்லணும். அதுவரைக்கும் எழுதியிருக்கேன், இன்னும் இருந்தா சொல்லு.” “ஏழுதிக்கோங்கோ, கல்யாணத்தில் வந்த பிரெசென்டெல்லாம் எடுத்துக்கணும்.”

“அது எதுக்கு, வரும்படி நம்மளோடதுதானே? “உன் அக்கா ஆத்துக்காரர் எழுதி வச்ச ஆசீர்வாதப் பனம். அதை?” “பணம் நமக்கு வரும்படின்னு வச்சுக்கலாம், கிஃப்ட் பேப்பர் சுத்தி டப்பா டப்பாவா வந்ததை. எனெக்கென்னமோ பார்கவிகிட்டே குடுத்துட்டா ஆசையா பிரிச்சுப்பாத்துட்டு என்னமோ செஞ்சுக்கட்டும்.” இதில மாப்பிள்ளை கையில் வாங்கிண்டதும் இருக்கான்னு தெரியலையே அதான்.” “எதுவா இருந்தா என்ன, வண்டீலே ஏத்திட்டா அவா பாடு.”

வந்த கிஃப்ட் ஐடத்தில் 4 வால்கிளாக் இருந்தது. இத்தனையும் அங்கே போகணுமா, ஒண்ணை நம்மாத்து ஹாலில் மாட்டிடலாம்னு பேட்டரி போட்டு மாட்டிட்டர். அம்சமா இருந்தது.

மத்தியானம் சம்பந்தி மாமி கிட்டேந்து போன். “சௌக்கியமா வந்தோம். எல்லாரும் உங்களை விசாரிச்சா. கல்யாணத்தை அமோகமா நடத்திக் காட்டிட்டெள். குழந்தைகள் சாயங்காலம் ஏர்காடு போரா. இப்போ தூங்கிண்டிருக்கா. ரயிலில் சரியா தூங்கலை போலேருக்கு”. “ஆமாம் ஒரே ஆட்டமா இருந்திருக்கும்!” என்ன ஆட்டம்னு நமக்குத் தெரியாதா? “புதுசா கல்யாணம் பண்ணிட ஜோடி பொட்ட ஆட்டத்துலேயே ரயில் ஆடியிருக்குமே!” விவஸ்தையில்லாம இவர் பின்னாடிலேந்து கமென்ட். அப்புரம் குடுத்தனம் வைக்க சாமானெல்லாம் எப்பொ கொண்டு போரேள்னு கெட்டு நாங்க விவரிச்சப்புரம்தான் பொனை வச்சா.

எல்லாம் நல்லபடியா நடந்தது. இவரே தன் சிநேகிதனை வச்சிண்டு எல்லா சமானையும் கொண்டுபோய் சேர்த்து பங்கிடி பண்ணி வீட்டை சுத்தம் செஞ்சு துடச்சு, வீட்டை பூட்டிண்டு வந்துட்டர். “அவா வரத்துக்கு முதநாள் சாயங்காலம் ஒருக்கா தரையை பெருக்கித்தொடச்சா போதும். சாமி படம் மாட்டியாச்சு, விளக்கேத்தி பால் காய்ச்சினா ஆச்சு”. என் ஆத்துக்காரர் ஸ்மார்ட்!

என் சீமந்த புத்ரியும் மாப்பிள்ளையும் வரப்போ கூடவே சம்பந்திமாமியும் சின்னப் பையோட. ரெண்டுநாள்தான் இருப்பாளாம். மூணுபேரா கிளம்ப வேண்டாம்னு ஒத்தாசைக்கு அவாத்தில் வேலை செய்யர 14 வயசுப்பொண் கூடவே. நானும் எங்காத்துக்காரரும் ஸ்டேஷனுக்கு போய் அவாளை ரிசீவ் செஞ்சு புது ஆத்துக்கு அழைச்சிண்டு போயாச்சு. பால்காய்ச்சி சாப்டுட்டு அக்கடான்னு உக்காந்தோம். நிச்சயம் இன்னைக்கு சமையல் நான்தான் செய்யணும்.

சம்பந்தி மாமியோ, அங்கேயும் இங்கேயும் நோட்டம் விட்டுண்டிருந்தவள் “மாமி ஒண்ணு விட்டுப்போச்சே! “அச்சச்சோ!”, என் ஆத்துக்காரரும் திரும்பிப் பாக்க – “இரும்புச்சாமான் வைக்கலை, வாணலி, ஒரு பாக்கு வெட்டி அல்லது கிடுக்கி வாங்கிக் கொடுத்துடுங்கோ”. இவரும் சரின்னு சரவணா செல்வரத்தினம் கடைக்கு போய் வாங்கிண்டு வந்துட்டர். “உங்களுக்கே தெரிஞ்சிருக்கும்னு சொல்லலை”. “அதுக்கென்ன மாமி பரவாயில்லை”ன்னு இவர் பல்லைக்கடிச்சார்.

“நாங்க கிளம்பரோம், பாத்துக்கோங்கோ”. கீழே படி இறங்கி கார் பார்க் வரைக்கும் பார்கவி மட்டும் வந்தா. கூடவே எழுந்துண்ட அவள் ஆத்துக்காரரை, “நீங்க கஷ்டப்பட வேண்டாம்”னு இவ சொல்ல பெட்டிப்பாம்பாய் அடங்கிண்டதை கண்கூடா பாக்க முடிஞ்சது. “என்னடி ஹனிமூனெல்லாம் எப்படி போச்சு?”. “எல்லாம் உனக்கு போனா மாதிரித்தான்”. பதிலில் கோவம். “எனக்கு எப்படிப் பொச்சுன்னு இவளுக்கு யார் சொன்னா? இந்தக்காலத்து பொண், இவள் என்னத்தை எதிர்பார்த்தாளோ, அந்தப் பிள்ளையாண்டன் என்னல்லாம் கஷ்டப்பட்டானோன்னு நினெச்சிண்டேன். எதுவாயிருந்தாலும் இன்னும் 4 மாசத்தில் தெரிஞ்சுடும்!

ஆத்துக்கு வந்தா சம்பந்தி மாமிகிட்டேந்து ரெண்டு மிஸ்ட் கால். வழீலெ கவனிக்கலை. அவாத்து லிஸ்ட்படி ஒரு சுவர் கடிகாரம் குறையரதாம். பார்த்தேளான்னுட்டா. இவர் என்னை முறைச்சாரே பாக்கணும். “கழட்டித்தரேன், அதையும் நாளைக்கு கொண்டுபோய் சம்பந்தி மாமி கழுத்துலே ஆணியடிச்சு மாட்டிட்டு வந்துடுலாம்.”

4 மாசம் ஆச்சு. ஒண்ணும் விசெஷம் இல்லை. எனக்கோ இவளும் வேளைக்கும் பொராளே எப்படி எல்லாத்தையும் பாத்துக்கரான்னு கவலை. போனில் பெசிண்டாலும் நேர ஒரு எட்டுப்போய் பாத்துடணும்னு ஆசை. இவர்கிட்டே சொன்னா திட்டுவர்னு நானே கிளம்பினேன். அன்னைக்கு ஞாயித்துக்கிழமை, எங்காத்து மாப்பிள்ளையையும் பார்த்துடலாம்னு. அங்கே அவள் மட்டும் சொஃபாவில் பாதாம் சாப்டுண்டு டிவி பாக்கரா. கார்த்தால 9 மணி. என்னை பாத்துட்டு அம்மான்னு ஆசையா கட்டிண்டா. “எங்கேடி மாப்பிள்ளை, தூக்கமா, நீ ராத்திரி தூங்கவிடலையா”

“அதெல்லாம் இல்லை. கார்த்தாலெ எழுந்ததும் இட்லி பண்ணித்தரியான்னர். “அரிசி உளுந்தை நீயே ஊரப்போட்டு எங்கப்பா வாங்கிக் கொடுத்த க்ரைண்டெரில் அரைச்சாயானா நாளைக்கு இட்லி கிடைக்கும், இப்பவே வேணும்னா ஆர்ய பவனுக்கு போய் நீயும் சாப்டுட்டு எனக்கும் வாங்கிண்டு வா, இல்லைன்ன முக்குக்கடையில் அரைச்ச மாவு விப்பான் வாங்கிண்டு வந்து இட்லி குக்கரில் வாத்து வை, குளிச்சுட்டு வந்து சாப்பிடரேன்னு சொன்னேன். பையை எடுத்துண்டு போயிருக்கர், வந்தாத்தான் தெரியும் பிளான் என்னன்னு”

சரிதான். “நான் வந்திருக்கேனே, ஏதாவதுஒத்தாசை செய்யட்டுமா? இது என்னடி 3 நாளா துணியே துவைக்கலையா? நான் வேணும்னா?” “அதெல்லாம் தேவையில்லை, அவர் வந்து பாத்துப்பர்.”

அப்போதான் விளங்கித்து, எம்பொண் அவளுக்கு தோதா குடுத்தனம் வச்சுண்டுட்டான்னு. சம்பந்தி மாமிக்கு தெரிஞ்சா ரத்தம் ரத்தமா கண்ணீர் வருமே!