ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 15

ஶ்ரீ மஹா பெரியவாளின் திவ்யமங்கள சரித்ரம் – 15

(ஸ்வாமிநாதன் – நாமகரணத்தின் சிறப்பு, ஓ! ஸ்வாமிநாதா!, ஸனத்குமாரரே முருகன்)

மதுரை திருஞானஸம்பந்த மடத்தின் ஸ்ரீலஸ்ரீ ஸோமஸுந்தர ஞானஸம்பந்த பரமாச்சார்ய ஸ்வாமிகள், ஆவி உலக ஆராய்ச்சியில் அதிகமாக ஈடுபட்டவர். ஒரு ஆவி [உயிர்] கொள்ளும் பல பிறப்புகளின் மர்மங்களை அலஸி ஆராய்வதில் அக்கறை கொண்டவர்.

ஒரு ஆவிக்கு [ஜீவனுக்கு] பிறவி வந்ததும், குழந்தையில் அதற்கு ஒரு பெயர் வைக்கப்பட்டது என்றால், அது உண்மையில் அதன் பெற்றோரோ, மற்றவர்களோ வைக்கும் பெயர் இல்லை. ஏதோ ஆழ்ந்த காரணங்களால்தான் அந்த ஜீவனுக்கு, அந்தப் பிறவியில், அந்தப் பெயர் ‘அமைந்த’ பெயராக ஆகிவிடும் என்று அடித்துக் கூறி நிறைய உதாரணங்களும் காட்டுவார்.

நாடி ஜோஸ்யம் என்று இப்போது நிறையப்பேர் பார்க்கிறார்களே, அதிலும் கூட, ஒருவருக்கு இடப்படும் அல்லது அமைந்த பெயருக்கு முக்யத்வம் தருவதாகத் தெரிகிறது. “What’s in a name?” என்று ஷேக்ஸ்பியர் சொன்னாலும், பெயரில் ரொம்ப ரொம்ப விஷயம் இருக்கிறது என்பது நம்முடைய மூதாதையர் வாக்கு.

எனவேதான், நம்ம பெரியவாளுக்கும் அளவிலா மஹிமை கொண்ட நாமகரணம்தான், பெற்றோரால் ஶாஸ்த்ரோக்தமாக வைக்கப்பட்ட, ‘அமைந்த‘ பெயர்.

ஸ்வாமிநாதன்! என்ற திருநாமம்.

அந்த ஸ்வாமிநாதஸ்வாமியே, ஸ்வாமிநாத நாமத்தின் மஹிமையை பற்றி சொல்லும் போது…..

” அண்ட சராசரம் அனைத்தையும் எவன் “ஸ்வம்” ஆக, அதாவது உடமையாக கொண்டவனோ, உரிமையாளனோ, அந்த ஈஶ்வரன்தான் ‘ஸ்வாமி‘.

“ஸ்வாமி….ன்னா என்ன?…..

‘ஸ்வம்’-ங்கற வார்த்தைக்கு… ‘ஒடமை [உடைமை], ஸொத்து’ன்னு அர்த்தம். ‘ஸ்வம்’ங்கறதுதான்…. தெலுங்குல….’ஸொம்மு‘ன்னு ஆயிருக்கு! ஸொம்மு-ன்னா ஸொத்து. ஸ்வந்தம்-நமக்குச் ஸொந்தமானது…. அதுவே நம்ம ஸொத்து!

கோவிலைச் சேந்த ஸொத்தை, கேரளா-ல….’தேவஸ்வம்’ங்கறா இல்லியா? ஒடமைக்கு ஸொந்தக்காரர் யாரோ…. அந்த உடையவர்தான் ‘ஸ்வாமி’!

ஸ்வாமி-ங்கறதுக்கு….. நேர் தமிழ் வார்த்தை… ‘உடையார்’! முற்காலத்ல… கோவில் சுவர்ல… கல்வெட்டுகள்ள… திருச்சிற்றம்பலமுடையார், திருவேங்கடமுடையார், திருநாகேசுரமுடையார், கபாலீசுரமுடையார்…ன்னு ‘உடையார்’ங்கற பேர்லதான்…. தெய்வங்களை குறிப்பிட்டு சொல்லியிருக்கும்!

குருவும், ஸ்வாமியும் ஒண்ணு-ங்கறதாலதான்… வைஷ்ணவா-ள்ளாம், ஸ்ரீ ராமானுஜரை… ‘உடையவர்’-ன்னே சொல்றா!

ஸ்வாமி-ன்னா, ஸொத்துக்கு உரிமைக்காரர்-ன்னு சொன்னேன்.

எந்த ஸொத்து?……

ஸகல ப்ரபஞ்சமும்-தான்! அதுல இருக்கும்… நாமும்….. அவனோட ஸொத்துதான்! உள்ளது அத்தனையும்….. அவன் ஒத்தனுக்கே உடமையாகும்! ‘எல்லாம் உன் உடைமையே!‘..ன்னு தாயுமானவரும் பாடினார்.

நம்மளோட ஸொத்து, பொறத்தியாரோட ஸொத்து-ன்னெல்லாம் பாத்யதை கொண்டாடறோமே….. வாஸ்தவத்ல…. இந்த ஸொத்தெல்லாம்…. அதுக்கு பாத்யதை கொண்டாடற நாம், பொறத்தியார் எல்…..லாருமே…. அவனோட ஸொத்துதான்!

அவன் இல்லாட்டா…… இந்த ப்ரபஞ்சமும் இல்ல! நாமும் இல்ல! நாம பாத்யதை claim பண்ற…. ஸொத்துக்களும் இல்ல!

நாமள்ளாம்…. வீடு, வண்டி… மாதிரி செல ஸொத்துக்களை புதுஸ்ஸா உண்டாக்கினதா… நெனைக்கறோம். ஸைன்டிஸ்ட்-ல்லாம் புதுஸு புதுஸா யந்த்ரங்கள் பண்றா….. ஆனா…. இதுக்கெல்லாம், அடிப்படைல…. எந்தெந்த மூலப் பொருள்களை வெச்சிண்டு செய்யறோமோ…. அதெல்லாம் ஸ்வாமி பண்ணினதுதான்!

நாமெல்லாம்… அவரோட ஸொத்தை எடுத்து, வேற வேற ரூபத்ல ஆக்கறோமே தவிர…. புதுஸ்ஸா எதுவுமே பண்ணல!

“மூலப் பொருள்-element-ஐ செய்யி! அணுவை-atom உண்டாக்கு!”…ன்னா…. எந்த விஞ்ஞான நிபுணராலயும் அது முடியாத கார்யம்! இத்தன.. மெஷின்கள், குண்டுகள்… இன்னும் என்னென்னலாமோ… செய்யற ஸைன்டிஸ்ட்டுகளால, ஒரு சின்னஞ்சிறுஸான… எலையை [இலை] செய்ய முடியுமோ?……

எல்லாத்தையும் செய்யற ஒரே ஒர்த்தருக்குத்தான்…. அதெல்லாம் ஸொந்தம்! அதுனாலதான்…. அவர், உடையவர், ஸ்வாமி-ன்னெல்லாம் சொல்றோம்! நாமளும், அவரோட உடமைகள்தான்!

நம்மளோட ஸொத்து..ன்னு, நாம நெனச்சிண்டிருக்கறதை, நம்ம இஷ்டப்படி விநியோஹம் பண்ண உரிமை உண்டோல்லியோ?…

அதே மாதிரி, ஸ்வாமியோட  ஸொத்தான….நாமளும், ‘நம்மளை, அவன் இஷ்டப்படி நடத்தட்டும்!’-ன்னு விட்டுட்டா…… நமக்கு எந்த பாரமும் இல்ல! ஒரே ஆனந்தந்தான்!

இப்போ…..’நான்! நான்!’..ன்னு எதையோ சொல்லிண்டு அலையறோமே….. உண்மைலேயே…இது அவனுக்குத்தான் ஸொந்தம்-ன்னு புரிஞ்சுண்டுட்டா…. அப்றம்… நாமா கெடந்து அலையமாட்டோம்! நமக்குன்னு… ஸொந்தமா…. ஒரு ஆசையும், ஒரு த்வேஷமும் பாராட்டறதுக்கு உரிமை இல்லே-ன்னு தெரிஞ்சுண்டுட்டா…. அப்றம் ஒரு அலைச்சலும் இல்ல! ஒரே நிம்மதிதான்!…..

“ஸ்வாமி”..ங்கற வார்த்தையே… நமக்கு, நம்மகிட்டயே…. எந்த ஸொந்தமும் இல்ல…. நாமெல்லாம் அவன், தன்னோட இஷ்டப்படி விநியோஹிக்க உரிமை இருக்கற, அவனோட ஸொத்துத்தான்..ங்கறதை நமக்கு உணர்த்தறதா அமைஞ்சிருக்கு!……

இப்டி உணர்றதுதான்…. பக்தியோட பரம லக்ஷ்யமான ‘ஶரணாகதி-ங்கறது!…”

அப்பேர்ப்பட்ட “ஸ்வாமி”யையும், அடிமையாவும், உடைமையாவும் கொண்ட தலைவன் “நாதன்” எவனோ, அவனே….. “ஸ்வாமி நாதன்”!

அப்படிக்கூட ஸ்வாமியையே அடிமையா கொண்ட, ஒரு நாதன் இருக்க முடியுமோ? ஸகலத்துக்கும் நாதன் ஸ்வாமியே-ங்கறச்சே, அவனுக்கும் ஒரு நாதன் இருக்கறது… எப்டி ஸாத்யம்?..அப்டீங்கற கேள்வி பொறந்தா……

ஸாத்யந்தான்!

அண்டசராசரம், ஸகலம்-னு சொல்றப்போ, எண்ணிலடங்காத வஸ்துக்கள் இருக்கறதாவும், அதுக்கெல்லாம் வேறா, அதெல்லாத்துக்கும் உரிமையாளனா இருந்து, ஆட்டி வெக்கறவன்தான் “ஸ்வாமி“.

அதே ஸமயம், அந்த ஸ்வாமியையும், அண்டசராசரங்களையும் தனக்குள்ள [உட்கொண்டு] கொண்டிருக்கும் ஒரு அநிர்வசநீயமான [சொல்லால், விவரிக்க முடியாதது] ஒரு நெலையும் உண்டு!

அத்வைத ஞானமான, அந்த உச்ச நெலைதான் ….ஸத்யமான ஸத்யம்.

அந்த ஸத்யமான ஸத்யத்துக்கு, நம்மளோட பார்வைல, நம்மளோட சிற்றறிவுக்கு புரியற வகைல, எவன் ஒரு உருவமா இருக்கானோ, அவனே ஸ்வாமிக்கும் நாதனா இருக்கற ஸ்வாமிநாதன்! இந்த த்வைத ப்ரபஞ்சத்தை, ஊதியமா…. ஸ்வாமிக்கு தர்றவன், ஸ்வாமிநாதன்!…”

image

அப்படியொரு அநிர்வசனீயமான ஸம்பவத்தை, இந்த “ஸ்வாமிநாத” நாமம் நடத்திய அதிஸயத்தை ரஸிப்போமா?...

தமிழ்நாட்டின் தெற்குப் பகுதியில் பெரியவா கால்நடையாக யாத்ரை பண்ணிக் கொண்டிருந்தார். அந்தக் காலங்களில் வீடுகளுக்கே மின்ஸார விளக்கு இல்லாத ஸமயம். தீவட்டிகளைப் பிடித்தபடி பக்தர்கள் சிலர் புடைசூழ அந்த ஞானஸூர்யன், எளிமையின் மறு உருவமாக, பூஞ்சை மேனியரானாலும், தபஸ்ஸால் ஜ்வலித்துக் கொண்டு, ஏதோ ஒரு க்ராமம் வழியாக நடந்து கொண்டிருந்தார்.

கொஞ்ச தூரத்தில் வழிகாட்டிக்கொண்டு முன்னால் சென்று கொண்டிருந்த பக்தர் குழாம், பெரியவாளிடம் திரும்பி வந்தனர். முகத்திலோ பயங்கர கலவரம்!ஹ

“பெரியவா…நாம வழியை மாத்திண்டு நடக்கலாம். பக்கத்து க்ராமத்ல.. ஏதோ பயங்கர ஜாதி-மதச் சண்டையாம்.! வெட்டுப்பழி, குத்துப்பழின்னு அலையறாளாம்…!”

பதட்டம் த்வனித்தது அவர்கள் குரலில்!

“அதெல்லாம் ஒண்ணும் நடக்காது…. மேல நடங்கோ!…”

அமைதியாக சொல்லிவிட்டு, தான் பாட்டுக்கு விடுவிடுவென்று நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். கூடப் போவோர்க்கோ!…. ஒரே குலைநடுக்கம்!

அடுத்த க்ராமத்துக்குள் நுழையும் முன்னேயே, ஒரு குண்டர் கும்பல் இவர்களை எதிர்கொண்டது.!

ஒவ்வொருத்தர் கையிலும் வெட்டரிவாள், குண்டாந்தடி, ஸூரிக்கத்தி, கம்பு !

பெரியவாளுக்கு முன்னால் நடந்து கொண்டிருந்தவர்களுடைய கால்கள் அவர்கள் அறியாமலேயே பின்னறித்தன. அதற்குள் அந்த குண்டர் கூட்டத்தின் தலைவன் போலிருந்தவன், தன் கூட்டத்தைக் கையமர்த்தி விட்டு, ஒரு லாந்தர் விளக்கோடு பெரியவா அருகில் வந்து, லாந்தரைத் தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு, பெரியவாளின் திருமுகத்தை தர்ஶித்தான்.

[‘ஸூர்யனுக்கே காட்டும் நீராஜனம்’ என்று பகவத்பாதர், ஸௌந்தர்யலஹரியில் வர்ணித்தது போல் இருந்திருக்கும்]  

அடுத்த க்ஷணம்….. அவன் முகம் ப்ரகாஶமானது ! வாயெல்லாம் பல்லாக மலர்ந்தது!

“ஓ!! ஸ்வாமிநாதா!!  நீயா!!! எங்கப்பா… இந்தப் பக்கம்? அடடா! இவங்களப் பாத்து, ஒங்கூட வந்தவங்க யாரும் பயப்பட வேண்டாம்..ன்னு சொல்லு! ஒன்னோட உத்தரவு எதுவானாலும் சொல்லு, நாங்க நிறைவேத்தி வெக்கறோம் !”…

அங்கேயே விழுந்து ஸாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் பண்ணினான்!

பெரியவா முகத்திலும் ஒருவித ஸ்னேஹபாவம்! மலர்ந்த சிரிப்பு!

கூட இருந்த பக்தர் குழாமுக்கும், அவனுடைய கூட்டத்துக்கும் ஒரே ஆஸ்சர்யம்!

என்னது இது?

அவனுடைய குண்டர்கள் கூட்டமும், தலைவன் எவ்வழியோ, அவ்வழியாக, உடனேயே அரிவாள், கத்தி கபடாவை எல்லாம் கீழே போட்டுவிட்டு, அந்தந்த இடத்திலேயே விழுந்து நமஸ்காரம் செய்தனர்.

பெரியவா மலர்ந்து அழகாக சிரித்துக் கொண்டே, அவனிடம் பரிவும் அன்பும் வழியக் கூறினார்….

“ஒங்க ‘இமாமை’ நா… பாக்கணுமே! அழைச்சிண்டு வரியா?..”

“இரு! இதோ, வரேன்!”

ஊருக்குள் ஓட்டமாய் ஓடினான். பேராஸ்சர்யத்தில் மூழ்கி, வாயைப் பிளந்து கொண்டு, அங்கு நின்று கொண்டிருந்த பக்தர்கள், அவனுடைய அடியாட்கள் அத்தனை பேரிடமும் பெரியவா சொன்னார்…

“நானும், அவனும்…… க்ளாஸ்மேட்ஸ் ! ஒரே ஸ்கூல், ஒரே க்ளாஸ் ! அவன் ஒரு முஸ்லீம்”

ஒரு ஸ்கூல் படிக்கும் பாலனின் அவஸ்தைக்குப் போனமாதிரி, மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார்.!

அத்தனை பேரும் இந்த நட்பு, எளிமை, கபடு இல்லா அன்பு கொண்ட பால்ய நண்பர்களைப் பார்த்துப் பேச்சின்றிப் போனார்கள். அந்த முஸ்லீம் friend-க்கு, தன் பள்ளித்தோழன் கிடைத்துவிட்டான்! அன்றைய friend ஸ்வாமிநாதன்தான், இன்றைக்கு “ஜகத்குரு” என்பதெல்லாம் ஸத்யமாக அவன் மனஸில் ஏறவேயில்லை! கள்ளமில்லா ப்ரேமை மட்டுமே இருவரிடமும் ஜ்வலித்தது!

கொஞ்ச நேரத்தில் இமாம் என்ற பெரியவர் வந்து, பெரியவாளுக்கு வந்தனம் செய்தார். பெரியவா அங்கிருந்தோருக்கு, குர்ஆனிலிருந்து சில வரிகளை எடுத்துச் சொல்லி, அன்பையும், ஸஹோதரத்வத்தையும் இஸ்லாமிய மதமும் எத்தனை முக்யமாகக் கருதுகிறது என்று அழகாக விளக்கினார். இமாம் முதற்கொண்டு, அங்கிருந்த அத்தனை பேரும் ஒரு இனம் புரியாத அன்பில் திளைத்தனர். 

அந்தக்ஷணம் முதல், ஆயுதங்களுக்கு அந்த க்ராமங்களில், வேலை இல்லாமல் போனது! பெரியவா பரிவாரங்களோடு தங்குவதற்கு, அடுத்த க்ராமம் எல்லா விதத்திலும் வஸதியாக இருந்ததால், அன்று அந்த க்ராமத்தில் இருந்த அத்தனை பேரும், ஜாதி மத பேதமின்றி, பெரியவாளை ஊர்வலமாக அழைத்துச் சென்று, அடுத்த க்ராமம் வரை வந்து வழியனுப்பினார்கள்.

“Secularism ” என்ற வார்த்தைக்கு ஸரியான அர்த்தம் புரியாமல் சிலரும், நன்றாகப் புரிந்தும், ஸுய லாபத்திற்காகவும், பப்ளிஸிட்டிக்காகவும் அதைத் தவறாக ப்ரயோஹப்படுத்தி, ஸ்வதந்த்ரம் அடைந்த நாளிலிருந்து இன்றுவரை ப்ரிடிஷ்காரனை விட கேவலமாக, நம் இந்தியாவை சின்னாபின்னமாகச் சிதைத்துக் கொண்டிருக்கும் அரசியல்வாதிகளும், ந்யூஸ் சானல்களும், பத்திரிகைகளும் இனியாவது புரிந்து கொள்ளட்டும். திருந்தட்டும்.

அன்பு மட்டுமே மதங்களின் அடிப்படை, ஆணிவேர். உண்மையான அன்பை மற்றவர்களிடம் செலுத்தும் போது, ஒவ்வொருவரும் தங்களுடைய மதங்களின் rules & regulations எல்லாவற்றையுமே sincere-ஆக follow பண்ணவும் முடியும்; பரஸ்பரம் அழகாக புரிந்து கொண்டு எந்தவித த்வேஷ மனப்பான்மையும் இல்லாமல் இருக்கவும் முடியும் என்பதை வாழ்ந்தே காட்டியவர், நம் பெரியவா!

“இதோ….. ஸன்யாஸம்! த்யாகம்! அப்பழுக்கற்ற பேரன்பு! அவ்யாஜ கருணை! ஸத்யம்! “என்று இன்னும் பல கல்யாண குணங்களை பெரியவா மாதிரி உண்மையான மஹான்களுக்கு அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். அதில் ஒன்று “இதோ! Secularism!..”. 

பரஞான ஶிவமும், த்வைத ஸ்வாமியாக தன்னை குறுக்கிக் கொண்டு, ப்ரணவத்துக்கு அர்த்தம் கேட்பதாக நடித்துக் காட்டியபோது, அந்த ஸ்வாமிக்கு, நாதனாக உபதேஸித்த ஸ்கந்தனே ‘ஸ்வாமிநாதன்’ எனும் நாமத்துக்கு உரியவனாகிறான். இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால், ஸ்வாமி என்ற பெயருக்கு, அமரகோஶத்திலும் [அமரஸிம்ஹ மஹாராஜா எழுதிய நிகண்டு – dictionary] முருகனைத்தான் குறிக்கிறது.

ஷண்மதஸ்தாபனத்தில், முருகனை ஆச்சார்யாள் சேர்த்ததே, அவன் குரு ஸ்தானத்தில் இருப்பதால்தான்! பஞ்சாயதன பூஜையில் ஆகாஶத்துக்கு ஶிவன்; வாயுவுக்கு அம்பாள்; அக்னிக்கு ஸூர்யன்; ஜலத்துக்கு விஷ்ணு; ப்ருத்விக்கு [மண்] கணபதி. ஆனால், இத்தனை தத்துவங்களையும் தெரிவிக்க ஒரு குரு அவஸ்யம் என்பதால், அந்த குரு தத்வத்துக்கு ‘குமாரஸ்வாமி‘ யைத் தவிர வேறு யார் இருக்கமுடியும்?

நம்ம பெரியவாளின் பரமேஷ்டி குருவின் நக்ஷத்ரமும் ‘வைஶாக அனுஷம்’ என்று படித்தோமில்லையா? அதே போல், பெரியவாளின் பரம குருவின் [கலவை பெரியவா] பூர்வாஶ்ரம நாமமும் ஸ்வாமிநாதன்தான்! 

பரமேஷ்டி குரு, பரமகுரு, குரு என்றெல்லாம் சொல்லுகிறோம் என்றாலும், வாஸ்தவத்தில் நம்ம பெரியவாளுக்கு ஸ்தூலமாக எந்த குருவின் உபதேஸமும் கிடையாது!

பரமேஶ்வரனின் புகழை சொல்லும் ரிக்வேத ருத்ர ஸூக்தமே “குமாரச்-சித்-பிதரம் வந்தமாநம்” என்று இந்த ஸ்வாமிநாத மஹிமையைத்தான் சொல்கிறது. எனவே தகப்பன்ஸ்வாமியான ஸ்வாமிநாதன் என்ற நாமம் கொண்ட நம் பெரியவாளுக்கு ஏது குரு?

இன்னொரு அற்புதமான பொருத்தம்..முருகனை லக்ஷ்மியின் குமாரன் என்று எங்கேயாவது கேட்டிருக்கிறோமா? சொல்லியிருக்கிறதா?

ஆனால், “திருவேரகப்பதியில் வளர் ஸ்வாமிநாத குரு“வைத் துதிக்கும் திருப்புகழ் ஒன்றில் அருணகிரிநாதர் அவனை,

“ராஜத லக்ஷண லக்ஷுமி பெற்றருள் பெருமாளே! என்றும், ராஜத லக்ஷண லக்ஷுமி பெற்றருள் தம்பிரானே!”

என்றும் பாடி அழைத்திருக்கிறார். அம்பிகையைத்தான், ஏதோ காரணமாக லக்ஷ்மி என்று சொல்லியிருக்கிறார். நம்ம பெரியவாளின் தாயார் பெயர் மஹாலக்ஷ்மி ...

“லக்ஷுமி பெற்ற தம்பிரான்” ஸாக்ஷாத் பெரியவாதான்! திருவேரகம் என்பது ஸ்வாமிமலை!

ஸாதாரணமாக மற்ற ப்ரதேஸங்களை காட்டிலும், கன்னட ப்ராஹ்மண பெண்கள் ஏகப்பட்ட வ்ரதங்களை அனுஷ்டிப்பார்கள். நம்ம பெரியவாளின் அம்மாவும் அம்மாதிரியே, இந்த மதுரமான ஸத்புத்ரஸந்தான பாக்யத்திற்காக, அந்த மஹா பாக்யவதி, தங்கள் குலதெய்வமான ஸ்வாமிநாத ஸ்வாமியின் ப்ரீதிக்காக அதற்கான வ்ரதங்களை அனுஷ்டித்தாளாம்.

பல வர்ஷங்களுக்கு முன் ஒரு ஜோஸ்யர், நம் பெரியவா முன்னாடியே, பெரியவாளின் வாழ்க்கை விவரங்களை கூறும் நாடிச் சுவடி கூறும் பாடல்களை படித்தார். அதில் பெரியவா, ஸாக்ஷாத் திருவேரக ஸ்வாமிநாத ஸ்வாமியின் அவதாரமாகவே கூறப்பட்டிருந்தார்.

முருகனின் மூலாவதார மஹிமையை பெரியவாளே விவரிக்கும் அழகே அழகு!

“ப்ரஹ்மாவோட மனஸ்லேர்ந்து உதிச்சவர் ஸனத்குமாரர். அவரோ பெரிய்ய ப்ரஹ்மஞானி! ஶுகாச்சார்யார் மாதிரி உள்ள, வெளில எல்லாம் ஒண்ணு..ன்னு ஸதாகாலமும் இருந்தவர். 

இப்டிப்பட்டவர்க்கு விசித்ரமா ஒரு நாள் ஸ்வப்னம் வந்துது. அதுல, தேவாளுக்கும் அஸுராளுக்கும் சண்டை வந்தது. அதுல ஸனத்குமாரர் தேவஸேனாபதியா யுத்தம் பண்ணி, அஸுராளை எல்லாம் ஸம்ஹாரம் பண்றார். முழிச்சுண்டதும் அவருக்கே ரொம்ப ஆஸ்சர்யமா இருந்துது! தன்னோட தகப்பனார் ப்ரஹ்மாட்ட போயி ஸ்வப்னத்தை சொல்லி, அதுக்கென்ன அர்த்தம்..ன்னு கேட்டார்.

“கொழந்தே! நீ பூர்வ ஜன்மத்ல வேத அத்யயனம் பண்ணினப்போ…. அதுல தேவாஸுர யுத்தம் பத்தி வர்றது ஒன்னோட மனஸ்ல ஆழமாப் பதிஞ்சுடுத்து. ஏன்னா, வேத யக்ஞ்யங்களால ஆராதிக்கப்பட்டு, அனுக்ரஹம் செய்யறவா தேவர்கள். அதை அழிக்கணும்ன்னு நெனைக்கறவா அஸுரா.…

…..ஒனக்கு வேதத்ல இருந்த ஆழ்ந்த பிடிமானத்தால, “அஸுராளையெல்லாம் நாமளே ஸம்ஹாரம் செஞ்சுட மாட்டோமா?”ன்னு பூர்வ ஜன்மத்ல ஆத்திரப்பட்டே.! அந்த நெனைப்புத்தான், இந்த ஜன்மாலயும் தொடர்ந்து வந்து ஸ்வப்னமா வெளிப்பட்டிருக்கு…..!

…..ஒனக்கு… எந்த எண்ணம் உண்டானாலும் அது வாஸ்தவத்ல நடந்துடும். ஆகைனால, நீ யதார்த்தமாவே ஒரு நாள் தேவஸேனாபதியாகி அஸுர ஸம்ஹாரம் பண்ணத்தான் போற! இந்த ஜன்மால நீ, “தேவராவது, அஸுரராவது? எல்லாம் ஒரே ப்ரஹ்மம்!”ன்னு இருக்கறதால, இன்னொரு ஜன்மா எடுத்து இதைச் செய்யத்தான் போற!”..ன்னு சொல்லிட்டார்.

வாக்கு, மனஸ், ஶரீரம் இது மூணும் ஒத்தருக்கு ஸத்யத்ல ப்ரதிஷ்டையாகிடுத்துன்னா… அப்பேர்ப்பட்டவா உத்தேஸிக்காமலேயே… அவாளுக்கு ஒரு பெரிய ஶக்தி வந்துடும்.! அதாவுது, அவா ஸத்யத்தைத்தான் சொல்லணும்ன்னு இல்லாம, அவா எது சொன்னாலும் அதுவே ஸத்யமாயிடும்.! தவறுதலாவோ, தெரியாமயோ… அவா ஸத்யத்துக்கு விரோதமா ஒண்ணைச் சொன்னாக்கூட, வாஸ்தவத்ல அப்டியே நடந்துடும்! பரம ஸத்யத்லேயே ஸ்திரமா நின்ன ஸனத்குமாரர்.. ஸ்வப்னத்ல நெனைச்சாக்கூட, அதுவே ஸத்யமாயிடும்.!

இந்த ஸமாச்சாரத்தை தெரிஞ்சுண்டதுக்கு அப்றம், ஸனத்குமாரர் பழேபடி அப்டியே ஆத்மாராமரா ஒக்காந்துண்டுட்டார்.! லோகமே அவருக்கு ஸ்வப்னமா ஆய்ட்டதால, தன்னோட ஸ்வப்னத்தை பத்தி நெனைக்கவேயில்ல! ஆனா….. இவர் ஸ்வப்னத்ல நெனைச்ச நெனைப்பு அஸத்யமா போய்டக்கூடாதேன்னு…  பரமேஶ்வரனுக்கு விசாரம் வந்துடுத்து! அதுனால, இவரோட தர்ஶனத்துக்காக அவர் தபஸ் பண்ணாதபோதே, அவராவே பார்வதீ ஸமேதரா இவரோட ஆஶ்ரமத்துக்கே வந்துட்டார்!

ஸனத்குமாரருக்கோ… மரம் மட்டைலேர்ந்து, ஸகலமும் ஒரே ப்ரஹ்மமாத்தான் தெரிஞ்சுது. ப்ரஹ்மத்ல ஒஸந்த ப்ரஹ்மம், தாழ்ந்த ப்ரஹ்மம்-ன்னு உண்டா என்ன? எல்லாம் ப்ரஹ்மம் மாதிரி, பரமேஶ்வரனும் ப்ரஹ்மமாத்தான் தெரிஞ்சார்.!

அவர… உபசரிக்கணும், பூஜை பண்ணணுங்கற நெனைப்பே ஸனத்குமாரருக்கு கொஞ்சங்…..கூட உண்டாகல! அவர் தாம்பாட்டுக்கு ஒக்காந்தது ஒக்காந்தபடி இருந்தார்.! பார்வதீ பரமேஶ்வராள் ரொம்ப நேரம் நின்னு நின்னு பாத்தா..! ஒரு பலனும் இல்ல!

இப்டி மஹா ஞானியா ஒரு புள்ளை இருக்கறதப் பாத்து, அவாளுக்கு பரம ப்ரீதிதான். இருந்தாலும், ஈஶ்வரன் பொய்க் கோவத்தோட, “ஞானிங்கற அஹங்காரந்தானே ஒனக்கு? நாங்க லோகத்தோட மாதா பிதாக்கள் வந்திருக்கறச்சே, அவமதிச்சுட்டியே! நா…. ஶாபம் குடுத்தா என்ன செய்வே?“ன்னு கேட்டார்.

ஸனத்குமாரர் பயந்துடல! அலக்ஷ்யமா “நீர் ஸாக்ஷாத் மஹா கோபிஷ்டரான ருத்ரரா இருந்து ஶாபந்தான் கொடுமே! அது ஆத்மாவை பாதிக்காது”ன்னு சொல்லிட்டு, நிஸ்சிந்தையா இருந்தார்.

“அம்பிகையும், பரமேஶ்வரனும் ஸனத்குமாரரை பாத்ததும், அந்த ஞானபாலனே தங்களுக்குக் கொழந்தையாகப் பொறக்கணும்-னு ஆசைப்பட்டா!….

“அடடா! எப்பேர்ப்பட்ட உண்மையான ஆத்மஞானி!”ன்னு ஈஶ்வரனுக்கு ரொம்ப ஸந்தோஷமாயிடுத்து. இன்னும் கொஞ்சம் பரீக்ஷை பண்ணி, பூராவும் ஞானிதானா..ன்னு தெரிஞ்சுக்குவோம்-ன்னு நெனைச்சு, “அப்பா! ஒன்னோட ஞானத்தை நா… ரொம்ப மெச்சறேன். என்ன வரம் வேணுன்னாலும் கேளு.! தரேன்“..ன்னார்.

ஸனத்குமாரர் சிரிச்சுட்டு, “ஒம்மோட வரத்தை நீரே வெச்சுக் கொள்ளும். எதை அடஞ்சதுக்கப்றம் “வேணும்”ங்கற ஆசை, லவலேஸமும் இருக்கறதில்லையோ, அப்டிப்பட்ட நெறைஞ்ச நெறைவா இருக்கற எனக்கு, ஒம்ம வரத்தால ஆகவேண்டியது கடுகத்தனை கூட இல்ல“..ன்னு தீர்மானமா சொல்லிட்டார்.!

அதுக்கும் ஒரு படி மேல போனார். “பரமேஶ்வரா! நீர் பேசறதுலேர்ந்து பாத்தா… நீர்தான்.. வரம், ஶாபம் இதுகள்ளேல்லாம் ஏதோ அர்த்தம் இருக்குன்னு நெனைக்கறதா தெரியறது. அப்டீன்னா ஸெரி. ஒமக்கு எதாவுது வரம் வேணும்ன்னா கேளுமே! தரேன்!“ன்னு சொன்னார்.

அவர் சொன்னதைக் கேட்டு ஈஶ்வரனுக்கு ரொம்ப்…ப பெருமையா இருந்துது. நம்ம கொழந்தை நம்மகிட்ட “தாட்பூட்”ன்னு பண்ணினா, நமக்கு ஸந்தோஷமாத்தானே இருக்கும்? ஸர்வலோக மஹேஶ்வரனான அவர், ரொம்பவும் தழைஞ்சு போய், தன்னை ரொம்ப சின்னவரா ஆக்கிண்டு, ஸனத்குமாரர் கிட்டியே வரம் கேட்டார்.! இவரோட ஸ்வப்னத்தை நெஜமாக்க இதுவே வழி..ன்னு நெனைச்சுக் கேட்டார்.

“அப்பா! இப்பேர்ப்பட்ட  மஹா ஞானியான நீ… ப்ரஹ்மாவுக்கு புள்ளையாப் பொறந்திருக்கியே!. ப்ரஹ்மா செஞ்ச பாக்யம், எனக்கும் கெடைக்கும்படியா வரம் குடு! இன்னொரு ஜன்மால, நீ எனக்குப் புத்ரனா பொறக்கணும்..ன்னு கேட்டுக்கறேன்” ன்னு சொன்னார்…..”

ஆஹா! ஒனக்கு புள்ளையாப் பொறக்கறேன்!“ன்னு ஒப்புத்துண்டார் ஸனத்குமாரர். இதுல என்னன்னா…. ஞானம் வர்ற வரைக்குந்தான் ‘இனிமே எனக்கு பிறவி வேண்டாம்’..ன்னு அழுவோம். ஞானம் வந்துடுத்தோ, எப்…ப்பவுமே ஆனந்த ஸாகரந்தான்! ஜன்மா-கின்மால்லாம், அதுல ஒரு சின்ன குமிழி மாதிரிதான். இது வேணும்-வேணாங்கறதெல்லாம் ஒரு பொருட்டாவே இருக்காது. ஸனத்குமாரர் சொல்றதெல்லாம் ஸத்யமாய்டும் இல்லியா?

இப்போ, இவர் ஈஶ்வரனை மட்டும் பாத்துத்தான் “ஒனக்கு புள்ளையாப் பொறக்கறேன்“ன்னார். அம்பாளையும் சேத்து “ஒங்களுக்கு புள்ளையா பொறப்பேன்”ன்னு சொல்லல! இதையும் அவர் யோஜிச்சார். பார்வதியை விட்டுட்டு பரமேஶ்வரனுக்கு மட்டும் புள்ளையாப் பொறக்கறதா சொன்னதுல ஒரு ஞாயம் தெரிஞ்சுது. அவருக்கு யார்ட்டயும் பயம் கெடையாதோல்லியோ?

அதுனால, “கேக்காதவாளுக்கு ஒண்ணைத் தரக்கூடாதுங்கறது ஶாஸ்த்ரம். அதுப்படி, நீதான் எங்கிட்ட வரம் கேட்டியே தவிர, பார்வதி கேக்கல. ஆகைனால, ஒனக்கு மட்டுந்தான் புள்ளையாப் பொறப்பேன். நீ மட்டுமா… என்னை எப்டி உத்பவிக்கச் செய்வியோ, அப்டி செஞ்சுக்கோ“ன்னு ஈஶ்வரன்கிட்ட சொல்லிட்டார்.

இதைக் கேட்டதும் அம்பாளுக்கு ரொம்ப ஏமாத்தமா, பரம துக்கமா ஆய்டுத்து! லோகத்ல உள்ள ஸமஸ்த ஜீவராஸிகளும் அவளோட கொழந்தேள்தான்-னாலும், அது அந்த ஞானாம்பாளுக்குத் தெரியுன்னாலும், இப்டிப்பட்ட ஒரு ப்ரஹ்மஞானி மறுபடி பொறக்கறச்சே, அவன் நே…ரா… தனக்கே புள்ளையாப் பொறக்கணு-ன்னு அவளுக்கும் ஆசையா இருந்துது.

இவர் ஶாஸ்த்ரத்லேர்ந்து ஞாயம் காட்டினா மாதிரி, அவளும் தர்க்கம் பண்ணினா!

“ஶாஸ்த்ரங்கள் பதியையும், பத்நீயையும் ஒண்ணாத்தான் சொல்லியிருக்கு. பதி ப்ரார்த்தனை பண்றதெல்லாம் பத்னியையும் உத்தேஸிச்சுத்தான். அதுனால, நா… தனியா வரம் கேக்கணும்ன்னு இல்ல! அவர் கேட்டதுனாலேயே… நீ, எனக்கும் புத்ரனா வரத்தான் வேணும்”..ன்னு ‘ரைட்’ claim பண்ணினா!.

இவர் யோஜிச்சார்….. “அம்மா, நீ சொல்றது ஞாயந்தான். ஆனா, நா…. ஈஶ்வரன்ட்டேர்ந்து உத்பவிக்கறது, இன்னொரு தினுஸ்ல எனக்கு த்ருப்தியா இருக்கு. எல்லாம் ப்ரஹ்மம்-ன்னு எனக்கு தெரிஞ்சாலும், அதுக்கே நீங்க ரெண்டு பேரும் எனக்கு இத்தனை “டைட்டில்” குடுத்தாலும், ஒரு விஷயத்ல எனக்கு பக்குவம் வரல.! ஸ்த்ரீ புருஷ ஸம்பந்தத்ல நாம பொறக்கறதாவது! கர்ப்பவாஸம் பண்ணி, கீழ்முகமா ஜனிக்கறதாவது!ன்னு எனக்கு இன்னமும் அருவருப்பாத்தான் இருக்கு. ப்ரஹ்மஞானிக்கு இப்டி இருக்கப்..டாதுதான்.! ஆனா, ஏனோ இருக்கு. ஆகைனால, நீ பெரிய மனஸ் பண்ணி, ஒன்னோட பதி மட்டுமே என்னை ஜனிக்கச் செய்யறதுக்கு அனுமதி தரணும்”..ன்னு கேட்டார்.

ஆனாலும் அம்பாளுக்கு மனஸ் வரல!

கடஸீ…ல, ஒரு compromise-க்கு வந்தா…..

ஆதில, பரமேஶ்வரன், பஸ்மாஸுரனுக்கு… அவன், யார் தலேல கைய வெச்சாலும், அவா பஸ்மமாயிடுவாங்கற வரத்தை குடுத்ததும், வரம் பலிக்கறதான்னு இவர்கிட்டியே பரிக்ஷை பாக்க வந்ததும், ஈஶ்வரன் ஒடனே அந்தர்த்தானமாய்ட்டார்.! அப்போ… அம்பாள்.. ஏதோ லீலா நிமித்தம், தன்னோட ஸர்வக்ஞத்வத்தை மறைச்சுண்டு, ஒரு ஸாதாரண ஸ்திரீ மாதிரி, திடீர்னு ஸ்வாமியோட ஶரீரம் மறைஞ்சதும், அவளுக்கு “பகீர்”ன்னுது!

பதிவ்ரதா ரத்னமான அவளால, அவரோட பிரிவைத் தாங்கமாட்டாம, அவளோட ஶரீரம் அப்டியே உருகி ஒரு ஜலாஶயமா ஆய்டுத்து! 

அதுதான் ஶரவணப் பொய்கை! 

ஶரவணம்… ஸாக்ஷாத் இவளோட ஶரீரந்தான்.!

அதுனால, ஸனத்குமாரர் அடுத்த ஜன்மால பரமேஶ்வர தேஜஸ்ஸா ஜனிக்கறது-ன்னும், அதை அம்பாள் ஶரவணம்-ங்கற தன்னோட ஶரீரத்ல தாங்கி, ஸுப்ரஹ்மண்ய ஸ்வரூபமாக்கித் தரது..ன்னும் முடிவு பண்ணிண்டா.!

அதுப்படி, ஈஶ்வரனோட நெத்திக்கண்லேர்ந்து ஸனத்குமாரர்தான் தேஜஸ்ஸா ஆவிர்பவிச்சார். அந்த தேஜஸ்ஸோட உக்ரத்தை யாராலயும் தாங்க முடியல!

மொதல்ல… கங்கை, அதைத் தாங்கப் பாத்தா…. முடியல! ப்ரஹ்மா அவள்ட்ட, “இதக் கொண்டு போய் ஶரவணத்ல சேத்துடு“ன்னார்.

“ஆனானப்பட்ட என்னாலேயே தாங்க முடியாத உக்ர ஜ்வாலையை, அந்தச் சின்னப் பொய்கை எப்டித் தாங்கும்?”ன்னு கேட்டா.

அதுக்கு ப்ரஹ்மா… “ஶரவணம்ங்கறது ஸாக்ஷாத் பராஶக்தியோட ஶரீரம். அது ஒண்ணால மட்டுந்தான் ஈஶ்வர தேஜஸ்ஸை தாங்க முடியும்”ன்னார்.

கங்கை அப்டியே பண்ணினதும், ‘ஶரவணபவ’னா முருகன் அவதாரம் பண்ணினான். மன்மதனை எந்த நெத்திக்கண்ணால எரிச்சு பஸ்மமாக்கினாரோ, அதே நெத்திக்கண்லேர்ந்து மன்மதனுக்கு மன்மதனா வந்தவன்…. முருகன்!

‘முருகு’ன்னா அழகுன்னு அர்த்தம்.

அப்றம்… ஸனத்குமாரர் கண்ட ஸ்வப்னப்படி, தேவஸேனாபதியாகி, அஸுராளை ஸமூலம் இருந்த எடம் தெரியாம ஸம்ஹாரம் பண்ணி, ஸர்வ லோகங்களையும் ரக்ஷிச்சான், இந்த ஶரவணபவன்.

அவனுக்கு எத்தனை பேரு இருந்தாலும், இதுவே ஷடாக்ஷரி, ஆறெழுத்துன்னு மஹாமந்த்ரமா இருக்கு. ஶரவணமா இருக்கற அம்பாளோட மஹிமை!..”

 image image

அன்று தேவஸேனாபதியாகி தேவர்களைக் காத்தவன், இந்த கொடிய கலியில், பூமிதேவியையும், ஸகல ஜீவராஸிகளையும் காக்க, ஞானஸேனாதிபதியாக அவதரித்தான்….

பெரியவாளின் அப்பா ஸ்ரீ ஸுப்ரஹ்மண்ய ஶாஸ்த்ரிகள் தன்னுடைய மூத்த குமாரனுக்கு கணபதி என்று, தன் தந்தையான ஸ்ரீ கணபதி ஶாஸ்த்ரிகளின் [ஹெஜீப்] பெயரையே வைத்திருந்தார். இரண்டாவது குமாரனான நம் பெரியவாளுக்கு, குலதெய்வமான ஸ்வாமிநாதனின் பெயரை வைத்தார். திருப்புகழ் மொழியில் நம் ஸ்வாமினாதனையும் “சிவக்கொழுந்தென கணபதியுடன் வரும் இளையோனே!” என்று அழைக்கலாம்!

அந்த கணபதி அண்ணாவுக்கப்புறம், இந்த தம்பி[ரான்] பிறப்பதற்காக, தங்கள் பெற்றோர் “வேண்டிண்டெல்லாங்கூட இருந்திருக்கா!” என்று பெரியவாளே சொல்லியிருக்கிறார். ஒருநாள் தன் ஜனனத்தைப் பற்றி வேடிக்கையாக பேசும்போது “நா….வேண்டிண்டாக்கும் பொறந்தவன்!..” என்று கூறி சிரித்தார்.

“இவருக்குத்தான் அண்ணா இருக்காரே! அப்றம் எதுக்காக இவரோட அப்பா, அம்மா பிள்ளை வரம் கேட்டு வேண்டிண்டா?…”

ரா.கணபதியின் மனஸுக்குள் எழுந்த கேள்விக்கு டக்கென்று பெரியவாளுடைய பதில்….

குறுகுறுவென்று அவரைப் பார்த்துக் கொண்டே…..

“இவருக்கு முந்தி…. மூத்தபிள்ளை இருக்கச்சே, எதுக்காக வேண்டிண்டிருக்கப் போறா? என்னமோ ஜம்பம் அடிச்சுக்கறார்”..ன்னு தோண்றதோ?ஒனக்கு தோண்றதோ இல்லியோ, நா…..நீயா இருந்தா, எனக்கு தோணியிருக்கும்”…..என்று கிண்டல் வேறு!