பெயர் பலகை

பெயர் பலகை (சிறுகதைகள் சீ2 – 85)

#ganeshamarkalam

ஒருநா போய் பாக்கணும்னு தோணிண்டே இருந்தது இன்னைக்கு போயாச்சு. போனப்புரம் மனசை பிசையராமாதிரி ஆகிடுத்து.

எங்கப்பா வாழ்ந்த வீட்டை அப்படிப் பாப்பேன்னு நினைக்கலை. அப்போ தரை போர்ஷன் மட்டும்தான். மொட்டைமாடி. படி மேலே போய் அணையர இடத்தில் விஸ்தாரமா மூடின வெராண்டா மாதிரி. அதில் நானும் அக்காவும் குழந்தைகளாய் நிழலா உக்காந்துண்டு கையில் குச்சியோட அம்மா வடாம் புழிஞ்சுட்டு “கீழே போய் சமையலை கவனிக்கரேன், வெய்யில் வரவரைக்கும் காக்கா வந்தா ஓட்டுங்கோ”ன்னு உக்காத்திவச்சுட்டு போவா. “குச்சியை நான்தான் பிடிச்சுப்பேன்”னு அடம் பிடிப்பேன். 

“இந்தா வச்சுக்கோ, 15 நிமி கழிச்சு தந்துடணும்.” அவ சொல்வா. ஆனா கேக்கமாட்டா, அத்தனை ஆசை என் மேல்.

வெய்யல் வந்துட்டா பக்ஷி வராதாம். அணில் வரும். அதுக்கு என்ன செய்யணும்னு சொல்லித்தரலை. குச்சியை ஆட்டினா அதுவும் போயிடும். மனசுக்கு அணில் சாப்பிடட்டுமேன்னு தோணும். அக்காதான் ஊத்திவச்சது குறைஞ்சா அம்மா கோவிச்சுப்பள்னு “அதையும் விரட்டுடா கண்ணா”ம்பா. அக்கா பேர் கோமதி. பேர் சொல்லிக் கூப்பிட்டதில்லை.

வீடு இடிக்கப்பட்டு, கதவு, ஜன்னல் எல்லாம் பிரிச்சு நீட்டா அடுக்கி, ரப்பீஸ் எடுத்துண்டு போக வண்டி வந்து ஆட்கள் வேலை பாத்திண்டிருக்கா. ரெண்டு நாளில் இங்கே நிலம்தான் மிஞ்சும். இடத்தை வாங்கினவன் 8 மாடி ப்ளாட்ஸ் கட்டரான். ஒரு வீடு இருந்ததோ, ஒரு உயிர்ப்பான குடும்பம் வாழ்ந்ததோ மறந்துபோகும்.

எனக்கு பூணல் இங்கேதான். அக்காவுக்கு பொண் பாத்து கல்யாணம் திகைந்தது இங்கே. நடுநாயகமா இருந்த ஹாலில்தான் அம்மாவும் அப்பாவும் கடைசீ காலத்தில் படுத்துண்டா. ஃபேனுக்கு நேர் கீழே தான் காத்துவரும். எந்த வாட்டில் படுத்துண்டா ரெண்டு பேருக்கும் காத்துவரும்னு ஆராய்ச்சி நடந்து கட்டிலைப் போட்டதில் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பாத்துண்டு பேசிக்க முடியாமப்போனது. அதை ரியலைஸ் செய்யவே ரெண்டு மாசம் ஆகிடுத்து.

அம்மாவும் சொல்லலை. “ஏற்கனவே பிள்ளை நம்பளை கவனிச்சுக்க கஷ்டப்படரான், அவன்கிட்டே இந்த மாதிரி குறையெல்லாம் சொல்லாதே”ன்னு அப்பா சொன்னாராம். கண்டு பிடிச்சதும் ஒரு ஏர் கூலர் வச்சேன். ரூம் பூரா சீரா காத்து அடிக்கும். டாக்டர் ஏஸி கூடாதுன்னுட்டர்.

இப்போ அந்த ஹால் எங்கே? இடிச்சாச்சு, நிலைப்படி முதற்கொண்டு எடுத்து வச்சுட்டா. சரியா தெரியலை. அதுவும் இந்தாத்தை விட்டு போய் 8 வருஷம் ஆச்சு. 

அக்காவை நீயும் வந்து பாத்துட்டுப் போன்னு கேட்டேன். விக்கரச்சே கையெழுத்துப் போட அத்திம்பேரொட பொண்ணையும் அழைச்சிண்டு வந்ததோட சரி. அப்புரம் வரலை. நான் பாக்கரதை போடோ எடுத்து வாட்ஸப்பில் அனுப்பினா? பாத்தா அவ மனசு எப்படி பாடுபடும்?

1 மணி கழிச்சு போன். “கண்ணா! நமக்கு வேண்டியதை எடுத்து வச்சிண்டயா?” கேக்கரா. அவன் வந்து பாத்துட்டு எப்படி இருந்ததோ அப்படியே தந்துடணும்னு பேச்சு. கட்டில், தண்ணி மோட்டர், கதவு, ஜன்னல்கள், அம்மி ஆட்டுக்கல், வாசலில் ஊஞ்சல், ஒரு உயரமான ஸ்டூல், ஃபேன் எல்லாம் அப்படியே பெசின பணத்தில் சேரும்னுட்டன். பரணில் பழைய பித்தளை, ஈயப்பாத்திரங்கள். ஒரு சாமி அலமாரி. “இல்லை அக்கா எடுத்துக்கலை!” சாமி அலமாரி நன்னா வேலைப்பாட்டோட இருக்கும். சாவி கொடுக்கறத்துக்கு மின்னாடியே எடுத்துண்டிருக்கணும். இப்போ நாங்க இருக்கர அப்பார்ட்மென்டில் எங்கே வைக்கறது? யார் காவந்து செய்யரது? கரையானும் வந்திருக்கும்.

அக்கா லெசா விசும்புவது போனில் கேட்டது. பேச்சை மாத்த, “பார்வதி என்ன செய்யரா, CA முடிச்சுட்டாளா?” “இன்னும் ஒரு வருஷம் இருக்கு, சேர்த்தாப்புலே வரன் பாக்கரேன், நல்ல பையன சொல்லு.” “கற்பகம் சௌக்கியமா, வரதன் நன்னா படிக்கரானா?” கேட்டா. “வரதனுக்கு ஸ்கூல் லீவு விடரச்சே அழைச்சிண்டு வரேன்.” போனை வைக்கரேன். 

லீவு விட்டா கற்பகம் அவாத்துக்கு போணம்பா, சேலத்துக்கு அனுப்பணும். அப்புரம் கோமதியும் அத்திம்பேரையும் பாக்க லால்குடி போலாம். 

இப்போ கையாலாகாம உடைஞ்ச கல்லையும் கான்க்ரீட் துகள்களையும் ட்ராக்டர் லாரியில் அள்ளிப்போடரதை பாத்துண்டு நிக்கரேன். ஒரு ஏழைக்குடும்பம் அவாளொட சில சித்தாட்கள் வேலை செஞ்சிண்டிருக்கா. சித்தே தள்ளி எங்கப்பா வச்ச மாமரக்கிளையில் தூளி கட்டி அதில் ஒரு குழந்தை தூங்கறது. அதுக்கடீலே 5 வயசில் பொண் குழந்தை விளையாடிண்டு. தரையில் ரெண்டு தூக்கில் சாதம். மத்தியானம் சாப்பிடுவாளோ!

அன்னைக்கு கோமதியை பொண் பாக்கன்னு வந்திருந்தா. எனக்கு அப்போ 16 வயசு. அக்காவை கார்த்தாலேந்து தயார் செய்யரா. அதெல்லாம் இல்லாமலேயே அவள் அழகா இருப்பா. அப்பா சொன்னர் “ரொம்ப நல்ல வரன், கைவிட்டுப் போயிடப் பிடாது, மாப்பிள்ளை ரயில்வேயில. ஆயுசுபரியந்தம் ஃப்ரீ பாஸ்”. அதுக்காகவா கல்யாணம் செய்வா! கேட்டேன், “நீ உன் வேலையைப் பாரு!” 

பாக்க வந்தவா 8 பேர். இத்தனை எதிர்பாக்கலை. அம்மா சமாளிச்சா. பையன் நன்னாத்தான் இருந்தான். சில ஆங்கிள்லே சித்தே அசமஞ்சம் மாதிரி. நல்ல படிப்பு. எல்லாரையும் அறிமுகப்படுத்தரச்சே என்னையும் பண்ணினா. கெத்தா இருந்தது

அக்கா கூப்பிட்டு அத்திம்பேர் எப்படிடா இருக்கர்னு கேட்டா. “நீயும் அவரும் இன்னும் பாத்துக்கவேயில்லை, அதுக்குள்ளே அத்திம்பேர்னு!” கேலி பண்ணினேன். அக்காவை பார்த்த மாத்திரத்தில் அசமஞ்சத்தனம் சுத்தமா போய் ஸ்மார்ட்டா தெரிஞ்சர். உடனே எனக்குப் பிடிக்காம போச்சு. கல்யாணம் ஆனா அக்கா ஆத்தைவிட்டு போயிடுவான்னு மனசு கஷ்டப்பட்டதே!

தலை தீபாவளி இந்தாத்தில்தான். அத்திம்பேர் வாங்கிண்டு வந்த சட்டை ரெண்டு சைஸ் சின்னது. “சித்தே நாழியாவது கோவிச்சுக்காம மாட்டிக்கோடா”ன்னு அக்கா கெஞ்சினதால் போட்டுண்டேன். சேலத்துக்கு போனாத்தான் மாத்தமுடியும். இருந்தாலும் என்ன தோணித்தோ சாயங்காலமாப் போய் இன்னொண்ணு சரியா வாங்கிண்டு வந்து தந்தர்.

பாரு பொறந்தது இந்தாத்தில். நர்ஸிங்கோமில் பெத்துட்டு ஆத்துக்கு அழைச்சிண்டு வரச்சே, வந்ததும் என் மடியில் போட்டா. என்ன ராசியோ தெரியலை போட்டதும் மடீலே உச்சா போயிடுத்து. பொருத்துண்டேன். கைக்குழந்தைகள் உச்சா போனதும் முகத்தை பார்த்து சிரிக்குமே, அது கண்கொள்ளாக் காட்சி. கட்டிண்டிருந்த வேஷ்டி ஈரமாவும், காலில்சூடா உணர்வு பரவரப்போ ஏற்படும் அசூயை அந்த பொக்கை வாய் சிரிப்பை பாத்துட்டா பறந்துபோய் அதுக்கு பதிலா மையல் வந்துடும். 

உச்சா போயிட்டு சிரிச்சவள் இப்போ CA முடிக்கப் போராளாம். போனில் “கண்ணன் மாமா சௌக்கியமா”ன்னுதான் ஆரம்பிப்பா. உன்னை நான் அன்னைக்கு என்ன பண்ணினேன்னு கிண்டல் அடிக்கரா மாதிரி படும்.

கொல்லைப்பக்கம் சாத்தி வச்ச நிலைப்படிகளை தூக்கன்னு வரா. மரச்சாமான்களை எடுத்துண்டு போக வேர வண்டி. பிரிச்சுப்போட்ட வீடுகளிலேந்து எடுக்கரதை விக்கர கடைகளுக்கு போகுமோ? அதில் வாசநிலைப்படி, நன்னா பெரீசா தேக்கு மரத்தில் செஞ்சது, கதவோட வேலைப்படுகளோட. ஓடிப்போய் அதுகிட்டே நின்னுட்டு கையில் வருடிக்கொடுக்கரேன். 

“நீங்க யாரு சார், வேலை நடக்கர இடந்தில் என்ன செய்யரீங்க, கையில் காலில் அடிபட்டுடும்”. என்னன்னு சொல்ல? இங்கே நீங்க இடிச்சுத் தள்ளின வீட்டில் வாழ்ந்தவன்னா? இந்த வீடு ஒருகாலத்தில் எங்க்காளொடதா இருந்தது, இதை காப்பாத்த முடியலை, வித்துடலாம்னு கனத்த மனசோட முடிவெடுத்துட்டு, கையில் காசு வந்தப்புரமும், எதையோ பெரீசா இழந்துட்டு நிக்கர ரெண்டு ஜூவன்களில் நான் ஒருத்தன்னு சொல்ரதா?

“வீட்டை நாங்கதான் வித்தோம்”னு மட்டும் சொல்ரேன். “அப்படியா சார்”னு சொன்னவன், சித்தே கழிச்சு இந்தக் கதவை தூக்கிக்கரோம், டீ குடிச்சுட்டு வரோம், நீங்க பாருங்கன்னுட்டு மத்த ரெண்டு பேரையும் அழைச்சிண்டு போரான்.

கதவை வெறிச்சுப்பாத்துண்டு நிக்கரேன். அங்கே தூளிக்கிட்டே விளையாடிந்திருந்த சின்னப் பொண்ணும் நான் என்ன செய்யரேன்னு பாக்க என் கால்கிட்டே வந்து நின்னுக்கரா. கதவில் ஒரு பிள்ளையாரை அழகா செதுக்கியிருக்கு. அது ஸ்திலமடையாம இருப்பது, ரொம்ப கவனமா கழட்டி இருக்கான்னு பட்டது. வேடிக்கை. அத்தனை அழகா பாத்துப் பாத்து கட்டின வீட்டை வித்துடலாம்னு டக்குன்னு முடிவு செஞ்ச நானும் அக்காவும் எங்கே, கதவை சேதமாகாம பிரியமா கழட்டின ஆட்கள் எங்கே? ஒண்ணும் சொல்லத்தோணலை.

என்னவோ மணி அடிக்கரா மாதிரி கேக்க. அங்கேயும் இங்கேயும் பாக்கரேன். அந்த பொண் கையில் ஒரு மணி, அதுலேந்து சத்தம். “என்ன காமி”ன்னு கேக்க, எங்கே நான் பிடிங்கிண்டுடுவேனோன்னு மொள்ள கையை காமிக்க, மணிதான். நன்னா ஞாபகம் வரது. பூஜை அலமாரி கதவு நிறைய மணி இருக்கும், தொறக்கரச்சே மூடரச்சே கிணிகிணின்னு அடிக்கும். காதுக்கு இனிமையா, அதுலேந்து விழுந்துதோ ஒண்ணு? இவள் கையில்.

அக்கா நமக்கு வேண்டியதை எடுத்து வச்சிண்டாயான்னு கேட்டாளே, இப்படி ரெண்டு ஞாபகார்த்தமா போதுமே, ஒண்ணு அவளுக்கு, இன்னொண்ணு எனக்கு வச்சுக்கலாமே! “பாக்கி மணியெல்லாம் எங்கே?” நான் கேக்க அவள் பெரீசா அழுதுண்டே அவ அம்மாகிட்டே ஓடிப்போரா. இவள் அப்பாவும் அம்மாவும், ரப்பீஸ் அள்ளி வண்டியில் போட்டிண்டிருந்தவா “என்ன சாமீ”ன்னு கேட்டுண்டு வரா. நான் சொல்ரேன். 

இவள் கையில் மணி பார்த்தேன், அதான் இன்னும் வச்சிருக்கையான்னு கேட்டேன். இல்லை சாமி ஒண்ணே ஒண்ணு இடிபாட்டில் கிடந்தது, குழந்தை எடுத்து விளையாடரது, உங்களோடதா சாமீ?” “இல்லை வச்சுக்கட்டும்.”

மெல்ல நடந்து வாச கேட் கிட்ட வரேன். லாரியெல்லாம் ஈஸியா வந்துபோக இருக்கட்டும்னு காம்பவுண்ட் சுவத்தை இடிச்சாச்சு. ரெண்டு தூணும் அதில் ஒட்டிண்டு ரெண்டு இரும்புக் கதவு மட்டும், தொறந்து மூடினா மின்னே மாதிரி சத்தம் போட்டுண்டு. இதுவும் போயிடும். பெரீசா கேட் வைப்பான். கேடட் கம்யூனிடியாமே! என்ன பேர் வைப்பான்? வாயில் நுழையாம, நம்மூருக்கு பொருந்தாம வச்சாத்தான் வாங்கரா. கோசா க்ராண்ட், ஆர்கிட் ஸ்ப்ரிங்க்ஸ் இப்படி

அப்போத்தான் சட்டுன்னு உரைச்சது. இந்தாத்துக்கு அப்பா என்ன பேர் வச்சர்? அந்த போர்ட் இருக்கணுமேன்னு நகந்து வெளிப்பக்கம் வரேன்.

வாச கேட் அம்மணமா நின்னுண்டிருக்கு, ரெண்டு பக்கமும் சுவர் இல்லாம. ஆனால் ரெண்டு கண் மாதிரி கடப்பா கல்லில் பேர் பொழிஞ்சு வச்சுப்பூசின பெயர்கள் அப்படியே தூணில். ஒரு பக்கம் “ஸ்ரீ”ன்னு ஆத்துப்பேரும், இன்னொரு பக்கம் அப்பா பேர் “கல்யாணசுந்தரம்” அப்படியே இருக்கு. வரச்சே எப்படி கவனிக்காம விட்டேன்? தெரியலை. இருந்த வீட்டை இல்லாம பாத்தது மத்ததை கண்ணிலேந்து மறைச்சிருக்கு.

“இந்த ரெண்டையும் உடையாம எடுத்துக் கொடுக்க முடியுமா?” கேக்கரேன். “ஆகட்டும் சார்”னு டீ குடிச்சுட்டு வந்தவன் கடப்பாரையால் தட்டித்தட்டி எடுக்கரான். ஒவ்வொரு அடியையும் அவன் கவனாப் போட்டாலும் எனக்கு அந்த கடப்பா கல் பெயர் பலகை உடெஞ்சிடுமோன்னு மனசு கிடந்து அடிச்சுக்கறது. ஒவ்வொரு அடியும் அப்பா மேலே விழரா மாதிரி.

அப்படியே மெதுவா எடுத்துக் கொடுத்துட்டான். ரெண்டையும் ஒண்ணுமேல் ஒண்ணா என் கையில் வச்சதும் நன்னாவே கனத்தது. என் மனசு கனத்ததை விடவா? “வீட்டுக்கு தூக்கிண்டு வந்து தரட்டுமா”ன்னு கேக்கரான். “வேண்டாம், பக்கத்தில்தான்”னு நானே எடுத்துண்டு மெல்ல நடக்க ஆரம்பிக்கரேன். இதை திரும்பவும் பிரத்தியார் கையில் வைக்க மனமில்லை.

மூணுதெரு தள்ளி கற்பகம் தனிக்குடுத்தனம் போயே ஆகணும்னு அடம் பிடிச்சு அவ அப்பாகிட்டேயே கடன் வாங்கி அட்வான்ஸ் கட்டி அப்புரம் பேங்க் லோன் போட்டு வாங்கிண்டு போன ஃப்ளேட்டுக்கு ரெண்டு பெயர் பலகையையும் எடுத்துண்டு போரேன்.